Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Ετήσιος απολογισμός για το 2012...


Τα Χριστούγεννα έχουν πάντα κάτι ιδιαίτερο, είναι γεμάτα αντιφάσεις στα συναισθήματα, στις εικόνες, στην πραγματικότητά μας. Κάθε χρόνο τα ίδια. Αναμειγνύονται οι σκέψεις, μπλέκονται η χαρά με τη λύπη, η ανεμελιά με τον προβληματισμό, το χαμόγελο με τη συγκίνηση, η αγάπη με την απώλεια.
Ίσως να πρόκειται για την ασυνείδητη ροπή του ανθρώπου στον απολογισμό, καθώς φτάνει στο τέλος της η χρονιά. Ίσως, πάλι, είναι η ανάγκη να ισορροπήσει ο κόσμος, γιατί ούτε η υπερβολική χαρά ούτε η υπερβολική λύπη είναι το υγιές, ή καλύτερα, το φυσιολογικά συνηθισμένο.
Οι ανατροπές, ωστόσο, καταφέρνουν όντως να ισοσκελίσουν τις υπερβολές των ημερών. Αρκεί να μην είναι δραματικές ή τραγικές.
Δεν το έχω συνηθίσει ακόμη, αλλά κάθε χρόνο τέτοια εποχή αποχαιρετώ ανθρώπους από τη ζωή μου είτε διότι όντως φεύγουν, είτε γιατί επέρχεται ένας συναισθηματικός αποχωρισμός με κάποιους. Δεν μεμψιμοιρώ, ωστόσο, καθώς η αλήθεια είναι πως κάθε χρόνο νιώθω πιο ευτυχής για τους ανθρώπους που μένουν κι όσους έρχονται στη ζωή μου. Μεγαλώνοντας και όσο μεταβάλλεται η προσωπικότητά μας, ξεκαθαρίζουν σχέσεις, επαναπροσδιορίζονται και ξεκινούν νέες σε άγραφο χαρτί, χωρίς μουντζούρες και διαγραφές, γιατί μαθαίνουμε με μεγαλύτερη βεβαιότητα τί και ποιους θέλουμε στη ζωή μας, με ποιον ρόλο και ποια ποιότητα σχέσης.
Όσοι, άλλωστε, αποχωρούν δεν σημαίνει πως αποδείχτηκαν "σκάρτοι" (άσχημη λέξη), απλώς δεν ταιριάζει πια ο τρόπος σκέψης μας, δεν ταυτίζονται τα συναισθήματά μας, δεν τους αναζητούμε όπως πριν κι εκείνοι το ίδιο. Ο δεσμός διαρρηγνύεται και αυτό δεν μπορεί να αποτραπεί.
Το ουσιώδες είναι να ξέρεις τί θέλεις. Για παράδειγμα, μια ουσιαστική, ειλικρινή, βαθιά, ισότιμη, υγιή και τρυφερή σχέση, χωρίς να με κρίνουν ή να προσπαθούν να ορίσουν ποιο είναι το σωστό και το λάθος στη ζωή και τις επιλογές μου. Να αισθάνομαι ασφαλής με τους ανθρώπους γύρω μου, ότι με αγαπάνε, με νοιάζονται, με θεωρούν σημαντική στη ζωή τους, με εκτιμούν και με σέβονται γνωρίζοντας τα ελαττώματά μου, αλλά αγαπώντας με ολόκληρη αρνούνται να με κρίνουν, να με επικρίνουν ή να μου κουνήσουν το δάχτυλο, επειδή διαφωνώ με την άποψή τους και ακολουθώ τις επιθυμίες μου (χωρίς να ζητάω ευθύνες από κάποιον άλλο).
Οι τυπικές σχέσεις...άχρωμες, άοσμες, βαρετές, περιττές. Δεν τις θέλω, δεν τις χρειάζομαι, δεν χωράνε στη ζωή μου. Αν δίνουμε χώρο σε καθετί μικρότερο των δεδομένων μας, τότε θα γεμίσουμε με τόσες ανούσιες σχέσεις, θα ξοδεύουμε τόση ενέργεια στα ασήμαντα που δεν θα μπορούμε να διακρίνουμε και να αξιολογήσουμε τα ουσιαστικά, τα σημαντικά, τα απαραίτητα.
Η αλήθεια είναι πως πάντα θα απογοητευόμαστε από συμπεριφορές, σχέσεις, ανθρώπους, αλλά από την άλλη, πάντα θα μας εκπλήσσουν ευχάριστα, ενθουσιάζοντάς μας και γεννώντας μέσα μας μια αισιοδοξία λες και δεν είχαμε νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο. Γιατί, ειλικρινά, δεν θα κουραστώ να το λέω, οι άνθρωποι μπορούν να μας εκπλήξουν πολύ ευχάριστα, εκεί κι από αυτούς που δεν τον περιμένουμε.
Αν μη τι άλλο, στις δυσκολίες που προκύπτουν -κι είναι ανθρώπινο- στις σχέσεις μας, το θέμα είναι να το αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία, κατανόηση, διάθεση επίλυσης και επεξήγησης, να μην αφήνουμε μια κατάσταση να διαιωνίζεται και διογκώνεται.
Αν πάλι, δεν καταφέρει να λυθεί, τότε τουλάχιστον, θα έχει κλείσει ένας κύκλος χωρίς απωθημένα που δεν ειπώθηκαν. Είναι τρομερή η αίσθηση ανακούφισης, όσο κι αν σε ταράζει το προηγούμενο διάστημα, όταν κλείνεις τα ακανθώδη θέματα, γιατί ίσως είναι αστείο το όλο θέμα και συζητώντας το καταλήγεις ότι ήταν μια παρεξήγηση που πήρε υπερβολικές διαστάσεις κι αγαπιέσαι πραγματικά με τον άλλο, άρα το κλείνεις. Ακόμη, όμως, κι αν καταλήξει σε μια κουβέντα που δίνει καθαρά την εικόνα της απόλυτης απόκλισης απόψεων και πιθανότατα είναι απογοητευτική, ακόμη κι αν οδηγήσει στη λήξη μιας σχέσης, μπορείς ν' ανασαίνεις ξανά βαθιά.
Φέτος θέλω από τον Άγιο Βασίλη, πέρα από υγεία, ηρεμία, αγάπη, χαρά, χαμόγελα και δουλειά, τους ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπούν πραγματικά έτσι όπως είμαι, χωρίς προσθαφαιρέσεις και επικριτική διάθεση, δίπλα μου να μ' αγκαλιάζουν και να τους αγκαλιάζω, να αγαπιόμαστε, να κρατιόμαστε σφιχτά, να νιώθουμε τη ζεστασιά και την αλήθεια, να δείχνουμε κατανόηση και σεβασμό, να είμαστε έντιμοι με τον εαυτό μας και τους άλλους, να με ξαφνιάζουν ευχάριστα και να δηλώνουν εμπράκτως ότι θέλουν να είμαστε μαζί, αμοιβαία, όχι μονόπλευρα.
Και ξέρετε κάτι; Η αγάπη δεν κρύβεται! Η αληθινή αγάπη που πηγάζει και βγαίνει σα χείμαρρος δεν μπορεί να κρυφτεί. Την αντικρίζεις στα μάτια που σε κοιτούν, στα χέρια που σου χαρίζουν ένα χάδι ή μια αγκαλιά αυθόρμητα κι ασυναίσθητα, χωρίς να το ζητήσεις και χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Στα συνωμοτικά χαμόγελα, στα μηνύματα που δεν έχουν κάτι συγκεκριμένο να πουν, απλώς υπήρξε μια σκέψη που θέλησε να εκφραστεί, ή κάτι που είδε κάποιος και σε σκέφτηκε, ακόμη κι αν μοιάζει χαζό. Στο παράπονο ότι δεν προλαβαίνει ούτε να σε δει και δεν αντέχει άλλο κι ακούς την αγανάκτηση γι' αυτό στη φωνή και ξέρεις ότι το εννοεί, το νιώθει. Το βλέπεις στα απεγνωσμένα ραντεβού που κλείνονται έστω για μισή ώρα, γιατί θέλετε να είστε μαζί, έστω γι' αυτό το λίγο. Στα δώρα που γίνονται απ' την καρδιά κι ας μην είναι ακριβά, γιατί είναι ανεκτίμητα. Στον αποχαιρετισμό που σου τονίζει κάποιος "να κανονίσουμε οπωσδήποτε να βρεθούμε τότε, μην το ξεχάσεις" και βλέπεις πόσο το εννοεί. Ή σ' εκείνον τον ψίθυρο στο αυτί όταν σ' αγκαλιάζει σφιχτά για να σε αποχαιρετήσει που λέει "να βρεθούμε μες στη βδομάδα, ε;" και στην απάντηση "όποτε θέλεις", ακούς ως αντίδωρο ένα "πάντα". Και ξέρεις ότι είναι αλήθεια. Στον ώμο που γέρνεις και το πρόσωπο σε κοιτά με μάτια που λάμπουν από χαρά και με τη διαπίστωση "μου έχεις λείψει". Στα μάτια που σε κοιτούν ορθάνοιχτα με ενθουσιασμό ότι ναι, επιτέλους, θα καταφέρετε να βρεθείτε. Στη φωνή που χωρίς να πεις τίποτε, παρά μόνο δυσανασχετείς βουβά, σπεύδει να σε καθησυχάσει πιάνοντας το χέρι σου σ' έναν άδειο δρόμο στις 3 το πρωί. Ή σ' εκείνη, που ακούς να επαναλαμβάνει με πάθος "δεν θέλω να μου στεναχωριέσαι γι' αυτό, μ' ακούς; δεν θέλω, να μην το σκέφτεσαι!" Στο πρόσωπο που σε κοιτά αφοσιωμένο στα όσα λες και νιώθεις πως παρατηρεί με ευλάβεια ακόμη και τις ανάσες σου.
Να σας πω και κάτι ακόμη... Σαν την αγάπη, την υγιή αγάπη, τη βαθιά, την αληθινή, την αυθόρμητη, την αμοιβαία, δεν θα βρείτε τίποτε πιο σημαντικό, πιο ακριβό, πιο πολύτιμο.
Περάστε τις γιορτές με τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν όπως ακριβώς πρέπει.
Και να το λέτε, χωρίς φόβο, αλλά με αυθεντικό πάθος.
Εγώ σήμερα κάνοντας έναν μίνι απολογισμό, έχω τόνους αγάπης να νιώθω, να μοιράζω, να χαρίζω κι ευτυχώς, ανθρώπους που την αξίζουν και την επιστρέφουν.
Όλα τ' άλλα θα γίνουν, αρκεί να είμαστε καλά μόνοι και μαζί.

Καλά Χριστούγεννα!