Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Το '17 που αξίζουμε, χωρίς προσδοκίες, αλλά με όρεξη για δημιουργία!


Το 2016 φεύγει σε λίγες ώρες και μέχρι να μας αποχαιρετήσει θα διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου -μας ταλαιπώρησε, μην κρυβόμαστε! Ήταν μια χρονιά με πολλές δυσκολίες, κυρίως ψυχική φθορά, εμπόδια, αλλαγές, καθυστερήσεις και αναβολές, πίεση, αρκετά δυσάρεστα νέα (ζούμε σ' έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο τρομακτικός και πρέπει επιτέλους να βρούμε την σωστή ισορροπία για να πάψει να συμβαίνει), μπλοκάρισμα στην επικοινωνία, επαναπροσδιορισμούς σε σχέση με τους άλλους και με τον εαυτό, αλλά ευτυχώς, είχε και αρκετές στιγμές που θα συνεχίσουν να λάμπουν ως αναμνήσεις.
Από πολύ νωρίς στην χρονιά προέκυψαν διάφορα, ο προβληματισμός και η ψυχική ταλαιπωρία κράτησαν επί μακρόν, γιατί ποτέ δεν είναι εύκολη η αποδοχή ότι πάντα θα υπάρχουν καταστάσεις και άνθρωποι που μας απογοητεύουν. Έμαθα, όμως, σημαντικά πράγματα, όπως καθένας θαρρώ, και αυτά κρατώ: ότι για εκείνους που αποχωριζόμαστε ή από τους οποίους αποστασιοποιούμαστε, υπάρχουν εκείνοι που είναι δίπλα μας, μας νοιάζονται, μας αγαπούν και μας στηρίζουν, γελάμε και συγκινούμαστε μαζί. 
Κάποιες πόρτες που πρέπει να κλείσουμε ή να μην ανοίξουμε καν, μας δίνουν λόγο να αναζητήσουμε μια άλλη, καλύτερη που θα μας φέρει πιο κοντά στο επιθυμητό.
Έμαθα να αξιολογώ καλύτερα και ίσως, λίγο πιο αυστηρά, ώστε τα προσφερόμενα να έχουν τους σωστούς αποδέκτες και συνειδητοποίησα ότι πράγματι, ορισμένες φορές, η ελπίδα ότι όλοι κρύβουμε κάτι καλό που, ε, δεν μπορεί, θα φανεί, είναι μεγάλη παγίδα και φενάκη.
Έμαθα πια να αντιμετωπίζω με ψυχραιμία, πρωτοφανή ταχύτητα αντιδράσεων και με αυτοσαρκασμό όλες τις αναποδιές και τις καθυστερήσεις που προέκυψαν (και ήταν πολλές, στην αρχή ούτε την ψυχραιμία είχα, ούτε όρεξη για χιούμορ) -αλλά η κούραση συνεχίζεται. Και κυρίως, πότε πρέπει να κλείνουν οι κύκλοι (καθόλου εύκολο ή ανώδυνο, αλλά εξαιρετικά χρήσιμο).
Στις καλύτερες στιγμές του '16, κρατώ σε περίοπτη θέση τις δύο εβδομάδες του Bob Festival τον Μάιο κι αυτό χάρις στα υπέροχα, αξιαγάπητα και φωτεινά πλάσματα που απαρτίζουν τους AbOvo και τους 4Frontal. Αλλά, και τις συναντήσεις με ανθρώπους που είτε είναι ήδη αγαπημένοι και το επιβεβαίωσαν ξανά, είτε εκτίμησα και θαύμασα σ' αυτή την πρώτη γνωριμία.
Κρατώ τα πανέμορφα καλλιτεχνικά δημιουργήματα που μ' έκαναν να συγκινηθώ, να γελάσω λυτρωτικά, να θαυμάσω και να νιώσω περήφανη που έχω την τύχη να γίνομαι κοινωνός αυτών, αλλά και να συναναστρέφομαι τους δημιουργούς τους.
Και το σημαντικότερο, κρατώ τις στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους, που μου απέδειξαν ότι άξιζαν που ήταν εδώ, που ήμασταν μαζί και αυτή τη χρονιά. Απλές, αλλά ουσιαστικές στιγμές, συζητήσεις, αναλύσεις, προβληματισμοί, διαφωνίες, σχέδια, όνειρα, γέλια, δάκρυα, αγκαλιές, γλυκά, αστεία, αγάπη. 
Γι' αυτό και αποφάσισα ότι τις τελευταίες δύο εβδομάδες του χρόνου ήθελα να τις γεμίσω με συναντήσεις μαζί τους, είτε για μια απλή βόλτα, είτε ένα γρήγορο πέρασμα από τον χώρο εργασίας, είτε στο θέατρο (ως θεατές, αλλά και με μερικούς επί σκηνής), κάτι απλό, που κρύβει όλη την ουσία για να κλείσει όμορφα η χρονιά. Και το έκανα, με δυο-τρεις εξαιρέσεις που, ωστόσο, καταφέραμε να μιλήσουμε έστω τηλεφωνικά. Γιατί όταν έχουμε γεμάτη καρδιά, όλα μοιάζουν καλύτερα.
Σε όσους δεν λείψαμε, όσοι δεν μας αναζήτησαν/σκέφτηκαν/έδειξαν να νοιάζονται για εμάς, ούτε μας εκτίμησαν και μας φρόντισαν όπως έπρεπε αυτή τη χρονιά, είναι όσοι θα φύγουν οριστικά τη νέα. Όσο μεγαλώνουμε οφείλουμε στον εαυτό μας να διώχνουμε τα βάρη, ό,τι μας κρατά πίσω και είναι -ή καταλήγει- επιφανειακό, τυπικό και ανούσιο, ώστε να έχουμε και να δίνουμε χώρο στα ουσιώδη.


Εύχομαι λοιπόν, για το 2017, ό,τι καλό έχουμε να διατηρηθεί και να ανθίσει, το ίδιο και όλοι οι αγαπημένοι μας, να είμαστε όλες και όλοι υγιείς, τα δύσκολα που μας έφερε ο χρόνος που φεύγει να τα πάρει μαζί του και να μας αφήσει μόνο τη γνώση από αυτά. Κι αν έρθουν δυσκολίες, ας είναι μικρές, σύντομες, διαχειρίσιμες, ανώδυνες και να έχουμε τη δύναμη να βγούμε αλώβητοι, έχοντας δίπλα μας τους κατάλληλους ανθρώπους.
Το 2017 να μας κάνει να ξαναπιστέψουμε στα θαύματα, σε έναν κόσμο που δεν θα επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος και θα φροντίσει τον άνθρωπο χωρίς αστερίσκους και εξαιρέσεις. Να πάψουμε να είμαστε έτοιμοι να επικρίνουμε, κατακρίνουμε ή να στεκόμαστε -υπερτονίζοντάς τα μονίμως- στα αρνητικά και να δίνουμε γενναιόδωρα έναν καλό λόγο, να επιβραβεύουμε τον κόπο, την προσπάθεια, το ταλέντο, την επιμονή και την ενεργητική αισιοδοξία.
Να κάνουμε τη διαφορά, καθεμία/καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί και να έχουμε μια καλή χρονιά, που να μας φερθεί ωραία, με ευγένεια, σεβασμό και καλοσύνη. Να χαμογελάμε και να γελάμε πηγαία περισσότερο και να δυσανασχετούμε λιγότερο.
Ν' αγαπήσουμε με πάθος ανθρώπους, στόχους και ευγενείς σκοπούς, όνειρα, βιβλία, παραστάσεις, μουσικές, ταινίες, μέρη, γεύσεις, καινούργιες διαδρομές και ν' αγαπηθούμε όσο και όπως μας αξίζει. Να βρίσκουμε και να περνάμε χρόνο με τους αγαπημένους μας, αλλά και με τον εαυτό μας, γιατί αυτές είναι επενδύσεις ζωής.
Αυτή τη χρονιά ας μην έχουμε προσδοκίες που μπορεί να ματαιωθούν, αλλά διάθεση, δύναμη και πείσμα να προσπαθήσουμε για το καλύτερο και ανοιχτή αγκαλιά σε κάθε καλό.
Καλή χρονιά!

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

Ο Δεκέμβριος του '08, 8 χρόνια μετά...

Το 2008 -τριτοετής στη σχολή- το πανεπιστήμιο ζούσε στιγμές κατάληψης πολύ πριν την 6η Δεκεμβρίου. Εκείνο το Σάββατο, όμως, άλλαξε την Αθήνα, όπως την ξέραμε, άλλαξε τους ανθρώπους που βρέθηκαν στις γειτονιές όπου μαινόταν επί μέρες πόλεμος μεταξύ μιας εξουσίας που δεν αναγνώρισε ανθρώπινα όρια και μιας οργής που ξεχείλισε ενάντια στη βία, στη βία που 8 χρόνια μετά μάθαμε να βλέπουμε σχεδόν απαθώς.
Το ότι διέκοψε τη ζωή ενός εφήβου, του οποίου η οικογένεια και οι οικείοι δέχθηκαν με την απώλειά του επίσης ένα τεράστιο πλήγμα, δεν χρειάζεται να επισημανθεί, είναι αυτονόητο και ύψιστης σημασίας.
Και η αλλαγή, δυστυχώς, ήταν προς το χειρότερο. Ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος, είναι σήμερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. 

Οι σπασμένες βιτρίνες τού τότε είναι τα αναρίθμητα ξενοίκιαστα μαγαζιά τού σήμερα σε μια πόλη που εξαθλιώνεται. 
Το απότομο τράνταγμα στη συνολική συνείδηση τού τότε, είναι ο μαζικός λήθαργος του σήμερα. Το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Κακλαμάνη, που τόση σημασία είχε, έγινε φωτιές σε καταυλισμούς προσφύγων, έγινε αμέτρητοι άστεγοι άνθρωποι σε όλη την πόλη. 
Η οργή εκείνης της εποχής είναι η απάθεια ή η παραίτηση των τελευταίων ετών.
Μόνο η βία κατά παντός θεριεύει, όσο ημερεύουν οι αντιστάσεις και τα αντανακλαστικά μας.