Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Debate: Παιχνίδι συμφερόντων κι εντυπώσεων, παρά παρουσίαση απόψεων.

Μέχρι πρότινος πίστευα πως η Βουλή είναι ο χώρος ανταλλαγής πολιτικών απόψεων και αντίλογου, αλλά την κλείσανε. Υποψιάζομαι πως δεν γλίτωσε ούτε κι αυτή απ' την κρίση και κήρυξε πτώχευση, γι' αυτό και την αντικατέστησαν επάξια οι επτά τηλεοπτικοί σταθμοί που έκαναν την αναμετάδοση της λογομαχίας των έξι αρχηγών των κομμάτων της Βουλής. Πρώτη και καλύτερη η ΝΕΤ, που φιλοξένησε, σύμφωνα με τα όσα μας δίδαξε από την αρχαιότητα ο Ξένιος Ζευς, τους έξι πολιτικούς αρχηγούς και έθεσε την κα Μαρία Χούκλη συντονίστρια της συζήτησης. Αλλά και το Μega με την Όλγα Τρέμη, ο ANT1 με τον Νίκο Ευαγγελάτο, ο Alpha με τον Αντώνη Σρόϊτερ, το Star με τον Αιμίλιο Λιάτσο, το ALTER με τον Ανδρέα Κωνσταντάτο και ο ΣΚΑΪ με την Σία Κοσσιώνη που έθεταν τις ερωτήσεις.
Το debate διήρκησε δυόμιση ώρες και μάλλον όλοι το είδαν λίγο-πολύ, μιας και κατέκλυσαν τις τηλεοπτικές μας οθόνες τα πρόσωπα των πολιτικών και των δημοσιογράφων. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που πολλοί θα πίστεψαν πως ή χάλασε το τηλεχειριστήριο ή η συσκευή, μέσα σ' αυτούς και εγώ. Το παρακολούθησα ζωντανά, αλλά κι ένα μέρος από την επανάληψη μεταμεσονύχτια στον ΣΚΑΪ και μου γεννήθηκε η απορία (βρίσκω κι εγώ κάτι ώρες να απορώ!) για ποιον ακριβώς λόγο γίνεται κάθε φορά πριν τις εκλογές (βουλευτικές-νομαρχιακές-ευρωπαϊκές) αυτή η διακαναλική συνάντηση των πολιτικών. Δεν πήρα απαντήσεις σε φλέγοντα ζητήματα, δεν άκουσα απόψεις και προτάσεις, δεν είδα να υπάρχει πρόθεση για διάλογο ή έστω για ειλικρίνεια και καινοτομία, μόνο σταθερή κοινοτοπία και σχετική μετριοπάθεια. Δεν οξύνθηκαν τα πνεύματα- που αν εννοούμε φωνές και οχλαγωγία, καλύτερα που το αποφύγαμε- και δεν τέθηκαν ερωτήματα που όλοι περιμέναμε να απαντηθούν. Η υπόθεση Siemens, τα ομόλογα, το Βατοπέδι ήταν εκτός ύλης, εκεί που τα είχαμε για sos. Δεν μπορώ να πω όμως, ότι ήταν λάθος, καθώς πάμε σε ευρωεκλογές, τα θέματα που πρέπει να συζητηθούν είναι τι έχουν να προτείνουν για την Ευρώπη ως Έλληνες και ως δυνάμει ευρωβουλευτές.
Το πρόβλημα είναι πως ανάγουμε την τηλεόραση σε αξία και τα κανάλια σε θεσμό και δεν διακρίνουμε τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ ενός ενημερωτικού και ψυχαγωγικού μέσου από ρυθμιστή της πολιτικής ζωής. Όντως η λογομαχία είχε πολύ αυστηρούς κανόνες και όχι τόσο βοηθητικούς για τους δημοσιογράφους που ήθελαν να κάνουν περισσότερες ερωτήσεις και να επανέρχονται μετά τις απαντήσεις των πολιτικών. Και βέβαια, η απουσία διαλόγου μεταξύ των αρχηγών, εφόσον δεν επιτρέπεται, εξυπηρετούσε μάλλον τους Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου που δεν ήθελαν και δεν είχαν κάτι καινούργιο να αντιτάξουν στα θέματα που θα έθεταν οι υπόλοιποι. Τελικά, δεν είναι και πολύ δημοκρατική η πολιτική του debate, αν αναλογιστούμε πως ξεκίνησε για να έχουν βήμα όλα τα κόμματα στην καθολική προβολή και παρουσίαση των θέσεών τους μέσω της τηλεόρασης. Ο χρόνος για ερωτήσεις και απαντήσεις λίγος, οι θεματικές ενότητες περιοριστικές και οι πολιτικοί προετοιμασμένοι να υπεκφεύγουν ή έχοντας αποστηθίσει απαντήσεις. Κερδισμένοι βγαίνουν οι μέτοχοι των σταθμών που έχουν εφημερίδες και στενές σχέσεις με κόμματα. Στέλνουν τους δημοσιογράφους τους, έχουν εκ των έσω ενημέρωση και κερδίζουν την εύνοια των κομμάτων που στηρίζουν.
Οι πολίτες όμως δεν πολυβγάζουν άκρη και δεν ικανοποιούνται από τέτοιου είδους γεγονότα(happening θα το χαρακτήριζα)που εντέλει δεν έχουν ουσία. Τίποτε καινούργιο, αυθόρμητο, ειλικρινές και παραγωγικό.
Πριν αποφασίσουν πότε θα γίνει επόμενο debate είναι καλό να σκεφτούμε αν και γιατί πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο. Ποια δημοκρατία καθορίζεται από ένα καθαρά τηλεοπτικό-και όχι πολιτικό- προϊόν; Οι δημοκρατίες υπήρχαν ακόμη κι όταν δεν είχε εφευρεθεί η τηλεόραση, πώς ξαφνικά μια ηλεκτρική συσκευή γίνεται η συνείδησή μας;
Τότε μάλλον θα επιλέξω να την βγάλω από την πρίζα και να την κάνω πλυντήριο. Χρησιμότερη συσκευή για συνείδηση, καθαρίζει, λευκαίνει και εξαφανίζει τις "βρωμιές", δεν τις καλύπτει απλώς.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Πέρασε κι αυτό το debate, όπως όλα τα προηγούμενα.

Διαφάνεια, πολιτική ευθύνη, ατιμωρησία, αγανάκτηση, κρίση, ανεργία και πολλά αυτο-εύσημα...
Αυτά είχε η τηλεοπτική αναμέτρηση των πολιτικών αρχηγών και έξι δημοσιογράφους να ρωτούν-μάλλον όχι επαρκώς- κάτι (μέσες-άκρες) από όλα όσα θέλει να ρωτήσει ο ελληνικός λαός.
Τί είδαμε, τί ακούσαμε και εντέλει, τι ζήσαμε πάλι οι πολίτες-τηλεθεατές-ψηφοφόροι-μαζοχιστές(γιατί είμαστε, μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, δεν θέλω τέτοια χαζά) που αντί να βγούμε να χαρούμε το καλοκαιράκι, μείναμε σπίτι να παρακολουθήσουμε ό, τι πιο βαρετό, αλλά τουλάχιστον αξιοπρεπές, έχουμε δει. Παράπονο δεν έχω. Για πρώτη φορά, (καθώς δεν έχω αντέξει να δω προηγούμενο debate)δεν με έκανε να νιώσω την ανάγκη να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ε, είναι σημαντικό και αξιοσημείωτο. Βέβαια, θα έπαιρνα έναν υπνάκο ευχαρίστως.
Θέλω να ρωτήσω κι εγώ κάτι. Ποιον ικανοποίησε αυτή η αναμέτρηση; Ποιος έλαβε απαντήσεις για τα φλέγοντα θέματα; Ποιος μπήκε στην ουσία; Και μήπως τελικά οι πολιτικοί αρχηγοί θέλησαν να κάνουν μαθήματα στους δημοσιογράφους και οι τελευταίοι να κάνουν εντύπωση χωρίς κάτι ουσιαστικό ως αντίλογο στους πρώτους;
Ας ξεκινήσουμε με το γενικότερο θέμα του debate. Δυόμιση ώρες είναι αρκετές για να παρακολουθήσεις ένα τηλεοπτικό προϊόν και πιθανόν να καταλήξει κουραστικό. Δεν είναι όμως όσες χρειάζονται για να δώσουν απαντήσεις έξι πολιτικοί αρχηγοί που πρέπει να δώσουν το στίγμα των απόψεων των κομμάτων τους. Δεχόμαστε όλοι νομίζω πως πρέπει οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις να είναι σύντομες και σαφείς. Δυστυχώς ούτε οι ερωτήσεις ήταν σύντομες, ούτε οι απαντήσεις σαφείς. Δεν υπήρχε διάλογος, αντίλογος και το λυπηρό είναι ότι συνδέουμε το μαλλιοτράβηγμα και τον ορυμαγδό με την υγιή ανταλλαγή απόψεων. Αυτό μας έμαθαν τα δελτία που παρουσιάζουν ή συμμετέχουν οι δημοσιογράφοι που υπέβαλαν τις ερωτήσεις. Αλλά θα ήθελα να ακούσω τον Κ. Καραμανλή να απαντά στα ερωτήματα του κ. Αλαβάνου, χωρίς φωνές, κλαυθμούς, οδυρμούς, προσβολές και αποπροσανατολισμό, το γνωστό "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε". Δεν είχαμε τέτοιες αντιδράσεις ευτυχώς, αλλά δεν είχαμε και διάλογο, δυστυχώς.
Αυτό θέλαμε να δούμε. Να ανοίξουν το θέμα του Βατοπεδίου, της Siemens, των δομημένων ομολόγων, του Παυλίδη. Αντ' αυτού, ο κ. Καραμανλής πήρε ακόμη μια φορά την πολιτική ευθύνη, είπε ότι έχει γίνει ό, τι καλύτερο θα μπορούσε και μας διαβεβαίωσε πως κανείς υπουργός από την δική του κυβέρνηση, αλλά και του ΠΑΣΟΚ δεν καταχράστηκε ηθελημένα δημόσιο χρήμα. Έγινε εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ ή απλούστατα βλέπει την άνοδο του Γ. Παπανδρέου και τις αντιδράσεις για τη διαφήμιση με τα παπαγαλάκια και αποφάσισε να ισοσκελίσει τη χασούρα ψήφων;
Από την άλλη ο κ. Καρατζαφέρης ακόμη μια φορά ξεδίπλωσε όλο του το ταλέντο στον λαϊκισμό και την εφετζίδικη ευγένεια. Ως πολιτικός αρχηγός, είναι δυνατόν να απευθύνεσαι στον δημοσιογράφο προσφωνώντας τον "συνάδελφε"; Προσπαθούσε να κερδίσει την εύνοια των δημοσιογράφων, των πολιτών με το πρόσωπο του "είμαι ένας από σας" και να κερδίσει την συμπάθεια των πληγέντων με την απόδειξη της τράπεζας ότι έβαλε ΈΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΕΥΡΩ στο ταμείο φτώχειας; Ένας από τους ανθρώπους που γνωρίζω πάντως δεν είναι, καθώς δεν διαθέτουν ένα εκατομμύριο, όχι σε ευρώ, ούτε και με το παλιό νόμισμα, σε δραχμές. Μετά, σου λέει, τέλος ο διαχωρισμός των κομμάτων σε αριστοκρατία-αστούς, μικροαστούς και εργατική τάξη. Μα αν δεν είναι το ΛΑ.Ο.Σ το κατεξοχήν αστικό κόμμα, ποιο θα μπορούσε να είναι με αρχηγό καναλάρχη, εκδότη κλπ;
Τι να δείξει, την φιλευσπλαχνία του, την ανθρωπιά του; Με τι; Με τα δημόσια χρήματα που παίρνει από τους πολίτες (με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο εν ολίγοις) για να τα δώσει στους πληγέντες του προπερασμένου καλοκαιριού και να φτιάξει το προφίλ του πολιτικού με αισθήματα, γενναιοδωρία και αλτρουισμό. Το κακό δεν είναι τόσο τι κάνει ο κ. Καρατζαφέρης για να κερδίσει ψήφους, το κακό είναι ότι υπάρχουν πολίτες που βλέποντας να σηκώνει την απόδειξη πείστηκαν να τον ψηφίσουν και μάλλον θα το κάνουν. Ακόμα δεν μάθαμε να βλέπουμε πίσω από τα προφανή, να διαβάζουμε τα ψιλά γράμματα στα συμβόλαια που βάζουμε την υπογραφή μας. Συμβόλαιο είναι η ψήφος μας και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Το υπογράφουμε για τέσσερα χρόνια και θα πληρώνουμε τις δόσεις της απόφασής μας ανάλογα με το πόσο κοστολογούν τον εαυτό τους οι εκλεγμένοι βουλευτές και ευρωβουλευτές μας.
Η κα Α. Παπαρήγα απ' την άλλη πλευρά, δείχνει να αδιαφορεί για την πολιτική διαμάχη. Δεν είναι κακό να είσαι ψύχραιμος και να μην οδηγείσαι σε ακρότητες που θα σε φθείρουν και δεν θα φέρουν αποτέλεσμα, αλλά από αυτό μέχρι να επαναπαύεσαι στο ρόλο του τρίτου κόμματος της Ελληνικής Βουλής, με μονοψήφια ποσοστά, είναι μεγάλη απόσταση και αρχίζει να γίνεται γραφικό. Ήταν ήρεμη και χωρίς πανικό να φανεί χαλαρή, διαλλακτική και σίγουρη, κάτι που οι τρεις εκ των τεσσάρων κυρίων πάσχιζαν να μας πείσουν. Εκτιμήθηκε το γεγονός πως, όταν ο κ. Ευαγγελάτος τη ρώτησε για τις κατηγορίες πως το ΚΚΕ έχει δοσοληψίες με τον ΟΠΑΠ, εκείνη απάντησε πως εκείνος που κατηγορεί πρέπει να αποδείξει τους ισχυρισμούς του, όχι αυτός που κατηγορείται και πως δεν θα φτάσει σε δικαστική διαμάχη, γιατί η πολιτική ζωή δεν πρέπει να απασχολεί τη δικαιοσύνη. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε Δημοκρατία(όρκο δεν παίρνω), τουλάχιστον αυτό ορίζει το Σύνταγμα. Ελευθερία του λόγου, της σκέψης και διακίνησης των ιδεών, το αν κάποτε γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταχράται η ελευθερία είναι ένα θέμα που θέλει μεγάλη κουβέντα και δεν είναι της παρούσης.
Η κα Παπαρήγα έδινε σχετικά σύντομες απαντήσεις, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να πείσει για κάτι, αλλά ούτε και να επιτεθεί στα δυο μεγάλα κόμματα πέραν μερικών αναμενόμενων αιχμών. Ή ξαφνικά γίναμε πολιτισμένοι (αν υποψιαστώ πως γίναμε Ευρωπαίοι σε χρόνο μηδέν δεν θα το αντέξω, το δηλώνω. Εγώ πού ήμουν;) ή δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί έφτιαξαν μια ωραία συντεχνία για να υπάρχει η ισορροπία που βολεύει όλους, να μην διαταραχθεί η ηρεμία που έχουν.
Φαντάζεστε να γίνει κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου και τον Καραμανλή αξιωματική αντιπολίτευση; Καλά, ο Καραμανλής μπορεί και να ξέρει να το διαχειριστεί, αν όμως βγουν σκάνδαλα στον Παπανδρέου πώς θα καλύψει τους υπουργούς του και όχι μόνον; Ο Σημίτης μες στα σαρδάμ έκρυβε κι άλλα που ίσως δεν μάθουμε και ποτέ, ο Καραμανλής επέλεξε να μην εμφανίζεται για να μην πέφτει το βάρος των σκανδάλων σ' εκείνον, ο κληρονόμος του ΠΑΣΟΚ με δηλώσεις:το κόμμα με το σήμα του δείχνει τον οικολογική του ευαισθησία, έχουμε τον ήλιο και είναι πράσινος, τι θα μπορούσε να καταφέρει; Το γεγονός πως δυο γενιές Παπανδρέου αποτελούσαν την αφρόκρεμα της πολιτικής ζωής του τόπου, δεν σημαίνει πως μπορούν να ακολουθήσουν όλοι οι επόμενοι τα βήματα των προγόνων τους. Δεν αμφισβητώ ότι είναι ένας έξυπνος και μορφωμένος άνθρωπος με καλές προθέσεις, αλλά μάλλον δεν αρκούν για να γίνει κάποιος πολιτικός ηγέτης. Η λέξη ηγέτης χρειάζεται άλλα στοιχεία και ορισμό. Διαφορετικά όλοι οι έξυπνοι, μορφωμένοι και καλοί άνθρωποι θα διέπρεπαν στην πολιτική. Και ιδίως τα τελευταία χρόνια δεν συναντήσαμε πολλούς έξυπνους ή καλούς πολιτικούς στην διεθνή πολιτική σκηνή (για παράδειγμα Τζορτζ Μπους, Νικολά Σαρκοζί, Σίλβιο Μπερλουσκόνι).
Μόνο ο κ. Αλ. Αλαβάνος ήταν οξύτερος, ανέβαζε τον τόνο της φωνής του και απηύθυνε ευθείες ερωτήσεις στον πρωθυπουργό που, φυσικά, στα πλαίσια της λογομαχίας, καθώς δεν υπήρχε η δυνατότητα αλλά ούτε και η διάθεση προφανώς, δεν έπαιρνε απάντηση. Η παρουσία του κ. Αλαβάνου αντί του Αλ. Τσίπρα εγείρει ερωτήσεις και συζητήσεις, αλλά πιστεύω πως οι δημοσιογράφοι που έθεταν τις ερωτήσεις στάθηκαν περισσότερο απ' ό, τι θα έπρεπε σ' αυτό. Ας μην ξεχνάμε πως μέχρι πέρσι πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν ο Αλέκος Αλαβάνος και πως έχει χρόνια εμπειρίας και στο Ευρωκοινοβούλιο. Δόθηκε η εντύπωση πως η λογομαχία έγινε στα πλαίσια των βουλευτικών εκλογών και όχι των Ευρωεκλογών. Δεν ακούστηκε κάποιο σχέδιο από τους εκπροσώπους των κομμάτων που θα προτείνουν στο Ευρωκοινοβούλιο, έμειναν στα στεγανά των εγχώριων θεμάτων κι αυτά επιφανειακά.
Το είδαμε, το σχολιάσαμε, κουραστήκαμε, βαρεθήκαμε, απογοητευθήκαμε ακόμα λίγο και ο καιρός χάλασε...
Να δείτε που έχουν μέσον και στον καιρό(κι ο Μητσοτάκης μια χαρά την κάνει τη δουλειά), για να μας χαλάσει η διάθεση, να βρέχει το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος και αντί να πάνε στην παραλία οι ψηφοφόροι να πάνε στις κάλπες.
Αχ, βρε Έλληνα, μια ζωή...και κερατάς(μετά συγχωρήσεως) και δαρμένος(μετά θλίψης)!

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις. Ένα σκίτσο του ΚΥΡ πολύ περισσότερες...

Γιάννης Κυριακόπουλος.
Ίσως αυτό το όνομα σε πολλούς να μην θυμίζει κάτι. Αν όμως, σας πω το όνομα ΚΥΡ τότε σίγουρα θα το αναγνωρίσετε, μιας και αναφέρομαι στον γνωστό σκιτσογράφο-γελοιογράφο της εφημερίδας Το Βήμα. Έχουν δημοσιευτεί σκίτσα του σε πολλά έντυπα κατά το παρελθόν με καυστικό περιεχόμενο πάντα.
Οι χαρακτήρες του είναι σταθεροί και προφανώς αγαπημένοι, κάθε σκίτσο έχει πρωταγωνιστές τους απλούς ανθρώπους, το κοινό που απευθύνονται άλλωστε και τα έργα του. Μορφές γνώριμες που σου θυμίζουν κάποιον δικό σου, κάποιον γνωστό, κάτι που άκουσες ή σκέφτηκες. Αυτό που κάνει τη διαφορά λοιπόν, είναι οι διάλογοι. Εκείνα τα συννεφάκια που δίνουν το στίγμα της επικαιρότητας και της πολιτικής κριτικής που ασκεί ο ΚΥΡ μέσα από τους ήρωές του.
Πρόσφατο παράδειγμα η γρίπη των χοίρων που αναστάτωσε όλο τον πλανήτη και ακόμη περισσότερο την Ελλάδα. Ε, είμαστε και λίγο επιρρεπείς στην υπερβολή και την τρομολαγνεία ως λαός. Παραλλήλισε με εξαιρετικό τρόπο την άρνηση ενός χοίρου -που είχε προσβληθεί από τον ιό της γρίπης- να φύγει από το χοιροστάσιο, με την άρνηση του Παυλίδη να παραιτηθεί από το αξίωμά του. Και όλο αυτό με ένα μόνο σκίτσο να δείχνει δύο γουρούνια, το ένα να ρωτά το άρρωστο γιατί δεν φεύγει και να παίρνει την απάντηση:"Δεν παραιτούμαι!" τρις. Τις περισσότερες φορές το καλύτερο σχόλιο δεν χρειάζεται πολλά λόγια, αλλά τα κατάλληλα λόγια και φυσικά το απαραίτητο ταλέντο και την απαιτούμενη οξύνοια.
Είναι από τους καλύτερους σκιτσογράφους, καθώς τα έργα του είναι δηλώσεις πολύ πιο ισχυρές και αποτελεσματικές από οποιοδήποτε άλλο σχόλιο. Η καυστικότητα και το χιούμορ του ΚΥΡ στα σκίτσα του για την πολιτική κατάσταση της χώρας, την απογοήτευση των Ελλήνων, την απάθεια που έχουμε πια ό, τι κι αν συμβεί, το ότι μπορούμε να θεωρήσουμε φυσιολογικά και τα πιο παράλογα, η ανοσία στην τραγελαφική μας πραγματικότητα και η συνειδητοποίηση ότι, όσο κι αν αντιλαμβανόμαστε και εξοργιζόμαστε με το τέλμα της πολιτικής και της κοινωνίας, όταν έρχεται η ώρα της κάλπης κάτι παθαίνουμε και μένουμε στα ίδια, είναι όχι απλώς εύστοχα, αλλά σφάζει με το βαμβάκι.
Χτυπά στο κόκκαλο, για να δούμε την άλλη πλευρά των γεγονότων, την πραγματική. Τον παραλογισμό και την αστειότητα που έχουν κατακλύσει την καθημερινότητά μας. Οι διάλογοι στα σκίτσα είναι έξυπνοι, εύστοχοι και περιεκτικοί. Όλη η ουσία ενός πολιτικού γεγονότος ή μιας εξέλιξης χωρά και διαγράφεται σ' αυτά.
Ο ΚΥΡ δεν γράφει Ιστορία, την σκιτσάρει.



Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

2029 μ.Χ. Ακόμα να μας επισκεφθεί ο Ε.Τ. ...

6/5/2029-Εάν μέχρι τότε δεν έχουν μετοικήσει στη Γη οι εξωγήινοι...

Το να δηλώσεις γραπτώς πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε είκοσι χρόνια είναι ομολογουμένως παρακινδυνευμένο, ειδικά όταν μιλάμε για τον επαγγελματικό τομέα. Εκεί μπορεί να πέσει πολύ γέλιο. Αν μάλιστα το συνδυάσουμε με το επερχόμενο τέλος του κόσμου το 2012, σύμφωνα με τους καλεσμένους στις εκπομπές του κ. Χαρδαβέλλα και τον κ. Λιακόπουλο πάντα, τότε η φαντασία για ζωή το 2029 γίνεται αυτόματα επιστημονική.

Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι.

Σε είκοσι χρόνια θα είμαι...20 χρόνια μεγαλύτερη (δεν προσδιορίζω ηλικία, τα γραπτά μένουν είπαμε) και ευελπιστώ να εργάζομαι ως καλή δημοσιογράφος. Σας το κάνω εικόνα: θα ξεκινάω τη μέρα μου μια λογική ώρα -όχι πολύ πρωί, δεν λειτουργώ αποτελεσματικά τις άγριες πρωινές ώρες. Θα ανοίγω ραδιόφωνο και τηλεόραση για μια γρήγορη ενημέρωση και είτε θα κάθομαι στο γραφείο μου μπροστά στο laptop τελευταίας τεχνολογίας- που επιτέλους θα έχω μάθει να χρησιμοποιώ- για να γράψω το άρθρο μου και να περιηγηθώ στο διαδίκτυο, είτε θα βγω για να πάρω εφημερίδες και να κατευθυνθώ προς το γραφείο μου. Αφού φτάσω εκεί μετά από πολύ λίγη ώρα- γιατί φυσικά και δεν θα υπάρχει κίνηση στους δρόμους- θα παραδώσω το άρθρο μου και θα συζητήσω με τον αρχισυντάκτη το επόμενο θέμα μου.

Μετά θα συναντήσω το πρόσωπο από το οποίο θα πάρω συνέντευξη για το περιοδικό στο οποίο εργάζομαι!Ναι, δουλεύω σε εφημερίδα και περιοδικό και μετά θα δείτε πού αλλού...

Μόλις τελειώσω με την συνέντευξη θα κάνω ένα διάλειμμα για να δω τα αγαπημένα μου πρόσωπα και στη συνέχεια θα πάω στον ραδιοφωνικό σταθμό και θα μπω στο στούντιο για την εκπομπή μου. Θα διαβάσω τις εφημερίδες, θα πω και θ' ακούσω νέα, θα βάλω πολύ ωραία και αγαπημένη μουσική και θα επικοινωνώ με τους ακροατές που θα με κάνουν να νιώθω πως αυτό που κάνω, η δουλειά που διάλεξα, αξίζει τον κόπο. Κι αυτό είναι κάτι που θες να το ξέρεις και να στο λένε.

Μια και είναι Μάης μετά την εκπομπή επιβάλλεται -με ή χωρίς παρέα- μια επίσκεψη στο κοντινότερο ζαχαροπλαστείο για παγωτάκι(είπαμε είμαι 20 χρόνια μεγαλύτερη, αλλά δεν έκανα και λοβοτομή, μερικές συνήθειες απλώς δεν κόβονται). Κάνω μια βόλτα στην ανοιξιάτικη Αθήνα παρατηρώντας ανθρώπους και κτίρια, γιατί έχω πια πάρει απόφαση ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν θέμα και πως όσο ψάχνεις τόσο θα βρίσκεις. Κάνω τα τελευταία τηλεφωνήματα της μέρας για να πάρω, να δώσω και να επαληθεύσω πληροφορίες, να κλείσω συνεντεύξεις, καλεσμένους, θέματα και να πω τα νέα μου στην παρέα και τη μαμά μου.

Μαγειρεύω -γιατί καλή η δουλειά αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα- και φτιάχνω μία συγκλονιστική συνταγή που θα έχω δημιουργήσει εγώ και θα κάνει θραύση, όχι μόνο στην οικογένεια και την παρέα, αλλά σε ολόκληρο το γαλαξία! Κι εκεί που πάω να βάλω την τελευταία καλλιτεχνική πινελιά πριν το βάλω να ψηθεί, μου έρχεται στο μυαλό ΤΟ θέμα. Πραγματική επιφοίτηση. Οπότε το βάζω γρήγορα στο φούρνο και τρέχω στο laptop. Ύστερα από αρκετή ώρα, αφού έχω τελειώσει το άρθρο και νιώθω σαν να ανακάλυψα την πενικιλίνη, συνειδητοποιώ ότι το φαγητό είναι ακόμη στο φούρνο. Δυστυχώς, δεν το προλάβαμε εγκαίρως. Η συνταγή πέτυχε, το φαγητό πάλι...απεβίωσε!

Εάν το μόνο μου πρόβλημα σε είκοσι χρόνια είναι το να καεί ένα φαγητό -βέβαια, χωρίς τον κίνδυνο να καεί όλο το σπίτι- και κατά τα άλλα είμαι καλά, υπερπλήρης και ευτυχισμένη σε όλους τους τομείς, τότε νομίζω πως αυτό μπορώ να το δεχτώ. Και μετά θα κοιμάμαι πολύ ήρεμα, ίσως με ένα παράθυρο ανοιχτό για να φύγει ο καπνός και μια ανησυχία μην τυχόν μ' επισκεφθεί από κει καμιά κατσαρίδα. Αλλά αν αυτή είναι η μοναδική μου ανησυχία, θα βάλω σίτες, θα κάνω και μια απολύμανση και θα ξενοιάσω.
Το βράδυ θα με κρατάει ξύπνια μόνο καμιά πολιτική εξέλιξη της τελευταίας στιγμής, το γράψιμο κάποιου άρθρου για το οποίο το μυαλό βρήκε την ώρα να ξεκολλήσει -και ποτέ δεν αφήνεις την έμπνευση να φύγει, γιατί δεν ξέρεις πότε θα ξανάρθει- το διάβασμα κάποιου βιβλίου, οι βόλτες με παρέα και φυσικά τα νέα επεισόδια του CSI MIAMI που θα βρίσκεται στην εικοστή έβδομη χρονιά του, αλλά και το Sex and the City που δεν θα έχω βαρεθεί τις επαναλήψεις και μετά από είκοσι εννέα χρόνια που η Κάρι και η γυναικοπαρέα της θα (ξανά)ζει τα ερωτικά της δράματα με τον Mr. Big!
Γιατί μερικά πράγματα πρέπει να αλλάζουν και κάποια άλλα είναι σταθερές αξίες.
Γι' αυτό και το 2029 με την ίδια τρέλα θα με βρει κι όποιος αντέξει!

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Τα γραπτά μένουν...δυστυχώς...