Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Μπουλούκια που ξέρουν να διεκδικούν τη ζωή...

(...γιατί μερικές φορές η λέξη μπουλούκια μπορεί να ακουστεί και να είναι πολύ ωραία!)
Αυτές τις μέρες άλλοι παίζουν το θέατρο του παραλόγου σε παράθυρα τηλεοπτικών σταθμών και όχι μόνον κι άλλοι παίζουν σε ένα παιχνίδι που άλλοι δημιούργησαν ανατρέποντας τους κανόνες...
Μπουλούκια παλιά στο θέατρο, μπουλούκια με επίσημο ένδυμα σε Βουλή, κανάλια, ραδιόφωνα, μπουλούκια με φωνή και δύναμη στις πλατείες και τους δρόμους. Μερικές φορές, οι διαφορές είναι στη λεπτομέρεια κι όχι στο σύνολο. Όλοι άνθρωποι(αυτό ας μην το ξεχνάμε όσο αγανακτισμένοι κι αν είμαστε), αλλά με ουσιώδεις διαφορές στη ζωή, τη σκέψη, τη δράση.

"Πες μου μωρό μου
Τι θέλεις να σου παίξω
Τη λαίδη Μάκβεθ ή την Ηλέκτρα
Μες στο παιγνίδι μου
Κοιτάζω να σε μπλέξω
Μα το σκηνικό μου είναι φτωχό
Κι εγώ σπαράζω και πονώ
Τζουμ ταρατατζούμ
Αμάν αμάν και τρις αλί
Πάντα σ' αγαπούσα
Μα δεν ήξερα γιατί
Τζουμ ταρατατζούμ
Αμάν αμάν και τρις αλί
Έζησα σε άλλη αποχή

Έλα βρε Τάσο μου
Κι η Γκόλφω σου σε ψάχνει
Έχει χαθεί σ' άλλον αιώνα
Κάνει φινάλε
Κι η φωνούλα της σε φτιάχνει
Όμως δεν μπορεί να θυμηθεί
Και ξαναρχίζει απ' την αρχή

Μια Κυριακή
που η μάνα Ελλάς έπαιζε πρέφα
έξω απ' τη Θήβα
έχασα τα λογικά μου
Γυρνούσα σαν τη Γενοβέφα
Κι έπιασα τον ίδιο τον σκοπό
Σαν τον παλιό καλό καιρό"

Μπουλούκια- Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Πάμε πλατεία (Συντάγματος);

Να βγούμε στους δρόμους, δεν διαφωνώ, κάθε άλλο. Να βγούμε! Μόνο που πρέπει να ξέρουμε γιατί βγαίνουμε και τί θέλουμε να πετύχουμε, είναι βλέπετε πρόσφατες και δη αμέτρητες οι μνήμες να βγαίνουμε στους δρόμους, να διαμαρτυρόμαστε, να δηλώνουμε την αντίθεση μας στα σκληρά οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, στην πολιτική του μνημονίου, στη βία και σε τόσα άλλα κι όμως εκεί μείναμε, στα ίδια. Η Ελλάδα μοιάζει με έναν βάλτο που όσα βότσαλα κι αν ρίξεις δεν θα καταφέρεις τίποτε άλλο παρά να ταράξεις προσωρινά τα νερά. Αν δεν αποφασίσεις να ανοίξεις ένα δρόμο για να περάσει ο χείμαρρος και να φτάσει στη θάλασσα θα παραμείνει για πάντα βάλτος.
Ωραία ιδέα να βγουν οι άνθρωποι στο κέντρο της πόλης χωρίς κομματική υποστήριξη και οργάνωση, χωρίς αστυνόμευση, χωρίς να επιτρέπουν εισροές κουκουλοφόρων -που κάποιοι εξ αυτών πιθανότατα λειτουργούν ως προβοκάτσια- χωρίς φόβο, αλλά με ενότητα, να δηλώσουν την αντίθεση τους, την αγανάκτησή τους, να πουν εδώ είμαστε, υποφέρουμε, αρνούμαστε να μας κοροϊδεύετε και να μας υποτιμάτε.
Μήπως όμως πρέπει να αποφασίσουμε τί είναι αυτό που θέλουμε να αλλάξουμε, πώς θα το αλλάξουμε και ποια λύση πρέπει να δοθεί;
Να μην δεχτούμε τα μέτρα που επιεικώς θα τα χαρακτήριζα απάνθρωπα και παρανοϊκά (μειώνουν τις θέσεις εργασίας, μειώνονται οι συμβασιούχοι, αλλά εμφανίζεται η εισφορά αλληλεγγύης υπέρ ανεργίας!!!), αλλά να ξέρουμε τί δεν θέλουμε και τί θέλουμε για να μην πάμε ξανά στις κάλπες και ρίξουμε ό,τι και στις προηγούμενες...
Το σημαντικό είναι να μην μένουμε απαθείς και άπραγοι, αλλά οι πράξεις να είναι σωστές, αποτελεσματικές και προς τη σωστή κατεύθυνση. Τα πυροτεχνήματα είναι για την Πρωτοχρονιά, εδώ δεν θέλουμε τέτοια, θέλουμε εξέλιξη χωρίς μπαμ...

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Για όσους αγαπάμε και γιορτάζουν...κι είναι πολλοί!

Να σας χαιρόμαστε, να μας χαίρεστε, να είστε υγιείς, ευτυχισμένοι, χαμογελαστοί, κεφάτοι, δημιουργικοί, τυχεροί, λαμπεροί, τρυφεροί, γεμάτοι ζωή, χαρά κι αγάπη με μια μεγάλη γεμάτη αγκαλιά και μια υπέροχη ζωή! Πολύχρονοι, με πολύχρωμα όνειρα και φωτεινές σκέψεις!
Χρόνια πολλά κι υπέροχα!
Χρόνια Πολλά- Αντώνης Ρέμος

Ξυπνώντας στην αγάπη...

Ξύπνησα το πρωί και πριν ακόμη ανοίξω τα μάτια μου είχα αυτό το τραγούδι στο νου μου. Μη με ρωτάτε πώς μου ήρθε, γιατί απλούστατα δεν ξέρω να σας απαντήσω! Με βεβαιότητα ωστόσο μπορώ να πω ότι μ' αρέσει πολύ από τη στιγμή που το πρωτοάκουσα πριν κάτι μήνες. Μα ακούστε στίχο!
"Σ' αγαπώ πολύ, πιο πολύ κανείς. Όποιος σ' αγαπά δεν θα γίνει εμείς, γιατί εμείς οι δυο πήγαμε μπροστά από το μαζί κι απ' το χωριστά ως τ' αντικρυστά... Σ' αγαπώ πολύ, πιο πολύ δεν ζεις. Δεν θέλω να μπορείς πια να μ' αρνηθείς. μα κι αν μ' αρνηθείς, θα' μαι πάντα εκεί στο όχι που θα πεις να φωνάζω μη..."
Σ' αγαπώ πολύ - Γλυκερία & Κώστας Μακεδόνας

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Όπως έΣΤΡΟΣε να κοιμηθεί...

Ο ισχυρός άνδρας της Γαλλίας και του Δ.Ν.Τ. κατηγορείται για απόπειρα βιασμού μιας 31χρονης καμαριέρας και κρατείται σε φυλακές των ΗΠΑ. Ένας άνδρας που προφανώς απολαμβάνει την εξουσία τόσο που να θέλει να την επιβάλλει στις γυναίκες που δεν έχουν τόση όση εκείνος. Μήπως να αναρωτηθούμε ποιοι είναι αυτοί που άποφασίζουν για κομμάτια της ζωής όλων μας;
Παραθέτω το σύδεσμο για το άρθρο της Ειρήνης Μητροπούλου από το Βήμα για να μάθουμε ό,τι δεν γνωρίζαμε για τον "κύριο" (μόνο κύριος δεν είναι) Ντομινίκ Στρος Καν:
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=401110&h1=true
Αν όντως ισχύει αυτή η κατηγορία και οι υπόλοιπες που βγαίνουν στο φως, εύχομαι το δικαστήριο να κρίνει αμερόληπτα και να του δώσει την ποινή που αξίζει σε έναν βιαστή. Κι ας παραδειγματιστούμε, γιατί στις εγκληματικές πράξεις δεν έχει σημασία αν έχεις αξίωμα και να το συγκαλύψεις γι' αυτό, σημασία έχει να αποδίδεται η δικαιοσύνη και να τιμωρούνται οι ένοχοι. Αλλά εμείς πούουουουου τέτοια σκέψη...
Καλά μυαλά!
Υ.Γ. Αρκεί βέβαια να μιλάμε όντως για δικαιοσύνη κι όχι για άλλο ένα παραπολιτικό παιχνίδι εξουσίας...

Όταν με κοιτάς και γίνομαι παιδί...

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και τόσο μα τόσο διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Δύο άνθρωποι πανομοιότυποι δεν υπάρχουν πουθενά στον πλανήτη, μπορεί να μοιάζουν σε πολλά, αλλά ολόιδιοι δεν θα είναι κι αυτό είναι τόσο ωραίο!
Μ' αρέσει τόσο πολύ αυτή η μοναδικότητα, γιατί δεν θα ξανασυναντήσεις ποτέ κάποιον με τα ίδια χαρακτηριστικά. Είναι πιθανό να έχει πολλά κοινά με ανθρώπους που γνώρισες κι είχες στη ζωή σου, αλλά δεν θα επαναληφθεί ολόκληρος ούτε με τον ίδιο τρόπο. Ίσως να φαίνεται κάπως στενάχωρο αν το σκεφτείς έτσι έχοντας χάσει αγαπημένους ανθρώπους που θα ήθελες να ξαναβρείς όμοιους. Θα ξαναβρείς ίσως με κοινά ή παρόμοια κάποια στοιχεία, αλλά όχι τα ίδια κι είναι θετικό, γιατί είμαστε αναντικατάστατοι. Κάθε νέα γνωριμία θα' ναι σαν την πρώτη φορά, θα αρχίζεις από την αρχή, θα ντρέπεσαι, θα νιώθεις αμήχανα ή παραδόξως πολύ άνετα, θα υπάρχουν σιωπές και αναγνωριστικές συζητήσεις, θα ανακαλύπτεις κοινά σημεία και διαφορές, θα προσπαθείς να δείξεις τον εαυτό σου χωρίς να δώσεις κάτι περισσότερο απ' όσο θες, θα ζητάς να μάθεις για τον άλλο κάτι παραπάνω, θα προσπαθείς να κερδίσεις την εμπιστοσύνη, θα διαπραγματεύεσαι τη δική σου, θα χτίσεις μια σχέση από τα θεμέλια. Άλλες φορές η αρχή μπορεί να προδιαγράψει τη συνέχεια κι άλλοτε να σε ξαφνιάσει ευχάριστα ή δυσάρεστα κι είναι εκείνη η στιγμή που πρέπει να ξαναθέσεις τα όρια σου, όπως και στις ήδη υπάρχουσες σχέσεις.
Έχω μια περίεργη συνήθεια, κοιτάω τους ανθρώπους όταν μου μιλάνε πολύ προσεκτικά και συγκεντρωμένα στα μάτια, όταν όμως θέλω να πω κάτι εγώ, επειδή ντρέπομαι πολύ και νιώθω κάπως αμήχανα με το να στρέφονται τα βλέμματα των άλλων σε μένα, περνώ φευγαλέα με το βλέμμα μου στα ζευγάρια ματιών που με κοιτούν και δεν στέκομαι σ' αυτά. Νιώθω σαν να κρίνομαι μέσα τους και γίνομαι ξανά παιδί, σαν να βρίσκομαι στη σχολική αίθουσα μπροστά σε όλη την τάξη και ο δάσκαλος μου ζητά να πω μάθημα. Όσο καλά κι αν έχεις διαβάσει, δεν θα είσαι ποτέ σίγουρη για το αποτέλεσμα. Έτσι αισθάνομαι και τώρα που -αν μη τι άλλο- και με το σχολείο και με το πανεπιστήμιο τέλειωσα, αλλά με τους ανθρώπους όχι, μ' αυτούς θα 'μαι πάντα στην αρχή...
Προσπαθώ να βρω τις ισορροπίες μου, οι οποίες κλονίστηκαν ξανά. Την Παρασκευή τέλειωσε η πρακτική στην εκπομπή κι αποχαιρέτησα κάποιους από όσους θα ήθελα (οι υπόλοιποι οσονούπω), έναν χώρο που ανέλπιστα αγάπησα και όσο κι αν κουραζόμουν πήγαινα με χαρά, γνώρισα ανθρώπους που με κάνουν να αισθάνομαι τυχερή για την χαρά να τους συναντήσω, άλλους που θεωρώ κλινικές περιπτώσεις κι όμως τους άντεξα, άλλους που άλλοτε μ' έκαναν να γελώ και να περνά πιο ευχάριστα η μέρα κι άλλοτε με εκνεύριζαν λόγω ασύστολου παλιμπαιδισμού και υπέρβασης ορίων, αλλά τους έβαλα στη θέση τους και προς μεγάλη μου έκπληξη το εκτίμησαν (!), ανθρώπους που αν και ανταλλάξαμε δυο λόγια μόνο μου είπαν ότι εκτίμησαν την ποιότητά μου ως άνθρωπο (κι αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση) και άλλοι που με έκαναν να νιώθω ότι προσφέρω κάτι απαραίτητο, όσο ασήμαντο κι αν έμοιαζε για κάποιους, άλλοι που όσο κι αν δεν το περίμενα όταν μου ανέθεσαν να κάνω μια δουλειά και είπα "σε δύο λεπτά θα σ' το έχω έτοιμο" με μεγάλη γενναιοδωρία είπαν "γι' αυτό είμαι σίγουρη, δεν έχω καμία αμφιβολία, ειδικά για σένα, ότι θα το κάνεις". Γι' αυτό θα μου λείψει αυτό το μέρος, αλλά όχι, γι' αυτό θα μου λείψουν οι άνθρωποι κι η δουλειά σε συνεργασία μαζί τους.
Όχι όλοι, αλίμονο! Αλλά οι περισσότεροι ναι, γιατί έδειξαν σεβασμό, υποστήριξη, καλή θέληση, όρεξη να βοηθήσουν και να δώσουν χώρο και με αντιμετώπισαν ως συνάδελφο κι όχι ως ασκούμενη.
Ξαφνικά, πάνω που είχα αρχίσει να χαίρομαι όλη αυτή τη διαδικασία -κι ας είχα φτάσει στα πρόθυρα της υπερκόπωσης- πρέπει να αποχαιρετήσω όλους εκείνους με τους οποίους άρχισα να δένομαι, αλλά και την δουλειά με την οποία άρχισα να έχω μια πιο άμεση επαφή και να δω ξανά τη ζωή μου από την αρχή. Έκλεισε αυτός ο κύκλος και βρίσκομαι στο κενό μέχρι να ανοίξει ο επόμενος, στο ενδιάμεσο αυτό διάστημα πρέπει να σκεφτώ ποιος είναι ο κύκλος που θέλω να ανοίξω, τί ακριβώς θέλω να κάνω, πώς θα το καταφέρω και να φτιάξω το σχέδιο για να φτάσω όσο πιο κοντά γίνεται στην επίτευξή του. Το τρομακτικό είναι ότι δεν ξέρω τί ακριβώς πρέπει να θέσω ως προτεραιότητα, νιώθω να έχω παγώσει και μέσα στα πρέπει που ορθώνονται μπροστά μου έχω χάσει τις επιθυμίες μου, δεν μπορώ να τις δω και φοβάμαι, έχω παγώσει από το φόβο. Περιμένω να περάσει (γρήγορα) και να μπω δυναμικά στη δική μου ζωή.
Είναι που κλείνουν κύκλοι κι οι ήδη υπάρχοντες κάτι έχουν πάθει, δεν είναι όπως ήταν και νιώθω κάπως μουδιασμένη. Έχω χάσει τους φίλους μου, η λατρεμένη μου έχει εξετάσεις και δουλειά οπότε το δέχομαι, αν και νιώθω σαν να έχει μεταναστεύσει ο μεγάλος μου έρωτας σ' άλλη γη, σ'  άλλα μέρη που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει(όοοοοχι, για να δεις πόσο μου έχει στοιχίσει!), μετά οι άλλοι μια σχολή, μια έρωτες, μια ταξίδια, μια δουλειά, μια δεν συμπίπτουν τα προγράμματά μας, μια έχουν ήδη κανονίσει, μια το ένα, μια το άλλο κι αρχίζω να νιώθω ότι χανόμαστε... Δεν μ' αρέσει, είναι σαν να μεγαλώσαμε ξαφνικά και βάλαμε άλλες προτεραιότητες κι οι σχέσεις μας υπάρχουν μεν, αλλά στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ των υποχρεώσεων.
Σε καμιά περίπτωση  δεν θα επιθυμούσα τη στασιμότητα, ούτε στη ζωή ούτε στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά λίγο στεναχωριέμαι, γιατί μου λείπουν πολύ. Έτσι είμαι εγώ, αγαπάω κι όταν αγαπώ θέλω να βλέπω, να μιλάω, να νιώθω, να φροντίζω, να ακούω, να μοιράζομαι στιγμές, γι' αυτό λυπάμαι που χανόμαστε κι ας χαίρομαι που οι ζωές τους πάνε μπροστά, προοδεύουν, βρίσκουν το δρόμο τους και νιώθουν καλά σ' αυτούς. Τί άλλο θα μπορούσα άλλωστε να νιώθω;!

Μόνο ο αγαπημένος μου τραυματίας είναι σχεδόν πάντα μέσα για συνάντηση και νιώθει κι εκείνος ότι έχουν χαθεί μες στις δουλειές οι υπόλοιποι και τους δικαιολογεί βέβαια, αλλά του λείπουν. Λέω, δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι μαζί πάντα, αλλά έστω και ξεχωριστά πρέπει να καταφέρουμε να ιδωθούμε! Πήγε Μάιος, καλοκαιριάζει κι είναι κρίμα να μας θυμάμαι μαζί με χειμωνιάτικα.
Να, μπροστά στην αγάπη γίνομαι παιδί, όταν με κοιτά μες στα μάτια με παράπονο, γίνομαι ανυπεράσπιστο παιδί και της δίνω όλα μου τα παιχνίδια αρκεί να μη λυπάται και να μη μ' αφήσει μόνη στο σκοτάδι...
Με συγκινεί πάντα η τρυφερότητα, η αγάπη, η έκφραση γλυκών συναισθημάτων και πάντα με πιάνουν τα κλάματα. Γραφική έχω καταντήσει πια, αλλά δεν μπορώ, συμβαίνει από μόνο του. Όταν αποχαιρετούσα τους ανθρώπους της εκπομπής έβαλα τα κλάματα όσο κι αν προσπάθησα να συγκρατηθώ. Με συγκίνησαν τα λόγια κι η αγκαλιά της Μαρίας, το -πρώτη φορά τόσο πλατύ και γλυκό- χαμόγελο του Θάνου, η αγκαλιά-πρωτοφανής έκφραση εγγύτητας του Αχιλλέα, οι αγκαλιές της Ερατώς και της Ελένης με την υπογράμμιση "θα πηγαίνουμε για καφέ, θα έρθεις σπίτι μου για φαγητό, θα κανονίσουμε έξοδο, θα έρθεις οπωσδήποτε να σε δούμε", η έκπληξη της Αλεξάνδρας όταν είπα ότι είναι η τελευταία μέρα και η αντίδραση "α-πο-κλεί-ε-ται!Ψέματα λες! Τί εννοείς τελευταία μέρα και φεύγεις; Θα μου δώσεις ΤΩΡΑ το τηλέφωνό σου, έλα πες τον αριθμό κι ελπίζω να ισχύει!(γέλασα τόσο πολύ, συγκινήθηκα και χάρηκα τόσο πολύ σαν μωρό, με όλη του την αθωότητα και τη γενναιοδωρία), αλλά και το μήνυμα της Λίας "σήμερα μου έλειψες πολύ!" Τελικά, οι άνθρωποι δεν θα πάψουν ποτέ να με εκπλήσσουν ευχάριστα κι είναι κάτι που με κάνει πολύ ευτυχισμένη! Τόση αγάπη από γνωριμίες 2μιση μηνών, τόσο αυθόρμητο συναίσθημα που σχεδόν με υπερβαίνει.
Ευχαριστώ.
Είχε δίκιο ένας φίλος που είχε πει ότι "σ' αυτή τη δουλειά, όπου κι αν είστε, φροντίστε να σας μείνουν άνθρωποι, εγώ έχω κερδίσει ανθρώπους κι ας μην το περίμενα". Αυτό είναι το σημαντικό για μένα, η αλληλοεκτίμηση, ο αλληλοσεβασμός, η οικειότητα, η ζεστασιά κι η αγάπη. Κι η δουλειά, το ενδιαφέρον, η ενέργεια, το αίσθημα ότι είμαι χρήσιμη, παραγωγική, ότι τα καταφέρνω, ότι με θεωρούν συνάδελφο και σημαντική.
Αν φαίνεται πολύ παιδικό δεν με πειράζει, πιστεύω ότι όσο κι αν μεγαλώσουμε το μεγαλύτερο μας κέρδος είναι να έχουμε καρδιά και συναισθήματα τόσο αγνά, καθαρά, ειλικρινή κι αυθόρμητα όπως τότε που ήμασταν παιδιά και κοιτούσαμε όλο έκπληξη με ορθάνοιχτα μάτια καθετί που μας ήταν καινούργιο, ανοίγαμε αγκαλιές γιατί έτσι, χωρίς να μπορούμε να το δικαιολογήσουμε και κοκκινίζαμε από ντροπή γιατί δεν ξέραμε να λέμε ψέμματα.
Στα συναισθήματά μου -καλώς ή κακώς- είμαι άμεση και ξεκάθαρη, όταν αγαπώ αγαπώ, όταν συμπαθώ συμπαθώ, όταν αντιπαθώ αντιπαθώ και μπορεί να είμαι ευγενική, αλλά κρατάω και κάνω σαφές ότι θέλω να υπάρξουν αποστάσεις, όταν εκνευρίζομαι μπορεί προς στιγμήν να συγκρατούμαι, αλλά το λέω και το δείχνω. Γι' αυτό και προφανώς με ενοχλεί τρομερά όταν προσπαθούν να κάνουν πλάκα, ρωτούν ή εξάγουν οι άλλοι συμπεράσματα για το πώς νιώθω. Δεν συνηθίζω και δεν έχω ταλέντο στο να κρύβω τα αισθήματά μου, αλλά όταν έχω κάτι να πω το λέω, γιατί μόνο εγώ ξέρω πώς νιώθω κι όταν δεν μιλάω, μάλλον δεν υπάρχει κάτι να πω ή δεν θέλω.
Τα αισθήματα, αγαπητοί μου, είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που κανέναν άλλο δεν αφορούν και κανείς δεν μπορεί να σου μάθει το σωστό τρόπο. Για άλλους είναι πιο δύσκολο να τα δώσουν, για άλλους πιο εύκολο κι ίσως οι πρώτοι δεν καταλαβαίνουν τους δεύτερους, γιατί τους είναι άγνωστο, για μένα είναι θέμα ποιότητας κι όχι χρόνου, αν με κερδίσει ο άλλος δεν το φοβάμαι, το χαρίζω. Όσο πιο πολύ μοιράζεις, τόσο πιο πολύ δημιουργεί η καρδιά...Κι ας τραυματίζεται πού και πού, μυς είναι στο κάτω-κάτω, θέλει εξάσκηση ;-)

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Σε μια πόλη που δεν ξέρει ν' αγαπά... σαν τους ανθρώπους της

Μετράμε χαμένες ζωές, μετράμε δολοφονημένα όνειρα, μετράμε τραύματα, μαχαιριές, ανοιχτές πληγές, μετράμε βήματα, φόβους, αλλά όχι δάκρυα, αυτά είναι αμέτρητα.
Ξυπνάς ένα πρωί σαν όλα τα άλλα (έτσι νομίζεις) κι έχεις κατά νου πώς περίπου θα κυμανθεί το πρόγραμμα της ημέρας σου, θα πας στη δουλειά, θα κάνεις πάνω-κάτω αυτά τα πράγματα, θα σχολάσεις, μετά έχεις κάτι άλλο να κάνεις ή θα γυρίσεις σπίτι, θα πας καμιά βόλτα και μετά επιστροφή για ξεκούραση για την επομένη.
Η ζωή όμως δεν είναι δεδομένη, δεν μπορεί να σου εγγυηθεί τίποτε κι όλα μπορούν ν΄ανατραπούν από λεπτό σε λεπτό.
Την προηγούμενη Τρίτη ένας 44χρονος άνδρας δολοφονήθηκε εν ψυχρώ λίγο πριν γίνει πατέρας για μια κάμερα με την οποία σκόπευε να βιντεοσκοπήσει τη γέννηση του παιδιού του, τρεις άντρες τον μαχαίρωσαν και διέφυγαν παίρνοντας μαζί τη βιντεοκάμερα. Για μια κάμερα δολοφόνησαν έναν άνθρωπο, του στέρησαν τη ζωή, στέρησαν τον πατέρα από τρία παιδιά, τον σύζυγο από μια γυναίκα, το γιο από μια μάνα και έκαναν την ωραιότερη μέρα, την πρώτη μέρα ενός ανθρώπου που ήρθε στη ζωή, να σηματοδοτεί τη χειρότερη ανάμνηση που θα το ακολουθεί για πάντα, το θάνατο του πατέρα του. Στο κέντρο της Αθήνας συνέβησαν όλα αυτά, σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που υποτίθεται ότι μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες της, αλλά η αλήθεια είναι ότι ή δεν μπορεί ή αρνείται να το κάνει για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας γυρίζοντας από την εκπομπή άνοιξα τηλεόραση να δω τί γίνεται. Έπεσα πάνω στο Star και την εκπομπή της Τ. Στεφανίδου, στάθηκα για λίγο καθώς είδα πως έπαιζαν το εν λόγω θέμα και ξαφνικά βλέπω σε πλάνο τον Πλεύρη, βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. (Θου Κύριε! γιατί αν μιλήσω, θα πάει αλλού το θέμα), να ωρύεται πως για όλα φταίνε οι αλλοδαποί και ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν εκτοπιστεί εξαιτίας τους και ότι είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος και άλλα τέτοια καταπληκτικά... Μια μέρα που η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι η κα Στεφανίδου αποφάσισε να φέρει ένα ακροδεξιό στοιχείο στην εκπομπή της να μιλήσει για κάτι που είναι πέρα από εθνικότητα, είναι η καθαρή εγκληματικότητα, η εξαθλίωση, η αποκτήνωση του ανθρώπου και η έλλειψη προστασίας από μέρους της πολιτείας στον πολίτη. Συγχαρητήρια, είστε τόσο κίτρινη και καιροσκόπος όσο πίστευα πάντα! Κι ακόμη χειρότερη.
Οι κάτοικοι του κέντρου δικαίως βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για την αδιαφορία των ιθυνόντων να επιληφθούν της κατάστασης και να δώσουν μια λύση, αλλά όταν οι άνθρωποι λειτουργούν εν βρασμώ χάνουν την κριτική τους ικανότητα. Έτσι, επιτέθηκαν σε περαστικούς αλλοδαπούς αδιαφορώντας για το αν οι άνθρωποι αυτοί είναι περιθωριακοί με την επικίνδυνη έννοια ή όχι. Αυτό που τους ένοιαζε ήταν το χρώμα, η γλώσσα, ότι ήταν "ξένοι".
Μια μέρα μετά ένας μετανάστης βρέθηκε βαριά τραυματισμένος στο νοσοκομείο από επίθεση που δέχθηκε...από Έλληνες, από ακροδεξιούς, από φασίστες, από εθνικιστές, από ομοεθνείς του, από άλλους αλλοδαπούς, ποιος θα μάθει ποτέ πραγματικά; Το θέμα είναι ότι η σιωπή πολλές φορές είναι πιο εκκωφαντική από τη φασαρία και οι δύο κρύβουν πολλά, μόνο που στη σιωπή ξέρεις ότι κάτι περίεργο συμβαίνει και σε φοβίζει περισσότερο.
Την ίδια μέρα η ΓΕΣΕΕ κι η ΑΔΕΔΥ απεργούσαν, έγιναν πορείες και όπως πάντα επεισόδια, γιατί  αυτή η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό και τη δημοκρατία, αποφάσισε να τα παρατήσει σαν βρέφη στα σκαλοπάτια του κόσμου. Κάποιοι από τους άνδρες των ΜΑΤ ξυλοκόπησαν αγρίως διαδηλωτές με αποτέλεσμα ένας εξ αυτών να βρεθεί σε κρίσιμη έως και σήμερα κατάσταση στο νοσοκομείο. Οι ζημιές που έχει υποστεί τεράστιες κι ακόμη με σιγουριά οι γιατροί δεν μπορούν να πουν αν θα επανέλθει κι ότι έχει διαφύγει τον κίνδυνο.
Μια διαδήλωση ξεκινά στα Προπύλαια και καταλήγει στην εντατική; Αυτοί οι άνθρωποι είμαστε, σ' αυτή τη χώρα ζούμε, αυτές είναι οι συνθήκες ζωής που επιθυμούμε;
Αλλά ξέχασα, έχουμε σημαντικότερα προβλήματα, οι βουλευτές ζητούν τα αναδρομικά χρήματα για επιτροπές κι άλλες "αγγαρείες" που έκαναν ενόσω εκτελούσαν τα καθήκοντά τους κατέχοντας το εκλεγμένο τους αξίωμα και επαιτούμε στην Ευρώπη κι ολόκληρη την υφήλιο για ένα ακόμη δάνειο. Σκύβουμε το κεφάλι, νιώθουμε σαν αποπαίδια, σαν παραστρατημένα τέκνα και παραδίδουμε την αξιοπρέπειά μας για κάποια εκατομμύρια ευρώ, επιτρέποντας να μας υποτιμούν, να μας ειρωνεύονται και να επιβάλλουν όσο πιο σκληρά μέτρα σκεφτούν χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν ότι μιλάμε για ανθρώπους κι όχι αριθμούς σε υπολογιστές.
Πριν δυο-τρεις βδομάδες διάβασα το Η σιωπή της πόλης του Ν. Καρακάση, μιλά για τους ανθρώπους της Αθήνας για τις αμφιβολίες, για τα στερεότυπα, για την καιροσκοπία και κερδοσκοπία, για την ελευθερία, τη μεγαλοψυχία, τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά. Διαβάστε το, είναι εξαιρετικό και θα βρείτε κομμάτια μιας πόλης που ξέρετε, αλλά όχι έτσι ακριβώς όπως νομίζετε.
Κάποτε πρέπει να βρούμε όλοι μαζί έναν τρόπο να κάνουμε την πόλη να μας αγαπήσει, ξεκινώντας από το να την αγαπήσουμε πρώτα εμείς, αλλά να αγαπήσουμε και τους ανθρώπους της.
Δεν μου αρέσουν τα άκρα ούτε να πω πως για όλα φταίνε οι μετανάστες, ούτε πως μπορούν να έρθουν όσοι ακόμα θέλουν, χωράμε. Όχι, γιατί τίποτε από τα δύο δεν πιστεύω και τίποτε απ' αυτά δεν είναι απόλυτη αλήθεια.
Πρέπει να μάθουμε ότι η ζωή είναι πρώτα και πάνω απ' όλα, το λέω κάθε φορά κι ίσως καταντά κουραστικό, αλλά δεν θα πάψω ποτέ να το λέω μέχρι τη στιγμή που όλοι θα αρχίσουν να τη σέβονται και να μην τη θεωρούν αναλώσιμη. Δεν είναι, δεν μπορείς να την αντικαταστήσεις, η ανθρώπινη ζωή είναι αναντικατάστατη, μοναδική και σπουδαία.
Η βία φέρνει βία και δεν είναι απάντηση ούτε λύση. Αν θες να βοηθήσεις κάποιον λένε μην του δώσεις ένα κομμάτι ψωμί, μάθε τον να το φτιάχνει μόνος. Αυτό είναι το θέμα, ότι ακόμη κι η πολιτεία θέλει να εξαφανιστεί το πρόβλημα χωρίς μια πραγματική και ουσιαστική λύση. Δεν λύνεις το πρόβλημα με το να μεταφέρεις τους άστεγους ή χειρότερα τους κακοποιούς από το ένα μέρος της Αθήνας στο άλλο για να τους έχεις συγκεντρωμένους κι αφήνεις τους κατοίκους και τους ανθρώπους που περνούν από εκεί στο έλεος του φόβου και ενδεχόμενου κακού που μπορεί να συμβεί.
Βρες λύσεις, κατάγραψε τους μετανάστες, δες ποιοι είναι νόμιμοι και ποιοι όχι, έχε αυστηρότερη φύλαξη στα σύνορα, νόμους που να εφαρμόζονται, μην στοιβάζεις ψυχές και σώματα σε κελιά γιατί δεν έχεις πού να τους πας. Ξέχνα τη γραφειοκρατία και λειτούργησε πιο ευέλικτα και γρήγορα για να έχεις αποτέλεσμα. Μην θεωρείς κάθε ξένο λιγότερο άνθρωπο, όπως μην το θεωρείς και περισσότερο, λειτούργησε δίκαια απέναντι στον άνθρωπο κι όχι τη φυλή, την εθνικότητα, τη γλώσσα ή τη θρησκεία. Μην τον εκμεταλλεύεσαι γιατί είναι φτηνή εργασία και μετά τον διώχνεις, ξεκαθάρισε από την αρχή αν μπορεί να μείνει ή όχι και πράξε τα δέοντα. Αν τον δεχτείς, καν' τον μέλος της κοινωνίας σου για να μην φοβάται, αλλά και να μην αποτελεί απειλή. Μην καλλιεργείς την ξενοφοβία και τον εθνικισμό, γιατί κι εσύ εκεί έξω στον υπόλοιπο κόσμο ξένος θα' σαι...
Βρες ωστόσο τον τρόπο να προστατεύεις τους πολίτες σου (όποιας εθνικότητας κι αν είναι) και μην ξεσπάς πάνω σε κανέναν την οργή σου. Μάθε ότι η εξουσία είναι κάτι που όσο εύκολα αποκτιέται, ακόμη πιο εύκολα χάνεται και στη ζωή όταν ανεβαίνεις φρόντισε να φέρεσαι καλά στους ανθρώπους που συναντάς, γιατί θα τους συναντήσεις αναπόφευκτα κατεβαίνοντας...
Εύχομαι να γίνει καλά ο διαδηλωτής και η κοινωνία μας μαζί με κάθε έναν από μας ξεχωριστά.
Καλή βδομάδα!

Μια μέρα μακριά απ' την πόλη κι όμως μέσα σ' αυτήν...

 Μπήκε η άνοιξη όσο κι αν δεν πολυθυμίζει αυτή την εποχή κι εκεί κάπου στο αεράκι, στο μεγάλωμα της μέρας, στην αυθόρμητη παιδικότητα του ενήλικα που αρνείται να αποβάλλει αυτό το χαρακτηριστικό που τόσο αγαπά, γεννήθηκε η ιδέα για ένα πικ-νικ. Μερικοί φίλοι, το κατάλληλο μέρος, προτάσεις για φαγητά που θα έφερνε ο καθένας, όρεξη για κάτι διαφορετικό, ήσυχο, χαρούμενο, με το ραδιοφωνάκι απαραίτητη προϋπόθεση, το καρό τραπεζομάντηλο και εκδρομική διάθεση και 5 κορίτσια (οι υπόλοιποι τελικά δεν ήρθαν μαζί) βρήκαν το τραπέζι του πικ-νικ, κάθισαν, άπλωσαν τα φαγητά, έβγαλαν το κρασί, το γλυκό, τα φρούτα, άνοιξαν το ραδιόφωνο, ένιωσαν τον αέρα να τους δημιουργεί ρίγος, απόλαυσαν τη σκιά της ιτιάς, εξεπλάγησαν με τις πάπιες που ερωτοτροπούσαν ασύστολα, χάζευαν τη λίμνη και γέλασαν με την καρδιά τους συζητώντας πολλά και διάφορα.
Κι έδωσαν ραντεβού για το επόμενο πικ-νικ στο ίδιο μέρος, αλλά και προς τη θάλασσα και με τους υπόλοιπους που έλειπαν ή και χωρίς, γιατί πέρασαν τόσο όμορφα που ξαφνικά τίποτε άλλο δεν είχε σημασία...

Τόσο κοντά στο θόρυβο, την τρέλα, το καυσαέριο της πόλης κι όμως τόσο μακριά από αυτή. Σ' ένα πανέμορφο πάρκο που αν το φρόντιζαν λίγο περισσότερο θα ήταν ακόμη πιο ωραίο για να φιλοξενεί τους ανθρώπους, αρκεί κι αυτοί να το σέβονται, να μην το καταστρέφουν και να μην του συμπεριφέρονται όπως σε όλα τα άλλα που έχουν καταστρέψει.
Ποδηλάτες περνούσαν δίπλα μας, επικεφαλής πρόσκοποι ετοίμαζαν τα παιχνίδια για τις ασκήσεις των μικρών προσκόπων δοκιμάζοντας την ασφάλειά τους, παιδάκια έτρεχαν απολαμβάνοντας τον χώρο, τη φύση, τα ζωάκια, άνθρωποι με τα κατοικίδιά τους τα άφηναν να τρέχουν ελεύθερα. Ένας σκύλος έτρεχε αχαλίνωτος προς τη λίμνη κυνηγώντας και τρομάζοντας τις πάπιες. Λίγο πιο πέρα μια πάπια έκανε νάζια στον πάπιο της(ναι, ναι, βρίσκω αυτή τη λέξη υπέροχη!) και τη μία τον πλησίαζε όλο νωχελικότητα, την άλλη έφευγε βιαστικά μόλις πήγαινε να την πλησιάσει...ώσπου αποφάσισε να υποκύψει και βγήκαν από τη λίμνη να ερωτοτροπήσουν με την ησυχία τους σε κοινή θέα-οξύμωρο κι όμως αληθινό. Έλα, όμως που ενθουσιάστηκαν άλλοι τρεις πάπιοι(εντάξει το παράκανα μ' αυτή τη λέξη, αλλά πρέπει να το προσδιορίσω) και πήγαν να την πέσουν κι αυτή στην παπίτσα! Όργια, μέχρι που για καλή (;) της τύχη πέρασε ένα ζευγάρι ποδηλάτες, τους τρόμαξαν και σκόρπισαν. Από του...πάπιου το ράμφος γλίτωσε η κακομοίρα!
Οι υπόλοιπες πάπιες, τα μικρά παπάκια κι οι χήνες απολάμβαναν το νερό και κολυμπούσαν σε σχηματισμούς, άλλοτε κρύβονταν μέσα στις καλαμιές, άλλοτε κάτω από τα γεφυράκια, άλλοτε πλησίαζαν την άκρη που κάποιοι γονείς πέταγαν ψίχουλα μαζί με τα παιδάκια τους. Και οι ήχοι της πόλης πουθενά, δεν φαίνονταν καν σπίτια και πολυκατοικίες, αν δεν ήξερα πόσο κοντά είμαστε θα έλεγα πως βρισκόμαστε εκτός Αθηνών. Πόσο ωραία!
Όταν θέλω να καθαρίσει η σκέψη μου εκεί πάω, κάθομαι σ' ένα παγκάκι μπροστά στη λίμνη όταν δεν έχει πολύ κόσμο ή πάνω σε ένα λόφο λίγο πιο πέρα κι απολαμβάνω το τοπίο νιώθοντας μόνο τον αέρα να μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Ό,τι με προβληματίζει ξαφνικά χάνεται, το άγχος μένει έξω από το φράχτη του πάρκου και κάθε φορά αναρωτιέμαι για το ίδιο πράγμα...Πώς καταντήσαμε να ζούμε έτσι; Όταν ζωή είναι αυτή η ηρεμία, η μυρωδιά της φύσης, η ησυχία και ο ζωτικός μας χώρος χωρίς κανένας να το παραβιάζει, να τον καταπατά και να τον εκμηδενίζει...
Παίρνω λοιπόν μια βαθιά ανάσα για να έχω αποθέματα όταν φύγω, να αντέχω τις ατέλειωτες ώρες αναμονής όρθια στις στάσεις λεωφορείων, το στρίμωγμα σε λεωφορεία, τρένα, μετρό, τρόλεϊ, την έλλειψη οξυγόνου, την αγένεια, το καυσαέριο, το άγχος, το σπρώξιμο και το σημαντικότερο: να μην βλέπεις τον ήλιο, να μην απολαμβάνεις τη μέρα, αλλά απλώς να περνά έτσι χωρίς να τη ζεις. Και φυσικά τη διατάραξη της ηρεμίας και του νευρικού μου συστήματος.
Πόση ανάγκη είχα αυτή την μικρή παρέκκλιση από την καθημερινότητα. Έμεινα ξύπνια μέχρι τις 3 το πρωί για να ετοιμάσω με την πολύτιμη βοήθεια της μανούλας τα απαραίτητα κεφτεδάκια, τυροπιτάκια και πιροσκί(είχαμε να περιμένουμε και τη ζύμη να φουσκώσει όχι τίποτε άλλο!), αλλά όσο κι αν κουράστηκα άξιζε. Έλειπαν κάποιοι που πολύ θα 'θελα να είναι εκεί, αλλά και πάλι πέρασα τόσο μα τόσο όμορφα που θα' θελα να το κάνουμε πιο συχνά. Αν δεν χρειαζόταν να περιμένω μια αιωνιότητα και μια μέρα τα μέσα μαζικής μεταφοράς όλα θα ήταν πολύ καλύτερα βέβαια, αλλά ζητάω κι εγώ τώρα κάτι παράλογα πράγματα!
Η αλήθεια είναι ότι θα' θελα να κάτσουμε λίγο παραπάνω, αλλά όλοι οι άλλοι έπρεπε να πάνε πιο μακριά, οπότε μου έμεινε μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Ααααααααχ, έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες και οι μεγάλες αγάπες, δεν σου δημιουργούν ποτέ το αίσθημα του κορεσμού, τύχαιο είναι; Μπαααα, δεν το πολυπιστεύω. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όπως λέω πάντα.
Κι αν αναρωτιέστε, το μέρος που έλαβε χώρα το πικ-νικ ήταν το πάρκο του Αντώνη Τρίτση (κι επειδή κάποιος με ρώτησε αν ήταν πολιτική πράξη, όοοοοοοοοχι, ήταν μια πράξη αγάπης προς τους δικούς μου ανθρώπους και τον εαυτό μου). Το αξίζουμε όλοι, λίγη ποιότητα βρε παιδιά, λίγο ευ ζην!

Η εκδρομή - Αρλέτα



Πήρα κόκκινα γυαλιά- Σταμάτης Κραουνάκης

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Ες αύριον τα σπουδαία (αυτό θα πει deja vu!)


Πριν πέντε χρόνια τέτοια εποχή ζούσα μία από τις πιο δύσκολες και ψυχοφθόρες περιόδους της ζωής μου, μετρούσα με τρόμο τις μέρες μέχρι την 23η Μαΐου που θα ξεκινούσαν οι Πανελλήνιες εξετάσεις με πρώτο μάθημα την Έκθεση ή επίσημα τη Νεοελληνική Γλώσσα. Είχα αρρωστήσει κυριολεκτικά, δύο μέρες πριν ήμουν στο κρεβάτι με αφόρητους πόνους και τρομερή εξάντληση αποτέλεσμα του άγχους μου. Μια μέρα πριν είχα μάθημα (η τελευταία επανάληψη) με την αγαπημένη μου καθηγήτρια (και από τότε φίλη), η οποία με το που με βλέπει στην πόρτα έμεινε άναυδη με το πόσο χάλια ήταν η όψη μου, κάτωχρη, χωρίς να έχω φάει όλη μέρα απολύτως τίποτε -γιατί πού να κατέβει μπουκιά;- και με την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. Έκανε ό,τι μπορούσε να με εμψυχώσει και να με ηρεμήσει. Μόλις έφυγε ήδη άρχισα να νιώθω κάπως καλύτερα.
Όχι, το άγχος δεν εξαφανίστηκε, αλλά ένιωσα πολύ καλύτερα και ότι κάποιος με καταλαβαίνει. Ένα μήνα αργότερα δίνοντας και το τελευταίο μάθημα (Ειδικό)  που εξεταζόταν πανελλαδικά, τα Αγγλικά, η αυλαία του σχολείου και των εξετάσεων έπεσε. Δύο μήνες αργότερα θα έβλεπα το όνομά μου δίπλα σ' αυτό της σχολής που τόσο επιθυμούσα. Ένα μεγάλο όνειρο που έγινε πραγματικότητα κι έχασα λίγο από τη χαρά να το απολαύσω λόγω του άγχους, του φόβου και του πανικού μου.
Αύριο ξεκινούν οι Πανελλήνιες κι έχω έναν λόγο παραπάνω να το σκέφτομαι και να έχω μια μικρή αναστάτωση. Ένας αγαπημένος άνθρωπος αποφάσισε να ανοίξει έναν ολοκαίνουργιο κύκλο ζωής και να δώσει ξανά εξετάσεις για τη σχολή που τώρα επιθυμεί.
Εύχομαι σε όλους καλή επιτυχία μέσα από την καρδιά μου, χωρίς άγχος, αλλά με πίστη στο όνειρο, τη θέληση και τις δυνάμεις σας. Και μην απογοητεύεστε ποτέ και για τίποτε, η ζωή είναι τόσο μικρή για να χαραμίζουμε στιγμές άσκοπα. Ο επιμένων άλλωστε νικά, μην το ξεχνάτε.
Στην αγαπημένη μου θα ευχηθώ "Καλή Επιτυχία" κι αφού έχεις όνειρο, στόχο και θέληση να το κάνεις πραγματικότητα, να πετύχεις κατευθείαν κέντρο και η θέληση να γίνει ικανοποίηση για την επιτυχία!

Το παρακάτω αφιερωμένο σε όλους όσοι ονειρεύονται, θέτουν στόχους κι έχουν βαθιές επιθυμίες για  τη ζωή και την προσωπική τους εξέλιξη!
Στα καλύτερα που έρχονται λοιπόν και στους νέους δρόμους που ανοίγονται μπροστά μας! Ξανά!


"Καλή επιτυχία"  Πωλίνα

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Κουβέντες που δεν χρειάζεται να ειπωθούν...

Όταν ξέρεις, όταν νιώθεις και μπορείς να επικοινωνήσεις με τα μάτια και με την καρδιά τα λόγια περισσεύουν. Ένα παλιό, αλλά υπέροχο και διαχρονικό τραγούδι που τ' άκουσα έτσι ξαφνικά και έφερε το δροσερό αεράκι της άνοιξης.
"Ξέρω τ' όνομά σου, την εικόνα σου και πάλι από την αρχή, ψάχνω μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή..."

"Δε λες κουβέντα" Σωτηρία Μπέλλου- Δήμος Μούτσης