Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ο επισκέπτης αυτής της Παρασκευής είναι ο Νίκος Αλεξίου

Την Παρασκευή 30 Μαρτίου στο στούντιο του Spam Radio και στην εκπομπή Spame Πακέτο θα βρίσκεται ο ηθοποιός Νίκος Αλεξίου 4-6μμ το απόγευμα, σε μια συζήτηση για το θέατρο, τον ίδιο, τα επόμενα καλλιτεχνικά του σχέδια και όσα τον επηρεάζουν.
Ο Νίκος Αλεξίου αποφοίτησε το 1978 από την δραματική σχολή Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν και το 1981 από τη Νομική Σχολή Αθηνών. Μιλάει 5 ξένες γλώσσες, Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Ισπανικά, Γερμανικά, κάτι που τον ωφέλησε στο να μεταφράσει ο ίδιος την προηγούμενη παράσταση-μονόλογο που έπαιξε και σκηνοθέτησε, το "Κόλχαας".
Έχει παίξει σε 6 ταινίες, έχει συμμετάσχει σε 28 τηλεοπτικές σειρές με πιο έντονη στη μνήμη το "Της Ελλάδας τα παιδιά" του 1993(ο γνωστός "Πλαπούτας"), ενώ πιο πρόσφατη η παραγωγή της ΕΤ1 "Καρυωτάκης" του 2009. Οι θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει συμμετάσχει αριθμούν τις 55! Η τελευταία, η οποία και ολοκληρώνει τον κύκλο παραστάσεων της την Κυριακή 1η Απριλίου, είναι "Ο χορός του θανάτου" του Αύγουστου Στρίντμπεργκ, για την οποία σας έχω μιλήσει εκτενώς σε προηγούμενη ανάρτηση(μια ομολογουμένως εξαιρετική παράσταση, σπεύσατε όσο προλαβαίνετε, θα με θυμηθείτε), ενώ ετοιμάζει έναν μονόλογο για τη συνέχεια, λεπτομέρειες επ' αυτού θα μας πει την Παρασκευή.
Εσείς δεν έχετε παρά να συντονιστείτε 4-6μμ την Παρασκευή 30 Μαρτίου στο http://www.spamradio.gr/ με τις Κλεοπάτρα Γκατζάνη και Παναγιώτα Κοντοδήμα και να απολαύσετε την ενδιαφέρουσα -όπως πιστεύουμε κι ελπίζουμε- συζήτηση. Αν θέλετε να ρωτήσετε κάτι τον κ. Αλεξίου κατά τη διάρκεια της εκπομπής, μπορείτε να το κάνετε στη διεύθυνση: spamradio@yahoo.gr
 Σας περιμένουμε!

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Μύρισε άνοιξη...

Αλλάξαμε ώρα, μπήκαμε πια στη θερινή, η μέρα μεγαλώνει ακάθεκτα, ε καλά μέχρι τις 21 Ιουνίου τουλάχιστον, μην έχουμε και τρελές απαιτήσεις, αλλά η άνοιξη είναι εδώ! Αυτή την εποχή την αγαπώ. Μ' αρέσει που το απόγευμα έχει ένα γλυκό πορτοκαλορόζ χρώμα, που το φως εισβάλλει στη διάθεσή μου και την κάνει να λάμπει, να γίνεται νοσταλγική, γλυκιά, που ο αέρας πλημμυρίζει ευωδιές από την ανθοφορία της φύσης, που έχουμε σχεδόν όλοι μια ακατανίκητη επιθυμία να κάνουμε περιπάτους στο ιστορικό κέντρο, παραθαλάσσια ή σε πάρκα. Η μαγική αλλαγή που συντελείται στο να θεωρείται απολύτως φυσιολογικό και δικαιολογημένο να αγαπάς όλο τον κόσμο, να το λες, να κρατάς σφιχτά το χέρι αγαπημένων ανθρώπων, να γέρνεις στον ώμο τους κι εκείνοι στο δικό σου, να γελάς στη μέση του δρόμου, το βάδισμά σου να γίνεται λίγο πιο χαρωπό, μια ασυναίσθητη αλλαγή που μοιάζει μεγάλη στην αύρα που αφήνεις στο πέρασμά σου.
Είναι η εποχή που όσους αγαπάς νιώθεις ότι τους αγαπάς ΠΟΛΥ κι ανοίγεις καρδιά κι αγκαλιά να χωρέσουν κι άλλοι, όσοι κάνουν την εμφάνισή τους και το αξίζουν. Θυμάσαι με τρυφερότητα πρόσωπα με τα οποία έχεις χαθεί και ρωτάς τί κάνουν, αν είναι καλά, γιατί έτσι βρε παιδί μου, απλώς το θέλησες. Οργανώνεις στο μυαλό εξορμήσεις ανέμελες, αθώες, παιδικές ίσως, αλλά χαρούμενες κι απαραιτήτως ανοιξιάτικες.  Δεν χωράνε ενοχές και απαισιόδοξες σκέψεις, ούτε μήπως πρέπει να δω τον τάδε, να μιλήσω με τον δείνα, τί θα γίνει με δουλειά κλπ κλπ. Όχι, όχι, δεν χωρούν τέτοια. Θα δεις όσους θελήσεις, όταν το θελήσεις. Η δουλειά είναι σημαντικό κεφάλαιο και θα το παλέψουμε, αλλά μπήκε η άνοιξη!Κι έχεις κι άλλα χαριτωμένα να κάνεις...
Περιμένεις να δεις πότε θα επιθυμήσεις ένα παγωτό, το πρώτο για φέτος (παιδικά κατάλοιπα μεν, ωραία "έθιμα" δε) και ξεσηκώνεσαι για ένα σωρό πράγματα που ακόμη κι αν δεν γίνουν δεν σε προβληματίζει.
Α, έχουμε και το άλλο, εν όψει καλοκαιριού και ανάλαφρων ενδυμάτων παθαίνουμε υστερία να αδυνατήσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα, γιατί πρέπει να κυκλοφορήσουμε κουκλάκια ζωγραφιστά (μα αφού είμαστε ούτως ή άλλως, μωρέεεε!). Μετά όμως περπατάς, νιώθεις ένα ελαφρύ αεράκι στη ραχοκοκκαλιά που αρχίζει σε λίγο να παίζει με τα μαλλιά σου κι έρχεται η μυρωδιά από το μαγαζί με τους λουκουμάδες...Ε, τα ξεχνάς όλα.
Αρνούμαι αποφασιστικά να χαλάσω μια τόσο όμορφη εποχή με όλα όσα συμβαίνουν και τις εκλογές που ετοιμάζονται. Λυπάμαι, εγώ λείπω, είμαι στην Άνοιξη, ενημερώστε με πότε θα είναι και θα 'ρθω να ρίξω την ψήφο μου (η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται απολαυστικά, αργά και βασανιστικά).
Για να γυρίσω όμως στην ωραία ανοιξιάτικη διάθεσή μου. Ένα τραγούδι που νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα και σας προτείνω να το ακούσετε και να μπείτε στο χαρωπό κλίμα του είναι το εξής:

Νένα Βενετσάνου- Η μπαλάντα του καφέ

Να έχουμε μια υπέροχη άνοιξη!

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Καλωσήρθες ποιητική άνοιξη...

Σήμερα μπήκαμε επισήμως στην Άνοιξη, σ' αυτή την υπέροχη εποχή του χρόνου. Αυτή η ημερομηνία ωστόσο δεν σηματοδοτεί μόνο την έλευση της γλυκιάς αυτής εποχής, αλλά είναι και Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης...αλλά και του Ύπνου.
Με αφορμή αυτή τη μέρα της Ποίησης, νομίζω πως επιβάλλεται να μοιραστούμε όμορφα λόγια, βαθιά αισθήματα, μικρά νοητά ταξίδια...

Αυτός που σωπαίνει

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που…


Με τις μεσόκοπες σπιτονοικοκυρές
που αρνούνται
κλαίνε λίγο
κι ύστερα ενδίδουν
και τ’ άλλο πρωί,
αερίζουν το σπίτι
απ’ τους μεγάλους στεναγμούς…


Στα παλαιικά κρεβάτια
με τα πόμολα στις τέσσερις άκρες
πλάγιασαν κι ονειρεύτηκαν
πολλοί περαστικοί αυτού του κόσμου
κι ύστερα αποκοιμήθηκαν
γλυκείς κι απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια


Όμως εσύ σωπαίνεις…
Γιατί δε μιλάς;
Πες μου!
Γιατί ήρθαμε εδώ;
Από που ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερογλυφικά της βροχής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;


Ω, αν μπορούσες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν…


Όταν τέλος, ύστερα από χρόνια ξαναγύρισα…
δε βρήκα παρά τους ίδιους έρημους δρόμους,
το ίδιο καπνοπωλείο στη γωνιά…


Κι ολόκληρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει…


Συμφωνία αρ. 1

Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα
μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος…
σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου
καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.
Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιωτών
την πικρή θέληση να ζήσουν!


Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες…


Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…


Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ’ το βάθος των περασμένων.


…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.
Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…

[Απόσπάσματα]
                              Τάσος Λειβαδίτης


Χωρίς να σε βλέπω

Χωρίς να σε βλέπω, χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.

Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.

                                Τίτος Πατρίκιος

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Ακούγοντας για το φαινόμενο facebook...

Απόψε στο Gagarin 205 ήταν μια ξεχωριστή βραδιά. Τις Δευτέρες ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος υποδέχεται διάφορους ανθρώπους και μιλούν με βάση μια θεματική στην ενότητα "Πάντα τη Δευτέρα". Η σημερινή ήταν "Ο συγγραφέας και το facebook, μια καλή, κακή, ψυχρή κι ανάποδη σχέση".
Η ώρα είναι 8, αλλά ο Πέτρος Τατσόπουλος δεν έχει εμφανιστεί. Στο χώρο βρίσκεται ήδη η ακαδημαϊκός και συγγραφέας Λένα Διβάνη και ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, αργότερα εμφανίζονται ο Αύγουστος Κορτώ, ο Θανάσης Χειμωνάς κι ο Δημήτρης Σωτάκης. Ο Πέτρος Τατσόπουλος ήρθε λίγη ώρα αργότερα με αποτέλεσμα η συζήτηση να ξεκινήσει 9 παρά, κάτι που δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά είναι πολύ-πολύ άσχημο. Ειδικά, Δευτέρα βράδυ αυτή η μισή ώρα είναι πολύ σημαντική όταν μετακινείσαι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και προσπαθείς να τα προλάβεις έχοντας παρακολουθήσει με χαρά μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. Εμείς ακριβώς λόγω αυτού του προβλήματος φύγαμε πριν το τέλος της συζήτησης.
Αλλά ας αφήσουμε το εκνευριστικό μέρος και πάμε στην ουσία...
Η συζήτηση ξεκινά, ο οικοδεσπότης μας συστήνει έναν-έναν τους καλεσμένους-συνομιλητές ξεκινώντας από τον -αγαπημένο, ε, ναι τί να κάνω!- Αύγουστο Κορτώ, συνεχίζοντας με τον Θ. Χειμώνα, Δ. Σωτάκη, Λ. Διβάνη και καταλήγοντας στον Β. Ραπτόπουλο. Τον τελευταίο τον είχα δει πριν 3 χρόνια στο εργαστήριο έντυπης δημοσιογραφίας ως προσκεκλημένο του Φ. Γεωργελέ, τότε καθηγητή και εξωτερικού συνεργάτη του τμήματος.
Ανέφεραν ένας-ένας πότε και πώς ξεκίνησε η σχέση τους με το εν λόγω μέσο κοινωνικής δικτύωσης, ο πιο "νέος" στην διαδικτυακή παρέα είναι ο Β. Ραπτόπουλος που έκανε το προφίλ τους μόλις πριν 10 μέρες. Ο Α. Κορτώ μετά από δυσπιστία για το νέο μέσο, που κατά πάσα πιθανότητα είναι... ένας ακόμη τρόπος να σου τρώει λεφτά, ή απευθύνεται μόνο σε όσους ψάχνουν ερωτικό -ή απλώς σεξουαλικό- σύντροφο -άρα γιατί να το κάνει εφόσον έχει σχέση;- αποφάσισε το 2009 να μπει στην μεγάλη και διαρκώς αναπτυσσόμενη οικογένεια του facebook. Οι υπόλοιποι μεταξύ 2005 και 2007.
Η Λένα Διβάνη με αφορμή το θέμα του cyber bulling, του διαδικτυακού εκφοβισμού δηλαδή, που ανέφερε ο Π. Τατσόπουλος πως είχε δεχτεί όταν παρουσίαζε την εκπομπή 1821 στον ΣΚΑΪ, τόνισε πως πάντα υπάρχουν άνθρωποι που αντιδρούν κατ' αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο, αυτό που προφανώς ξέχασε ο κ. Τατσόπουλος κι οι άλλοι που δέχτηκαν απειλές και ύβρεις, είναι πως οι ίδιοι πυροδότησαν την κατάσταση μόλις ξέχασαν ότι δεν μιλούν στην παρέα τους, αλλά δημόσια. Η κα Διβάνη ανέφερε χαρακτηριστικά πως "για να μπει κάποιος πρέπει να του έχουμε ανοίξει την πόρτα", αυτό γίνεται όταν χάνουμε τον έλεγχο και τη συναίσθηση λόγου και κοινού το οποίο βλέπει όσα λέμε.
Όλοι μίλησαν για τη σχέση τους με το μέσο αυτό, πως πολλές φορές έχουν "φίλους" που ούτε καν γνωρίζουν την ιδιότητά τους ως συγγραφείς, ότι πολλές φορές μπορεί κάποιος να παρεξηγηθεί για κάτι που στην καθημερινότητα δεν θα συνέβαινε ποτέ και ζητά εξηγήσεις, ότι στο facebook δεν υπάρχει πλάκα, δεν μπορείς να αστειεύεσαι όταν δεν έχεις σιγουρευτεί ότι αυτό δεν μπορεί να παρερμηνευτεί και να προσβάλλει.
Υπήρξε διαφωνία στο κατά πόσον πρέπει να λογοκρίνεται κάποιος όταν γράφει κάτι στο προφίλ του. Ο Β. Ραπτόπουλος υποστήριξε πως δεν θα μπει στη διαδικασία να αυτολογοκρίνεται στο facebook όπως δεν το έχει κάνει και στα βιβλία του, για να εγείρει αντιδράσεις από την κυρία της ομήγυρης και τον Α. Κορτώ. Συγκεκριμένα, η κα Διβάνη ξεκαθάρισε πως το θέμα δεν είναι τα βιβλία, αλλά το διαδικτυακό αυτό μέσο και ο τρόπος που εκφραζόμαστε σ' αυτό. Εν συνεχεία, ο κ. Κορτώ σημείωσε πως αν δεν ενδιαφέρονταν όλοι οι συγγραφείς για την αποδοχή του έργου τους από το κοινό, τότε δεν θα έγραφαν βιβλία, θα τα άφηναν στο μυαλό τους. Επομένως, σαφέστατα τους νοιάζει να έχουν το κοινό μαζί τους κι επομένως πρέπει όσο μπορείς να συγκρατείς τον εαυτό σου και τα λεγόμενά σου. Άλλωστε, όλοι έχουμε μια φωνή που πρώτα λέει γύφτος, μετά λογοκρίνεται και τελικά λέμε ρομά. Αυτό πρέπει να συμβαίνει και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όπως είπε μάλιστα, ο ίδιος δεν μπαίνει στο facebook για να στεναχωρηθεί, επομένως και να στενοχωρήσει κανέναν άλλο.
Μπορεί σε κάποια σχόλια η πρώτη του αντίδραση να είναι εκνευρισμός, αλλά μετά το σκέφτεται και απαντά ήρεμα, χιουμοριστικά και χωρίς εμπάθεια ή όταν είναι πολύ προσβλητικά και επιθετικά άνευ λόγου, δεν ασχολείται.
Οι απόψεις διίσταντο, οι ερωτήσεις του κοινού μετακίνησαν τη συζήτηση, αλλά και την πήγαν παρακάτω και λίγο πριν αποχωρήσουμε -πριν το τέλος(ανάθεμα τα μέσα μαζικής μεταφοράς που δεν μπορείς να βγεις σαν άνθρωπος!)- διατυπώθηκε η άποψη πως διευκολύνθηκε σε πολλά η ζωή μας και η σχέση μας με την πληροφορία και την τέχνη λόγω της τεχνολογίας, αλλά και η επικοινωνία, ιδιαιτέρως για ανθρώπους που δεν είναι τόσο κοινωνικοί...με όλα τα άσχημα που μπορεί να έχει φέρει.
Ομολογουμένως μια όμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα βραδιά με δύο αρνητικές παρατηρήσεις, όχι επί του κύριου θέματος, αλλά ως προς τις συνθήκες. Πρώτον, ας μάθουμε επιτέλους να αρχίζουμε την ώρα που λέμε και όχι λέμε τότε και όποτε αποφασίσουμε ξεκινάμε. Δεύτερον, πότε θα σταματήσουν οι καπνιστές να καταδυναστεύουν τη ζωή μας;;; Τόσο τσιγάρο και κακό σ' έναν σχετικά μικρό χώρο με επίσης σχετικά λίγο κόσμο, να έχει μια ομίχλη νικοτίνης, αφού νομίζω έχω τσιγαρίλα στο στόμα...τί αηδία!
Ως προς τη συζήτηση αυτή καθαυτή, πολύ ενδιαφέρουσα, εποικοδομητική και ευχάριστη...Ωραίες κινήσεις!

Ένα απόσπασμα από τη συζήτηση:

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Πώς είναι να αγαπάς έναν άνθρωπο μέσα σε 2 ώρες...

Γίνεται να αγαπήσεις κάποιον βλέποντάς τον πρώτη φορά μέσα σε δύο ώρες; Κι όμως. Κι όχι μόνο μπορεί να γίνει, αλλά έχει τόση ένταση, αλήθεια κι ενθουσιασμό που σε αφοπλίζει. Όλη η αγωνία, η γλυκιά ανησυχία του χρόνου που προηγείται της συνάντησης και η αρχική αμηχανία σιγά-σιγά δίνει τη θέση της σε ένα πολύ γλυκό συναίσθημα. Ανακαλύπτεις τον άλλο και αποκωδικοποιείς αντιδράσεις, συμπεριφορές, βλέμματα που λίγο πριν μετέφραζες εντελώς διαφορετικά. Ο άλλος άνθρωπος δείχνει μια συστολή, μια ντροπή, αλλά και έκπληξη για την ευγένεια, την τρυφερότητα, την ανοιχτότητα και την αγάπη, ναι-ναι, που προϋπήρχε. Δεν ήταν μια απλή συμπάθεια ποτέ άλλωστε, αγάπη ήταν, αληθινή, ουσιαστική, ανθρώπινη. Δεν χρειάζεται να ξέρεις κάποιον προσωπικά για να τον αγαπάς, το νιώθεις για τον άνθρωπο ως έννοια, δεν είναι ανάγκη να τον νιώθεις ως φίλο ή οικογένεια, γι' αυτό είμαστε φτιαγμένοι. Γεννηθήκαμε ν' αγαπάμε. Ούτε απλή συμπάθεια, ούτε μετριότητες, αλλά καθαρή και ειλικρινής αγάπη.
Κατά τη διάρκεια της δίωρης αυτής συνάντησης βλέπεις έναν άνθρωπο να σου ανοίγει την καρδιά του, να σε βάζει λίγο στις σκέψεις του,στον συναρπαστικό κόσμο του μυαλού του, να σου ξεδιπλώνει τη συστολή και την ανασφάλειά του, τη γοητεία του, να σου δείχνει τον δρόμο από τον οποίο ήρθε και το σημείο στο οποίο βρίσκεται. Κι αυτό, πιστέψτε με, είναι πολύτιμο και ιερό. Το κρατάς σαν δώρο, είσαι ευγνώμων και το σέβεσαι, είναι ένα κομμάτι του άλλου που σου το εμπιστεύθηκε. Τί άλλο θα μπορούσες να κάνεις;!
Και ξαφνικά την ώρα του αποχαιρετισμού που είναι σιωπηλός και ντροπαλός γίνεται αυτό το "τσακ" και χαμογελά γλυκά(πάντα ντροπαλά) και αγκαλιάζει ζεστά, σφιχτά κι εγκάρδια λέγοντας "χάρηκα πολύ που σας γνώρισα, σας ευχαριστώ για αυτή τη συνάντηση και αν σας βγάλει ποτέ ο δρόμος σας προς τα εκεί πάρτε με ένα τηλέφωνο να βρεθούμε..." και νιώθεις πραγματικά να γεμίζει η καρδιά σου ευωδιές ανοιξιάτικων λουλουδιών και από το κεφάλι σου να βγαίνουν και να πετούν μικρές ζουμερές καρδούλες και πεταλουδίτσες και πεταλουδίτσες...πολύχρωμες. Τί ωραίοι άνθρωποι, τί ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, τι αξιολάτρευτα πλάσματα, υπέροχα και μοναδικά υπάρχουν εκεί έξω!
Με πάσα ειλικρίνεια λοιπόν, σας το εκμυστηρεύομαι και θέλω να με πιστέψετε: Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που αξίζει να αγαπήσετε, να γνωρίσετε, να διαβάσετε τα βιβλία του και να του δώσετε την σημασία και τρυφερότητα που του αξίζει είναι ο Αύγουστος Κορτώ. Εγώ το έκανα, το κέρδισε δικαιωματικά. Και αξίζει να είναι πανευτυχής εφ' όρου ζωής!
Κύριε Κορτώ, δηλώνω τα σέβη μου, την ειλικρινή αγάπη μου και εύχομαι να είστε πάντα υγιής και ευτυχισμένος. Σήμερα πολλαπλασιάσατε επί δέκα τις ήδη καλές εντυπώσεις και την υπάρχουσα αγάπη μου. Γι' αυτή τη δικαίωση σας ευχαριστώ (θα τον βρούμε και τον ενικό κάποτε)!
Και όχι μόνο γι' αυτό, αλλά για πολλά.
Το Spame Πακέτο σήμερα ήταν μαγικό, όπως κι ο Αύγουστος Κορτώ.
Μέσα σε δύο ώρες; Και σε μια στιγμή ακόμη γίνεται, γιατί όπως έχω ξαναπεί, δεν έχει σημασία ο χρόνος, αλλά η ποιότητα, αν αυτός που έχεις απέναντι σε κερδίσει δεν τσιγκουνεύεσαι την αγάπη. Τουλάχιστον εγώ. Αρνούμαι να είμαι φειδωλή σ' αυτό το συναίσθημα, αγαπήστε αγαπητοί μου, αγαπήστε τους γύρω σας, δείτε, ανακαλύψτε, μη φοβηθείτε! Εκεί έξω υπάρχουν ευχάριστες εκπλήξεις που περιμένουν να τις ανακαλύψετε, μέσα στους ανθρώπους. Κάθε ένας και μια διαφορετική. Κάθε στιγμή.
Καλό σαββατοκύριακο!
Αν θέλετε να ακούσετε την εκπομπή, μπορείτε κάνοντας κλικ: εδώ

Υ.Γ.Καλοκαίριασε πράγματι σήμερα, τουλάχιστον από τις 4 μέχρι τις 6...Αύγουστος ο Μάρτης, Αύγουστος!

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Στις 16 του μήνα ο Μάρτης θα γίνει... Αύγουστος!

Με πολύ μεγάλη χαρά και ακόμη μεγαλύτερο ενθουσιασμό μπορώ να σας ανακοινώσω ότι...
την Παρασκευή έχουμε επισκέψεις. Ο Αύγουστος Κορτώ έρχεται στο Spame Πακέτο!
Ο πολυγραφότατος, αν και πολύ νέος, συγγραφέας και αρθρογράφος Αύγουστος Κορτώ θα βρίσκεται στο στούντιο του Spam Radio την Παρασκευή 16 Μαρτίου 4-6μμ το απόγευμα στην εκπομπή Spame Πακέτο με τις Κλεοπάτρα Γκατζάνη και Παναγιώτα Κοντοδήμα.
Ο Αύγουστος Κορτώ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη πριν…πολύ λίγα χρόνια, έκανε ένα πέρασμα από την Ιατρική του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, αλλά δεν του ταίριαζε το σκηνικό κι έτσι παράλληλα ανακάλυψε το ταλέντο του στην συγγραφή –την αγάπη του για τη λογοτεχνία βέβαια την είχε ανακαλύψει πολύ νωρίτερα.
Η γραφή του ιδιαίτερη, καυστική, με έντονα παιγνιώδη διάθεση, αφοπλιστική, πλήρης συναισθημάτων και πολλές φορές…πικάντικη. Ο αριθμός του έργου του εντυπωσιακός, 15 βιβλία για ενηλίκους, 9 βιβλία για παιδιά και οι μεταφράσεις που έχει εκπονήσει αριθμούν τις 30!
Έχει γράψει το σενάριο, τη μουσική και έχει ερμηνεύσει το τραγούδι της ταινίας Τεστοστερόνη (2004), το μυθιστόρημά του Αυτοκτονώντας ασύστολα (2005) ανέβηκε στο θέατρο το 2010 από τη θεατρική ομάδα «Μαύρη Γάτα» και συνεχίζει να γράφει  σε εφημερίδες, περιοδικά και τον τελευταίο χρόνο στην ιστοσελίδα www.protagon.gr
Την Παρασκευή θα προσπαθήσουμε να μπούμε και να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στο "σκοτεινό" μυαλό του μυστηριώδους κύριου Κορτώ...
Θα μιλήσουμε για το έργο του, τι τον εμπνέει, πώς ο Βαρδάρης τον οδήγησε λίγο πιο μακριά, νά όχι πολύ, μόνο από τη Θεσσαλονίκη ως… τα Εξάρχεια και πώς βλέπει ο ίδιος την κατάσταση που επικρατεί από την δική του οπτική. Ένας νέος άνθρωπος που αντιλαμβάνεται όλα όσα συμβαίνουν, γιατί έτυχε –ή επεδίωξε;- να ζει στην «εμπόλεμη ζώνη» των Αθηνών, πόσω δε μάλλον αν είναι και συγγραφέας, έχει σίγουρα να μας πει πολλά κι ενδιαφέροντα για τον κόσμο όπως κατέληξε να είναι.
Ακόμη, πόσο εύκολο είναι πριν καν πατήσεις τα 20 να έχεις ολοκληρώσει ένα έργο και μάλιστα να το βλέπεις να εκδίδεται. Μήπως μας κρύβει κάτι; Χμ, ήρθε η ώρα να μάθουμε τη γυμνή αλήθεια!
 Και αυτό το ιδιαίτερο και μυστηριώδες Αύγουστος Κορτώ πώς επελέγη; Είναι μια δεύτερη προσωπικότητα, το alter ego του, ένα τείχος προστασίας που του δίνει την απαιτούμενη ελευθερία ή ένα πέπλο μυστηρίου για να εξάπτει τη φαντασία του κοινού;
                                 
Αυτά και ακόμη περισσότερα θα συζητήσουμε με τον Αύγουστο Κορτώ στον αέρα του Spam Radio. Μια ενδιαφέρουσα ραδιοφωνική συνάντηση με έναν άκρως ενδιαφέροντα άνθρωπο που δεν πρέπει να χάσει κανείς.
Συντονιστείτε στο www.spamradio.gr αυτή την Παρασκευή 4-6μμ και στην εκπομπή Spame Πακέτο.
Και για να μην ξεχνιόμαστε… keep spaming!

Αύγουστος Κορτώ- Χασάπικο των ζωδίων

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Γίνε κι εσύ ρεζίλι, μπορείς!

Ανοίγω να δω τα mails μου και -ω, συγκίνηση!- το όνομά του εκεί. Απάντησε. Ανοίγω να δω τί λέει με καρδιακούς παλμούς που χορεύουν κλακέτες. Ο αριθμός του και η προτροπή "πάρε με τζιγέρι μου!". Ένα χαμόγελο αρχίζει να καταλαμβάνει το πρόσωπό μου και αρχίζω να γελάω διακόπτοντας τη φίλη στην άλλη γραμμή που μου μίλαγε.
Α, ναι, εννοείται πως όλη αυτή την ώρα που γίνονταν όσα σας ανέφερα συνέβαιναν μιλώντας στο τηλέφωνο. Ε, μα έτσι είναι αυτά, με περηφάνια το ομολογώ και σας το εκμυστηρεύομαι:μπορώ να κάνω και δύο και τρία και τέσσερα πράγματα ταυτόχρονα και να δίνω τη δέουσα προσοχή σε όλα! Χάρισμα, ταλέντο, δώρο απ' το Θεό; Δεν ξέρω, αλλά ναι, είναι αλήθεια, μπορεί να με μελετήσει η NASA (καλά μια πλάκα κάναμε, μη βαράτε!).
Χαίρεται κι εκείνη, επιτέλους θα του μιλήσω, θα συνεννοηθούμε, θα κανονίσουμε αυτή την περίφημη συνάντηση. Κλείνουμε το τηλέφωνο για να του τηλεφωνήσω, η ανυπομονησία δεν περιγράφεται. Πληκτρολογώ τον αριθμό του, τον ελέγχω 3-4 φορές να σιγουρευτώ και πατάω το πράσινο κουμπάκι.
Τουτ-τουτ-τουτ. Μιλάει. Απογοήτευση. Ξανακαλώ(θα τον αναγκάσω να κλείσει για να μου απαντήσει). Μου απαντά.
Μια πολύ ωραία ανδρική φωνή, σοβαρή και συγκρατημένη ακούγεται να λέει "Παρακαλώ", εγώ πια έχω πάει σε άλλη διάσταση, μου φαίνεται απίστευτο, είμαι τρομερά χαρούμενη και πάρα μα πάρα πολύ αγχωμένη. Κι εδώ ξεκινά το ρεζιλίκι.
Με τον άκρατο ενθουσιασμό που με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο ξεκινώ με την εξής φράση: "Πόσο συγκινημένη είμαι που σας ακούω επιτέλους!" Από την άλλη άκρη ακούω ένα ξερό "ναι". Συστήνομαι έχοντας δεχτεί την ψυχρολουσία σε όλο της το μεγαλείο. Μου απαντά "α, γεια σου" πάλι συγκρατημένα. Έχω αρχίσει να γίνομαι γρανίτα από τόση ψυχρότητα. "Είμαι στο Σκλαβενίτη" μου λέει. "Να σας πάρω τηλέφωνο αργότερα μη σας ενοχλώ;" βιάζομαι να ρωτήσω, γιατί σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να γίνω φορτική. "Όχι, πείτε μου". Παύση.
Αισθανόμουν σαν να με είχαν βάλει στην κατάψυξη και σαν να μην έφτανε αυτό, με χαστούκιζαν κιόλας. Πώς ήταν η Βουγιουκλάκη στην Υπολοχαγό Νατάσα πάνω στον πάγο δεμένη από το ταβάνι και τη μαστίγωναν. Ε, φανταστείτε το, αλλά σε κάτι πιο πολιτισμένο, χωρίς να έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία ο Φώσκολος.
Και μετά από μια μεγάααλη παύση τρομερής αμηχανίας κάνω το λάθος και πάω να σπάσω τον πάγο(στον οποίο είχα μπει) ανοίγοντας το στόμα μου και εκσφενδονίζοντας την πιο βλακώδη φράση που μπορεί να πει άνθρωπος. Αυτομάτως η εσωτερική φωνή μου -που παρεμπιπτόντως είναι πάντα αναίσχυντα φλύαρη- φωνάζει "τι το ανοίγεις κοπελιά το ρημάδι; Ξεφτίλα! Αλλάαα ωραία φωνή έχει ο αγαπημένος, όλα κι όλα!". Η φράση που ακούστηκε από την τρεμάμενη και υψηλών συχνοτήτων φωνή μου ήταν- πόσο ρεζιλίκι σ' αυτή τη ζωή, πόσο;- "τι να σας πω, είμαι πολύ συγκινημένη που σας ακούω και τα 'χω χαμένα". Σ' αυτό το σημείο αυτοφασκελώνομαι, γιατί αν μη τι άλλο υπάρχει ένα γνώθι σαυτόν, βρε παιδιά, ας το αναγνωρίσουμε. Και θυμάμαι τον Ρος από τα Φιλαράκια σ' εκείνη τη μαγική σκηνή στο σπίτι του με την ατέλειωτη παύση και τη φωνή στο κεφάλι του να λέει πες κάτι, μίλα, πες κάτι! Ο,τιδήποτε! Απλώς, άνοιξε το στόμα και πες κάτι. Και το ανοίγει και λέει: έχω πολύ καιρό να κάνω σεξ. Κι η φωνή επανέρχεται "καλύτερα να μην έλεγες τίποτε". Αυτά είναι βγαλμένα απ' τη ζωή τελικά(για κακή μου τύχη)!
Ο άνθρωπος δεν βγάζει άχνα, εγώ πάλι ευχόμουν να μην είχα βγάλει... ή έστω να έκανε διακοπές το κινητό και να μην άκουσε. Αλλά, όπως όλοι γνωρίζουμε, διακοπές γίνονται μόνο σ' αυτά που πρέπει να ακούσεις, όχι σ' αυτά που θα ήταν καλύτερο για όλους να χάνονταν στη δίνη των κυμάτων της τεχνολογίας.
Προσπαθώντας να ξεπεράσω την υπέροχη και μνημειώδη γελοιοποίηση περνάω στο κυρίως θέμα. "Πότε θα έρθετε;" ρωτώ με τρόμο μην ακούσω κανένα "λέω να μην έρθω τώρα που σας άκουσα, μάλλον δεν υπάρχει σύγκλιση, εγώ με χαζοχαρούμενους ανθρώπους δεν συναναστρέφομαι, για την ακρίβεια τους αποφεύγω σαν τον μετανάστη ο Καρατζαφέρης".
Ευτυχώς, αντ' αυτού με ρώτησε πού ακριβώς βρίσκεται το κτήριο. Τον ενημέρωσα για τοποθεσία, μέρα και ώρα και περίμενα τη δική του τελική απάντηση.
Σκέφτεται για λίγο και μου λέει "δεν θα μπορέσω αυτή την Παρασκευή, έχω ένα τραπέζι το Σάββατο και θα μαγειρεύω όλη μέρα. Αλλά από την άλλη βδομάδα μπορούμε να το κανονίσουμε."
Α, πολύ ωραία. Θέλετε να σας τηλεφωνήσω ξανά μες στην εβδομάδα; "Ναι, βεβαίως για να το κλείσουμε."
Ωραία, σας ευχαριστώ πολύ, θα ξαναμιλήσουμε, λέω βιαστικά για να κλείσουμε και να νιώσω ανακούφιση που δεν θα ρεζιλευτώ περισσότερο.
Καλή σας μέρα, ακούγεται η ωραία φωνή και κλείνω το τηλέφωνο μ' ένα βιαστικό σας ευχαριστώ, γεια σας.
Άρχισα να περιφέρομαι στο σπίτι με χαρωπά αλματάκια και τρομερή υπερένταση από το ότι τελικά μιλήσαμε και μάλλον (ελπίζω να γίνει και πραγματικότητα) θα έρθει και συνάμα με τις παλάμες μου ανοιχτές στραμμένες προς το πρόσωπό μου να μου αποδίδω τα εύσημα για το πόσο ψύχραιμη, χαλαρή και ο εαυτός μου ήμουν και σε αυτό το τηλεφώνημα.
Ώρες-ώρες σκέφτομαι πόσα χρήματα θα είχα κερδίσει αν όλες αυτές τις στιγμές αμηχανίας και γελοιοποίησης τις είχα καταγράψει και τις πουλούσα. Πρώτον, θα έδινα χαρά σε πολύ κόσμο που θα γέλαγε με την καρδιά του και δεύτερον, θα είχα λύσει το οικονομικό πρόβλημα της υπόλοιπης ζωής μου.
Ο αιφνιδιασμός και η αμηχανία μου ωστόσο, έχουν να κάνουν κυρίως με το ότι στα mails που είχαμε ανταλλάξει ήταν τόσο αστείος, πειρακτικός και χαριτωμένος όσο και τα κείμενά του(συγγραφεύς και αρθρογράφος είναι ο άνθρωπος βλέπετε). Αυτή η σοβαρότητα(ο άνθρωπος εννοείται πως είναι σοβαρός) με την έννοια ότι ήταν πολύ μετρημένος και δεν είχε καθόλου παιγνιώδη διάθεση ήταν παραλυτικός παράγοντας για εμένα που η ταχυπαλμία κόντεψε να καταλήξει σε καρδιακή προσβολή...
Κρίμα θα ήταν, νέος άνθρωπος!
Η πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία είχε μια...τέλος πάντων, είχε αυτή την έκβαση. Ελπίζω η επόμενη να έχει καλύτερα αποτελέσματα χωρίς να χρειαστώ ούτε lexotanil (μην ξεκινήσω από τώρα τα ηρεμιστικά) ούτε αιθέρα(για να με συνεφέρουν) και κυρίως χωρίς να μου δείχνω τον αριθμό 5 και με τα δύο χέρια...
Θέλετε κι εσείς να ζήσετε τη μαγική εμπειρία της αμηχανίας όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι από άλλο ανέκδοτο; Απλό. Αν χρειαστείτε οδηγίες ή μια έμπειρη άποψη, εδώ είμαι εγώ, μην ανησυχείτε! Μαζί θα σηκώσουμε το λάβαρο της αστειότητος. Κι αν ο στόχος επιτευχθεί κι η ντροπή είναι αβάσταχτη, υπάρχει ένας πρωτοπόρος του ζωικού βασιλείου να μας δείχνει το δρόμο με...υπερηφάνεια(;): Η στρουθοκάμηλος.
Γιατί, αγαπητοί μου, ρεζίλι δεν γεννιέσαι, γίνεσαι!

Ε, ναι, καθεμία από εμάς είναι μοναδική...

Από το 1994 που μοιάζει πια μακρινό (ήμουν πέντε ετών τότε, πφφ...) ο Edwyn Collins τραγουδά μια μεγάλη αλήθεια. Ότι ποτέ δεν γνώρισε ένα κορίτσι σαν κι εμένα (α΄ενικό...γιατί έτσι μ' αρέσει!).
Μα κάθε γυναίκα είναι μοναδική, ακόμη να το μάθετε; Μοναδική, ανεπανάληπτη, με τη δική της ιδιαίτερη και πρωτόγνωρη γοητεία. Με ένα κορίτσι μέσα τους που ακόμη και στα 89 κορίτσι θα παραμένει(μόλις σας αποκάλυψα ένα τεράστιο μυστικό, θεμελιώδες αξίωμα της γυναικείας ύπαρξης), για να ξέρετε πώς να του φέρεστε και να το καλομαθαίνετε.

Δεν θα ξεχάσω, πριν μερικά χρόνια, στο δρόμο έναν αρκετά ηλικιωμένο κύριο να ρωτά τη συνομίληκη σύζυγό του, που κοντοστάθηκε και κάθισε σ' ένα παγκάκι, με ανησυχία και ενδιαφέρον "τί έπαθες, κορίτσι μου;". Εγώ μ' αυτή την προσφώνηση έλιωσα... "Κορίτσι μου;" Ε, ναι, ακριβώς αυτό είναι!
Εύγε στον κύριο που ξέρει πως μια γυναίκα πρέπει πάντα να αντιμετωπίζεται τρυφερά σαν κορίτσι και στην κυρία που έκανε τη σωστή επιλογή σε σύντροφο ζωής. Να είναι καλά και να πληθύνουν αυτά τα...κρούσματα!
Για όλα τα κορίτσια από 0 έως 120 ετών αφιερωμένο το εξής:


Edwyn Collins- A girl like you


Καλό σαββατοκύριακο!

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Ημέρα της γυναίκας, κάθε γυναίκας, σε όλο τον κόσμο...

Χρόνια μας πολλά κορίτσια! Με υγεία, χαρά, δημιουργία, σεβασμό, ελευθερία, ανεξαρτησία, αυτάρκεια, πληρότητα, εξέλιξη, πρόοδο, αναγνώριση της αξίας και προσφοράς μας, αυτοπεποίθηση, δικαιοσύνη, ισότητα, ασφάλεια και πάντα υπέρλαμπρες!
Άντε και αν έχουμε όλα τα παραπάνω, τότε ο κόσμος θα πάψει να είναι ανδροκρατούμενος και θα είναι απλώς ένας κόσμος ίσων ευκαιριών και δικαιωμάτων, οι άντρες θα αποδέχονται ή μάλλον θα θεωρούν απολύτως λογικό ότι είμαστε ικανότατες και θα δείχνουν τον σεβασμό που αξίζουμε. Σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα, γιατί ακόμη υπάρχουν αντιφάσεις, αντιθέσεις κι υποκριτικές συμπεριφορές σ' έναν κόσμο που καθιέρωσε την ημέρα της γυναίκας πριν ενάμισυ αιώνα γιατί μέχρι τότε δεν την θεωρούσε καν άνθρωπο.
Όταν πάψει να έχει νόημα μια τέτοια μέρα θα σημαίνει ότι είμαστε πράγματι ίσοι για την κοινωνία, για τους άνδρες και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν δεν θα υπάρχουν γυναίκες- αντικείμενα, γυναίκες-τρόπαια, σεξουαλικά παιχνίδια και μηχανές αναπαραγωγής, όταν η 8η Μαρτίου δεν θα είναι μια μέρα που τα πολυκαταστήματα καλλυντικών θα κάνουν εκπτώσεις στις γυναίκες(!) για να εμπορευματοποιήσουν μια μέρα που έχει πολύ βαθύτερη σημασία, ούτε τα διάφορα μπαράκια και σινεμά θα έχουν ladies night...
Ακόμη δεν έχουν καταλάβει ποιο είναι το νόημα και η ουσία. Όταν λοιπόν δεν θα υπάρχουν γυναίκες που κακοποιούνται σεξουαλικά, σωματικά, ψυχικά, που δεν θα κουβαλούν το στίγμα ότι αυτές φταίνε για ό,τι τους συνέβη και πρέπει να σιωπήσουν, όταν δεν θα θεωρούνται κινούμενος στόχος όταν περπατούν στο δρόμο βράδυ, όταν δεν θα γίνονται κακεντρεχή και χοντροκομμένα εύκολα αστειάκια όσον αφορά την έμμηνο ρήση ή την εμμηνόπαυση, τότε ίσως να μιλάμε για μια εξελιγμένη και ίση κοινωνία. Ως τότε, σας παρακαλώ, κόψτε τις αηδίες με το σήμερα θα βγω με τις φίλες μου, γυναικοπαρέα ή σήμερα κάνουμε εκπτώσεις ελάτε κυρίες μου είναι η μέρα σας. Κάθε μέρα θα έπρεπε να είναι η μέρα μας, γιατί είμαστε άνθρωποι που ζούμε και τις 365 μέρες του χρόνου.
Χρόνια μας πολλά και όλα τα επόμενα όπως πρέπει να είναι.

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

18 χρόνια κι είναι σαν χτες...

Αυτές τις μέρες θυμόμαστε απώλειες, είναι γεμάτες με αναμνήσεις των "αντίο" σε αναντικατάστατες προσωπικότητες που σημάδεψαν την Ελλάδα του 20ού αιώνα σε πολιτισμό, εν προκειμένω και στην πολιτική. Σαν σήμερα το 1994 αποφάσισε να παραδοθεί -γιατί ποτέ δεν επέτρεψε να χάσει τη μάχη- η Μελίνα. Δεν χρειάζονται διευκρινήσεις, για τους Έλληνες(και τους Γάλλους μάλλον) μία είναι η Μελίνα. Η Μελίνα Μερκούρη. Μεταξύ ελληνικού και γαλλικού θεάτρου, μεταξύ κινηματογράφου και πολιτικής, μεταξύ Ελλάδας κι Ευρώπης, Ευρώπης και Αμερικής, η Μελίνα είναι μια γυναίκα-σύμβολο, δυνατή ακόμη κι αν ένιωθε αδύναμη, τολμηρή, χωρίς να γίνεται προκλητική, γενναία αναλαμβάνοντας την ευθύνη, ευθύς κι ειλικρινής άνθρωπος ακόμη και στον χώρο της πολιτικής που διακρίνεται για το ψέμα και τη διπλωματία. Η γυναίκα που με το ίδιο πάθος που ερμήνευε ρόλους, στεκόταν μπροστά σε Ευρωπαίους ηγέτες και διεκδικούσε την πολιτισμική αναγνώριση, σεβασμό και δικαιοσύνη που μας αξίζει.
Πόσο λείπουν τέτοιοι άνθρωποι και τέτοιες γυναίκες...

Μελίνα Μερκούρη- Να με θυμάσαι

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Ενθύμιο Μανώλη Ρασούλη...

Ένας χρόνος χωρίς τον Μανώλη Ρασούλη συμπληρώνεται σήμερα και δεν θα μπορούσα παρά να το αναφέρω συνοδεία ενός από τα πολύ ωραία τραγούδια που έχει γράψει και έχει ερμηνεύσει ο ίδιος. Οι στίχοι του έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων, γιατί είχαν αλήθεια, ουσία, απλότητα, βάθος και ειλικρίνεια απέναντι ακόμη και στα αρνητικά του λαού μας.
365 μέρες δεν αρκούν για να ξεχαστεί αυτός ο άνθρωπος και το έργο που άφησε και δεν νομίζω να ξεχαστεί ποτέ. Θα ήταν ένα τεράστιο λάθος και αγνωμοσύνη της ελληνικής μουσικής -και όχι μόνο- Ιστορίας.


Μανώλης Ρασούλης- Φίλε

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Το λες με βεβαιότητα;

Ένα από τα πολύ ωραία τραγούδια των Πυξ Λαξ με τη φωνή του Μπάμπη Στόκα. Ότι πρόκειται για μια αλήθεια, πρόκειται. Βαριόμαστε οι άνθρωποι εκ φύσεως, αλλά μπορεί να είναι και μια "απειλή" για να ταράξεις τα λιμνάζοντα ύδατα, να μην με θεωρείς δεδομένο επί παραδείγματι.
Στο χέρι μας όμως είναι και να μην βαρεθούμε και να μην μας βαρεθούν.
Καλή ακρόαση :-)

Πυξ Λαξ- Θα σε βαρεθώ

Ο χορός του θανάτου: Αντιμετωπίζοντας δαίμονες...

Ένα παντρεμένο ζευγάρι μετά από 25 χρόνια κοινής ζωής βρίσκεται μόλις λίγους μήνες πριν γιορτάσει την "αργυρή" του επέτειο. Δυο άνθρωποι σ' ένα σπίτι φυλακή σ' ένα νησί, που μισούν και θέλουν να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο. Κανείς φίλος, κανένας άνθρωπος που να τον νοιάζονται και να τους νοιάζεται δεν υπάρχει. Ο σύζυγος ένας μισάνθρωπος, λοχαγός που δεν έγινε ποτέ ταγματάρχης, η σύζυγος μια πρώην θεατρίνα που ήθελε να ανέβει κοινωνικά και κατέληξε να ζει μιλώντας για το δράμα της ζωής της. Η μόνη τους ικανοποίηση η απόρριψη, οι πικρές κατηγορίες, η εριστικότητα και οι προσβολές που εκσφενδονίζουν προς τον σύντροφό τους.
Τί συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι δημιουργούν μια νοσηρή κατάσταση, μένουν σ' αυτή και με την πρώτη ευκαιρία που κάποιος ανυποψίαστος -εν αγνοία του "σωτήρας"- θα μπει στο σπίτι κι εκείνοι θα προσπαθήσουν να τον βυθίσουν στον παραλογισμό;
Πόσα τραύματα κουβαλάει μια ψυχή, πόσα απ' αυτά τα δημιούργησε η ίδια και πόσα είναι αληθινά; Όταν φτιάξεις το ψέμα που σε βολεύει να ζεις και να νιώθεις δικαιολογημένα αδικημένος, μπορείς ακόμα να ξεχωρίσεις την αλήθεια;
Πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτή τη νοσηρότητα όταν χωρίς να φταις βρίσκεσαι μπροστά στα πυρά, παίρνουν αναίτια κι εσένα τα σκάγια και απειλεί να σε παρασύρει στη δίνη της;
Πώς μπορείς να μισείς κάποιον τόσο που να εύχεσαι να πεθάνει όταν πρόκειται για τον επί 25 συναπτά έτη σύζυγό σου και πατέρα των παιδιών σου; Πώς μπορείς να θεωρείς φυσιολογικό να σπρώξεις από τη σκάλα στη θάλασσα την γυναίκα σου ώστε να έχεις ξεχάσει πια αν υπήρχε κάποιος άλλος λόγος γι' αυτή την πράξη;
Σ' αυτό το έργο του Σουηδού Αύγουστου Στρίντμπεργκ (συμπληρώνονται 100 χρόνια από το θάνατό του) παρακολουθούμε μια κόλαση που ξεδιπλώνεται διαρκώς μέχρι την τελική κορύφωση. Αυτό είναι η ζωή των δύο πρωταγωνιστών, του Έντγκαρ και της Αλίς, ένα διαρκές μαρτύριο. Πέρα από την ανία, την μοναξιά, το μίσος και την πικρία τους, έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα και καλούνται να τα καλύψουν ώστε να μην γίνει γνωστό στους υπόλοιπους κατοίκους του νησιού. Έχασαν δύο παιδιά, έχουν ακόμη δύο που ζουν στην πόλη, γιατί δεν άντεχαν άλλο την "κόλαση" που καίγονται οι γονείς τους.
Σ' αυτή την μοναξιά ταράζει τα νερά ο ξάδερφος της Αλίς και φίλος του Έντγκαρ, ο Κουρτ. Έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στην Αμερική, μετά το διαζύγιό του και την ανάθεση από το δικαστήριο της πλήρους κηδεμονίας των παιδιών του στην πρώην γυναίκα του, επιστρέφει στο νησί αναλαμβάνοντας να διευθύνει το λοιμοκαθαρτήριο που θα δημιουργηθεί. Αποφασίζει να επισκεφθεί το σπίτι του ζευγαριού και αυτό ήταν το λάθος του.
Η πραότητα, η διακριτικότητα, η ευγένεια, η συμπόνια και η μεγαλοψυχία να συγχωρεί όσα του έκαναν είναι το σκαλοπάτι για τον κατακρημνισμό της ψυχικής του ηρεμίας.
Είναι εκείνος που ο Έντγκαρ θεωρεί υπεύθυνο για τον μαρτυρικό γάμο του, υποστηρίζοντας πως εκείνος έκανε το προξενιό. Ο Κουρτ προσπαθεί να του υπενθυμίσει πως κάνει λάθος, αλλά ο λοχαγός εξαγριώνεται. Η υγεία του κλονίζεται, αλλά αρνείται να δεχτεί να έρθει να τον δει ο γιατρός όσο κι αν επιμένει ο Κουρτ. Περνά το βράδυ δίπλα του ακούγοντας όσα εγωιστικά και υπερφίαλα έχει να πει, από τη μία θεωρώντας τον θάνατο μια ελευθερία-ανακούφιση από τη μέχρι τώρα ζωή του κι από την άλλη αρνούμενος να πεθάνει καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως αφού υπάρχει εκείνος, τότε μάλλον θα υπάρχει και Θεός!
Η Αλίς μόλις βρίσκει την ευκαιρία να μείνει μόνη με τον Κουρτ του λέει για το πόσο άσχημα έζησε όλα αυτά τα χρόνια, πόσο μισεί τον άντρα της, ότι είναι ψεύτης, πονηρός και μνησίκακος, πώς κατάφερε να στρέψει τα παιδιά τους εναντίον της και πως τη μέρα που υποτίθεται πως θα πήγαινε να μιλήσει στη γυναίκα του Κουρτ για να τους συμφιλιώσει, την έπεισε να του πάρει τα παιδιά. Ο πράος ξάδερφος και φίλος συγχωρεί, ξανά.
Ο Έντγκαρ είχε πάει στην πόλη, στον γιατρό και επιστρέφοντας ανακοινώνει πως είναι μια χαρά και έκανε αίτηση διαζυγίου, αλλά και πως βρήκε τον εθελοντή στρατιώτη που θα είναι φύλακας στον πύργο τους. Τον γιο του Κουρτ. Εκείνος εξαγριώνεται, αλλά εντέλει συγκρατείται.
Η Αλίς αποφασίζει να τον εκδικηθεί με τη βοήθεια άλλων αξιωματικών καταγγέλοντάς τον για υπεξαίρεση. Μαζί της όμως θέλει και τον Κουρτ, όχι ως ξάδελφο που θα της συμπαρασταθεί, αλλά ως εραστή! Εκείνη τον προκαλεί παίρνει τα χέρια του και τα ακουμπάει στο σώμα της, εκείνος αντιστέκεται και τότε βγαίνει στην επιφάνεια ένα παλιό μυστικό, ένα ερωτικό πάθος ακόμη πιο νοσηρό. Του συμπεριφέρεται σαν σκλάβο, τον προστάζει να γονατίσει, να σκύψει το κεφάλι και να της φιλήσει το πόδι για να δείξει τη μεταμέλειά του. Είναι υποχείριό της, τελώντας υπό πλήρη σύγχυση. Την αποκαλεί διάβολο, πως από τη στιγμή που αντίκρισε τη γύμνια της έχασε κάθε καλό κι έγινε κι ο ίδιος κάποιος που δεν αναγνωρίζει.
Ο Έντγκαρ ζητά να μιλήσει ιδιαιτέρως με τον παλιό του φίλο και του αποκαλύπτει με απόλυτη φυσικότητα ότι όσα είχε πει γυρίζοντας από την πόλη ήταν ψέματα, δεν έκανε αίτηση διαζυγίου, είναι πολύ βαριά άρρωστος και δεν συνάντησε ποτέ τον γιο του Κουρτ. Η Αλίς μπαίνει όταν οι δύο άντρες σφίγγουν τα χέρια. Ο Κουρτ έχει αποφασίσει πως πρέπει να φύγει οριστικά από αυτή τη νοσηρή κατάσταση που τον είχε κάνει άβουλο και αναξιοπρεπή. Τους ανακοινώνει πως δεν θα τους ξαναδεί και φεύγει. Όπως είναι φυσικό αυτό θυμώνει την Αλίς η οποία, αφού έχει φύγει, του αποδίδει ένα σωρό χαρακτηρισμούς...
Οι δύο σύζυγοι καταλήγουν να συζητούν για την κατάστασή τους, για τα αισθήματα που έχουν, κυρίως αρνητικά, αλλά μπορούν να προσπαθήσουν ν' αγαπηθούν, όσα κι αν είναι αυτά που τους χωρίζουν. Άλλωστε πόσα χρόνια ζωής τους μένουν; Της προτείνει ν' ανανεώσουν τους όρκους τους στην αργυρή τους επέτειο κι ας γελούν οι άλλοι ξέροντας τί συμβαίνει στην πραγματικότητα. Θα γελούν κι αυτοί μαζί τους. Εκείνη σχεδόν με το ζόρι, σαν να μην έχει άλλη επιλογή λέει "ας είναι..."
Ο λοχαγός της έχει ήδη πει πως τις πίκρες και τα άσχημα πρέπει να τα διαγράφεις και να συνεχίζεις μπροστά. Αυτό πρότεινε να προσπαθήσουν.
Τελειώνοντας η παράσταση χαίρεσαι που έστω και τελευταία στιγμή σώθηκε ο Κουρτ, αλλά φεύγεις με μια θλίψη και συνειδητοποίηση: Οι άνθρωποι επιλέγουν να ζήσουν ακόμη και μες στη δυστυχία, είτε γιατί αυτό υποσυνείδητα νιώθουν πως τους αξίζει είτε γιατί σ' αυτό έμαθαν να λειτουργούν άνετα.
Και όπως είπε και μια κυρία από το κοινό στη φίλη της φεύγοντας "είναι βαθιές χαρακιές στην ψυχή του καθένα" και προσθέτω, πώς να τις εξηγήσεις και πώς να τις καταλάβεις;

Ο χορός του θανάτου. Μια παράσταση στο θέατρο Άλμα με πρωταγωνιστές τον κ. Γιώργο Μιχαλακόπουλο, την κα Κατερίνα Μαραγκού και τον συγκινητικό Νίκο Αλεξίου. Αξίζει να τη δείτε, ένα εκπληκτικό και πολύ δυνατό έργο με εξαιρετικές ερμηνείες.

Μετάφραση: Ιωάν. Ε. Χρυσάφης 
Σκηνοθεσία: Ιωάννα Μιχαλακοπούλου
Σκηνικά: Απόστολος Βέττας
Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Φωτισμοί: Νίκος Καβουκίδης
Μουσική: Άννα Στερεοπούλου