Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Χωρίς συγκεκριμένο λόγο, με πολλές αφορμές...

-Δεν θέλω να 'ρθεις... 
-Τί εννοείς; 
-Δεν θέλω να γυρίσεις. Θέλω να μείνεις εκεί που είσαι. Για πάντα.
-Μα γιατί; 
-Γιατί, μερικές φορές στη ζωή, πρέπει να πάρεις μεγάλες αποφάσεις. Θαρραλέες αποφάσεις, τόσο που μπορεί να σε πονούν, να σε θλίβουν ή ν' ανατρέπουν ολόκληρη τη ζωή σου, αλλά αυτό πρέπει να κάνεις. 
-Τί θα πει "πρέπει", ποιος σε αναγκάζει; 
-Ο εαυτός σου, οι συνθήκες, η αυτοπροστασία σου, γιατί όσο δύσκολο κι αν μοιάζει, στο τέλος θα σε ωφελήσει. 
-Μα δεν καταλαβαίνω, τί σχέση έχει αυτό μ' εμένα;
-Δεν θέλω να έρθεις, δεν θέλω να γυρίσεις, δεν θέλω να είσαι μέρος του παρόντος και του μέλλοντός μου. Απλώς, δεν θέλω. Είσαι έξω από τη ζωή μου κι ανήκεις στο παρελθόν. 
-Έτσι, ξεχνάς όλες τις ωραίες στιγμές, τα γέλια, τις πολύωρες συζητήσεις, τις εξομολογήσεις, την παρηγοριά, τα συναισθήματα, όσα μοιραστήκαμε; 
-Δεν καταλαβαίνεις... Δεν ξεχνώ, δεν διαγράφω, δεν σε τιμωρώ, απλώς όλα αυτά τέλειωσαν πριν πολύ καιρό και τα αποσιωπητικά άρχισαν να χάνουν το νόημά τους. Έγιναν μια βαθιά κι εκκωφαντική σιωπή στο κενό. Γι' αυτό έβαλα μία τελεία. Για να γεμίσω τα κενά. Τόση σιωπή άρχισε να με πείθει ότι έπαψα ν' ακούω.
-Ειλικρινά, δεν σε καταλαβαίνω. Πότε συνέβησαν όλα αυτά; 
-Είδες που τελικά ο χρόνος είναι υποκειμενικός; Για σένα φαντάζει πολύ λίγος, πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Για μένα, απ' την άλλη, είναι πάρα πολύς καιρός, τον οποίο έχασες κι αναρωτιόμουν αν θα μπεις ποτέ στον κόπο να τον ξανακερδίσεις. Μα κυρίως, αν συμβεί κάποτε αυτό και διεκδικείς χώρο στη ζωή μου, αν θα με νοιάζει ή θα έχω πια παραιτηθεί κι εσύ ούτε που θα το καταλάβεις.
-Δεν ήξερα ότι ένιωθες έτσι. 
-Όχι, εσύ δεν θέλησες να μάθεις πώς ένιωθα, εγώ προσπάθησα να στο πω, αλλά δεν χωρούσα... Δεν χωρούσα ούτε στο χρόνο ούτε στο μυαλό σου. Αλλά δεν με πλήγωσε αυτό, γι' αυτό δεν θέλω να σε τιμωρήσω ή να σ' εκδικηθώ. Δεν έχει να κάνει με πείσμα. Είναι η συνειδητοποίηση ότι αξίζω κάτι περισσότερο από το να είμαι η δεύτερη επιλογή ή το δεδομένο κάποιου. Αν με θες πραγματικά στη ζωή σου, δείξ' το μου, κάνε με να το καταλάβω, να νιώσω ότι νοιάζεσαι, ότι είναι αμοιβαίο.
-Δεν έχω δικαίωμα να πάρω τον χρόνο μου, να μείνω λίγο με τον εαυτό μου, να αφοσιωθώ σε άλλα πράγματα που είναι σημαντικά, αυτό μου χρεώνεις; 
-Μέσα στα σημαντικά δεν είμαι εγώ, άρα να φανταστώ πως είμαι στα ασήμαντα, σωστά; Ε, τότε ναι, αυτό σου χρεώνω, δεν μου αξίζει το "ασήμαντο". Όταν πήρες τον χρόνο σου, όπως λες, συνειδητοποίησα ότι, το όποιο κενό, με τον καιρό έπαψε να υπάρχει. Στην αρχή στεναχωριόμουν, γιατί δεν το περίμενα. Κάποια στιγμή, όμως, όταν δεν υπήρχε πια κενό, ανακουφίστηκα. Γι' αυτό, τώρα που θυμήθηκες να επιστρέψεις, που ξέμεινες από σημαντικά κι από ανθρώπους, μην έρχεσαι με την απαίτηση να σε δεχτώ, να χαρώ ή να σου το επιτρέψω. Καλύτερα, λοιπόν, μείνε εκεί.
-Πού, δηλαδή; 
-Δεν ξέρω. Στα σημαντικά... Ή, βρες καινούργια. Είναι ασφαλή τα γνωστά, μα αν δεν είναι πια ούτε γνωστά ούτε φιλόξενα, τί θα κάνεις; Στο κάτω-κάτω, δεν θα σου δώσω συμβουλές πώς θα ζήσεις, ούτε με νοιάζει ούτε έχω τέτοιο δικαίωμα. Μονάχα για μένα αποφασίζω, αναλαμβάνω τις ευθύνες των δικών μου πράξεων κι αποφάσεων.
-Άρα, μου κλείνεις την πόρτα. 
-Λάθος ρήμα, δεν "κλείνω" πόρτες, ούτε παράθυρα, προσπαθώ ν' αποφύγω την παθητική "κλείνομαι" κι ο μόνος τρόπος είναι οι ξεκάθαρες κουβέντες. Μπορεί να μην είναι ευχάριστες, αλλά είναι καθαρές. Δεν έχω χρόνο για κάτι λιγότερο από αυτό και ψυχοφθόρο.
-Κι αν προσπαθήσω να κερδίσω τον χαμένο χρόνο; 
-Χαμένος χρόνος, όπως το είπες. Αξίζει να χάνεται χρόνος ζωής, παραγωγικός, ουσιαστικός, πολύτιμος για τις σχέσεις των ανθρώπων; Σε κάποιες περιπτώσεις, ίσως και να 'χει νόημα να προσπαθήσεις. Μόνο που, εν προκειμένω, δεν έχει. Άκου με που σου λέω, λοιπόν, μην έρθεις. Είναι καλύτερα έτσι, θα δεις.
-Για ποιον;
-Για μένα, σίγουρα... νομίζω και για σένα. Ξέρεις, αν έρθεις, τίποτε δεν θα είναι όπως το άφησες, ούτε εγώ, μπορείς να το αντέξεις αυτό;
-...
-Είδες; Έτσι είναι καλύτερα.