Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Γίνε κι εσύ ρεζίλι, μπορείς!

Ανοίγω να δω τα mails μου και -ω, συγκίνηση!- το όνομά του εκεί. Απάντησε. Ανοίγω να δω τί λέει με καρδιακούς παλμούς που χορεύουν κλακέτες. Ο αριθμός του και η προτροπή "πάρε με τζιγέρι μου!". Ένα χαμόγελο αρχίζει να καταλαμβάνει το πρόσωπό μου και αρχίζω να γελάω διακόπτοντας τη φίλη στην άλλη γραμμή που μου μίλαγε.
Α, ναι, εννοείται πως όλη αυτή την ώρα που γίνονταν όσα σας ανέφερα συνέβαιναν μιλώντας στο τηλέφωνο. Ε, μα έτσι είναι αυτά, με περηφάνια το ομολογώ και σας το εκμυστηρεύομαι:μπορώ να κάνω και δύο και τρία και τέσσερα πράγματα ταυτόχρονα και να δίνω τη δέουσα προσοχή σε όλα! Χάρισμα, ταλέντο, δώρο απ' το Θεό; Δεν ξέρω, αλλά ναι, είναι αλήθεια, μπορεί να με μελετήσει η NASA (καλά μια πλάκα κάναμε, μη βαράτε!).
Χαίρεται κι εκείνη, επιτέλους θα του μιλήσω, θα συνεννοηθούμε, θα κανονίσουμε αυτή την περίφημη συνάντηση. Κλείνουμε το τηλέφωνο για να του τηλεφωνήσω, η ανυπομονησία δεν περιγράφεται. Πληκτρολογώ τον αριθμό του, τον ελέγχω 3-4 φορές να σιγουρευτώ και πατάω το πράσινο κουμπάκι.
Τουτ-τουτ-τουτ. Μιλάει. Απογοήτευση. Ξανακαλώ(θα τον αναγκάσω να κλείσει για να μου απαντήσει). Μου απαντά.
Μια πολύ ωραία ανδρική φωνή, σοβαρή και συγκρατημένη ακούγεται να λέει "Παρακαλώ", εγώ πια έχω πάει σε άλλη διάσταση, μου φαίνεται απίστευτο, είμαι τρομερά χαρούμενη και πάρα μα πάρα πολύ αγχωμένη. Κι εδώ ξεκινά το ρεζιλίκι.
Με τον άκρατο ενθουσιασμό που με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο ξεκινώ με την εξής φράση: "Πόσο συγκινημένη είμαι που σας ακούω επιτέλους!" Από την άλλη άκρη ακούω ένα ξερό "ναι". Συστήνομαι έχοντας δεχτεί την ψυχρολουσία σε όλο της το μεγαλείο. Μου απαντά "α, γεια σου" πάλι συγκρατημένα. Έχω αρχίσει να γίνομαι γρανίτα από τόση ψυχρότητα. "Είμαι στο Σκλαβενίτη" μου λέει. "Να σας πάρω τηλέφωνο αργότερα μη σας ενοχλώ;" βιάζομαι να ρωτήσω, γιατί σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να γίνω φορτική. "Όχι, πείτε μου". Παύση.
Αισθανόμουν σαν να με είχαν βάλει στην κατάψυξη και σαν να μην έφτανε αυτό, με χαστούκιζαν κιόλας. Πώς ήταν η Βουγιουκλάκη στην Υπολοχαγό Νατάσα πάνω στον πάγο δεμένη από το ταβάνι και τη μαστίγωναν. Ε, φανταστείτε το, αλλά σε κάτι πιο πολιτισμένο, χωρίς να έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία ο Φώσκολος.
Και μετά από μια μεγάααλη παύση τρομερής αμηχανίας κάνω το λάθος και πάω να σπάσω τον πάγο(στον οποίο είχα μπει) ανοίγοντας το στόμα μου και εκσφενδονίζοντας την πιο βλακώδη φράση που μπορεί να πει άνθρωπος. Αυτομάτως η εσωτερική φωνή μου -που παρεμπιπτόντως είναι πάντα αναίσχυντα φλύαρη- φωνάζει "τι το ανοίγεις κοπελιά το ρημάδι; Ξεφτίλα! Αλλάαα ωραία φωνή έχει ο αγαπημένος, όλα κι όλα!". Η φράση που ακούστηκε από την τρεμάμενη και υψηλών συχνοτήτων φωνή μου ήταν- πόσο ρεζιλίκι σ' αυτή τη ζωή, πόσο;- "τι να σας πω, είμαι πολύ συγκινημένη που σας ακούω και τα 'χω χαμένα". Σ' αυτό το σημείο αυτοφασκελώνομαι, γιατί αν μη τι άλλο υπάρχει ένα γνώθι σαυτόν, βρε παιδιά, ας το αναγνωρίσουμε. Και θυμάμαι τον Ρος από τα Φιλαράκια σ' εκείνη τη μαγική σκηνή στο σπίτι του με την ατέλειωτη παύση και τη φωνή στο κεφάλι του να λέει πες κάτι, μίλα, πες κάτι! Ο,τιδήποτε! Απλώς, άνοιξε το στόμα και πες κάτι. Και το ανοίγει και λέει: έχω πολύ καιρό να κάνω σεξ. Κι η φωνή επανέρχεται "καλύτερα να μην έλεγες τίποτε". Αυτά είναι βγαλμένα απ' τη ζωή τελικά(για κακή μου τύχη)!
Ο άνθρωπος δεν βγάζει άχνα, εγώ πάλι ευχόμουν να μην είχα βγάλει... ή έστω να έκανε διακοπές το κινητό και να μην άκουσε. Αλλά, όπως όλοι γνωρίζουμε, διακοπές γίνονται μόνο σ' αυτά που πρέπει να ακούσεις, όχι σ' αυτά που θα ήταν καλύτερο για όλους να χάνονταν στη δίνη των κυμάτων της τεχνολογίας.
Προσπαθώντας να ξεπεράσω την υπέροχη και μνημειώδη γελοιοποίηση περνάω στο κυρίως θέμα. "Πότε θα έρθετε;" ρωτώ με τρόμο μην ακούσω κανένα "λέω να μην έρθω τώρα που σας άκουσα, μάλλον δεν υπάρχει σύγκλιση, εγώ με χαζοχαρούμενους ανθρώπους δεν συναναστρέφομαι, για την ακρίβεια τους αποφεύγω σαν τον μετανάστη ο Καρατζαφέρης".
Ευτυχώς, αντ' αυτού με ρώτησε πού ακριβώς βρίσκεται το κτήριο. Τον ενημέρωσα για τοποθεσία, μέρα και ώρα και περίμενα τη δική του τελική απάντηση.
Σκέφτεται για λίγο και μου λέει "δεν θα μπορέσω αυτή την Παρασκευή, έχω ένα τραπέζι το Σάββατο και θα μαγειρεύω όλη μέρα. Αλλά από την άλλη βδομάδα μπορούμε να το κανονίσουμε."
Α, πολύ ωραία. Θέλετε να σας τηλεφωνήσω ξανά μες στην εβδομάδα; "Ναι, βεβαίως για να το κλείσουμε."
Ωραία, σας ευχαριστώ πολύ, θα ξαναμιλήσουμε, λέω βιαστικά για να κλείσουμε και να νιώσω ανακούφιση που δεν θα ρεζιλευτώ περισσότερο.
Καλή σας μέρα, ακούγεται η ωραία φωνή και κλείνω το τηλέφωνο μ' ένα βιαστικό σας ευχαριστώ, γεια σας.
Άρχισα να περιφέρομαι στο σπίτι με χαρωπά αλματάκια και τρομερή υπερένταση από το ότι τελικά μιλήσαμε και μάλλον (ελπίζω να γίνει και πραγματικότητα) θα έρθει και συνάμα με τις παλάμες μου ανοιχτές στραμμένες προς το πρόσωπό μου να μου αποδίδω τα εύσημα για το πόσο ψύχραιμη, χαλαρή και ο εαυτός μου ήμουν και σε αυτό το τηλεφώνημα.
Ώρες-ώρες σκέφτομαι πόσα χρήματα θα είχα κερδίσει αν όλες αυτές τις στιγμές αμηχανίας και γελοιοποίησης τις είχα καταγράψει και τις πουλούσα. Πρώτον, θα έδινα χαρά σε πολύ κόσμο που θα γέλαγε με την καρδιά του και δεύτερον, θα είχα λύσει το οικονομικό πρόβλημα της υπόλοιπης ζωής μου.
Ο αιφνιδιασμός και η αμηχανία μου ωστόσο, έχουν να κάνουν κυρίως με το ότι στα mails που είχαμε ανταλλάξει ήταν τόσο αστείος, πειρακτικός και χαριτωμένος όσο και τα κείμενά του(συγγραφεύς και αρθρογράφος είναι ο άνθρωπος βλέπετε). Αυτή η σοβαρότητα(ο άνθρωπος εννοείται πως είναι σοβαρός) με την έννοια ότι ήταν πολύ μετρημένος και δεν είχε καθόλου παιγνιώδη διάθεση ήταν παραλυτικός παράγοντας για εμένα που η ταχυπαλμία κόντεψε να καταλήξει σε καρδιακή προσβολή...
Κρίμα θα ήταν, νέος άνθρωπος!
Η πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία είχε μια...τέλος πάντων, είχε αυτή την έκβαση. Ελπίζω η επόμενη να έχει καλύτερα αποτελέσματα χωρίς να χρειαστώ ούτε lexotanil (μην ξεκινήσω από τώρα τα ηρεμιστικά) ούτε αιθέρα(για να με συνεφέρουν) και κυρίως χωρίς να μου δείχνω τον αριθμό 5 και με τα δύο χέρια...
Θέλετε κι εσείς να ζήσετε τη μαγική εμπειρία της αμηχανίας όταν συνειδητοποιείς ότι είσαι από άλλο ανέκδοτο; Απλό. Αν χρειαστείτε οδηγίες ή μια έμπειρη άποψη, εδώ είμαι εγώ, μην ανησυχείτε! Μαζί θα σηκώσουμε το λάβαρο της αστειότητος. Κι αν ο στόχος επιτευχθεί κι η ντροπή είναι αβάσταχτη, υπάρχει ένας πρωτοπόρος του ζωικού βασιλείου να μας δείχνει το δρόμο με...υπερηφάνεια(;): Η στρουθοκάμηλος.
Γιατί, αγαπητοί μου, ρεζίλι δεν γεννιέσαι, γίνεσαι!