Μια μέρα μακριά απ' την πόλη κι όμως μέσα σ' αυτήν...

 Μπήκε η άνοιξη όσο κι αν δεν πολυθυμίζει αυτή την εποχή κι εκεί κάπου στο αεράκι, στο μεγάλωμα της μέρας, στην αυθόρμητη παιδικότητα του ενήλικα που αρνείται να αποβάλλει αυτό το χαρακτηριστικό που τόσο αγαπά, γεννήθηκε η ιδέα για ένα πικ-νικ. Μερικοί φίλοι, το κατάλληλο μέρος, προτάσεις για φαγητά που θα έφερνε ο καθένας, όρεξη για κάτι διαφορετικό, ήσυχο, χαρούμενο, με το ραδιοφωνάκι απαραίτητη προϋπόθεση, το καρό τραπεζομάντηλο και εκδρομική διάθεση και 5 κορίτσια (οι υπόλοιποι τελικά δεν ήρθαν μαζί) βρήκαν το τραπέζι του πικ-νικ, κάθισαν, άπλωσαν τα φαγητά, έβγαλαν το κρασί, το γλυκό, τα φρούτα, άνοιξαν το ραδιόφωνο, ένιωσαν τον αέρα να τους δημιουργεί ρίγος, απόλαυσαν τη σκιά της ιτιάς, εξεπλάγησαν με τις πάπιες που ερωτοτροπούσαν ασύστολα, χάζευαν τη λίμνη και γέλασαν με την καρδιά τους συζητώντας πολλά και διάφορα.
Κι έδωσαν ραντεβού για το επόμενο πικ-νικ στο ίδιο μέρος, αλλά και προς τη θάλασσα και με τους υπόλοιπους που έλειπαν ή και χωρίς, γιατί πέρασαν τόσο όμορφα που ξαφνικά τίποτε άλλο δεν είχε σημασία...

Τόσο κοντά στο θόρυβο, την τρέλα, το καυσαέριο της πόλης κι όμως τόσο μακριά από αυτή. Σ' ένα πανέμορφο πάρκο που αν το φρόντιζαν λίγο περισσότερο θα ήταν ακόμη πιο ωραίο για να φιλοξενεί τους ανθρώπους, αρκεί κι αυτοί να το σέβονται, να μην το καταστρέφουν και να μην του συμπεριφέρονται όπως σε όλα τα άλλα που έχουν καταστρέψει.
Ποδηλάτες περνούσαν δίπλα μας, επικεφαλής πρόσκοποι ετοίμαζαν τα παιχνίδια για τις ασκήσεις των μικρών προσκόπων δοκιμάζοντας την ασφάλειά τους, παιδάκια έτρεχαν απολαμβάνοντας τον χώρο, τη φύση, τα ζωάκια, άνθρωποι με τα κατοικίδιά τους τα άφηναν να τρέχουν ελεύθερα. Ένας σκύλος έτρεχε αχαλίνωτος προς τη λίμνη κυνηγώντας και τρομάζοντας τις πάπιες. Λίγο πιο πέρα μια πάπια έκανε νάζια στον πάπιο της(ναι, ναι, βρίσκω αυτή τη λέξη υπέροχη!) και τη μία τον πλησίαζε όλο νωχελικότητα, την άλλη έφευγε βιαστικά μόλις πήγαινε να την πλησιάσει...ώσπου αποφάσισε να υποκύψει και βγήκαν από τη λίμνη να ερωτοτροπήσουν με την ησυχία τους σε κοινή θέα-οξύμωρο κι όμως αληθινό. Έλα, όμως που ενθουσιάστηκαν άλλοι τρεις πάπιοι(εντάξει το παράκανα μ' αυτή τη λέξη, αλλά πρέπει να το προσδιορίσω) και πήγαν να την πέσουν κι αυτή στην παπίτσα! Όργια, μέχρι που για καλή (;) της τύχη πέρασε ένα ζευγάρι ποδηλάτες, τους τρόμαξαν και σκόρπισαν. Από του...πάπιου το ράμφος γλίτωσε η κακομοίρα!

Οι υπόλοιπες πάπιες, τα μικρά παπάκια κι οι χήνες απολάμβαναν το νερό και κολυμπούσαν σε σχηματισμούς, άλλοτε κρύβονταν μέσα στις καλαμιές, άλλοτε κάτω από τα γεφυράκια, άλλοτε πλησίαζαν την άκρη που κάποιοι γονείς πέταγαν ψίχουλα μαζί με τα παιδάκια τους. Και οι ήχοι της πόλης πουθενά, δεν φαίνονταν καν σπίτια και πολυκατοικίες, αν δεν ήξερα πόσο κοντά είμαστε θα έλεγα πως βρισκόμαστε εκτός Αθηνών. Πόσο ωραία!
Όταν θέλω να καθαρίσει η σκέψη μου εκεί πάω, κάθομαι σ' ένα παγκάκι μπροστά στη λίμνη όταν δεν έχει πολύ κόσμο ή πάνω σε ένα λόφο λίγο πιο πέρα κι απολαμβάνω το τοπίο νιώθοντας μόνο τον αέρα να μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Ό,τι με προβληματίζει ξαφνικά χάνεται, το άγχος μένει έξω από το φράχτη του πάρκου και κάθε φορά αναρωτιέμαι για το ίδιο πράγμα...Πώς καταντήσαμε να ζούμε έτσι; Όταν ζωή είναι αυτή η ηρεμία, η μυρωδιά της φύσης, η ησυχία και ο ζωτικός μας χώρος χωρίς κανένας να το παραβιάζει, να τον καταπατά και να τον εκμηδενίζει...
Παίρνω λοιπόν μια βαθιά ανάσα για να έχω αποθέματα όταν φύγω, να αντέχω τις ατέλειωτες ώρες αναμονής όρθια στις στάσεις λεωφορείων, το στρίμωγμα σε λεωφορεία, τρένα, μετρό, τρόλεϊ, την έλλειψη οξυγόνου, την αγένεια, το καυσαέριο, το άγχος, το σπρώξιμο και το σημαντικότερο: να μην βλέπεις τον ήλιο, να μην απολαμβάνεις τη μέρα, αλλά απλώς να περνά έτσι χωρίς να τη ζεις. Και φυσικά τη διατάραξη της ηρεμίας και του νευρικού μου συστήματος.
Πόση ανάγκη είχα αυτή την μικρή παρέκκλιση από την καθημερινότητα. Έμεινα ξύπνια μέχρι τις 3 το πρωί για να ετοιμάσω με την πολύτιμη βοήθεια της μανούλας τα απαραίτητα κεφτεδάκια, τυροπιτάκια και πιροσκί(είχαμε να περιμένουμε και τη ζύμη να φουσκώσει όχι τίποτε άλλο!), αλλά όσο κι αν κουράστηκα άξιζε. Έλειπαν κάποιοι που πολύ θα 'θελα να είναι εκεί, αλλά και πάλι πέρασα τόσο μα τόσο όμορφα που θα' θελα να το κάνουμε πιο συχνά. Αν δεν χρειαζόταν να περιμένω μια αιωνιότητα και μια μέρα τα μέσα μαζικής μεταφοράς όλα θα ήταν πολύ καλύτερα βέβαια, αλλά ζητάω κι εγώ τώρα κάτι παράλογα πράγματα!

Η αλήθεια είναι ότι θα' θελα να κάτσουμε λίγο παραπάνω, αλλά όλοι οι άλλοι έπρεπε να πάνε πιο μακριά, οπότε μου έμεινε μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Ααααααααχ, έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες και οι μεγάλες αγάπες, δεν σου δημιουργούν ποτέ το αίσθημα του κορεσμού, τύχαιο είναι; Μπαααα, δεν το πολυπιστεύω. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όπως λέω πάντα.
Κι αν αναρωτιέστε, το μέρος που έλαβε χώρα το πικ-νικ ήταν το πάρκο του Αντώνη Τρίτση (κι επειδή κάποιος με ρώτησε αν ήταν πολιτική πράξη, όοοοοοοοοχι, ήταν μια πράξη αγάπης προς τους δικούς μου ανθρώπους και τον εαυτό μου). Το αξίζουμε όλοι, λίγη ποιότητα βρε παιδιά, λίγο ευ ζην!

Η εκδρομή - Αρλέτα

Πήρα κόκκινα γυαλιά- Σταμάτης Κραουνάκης