Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, τα πήρα όλα απ' την αρχή, αναρωτήθηκα, αναλογίστηκα, με έβαλα κάτω και με κατέκρινα, με μάλωσα, ξαναέπεσα θύμα της ενοχικότητας μου, μου έδωσα δίκαια και άδικα, έγινα σκληρή με μένα, αλλά κατάλαβα ότι εν προκειμένω φταίω για το ότι έχω επιτρέψει στους άλλους να μου δημιουργούν τέτοιου είδους και έκτασης "προβλήματα", θέματα, πείτε το όπως θέλετε. Αλλά ούτε μπορώ να κάνω ότι δεν συμβαίνει, ούτε να το παίξω χαλαρή και άνετη, γιατί τότε δεν θα είμαι εγώ, αλλά δεν προτίθεμαι ν' αλλάξω για κανέναν, μόνο για μένα.
Ανακάλυψα ότι δεν μπορώ να είμαι ούτε χαμογελαστή, ούτε πρόσχαρη, ούτε πολύ ανεκτική με όσους με εκνευρίζουν ή θεωρώ αδιάφορους και κουραστικούς. Απλώς, δεν μπορώ...Φαίνεται έτσι γεννήθηκα, είμαι φτιαγμένη να μην μπορώ. Δεν γίνομαι αγενής, ούτε διαπληκτίζομαι, αλλά κάνω ξεκάθαρο με τις αντιδράσεις μου ότι δεν με αφορά η ύπαρξή σου, για την ακρίβεια τη βρίσκω ενοχλητική, παρ' την πιο πέρα.
Μα να είναι ο κόσμος γεμάτος από ανθρώπους που δεν αντέχονται ούτε με ηρεμιστικά;!
Αναλογιζόμουν τις στιγμές με ανθρώπους, τις κινήσεις τους, τα λόγια τους, τις πράξεις τους, αυτά που ειπώθηκαν κι αυτά που υποννοήθηκαν, τη στάση τους σε δεδομένες στιγμές και γεγονότα, την ευκολία να αγαπούν, να αγκαλιάζουν, να μοιράζονται, να νιώθουν, να εμπιστεύονται, αλλά και να πληγώνουν, να προσβάλλουν, να βρίσκουν λάθη, ελαττώματα, να δημιουργούν ενοχές, προσδοκίες, απαιτήσεις. Τελικά, όλα είναι θέμα συγχρονισμού. Πριν λίγο καιρό έκανα μια συζήτηση με έναν πολύ αγαπημένο κι έμπιστο μου άνθρωπο για το πώς από εκεί που θεωρούσα μια κατάσταση κάπως, με τη δική μου προσωπική εξέλιξη βλέπω την πραγματική της διάσταση. Αυτό που πριν έμοιαζε φυσιολογικό και κανονικότατο, τώρα φαίνεται βαρύ, ψυχοφθόρο, γεμάτο βάρη. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ενώ η κατάσταση παραμένει ίδια, άλλαξα εγώ, μετακινήθηκα ως προς αυτό, άφησα βάρη και κομμάτια κι αποζητώ τη χαρά του απλού, όχι του πολύπλοκου, του ανάλαφρου, όχι του φορτωμένου, του ανέμελου, όχι του κουραστικού, της ανανέωσης, όχι της ρουτίνας. Πράγματα που δεν μπορεί να τα δει κάποιος εκτός της κατάστασης, γιατί απλώς δεν φαίνονται, πρέπει να μπεις μέσα σ' αυτή, να τη ζήσεις συμμετέχοντας και τότε θα το καταλάβεις.
Ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πράγματα που προηγουμένως προσπερνούσες, σημειώνεις λεπτομέρειες, αποκρυπτογραφείς και ταυτίζεις παρελθοντικές καταστάσεις και φτιάχνεις μικρά παζλ που σε οδηγούν σε αξιολογήσεις και πρωτογενή συμπεράσματα. Δεν είναι μια διαδικασία που έχει στόχο να καταδικάσει, προς Θεού, αλλά είναι απαραίτητη για να βρεις ποιος ήταν ο ρόλος σου, ποιος θες να είναι, πού έκανες λάθη, πού, πότε και γιατί επέτρεψες να περάσουν τα όριά σου και πώς πρέπει να λειτουργήσεις από εδώ και στο εξής για να βρεις την ισορροπία και την ευτυχία που χρειάζεσαι. Η μαγική λέξη είναι "όρια". Συνέχεια την επαναλαμβάνω για να την εμπεδώσω κι εγώ, όρια. Έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να τα θέσεις κι ίσως να τα στενέψει λίγο, δύσκολο πράγμα, αλλά σπουδαίο, σημαντικό και απαραίτητο. Τα διαπραγματεύεσαι, τα επαναπροσδιορίζεις, τα νομιμοποιείς, αναχαιτίζεις όσους τα παραβιάζουν και μαθαίνεις να φροντίζεις τον εαυτό σου χωρίς κηδεμόνες και "εθνοφρουρά". Ξανάρχονται ανασφάλειες, ενοχικά σύνδρομα, καμιά φορά και φοβίες, κάποια ανησυχία, αμφιβολία για τον ίδιο σου τον εαυτό, νιώθεις καταπίεση, πνίξιμο, αμφιταλαντεύεσαι, παίρνεις αποφάσεις εν θερμώ, συνειδητοποιείς την απερισκεψία και το ξανασκέφτεσαι, όλα μοιάζουν να είναι στον υπερθετικό βαθμό, αλλά δεν φοβάσαι. Έχεις βρει τον εαυτό σου. Λίγη ή περισσότερη συναισθηματική σύγχυση, αλλά έχεις τη βεβαιότητα ότι όλα θα γίνουν όπως πρέπει για το καλύτερο αποτέλεσμα, θα βρεις την ισορροπία, όπως ο ακροβάτης πάνω στο σχοινί, πριν περάσει απέναντι θέλει λίγο χρόνο να ισορροπήσει, μετά όλα θα πάρουν το δρόμο τους.
Αυτό που δεν αντέχω είναι η καταπιεστική συμπεριφορά, το να μην νιώθεις ελεύθερος να μιλήσεις, να πράξεις, να ανοίξεις την καρδιά σου, να κάνεις τις μικρές καθημερινές ή μεγάλες επιλογές σου, το να σε βάζουν να διαλέξεις ενώ δεν θες, το να απαιτείται μια συμπεριφορά γιατί σε αντίθετη περίπτωση γίνεσαι...πώς να το πω, δεν βρίσκω κατάλληλη λέξη...υπόλογος και η συμπεριφορά σου μεμπτή και καταδικαστέα. Και το επίσης σημαντικό, να έχουν την πεποίθηση ότι ξέρουν τι σκέφτεσαι, τι νιώθεις, γιατί λες κάτι, τι μπορεί να εννοείς κλπ. Λυπάμαι, αλλά ακόμη κι εγώ, άκρως ανοιχτός και καθόλου κρυψίνους άνθρωπος, έχω στην καρδιά και το μυαλό μου κάποια πράγματα που δεν χρειάζεται, δεν θέλω και δεν βρίσκω λόγο να τα ξέρουν όλοι. Μπορεί να τα ξέρει ένας, δύο ή και μόνο εγώ. Άλλο πολύ άσχημο πράγμα, η αμφισβήτηση. Πωωωωωωωωωωωωω...Ναι, η αμφισβήτηση, να λες κάτι και να αμφισβητείται ισοπεδωτικά ή ακόμη και να αμφισβητείσαι εσύ ο ίδιος. Αυτό δεν είναι τόσο ότι με στενοχωρεί, όσο ότι μπορεί να με κάνει πύραυλο και ν' αρχίζω να βρίζω κόσμο στο πολύ χαλαρό. Να πεις εκείνη την ώρα, τώρα άμα σε πάρει και σε σηκώσει που πουλάς εξυπνάδα και υφάκι, τι θα πεις;
Γενικά, όσα δεν επιτρέπουν στην προσωπικότητά μου να δρα και να λειτουργεί με άκρατη και άκριτη ελευθερία, δεν τα αντέχω. Τότε, θα 'θελα ν' ακούσω κάποιον να ρωτά "ποιος δεν αντέχει άλλο; Να σηκώσει το χέρι και ν΄αποχωρήσει". Έτσι, για να σηκώσω το χεράκι μου να δηλώσω τη δυσαρέσκειά μου και να φύγω, μπας και βρω την ηρεμία και την υγεία μου. Όσοι μαζοχιστές ή ήρωες -στη ζωή όπως το βλέπει κανείς- καθίστε να το ανεχτείτε, το έκανα 21 χρόνια και κάτι, enough is enough που λέμε και σε άπταιστα ελληνικά. Το να ζεις για να καλύπτεις τις ανάγκες, τα τρωτά σημεία και τις αδυναμίες των άλλων δεν είναι αλτρουισμός, μαζοχισμός λέγεται. Τελευταία αποφάσισα ότι δεν ταιριάζει στην ψυχολογία μου πια (μέχρι πρότινος γάντι ταίριαζε), οπότε ψηφίζω την αυτοκαθοριζόμενη και αυτόφωτη ζωή μου και όλους όσοι αγαπούν και τιμούν τη ζωή τους, χωρίς να απαιτούν, να καταπιέζουν, να χρειάζονται καθημερινή επιβεβαίωση για την αξία τους και παρέα στο μαύρο φόντο(το χρώμα μου είναι το ροζ και το λευκό, τι να γίνει;).
Οι ανασφάλειες σε όλους μας θα χτυπούν συχνά την πόρτα, μόνο που όσο μεγαλώνουμε οφείλουμε να συνειδητοποιούμε πότε συμβαίνει, να το εκλογικεύουμε, να ψάχνουμε τις αιτίες, να το τοποθετούμε στα όρια που πρέπει και να το ξεπερνάμε αφήνοντας μόνο όσο χρόνο θεωρούμε ότι χρειάζεται για την επίσκεψή του. Κάθε επόμενη φορά λοιπόν, θα είναι όλο και λιγότερο ψυχοφθόρα, ζημιογόνα και χρονοβόρα. Αυτό σημαίνει ωριμότητα.
Μαθαίνω και χαίρομαι που ξέρω ότι για το υπόλοιπο της ζωής μου έχω πάρα πολλά να μάθω, να ξεμάθω και να ξαναμάθω σωστά απ' την αρχή, να συναντήσω ανθρώπους, να αφήσω κάποιους στην πορεία, να προστεθούν καινούργιοι, να ξαναβρώ παλιούς, να διατηρήσω σχέσεις μοναδικές, να λυπηθώ, να χαρώ, να ανακουφιστώ, να προβληματιστώ, να κάνω νέα ξεκινήματα και να σημάνω λήξεις. Αλλά θα μάθω τόσα πράγματα που θα σημαίνει ότι ζω πραγματικά, ούτε με συμβιβασμούς, ούτε με καταπίεση, ούτε βολεμένη κι ατροφική σε ημίμετρα. Αυτό μου εύχομαι, να ζω ολόκληρη κι αληθινή με ένα ειλικρινές χαμόγελο και με ήσυχο ύπνο τα βράδια.
Εκεί έξω κυκλοφορούν πολλοί επικίνδυνοι άνθρωποι, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, μακάρι να είναι πάντα μακριά μας, αλλά και να ξέρουμε να τους κρατάμε στις σωστές αποστάσεις ασφαλείας. Μάλλον, ή καλύτερα σίγουρα, δεν πρέπει να αφήνουμε τους άλλους να μας λένε ποιοι είμαστε, γιατί βλέπουν αυτό που θέλουν και μόνο ένα μικρό κομμάτι μας. Ας μάθει ο καθένας μόνος του ποιος τελικά είναι...Σπουδαία ανακάλυψη.
Καλό μας βράδυ!
"Οπωσδήποτε παράθυρο" Τάνια Τσανακλίδου:
(Οπωσδήποτε παράθυρο
Να βλέπω έξω, να χαμογελώ
Οπωσδήποτε παράθυρο
Και ποιον δεν πήρα εγώ με το καλό
Οπωσδήποτε παράθυρο)
http://www.youtube.com/watch?v=d1aEVfB8aYY
"Εγωκεντρικός" Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (το αγαπώ αυτό το τραγούδι!):
http://www.youtube.com/watch?v=4Va5u58lykQ
"Απουσία" Λαυρέντης Μαχαιρίτσας:
http://www.youtube.com/watch?v=WNPTOz_MubU
