Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

"Ανατέλλουσα" βία...



Βράδυ Σαββάτου στη μπλε γραμμή του μετρό να γελώ με μια αγαπημένη φίλη και να την αποχαιρετώ λίγο πριν φτάσει ο συρμός στο Σύνταγμα. Ξαφνικά, πριν ακόμη πλησιάσει την αποβάθρα ακούγονται αντρικές, δυνατές κι εξαγριωμένες φωνές να επαναλαμβάνουν συνθήματα που δεν μπορούσα να καταλάβω το περιεχόμενό τους μέσα στη βουή. Ο συρμός σταματά, οι φωνές δυναμώνουν και μπροστά στις πόρτες στέκονται δεκάδες μαυροφορεμένοι άντρες όλων των ηλικιών με βλέμματα που έσταζαν μίσος, οργή και ναι, κάπου εκεί διέκρινα την επιθυμία για αίμα.
Η φίλη μου λέει χαμηλόφωνα να προσέχω λίγο πριν ανοίξει η πόρτα. Ανοίγει, η εξαγριωμένη ομάδα ετοιμάζεται να μπει στο βαγόνι, εγώ έντρομη, σίγουρα φαινόταν. Ένας από την ομάδα απλώνει τα χέρια και σπρώχνει τους υπόλοιπους πίσω, με κοιτάζει και με ήρεμη φωνή (μέχρι πριν λίγο ούρλιαζε συνθήματα) μου λέει "περάστε, σας παρακαλώ" ανοίγοντας δρόμο προς την έξοδο. Αν σας πω ότι εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να βλέπω το αφεντικό να προσπαθεί να συγκρατήσει τα ντόπερμαν να μην ορμήσουν σε ένα κοπάδι πρόβατα, τί θα πείτε;
Απομακρύνομαι λίγο και πριν ανέβω τις κυλιόμενες κοιτάζω πίσω να δω τη φίλη μου που είχε μείνει στο βαγόνι. Δεν με είδε, αλλά ευτυχώς, κρατούσαν αποστάσεις τουλάχιστον. Δεν κινδύνευε άμεσα, ήταν Ελληνίδα βλέπετε...

Ανεβαίνω τις σκάλες να αλλάξω γραμμή, οι φωνές συνεχίζονται, από τη σύγχυση περιμένω σε λάθος αποβάθρα, το μυαλό μου δεν είναι σ' αυτό, αλλά σ' εκείνα που διαδραματίζονται γύρω μου.
Ένας μπαμπάς κρατάει αγκαλιά τον πιτσιρικά του, θα' ναι δεν θα' ναι 2-3 ετών, κουκουλωμένος στο κίτρινο μπουφάν του. Ο μικρούλης ακούει τις φωνές και γεμάτος τρόμο ρωτάει τον μπαμπά του πότε θα έρθει το βαγόνι...7 λεπτά, πόσο πολλά μπορεί να είναι, τελικά, 7 λεπτά!
Κοιτάζω τον πιτσιρίκο και το προσωπάκι του είναι φοβισμένο, του χαμογελάω για να του δώσω κουράγιο κι αυτός σε μένα. Με κοιτά για λίγο να του χαμογελώ κι ύστερα, όταν μάλλον κατάλαβε ότι δεν αποτελώ κίνδυνο, μου χαμογέλασε κι αυτός.

Μια μεγαλύτερη ομάδα από Χρυσαυγίτες ανεβαίνει στην αποβάθρα κι αρχίζουν να φωνάζουν ακόμη πιο εξαγριωμένοι και να βρίζουν. Ένας νεαρός άνδρας που έκανε το "λάθος" να γεννηθεί μαύρος είναι το θύμα τους. Ο άντρας περπατά γρήγορα, τον κυνηγούν και τον βρίζουν, του φωνάζουν "ήρθες και μας γ...ς", εκείνος έντρομος λέει "εγώ; Όχι, τί είναι αυτά που λέτε, φεύγω, φεύγω..." Τότε, ένας από τον όχλο τον κλωτσά και πέφτει κάτω, πάει να σηκωθεί και τον ξανακλωτσά, ο πιτσιρίκος είναι έτοιμος να βάλει τα κλάματα, ο πατέρας του τον σφίγγει στην αγκαλιά του, τον γυρίζει προς το μέρος του και του κλείνει τα μάτια. Αυτό το παιδί δεν έπρεπε να δει τη βία, ούτε σήμερα, ούτε ποτέ.
Ο νεαρός άνδρας καταφέρνει να φύγει, αλλά κάποιοι τον ακολουθούν, οι υπόλοιποι αρκούνται να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Άντρες από 60 χρονών μέχρι 16χρονους-17χρονους εφήβους, όλοι ντυμένοι στα μαύρα, άλλοι φορώντας κουκούλες, άλλοι κρατώντας τις ελληνικές σημαίες, άλλοι να μοιάζουν σαν χρήστες ναρκωτικών κι άλλοι σαν τον γείτονά σου που δεν θα φανταζόσουν ποτέ ότι έχει τέτοιες πεποιθήσεις.

Συνθήματα κατά των Αλβανών, των αλλοεθνών γενικότερα, ένα κύμα μίσους που δεν άντεχα. Μονολογούσα "αυτοί οι άνθρωποι κυκλοφορούν ελεύθεροι, αυτοί οι άνθρωποι..." Ένα σφίξιμο στο στομάχι μου, στην καρδιά μου, ένας κόμπος στο λαιμό μου και δάκρυα που ήθελαν να βγουν απ' τα μάτια μου αλλά τα συγκράτησα, όπως και τη φωνή που ο φόβος την κρατούσε με τον κόμπο αμετακίνητο. Δεν δάκρυσα, όχι. Δεν αξίζει τα δάκρυά μου ένα σμήνος αλήτες και τραμπούκοι που συμπεριφέρονται στους ανθρώπους σαν κτήνη. Κανείς δεν μίλησε, δεν έφερε αντίρρηση, δεν βοήθησε τον νεαρό μετανάστη. Κανείς δεν ύψωσε φωνή ή ανάστημα να πει κάτι να τους σταματήσουν. Φόβος. Μεγάλος φόβος.

Στον πιο κεντρικό σταθμό του μετρό της Αθήνας γινόταν μια πρωτοφανής ρατσιστική επίθεση ακροδεξιών στοιχείων και κανείς από τους υπεύθυνους φύλαξης του σταθμού δεν κατέβηκε να τους διώξει ή να προστατεύσει τον κακόμοιρο άνθρωπο, ούτε καν ειδοποίησαν την αστυνομία να έρθει να τους συλλάβει, να τους μαζέψει, να πάρει κεφάλια (θα τους άξιζε και κατά κυριολεξία, αλλά δεν θέλω να γίνω σαν αυτούς).

Ξαφνικά, οι υπεύθυνοι ασφαλείας εξαφανίστηκαν, τελικά θέμα ασφάλειας είναι αν πίνει η κυρία το φραπέ στην αποβάθρα κι όχι αν 30 μαντράχαλοι χτυπούν έναν επιβάτη ή τρομοκρατούν τους υπόλοιπους επιβάτες. Η αστυνομία πάλι δεν μπορεί όπως φαίνεται να ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες, με τόσο "ασήμαντα" γεγονότα...Σ' αυτή τη χώρα ζούμε, λοιπόν... Να τη χαιρόμαστε...
Πόσο υποκριτικό μου φάνηκε εκείνο το "περάστε, σας παρακαλώ" και η κίνηση να τους απομακρύνει για να περάσω, αλλά ξέχασα, εγώ φαίνεται ότι είμαι Ελληνίδα, το λευκό δέρμα, τα καστανά μαλλιά, το μαύρο μακρύ παλτό κι η δερμάτινη τσάντα, είναι στοιχεία που ξεχωρίζουν την "αρία" φυλή από τους άλλους. Ήταν κι ο φόβος στο βλέμμα μου που έπρεπε να εξαφανισθεί, γιατί μια Ελληνίδα δεν πρέπει να απειλείται, ειδικά από "συν-Έλληνες", σωστά;

Έκανα έναν συνειρμό που με ανατρίχιασε πραγματικά. Τρεις μέρες νωρίτερα, σε ένα άλλο μέσο μεταφοράς, σε λεωφορείο, ένας ευγενέστατος και ευειδής νεαρός με ανοιχτά καστανά μαλλιά, γαλαζοπράσινα μάτια, λευκή επιδερμίδα και γλυκό χαμόγελο, σηκώθηκε από τη θέση του για να κατέβει και έκανε ένα βήμα πίσω για να μου παραχωρήσει τη θέση να κάτσω και μετά να περάσει στην πόρτα. Φόραγα ακουστικά κι έτσι δεν κατάλαβα τί ακριβώς ήθελε να κάνει, τον κοιτάζω με απορία και εκείνος, αφού μου χαμογελά, απλώνει πολύ ήρεμα το χέρι και μου δείχνει τη θέση κάνοντας μου νόημα να κάτσω. Τον ευχαριστώ, αλλά αρνούμαι και απλώς κάνω στην άκρη για να περάσει, μου ξαναχαμογελά και με ευχαριστεί κι εκείνος. Αυτό ήταν, κάτι απλό κι όμως τόσο αξιοσημείωτο σ' έναν κόσμο που βασιλεύει η αγένεια κι έτσι το ανέφερα σε όποια παρέα κι αν ήμουν.

Ξαφνικά σκέφτηκα ότι ο νεαρός του λεωφορείου θα μπορούσε να είναι σαν τον άνδρα στο μετρό και το αντίστροφο και σ' αυτή τη σκέψη ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά.

Αυτά τα χέρια που χτυπούσαν και πέταγαν στο πάτωμα τον νεαρό μετανάστη και που κρατούσαν την ελληνική σημαία σαν ξιφολόγχη, έχουν αγκαλιάσει τη μητέρα τους, έχουν πάρει αγκαλιά ερωτικά τη σύντροφο, τη σύζυγο, την ερωμένη τους, έχουν πάρει αντίδωρο από τα χέρια ενός ιερέα λίγο μετά το "αγαπάτε αλλήλους" που προέτρεψε το ποίμνιο. Τα χείλη που ξεστόμιζαν ύβρεις, προσβολές. ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, απειλές, είναι τα ίδια που προφανώς έχουν πει σ' αγαπώ, σε χρειάζομαι, σε θέλω, φοβάμαι, λυπάμαι, συγνώμη, σε παρακαλώ... Αυτοί οι άνθρωποι ζουν γύρω μας, δίπλα μας, ανάμεσά μας και δεν ξέρουν τί θα πει να είσαι άνθρωπος, να έχεις ανθρωπιά κι αγάπη.
Ένιωσα τόσο μικρή μπροστά στο μέγεθος του φόβου, της βιαιότητας, αλλά κυρίως της σκέψης πως θα μπορούσα εγώ κι οποιοσδήποτε άλλος να είμαστε στη θέση αυτού του ανθρώπου. Σε μια ξένη χώρα, αναγκασμένοι να ζήσουμε ξένοι ανάμεσα σε ξένους και ξαφνικά να σου επιτίθενται, γιατί δεν γεννήθηκες εκεί ή ακόμη χειρότερα, γιατί δεν μοιάζεις να γεννήθηκες εκεί.

Πόσο ανθρώπινο πόνο χρειάζονται για να καλύψουν τις δικές τους διαστροφές αυτά τα ανεγκέφαλα δίποδα;

Προσπαθώ να μην ξεχνώ ποτέ πως τους ανθρώπους πρέπει να τους κρίνω μεμονωμένα ως προσωπικότητες, άσχετα από το χρώμα, τη φυλή, το φύλο, τη θρησκεία, τη δουλειά, την κοινωνική θέση κλπ γιατί αν ποτέ αφεθώ στο να ακολουθώ το ρεύμα θα έχω γίνει κάτι για το οποίο τώρα θα ντρεπόμουν μέχρι αυτοκτονίας...

Μα τί μυαλά κουβαλάνε, πώς είναι δυνατόν να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο από τους άλλους λόγω χρώματος και εθνικότητας; Σε ποιο αρρωστημένο μυαλό δεν υπάρχει η έννοια της αλληλεγγύης, του σεβασμού κι αντ' αυτών βασιλεύει το μίσος και η οργή; Κανείς από αυτούς τους ολόχρυσους σκοταδιστές νεοναζί δεν έχει έναν δικό του άνθρωπο μετανάστη; Πώς θα ένιωθε καθένας απ' αυτούς αν, σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό, βρισκόταν στη θέση του θύματος μιας ρατσιστικής επίθεσης;

Όσο υπάρχουν άνθρωποι με απαρχαιωμένα, άρρωστα και αμαθή μυαλά τόσο πιο επικίνδυνος θα γίνεται ο κόσμος που ζούμε, όλο και περισσότερο θα κυριαρχεί ο φόβος κι η δημοκρατία θα γίνεται μια έννοια που θα χρησιμοποιείται σχεδόν κατ' ευφημισμόν.

Σήμερα, εγώ και πολλοί άλλοι γίναμε θεατές μιας φασιστικής ενέργειας και ρατσιστικών επιθέσεων και οι περισσότεροι μείναμε σιωπηλοί από φόβο. Αρνούμαι να ζω μονίμως φοβισμένη κι αρνούμαι να ζω σ' έναν κόσμο που τρομοκρατεί τους συνανθρώπους μου από όπου κι αν είναι, όποιο κι αν είναι το χρώμα, η θρησκεία κι η γλώσσα τους. Απλώς, δεν το δέχομαι. Ελπίζω ούτε κι εσείς!

Για τον νεαρό μετανάστη που έζησε οδυνηρές στιγμές και του ζητώ συγνώμη για την Ελλάδα που είδε απόψε...
Για τον πιτσιρικά που ένιωσε τον φόβο από τόσο νωρίς κι εύχομαι να μην τον ξαναζήσει, αλλά και να μην τον προξενήσει ποτέ...
Για όλους εμάς που σιωπήσαμε μπροστά στον προσωπικό μας φόβο και ντρέπομαι...
Για έναν κόσμο που θα μιλά ελεύθερα, θα ζει ελεύθερα, θα νιώθει και θα είναι ασφαλής να υπάρχει ελεύθερα...
Για έναν κόσμο που δεν χωρούν οι νεοναζί, οι σκοταδιστές, οι τρομολάγνοι κι οι φασίστες...


 Μαρία Δημητριάδη- Ο Φασισμός





Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Ένας κόσμος ιστοριών, συναισθημάτων, ονείρων, φαντασίας εκποιείται...

Σάββατο απόγευμα, κατάληξη μιας ηλιόλουστης και όμορφης μέρας που, ωστόσο, το κρύο ήταν τσουχτερό. Μια (καθιερωμένη) βόλτα στο κέντρο της πόλης και η προτροπή ενός γνήσιου βιβλιοφάγου μάς οδηγεί στην πλατεία Κλαυθμώνος, στο Παζάρι Βιβλίου. Στα 1.000 τετραγωνικά του περιπτέρου απλωμένα 500.000 βιβλία, ανάκατα μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, ερωτική λογοτεχνία, κόμικς, παραμύθια, παιδικά βιβλία, αλλά και μαγειρική, ζαχαροπλαστική, ερωτική μαγειρική(αμέ, κι απ' αυτά!), ιατρικά και πολλά άλλα.
Ο χώρος ασφυκτικά γεμάτος κόσμο, δεν το φανταζόμουν και ομολογώ ότι με εξέπληξε ευχάριστα. Τελικά, ναι, οι Έλληνες (όλων των ηλικιών, από παιδάκια μέχρι ηλικιωμένους) διαβάζουν και αναζητούν αυτό που θα τους κινήσει το ενδιαφέρον. Ίσως πάλι να ευθύνεται η ωραία μέρα που βοήθησε να συνδυαστεί η σαββατιάτικη βόλτα με ένα πέρασμα από το παζάρι βιβλίου. Ίσως πάλι λόγω της κρίσης οι λάτρεις του βιβλίου αναζητούν τέτοιες ευκαιρίες για να πλουτίσουν τη βιβλιοθήκη και το μυαλό τους. Βλέπετε στο Παζάρι Βιβλίου οι τιμές ξεκινούν από 0,50 ευρώ! Μεγάλη και πολύ ενδιαφέρουσα ευκαιρία. Κάντε μια βόλτα κι ίσως βρείτε κάτι που μπορεί να κινήσει και το δικό σας ενδιαφέρον. Αλλά επιστρέφω στη διαπίστωση, οι Έλληνες διαβάζουν, μπορεί να βλέπουν ριάλιτι εγκλεισμού, μαγειρικής, μουσικά τάλεντ σόου, μεσημεριανές εκπομπές κλπ, αλλά ακόμη διαβάζουν και δεν είναι μόνο οι...διανοούμενοι. Αντιθέτως, είναι άνθρωποι που θα μπορούσες να ψωνίζεις μαζί τους μαρούλια και ντομάτες στη λαϊκή ή γιαουρτάκια και οδοντόκρεμα στο σούπερ μάρκετ και να ανταλλάσσετε απόψεις για τις τιμές και την ποιότητά τους.
Το Παζάρι Βιβλίου 2011 θα διαρκέσει μέχρι τις 9 Φεβρουαρίου, στην πλατεία Κλαυθμώνος. Κατεβαίνετε στο σταθμό του μετρό Πανεπιστήμιο, στην έξοδο προς Σταδίου και το βλέπετε μπροστά σας. Ένα μεγάλο λευκό περίπτερο με κόσμο να μπαινοβγαίνει και να αναζητά αυτό που θέλει να βρει.
Το βιβλίο δεν πρέπει να πεθάνει, έχει να μας διηγηθεί πολλές ιστορίες, να μας μυήσει σε κόσμους ιδιαίτερους και μαγικούς, να μας μάθει τον κόσμο όπως δεν προλάβαμε να τον δούμε, να μας ταξιδέψει σε στίχους λυρικούς ή ρεαλιστικούς, να μας παραμυθιάσει όμορφα και να μας δώσει συμβουλές χρήσιμες ή απλώς εγκυκλοπαιδικές γνώσεις.
Με πολύ κόσμο η αναζήτηση του κατάλληλου βιβλίου είναι ομολογουμένως δύσκολη και ειδικά όταν βρίσκονται σε τόσο μεγάλο αριθμό ακόμη πιο δύσκολο να το εντοπίσεις, αλλά βρείτε μέσα στις επόμενες 2 εβδομάδες χρόνο να περάσετε από το Παζάρι, να διαβάσετε τίτλους και συγγραφείς και κάπου εκεί ίσως βρείτε τον σύντροφο των ήσυχων και αποκλειστικά δικών σας στιγμών...
Αφεθείτε στις σελίδες ενός καλού βιβλίου κι αφήστε όλα όσα σας κουράζουν έξω απ' αυτό.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Για τις στιγμές...

Για να μην ξεχνάμε τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε- υπήρξαν όλες- και να μην αφήσουμε ανεκμετάλλευτες όσες θα έρθουν-θα είναι αμέτρητες... Μια  μουσική "φρουτοσαλάτα", δροσερή και με μεγάλη ποικιλία.

Για όλα φταίει ο Θεός, Άννα Βίσση:
http://www.youtube.com/watch?v=hYoWdPO_RHk
"Για όλα φταίει ο Θεός που έπλασε το αντίο...Για όλα φταίει ο Θεός που σ' αγαπούσα μα δεν σ' αγαπάω, που με λάτρευες και τώρα σου τη σπάω, όμως μην ξεχνάς καινούργια μέρα και για τους δυο μας ξημερώνει..."
Η αγάπη ζει...Τρίφωνο:
http://www.youtube.com/watch?v=YRGUuVO0ncw
"Η αγάπη ζει στα μικροπράγματα, ζει στ' ασήμαντα και στ' απλά, δώσ' μου εσύ κι άλλα τέτοια ασήμαντα για να ζήσω εγώ σημαντικά."
Πίστεψέ με, Μιχάλης Χατζηγιάννης:
http://www.youtube.com/watch?v=ILibE9MnYzY&feature=related
"Είναι ζήτημα ζωής, πίστεψέ με, θέλω αλλιώς πια να με δεις, αγάπησέ με..."
Σε περιμένω, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας:
http://www.youtube.com/watch?v=nWEVcEyXKAE
Τρόμαξα, Ελένη Βιτάλη και Λαυρέντης Μαχαιρίτσας:
http://www.youtube.com/watch?v=35LpHo8vzgk&feature=related
"Κι άλλο κι άλλο, έχω μέσα μου Θεό να βγάλω.Κι άλλο κι άλλο έχω μέσα μου καημό μεγάλο..."
Τον έρωτα ρωτάω, Ελευθερία Αρβανιτάκη:
http://www.youtube.com/watch?v=W4pBsVMtUUI
"Δεν θέλω στην αγάπη να κρύβεται το δάκρυ και ούτε στον πηγαιμό σου να 'μαι εδώ για το καλό σου..."
Η ζωή μου άνω-κάτω, Άλκηστις Πρωτοψάλτη:
http://www.youtube.com/watch?v=nZ_hwSMoMv4
Τα καλύτερα θα'ρθουν, Χαρούλα Αλεξίου:
http://www.youtube.com/watch?v=oy9OxlVdUwA
"...το ξερω μ' αγαπάς κι είναι αρκετό"
Αλλιώτικη μέρα, Τάνια Τσανακλίδου:
http://www.youtube.com/watch?v=12crXNb-uuo&feature=related
"Μέτρησα τον κόσμο δυό φορές, μέσα στα απλά είναι τα ωραία όπως όταν είμαστε παρέα, τι καλό που κάνει ένας καφές. Μέσα απο παράπονα συρτά ξέφυγαν κι αλλάξαν οι ρυθμοί μου, σήμερα γιορτάζει η ψυχή μου κι όλα θα τα δω χρωματιστά"
Είναι στιγμές, Αντώνης Ρέμος:
http://www.youtube.com/watch?v=1Lo0w6qz5Yc
"είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα, μέσα μου δες, είμαι μισός χωρίς εσένα, μνήμες παλιές σ' αναζητούν απεγνωσμένα, όλη μου η ζωή είναι στιγμές"

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Nα σας(μας) ζήσει!

Πριν μια βδομάδα ήρθε στον διαδικτυακό κόσμο ένα πανέμορφο "μωρό" αποτέλεσμα της αγάπης και της δημιουργικότητας νέων, ταλαντούχων και υπέροχων ανθρώπων που ενδιαφέρονται να γνωρίσουν τον κόσμο εκεί έξω κι εδώ μέσα και να μας τον δείξουν μέσα από τα μάτια τους.
Άνθρωποι πολύ νέοι, γεμάτοι ιδέες και δημιουργική διάθεση, διαφορετική σκέψη, προβληματισμούς για πολλά και διάφορα, με προσωπικό ύφος, τρόπο γραφής και οπτική, που ζουν ανάμεσά μας, χαίρονται, λυπούνται, εργάζονται, σπουδάζουν, αναζητούν δουλειά και γενικώς αναζητούν.
Καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων, δίνουν το δικό τους στίγμα και ήρθαν να δροσίσουν, να δώσουν χαρά και να μοιραστούν ιδέες και σκέψεις.
Είναι ομιλούντες (αλλά κυρίως σκεπτόμενοι) άνθρωποι και το δηλώνουν ευθαρσώς. Ακούστε τους, διαβάστε τους. Έχουν να πουν πολλά και κυρίως, ενδιαφέροντα πράγματα...
http://omiloudezom.blogspot.com/
Καλώς μας ήρθατε!Να σας χαιρόμαστε!

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Κωμικοί έρωτες: Σοβαρότης μηδέν-ειλικρίνεια χίλια...

Ξέρεις ότι σ' αγαπώ, έτσι; Ναι, αγαπημένο μου blog σ' εσένα απευθύνομαι. Σ' αγαπώ. Δεν σου θυμώνω, δεν με πληγώνεις, δεν με συγχύζεις, είσαι πάντα εκεί με τη φωτεινή σου οθόνη να με κοιτά και να περιμένει υπομονετικά τις σκέψεις μου με το πάτημα των πλήκτρων. Μου επιτρέπεις να σου εμπιστεύομαι τα μύχια συναισθήματά μου χωρίς να μου ζητάς διευκρινίσεις και το λόγο, μου παραχωρείς όσο χώρο χρειάζομαι και μου δίνεις άπλετο χρόνο χωρίς να με βιάζεις να τελειώσω το κείμενο. Έχεις δεχτεί τη γραπτή φλυαρία μου, την αναποφασιστικότητα μου, τις λύπες μου, την τρέλα μου, το χιούμορ, τον χειμαρρώδη ενθουσιασμό και τον αυθορμητισμό μου, τις οριστικές, τελεσίδικες, αλλά και τις αναστρέψιμες αποφάσεις μου άκριτα, με δέχεσαι ολόκληρη, ακόμη κι όταν δεν μ' αρέσω.
Έχεις δώσει χώρο στις πανεπιστημιακές εργασίες μου, στις αφιερώσεις, τις αναμνήσεις, τις εξομολογήσεις, την άποψη και τους προβληματισμούς μου, με έχεις φέρει κοντά με ανθρώπους που μπορεί να μην ξέρω και να μην μάθω ποτέ, αλλά εξαιτίας σου έμαθαν ένα μικρό κομμάτι μου και κάποιοι το εκτίμησαν. Μαζί περάσαμε δυσκολίες, άγχη, νέες γνωριμίες, χαρές, μεταβατικές περιόδους, νέα ξεκινήματα, κλείσιμο κύκλων, διακυμάνσεις εσωτερικές και εξωτερικές και φτάσαμε ως εδώ. Είναι μόλις ενάμιση έτος, αλλά φαίνεται τόσο πολύς καιρός στα μάτια μου, αν κοιτάξω τα κείμενα, τις αναρτήσεις, μοιάζει σαν να υπάρχει μέσα στο αρχείο σου μια ζωή. Η δική μου. Πόσο γρήγορα περνά ο καιρός και πόσα πράγματα συμβαίνουν μέσα σ' αυτόν που αν δεν καταγράφονταν δεν θα τα θυμόμουν καν...
Σε γεμίζω φωτογραφίες, συνδέσμους τραγουδιών, ψάχνω τίτλους που να μ' αρέσουν και να εκφράζουν το κείμενο, τίτλους που να μοιάζουν σε μένα, στον τρόπο που σκέφτομαι κι εσύ τους βάζεις πάνω-πάνω με έντονα γράμματα (ροζ φυσικά) και ανέχεσαι τα αποσιωπητικά και τα θαυμαστικά μου με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση, γιατί έτσι είμαι εγώ. Αγαπώ τα θαυμαστικά και τα αποσιωπητικά. Δεν ρωτάς γιατί, αλλά το ξέρεις. Είμαι ενθουσιώδης, έντονη, σχεδόν καταιγιστική στο συναίσθημα, τόσο που χρειάζομαι θαυμαστικό και απ' την άλλη, υποχωρητική, με κατανόηση, αλλά και μικροτραύματα, έτσι που αποσύρομαι χωρίς πολλά λόγια, γι' αυτό χρειάζομαι τα αποσιωπητικά. Α, κι ονειροπόλα, τα όνειρα δεν θέλουν λέξεις, θέλουν πίστη και σιωπή, να τα αφήσεις να έρθουν...αποσιωπητικά.
Τις τελείες τις αγαπώ σ' αυτά που δεν μπορώ να επιμηκύνω τη διάρκειά τους, σε εκείνα που δεν έχω αντοχές, ούτε και λόγια να συνεχίσω να πιστεύω ή να τροφοδοτώ. Δεν τις απολαμβάνω, αλλά εκτιμώ τη χρησιμότητα και τη σημασία τους. Κι αυτό το ξέρεις.
Αρκείσαι να είσαι το καταφύγιο μου, το μέρος που ανοίγω την καρδιά μου, χωρίς ονόματα, λεπτομέρειες κι εξηγήσεις, μόνο με αισθήματα και σκέψεις. Δεν απαιτείς και δεν μου επιρρίπτεις ευθύνες που δεν σου δίνω κάτι παραπάνω.
Δεν με απειλείς πως κινδυνεύει η σχέση μας, δεν θες να την πάμε στο επόμενο στάδιο κι έτσι δε με φοβίζει η δέσμευση. Δεν μου κρατάς μούτρα και δεν έχει κρεβατομουρμούρα, στο κρεβάτι η σχέση μας είναι ιδανική, η χημεία μας εκρηκτική, άλλωστε όλο σου (σχεδόν) το περιεχόμενο εκεί έχει γραφτεί. Δεν ζηλεύεις τους φίλους μου, αντιθέτως επιτρέπεις μνεία σ' αυτούς ενώπιόν σου, ταυτίζεται το συναίσθημα σου με το δικό μου. Δεν αντιδράς ποτέ όταν έχω νεύρα, όταν σε παραμελώ το μόνο που κάνεις είναι...οικονομία στο ρεύμα, σβήνεις την οθόνη, αλλά δεν χάνεις κανένα στοιχείο, τα αποθηκεύεις όλα μόνο σου ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Για σένα είναι σημαντικά όσα σκέφτομαι, νιώθω και γράφω στη φόρμα ανάρτησης. Είσαι τόσο όμορφο ακολουθώντας με σεβασμό την αγάπη μου στο ροζ χρώμα, την απλότητα και το ρομαντισμό ενός μωβ δάσους.
Έχεις όλα τα αγαπημένα μου αποφθέγματα τοποθετημένα με τάξη το ένα κάτω από το άλλο για να ξέρουν οι επισκέπτες με τι άνθρωπο έχουν να κάνουν και να ξέρουν πόσο γλυκά πρέπει να περιδιαβούν το σπιτάκι μου, δηλαδή εσένα. Ναι, ώρες-ώρες με συγκινείς το παραδέχομαι.
Ακόμα και τώρα μου επιτρέπεις αυτό το σουρεαλιστικό κείμενο γιατί ξέρεις πως το θέλω και πως κάποια είναι η σημασία του για μένα. Έχεις αγαπήσει όποιον κι εγώ, αλλά κι όποιον αγάπησε εσένα εξαιτίας μου και μάλλον θα πάψεις να αγαπάς όποιον κι εγώ. Δεν αντέχεις ούτε κι εσύ το μάλωμα και τα στεγανά ή τη λογοκρισία, μου μοιάζεις, είσαι ελεύθερο, όπως το πνεύμα μου(ναι κατά βάθος είμαι κι απ΄αυτό, αλλά το ξέρεις ήδη).
Δεν έχεις χέρια να μ' αγκαλιάσεις και σου το συγχωρώ, γιατί μου αρκεί ο χώρος σου που μου κάνει περισσότερο καλό από μια αγκαλιά. Δεν έχεις μάτια να σταθώ στο βλέμμα σου, αλλά το προσπερνώ, γιατί η φωτισμένη σου οθόνη διατηρεί την ελπίδα μου. Δεν έχεις φωνή να μιλήσεις, αλλά μου αρκεί η σιωπή σου, γιατί τη χρειάζομαι για να ξεκουράζομαι από τόση φασαρία. Δεν μπορείς να μ' ακούσεις, αλλά το ξεχνώ, γιατί φροντίζεις και κρατάς με σπουδή όσα σου γράφω. Δεν θα αντικαταστήσεις ποτέ τους ανθρώπους που αγαπώ, που με κάνουν να νιώθω, να μοιράζομαι, αλλά θα έχεις πάντα όσα δεν θα έχουν εκείνοι, το κομμάτι μου που δεν θα μάθουν ποτέ, που μπορεί ακόμη και μες στις λέξεις σου να μην υπάρχει ξεκάθαρο, αλλά παίζει κρυφτό μέσα στα νοήματα και τις γραμμές. Δεν θα γίνεις ποτέ κάποιος που αγαπώ, αλλά θα είσαι πάντα κάτι πολύ σπουδαίο, θα είσαι κάτι από μένα, ένα μικρό, ιερό μέρος του εαυτού μου.
Γι' αυτό σ' αγαπώ...!!!

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Τριφύλλι με Κανέλλη...

Μέσα στο κρυολόγημα που με ταλαιπωρεί και παίζει πολύ βρώμικα με τη διάθεσή μου, άκουσα κάτι σοκαριστικό. Η Λιάνα Κανέλλη θα βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος του Παναθηναϊκού...Κι όμως, το άκουσα κι επειδή είμαι και τέτοιος άνθρωπος, το έψαξα και ναι, η αγαπημένη Λιάνα είναι μέσα στους υποψηφίους για τη θέση του προέδρου της ΠΑΕ.
Η κα Κανέλλη είναι χρόνια δηλωμένη οπαδός της συγκεκριμένης ομάδας και απ' ό,τι έχουμε καταλάβει από την κοινοβουλευτική και τηλεοπτική της δράση όπου κι αν βρίσκεται το "γήπεδο' γίνεται δικό της. Λέτε αν τελικά πάρει την προεδρία να επαληθευτεί και στο πραγματικό γήπεδο; Τί να σας πω...Μόνο μια απορία έχω: οι βουλευτές από όλα τα κόμματα θα περάσουν από την προεδρία αυτής της ομάδας, τί είναι ιεροτελεστία; Αν είσαι φίλαθλος και δη, βουλευτής πρέπει να γίνεις πρόεδρος του τριφυλλιού, αλλιώς σε τρία τέρμινα (που δεν ξέρω τί σημαίνει), τρεις φίλοι σου θα γίνουν εχθροί σου, θα σε κουτσουλήσουν τρεις δεκαοχτούρες (άτιμα πτηνά, ακούστε που σας λέω) και τρία σμίνη κολεοπτέρων θα σου επιτεθούν, ενώ το σπίτι σου από τεσσάρι θα γίνει τριάρι και από νούμερο 39 μισό θα φοράς 48 και το νύχι απ' έξω; Γιατί αν είναι έτσι, να γίνουν όλοι πρόεδροι, μην τους βρει τέτοιο κακό!
Απ' όσο έμαθα υπάρχει πιθανότητα η προγραμματισμένη συνάντηση-συνεδρίαση(θα σας γελάσω τί ακριβώς είναι) να αναβληθεί από τις 17 Ιανουαρίου για τις 24. Τότε θα μάθουμε, αν η μαχητική και χειμαρρώδης Λιάνα θα γίνει και προεδράρα ποδοσφαιρικής ομάδας.
Σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς ό,τι δουλίτσα μπορεί να κάνει κανείς ας την κάνει, δουλίτσα να υπάρχει. Και σαν να τη φαντάζομαι να το λέει, θα πω: Για την ομάδα, ρε γ@μ*το!

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Φτου ξελευθερία!

Δεν ξέρω για σας, αλλά τελευταία ακούω τόσα παράλογα και τρομακτικά πράγματα γύρω μου που απορώ πώς αντέχουμε ακόμη σ' αυτή την παράνοια. Ακόμη περισσότερο, πώς οδηγηθήκαμε σ' αυτή και πώς την αντέχουμε. Πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει, να φτάνει στα όρια του, να νιώθει αρνητικά συναισθήματα, κάτι που δεν ταιριάζει ούτε στην ιδιοσυγκρασία μου, ούτε στην κοσμοθεωρία μου. Πώς να το εξηγήσω, θέλω να αγαπώ, να πλέω σε πελάγη απίστευτης τρυφερότητας και αγάπης, αλλά και ευτυχίας και γαλήνης. Να όμως που τελευταία κάτι γίνεται και λίγο μου τα χαλάει.
Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, τα πήρα όλα απ' την αρχή, αναρωτήθηκα, αναλογίστηκα, με έβαλα κάτω και με κατέκρινα, με μάλωσα, ξαναέπεσα θύμα της ενοχικότητας μου, μου έδωσα δίκαια και άδικα, έγινα σκληρή με μένα, αλλά κατάλαβα ότι εν προκειμένω φταίω για το ότι έχω επιτρέψει στους άλλους να μου δημιουργούν τέτοιου είδους και έκτασης "προβλήματα", θέματα, πείτε το όπως θέλετε. Αλλά ούτε μπορώ να κάνω ότι δεν συμβαίνει, ούτε να το παίξω χαλαρή και άνετη, γιατί τότε δεν θα είμαι εγώ, αλλά δεν προτίθεμαι ν' αλλάξω για κανέναν, μόνο για μένα.
Ανακάλυψα ότι δεν μπορώ να είμαι ούτε χαμογελαστή, ούτε πρόσχαρη, ούτε πολύ ανεκτική με όσους με εκνευρίζουν ή θεωρώ αδιάφορους και κουραστικούς. Απλώς, δεν μπορώ...Φαίνεται έτσι γεννήθηκα, είμαι φτιαγμένη να μην μπορώ. Δεν γίνομαι αγενής, ούτε διαπληκτίζομαι, αλλά κάνω ξεκάθαρο με τις αντιδράσεις μου ότι δεν με αφορά η ύπαρξή σου, για την ακρίβεια τη βρίσκω ενοχλητική, παρ' την πιο πέρα.
Μα να είναι ο κόσμος γεμάτος από ανθρώπους που δεν αντέχονται ούτε με ηρεμιστικά;!
Αναλογιζόμουν τις στιγμές με ανθρώπους, τις κινήσεις τους, τα λόγια τους, τις πράξεις τους, αυτά που ειπώθηκαν κι αυτά που υποννοήθηκαν, τη στάση τους σε δεδομένες στιγμές και γεγονότα, την ευκολία να αγαπούν, να αγκαλιάζουν, να μοιράζονται, να νιώθουν, να εμπιστεύονται, αλλά και να πληγώνουν, να προσβάλλουν, να βρίσκουν λάθη, ελαττώματα, να δημιουργούν ενοχές, προσδοκίες, απαιτήσεις. Τελικά, όλα είναι θέμα συγχρονισμού. Πριν λίγο καιρό έκανα μια συζήτηση με έναν πολύ αγαπημένο κι έμπιστο μου άνθρωπο για το πώς από εκεί που θεωρούσα μια κατάσταση κάπως, με τη δική μου προσωπική εξέλιξη βλέπω την πραγματική της διάσταση. Αυτό που πριν έμοιαζε φυσιολογικό και κανονικότατο, τώρα φαίνεται βαρύ, ψυχοφθόρο, γεμάτο βάρη. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ενώ η κατάσταση παραμένει ίδια, άλλαξα εγώ, μετακινήθηκα ως προς αυτό, άφησα βάρη και κομμάτια κι αποζητώ τη χαρά του απλού, όχι του πολύπλοκου, του ανάλαφρου, όχι του φορτωμένου, του ανέμελου, όχι του κουραστικού, της ανανέωσης, όχι της ρουτίνας. Πράγματα που δεν μπορεί να τα δει κάποιος εκτός της κατάστασης, γιατί απλώς δεν φαίνονται, πρέπει να μπεις μέσα σ' αυτή, να τη ζήσεις συμμετέχοντας και τότε θα το καταλάβεις.
Ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πράγματα που προηγουμένως προσπερνούσες, σημειώνεις λεπτομέρειες, αποκρυπτογραφείς και ταυτίζεις παρελθοντικές καταστάσεις και φτιάχνεις μικρά παζλ που σε οδηγούν σε αξιολογήσεις και πρωτογενή συμπεράσματα. Δεν είναι μια διαδικασία που έχει στόχο να καταδικάσει, προς Θεού, αλλά είναι απαραίτητη για να βρεις ποιος ήταν ο ρόλος σου, ποιος θες να είναι, πού έκανες λάθη, πού, πότε και γιατί επέτρεψες να περάσουν τα όριά σου και πώς πρέπει να λειτουργήσεις από εδώ και στο εξής για να βρεις την ισορροπία και την ευτυχία που χρειάζεσαι. Η μαγική λέξη είναι "όρια". Συνέχεια την επαναλαμβάνω για να την εμπεδώσω κι εγώ, όρια. Έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να τα θέσεις κι ίσως να τα στενέψει λίγο, δύσκολο πράγμα, αλλά σπουδαίο, σημαντικό και απαραίτητο. Τα διαπραγματεύεσαι, τα επαναπροσδιορίζεις, τα νομιμοποιείς, αναχαιτίζεις όσους τα παραβιάζουν και μαθαίνεις να φροντίζεις τον εαυτό σου χωρίς κηδεμόνες και "εθνοφρουρά". Ξανάρχονται ανασφάλειες, ενοχικά σύνδρομα, καμιά φορά και φοβίες, κάποια ανησυχία, αμφιβολία για τον ίδιο σου τον εαυτό, νιώθεις καταπίεση, πνίξιμο, αμφιταλαντεύεσαι, παίρνεις αποφάσεις εν θερμώ, συνειδητοποιείς την απερισκεψία και το ξανασκέφτεσαι, όλα μοιάζουν να είναι στον υπερθετικό βαθμό, αλλά δεν φοβάσαι. Έχεις βρει τον εαυτό σου. Λίγη ή περισσότερη συναισθηματική σύγχυση, αλλά έχεις τη βεβαιότητα ότι όλα θα γίνουν όπως πρέπει για το καλύτερο αποτέλεσμα, θα βρεις την ισορροπία, όπως ο ακροβάτης πάνω στο σχοινί, πριν περάσει απέναντι θέλει λίγο χρόνο να ισορροπήσει, μετά όλα θα πάρουν το δρόμο τους.
Αυτό που δεν αντέχω είναι η καταπιεστική συμπεριφορά, το να μην νιώθεις ελεύθερος να μιλήσεις, να πράξεις, να ανοίξεις την καρδιά σου, να κάνεις τις μικρές καθημερινές ή μεγάλες επιλογές σου, το να σε βάζουν να διαλέξεις ενώ δεν θες, το να απαιτείται μια συμπεριφορά γιατί σε αντίθετη περίπτωση γίνεσαι...πώς να το πω, δεν βρίσκω κατάλληλη λέξη...υπόλογος και η συμπεριφορά σου μεμπτή και καταδικαστέα. Και το επίσης σημαντικό, να έχουν την πεποίθηση ότι ξέρουν τι σκέφτεσαι, τι νιώθεις, γιατί λες κάτι, τι μπορεί να εννοείς κλπ. Λυπάμαι, αλλά ακόμη κι εγώ, άκρως ανοιχτός και καθόλου κρυψίνους άνθρωπος, έχω στην καρδιά και το μυαλό μου κάποια πράγματα που δεν χρειάζεται, δεν θέλω και δεν βρίσκω λόγο να τα ξέρουν όλοι. Μπορεί να τα ξέρει ένας, δύο ή και μόνο εγώ. Άλλο πολύ άσχημο πράγμα, η αμφισβήτηση. Πωωωωωωωωωωωωω...Ναι, η αμφισβήτηση, να λες κάτι και να αμφισβητείται ισοπεδωτικά ή ακόμη και να αμφισβητείσαι εσύ ο ίδιος. Αυτό δεν είναι τόσο ότι με στενοχωρεί, όσο ότι μπορεί να με κάνει πύραυλο και ν' αρχίζω να βρίζω κόσμο στο πολύ χαλαρό. Να πεις εκείνη την ώρα, τώρα άμα σε πάρει και σε σηκώσει που πουλάς εξυπνάδα και υφάκι, τι θα πεις;
Γενικά, όσα δεν επιτρέπουν στην προσωπικότητά μου να δρα και να λειτουργεί με άκρατη και άκριτη ελευθερία, δεν τα αντέχω. Τότε, θα 'θελα ν' ακούσω κάποιον να ρωτά "ποιος δεν αντέχει άλλο; Να σηκώσει το χέρι και ν΄αποχωρήσει". Έτσι, για να σηκώσω το χεράκι μου να δηλώσω τη δυσαρέσκειά μου και να φύγω, μπας και βρω την ηρεμία και την υγεία μου. Όσοι μαζοχιστές ή ήρωες -στη ζωή όπως το βλέπει κανείς- καθίστε να το ανεχτείτε, το έκανα 21 χρόνια και κάτι, enough is enough που λέμε και σε άπταιστα ελληνικά. Το να ζεις για να καλύπτεις τις ανάγκες, τα τρωτά σημεία και τις αδυναμίες των άλλων δεν είναι αλτρουισμός, μαζοχισμός λέγεται. Τελευταία αποφάσισα ότι δεν ταιριάζει στην ψυχολογία μου πια (μέχρι πρότινος γάντι ταίριαζε), οπότε ψηφίζω την αυτοκαθοριζόμενη και αυτόφωτη ζωή μου και όλους όσοι αγαπούν και τιμούν τη ζωή τους, χωρίς να απαιτούν, να καταπιέζουν, να χρειάζονται καθημερινή επιβεβαίωση για την αξία τους και παρέα στο μαύρο φόντο(το χρώμα μου είναι το ροζ και το λευκό, τι να γίνει;).
Οι ανασφάλειες σε όλους μας θα χτυπούν συχνά την πόρτα, μόνο που όσο μεγαλώνουμε οφείλουμε να συνειδητοποιούμε πότε συμβαίνει, να το εκλογικεύουμε, να ψάχνουμε τις αιτίες, να το τοποθετούμε στα όρια που πρέπει και να το ξεπερνάμε αφήνοντας μόνο όσο χρόνο θεωρούμε ότι χρειάζεται για την επίσκεψή του. Κάθε επόμενη φορά λοιπόν, θα είναι όλο και λιγότερο ψυχοφθόρα, ζημιογόνα και χρονοβόρα. Αυτό σημαίνει ωριμότητα.
Μαθαίνω και χαίρομαι που ξέρω ότι για το υπόλοιπο της ζωής μου έχω πάρα πολλά να μάθω, να ξεμάθω και να ξαναμάθω σωστά απ' την αρχή, να συναντήσω ανθρώπους, να αφήσω κάποιους στην πορεία, να προστεθούν καινούργιοι, να ξαναβρώ παλιούς, να διατηρήσω σχέσεις μοναδικές, να λυπηθώ, να χαρώ, να ανακουφιστώ, να προβληματιστώ, να κάνω νέα ξεκινήματα και να σημάνω λήξεις. Αλλά θα μάθω τόσα πράγματα που θα σημαίνει ότι ζω πραγματικά, ούτε με συμβιβασμούς, ούτε με καταπίεση, ούτε βολεμένη κι ατροφική σε ημίμετρα. Αυτό μου εύχομαι, να ζω ολόκληρη κι αληθινή με ένα ειλικρινές χαμόγελο και με ήσυχο ύπνο τα βράδια.
Εκεί έξω κυκλοφορούν πολλοί επικίνδυνοι άνθρωποι, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, μακάρι να είναι πάντα μακριά μας, αλλά και να ξέρουμε να τους κρατάμε στις σωστές αποστάσεις ασφαλείας. Μάλλον, ή καλύτερα σίγουρα, δεν πρέπει να αφήνουμε τους άλλους να μας λένε ποιοι είμαστε, γιατί βλέπουν αυτό που θέλουν και μόνο ένα μικρό κομμάτι μας. Ας μάθει ο καθένας μόνος του ποιος τελικά είναι...Σπουδαία ανακάλυψη.
Καλό μας βράδυ!

"Οπωσδήποτε παράθυρο" Τάνια Τσανακλίδου:
(Οπωσδήποτε παράθυρο
Να βλέπω έξω, να χαμογελώ
Οπωσδήποτε παράθυρο
Και ποιον δεν πήρα εγώ με το καλό
Οπωσδήποτε παράθυρο)

http://www.youtube.com/watch?v=d1aEVfB8aYY
"Εγωκεντρικός" Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (το αγαπώ αυτό το τραγούδι!):
http://www.youtube.com/watch?v=4Va5u58lykQ
"Απουσία" Λαυρέντης Μαχαιρίτσας:
http://www.youtube.com/watch?v=WNPTOz_MubU

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Γράμμα στο 2011 και σε όποιον εκεί ψηλά ακούει...

Θα ρωτήσω εκεί ψηλά...Γιατί; Όχι, όχι, ούτε με δραματικό τόνο, ούτε με πόνο ψυχής, ούτε σαν να με δέρνει η μοίρα αλύπητα(θα ήμουν τραγελαφική άλλωστε), απλώς ερωτώ: γιατι; Υποτίθεται ότι όταν προ 2 μηνών πέρασες με αντιβιώσεις, αντιισταμινικά, αντιπυρετικά κλπ ενάμισυ ολόκληρο μήνα, ο οργανισμός έχει αποκτήσει τρομερά αντισώματα, τότε γιατί με το πρώτο τσουχτερό κρύο αμέσως αρρωσταίνω; Εεεεεεεεεεεεεεε;
Είναι αυτό που λένε ότι πρέπει να έχεις με κάτι ν' ασχολείσαι; Γιατί αν είναι έτσι, έχω να πω με πόσα άλλα έχω ν' ασχολούμαι και να χαλιέμαι που αυτό περισσεύει. Την περασμένη εβδομάδα συμπεριφέρθηκα τόσο γλυκά στο 2011, αλλά δεν πρόλαβε να περάσει μια βδομάδα και με διαψεύδει. Λίγη ντροπή; Τίποτα; Αναίσθητο; Φτου σου κακό 2011 κι είσαι και τόσο νέο ακόμη. Εγώ έτσι για να ξέρεις είμαι μεγαλύτερη από σένα κι όμως δεν δείχνεις τον δέοντα σεβασμό. Με απογοητεύεις και δεν είναι σωστό, θα περάσουμε 11μιση μήνες μαζί, έτσι θες να είμαστε;
Εγώ δεν θέλω, αρνούμαι. Γι' αυτό συμμορφώσου...
Με εκτίμηση (ενόχληση και παράπονο),
η αρρωστούλα

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Ο Θόδωρος της καρδιάς μας...

Ώρες-ώρες οι άνθρωποι γίνονται παράλογοι, βρε παιδί μου! Μίλησε ο κ.Πάγκαλος κι είπε ότι μαζί φάγαμε τα λεφτά και πως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες, δεν δουλεύουν κλπ και προκάλεσε πανικό. Μα άκου εκεί;! Τόση αναστάτωση γι' αυτό! Μπα, σε καλό σας...
Εδώ, ο άνθρωπος έστειλε το εσώρουχό του στην εκπομπή Ράδιο Αρβύλα συνοδευόμενο από επιστολή παρακαλώ, επειδή είχαν δείξει ένα εσώρουχο το οποίο δεν ήταν το πραγματικό, οπότε είπε να στείλει το αυθεντικό εσωρουχάκι του(το υποκοριστικό κατ' ευφημισμόν και μόνο) για να υπάρχει εγκυρότητα. Άφησε τις σημαντικές δουλειές του για να έρθει κοντά στον πολίτη, να νιώσω εγώ κι εσείς ότι ο Θόδωρος είναι ο δικός μας άνθρωπος. Πώς το κατάφερε; Μα αφού τώρα πια ξέρουμε και τί βρακί φοράει, πόσο πιο κοντά να έρθουμε, λίγο ακόμα και θα μου έρθει σκοτοδίνη!
Τί; Επειδή βάζει στο ίδιο τσουβάλι έναν ολόκληρο εργασιακό κλάδο και τους βγάζει χαραμοφάηδες, ενώ, αν δεν υπήρχαν, όλη αυτή η γραφειοκρατία που αποτελεί βάση του ελληνικού κράτους θα κατέρρεε; Τί; Επειδή είπε ότι "μαζί τα φάγαμε" τα λεφτά, ενώ η μειοψηφία είναι οι διεφθαρμένοι και την πληρώνουμε όλοι μαζί; Γι' αυτό τόσος χαμός; Επειδή εκείνος απλώνεται κυκλικά όλο και περισσότερο και κοντεύει να ντύνεται πια με το μέτρο, γιατί αλλιώς δεν συμφέρει, δεν έχει και δικαίωμα να μιλάει για τους ανέργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους μισθωτούς με τόση απαξίωση;
Σας παρακαλώ, δεν θα θέλα...
Μας έδειξε το Calvin Klein εσώρουχό του κι αυτό τον κάνει δικό μας άνθρωπο. Για πόσους ξέρεις ποια είναι τα εσώρουχα που προτιμούν, σε προκαλώ να απαντήσεις! Άρα, εδώ, υπάρχει μια οικειότητα, μια σχέση βαθιάς εμπιστοσύνης, έχουμε γίνει εμείς ο κ...ς κι αυτός το βρακί! Κρίμα μόνο, γιατί είχα στο μυαλό μου κάπως αλλιώς μοιρασμένους τους ρόλους...
Σε τί τρελή χώρα διαβιούμε και τί καρικατούρες βρίσκονται στο κοινοβούλιο; Ρητορική η ερώτηση...

Υ.Γ. Θόδωρε, μην ξεχάσεις το εσώρουχο να είναι φίρμα, σε θέλω πάντα ετοιμοπόλεμο, δεν ξέρεις ποιός μπορεί να το δει. Οι παλιοί λέγανε να φοράς πάντα καθαρό εσώρουχο, ώστε αν πας στο νοσοκομείο να μη σε πουν βρωμίλο.Ε, εσύ μια και τα στέλνεις παντού, μη σε πουν και φτηνιάρη!
Oh mon dieu...

2011, σήμερα μ' αρέσεις! Συνέχισε έτσι (και καλύτερα), μπορείς...

Κόσμος στο κέντρο της πόλης σήμερα, όμορφη μέρα και το νιώθεις αν την περπατάς, αν έστω κι έτσι βιαστικά νιώθεις τον παλμό της, διαφορετικό απ' τις άλλες μέρες, με ρυθμό, αλλά χωρίς ένταση. Σήμερα είχαν βγει για να χαρούν χωρίς βιασύνη.
Ωραία που είναι να αποφορτίζονται όλα μέσα σου...αυτή η αίσθηση που παίρνει μακριά όλα όσα μπορεί να έκαναν τη διάθεσή σου να χαλάει, είναι ανεκτίμητη. Περίμενα αυτή τη μέρα σαν στρατιώτης που μετρά τις μέρες για ν' απολυθεί, τόσο αγχωμένη και κακοδιάθετη που ήμουν ήξερα πως αν βρεθώ για μερικές ώρες με αυτούς τους ανθρώπους θα εξαφανιστεί η αρνητικότητα, θα γελάσω, θα τεθούν νέα θέματα στο τραπέζι, θα ζήσουμε (συνειδητά) σουρεαλιστικές στιγμές, θα επέλθει η αποσυμπίεση. Κι ήρθε. Μέτραγα τις ώρες κι όχι μόνο εγώ απ' ό,τι είπαμε με μια φίλη μόλις βρεθήκαμε.
Ένα πανέμορφο και ηλιόλουστο Σαββατιάτικο μεσημέρι είναι ιδανική συγκυρία για έναν πολύωρο καφέ που συνεχίστηκε με σοκολατάκια-δώρο από αγαπημένα χέρια ερχόμενα απευθείας από Βουδαπέστη(ούτε χαρτί δεν έμεινε) και κατέληξε σε φαγητό (καλά, φαστ-φουντ έστω).
Και τί δεν ειπώθηκε, τί δεν αναπολήσαμε, τί χαζομάρες δεν ξεφουρνίσαμε και δεν κάναμε, πόσο γέλιο ρίξαμε και τελικά, πόσο θεότρελοι είμαστε και συναντηθήκαμε όλοι μαζί!
Καινούργιες γνωριμίες που στέφθηκαν με επιτυχία (πολύ μεγάλη χαρά γι' αυτό!), οι πιο πρόσφατοι γνώριμοι πολύ ευχάριστη συναναστροφή ξανά (ναι, μου έλειψαν δυο βδομάδες το λέω πια επίσημα), οι γνωστοί κι αγαπημένοι, σταθερή αξία να συνεννοούμαστε με τα μάτια, να πιάνουμε τις ατάκες και τα υπονοούμενα, να "συνωμοτούμε" σιωπηλά για παρουσίες ξένες που δεν ήταν στην αρχική παρέα και κυρίως, να αφηνόμαστε σε ένα κλίμα που δεν έχει όλα όσα βρίσκονταν έξω από την πόρτα της καφετέριας. Εμείς εκεί στο βάθος, ήσυχα, απομακρυσμένοι και ασφαλείς από τον πανικό της καθημερινότητας, έστω γι' αυτές τις ώρες, που συζητήθηκαν πολλά γι' αυτή, αλλά με έναν τρόπο σαν να μην μπορούσε πια να μας αγγίξει.
Κάναμε πλάκα, κάναμε ένα μικρό πέρασμα από αυτά που δεν υπήρχε διάθεση να συζητηθούν-μα τώρα για την πρακτική θα μιλάμε;!- αλλά μιλήσαμε και για συναισθήματα, ερωτικά βεβαίως-βεβαίως, πώς έχει καθένας στο μυαλό του το θέμα κι εκεί όλο και στον αέρα έπιανες ότι κάποιοι μπορεί και να έχουν ένα μικρό αγκαθάκι ή μια προσμονή για κάτι. Ε, κουτσομπολέψαμε λιγάκι, αλλά πάντα με πολύ γέλιο, τονίσαμε την πεποίθηση ότι στην επόμενη ζωή θα' μαι αμοιβάδα (εδώ που τα λέμε, ελπίζω να γίνω κάτι πιο ενδιαφέρον, χρήσιμο και καλύτερο, ελπίδες είναι αυτές...) και οδηγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι ο καθένας έχει τα προβλήματα και τη διαστροφή του. Απορούμε ακόμη τί μπορεί να σημαίνει να δεις στον ύπνο σου ότι βοηθάς τον Μπιν Λάντεν να φτιάξει βόμβες(;!). Αν κάποιος ξέρει ας μας βοηθήσει, μην το' χει κι η κοπέλα ανησυχία.
Αχ, βρε κορίτσι...πάλι ως τη στάση του μετρό που κατεβαίνουμε μας έφερε, περίμενε και στη στάση λεωφορείου, πήρε και τηλέφωνο να δει αν φτάσαμε και κλείσαμε το αμέσως επόμενο ραντεβού για κρέπες στα μέρη μας. Με συγκίνησε πάλι, έτσι είναι εκείνη, σκληρή επιφανειακά (και με βαρύ χέρι, αφήστε!), άλλά από μέσα βούτυρο (σε μικρές δόσεις κι όχι για όλους, γι΄αυτό με συγκίνησε). Ένα πολύ ωραίο απόγευμα, πραγματικά.
Αν κερδίσει κι η ομάδα της φίλης στο επιτραπέζιο θα είναι ακόμη καλύτερη!Bonne chance, mon amie!!!

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Για στιγμές μυστικές, για λάμψεις μαγικές, για νύχτες φωτεινές...

Πέρασαν κι αυτές οι γιορτές...όπως τόσες και τόσες άλλες κι από αύριο επαναφορά στην καθημερινότητα. Για να είμαι ειλικρινής φέτος δεν ένιωσα -εγώ, κι απ' ό,τι μου είπαν και πολλοί άλλοι- το εορταστικό πνεύμα και κλίμα να τους χτυπά την πόρτα και να φιλοξενείται στα σπίτια και τις καρδιές, αλλά μάλλον είναι γενικό φαινόμενο.
Ήρθαν, στάθηκαν για λίγο μόνο και πέρασαν χωρίς να σταθούμε εμείς. Κάποιοι διασκέδασαν περισσότερο, άλλοι επέλεξαν -ή απλώς έτυχε- κάτι πιο ήσυχο και οικογενειακό, κάποιοι άλλοι δεν ένιωσαν τη διαφορά αυτών των ημερών κι έτσι αποφάσισαν μόνο να ηρεμήσουν και να ξεκουραστούν δυο μέρες. Αλλιώς τις είχα στο μυαλό μου κι αλλιώς κατέληξαν οι γιορτές, αλλά σκέφτομαι ότι έχω περάσει πολύ χειρότερες κι έτσι ελπίζω στις επόμενες πολύ καλύτερες.
Έκανα μια μικρή μονοήμερη απόδραση από την πόλη(μεγάλο βήμα για μένα, καταλαβαίνουν όσοι με ξέρουν γιατί), μίλησα με νέους ανθρώπους στη ζωή μου, ένιωσα πιο κοντά και οικεία με μερικούς από αυτούς, τους κάλεσα στη "φωλιά" μου, στο σπίτι μου, εκεί όπου δεν θέλω να έρχονται άνθρωποι που δεν επιθυμώ πραγματικά για να μην το μολύνουν με την αρνητική τους ενέργεια, γέλασα, λυπήθηκα, ένιωσα ενοχές, θύμωσα, αγχώθηκα, απογοητεύτηκα, ένιωσα μοναξιά, αμφιβολίες, σαν παιδί που τα κύματα του χαλούν τον πύργο που έφτιαξε στην άμμο, αγκάλιασα, πείραξα, παρηγόρησα και παρηγορήθηκα, κάναμε ψυχανάλυση αγάπης, αλλά και κανονική με τον δικό μου άνθρωπο. Αποχαιρέτησα και καλωσόρισα, έφαγα πολλά κι ωραία, βράχηκα απ' τη βροχή λίγο, αλλά βράχηκε κι η ψυχή για να πλύνει, να ξεπλύνει, να καθαρίσει, να ξεκαθαρίσει, ζήτησα συγνώμη, έκανα απολογισμό να δω τί κρατάω, τί πετάω, τι αλλάζω, τί θέλω και το έκανα γνωστό με λόγια και πράξεις. Έμαθα ότι χρειάζεται να το προσπαθήσω περισσότερο, να μην παίρνω τόσο σοβαρά κάποια πράγματα, να μην κουράζω, αλλά όχι μόνο τους άλλους, να μην κουράζω κυρίως εμένα. Πήρα απόφαση πως πρέπει να θέτω όρια για να με προστατεύω και πως τελικά, οι μικρές στιγμές είναι που δίνουν μια νότα αλλιώτικη στα δεδομένα. Κι είπα πως το 2011 θέλω να είναι μια πολύ όμορφη χρονιά, γεμάτη υγεία, αγάπη, ευτυχία, ηρεμία, δημιουργικότητα, αλήθεια, ουσία και αυθεντικούς, αξιόλογους ανθρώπους. Το 2011 να φέρει ωραία πράγματα που να μας κάνουν να χαμογελάμε, να είμαστε θετικοί και να μας ανεβάσει πιο ψηλά, όχι να μας βυθίσει.
Στο χέρι μας είναι να το προσπαθήσουμε τουλάχιστον, κι όποιος είναι μουντρούχος να αποχωρήσει ΤΩΡΑ!
Διάβασα τα "Σπασμένα Φτερά" του Χαλίλ Γκιμπράν, σε γενικές γραμμές καλό και με κοινωνικά μηνύματα για τη θέση των γυναικών στην Ανατολή, με πολλές ποιητικές εικόνες, πολύ όμορφες, αλλά -ειλικρινά- και πολύ κουραστικές. Διαβάζω το "Κωμικοί Έρωτες" του Μίλαν Κούντερα, που μου κινεί πολύ έντονα κι ευχάριστα το ενδιαφέρον. Ένα βιβλίο με πολλές διαφορετικές ιστορίες με κοινό στοιχείο τον έρωτα, όχι τον αστείο ή γελοίο, αλλά αυτόν που του λείπει η σοβαρότητα... Μέσα από αυτά βρήκα καινούργιους κόσμους, ταξίδεψα σε Πράγα και Ανατολή, βρήκα κοινά, αλλά και πολύ διαφορετικά σημεία, ένιωσα να ταυτίζομαι με αντιλήψεις, αλλά και να είμαι εκ διαμέτρου αντίθετη.
Άκουσα ανθρώπους να μου εύχονται για την νέα χρονιά "καλό κουράγιο και καλή δύναμη" κι απόρησα, γιατί τόση απαισιοδοξία; Διάβασα, άκουσα, είδα και θύμωσα με όσα μας περιμένουν αυτή τη χρονιά, με τις δυσκολίες οικονομικές, και όχι μόνο, που θα αυξηθούν, με τη ζωή που χάνει το ευ και μένει μετά βίας το ζην, μου δημιούργησαν έντονο προβληματισμό, αλλά ψάχνοντας κάτι θετικό να πιαστώ διάβασα ότι το δικό μου ζώδιο που τόσο ταλαιπωρήθηκε τον τελευταίο καιρό (αυτή πιστέψτε με είναι μεγάλη αλήθεια) θα αποζημιωθεί το 2011 (επιτέλους!). Αν λέτε πόσο ανόητη ή τρελή είμαι, σας προλαβαίνω λέγοντας πως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται κι εν προκειμένω, είναι το μόνο θετικό κι αισιόδοξο πράγμα που βρήκα!Αυτό και μόνο για μένα αρκεί για να το κρατήσω και να το υπογραμμίσω. Στο κάτω-κάτω η ελπίδα δεν έκανε κακό σε κανέναν. Πες ότι δεν βγαίνει η πρόβλεψη, ε και τί έγινε; Πού είναι το κακό στο ότι έφτιαξε τη διάθεσή μου και μου έδωσε ώθηση προς τα πάνω τώρα που το χρειαζόμουν; Πουθενά!
Απ' όπου κι αν προέρχεται κάτι που μας χαροποιεί και μας γεμίζει αισιοδοξία, είναι ευπρόσδεκτο. Αυτό ας υποσχεθούμε στον εαυτό μας για τη νέα χρονιά: Ό,τι καλό το κρατάμε σαν κόρη οφθαλμού, σαν πολύτιμη αποσκευή στο μυαλό κι ό,τι κακό το πετάμε μακριά για να μην μας μολύνει...
Το 2011 να δίνουμε σημασία στις στιγμές, σ' αυτές που δεν φωνάζουν, δεν τραβούν την προσοχή, σ' αυτές που καταλαβαίνουν και ζουν λίγοι, στα αστέρια και τους κομήτες που περνούν κι αφήνουν έντονες ή ασθενείς λάμψεις, αλλά που ξέρουμε να τις παρατηρούμε, να τις διακρίνουμε και να τις απολαμβάνουμε, στις νύχτες που γεμίζουν φως από ανθρώπους, αισθήματα, λέξεις, πράξεις, σιωπές, αγκαλιές, ξεγύμνωμα ψυχής, αλήθειες κι όνειρα...
Σε μια χρονιά που θα δώσει περισσότερα από όσα ελπίζουμε...Καλή χρονιά!

"Η μπαλάντα των αισθήσεων και ων παραισθήσεων" Γιώργος Νταλάρας:
http://www.youtube.com/watch?v=puo4oxqwbJU&feature=related