Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Oι κηπουροί του σπιτιού μας...


Μια μέρα Ιουνίου σαν αυτή, που μόνο καλοκαίρι δεν θυμίζει, με τη χώρα σε απεργιακό κλοιό, τη Βουλή να αντηχεί "ναι" και "όχι" στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, τους κεντρικούς δρόμους σε εμπόλεμη κατάσταση με δακρυγόνα, πετροπόλεμο και διάφορα επεισόδια μεταξύ των ΜΑΤ, των γνωστών-αγνώστων κουκουλοφόρων και των πολιτών που συγκεντρώθηκαν να διαμαρτυρηθούν, ο ουρανός συννεφιασμένος κι ας μην είναι Κυριακή... Αυτή τη μέρα ξαναβγήκε ο κηπουρός μέσα από τον πατερούλη και τη μητερούλα! Εγώ βλέπω τον κ. Βαϊτση να αποχωρεί από τη Βουλή μόλις ακούστηκε το όνομα του και η ψήφος του κι οι γονείς μου στο μπαλκόνι μεταφυτεύουν σε μεγαλύτερες γλάστρες τα φυτά που τόσο αγαπούν και φυτεύουν τα νέα που πήραν.
Το μπαλκονάκι μας(γιατί μεγάλο δεν το λες ούτε γι' αστείο) κατάντησε παράρτημα φυτώριου, μη σας πω μίνι ανθοκομική έκθεση!
Το Μεσοπρόθεσμο υπερψηφίστηκε και τα φυτά ακόμη ταλαιπωρούνται στα χέρια των κηπουρών που σήμερα ανακάλυψα ότι διαθέτει αυτό το σπίτι... Έχουν στρώσει σελίδες από παλιές εφημερίδες για να μην λερώσουν το μπαλκόνι (ή είμαστε νοικοκύρηδες ή δεν είμαστε!), έχουν σακούλες με το φρέσκο και κατάλληλο χώμα για κάθε λουλούδι και φυτό, έχουν τις καινούργιες γλάστρες χωρισμένες ανά μέγεθος -γιατί καθένα θέλει το σωστό μέγεθος, όχι ό,τι να' ναι- και οι δύο μαζί το παίζουν μικροί ανθοκόμοι(κατά το μικροί εξερευνητές).
Δεν έχω μπαμπά βιομήχανο ή εφοπλιστή και σπίτι με κήπο σε μέγεθος που συναγωνίζεται τον Εθνικό, ώστε απλώς να κάνει το χόμπι του όπως άλλοι έχουν το γκολφ. Όχι, όχι, έχω μπαμπά συνταξιούχο που νοσταλγεί το χωριό του και μέχρι τη στιγμή που θα πάει για ν' αρχίσει να πετσοκόβει τα χορταράκια που θα βρεθούν στο δρόμο του (μα πάνε τα άτιμα και φυτρώνουν και γίνονται θεριά μέσα στο οικόπεδο που περπατάμε και παρκάρει το αυτοκίνητο. Ανάγωγα!) θέλει να φέρει τη φύση στο σπίτι μας.

Απ' την άλλη, η μητέρα χρόνια τώρα μας είχε δείξει το ποιόν της! Ό, τι φυτό υπάρχει και δεν υπάρχει έχει περάσει απ' το σπίτι μας, από μολόχες, βασιλικό, τριανταφυλλιές, δυόσμο, μέντα, κάκτους, αναρριχητικά, καλλωπιστικά εσωτερικού κι εξωτερικού χώρου, γαρδένιες, ντάλιες, ζουμπούλια, βουκαμβίλιες, γιούκα, κατηφές, διωναία και νηπενθές(σαρκοφάγα, αυτά βέβαια είναι οι επιρροές της στον αδελφό μου που το πήγε ένα βήμα πιο πέρα), διάφορα φοινικοειδή και άλλα που απλώς δεν ξέρουμε τα ονόματά τους!
Το τί στεναχώρια έχει πέσει και τι τσακωμοί όταν μαραίνονταν ή δεν ανταποκρίνονταν στην τόση φροντίδα της, δεν περιγράφεται. Αν είκοσι τόσα χρόνια τώρα μετρούσαμε τα λεφτά που έχουμε δώσει οικογενειακώς στην υποστήριξη των ανθοπωλών και ιδιοκτητών φυτωρίων, πιστεύω ένα λογαριασμό(μικρούλη, αλλά και πάλι κάτι θα ήταν) στην Ελβετία τον είχαμε ανοίξει χαλαρά.
Όταν αρχίσουν να δυσφορούν στρέφονται στην κηπουρική και την ανθοκομία, αυτό ξέρουν, αυτό εμπιστεύονται, σε χωριά μεγάλωσαν άλλωστε, η φύση είναι η πρώτη τους ανάμνηση(και ψυχαναλυτικά να το δεις, να 'το!).
Τελικά, στα δύσκολα της ζωής και της ψυχής γυρνάς στην αρχή, σ' αυτά που ξέρεις, που σε ανασυγκροτούν, που είναι μέσα σου καθαρά, αμόλυντα κι απλά. Σ' εκείνα που αφήνουν απ' έξω όλα τα άσχημα και λειτουργούν υποσυνείδητα ως ασπίδα προστασίας.
Αλλά, όλα κι όλα, εκείνοι θα φύγουν διακοπές κι εμένα θα μου μείνουν να ποτίζω 500 γλάστρες! Ε, ας είμαστε και λίγο αλτρουιστές δηλαδή! Άμα δεν το 'λεγα, θα 'σκαγα κι ας χάλασα την ατμόσφαιρα στο τέλος.
Στους κήπους και στα μπαλκόνια, αδελφές μου, εκεί! Στους κήπους και τα μπαλκόνια θα βγει το καλοκαίρι...
Ο κήπος- Χάρις Αλεξίου

Πυξ Λαξ- Ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου

Κώστας Λειβαδάς- Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Ανάγκη για φως...


Ορισμένες φορές χρειάζεσαι κάτι περισσότερο από μια τυπική παρουσία που ζητά, θυμώνει, απαιτεί κατανόηση, συμμόρφωση, απαιτεί να είσαι εσύ αυτός που φταίει κι υποχωρεί. Θες μια αγκαλιά αληθινή, αγάπη βαθιά κι ατέλειωτη, άνευ προϋποθέσεων, τρυφερότητα με πράξεις, λόγια, αγγίγματα, ουσία. Θες ανθρώπους που μπορούν να σ' αγαπήσουν χωρίς πολλά λόγια, που σε δέχονται όπως είσαι, που είναι εκεί για να σ' ακούσουν, που σου φτιάχνουν τη διάθεση, που σ' εκτιμούν, που ζητούν συγνώμη όταν σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, που χαίρονται που είσαι εκεί, που σε αφήνουν να στηρίζεσαι στο μπράτσο τους σε έναν περίπατο ή σου κρατούν το χέρι στο πλήθος για να μη χαθείτε και να μη φοβάσαι, που ξέρουν πως τους περιμένει μια αγκαλιά και ανοίγουν τη δική τους μόλις πλησιάζεις, που σου χαμογελούν αληθινά, ακούν τα θέματά σου, στηρίζουν τις επιλογές σου και πιστεύουν σ' εσένα τις στιγμές που εσύ δεν το κάνεις. Ανθρώπους που δέχονται με χαρά κι εκτιμούν τη θετική ενέργεια που δίνεις με όλη σου την αγάπη και την επιστρέφουν με την καρδιά τους, που εκπλήσσονται με την αισιοδοξία σου και λένε πως σίγουρα θα είναι καλά όσο έχουν εσένα... Κι αυτό πιστέψτε με, είναι ανεκτίμητο...
Θυμήθηκα στιγμές με πολύ αγαπημένα πρόσωπα που έχουν κάνει πραγματικότητα τα παραπάνω κι έχω να πω πως είμαι πολύ τυχερή κι είναι τόσο ωραία! Για τους άλλους που ανέφερα στην αρχή και είναι ό,τι δεν χρειαζόμαστε δεν θέλω να πω τίποτε,παρά μόνο πως προσπερνάς τα αρνητικά, αλλά δεν τα ξεχνάς. Τίποτε άλλο. Είναι κρίμα να σκοτεινιάσουν τόσο φωτεινά αισθήματα, αν και το φως δεν κρύβεται κι ακτινοβολεί πάντα και παντού...
Στις φωτεινές ψυχές που δέχονται το φως και το μεταδίδουν...

Υ.Γ. Είδατε που τελικά δεν με απασχόλησαν οι διακοπές ρεύματος της ΔΕΗ, άσχετα από τον τίτλο;!
Πάμε, όμως, σ' ένα "φινάλε" που ακούγεται τόσο ευχάριστα και μοναδικά, άλλωστε μόλις τέλειωσε η εργάσιμη εβδομάδα!:

Το φινάλε- Κώστας Μακεδόνας


Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Ομοιοπαθητική...

...για να πάψω να λυπάμαι. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα, φέρει κάτι από άλλη εποχή, τη δική του αύρα. Κι είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου, αν όχι το πιο αγαπημένο, τραγούδι που κάθε φορά που το ακούω γυρνώ σε μελωδίες και λόγια που έχουν άλλη σημασία ερχόμενα από τα βάθη του χρόνου.
Ας μην λυπόμαστε, σας παρακαλώ. Να κοιτάμε τη ζωή κατευθείαν στα μάτια, με αισιοδοξία, με ελπίδα, με πάθος, με αγάπη, με όρεξη για δημιουργικότητα και δημιουργία, με τα πόδια να πατούν γερά και το μυαλό να πιστεύει στο θαύμα...
Καλό μας ξημέρωμα!


Πόσο λυπάμαι- Σοφία Βέμπο

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Μάνος Χατζιδάκις 23/10/1925-15/6/1994

Μπορεί να έφυγε, αλλά ποιός μπορεί να τον ξεχάσει; 16 χρόνια χωρίς τον Μάνο Χατζιδάκη ως σώμα, γιατί η μουσική κι η αύρα του πάντα εδώ θα είναι...ευτυχώς!
Αν υπάρχουν άγγελοι τότε σίγουρα απολαμβάνουν τις μελωδίες του. Εμείς ας απολαύσουμε όσα μας κληροδότησε με το ταλέντο, την ευαισθησία και το ιδιαίτερο χάρισμά του.

Μάνος Χατζιδάκις- Το βαλς των χαμένων ονείρων


Μέρα φωτιάς...κι αλλαγής(;)

15 Ιουνίου 2011, ημέρα Τετάρτη, Πανελλαδική απεργία και συγκέντρωση διαμαρτυρίας πρωτοφανούς συμμετοχής για τη συζήτηση στη Βουλή του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Το μεσημέρι αποφάσισε η ΕΣΗΕΑ να αναστείλει την απεργία της, καθώς οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα φωτός και όλα θα κριθούν μέσα στη μέρα.
Ο Γ.Παπανδρέου συνάντησε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια και συνομίλησε τηλεφωνικά με τους αρχηγούς των κομμάτων. Σε λίγο περιμένουμε το διάγγελμά του για να μάθουμε ποιες αποφάσεις έλαβε και τί θα γίνει από εδώ και πέρα. Ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές εμείς οι νεότεροι που δεν έχουμε μνήμες από τη Μεταπολίτευση. Κόσμος στους δρόμους, άνθρωποι που απαιτούν μια ειρηνική διαμαρτυρία, άλλοι που προβοκάρουν δημιουργώντας μία έκρυθμη κι εμπόλεμη κατάσταση στο κέντρο της πόλης, με αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα να γίνεται αποπνικτική και οι ειρηνικά διαμαρτυρόμενοι να απομακρύνονται από την πλατεία Συντάγματος για να μπορέσουν να αναπνεύσουν. Αλήθεια, όλοι αυτοί από πού ήρθαν και γιατί αποφάσισαν να καταστρέψουν μια τόσο μεγάλη και πολιτισμένη συγκέντρωση διαμαρτυρίας; Ανεγκέφαλοι άνθρωποι που εξυπηρετούν συμφέροντα κι αν ναι, ποια;
Ευτυχώς, η ηρεμία επανήλθε κι οι Αγανακτισμένοι παραμένουν μπροστά στο Κοινοβούλιο διαμαρτυρόμενοι.
Μια μικρή ομάδα -εκ των οποίων ένας τον χτύπησε-  επιτέθηκε στον δημοσιογράφο Τάσο Τέλλογλου με αποτέλεσμα να χάσει προσωρινά τις αισθήσεις του και να μεταφερθεί στον Ερυθρό Σταυρό. Ο άνθρωπος που τον τραυμάτισε φέρεται όταν τράπηκε σε φυγή να φώναξε "Ελλάς". Τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι καταδικαστέες. Η βία γεννά βία, δεν μπορεί να την εξαλείψει, μόνο να την αναπαράγει. Επίσης, θεωρώ παράλογο να επιτιθέμεθα σε έναν άνθρωπο λόγω του ότι είναι δημοσιογράφος! Από πότε είναι κατάπτυστο επάγγελμα και νομιμοποιεί τέτοιου είδους συμπεριφορές;
Σαφέστατα, υπάρχουν κάποιοι που κάνουν αυτή τη δουλειά εξυπηρετώντας τα συμφέροντα κάποιων άλλων κι ίσως μερικοί εξ αυτών προβάλλονται περισσότερο, ας μη ξεχνάμε όμως τον πραγματικό αριθμό των δημοσιογράφων και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται.
Αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως δεν πρέπει να θολώνει η κρίση μας, να χάνουμε το στόχο και να αρχίσουμε να τρώμε ο ένας τη σάρκα του άλλου.
Έρχονται μεγάλες ανατροπές, τουλάχιστον από όσα έχουν διαρρεύσει μέχρι στιγμής, αυτό που πρέπει να υπερισχύσει είναι η λογική, το καλύτερο για τη χώρα και τους πολίτες, η ψυχραιμία και η σύνεση. Τη δεδομένη στιγμή οι αποφάσεις εν βρασμώ είναι πολύ επικίνδυνες. Η Ελλάδα πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να μην υποτιμήσει τον εαυτό της μπροστά στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Δ.Ν.Τ., αλλά και να μην υπερτιμήσει τις δυνατότητές της αφήνοντας μας έκθετους και επί ξύλου κρεμάμενους. Το μνημόνια υπεγράφη ένα χρόνο πριν, δεν μπορούμε να πούμε λυπάμαι δεν ήξερα τί έκανα, τώρα δεν το θέλω. Εκτός αν νομίζει κάποιος ότι η χρεωκοπία είναι λύση, γιατί δεν είναι.
Η αναδιαπραγμάτευση των όρων και η οριοθέτηση στις απαιτήσεις της Τρόικας είναι κάτι διαφορετικό και σαφώς πρέπει να γίνει, αν θέλουμε να ζούμε σε μια χώρα που η ζωή δεν θα είναι διαρκής μάχη για επιβίωση.
Η πιθανότητα μιας συγκυβέρνησης είναι πλέον βάσιμο σενάριο, μένει μόνο να περιμένουμε τις επίσημες δηλώσεις του πρωθυπουργού και τις μέρες που έρχονται.
Ελπίζω και εύχομαι να είναι καλύτερες, πιο αισιόδοξες. με καλύτερο αποτέλεσμα και προοπτικές από τις προηγούμενες για όλους μας. Αλλιώς, μια λέξη θα χαρακτήριζε την κατάσταση: εξαθλίωση. Το απεύχομαι.
Εν αναμονή των εξελίξεων...

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Ξαφνική βροχή...

Μια ξαφνική βροχή ή θα πνίξει τα πάντα ή θα τα καθαρίσει ή απλώς, θα μας θυμίσει ότι η λιακάδα έχει νόημα για τις καταιγίδες που ήρθαν πριν απ' αυτή... Αρκεί ό,τι έφερε και πήρε να έδωσε ό,τι έλειπε και να έδιωξε ό,τι βάραινε.
Καλό (τροπικό;) ξημέρωμα!

Καλλιόπη Βέττα- Ξαφνική βροχή


Μάνος Ξυδούς- Το κορίτσι της βροχής

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Ένας κόσμος, δρόμοι γεμάτοι...

Μπήκε κι ο Ιούνιος κι η Ελλάδα σε αναβρασμό. Το πού θα οδηγηθούμε άγνωστο, οι άνθρωποι όμως πλημμυρίζουν τους δρόμους και τις πλατείες κάθε απόγευμα, εκφράζοντας την αγανάκτησή τους με ποικίλους τρόπους που πολλάκις με βρίσκουν να διαφωνώ.
Η χώρα μας θεωρείται ως μία εκ των πλέον κεφάτων, χαλαρών, ευφάνταστων και "χαβαλεδιάρικων", μόνο που τα γηπεδικά μας αισθήματα θα έπρεπε να πάψουν να υφίστανται και μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, όχι να εξαπλώνονται και σε άλλους. Δεν νομίζετε;
Συνθήματα που εμπλέκουν τη μητέρα του Θεόδωρου Πάγκαλου και μάλιστα με χυδαίους χαρακτηρισμούς ή προτροπές για αυτοκτονία ως δείγμα ευθιξίας από πλευράς Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου είναι από ανεδαφικά έως χυδαιότητες. Οι ανοιχτές παλάμες που απονέμονταν στο κτίριο της Βουλής με μάγκωσαν, το κτίριο κι αυτό που πρεσβεύει το σέβομαι απόλυτα, την πλειοψηφία των βουλευτών δεν εκτιμώ. Νιώθω περίεργα να γίνονται τέτοιες χειρονομίες προς ένα κτίριο που θεωρείται η "κιβωτός" της Δημοκρατίας. Κι ας το δούμε κι απ' την άλλη πλευρά, πόσο αστείο είναι να μουτζώνεις ένα κτίριο;!
Είδα ανθρώπους να πηγαίνουν στην πλατεία Συντάγματος μόνο και μόνο για να κάνουν όλα όσα προείπα. Είδα άλλους να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οικονομικά ή πολιτικά το όλο κλίμα. Είδα ανθρώπους να πηγαίνουν για τη ζωή που τους κλέβουν, τα όνειρα που δολοφονούνται, την ελπίδα που αργοσβήνει, το χαμόγελο που βγαίνει όλο και λιγότερο αυθόρμητα, για τη δική τους ζωής, των παιδιών και των εγγονών τους. Σπουδαίο πράγμα να κοιτάς πίσω στις σκάλες του μετρό και να βλέπεις πλήθος ανθρώπων που δεν ξεχωρίζεις τίποτε άλλο πέρα από ένα πολύχρωμο παζλ (ίσως και λίγο τρομακτικό, αν είσαι αγοραφοβική όπως εγώ!).
Γεννιούνται σκέψεις, ξεκινούν συζητήσεις και καταλήγουμε σε μια συγκρατημένη αισιοδοξία και μερικές αμφιβολίες.
Ωραία η μαζική αντίδραση, υπέροχη η αλληλεγγύη, η σύμπνοια και η ηρεμία που επικρατεί σε ένα πολιτισμένο κλίμα, αλλά... Γιατί πάντα θα υπάρχει ένα αλλά και φυσικά, αντίλογος. Δύο εβδομάδες στους δρόμους και έπεται συνέχεια, αλλά μετά τί; Τί ζητάμε, τί θέλουμε, ποιος είναι ο απώτερος στόχος;
Να βγούμε από το ευρώ; Δεν μας συμφέρει. Να διαγραφεί το χρέος; Στα πιο τρελά μας όνειρα και μόνο. Να μην ανήκουμε πια στο Δ.Ν.Τ. και υπό το καθεστώς του μνημονίου; Λυπάμαι, είναι κάπως αργά. Να πάμε σε εκλογές; Επιλογή πια δεν υπάρχει, είμαστε υποχρεωμένοι όποια κυβέρνηση κι αν έρθει να τηρήσουμε τη συμφωνία του μνημονίου. Να αυτοκτονήσουν Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου; Θα χαρακτήριζα ακρότητα και χωρίς λογική βάση ένα τέτοιο αίτημα. Να ζητήσει συγνώμη ο Πάγκαλος για τα όσα έχει ξεστομίσει με κορυφαίο το "μαζί τα φάγαμε"; Δεν θα το κάνει, δεν τον αφορά, ας το πάρουμε απόφαση.
Ας πάμε λοιπόν στα ουσιώδη, σ' αυτά που πρέπει να κάνουμε. Αρχικά, η ταπεινή μου άποψη είναι να ξεκαθαρίσουμε τί θέλουμε σε μια ρεαλιστική βάση κι όχι σε όσα εν βρασμώ λέγονται απλώς για να ειπωθούν. Για παράδειγμα, δεν θέλουμε να γίνει μείωση μισθών και απολύσεις, μπορούν ωστόσο να δημιουργηθούν νέοι τομείς που και κερδοφόροι θα είναι και θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν. Η ανακύκλωση είναι ένας τομέας μεγάλης σημασίας οικολογικής και οικονομικής. Σήμερα, ανακυκλώνεται μόλις ένα πολύ μικρό ποσοστό των απορριμάτων που θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν. Αν συνέβαινε αυτό οι χώροι υγειονομικής ταφής θα ήταν πολύ λιγότεροι και το περιβαλλοντικό πρόβλημα θα είχε βρει ένα σημαντικό άνοιγμα προς τη λύση του. Σκεφθείτε τις θέσεις εργασίας στα εργοστάσια που ασχολούνται με την ανακύκλωση. Εργάτες, υπάλληλοι μέχρι επιστήμονες. Κι εδώ όμως, όταν μιλούν τα ιδιωτικά συμφέροντα όλα μοιάζουν δύσκολα και μεγαλεπήβολα...
Ένα παράδειγμα έφερα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάθε αγώνας έχει ένα αίτημα (ή και περισσότερα) κι ένα στόχο (ή και περισσότερους). Εμείς πέρα από το ότι δεν αντέχουμε άλλο τα σκληρά μέτρα και αυτή τη διαρκή υποτίμηση -γιατί αυτή είναι η αλήθεια- τί θέλουμε; Ξέρουμε;
Όχι για να δικαιολογήσουμε σε κάποιον άλλο την πράξη, αλλά για να έχουμε υπ' όψιν ποιά αντίδραση επιθυμούμε ως απάντηση στη δράση.
Σκεφτείτε να περάσουν οι μέρες και να εγκριθεί το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και για άλλη μια φορά να ήμασταν στους δρόμους χωρίς να μας άκουσαν αυτοί που έπρεπε κι απλώς να μας προσπεράσουν. Αυτό είναι που δεν πρέπει να συμβεί: να μείνουμε στις εντυπώσεις.
Θα επαναλάβω λοιπόν: όλοι στους δρόμους ναι, ξέροντας όμως γιατί και με τί προσδοκίες(ρεαλιστικές κι ουσιαστικές). Ζητάμε αυτό που μας αξίζει, αλλά που μπορεί και να υλοποιηθεί.

Υ.Γ. Τέτοιες μέρες με πιάνει η μελαγχολική μου διάθεση (είναι κι άλλοι πολλοί προβληματισμοί κι είμαι επιρρεπής στη μελαγχολία) κι έχω μια βαθιά ανάγκη να ακούσω κάποιον να μου λέει, αλλά κι εγώ να πω:
"Αν κουραστείς απ' τους ανθρώπους
κι ειν' όλα γύρω γκρεμισμένα,
μην πας ταξίδι σ' άλλους τόπους,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.
               
Έλα και κάθισε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός,
να μοιραστείς την μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως."


Έλα σε μένα- Δήμητρα Γαλάνη