Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Οι φυλές των γιορτών: Εορτολάτρες και Εορτομάχοι!

Κάθε χρόνο τα ίδια. Έρχονται οι γιορτές και οι μισοί πετούν από τη χαρά τους, ενώ οι άλλοι μισοί είναι μες στη γκρίνια και την κατσουφιά. Τα δύο άκρα, λοιπόν, τα οποία με κάποιο μαγικό τρόπο πρέπει να έρθουν πιο κοντά. Εν ολίγοις, να βρούμε τη μέση λύση.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή και την πλευρά του καθένα ξεχωριστά.
Οι χαρούμενοι των εορτών:
Οι δρόμοι ξαφνικά φωτίζονται με εκατοντάδες λαμπάκια σε σχήμα κεριού, αγγέλου, γκι, έλατου, χριστουγεννιάτικης μπάλας, γιρλάντας και άλλα πολλά εορταστικά.
Οι βιτρίνες στολίζονται ανάλογα και κάνουν την εμφάνισή τους κάθε είδους εποχιακά αντικείμενα, αγιοβασιλάκια, χιονάνθρωποι, ελαφάκια, από διακοσμητικά και στολίδια για το δέντρο μέχρι είδη σπιτιού και εσώρουχα! Γιατί τη χαρά της γιορτής την έχουμε μέσα μας (αγαπώ τα κλισέ! Ουπς, φάνηκε ότι ανήκω στην πρώτη κατηγορία ε;).
Βρίσκεις ευκαιρία να κάνεις δώρα σε όσους αγαπάς για να τους χαροποιήσεις, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, για να χαρείς κι εσύ! Χαζεύεις με τις ώρες σε καταστήματα με χριστουγεννιάτικα είδη, αλλά και τεράστια πολυκαταστήματα που σε ζαλίζουν με το πόσα πράγματα υπάρχουν και ξεμυαλίζεσαι χωρίς να μπορείς να αποφασίσεις τι να πάρεις στον καθένα (τα θέλεις όλα).
Τέτοια περίοδο κάθε χρόνο ξεκινούν οι ζαχαροπλαστικές δοκιμασίες (παράδεισος και κόλαση μαζί, εδώ που τα λέμε). Ας μην κοροϊδευόμαστε, δεν θα πάψουμε ποτέ να υποκύπτουμε στην γοητεία και τη σαγήνη των γλυκών, είναι ουτοπική προσδοκία. Τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες και, για τους μερακλήδες, οι δίπλες είναι τα κλασικά γλυκά που κάθε σπίτι που σέβεται το ταβάνι και τα θεμέλιά του οφείλει να φτιάξει. Η σοκολάτα, όμως, πού είναι; Είναι δυνατόν να λείπει; Όχι, όχι, ποτέ. Να ‘τα λοιπόν τα τρουφάκια που ξεπηδούν μες την πολύχρωμη τρουφίτσα, να ‘τα τα μάφιν και τα cupcake, να’ τες οι σοκολατίνες και τα σπιτικά σοκολατάκια, οι κορμοί σοκολάτας και τα σουφλέ (ε, σοκολάτας φυσικά!). Τα οποία δεν θα φας μόνος! Θα τα μοιραστείς με τους αγαπημένους σου, οικογένεια, φίλους, κλπ, γιατί δεν είναι μόνο ότι είμαστε καλοί άνθρωποι κι έχουμε μπει στο κλίμα, αλλά αν τα φας μόνος θα φτάσει η περιεκτικότητα του σακχάρου στο αίμα σε συγκρίσιμες ποσότητες με όση ζάχαρη θα χωρούσε το καζάνι που έπεσε μικρός ο Οβελίξ…
Με το που πλησιάζει ο Δεκέμβρης ξεκινούν και οι προετοιμασίες για το στολισμό του σπιτιού. Γενική καθαριότητα, στρώσιμο χαλιών, αναζήτηση της κούτας με τα στολίδια και το δέντρο, αλλά και των cd με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια (Frank Sinatra θα πρότεινα, αλλά θα δεχτώ και το χιλιοπαιγμένο Last Christmas των -αμίμητων κομμώσεων- Wham, ξέρω και κάποιους άλλους που θεωρούν χριστουγεννιάτικα κάτι ουρλιαχτά, δεν θα το σχολιάσω) και κλείσιμο ημερομηνίας που θα λάβει χώρα ο στολισμός. Χωρίς τα ανάλογα τραγούδια, στολισμός δεν υφίσταται! Τραγουδάς, χορεύεις, μπαίνεις στην κατάλληλη διάθεση.
Επίσης, ας μην ξεχνάμε, ότι αυτές τις μέρες μπορούμε να είμαστε όσο τρυφεροί και γλυκείς θέλουμε, ακόμη κι όσοι υπό κανονικές συνθήκες δεν είναι, χωρίς να παραξενευόμαστε. Έχουμε δικαίωμα στην αδικαιολόγητη χαρά κι αισιοδοξία, δεν είναι λίγο. Επιστρέφουμε στην παιδική αθωότητα για όσο μας επιτρέπεται.
Με το που φτάνει το πολυαναμενόμενο δεκαπενθήμερο έχουμε διάθεση είτε να μαζευόμαστε σε σπίτια με φίλους και οικογένεια(ανάλογα την οικογένεια, πάντα) και να συζητάμε σκασμένοι στο φαγητό, είτε να βγαίνουμε με τους φίλους μας σχεδόν κάθε μέρα, από μια απλή βόλτα κι έναν καφέ-γλυκό-φαγητό, μέχρι θέατρο, μουσικά live και club (ακόμη και για εκείνους που τα απορρίπτουν συλλήβδην). Ακόμη κι αν βρίσκεσαι ένα βήμα πριν την υπερκόπωση ή την αφωνία, που σημαίνει άλαλο πουλί κλεισμένο σε κλουβί(άσχετο, αλλά είχε κάτι δημώδες που πολύ θα ήθελα να εκτιμηθεί) γινόμαστε γυριστρούληδες και το απολαμβάνουμε.
Πρόκειται, άλλωστε, για μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να δεις όλους όσους έχεις χάσει λόγω αναβλητικότητας ή διαφορετικών προγραμμάτων, αλλά θέλεις να δεις.
Οι γιορτές είναι μέρες χαράς, αγάπης, αλλά και απολογισμού, σκέφτεσαι όλα όσα έγιναν σ’ αυτούς τους 12 μήνες και τι θα ήθελες για τους επόμενους. Όσα θες να κρατήσεις, όσα θέλεις να σβηστούν δια παντός και εκείνα που εύχεσαι κι επιθυμείς να σε βρουν.
Έχουμε, λοιπόν και το άλλο άκρο. Οι κατσούφηδες-γκρινιάρηδες των γιορτών:
Σιχαίνονται όλα αυτά τα λαμπάκια σε κάθε είδους κιτς σχήμα που εξαπλώνονται σαν μάστιγα στους δρόμους της πόλης καταναλώνοντας ρεύμα, τη στιγμή που δεν λειτουργούν καλά-καλά οι λάμπες στις οδικές αρτηρίες και οι λακκούβες παραπέμπουν περισσότερο σε χαντάκια. Τζάμπα έξοδα σε φρου-φρου κι αρώματα, αντί να γίνουν τα βασικά. Γιατί πόσο χαρούμενος να είσαι και να υιοθετήσεις το εορταστικό πνεύμα όταν από το ταρακούνημα το όχημα κοντεύει να γίνει κουδουνίστρα;
Αυτό πάλι με τις βιτρίνες! Ο καπιταλισμός συνεχίζει το έργο του απτόητος κι όλοι εμείς τα πρόβατα που τον ακολουθούμε… Άγιος Βασίλης και αηδίες, άλλη μία εμπορική πατέντα με πρωτεργάτη την Coca Cola για να βγάζουν περισσότερα χρήματα οι καπιταλιστές που ρουφάνε το αίμα των αδαών. Για να μην μιλήσουμε για τη βιομηχανία του κινηματογράφου που έχει στηρίξει τα έσοδά της σε χαζοταινίες με θέμα τα Χριστούγεννα και τον Άη Βασίλη! Εδώ δεν έχουν αποφασίσει από πού είναι ο χοντρούλης και ποιο είναι το όνομά του… Santa Claus σου λέει!
Αυτό το «Μόνος στο Σπίτι» πόσες συνέχειες είχε πια; Αντί να μπουζουριάσουν τη μάνα που όλο το ξέχναγε και να το πάρει το πιτσιρίκι η Πρόνοια, πλήρωναν να πάνε να την δούνε. Επίσης, αυτό δεν είναι παιδί, μαγνήτης μπελάδων είναι, αλλά με τρομερή τύχη… Κάθε δεκάχρονο αυτό ακριβώς θα έκανε, τι λέμε τώρα!
Να σου και τα δώρα. Ε, βέβαια, γιορτές χωρίς δώρα -σού έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου- δεν γίνεται. Έτσι ξεχνάμε την οικονομική κρίση; Όοοοοοχι, έτσι σε οδηγούν στην κατάθλιψη, ότι δεν έχεις λεφτά και αν δεν πάρεις δώρα θα σε κακοχαρακτηρίσουν. Άλλο ένα κόλπο της καπιταλιστικής κοινωνίας και των τραπεζών για να παίρνει ο κόσμος τα περίφημα εορτοδάνεια που συνέβαλαν στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα σήμερα. Υπερκατανάλωση, ένα σωρό αχρείαστα πράγματα που τα πληρώνεις χρυσά μόνο και μόνο για να πλουτίσουν μερικοί και να κλαις με μαύρο δάκρυ μόλις πάει 10 Γενάρη.
Και βάζουν τους ανθρώπους να δουλεύουν δύο Κυριακές, η εκμετάλλευση του εργαζόμενου σε όλο της το μεγαλείο. Αυτοί οι άνθρωποι ψυχή δεν έχουν; Δεν θέλουν, να γιορτάσουν, να ξεκουραστούν; Αλλά, βέβαια, αυτές οι γιορτές για εμπορικό όφελος δημιουργήθηκαν. Γεννήθηκε ο Χριστούλης και πράσσειν άλογα!
Κι έχουμε και το μεγαλύτερο ψέμα όλων των εποχών, διότι κάθε γονιός ψεύδεται ασύστολα στο βλαστάρι του ότι ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και θα του φέρει δώρο, ό, τι δώρο θέλει, ακόμη και το πιο ακριβό! Και τι είναι, ρε φίλε, ο Άγιος, κούριερ ή ντελίβερι, ή μήπως ο Κόπερφιλντ να του εμφανίσει από το πουθενά το ελικοπτεράκι που πετά μέχρι και δέκα μέτρα με βροχή και χαλάζι –το οποίο και πανάκριβο είναι και πιο πολύ ο πατέρας θα το χαρεί παρά το τέκνο. Μας έχουν φάει τ’ αφτιά κι οι διαφημίσεις του jumbo, μισή ώρα διαφημιστικό! Εντάξει, το καταλάβαμε, βγάζεις χρήμα, πληρώνεις διαφημιστικό χρόνο, τελείωνε!
Για να μην μιλήσουμε για τα γλυκά. Πάνω που θες να κάνεις λίγη δίαιτα, τσουπ, να σου γλυκά από παντού και δεν φτάνει που τα βλέπεις και τα μυρίζεις, σε αναγκάζουν να τα δοκιμάσεις αν έγιναν καλά, θες δεν θες. Αν δεν δοκιμάσεις παρεξηγούνται κιόλας! Αν πάλι δεν σ’ αρέσουν, την «έβαψες». Τόσος κόπος κι εσύ ούτε να δοκιμάσεις, ούτε μία καλή κουβέντα, τίποτε; Άσε το άλλο, πρέπει να φτιάξεις κι εσύ, γιατί τέτοιες μέρες «είναι δυνατόν να μη μυρίσει το σπίτι γλυκόοοοοο»; Εδώ το έχω, αλλά συγκρατούμαι να πω «γιατί αν δεν μυρίσει θα του πέσει το παιδί;». Και να ‘τη η κούραση και τα κιλά των γιορτών που πας να μπεις σ’ ένα τζιν και δεν χωράς!
Άσε πια αυτός ο πανικός τέλη Νοέμβρη να καθαρίσουμε το σπίτι, να στρώσουμε χαλιά, να ψάχνουμε μέσα σε αποθήκες και πατάρια δέντρα και στολίδια, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθούν σπασμένα και τα λαμπάκια μισοκαμμένα. Με τόσα λαμπάκια θα έρθει η ΔΕΗ όσο το χαράτσι από μόνο του, που περνάς απ’ έξω κι είναι λες και φωταγωγήθηκε ο Πύργος του Άιφελ από μεθυσμένο!
Ανοίγεις ραδιόφωνο και σου έρχεται να κάνεις φόνο, θυμούνται όλα τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ και τα παίζουν μαζί με τα νεύρα μας. Αν ξανακούσω Last Christmas θα σπάσω το ηχοσύστημα κι ακόμη το ξεχρεώνω. Θυμήθηκε κι ο κάθε κατακαημένος να τραγουδήσει για τα Χριστούγεννα, μπας και τον μάθει κανένας άνθρωπος. Άσχετο το νόημα του τραγουδιού με τις γιορτές; Κανένα πρόβλημα, αρκεί κάπου να υπάρχει μία από τις λέξεις «Χριστούγεννα», «Αη Βασίλης», «Πρωτοχρονιά», «γιορτές» και θεωρείται γιορτινό.
Μέρες αγάπης…μη μιλήσω!
Ξαφνικά όλοι έχουν κέφι, χαρά και γίνονται μικρές γιορτινές πεταλουδίτσες έχοντας την απαίτηση να τους ακολουθήσεις στην παράνοια. Δηλαδή, αν δεν έχεις κέφι, πρέπει απαραιτήτως να το βρεις ή να υποκριθείς; Καταναγκασμός με λίγα λόγια. Πρέπει να αγαπήσω όλο τον κόσμο, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα δεν δίνω δεκάρα; Ο φασισμός των Χριστουγέννων! Τα ήξερε αυτά ο Χριστός όταν γεννιόταν; Εγώ, πάντως, στα γενέθλιά μου δεν ταλαιπωρώ τον κόσμο!
Κι αυτό το πράγμα να βγαίνεις όλη μέρα κάθε μέρα, τι είναι; Αντί να κάτσεις να ξεκουραστείς, μόνος στο σπιτάκι σου, να ηρεμήσεις, ή τραπεζώνεις και σου βγαίνει η ψυχή ή τρέχεις σε καλέσματα σε μια ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Στο κάτω-κάτω, με τέτοια κίνηση στους δρόμους και να βγεις να δεις όσους δεν έχεις δει, ξινό θα σου βγει. Αν είναι να τους συναντήσεις, θα το κάνεις και τον υπόλοιπο καιρό. Είναι και το άλλο στη μέση, αν δεν έχεις κανονίσει κάποιο ρεβεγιόν Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς κι αποφασίσεις να το περάσεις σπίτι ήρεμα και μόνος για να χαλαρώσεις, σε κοιτούν με μια λύπηση, λες και είσαι ακοινώνητος.
Και όχι, δεν θέλω να κάνω απολογισμό του έτους, δεν κατάλαβα, επειδή το λέει το ημερολόγιο θα πει ότι κλείνει ένας κύκλος και όλοι ταυτόχρονα πρέπει να δούμε τι πετύχαμε και σε τι αποτύχαμε την περασμένη χρονιά; Διαγωνισμός είναι; Να κάνουμε ευχές, γιατί, ευχηθώ-δεν ευχηθώ, ό,τι είναι να γίνει δεν θα γίνει, ε; Χαζορομαντισμοί.

Τελικά και οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους, αλλά ακριβώς αυτό τους φέρνει στη μέση. Δεν έχει να κάνει ούτε με καπιταλιστικά σχέδια, ούτε με ονειροβασίες, αλλά με την ευκαιρία να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα για να την αντέξουμε μόλις ξαναμπούμε σ’ αυτήν. Τα διαλείμματα είναι απαραίτητα στη ζωή, όπως στο σχολείο και τη δουλειά. Με τη διαφορά ότι αυτά είναι κάπως πιο…φωτεινά και νόστιμα.
Όσο για το πώς θα περάσουμε τις μέρες μας, μία είναι η απάντηση: όπως θέλουμε με εκείνους που θέλουμε, χωρίς πρέπει και περιορισμούς. Αν αυτό σημαίνει να σκάσουμε στα γλυκά και τις αγκαλιές, εντάξει. Αν σημαίνει μοναχικά και ξεκούραστα, πάλι εντάξει.
Οι γιορτές δεν χρειάζεται να είναι πολυέξοδες. Τα δώρα δεν κοστολογούνται, αξιολογούνται μόνο κι από χέρια αγαπημένα είναι πάντα ανεκτίμητα.
Να περάσετε μια όμορφη Πρωτοχρονιά, όπως την θέλετε και να έχετε μια χρονιά καλύτερη από αυτή που φεύγει!

Υ.Γ. Α, και να σας πω ένα μυστικό...μη μας ακούσει κανείς... Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει, σσσς... Όλοι έχουμε έναν και όλοι κρύβουμε μέσα μας τον Άη-Βασίλη κάποιου άλλου. Μην το πείτε πουθενά!

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Όταν η οικονομική κρίση δεν σε οδηγεί στην κατάθλιψη, αλλά στην ουσία και την εφευρετικότητα...


Σ' ένα απόγευμα μπορείς να ανακαλύψεις μικρά και μεγάλα πράγματα, γωνιές της πόλης, αλλά και της καρδιάς -της δικής σου και των άλλων.
Ηλιόλουστη Παρασκευή σε χριστουγεννιάτικο κλίμα και το κέντρο της Αθήνας να σφύζει από ζωή. Τα Εξάρχεια πάντα ίδια, εκεί ο χρόνος κυλά με άλλους ρυθμούς, τους γνώριμους όλα αυτά τα χρόνια, άχρονη γειτονιά, δύο βήματα από την Ομόνοια και την εξαθλίωση. Εκεί οι άνθρωποι, οι καταβολές, οι ιδιότητες, μπερδεύονται δίχως να ξενίζουν...περίεργο πράγμα. Περίεργο κράμα.
Μεσημεράκι στον δρόμο κι ο ήλιος παρέα, μέχρι την πλατεία. Εκεί κάποιος περιμένει, το χαμόγελο στο πρόσωπο γίνεται πιο πλατύ, πιο φωτεινό. Μια σφιχτή αγκαλιά τα λέει όλα, δεν χρειάζονται περισσότερα, σ' αυτή την επαφή, σ' αυτή τη ζεστασιά, στο τρυφερό χάδι στην πλάτη λέγονται όλα και πάντα το ξέρεις. Οι άνθρωποι όταν αγαπούν ο ένας τον άλλο, άσχετα με το πόσο καιρό γνωρίζονται, έχουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας, είναι το πρώτο που δημιουργούν στη μεταξύ τους σχέση. Μπορείς να διακρίνεις τη μελαγχολία, το συναισθηματικό μούδιασμα, το φόβο ενός μετέωρου βήματος, αλλά δεν ανησυχείς, γιατί ξέρεις τί το προκάλεσε, ξέρεις ότι είναι λογικό, ότι μόλις γίνει το βήμα όλα θα μπουν σε μια σειρά. Αλλά κυρίως, ξέρεις ότι προτίθεσαι να είσαι κοντά για να το μοιραστεί, για να προσφέρεις μια αγκαλιά, δύο αυτιά πρόθυμα ν' ακούσουν και καρδιά έτοιμη να καταλάβει και βλέπεις ότι κι ο άλλος το ξέρει. Αυτό είναι το καθησυχαστικό. Αυτό είναι το ελπιδοφόρο και το χαρμόσυνο. Οι καρδιές ενώνονται, μοιράζονται αγάπη, αλήθειες και ζεστασιά, χρειάζονται κι άλλα;
Η συνάντηση λήγει -μα πόσο λίγος μοιάζει ο χρόνος μερικές φορές!- μια σφιχτή αγκαλιά για αποχαιρετισμό είναι ό,τι πρέπει, μιλούν ξανά οι σιωπές, τα λόγια περισσεύουν. Ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει κι απορώ πώς φέτος μοιάζει η μέρα να μεγαλώνει πιο νωρίς απ' το σύνηθες, η αγαπημένη φίλη δεν το έχει παρατηρήσει, μάλλον έτσι μού φαίνεται.
Μια βιτρίνα μάς τραβά την προσοχή. Ένα μαγαζί με όλων των ειδών τα κουτιά, υπέροχα κουτιά, χάρτινα, μεταλλικά, μικρά, μεγάλα, σε σχήμα βιβλίου, βαλίτσας, με περίτεχνα σχέδια και πιο απλά, φερμένα σαν από άλλη εποχή. Μαγικά. Ίσως η μαγεία να βρίσκεται σε όσα θέλεις να κρύψεις μέσα τους. Ίσως...
Ανακαλύψαμε ένα μικρό θησαυρό στη Θεμιστοκλέους, δεν το είχαμε παρατηρήσει ποτέ ως τώρα. Επίσης, μάθαμε ότι το καλύτερο κυπριακό βρώμικο βρίσκεται στο Orange Submarine απέναντι απ΄την πλατεία. Το ωραιότερο τιραμισού το είχα δοκιμάσει στο Il doppio το οποίο έκλεισε οριστικά...
Η βόλτα συνεχίζεται στα μαγαζιά γύρω απ' την Ομόνοια, τίποτε αρκετά ενδιαφέρον, όχι ότι τα οικονομικά θα επέτρεπαν την αγορά, ακόμη κι αν βρισκόταν.
Στα εκδοτήρια του μετρό στην Ομόνοια βλέπεις την εξαθλίωση σε όλο της το μεγαλείο, την Αθήνα που δεν αγαπάς, που ντρέπεσαι γι' αυτήν, σε τρομάζει κι άλλοτε σε αγανακτεί. Άραγε, η πόλη δεν αγαπά τους ανθρώπους της, οι άνθρωποι την πόλη ή μήπως οι άνθρωποι τους ανθρώπους;
Λίγο μετά επιστρέφουμε στη βάση μας και κάνουμε μια βόλτα στην τοπική αγορά, καθώς το φως της μέρας δεν έχει εξαφανιστεί -μήπως όντως η μέρα αρνήθηκε να μικρύνει φέτος;- και ανακαλύπτουμε κι άλλα νέα πράγματα που μας ενθουσιάζουν.
Ένα νέο μαγαζί με χάντρες, κλωστές, υλικά για να φτιάξεις τα δικά σου κοσμήματα και γούρια, ώστε να προσφέρεις στους αγαπημένους σου, σε έναν υπέροχα διακοσμημένο χώρο και μάλιστα, με εργαστήριο για να τα φτιάξεις μόνος σου εκεί!
Λίγο παρακάτω ανακαλύπτουμε ένα αρωματοπωλείο. Αρχικά, πανέμορφο! Με γαλλική φινέτσα, λες και βγήκε από παλιά γαλλική συνοικία, και όλων των ειδών τα αρώματα. Οι τιμές άκρως λογικές, η ποιότητα απ' ό,τι είδαμε άριστη, η διάρκεια και αντοχή, όπως μάθαμε από άλλη πελάτισσα που είχε ξαναδοκιμάσει, εγγυημένη και όλα τα πανάκριβα αρώματα που χρυσοπληρώνουμε βρίσκονται εκεί και διαλέγεις την ποσότητα που θέλεις, ώστε να σου το βάλουν σε ένα κομψότατο μπουκαλάκι, αφού το ανακατέψουν με έλαιο για να πάρεις το άρωμα και να έχει την απαιτούμενη διάρκεια. Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι τα 30ml κοστίζουν 6 ευρώ. Και σκεφτείτε ότι για παράδειγμα τα 20ml από ένα άρωμα Dior κοστίζουν 40-60 ευρώ. Καθώς είμαι λάτρις των συγκεκριμένων αρωμάτων, είδα ότι τα έχει, μύρισα να δω αν έχουν την ίδια μυρωδιά, η αγαπημένη φίλη το έλεγξε μυρίζοντας το μπουκάλι και το λαιμό μου και αποφάνθηκε ότι είναι ακριβώς το ίδιο άρωμα. Επομένως, εν καιρώ κρίσης, μερικοί άνθρωποι -δυστυχώς, όχι όλοι- αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να στραφούν σε νέες προτάσεις, ή έστω σε πιο καινοτόμα επαναφορά παλιών ιδεών και κυρίως, οικονομικά ωφέλιμων, Ένας συνδυασμός ποιότητας και οικονομίας. Αφού, λοιπόν, χρήματα δεν υπάρχουν για να διαθέσουμε σε ένα μικροσκοπικό μπουκαλάκι με πανάκριβο επώνυμο που μοσχοπουλιέται, επενδύουμε, γιατί γυναίκες είμαστε, στα κομψά απλά μπουκαλάκια που περιέχουν αρώματα που μας αρέσουν, διαρκούν και μας ταιριάζουν, χωρίς την ακρίβεια του ονόματος και την διεθνή εμβέλεια. Όπως λέγαμε, άλλωστε, μεταξύ μας, το άρωμα ιδιαιτέρως για μία γυναίκα είναι σήμα κατατεθέν, πρέπει να ταιριάζει στην προσωπικότητά της, είναι η αίσθηση που αφήνει όταν φεύγει από ένα χώρο, είναι ένα συν στην αυτοπεποίθησή της, αλλά δεν πρέπει να γίνει μείον στην τσέπη της!

Συνεχίσαμε καταλήγοντας ότι υπάρχουν εξαιρετικές λοσιόν σώματος, οι οποίες δεν χρειάζεται να κοστίζουν όσο ένα επίχρυσο κολιέ! Αλλά και ότι, επιτέλους, ανοίγει κατάστημα πολύ κοντά μας μία εταιρεία καλλυντικών, της οποίας τα μανό είναι πάρα πολύ καλής ποιότητας, αντοχής και πάρα πολύ φθηνά, αλλά ελπίζουμε αυτό το τελευταίο να μην αλλάξει τώρα που θα έχει κι ενοίκια να πληρώνει.
Εν ολίγοις, λόγω εορτών, που όλο και κάποιο δώρο θέλουμε να κάνουμε στους αγαπημένους μας ανθρώπους, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, να μας φροντίσουμε, να καλλωπιστούμε και να μας φτιάξουμε τη διάθεση, αλλά τα οικονομικά μας δεν πάνε από το κακό στο χειρότερο, απλώς γίνονται ανύπαρκτα, γίναμε περισσότερο προσεκτικές, είμαστε σε μεγαλύτερη εγρήγορση και πιο εφευρετικές, όπως κι οι έξυπνοι επιχειρηματίες που αποφάσισαν να ανοίξουν εν μέσω κρίσης καταστήματα με σκοπό να χτυπήσουν την ακρίβεια και να γίνουν επί της ουσίας ανταγωνιστικοί.
Αν αυτή η Ελλάδα ήταν η πλειοψηφία θα ζούσαμε πολύ καλύτερα όλοι.
Κι ύστερα, μιλήσαμε για τα περίεργα συναισθήματα που μας προκαλούν οι γιορτές, για τις αναμνήσεις και τη νοσταλγία των περασμένων ετών, για τη συνειδητοποίηση ότι μεγαλώνουμε με τον πιο σκληρό τρόπο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την απώλεια, ότι το πιο οδυνηρό είναι να ξεχνάς, αλλά κυρίως να σε ξεχνούν...
Είναι που έχουμε αυτή την έμφυτη τάση ψυχανάλυσης και αναγωγής των γεγονότων στο πλαίσιο των κοινωνικών προεκτάσεων που πάντα υπάρχουν... Γεννηθήκαμε ανήσυχα πνεύματα, τί να γίνει;!
Δεν ξέρω αν με πιστεύετε, αλλά ήταν ένα υπέροχο απόγευμα, όχι μόνο γιατί είδα δύο πολυαγαπημένα μου πρόσωπα -το ένα εδώ και χρόνια, το άλλο πιο πρόσφατα- αλλά γιατί όλες αυτές οι συζητήσεις, οι μικρές μας ανακαλύψεις, με υπόβαθρο την κρίση, δεν είχαν ίχνος μιζέριας! Παρά μόνο ενθουσιασμό και χαρά για το καινούργιο που σε εκπλήσσει, σαν μικρό παιδί που ανοίγει τα δώρα του, αλλά και συνειδητοποίηση ότι το σημαντικό δεν είναι στην ετικέτα ούτε του μπουκαλιού ούτε του ανθρώπου, το σημαντικό είναι αυτό που υπάρχει μέσα.
Κι ευτυχώς, από μέσα δεν πάσχουμε, έχουμε υγεία, γεμάτη καρδιά από αγάπη, γεμάτη αγκαλιά με ανθρώπους, μυαλό με λογική και ψυχές που επικοινωνούν στ' αλήθεια κι επί της ουσίας. Αν αυτό δεν είναι ευτυχία, τότε τί είναι;

Καλή Πρωτοχρονιά!

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Μιζέρια και γιορτές δεν πάνε μαζί!

Γιορτές... Μέρες που γεμίζουν αισθήματα, ανθρώπους, μυρωδιές, γεύσεις, προσδοκίες κι αναμνήσεις. Μέρες που έρχονται για να αλλάξουν τους ρυθμούς της καθημερινότητας, μόνο για λίγο, τόσο όσο χρειάζεται για να σε βάλουν σε σκέψη και να σε θέσουν σε εγρήγορση.
Μερικοί άνθρωποι, δυστυχώς, δεν καταλαβαίνουν διαφορά αυτή την περίοδο. Παραμένουν μίζεροι, γκρινιάρηδες και μονήρεις θεωρώντας μεμπτό να χαίρεσαι, να μοιράζεσαι, να χαμογελάς, να βρίσκεσαι με ανθρώπους που αγαπάς. Τί κρίμα... Γι' αυτούς, αλλά και για εκείνους που γίνονται αποδέκτες αυτής της συμπεριφοράς.
Η αγάπη κι η χαρά είναι για να μοιράζονται, έτσι μόνο πολλαπλασιάζονται. Είναι, πράγματι, ιδιαιτέρως άσχημο και ενοχλητικό, μέσα την οικονομική κρίση να γινόμαστε και μίζεροι. Κάποιοι, βεβαίως, είχαν την προδιάθεση, αλλά τώρα τους δόθηκε η ευκαιρία να γίνουν κατάφωρα μίζεροι.
Αντί, λοιπόν, να σκέφτονται ότι το σημαντικό είναι να είμαστε υγιείς, ήρεμοι και να έχουμε ανθρώπους να αγαπάμε και να μας αγαπούν, ώστε να περνάμε μαζί τους ουσιαστικές, χαρούμενες κι ανέμελες στιγμές, σκέφτονται ότι δεν είναι καιρός για έξοδα, ότι δεν πρέπει να βγαίνουμε από το σπίτι και πρέπει να μένουμε κλεισμένοι σαν να κρυβόμαστε κοιτώντας το ταβάνι και προσευχόμενοι, μπας και συμβεί το θαύμα!
Με τη διαφορά ότι τα θαύματα έχουμε τη δύναμη να τα κάνουμε εμείς, ξεκινώντας από μικρές κινήσεις και πάντα απλώνοντας το χέρι στους γύρω μας. Γιατί τα δύσκολα όταν τα μοιράζεσαι μαλακώνουν και τα ευχάριστα πολλαπλασιάζονται, αλλά αν είναι να εξηγείς και τα αυτονόητα, χάθηκε το παιχνίδι.
Μόνο που χαλάει κι η δική μου διάθεση όταν έχω να αντιμετωπίσω τέτοιου είδους νοοτροπίες, αλλά κυρίως, με κουράζουν, με εξουθενώνουν ψυχολογικά κι αρνούμαι να το επιτρέψω τέτοιες μέρες.
Θέλω χαρά, χαμόγελα, ανεμελιά, αγάπη, φίλους αληθινούς, ζεστασιά. Ακόμη κι αν η ανεμελιά διαρκεί μόνο 10 μέρες, εγώ τη θέλω, τη δικαιούμαι, την αξίζω και δεν το διαπραγματεύομαι. Δεν κοστολογούνται όλα, δεν έχουν μια τιμή, υπάρχουν πιο απαραίτητα και ουσιώδη πράγματα και καταστάσεις.
Γι' αυτό ας χαμογελάμε, ας αγαπάμε, ας αγκαλιαζόμαστε και ας χαιρόμαστε παρέα με όσους μπορούν να το νιώσουν και να μας το προσφέρουν. Οι υπόλοιποι χρειάζονται επιστημονική βοήθεια, δεν θα τους λύσουμε εμείς τα προβλήματα!

Χρόνια πολλά και όπως τα ονειρεύεστε!

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Ετήσιος απολογισμός για το 2012...


Τα Χριστούγεννα έχουν πάντα κάτι ιδιαίτερο, είναι γεμάτα αντιφάσεις στα συναισθήματα, στις εικόνες, στην πραγματικότητά μας. Κάθε χρόνο τα ίδια. Αναμειγνύονται οι σκέψεις, μπλέκονται η χαρά με τη λύπη, η ανεμελιά με τον προβληματισμό, το χαμόγελο με τη συγκίνηση, η αγάπη με την απώλεια.
Ίσως να πρόκειται για την ασυνείδητη ροπή του ανθρώπου στον απολογισμό, καθώς φτάνει στο τέλος της η χρονιά. Ίσως, πάλι, είναι η ανάγκη να ισορροπήσει ο κόσμος, γιατί ούτε η υπερβολική χαρά ούτε η υπερβολική λύπη είναι το υγιές, ή καλύτερα, το φυσιολογικά συνηθισμένο.
Οι ανατροπές, ωστόσο, καταφέρνουν όντως να ισοσκελίσουν τις υπερβολές των ημερών. Αρκεί να μην είναι δραματικές ή τραγικές.
Δεν το έχω συνηθίσει ακόμη, αλλά κάθε χρόνο τέτοια εποχή αποχαιρετώ ανθρώπους από τη ζωή μου είτε διότι όντως φεύγουν, είτε γιατί επέρχεται ένας συναισθηματικός αποχωρισμός με κάποιους. Δεν μεμψιμοιρώ, ωστόσο, καθώς η αλήθεια είναι πως κάθε χρόνο νιώθω πιο ευτυχής για τους ανθρώπους που μένουν κι όσους έρχονται στη ζωή μου. Μεγαλώνοντας και όσο μεταβάλλεται η προσωπικότητά μας, ξεκαθαρίζουν σχέσεις, επαναπροσδιορίζονται και ξεκινούν νέες σε άγραφο χαρτί, χωρίς μουντζούρες και διαγραφές, γιατί μαθαίνουμε με μεγαλύτερη βεβαιότητα τί και ποιους θέλουμε στη ζωή μας, με ποιον ρόλο και ποια ποιότητα σχέσης.
Όσοι, άλλωστε, αποχωρούν δεν σημαίνει πως αποδείχτηκαν "σκάρτοι" (άσχημη λέξη), απλώς δεν ταιριάζει πια ο τρόπος σκέψης μας, δεν ταυτίζονται τα συναισθήματά μας, δεν τους αναζητούμε όπως πριν κι εκείνοι το ίδιο. Ο δεσμός διαρρηγνύεται και αυτό δεν μπορεί να αποτραπεί.
Το ουσιώδες είναι να ξέρεις τί θέλεις. Για παράδειγμα, μια ουσιαστική, ειλικρινή, βαθιά, ισότιμη, υγιή και τρυφερή σχέση, χωρίς να με κρίνουν ή να προσπαθούν να ορίσουν ποιο είναι το σωστό και το λάθος στη ζωή και τις επιλογές μου. Να αισθάνομαι ασφαλής με τους ανθρώπους γύρω μου, ότι με αγαπάνε, με νοιάζονται, με θεωρούν σημαντική στη ζωή τους, με εκτιμούν και με σέβονται γνωρίζοντας τα ελαττώματά μου, αλλά αγαπώντας με ολόκληρη αρνούνται να με κρίνουν, να με επικρίνουν ή να μου κουνήσουν το δάχτυλο, επειδή διαφωνώ με την άποψή τους και ακολουθώ τις επιθυμίες μου (χωρίς να ζητάω ευθύνες από κάποιον άλλο).
Οι τυπικές σχέσεις...άχρωμες, άοσμες, βαρετές, περιττές. Δεν τις θέλω, δεν τις χρειάζομαι, δεν χωράνε στη ζωή μου. Αν δίνουμε χώρο σε καθετί μικρότερο των δεδομένων μας, τότε θα γεμίσουμε με τόσες ανούσιες σχέσεις, θα ξοδεύουμε τόση ενέργεια στα ασήμαντα που δεν θα μπορούμε να διακρίνουμε και να αξιολογήσουμε τα ουσιαστικά, τα σημαντικά, τα απαραίτητα.
Η αλήθεια είναι πως πάντα θα απογοητευόμαστε από συμπεριφορές, σχέσεις, ανθρώπους, αλλά από την άλλη, πάντα θα μας εκπλήσσουν ευχάριστα, ενθουσιάζοντάς μας και γεννώντας μέσα μας μια αισιοδοξία λες και δεν είχαμε νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο. Γιατί, ειλικρινά, δεν θα κουραστώ να το λέω, οι άνθρωποι μπορούν να μας εκπλήξουν πολύ ευχάριστα, εκεί κι από αυτούς που δεν τον περιμένουμε.
Αν μη τι άλλο, στις δυσκολίες που προκύπτουν -κι είναι ανθρώπινο- στις σχέσεις μας, το θέμα είναι να το αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία, κατανόηση, διάθεση επίλυσης και επεξήγησης, να μην αφήνουμε μια κατάσταση να διαιωνίζεται και διογκώνεται.
Αν πάλι, δεν καταφέρει να λυθεί, τότε τουλάχιστον, θα έχει κλείσει ένας κύκλος χωρίς απωθημένα που δεν ειπώθηκαν. Είναι τρομερή η αίσθηση ανακούφισης, όσο κι αν σε ταράζει το προηγούμενο διάστημα, όταν κλείνεις τα ακανθώδη θέματα, γιατί ίσως είναι αστείο το όλο θέμα και συζητώντας το καταλήγεις ότι ήταν μια παρεξήγηση που πήρε υπερβολικές διαστάσεις κι αγαπιέσαι πραγματικά με τον άλλο, άρα το κλείνεις. Ακόμη, όμως, κι αν καταλήξει σε μια κουβέντα που δίνει καθαρά την εικόνα της απόλυτης απόκλισης απόψεων και πιθανότατα είναι απογοητευτική, ακόμη κι αν οδηγήσει στη λήξη μιας σχέσης, μπορείς ν' ανασαίνεις ξανά βαθιά.
Φέτος θέλω από τον Άγιο Βασίλη, πέρα από υγεία, ηρεμία, αγάπη, χαρά, χαμόγελα και δουλειά, τους ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπούν πραγματικά έτσι όπως είμαι, χωρίς προσθαφαιρέσεις και επικριτική διάθεση, δίπλα μου να μ' αγκαλιάζουν και να τους αγκαλιάζω, να αγαπιόμαστε, να κρατιόμαστε σφιχτά, να νιώθουμε τη ζεστασιά και την αλήθεια, να δείχνουμε κατανόηση και σεβασμό, να είμαστε έντιμοι με τον εαυτό μας και τους άλλους, να με ξαφνιάζουν ευχάριστα και να δηλώνουν εμπράκτως ότι θέλουν να είμαστε μαζί, αμοιβαία, όχι μονόπλευρα.
Και ξέρετε κάτι; Η αγάπη δεν κρύβεται! Η αληθινή αγάπη που πηγάζει και βγαίνει σα χείμαρρος δεν μπορεί να κρυφτεί. Την αντικρίζεις στα μάτια που σε κοιτούν, στα χέρια που σου χαρίζουν ένα χάδι ή μια αγκαλιά αυθόρμητα κι ασυναίσθητα, χωρίς να το ζητήσεις και χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Στα συνωμοτικά χαμόγελα, στα μηνύματα που δεν έχουν κάτι συγκεκριμένο να πουν, απλώς υπήρξε μια σκέψη που θέλησε να εκφραστεί, ή κάτι που είδε κάποιος και σε σκέφτηκε, ακόμη κι αν μοιάζει χαζό. Στο παράπονο ότι δεν προλαβαίνει ούτε να σε δει και δεν αντέχει άλλο κι ακούς την αγανάκτηση γι' αυτό στη φωνή και ξέρεις ότι το εννοεί, το νιώθει. Το βλέπεις στα απεγνωσμένα ραντεβού που κλείνονται έστω για μισή ώρα, γιατί θέλετε να είστε μαζί, έστω γι' αυτό το λίγο. Στα δώρα που γίνονται απ' την καρδιά κι ας μην είναι ακριβά, γιατί είναι ανεκτίμητα. Στον αποχαιρετισμό που σου τονίζει κάποιος "να κανονίσουμε οπωσδήποτε να βρεθούμε τότε, μην το ξεχάσεις" και βλέπεις πόσο το εννοεί. Ή σ' εκείνον τον ψίθυρο στο αυτί όταν σ' αγκαλιάζει σφιχτά για να σε αποχαιρετήσει που λέει "να βρεθούμε μες στη βδομάδα, ε;" και στην απάντηση "όποτε θέλεις", ακούς ως αντίδωρο ένα "πάντα". Και ξέρεις ότι είναι αλήθεια. Στον ώμο που γέρνεις και το πρόσωπο σε κοιτά με μάτια που λάμπουν από χαρά και με τη διαπίστωση "μου έχεις λείψει". Στα μάτια που σε κοιτούν ορθάνοιχτα με ενθουσιασμό ότι ναι, επιτέλους, θα καταφέρετε να βρεθείτε. Στη φωνή που χωρίς να πεις τίποτε, παρά μόνο δυσανασχετείς βουβά, σπεύδει να σε καθησυχάσει πιάνοντας το χέρι σου σ' έναν άδειο δρόμο στις 3 το πρωί. Ή σ' εκείνη, που ακούς να επαναλαμβάνει με πάθος "δεν θέλω να μου στεναχωριέσαι γι' αυτό, μ' ακούς; δεν θέλω, να μην το σκέφτεσαι!" Στο πρόσωπο που σε κοιτά αφοσιωμένο στα όσα λες και νιώθεις πως παρατηρεί με ευλάβεια ακόμη και τις ανάσες σου.
Να σας πω και κάτι ακόμη... Σαν την αγάπη, την υγιή αγάπη, τη βαθιά, την αληθινή, την αυθόρμητη, την αμοιβαία, δεν θα βρείτε τίποτε πιο σημαντικό, πιο ακριβό, πιο πολύτιμο.
Περάστε τις γιορτές με τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν όπως ακριβώς πρέπει.
Και να το λέτε, χωρίς φόβο, αλλά με αυθεντικό πάθος.
Εγώ σήμερα κάνοντας έναν μίνι απολογισμό, έχω τόνους αγάπης να νιώθω, να μοιράζω, να χαρίζω κι ευτυχώς, ανθρώπους που την αξίζουν και την επιστρέφουν.
Όλα τ' άλλα θα γίνουν, αρκεί να είμαστε καλά μόνοι και μαζί.

Καλά Χριστούγεννα!

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Αυτά έχει η ζωή...

Frank Sinatra- That's life

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Δύο ζωές...χαρτοπόλεμος στη σκηνή του "Ιλίσια"

Όταν δύο κόσμοι -φαινομενικά- εξολοκλήρου διαφορετικοί συναντηθούν, τί μπορεί να συμβεί; Πότε οι κοινωνικές διακρίσεις μπορούν να εξαφανιστούν; Μπορούν πράγματι, ή μήπως κάποιος πρέπει να εξουσιάσει τον άλλον; Κι αν ο ένας αποφασίσει να παραδοθεί, κερδίζει ή χάνει; Όταν η μοναξιά είναι κομμάτι της ζωής σου, πιάνεσαι απ' όποιον βρεθεί κοντά σου για να τη νικήσεις; Ή, απ' όποιον σου προσφέρει μία πραγματική διέξοδο;
Μπορεί ένα έργο της Χιλής του '70 να αφορά την Ελλάδα του σήμερα; Μπορεί μια αστή να ζήσει στο ίδιο σπίτι με έναν περιθωριακό τύπο που μεγάλωσε στους δρόμους; Μπορούν, άραγε, οι κόσμοι τους να σταματήσουν να συγκρούονται;
Όλες αυτές οι υποθέσεις δεν είναι παρά όλα όσα διαδραματίζονται επί σκηνής στο θέατρο Ιλίσια κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην παράσταση "Χάρτινα λουλούδια" του Έγκον Γουλφ, σε σκηνοθεσία του εξαιρετικού Κώστα Φιλίππογλου.
Τα λόγια για τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη, τον οποίο "γνώρισα" εντελώς τυχαία στην περσινή παράσταση "Ορέστης-Ηλέκτρα: 0-1" που σκηνοθέτησε, είναι περιττά. Πέρα από μία τρομερή γλυκύτητα που έχει ως φυσιογνωμία και την ηρεμία που μεταδίδει στον χώρο, είναι ένας εφευρετικός, ταλαντούχος, σεμνός και καινοτόμος καλλιτέχνης. Μένω λίγο παραπάνω σ' εκείνον, γιατί με κέρδισε και δηλώνω θαυμάστρια της δουλειάς του, αλλά και γιατί σ' αυτή την παράσταση κάνει κάτι πραγματικά διαφορετικό με μία πρωτότυπη και μη συμβατική προσέγγιση. Το περίφημο "σωματικό" θέατρο.
Ο Άρης Σερβετάλης είναι ο Μπαρακούντα ή αλλιώς, Μπέτο. Μεγαλωμένος στους δρόμους, ζώντας στο πάρκο, έχοντας χάσει την τρυφερότητά του, γιατί ποτέ δεν την ένιωσε από κάποιον, μπαίνει στη ζωή της Εύας, την οποία υποδύεται η Κατερίνα Λέχου.
Μία αστή που ζει μόνη σ' ένα σπίτι το οποίο έχει γεμίσει με λίγα απαραίτητα έπιπλα κι όχι με πράγματα που να το κάνουν να μοιάζει φιλόξενο. Ένα μεσημέρι ο Μπέτο θα μπει στη ζωή της και στο σπίτι της έχοντας προθυμοποιηθεί να την βοηθήσει να μεταφέρει τα ψώνια της. Εκεί θα της πει ότι τον κυνηγούν, καθώς κέρδισε χρήματα στον τζόγο κι οι άνθρωποι από τους οποίους τα κέρδισε τον παρακολουθούν κι βρίσκονται έξω από το σπίτι.
Η Εύα δείχνει ότι αρχίζει να φοβάται, του επιτρέπει, ωστόσο, να μείνει στο σπίτι κλειδώνοντάς τον μέσα για να νιώθει ασφαλής η ίδια. Όταν επιστρέφει θα τον βρει εκεί, θα της έχει φτιάξει χάρτινα λουλούδια και θα ξεκινήσει μεταξύ τους ένας ακήρυχτος πόλεμος. Μία μάχη για την επικράτηση του ενός έναντι του άλλου, για την εξουσία που θ' ασκεί ο ένας πάνω στον άλλο.
Δύο μοναχικοί άνθρωποι, μια γυναίκα που κρατά ακόμη τα ρούχα του άνδρα της που έχει φύγει εδώ και καιρό και δεν επιτρέπει στη φίλη της ν' ανέβει στο διαμέρισμα προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες. Ένας άντρας που κατευθύνεται από το ένστικτο της επιβίωσης, εκείνο που σε προτρέπει να εξοντώσεις πριν προλάβουν να σ' εξοντώσουν. Μπαίνει, λοιπόν, με την συγκατάθεση της Εύας, στη ζωή της, στο σπίτι της και τα αποδομεί όλα. Ακόμη και την ίδια ως άνθρωπο, ως προσωπικότητα.
Η σχέση τους είναι σαν να προσπαθεί να ισορροπήσει σε μια ζυγαριά που πότε γέρνει προς τη μία πλευρά και πότε προς την άλλη. Είναι φορές που η Εύα μοιάζει να φοβάται τις απρόβλεπτες αντιδράσεις και τη συμπεριφορά του Μπαρακούντα, αλλά τρέμει περισσότερο στη σκέψη πως θα φύγει, πως θα μείνει ξανά μόνη. Θέλει να πιαστεί συναισθηματικά από εκείνον, είναι έτοιμη να του παραδοθεί, αλλά εκείνος δεν το εκμεταλλεύεται. Δεν είναι, άλλωστε, το ερωτικό στοιχείο αυτό που επιδιώκει ο "εισβολέας".
Η ταξική και κοινωνική διαφορά είναι ανύπαρκτη στα λόγια της Εύας, η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Ο Μπαρακούντα φροντίζει να της το υπενθυμίζει, να το τονίζει, αλλά κυρίως, να την προκαλεί, να την κάνει να νιώθει ένοχη γι' αυτό. Την τιμωρεί.
Καθένας από τους δύο είναι ελεύθερος να φύγει, αλλά δεν το κάνουν. Σαν να αναζητούν τη λύτρωση, ακόμη και μέσα από τον όλεθρο. Κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους, καταστρέφοντας ό,τι υπάρχει εντός τους.
Όταν εκείνη δεν θα έχει άλλες αντιστάσεις, όταν παραδοθεί και αφεθεί στη βούληση του Μπέτο, θα τον ακολουθήσει, αλλά προς ποια κατεύθυνση...;
Οι απαιτήσεις της παράστασης είναι τεράστιες, η αυτοσυγκέντρωση που χρειάζεται και από τους δύο, η προσοχή στη λεπτομέρεια, ο απόλυτος συγχρονισμός των κινήσεών τους, η μη λεκτική επικοινωνία που πρέπει να έχουν αναπτύξει, κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά να ξεχωρίζει.
Ο Άρης Σερβετάλης για ακόμη μία φορά αποδεικνύει πόσο ταλαντούχος, χαρισματικός ηθοποιός είναι και πόσο εύκολα μπορεί να κάνει το σώμα του ένα καταλυτικό παράγοντα στην επιτυχία του αποτελέσματος. Το σώμα του δείχνει τί νιώθει, τί σκέφτεται -σίγουρα δεν είναι σύνηθες φαινόμενο, ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα.
Η Κατερίνα Λέχου με την ιδιαίτερη φωνή και τον καθαρό της λόγο περνάει τα συναισθήματα στον ήχο. Η ομορφιά της είναι αυταπόδεικτη, μα η υποκριτική της δεινότητα καταφέρνει να ξεπερνά την εικόνα, ώστε σε πείθει πως πρόκειται για μια μοναχική και μόνη γυναίκα, αφημένη στο παρελθόν. Αν και έρχεται, για πρώτη φορά, σε επαφή με το σωματικό θέατρο, τα καταφέρνει πολύ καλά. Έχουν εναρμονιστεί στη σκηνή με τον Άρη Σερβετάλη και καταφέρνουν να δημιουργούν δυνατές εικόνες και ατμόσφαιρα που ακροβατεί στο φαντασιακό και το πραγματικό, αλλά κι ανάμεσα στην ένταση και την αμηχανία των ηρώων τους, όπως αριστοτεχνικά παρουσιάζονται οι εσωτερικές συγκρούσεις αυτών.
Μία παράσταση που καταφέρνει να σου αφήσει φεύγοντας σκέψεις, εικόνες και να δημιουργήσει θέματα συζήτησης γύρω από αυτήν.

"Χάρτινα Λουλούδια" του Έγκον Γουλφ
Θέατρο Ιλίσια
Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια

Τηλ.: 2107210045
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη 9.15 μ.μ.

Εισιτήρια: € 16, Φοιτητικό-ανέργων: € 12
Διάρκεια: 90'
Ηθοποιοί:
Κατερίνα Λέχου, Αρης Σερβετάλης

Συντελεστές:
Σκηνοθέτης: Κώστας Φιλίππογλου
Μετάφραση: Εύα Μπίθα
Σκηνικά- κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Ειδικές κατασκευές: Γκάι Στεφάνου
Μουσική: Lost Bodies
Καλλιτεχνική συνεργασία: Φρόσω Κορρού


Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Ήρθαν τα Χριστούγεννα!

Μύρισαν και γευτήκαμε τα Χριστούγεννα, επιτέλους! Μετά από μία επιτυχή πρώτη προσπάθεια να φτιάξω σπιτικά σοκολατάκια (που εξωτερικά μοιάζουν με τρουφάκια, διότι -εκτός από τη λιωμένη σοκολάτα στην οποία τα βούτηξα- έβαλα και πολύχρωμη τρούφα) και κάποιος πρέπει να με σταματήσει ΤΩΡΑ να τα τρώω (είναι κάπως ναρικισσιστικό, αν μη τι άλλο!), έχω μπει σε κλίμα γιορτών!
Θέλω βόλτες στη γιορτινά στολισμένη πόλη, θέλω μυρωδιές από δίπλες, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, λιωμένη σοκολάτα γάλακτος, χουχούλιασμα, "χάσιμο" σε βιβλιοπωλεία και βιτρίνες, θεατρικές εξορμήσεις (ναι κι άλλες!), μεμονωμένες συναντήσεις με φίλους, αλλά και πιο παρεΐστικες καταστάσεις, αυστηρά, όμως, μόνο με όσους επιθυμώ, ζαχαροπλαστικό οίστρο και αποτέλεσμα που να γίνεται αφορμή να γεμίζει το σπίτι κόσμο και επιβεβαίωση για τη γεμάτη καρδιά.
Να χαμογελάμε, να είμαστε υγιείς και να απολαμβάνουμε το δικαίωμα στο όνειρο των γιορτών, γιατί αφού, ευτυχώς, ακόμη μπορούμε, πρέπει να μην το θεωρούμε ασήμαντο και περιττό. Ας το δούμε ως αυτό που είναι, ως ένα διάλειμμα από την πεζή και άγρια καθημερινότητα. Γιατί τους ανθρώπους αν δεν τους ξεχνάμε κάθε μέρα, δεν θα τους ξεχάσουμε αυτές τις 15. Αντιστρόφως ανάλογο με όσους τους θυμούνται μόνο αυτές.
Καλά Χριστούγεννα με υγεία, αγάπη και τους ανθρώπους που θέλετε!

Παιδική χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου- Ρούντολφ το ελαφάκι 

Υ.Γ. Αυτό το τραγούδι το αγαπώ!

Χωρίς συγκεκριμένο λόγο, με πολλές αφορμές...

-Δεν θέλω να 'ρθεις... 
-Τί εννοείς; 
-Δεν θέλω να γυρίσεις. Θέλω να μείνεις εκεί που είσαι. Για πάντα.
-Μα γιατί; 
-Γιατί, μερικές φορές στη ζωή, πρέπει να πάρεις μεγάλες αποφάσεις. Θαρραλέες αποφάσεις, τόσο που μπορεί να σε πονούν, να σε θλίβουν ή ν' ανατρέπουν ολόκληρη τη ζωή σου, αλλά αυτό πρέπει να κάνεις. 
-Τί θα πει "πρέπει", ποιος σε αναγκάζει; 
-Ο εαυτός σου, οι συνθήκες, η αυτοπροστασία σου, γιατί όσο δύσκολο κι αν μοιάζει, στο τέλος θα σε ωφελήσει. 
-Μα δεν καταλαβαίνω, τί σχέση έχει αυτό μ' εμένα;
-Δεν θέλω να έρθεις, δεν θέλω να γυρίσεις, δεν θέλω να είσαι μέρος του παρόντος και του μέλλοντός μου. Απλώς, δεν θέλω. Είσαι έξω από τη ζωή μου κι ανήκεις στο παρελθόν. 
-Έτσι, ξεχνάς όλες τις ωραίες στιγμές, τα γέλια, τις πολύωρες συζητήσεις, τις εξομολογήσεις, την παρηγοριά, τα συναισθήματα, όσα μοιραστήκαμε; 
-Δεν καταλαβαίνεις... Δεν ξεχνώ, δεν διαγράφω, δεν σε τιμωρώ, απλώς όλα αυτά τέλειωσαν πριν πολύ καιρό και τα αποσιωπητικά άρχισαν να χάνουν το νόημά τους. Έγιναν μια βαθιά κι εκκωφαντική σιωπή στο κενό. Γι' αυτό έβαλα μία τελεία. Για να γεμίσω τα κενά. Τόση σιωπή άρχισε να με πείθει ότι έπαψα ν' ακούω.
-Ειλικρινά, δεν σε καταλαβαίνω. Πότε συνέβησαν όλα αυτά; 
-Είδες που τελικά ο χρόνος είναι υποκειμενικός; Για σένα φαντάζει πολύ λίγος, πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Για μένα, απ' την άλλη, είναι πάρα πολύς καιρός, τον οποίο έχασες κι αναρωτιόμουν αν θα μπεις ποτέ στον κόπο να τον ξανακερδίσεις. Μα κυρίως, αν συμβεί κάποτε αυτό και διεκδικείς χώρο στη ζωή μου, αν θα με νοιάζει ή θα έχω πια παραιτηθεί κι εσύ ούτε που θα το καταλάβεις.
-Δεν ήξερα ότι ένιωθες έτσι. 
-Όχι, εσύ δεν θέλησες να μάθεις πώς ένιωθα, εγώ προσπάθησα να στο πω, αλλά δεν χωρούσα... Δεν χωρούσα ούτε στο χρόνο ούτε στο μυαλό σου. Αλλά δεν με πλήγωσε αυτό, γι' αυτό δεν θέλω να σε τιμωρήσω ή να σ' εκδικηθώ. Δεν έχει να κάνει με πείσμα. Είναι η συνειδητοποίηση ότι αξίζω κάτι περισσότερο από το να είμαι η δεύτερη επιλογή ή το δεδομένο κάποιου. Αν με θες πραγματικά στη ζωή σου, δείξ' το μου, κάνε με να το καταλάβω, να νιώσω ότι νοιάζεσαι, ότι είναι αμοιβαίο.
-Δεν έχω δικαίωμα να πάρω τον χρόνο μου, να μείνω λίγο με τον εαυτό μου, να αφοσιωθώ σε άλλα πράγματα που είναι σημαντικά, αυτό μου χρεώνεις; 
-Μέσα στα σημαντικά δεν είμαι εγώ, άρα να φανταστώ πως είμαι στα ασήμαντα, σωστά; Ε, τότε ναι, αυτό σου χρεώνω, δεν μου αξίζει το "ασήμαντο". Όταν πήρες τον χρόνο σου, όπως λες, συνειδητοποίησα ότι, το όποιο κενό, με τον καιρό έπαψε να υπάρχει. Στην αρχή στεναχωριόμουν, γιατί δεν το περίμενα. Κάποια στιγμή, όμως, όταν δεν υπήρχε πια κενό, ανακουφίστηκα. Γι' αυτό, τώρα που θυμήθηκες να επιστρέψεις, που ξέμεινες από σημαντικά κι από ανθρώπους, μην έρχεσαι με την απαίτηση να σε δεχτώ, να χαρώ ή να σου το επιτρέψω. Καλύτερα, λοιπόν, μείνε εκεί.
-Πού, δηλαδή; 
-Δεν ξέρω. Στα σημαντικά... Ή, βρες καινούργια. Είναι ασφαλή τα γνωστά, μα αν δεν είναι πια ούτε γνωστά ούτε φιλόξενα, τί θα κάνεις; Στο κάτω-κάτω, δεν θα σου δώσω συμβουλές πώς θα ζήσεις, ούτε με νοιάζει ούτε έχω τέτοιο δικαίωμα. Μονάχα για μένα αποφασίζω, αναλαμβάνω τις ευθύνες των δικών μου πράξεων κι αποφάσεων.
-Άρα, μου κλείνεις την πόρτα. 
-Λάθος ρήμα, δεν "κλείνω" πόρτες, ούτε παράθυρα, προσπαθώ ν' αποφύγω την παθητική "κλείνομαι" κι ο μόνος τρόπος είναι οι ξεκάθαρες κουβέντες. Μπορεί να μην είναι ευχάριστες, αλλά είναι καθαρές. Δεν έχω χρόνο για κάτι λιγότερο από αυτό και ψυχοφθόρο.
-Κι αν προσπαθήσω να κερδίσω τον χαμένο χρόνο; 
-Χαμένος χρόνος, όπως το είπες. Αξίζει να χάνεται χρόνος ζωής, παραγωγικός, ουσιαστικός, πολύτιμος για τις σχέσεις των ανθρώπων; Σε κάποιες περιπτώσεις, ίσως και να 'χει νόημα να προσπαθήσεις. Μόνο που, εν προκειμένω, δεν έχει. Άκου με που σου λέω, λοιπόν, μην έρθεις. Είναι καλύτερα έτσι, θα δεις.
-Για ποιον;
-Για μένα, σίγουρα... νομίζω και για σένα. Ξέρεις, αν έρθεις, τίποτε δεν θα είναι όπως το άφησες, ούτε εγώ, μπορείς να το αντέξεις αυτό;
-...
-Είδες; Έτσι είναι καλύτερα.



H Κατερίνα Λέχου δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται...

Η Κατερίνα Λέχου βρέθηκε την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012 στην εκπομπή Spame Πακέτο για κάτι παραπάνω από μία ώρα. Μας μίλησε για την παράσταση "Χάρτινα Λουλούδια" στην οποία πρωταγωνιστεί, τους λόγους για τους οποίους η ίδια επέλεξε το συγκεκριμένο έργο, πότε ήρθε σε επαφή πρώτη φορά μ' αυτό. Για τη συνεργασία της με τον Άρη Σερβετάλη μετά από 10 χρόνια και μάλιστα στο θέατρο, τις εντυπώσεις από την συνεργασία με τον σκηνοθέτη Κώστα Φιλίππογλου (τον οποίο γνώρισε πρώτη φορά μετά από πρόταση του Άρη Σερβετάλη) κι ήταν αυτός που την μύησε στο "σωματικό" θέατρο, γιατί: Πρώτα σωματοποιείς αυτό που διαβάζεις και στη συνέχεια καταλαβαίνεις γιατί το κάνεις.
Μας μίλησε, ακόμη, για τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις αυτής της παράστασης, την συνάφεια του έργου με την σημερινή πραγματικότητα, το κριτήριο των θεατών και πόσο ωραίο είναι που ο καθένας εξ αυτών εκλαμβάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπει. Την τυποποίηση που γίνεται μέσω της τηλεόρασης και το έχει ζήσει, αν και προσπαθεί να το αποφύγει όσο γίνεται. Τί είναι σημαντικό για εκείνη σε μια συνεργασία, ποιές είναι οι εντυπώσεις του κοινού για την παράσταση, πώς τις μετρά και πώς την επηρεάζουν.
Επέμεινε πως ο ρόλος του "Μπαρακούντα" έπρεπε να δοθεί στον Άρη Σερβετάλη και μόνο και δικαιώθηκε αυτή της η επιλογή κι επιμονή. Είναι σαν να κρύβει μυστικά, ακόμη και αν τον ξέρεις, μοιάζει πάντα σαν να κρύβει κάτι που δεν πρόκειται να συ αποκαλύψει ποτέ. Αυτό είναι που ταίριαζε και με τον ρόλο, αλλά είναι κι ένα στοιχείο που την γοητεύει στους ανθρώπους.
Η ηρωίδα της, η Εύα, είναι μια αστή, μοναχική. Στην πραγματικότητα κι εκείνη είναι μοναχική, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Είναι επιλεκτικά μοναχική, τις στιγμές που θέλει, χωρίς να σημαίνει ότι νιώθει μοναξιά ή δεν έχει γύρω της ανθρώπους που αγαπά και νοιάζεται.
Τα Δευτερότριτα είναι στο Θέατρο Ιλίσια με την παράσταση "Χάρτινα Λουλούδια", τις υπόλοιπες μέρες, όπως μας είπε εκτός αέρα, ..."θεατράζεται", παρακολουθώντας πολλές θεατρικές παραστάσεις.
Μια σοβαρή, ίσως και λίγο αυστηρή, γοητευτική γυναίκα, με αυτοπεποίθηση και ενδιαφέρουσες απόψεις.
Πρώτη εικόνα: είναι ψηλόλιγνη, τόσο αδύνατη που σε αφήνει άναυδο, με μεγάλα κεχριμπαρένια μάτια, χαμόγελο που δεν το χαρίζει εύκολα, ούτε συγκαταβατικά, κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις και χωρίς να υποκύπτει στη συνήθεια να ανταλλάσσουν οι άνθρωποι ψεύτικες κολακείες σε τέτοιες περιστάσεις. Γι' αυτό κι η φιλοφρόνηση από εκείνη έχει ειδικό βάρος.
Δεν θα της ταίριαζε ο χαρακτηρισμός "γλυκιά", μάλλον επιβλητική και δυναμική, αλλά σίγουρα κερδίζει το σεβασμό και τον θαυμασμό των συνομιλητών της. Δικαίως.
Απολαύστε τη συνέντευξη μαζί της εδώ:
http://www.mixcloud.com/SpamePaketo/spame-14-12-2012/


Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Η Κατερίνα Λέχου έρχεται την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου στο Spame Πακέτο!

Η ηθοποιός και πρωταγωνίστρια της παράστασης "Χάρτινα Λουλούδια", Κατερίνα Λέχου, έρχεται την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012 στην εκπομπή Spame Πακέτο με την Κλεοπάτρα Γκατζάνη και την Παναγιώτα Κοντοδήμα.
Η ηθοποιός θα μας μιλήσει για την παράσταση, την ιδιαίτερη θεματολογία της, τον ρόλο που υποδύεται, την επαφή της με τη σωματική προσέγγιση του έργου από τον σκηνοθέτη Κώστα Φιλίππογλου, τη συνεργασία της -μετά από 10 χρόνια- με τον Άρη Σερβετάλη, τις σκέψεις της γύρω από το θέατρο και όσα ετοιμάζει για τη συνέχεια!
Την Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου στις 4μμ να είστε εκεί! Η Κατερίνα Λέχου θα μας συντροφεύσει στη δεύτερη ώρα της εκπομπής, αλλά εσείς ελάτε στην παρέα μας ακριβώς στις 4μμ!
Συντονιστείτε στο www.spamradio.gr

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Άλκης Αλκαίος...Αποχαιρετιστήριο

Τα ξημερώματα έφυγε από τη ζωή ο στιχουργός Άλκης Αλκαίος σε ηλικία 63 ετών, μετά από μάχη με τον καρκίνο. Οι στίχοι του και οι συνεργασίες του μας συντροφεύουν εδώ και δεκαετίες, θα συνεχίσουν να το κάνουν, αυτό είναι βέβαιο. Ωστόσο, η απώλεια παραμένει μεγάλη, κυρίως για την οικογένειά του και τους αγαπημένους του ανθρώπους, αλλά και για όλους όσοι αγαπήσαμε τους στίχους του. Έφυγε, άλλωστε, πολύ νέος.
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί αύριο Τρίτη, στη γενέτειρά του, Πάργα.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ: http://www.lifo.gr/now/culture/20294
Τον αποχαιρετούμε με δύο από τα ωραιότερα τραγούδια του, το πρώτο από τον Διονύση Θεοδόση και το δεύτερο, από τον Δημήτρη Μητροπάνο που μας άφησε (νωρίς) κι εκείνος αυτή τη χρονιά.



Διονύσης Θεοδόσης- Όσο κρατάει ένας καφές



Δημήτρης Μητροπάνος- Πάντα γελαστοί

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Κάτι σπουδαίο γίνεται τα Σαββατοκύριακα στο "104"...

Στο Black Box του "104" κάθε Σαββατοκύριακο συμβαίνει κάτι καταπληκτικό, με μόνη βεβαιότητα πως δεν θα φύγετε ασυγκίνητοι και απογοητευμένοι.
Ο Χάρης Αττώνης είναι ένα υπέρ-ταλαντούχο πλάσμα, η ερμηνεία του στην παράσταση "I am my own wife" το αποδεικνύει περίτρανα. Επί μιάμιση ώρα βρίσκεται στη σκηνή, μια ανάσα από τους θεατές και ερμηνεύει με ταχύτατες εναλλαγές μια πλειάδα ρόλων, εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων, αλλά και διαφορετικού ύφους. Φορά ένα μαύρο φόρεμα και μια διπλή σειρά πέρλες στο λαιμό και με αυτή την αμφίεση υποδύεται ναζί, αξιωματικούς της Στάζι, τον φασίστα πατέρα του, την ομοφυλόφιλη θεία του, τον φίλο του, άντρες, γυναίκες, χωρίς να υπάρξει ούτε μία στιγμή που να τραβήξει το ρούχο την προσοχή σου από την ερμηνεία.
Ταλέντο, αδιαμφισβήτητα και αδιαπραγμάτευτα. Και σεβασμός από τον ηθοποιό (Χάρης Αττώνης) και τον σκηνοθέτη και μεταφραστή της παράστασης (Ιωσήφ Βαρδάκης) προς το έργο και την προσωπικότητα της Σαρλότε.
Ο Λόθερ γεννιέται το 1928 στο Βερολίνο, η εφηβεία τον βρίσκει εν μέσω πολέμου και με την συνειδητοποίηση ότι θέλει να είναι γυναίκα. Ο πατέρας είναι βίαιος, η μητέρα υποφέρει. Ο πόλεμος θα είναι μια προσωρινή λύση. Οι γυναίκες και τα παιδιά απομακρύνονται από την πόλη λόγω των συνεχόμενων βομβαρδισμών. Καταφεύγουν στην Ανατολική Πρωσία, στο σπίτι της θείας του.
Ο Λόθερ θα αναγκαστεί να γυρίσει στο πατρικό, όταν η μητέρα του λαμβάνει γράμμα πως το σπίτι τους θα παραχωρηθεί στις οικογένειες που έμειναν άστεγες εξαιτίας των καταστροφών από τους βομβαρδισμούς. Πρέπει να γυρίσει για να τακτοποιήσει το σπίτι και να κάνει χώρο. Τότε είναι που θα σκοτώσει τον πατέρα του.
Από εκείνη τη στιγμή γίνεται η Σαρλότε.
Θα περάσει πολλά μέχρι να φτιάξει το μουσείο της, το οποίο στο υπόγειο θα φιλοξενεί ένα από τα θρυλικότερα gay bar της εποχής, το οποίο γκρέμισαν οι Ρώσοι. Μία ημέρα, όμως, πριν συμβεί αυτό, αγόρασε όλα όσα υπήρχαν μέσα και τα μετέφερε στο υπόγειο του μουσείου. Εκεί, άρχισε να λειτουργεί κάθε Κυριακή απόγευμα. Ήταν ένα καταφύγιο για τους ομοφυλόφιλους που δέχονταν κυνηγητό από τις αρχές.
Η Στάζι θα την πλησιάσει και θα απαιτήσει την συνεργασία της, να καταδίδει τους θαμώνες και φίλους. Ποτέ δεν έγινε ξεκάθαρο αν ήταν κάτι που έκανε από εξαναγκασμό ή επειδή το ήθελε, ωστόσο, είχε παραδεχτεί ότι πράγματι συνέβη.
Λίγο πριν μετακομίσει στη Σουηδία, δημιουργήθηκε σκάνδαλο με την δημοσιοποίηση του φακέλου της στη Στάζι. Το παράσημο που της είχε απονεμηθεί για την προσφορά της στην προστασία των ομοφυλόφιλων, έγινε, ξαφνικά, αντικείμενο έριδας. Κάποιοι υποστήριζαν πως έπρεπε να της το πάρουν πίσω, άλλοι πως δεν έπρεπε να πιστέψουν όσα γράφονται στα αρχεία της Στάζι. Οι ειδήσεις, οι εφημερίδες, οι εκπομπές, όλοι μιλούσαν, είχαν άποψη και ήθελαν να φιλοξενήσουν την ίδια τη Σαρλότε.
Επέστρεψε το 2002 στη Γερμανία, όπου και πέθανε μέσα στο μουσείο της, μόνη, από ανακοπή.
Τα φώτα σβήνουν...
Ο σκηνοθέτης είναι εκείνος που ρυθμίζει τον ήχο, το φωτισμό, τις εικόνες που προβάλλονται απ' τον προτζέκτορα, παρακολουθώντας τον Χάρη από ένα μικρό παράθυρο.
Η δουλειά που έχει γίνει είναι σίγουρα πολύ προσεγμένη, σκληρή και απαιτητική, όσο απαιτητική είναι και η ίδια η παράσταση. Το γεγονός πως βρίσκεται μόνος στη σκηνή, με μία καρέκλα, ένα σκαμπό κι ένα γραμμόφωνο, πως πρέπει να θυμάται τόσα λόγια, να εναλλάσσονται οι χαρακτήρες και οι σχεδόν χορογραφημένες κινήσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου και μάλιστα, να σε κάνει να ξεχνάς όλα τα υπόλοιπα -ρούχα, χώρο κλπ- και να σε παρασύρει η ερμηνεία και η εκάστοτε προσωπικότητα που ενσαρκώνει, είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό. Είναι αξιέπαινο, μαγικό και συγκινητικό.
Ο τρόπος που προσεγγίζει την Σαρλότε έχει μια τρυφερότητα που δεν μπορεί να σ' αφήσει αδιάφορο. Περπατά επιδέξια πάνω στο τεντωμένο σκοινί αυτής της ερμηνείας, καταφέρνοντας να μην παρουσιάσει μια καρικατούρα. Ακόμη και στις κωμικές στιγμές, οι αντιδράσεις και οι κινήσεις είναι μετρημένες, χωρίς να ξεπερνούν τα όρια. Υποδειγματική ερμηνεία από έναν εξαιρετικό ηθοποιό, τον Χάρη Αττώνη.
Αυτή η παράσταση δεν διδάσκει, δεν θέλει να δικαιώσει, δεν υπερασπίζεται κάτι. Παρουσιάζει την πολυτάραχη κι ενδιαφέρουσα ζωή ενός ιδιαίτερου ανθρώπου που κατάφερε να επιβιώσει σε τόσο δύσκολες κοινωνικά, πολιτικά και ιστορικά εποχές. Μας δείχνει πόσο φοβίζει το διαφορετικό, αλλά και πόσο μπορεί να μας σαστίσει -μέχρι να μας δώσει αφορμή να επιτεθούμε.
Η Σαρλότε ήταν ένας άνθρωπος που, απλώς, πάλευε διαρκώς για να επιβιώσει, όπως μπορούσε. Ως εκεί.
Αν δεν την έχετε ήδη παρακολουθήσει, σας την προτείνω ανεπιφύλακτα και με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό, διότι το αξίζει. Μέχρι μέσα Ιανουαρίου θα παίζεται στο Black Box του 104, κάθε Σάββατο και Κυριακή.

"I Am My Own Wife" του Doug Wright

Black Box "104", Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Τηλ. 210 34 55 020

Συντελεστές:
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Ιωσήφ Βαρδάκης

Σκηνικά: Ρεβέκκα Μουστάκη-Ζέη
Κοστούμια: Χριστίνα Σκαρπέλη
Μουσική: Μαριέττα Φαφούτη
Στίχοι Τραγουδιού: Δημήτρης Δημόπουλος
Artwork: Κωνσταντίνος Μπελιάς
Φωτογραφίες: Θάνος Χούτος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Πελαγία Μπότση

Ερμηνεύει ο Χάρης Αττώνης



Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Ένα μελωδικό και μπριόζο τρίο!

Ωραία πράγματα συνεχίζουν να συμβαίνουν και ταλαντούχοι άνθρωποι να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο σας προτείνω να ακούσετε τις "Τrio Brio"!
Δηλαδή, την Ήλια, την Ντίνα και τη Γιώτα.

Trio Brio- Sing it back

Ο Χάρης Αττώνης και η γλυκύτητά του...

Ο Χάρης Αττώνης είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση -και σπάνια, θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε- καλλιτέχνη. Ο λόγος, βέβαια, είναι πως πρόκειται για έναν απολύτως κανονικό άνθρωπο, γήινο, γλυκύτατο, χαμογελαστό, καθόλου μεμψίμοιρο, με ανησυχίες, πολύπλευρο ταλέντο, ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις και απόψεις και να τονίσουμε πως είναι καταπληκτική συντροφιά στην κατανάλωση γλυκών εδεσμάτων!
Την τελευταία Παρασκευή του Νοέμβρη -όπου αποφασίσαμε να κάνουμε το στούντιο του Spam Radio ζαχαροπλαστείο- ο Χάρης βρέθηκε στο Spame Πακέτο με αφορμή την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, “I am my own wife”, και παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά, αυτή τη φορά στο Black Box του «104». Υποδύεται 40 ρόλους με κύριο τη Charlotte που, όμως, γεννήθηκε Lothar… Μια ανατρεπτική ζωή που ξεκίνησε το 1928 και έληξε το 2002, με διαδρομή από τη ναζιστική νεολαία της Γερμανίας και πατέρα φασίστα, τον οποίο και σκοτώνει υπερασπιζόμενη τη ζωή και την οικογένειά της, μέχρι το μουσείο που δημιούργησε, το υπόγειο του οποίου διαμόρφωσε σε μπαρ για ομοφυλόφιλους και διαφορετικών προτιμήσεων ανθρώπους, αλλά και την κατηγορία για προδοσία του συνεργάτη της στη Στάζι.
Έχει αγαπήσει αυτό το χαρακτήρα και νιώθει ευτυχής για τη συγκεκριμένη δουλειά και τους συνεργάτες του. Όπως μας είπε, μέσα από αυτή την παράσταση αγάπησε και πάλι το θέατρο. Μέσα σε άλλες συνεργασίες είχε δεχτεί ανταγωνιστικές συμπεριφορές, προσπάθειες να αποδείξει κάποιος πως είναι καλύτερος από κάποιον άλλο κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί η αγάπη του για το θέατρο.
Η συγκυρία, όμως, τον δικαίωσε, από τη στιγμή που ένιωσε πως βρίσκεται με ανθρώπους που συνεργάζονται αρμονικά, δεν έχουν καμιά διάθεση να επιβληθούν στους άλλους και η δουλειά τους θα γίνεται με ηρεμία και αρμονία. Έτσι, η σχέση αναθερμάνθηκε.
Αυτός είναι και ο λόγος που θα ήθελε να είναι απολύτως βέβαιος πως και η επόμενη θα είναι μία αντίστοιχη συνεργασία.
Ο χορός και η μουσική είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την τέχνη του ηθοποιού για τον Χάρη Αττώνη, γι’ αυτό πήγε στο Λονδίνο για να κάνει συνδυαστικές σπουδές θεάτρου και media. Δούλευε παράλληλα για να καταφέρει να ζήσει, καθώς η ζωή εκεί ήταν πολύ ακριβή. Του δόθηκε η ευκαιρία να μείνεικαι να δουλέψει εκεί, αυτό, όμως, θα σήμαινε πως οικονομικά δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει.
Ο δρόμος, λοιπόν, τον έφερε πίσω στην Ελλάδα και σε διαφορετικά είδη τέχνης, πέρα από το θέατρο –ο Χάρης έχει περάσει και από τη Λυρική Σκηνή, βεβαίως, βεβαίως. Ο Tareq του ζήτησε να συμμετάσχει τραγουδώντας στον πρώτο του δίσκο. Το επόμενο βήμα ήταν να του ζητήσει να γράψει στίχους για το ντουέτο του με την Νατάσσα Μποφίλιου, αλλά και για τον υπόλοιπο δίσκο. Και αυτό έκανε! Ο Χάρης είναι, άλλωστε, ένα πολυτάλαντο πλάσμα.
Όσο για την άποψή του για την κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα του 2012, τον ρόλο της Εκκλησίας στα όσα διαδραματίζονται, την τέχνη που βάλλεται από μικρές ομάδες που επιβάλλονται στις μεγαλύτερες, την μη κερδοσκοπική εταιρεία Degree Zero και τη φορολόγησή της από το «φιλότεχνο» εδώ και χρόνια κράτος, δεν έχετε παρά να ακούσετε ολόκληρη την εκπομπή στον παρακάτω σύνδεσμο. Αξίζει, ωστόσο, να κρατήσουμε τη φράση του Χάρη: «Αν κάποιος έχει πρόβλημα στο να ονειρεύεται, ας έρθει να μας λιθοβολήσει».
Γιατί τα όνειρα και οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρα, όπως έλεγε κι ο V στην ταινία "V for Vendetta".
http://www.mixcloud.com/SpamePaketo/spame-30-11-2012/




Οι "Καρέκλες" ως ντιβάνι ψυχαναλυτή για την κοινωνία...

Τί συμβαίνει όταν ένα ζευγάρι άνω των 90 ετών, που ζει απομονωμένο σ' ένα φάρο, αποφασίζει ότι έχει να μεταδώσει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα στην ανθρωπότητα και καλεί τους πλούσιους και τους σοφούς του κόσμου τούτου στο ησυχαστήριό του;
Γεμίζει η σκηνή καρέκλες, γιατί πρόκειται για το θεατρικό έργο του Ευγένιου Ιονέσκο "Καρέκλες" του 1952.
Ένας άντρας και μια γυναίκα ζουν 70 χρόνια μαζί, μόνοι, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Μοναδική συντροφιά τους, τα παιχνίδια που έχουν εφεύρει για να διασκεδάζουν κι οι αναμνήσεις που εξιστορούνται ξανά και ξανά... Η γυναίκα πιστεύει πως ο άντρας της είναι σοφός και σημαντικός, τόσο που αν ήθελε θα μπορούσε να γίνει κάτι πολύ σπουδαίο! Ο άντρας έχει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα να μεταδώσει στον κόσμο, κάτι που θα αλλάξει για πάντα τα δεδομένα, έχει τη λύση. Αλλά για ποιο πράγμα;
Έφτασε, λοιπόν, η μέρα που θα  μοιραστεί το μήνυμά του με την ανθρωπότητα. Κάλεσε όλους τους σημαντικούς ανθρώπους, τους πλούσιους και τους σοφούς και περιμένει την άφιξή τους. Η σοφία κρίνεται πάντα με τα φτωχά, και όχι πάντα αντικειμενικά, ανθρώπινα δεδομένα. Όλα είναι έτοιμα, μόνο που ο άντρας δεν μπορεί να μιλήσει μπροστά σε τόσο κόσμο, αρχίζει να διστάζει πριν καταφθάσουν οι πρώτοι καλεσμένοι. Δεν βρίσκει τα κατάλληλα λόγια, δεν μπορεί να εκφράσει σωστά αυτό που θέλει να πει.
Μα, υπάρχει λύση! Έχουν καλέσει τον ομιλητή, αυτός θα πει όσα θέλει ο άνδρας. Και ξαφνικά η πόρτα χτυπά, οι καλεσμένοι φθάνουν, αόρατοι, μόνο σημάδι της όποιας άφιξής τους, οι καρέκλες που αρχίζουν να γεμίζουν ασφυκτικά τον χώρο. Άδειες καρέκλες που υποδηλώνουν την ύπαρξη (ή μη;) ανθρώπων. Άδειες καρέκλες σαν άδειες ψυχές...γυμνές.
Αστείες στιγμές με τις καρέκλες που υποτίθεται πως είναι πραγματικά πρόσωπα -οι δύο πρωταγωνιστές ερωτοτροπούν και επιδίδονται σε ερωτικές περιπτύξεις μ' αυτές για να κάνουν τον σύντροφό τους να ζηλέψει. Η γυναίκα, μάλιστα, μοιράζει στους παρευρισκόμενους πρόγραμμα, σάμαλι, κωκ με τον δίσκο της.
Μέσα από ένα σύννεφο καπνού έρχεται ο βασιλιάς, κανείς δεν τον βλέπει, αλλά το ζευγάρι του μιλά και περιμένει τον ομιλητή να φθάσει για να πει όσα θέλει ο άνδρας. Ο ομιλητής έρχεται στο τέλος, μα είναι κωφάλαλος, πώς να μιλήσει, πώς να μεταφέρει το πολυπόθητο μήνυμα;
Κι εκείνοι κάνουν την ηρωική έξοδο...
Ένα έργο που ανήκει στο θέατρο του παραλόγου και αναφέρεται στην αποξένωση των ανθρώπων, στην απομόνωσή τους, στην έλλειψη επικοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα στην απόλυτη ανάγκη για επαφή.
Η μοναξιά που χτίζεις μόνος, σηκώνοντας τείχη και αφήνοντας τον υπόλοιπο κόσμο έξω από αυτά. Η ανάγκη να σε αποδεχθούν, να βρεις ανθρώπους να σε ακούσουν, να σε συγχωρήσουν, να σ' αγαπήσουν. Να απαλύνουν τον πόνο που αρνείσαι να αποχωριστείς κι ίσως, δημιούργησες.
Ο άνδρας άφησε κάποτε την μητέρα του να πεθάνει στη μέση του πουθενά, το παιδί τους κάποτε έφυγε και τους άφησε, χωρίς να θέλει να τους ξαναδεί. Η εγκατάλειψη που σε πονά και σ' ακολουθεί, η εγκατάλειψη που σαν φαύλος κύκλος επαναλαμβάνεται κι αφήνει βαθιές πληγές. Προσπαθούν να την ξεχάσουν, σαν να μην συνέβη ποτέ, αλλά τώρα άνοιξαν την πόρτα τους στους έξω κι αυτό σημαίνει πως άνοιξαν και σε όσα είχαν επιλεκτικά αφήσει εκτός.
Είχε κάποτε φίλους που έγιναν εχθροί, στράφηκαν εναντίον του, είτε έφερε ευθύνη είτε όχι και αποφάσισε να μην ξαναεμπιστευθεί.
Ακόμη κι αν δεν μάθουμε ποτέ ποιο ήταν το μήνυμα του άνδρα προς την ανθρωπότητα, έχουμε μάθει κάτι πολύ σημαντικό. Οι άνθρωποι βλέπουν σημαντικά τα ασήμαντα, επενδύουν χρόνο από τη ζωή τους στο να επιρρίπτουν ευθύνες και να νιώθουν ενοχές, φοβούνται να ζήσουν με τους άλλους αποδεχόμενοι τα τρωτά τους σημεία και τα λάθη κι επιλέγουν την απομόνωση. Μεταξύ της επαφής με το ενδεχόμενο της απογοήτευσης και της εκ προοιμίου απόσυρσης από τον κόσμο, της μοναξιάς, επιλέγουν το δεύτερο.
Βρισκόμαστε ξαφνικά σε μια Βαβέλ, μόνο που μιλάμε την ίδια γλώσσα, αλλά ούτε επικοινωνούμε, ούτε συνεννοούμαστε.
Μια παράσταση με τους εξαιρετικούς κι απολαυστικούς Όλια Λαζαρίδου και Αντώνη Καφετζόπουλο σε υπέροχες ερμηνείες, πολύ-πολύ γέλιο, μια λιτή, αλλά πάρα πολύ δυνατή σκηνοθεσία από τον ταλαντούχο Ευριπίδη Λασκαρίδη σε ένα έργο που σχολιάζει πολύ σοβαρά θέματα παρουσιάζοντάς τα άκρως κωμικά.
Αν δεν έχετε ήδη παρακολουθήσει παράσταση αυτού του είδους, ήρθε η στιγμή!


Θέατρο ΡΟΕΣ

Ιάκχου 16 Γκάζι, (στάση Μετρό Κεραμεικός)
Τηλέφωνο 210-3479169
 Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Ευριπίδης Λασκαρίδης
Μετάφραση: Όλια Λαζαρίδου, Ευριπίδης Λασκαρίδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Μουσική σύνθεση : Γιώργος Πούλιος
Παίζουν:
Όλια Λαζαρίδου, Αντώνης Καφετζόπουλος

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Κάθε Τετάρτη & Κυριακή στις 19.00
Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00.
Τιμές εισιτηρίων:
17 ευρώ – Γενική είσοδος
12 ευρώ – Φοιτητικό/Νεανικό
6 ευρώ – 6 θέσεις σε κάθε παράσταση για φοιτητές δραματικών σχολών και θεατρικών σπουδών