Το ότι διέκοψε τη ζωή ενός εφήβου, του οποίου η οικογένεια και οι οικείοι δέχθηκαν με την απώλειά του επίσης ένα τεράστιο πλήγμα, δεν χρειάζεται να επισημανθεί, είναι αυτονόητο και ύψιστης σημασίας.
Και η αλλαγή, δυστυχώς, ήταν προς το χειρότερο. Ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος, είναι σήμερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Οι σπασμένες βιτρίνες τού τότε είναι τα αναρίθμητα ξενοίκιαστα μαγαζιά τού σήμερα σε μια πόλη που εξαθλιώνεται.
Το απότομο τράνταγμα στη συνολική συνείδηση τού τότε, είναι ο μαζικός λήθαργος του σήμερα. Το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Κακλαμάνη, που τόση σημασία είχε, έγινε φωτιές σε καταυλισμούς προσφύγων, έγινε αμέτρητοι άστεγοι άνθρωποι σε όλη την πόλη.
Η οργή εκείνης της εποχής είναι η απάθεια ή η παραίτηση των τελευταίων ετών.
Μόνο η βία κατά παντός θεριεύει, όσο ημερεύουν οι αντιστάσεις και τα αντανακλαστικά μας.
