Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Όταν η οικονομική κρίση δεν σε οδηγεί στην κατάθλιψη, αλλά στην ουσία και την εφευρετικότητα...


Σ' ένα απόγευμα μπορείς να ανακαλύψεις μικρά και μεγάλα πράγματα, γωνιές της πόλης, αλλά και της καρδιάς -της δικής σου και των άλλων.
Ηλιόλουστη Παρασκευή σε χριστουγεννιάτικο κλίμα και το κέντρο της Αθήνας να σφύζει από ζωή. Τα Εξάρχεια πάντα ίδια, εκεί ο χρόνος κυλά με άλλους ρυθμούς, τους γνώριμους όλα αυτά τα χρόνια, άχρονη γειτονιά, δύο βήματα από την Ομόνοια και την εξαθλίωση. Εκεί οι άνθρωποι, οι καταβολές, οι ιδιότητες, μπερδεύονται δίχως να ξενίζουν...περίεργο πράγμα. Περίεργο κράμα.
Μεσημεράκι στον δρόμο κι ο ήλιος παρέα, μέχρι την πλατεία. Εκεί κάποιος περιμένει, το χαμόγελο στο πρόσωπο γίνεται πιο πλατύ, πιο φωτεινό. Μια σφιχτή αγκαλιά τα λέει όλα, δεν χρειάζονται περισσότερα, σ' αυτή την επαφή, σ' αυτή τη ζεστασιά, στο τρυφερό χάδι στην πλάτη λέγονται όλα και πάντα το ξέρεις. Οι άνθρωποι όταν αγαπούν ο ένας τον άλλο, άσχετα με το πόσο καιρό γνωρίζονται, έχουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας, είναι το πρώτο που δημιουργούν στη μεταξύ τους σχέση. Μπορείς να διακρίνεις τη μελαγχολία, το συναισθηματικό μούδιασμα, το φόβο ενός μετέωρου βήματος, αλλά δεν ανησυχείς, γιατί ξέρεις τί το προκάλεσε, ξέρεις ότι είναι λογικό, ότι μόλις γίνει το βήμα όλα θα μπουν σε μια σειρά. Αλλά κυρίως, ξέρεις ότι προτίθεσαι να είσαι κοντά για να το μοιραστεί, για να προσφέρεις μια αγκαλιά, δύο αυτιά πρόθυμα ν' ακούσουν και καρδιά έτοιμη να καταλάβει και βλέπεις ότι κι ο άλλος το ξέρει. Αυτό είναι το καθησυχαστικό. Αυτό είναι το ελπιδοφόρο και το χαρμόσυνο. Οι καρδιές ενώνονται, μοιράζονται αγάπη, αλήθειες και ζεστασιά, χρειάζονται κι άλλα;
Η συνάντηση λήγει -μα πόσο λίγος μοιάζει ο χρόνος μερικές φορές!- μια σφιχτή αγκαλιά για αποχαιρετισμό είναι ό,τι πρέπει, μιλούν ξανά οι σιωπές, τα λόγια περισσεύουν. Ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει κι απορώ πώς φέτος μοιάζει η μέρα να μεγαλώνει πιο νωρίς απ' το σύνηθες, η αγαπημένη φίλη δεν το έχει παρατηρήσει, μάλλον έτσι μού φαίνεται.
Μια βιτρίνα μάς τραβά την προσοχή. Ένα μαγαζί με όλων των ειδών τα κουτιά, υπέροχα κουτιά, χάρτινα, μεταλλικά, μικρά, μεγάλα, σε σχήμα βιβλίου, βαλίτσας, με περίτεχνα σχέδια και πιο απλά, φερμένα σαν από άλλη εποχή. Μαγικά. Ίσως η μαγεία να βρίσκεται σε όσα θέλεις να κρύψεις μέσα τους. Ίσως...
Ανακαλύψαμε ένα μικρό θησαυρό στη Θεμιστοκλέους, δεν το είχαμε παρατηρήσει ποτέ ως τώρα. Επίσης, μάθαμε ότι το καλύτερο κυπριακό βρώμικο βρίσκεται στο Orange Submarine απέναντι απ΄την πλατεία. Το ωραιότερο τιραμισού το είχα δοκιμάσει στο Il doppio το οποίο έκλεισε οριστικά...
Η βόλτα συνεχίζεται στα μαγαζιά γύρω απ' την Ομόνοια, τίποτε αρκετά ενδιαφέρον, όχι ότι τα οικονομικά θα επέτρεπαν την αγορά, ακόμη κι αν βρισκόταν.
Στα εκδοτήρια του μετρό στην Ομόνοια βλέπεις την εξαθλίωση σε όλο της το μεγαλείο, την Αθήνα που δεν αγαπάς, που ντρέπεσαι γι' αυτήν, σε τρομάζει κι άλλοτε σε αγανακτεί. Άραγε, η πόλη δεν αγαπά τους ανθρώπους της, οι άνθρωποι την πόλη ή μήπως οι άνθρωποι τους ανθρώπους;
Λίγο μετά επιστρέφουμε στη βάση μας και κάνουμε μια βόλτα στην τοπική αγορά, καθώς το φως της μέρας δεν έχει εξαφανιστεί -μήπως όντως η μέρα αρνήθηκε να μικρύνει φέτος;- και ανακαλύπτουμε κι άλλα νέα πράγματα που μας ενθουσιάζουν.
Ένα νέο μαγαζί με χάντρες, κλωστές, υλικά για να φτιάξεις τα δικά σου κοσμήματα και γούρια, ώστε να προσφέρεις στους αγαπημένους σου, σε έναν υπέροχα διακοσμημένο χώρο και μάλιστα, με εργαστήριο για να τα φτιάξεις μόνος σου εκεί!
Λίγο παρακάτω ανακαλύπτουμε ένα αρωματοπωλείο. Αρχικά, πανέμορφο! Με γαλλική φινέτσα, λες και βγήκε από παλιά γαλλική συνοικία, και όλων των ειδών τα αρώματα. Οι τιμές άκρως λογικές, η ποιότητα απ' ό,τι είδαμε άριστη, η διάρκεια και αντοχή, όπως μάθαμε από άλλη πελάτισσα που είχε ξαναδοκιμάσει, εγγυημένη και όλα τα πανάκριβα αρώματα που χρυσοπληρώνουμε βρίσκονται εκεί και διαλέγεις την ποσότητα που θέλεις, ώστε να σου το βάλουν σε ένα κομψότατο μπουκαλάκι, αφού το ανακατέψουν με έλαιο για να πάρεις το άρωμα και να έχει την απαιτούμενη διάρκεια. Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι τα 30ml κοστίζουν 6 ευρώ. Και σκεφτείτε ότι για παράδειγμα τα 20ml από ένα άρωμα Dior κοστίζουν 40-60 ευρώ. Καθώς είμαι λάτρις των συγκεκριμένων αρωμάτων, είδα ότι τα έχει, μύρισα να δω αν έχουν την ίδια μυρωδιά, η αγαπημένη φίλη το έλεγξε μυρίζοντας το μπουκάλι και το λαιμό μου και αποφάνθηκε ότι είναι ακριβώς το ίδιο άρωμα. Επομένως, εν καιρώ κρίσης, μερικοί άνθρωποι -δυστυχώς, όχι όλοι- αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να στραφούν σε νέες προτάσεις, ή έστω σε πιο καινοτόμα επαναφορά παλιών ιδεών και κυρίως, οικονομικά ωφέλιμων, Ένας συνδυασμός ποιότητας και οικονομίας. Αφού, λοιπόν, χρήματα δεν υπάρχουν για να διαθέσουμε σε ένα μικροσκοπικό μπουκαλάκι με πανάκριβο επώνυμο που μοσχοπουλιέται, επενδύουμε, γιατί γυναίκες είμαστε, στα κομψά απλά μπουκαλάκια που περιέχουν αρώματα που μας αρέσουν, διαρκούν και μας ταιριάζουν, χωρίς την ακρίβεια του ονόματος και την διεθνή εμβέλεια. Όπως λέγαμε, άλλωστε, μεταξύ μας, το άρωμα ιδιαιτέρως για μία γυναίκα είναι σήμα κατατεθέν, πρέπει να ταιριάζει στην προσωπικότητά της, είναι η αίσθηση που αφήνει όταν φεύγει από ένα χώρο, είναι ένα συν στην αυτοπεποίθησή της, αλλά δεν πρέπει να γίνει μείον στην τσέπη της!

Συνεχίσαμε καταλήγοντας ότι υπάρχουν εξαιρετικές λοσιόν σώματος, οι οποίες δεν χρειάζεται να κοστίζουν όσο ένα επίχρυσο κολιέ! Αλλά και ότι, επιτέλους, ανοίγει κατάστημα πολύ κοντά μας μία εταιρεία καλλυντικών, της οποίας τα μανό είναι πάρα πολύ καλής ποιότητας, αντοχής και πάρα πολύ φθηνά, αλλά ελπίζουμε αυτό το τελευταίο να μην αλλάξει τώρα που θα έχει κι ενοίκια να πληρώνει.
Εν ολίγοις, λόγω εορτών, που όλο και κάποιο δώρο θέλουμε να κάνουμε στους αγαπημένους μας ανθρώπους, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, να μας φροντίσουμε, να καλλωπιστούμε και να μας φτιάξουμε τη διάθεση, αλλά τα οικονομικά μας δεν πάνε από το κακό στο χειρότερο, απλώς γίνονται ανύπαρκτα, γίναμε περισσότερο προσεκτικές, είμαστε σε μεγαλύτερη εγρήγορση και πιο εφευρετικές, όπως κι οι έξυπνοι επιχειρηματίες που αποφάσισαν να ανοίξουν εν μέσω κρίσης καταστήματα με σκοπό να χτυπήσουν την ακρίβεια και να γίνουν επί της ουσίας ανταγωνιστικοί.
Αν αυτή η Ελλάδα ήταν η πλειοψηφία θα ζούσαμε πολύ καλύτερα όλοι.
Κι ύστερα, μιλήσαμε για τα περίεργα συναισθήματα που μας προκαλούν οι γιορτές, για τις αναμνήσεις και τη νοσταλγία των περασμένων ετών, για τη συνειδητοποίηση ότι μεγαλώνουμε με τον πιο σκληρό τρόπο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με την απώλεια, ότι το πιο οδυνηρό είναι να ξεχνάς, αλλά κυρίως να σε ξεχνούν...
Είναι που έχουμε αυτή την έμφυτη τάση ψυχανάλυσης και αναγωγής των γεγονότων στο πλαίσιο των κοινωνικών προεκτάσεων που πάντα υπάρχουν... Γεννηθήκαμε ανήσυχα πνεύματα, τί να γίνει;!
Δεν ξέρω αν με πιστεύετε, αλλά ήταν ένα υπέροχο απόγευμα, όχι μόνο γιατί είδα δύο πολυαγαπημένα μου πρόσωπα -το ένα εδώ και χρόνια, το άλλο πιο πρόσφατα- αλλά γιατί όλες αυτές οι συζητήσεις, οι μικρές μας ανακαλύψεις, με υπόβαθρο την κρίση, δεν είχαν ίχνος μιζέριας! Παρά μόνο ενθουσιασμό και χαρά για το καινούργιο που σε εκπλήσσει, σαν μικρό παιδί που ανοίγει τα δώρα του, αλλά και συνειδητοποίηση ότι το σημαντικό δεν είναι στην ετικέτα ούτε του μπουκαλιού ούτε του ανθρώπου, το σημαντικό είναι αυτό που υπάρχει μέσα.
Κι ευτυχώς, από μέσα δεν πάσχουμε, έχουμε υγεία, γεμάτη καρδιά από αγάπη, γεμάτη αγκαλιά με ανθρώπους, μυαλό με λογική και ψυχές που επικοινωνούν στ' αλήθεια κι επί της ουσίας. Αν αυτό δεν είναι ευτυχία, τότε τί είναι;

Καλή Πρωτοχρονιά!