Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Μου μάθατε ν' αγαπώ...*

Στους ανθρώπους δεν ψάχνω ελαφρυντικά, ψάχνω αιτίες...θα 'πρεπε, τουλάχιστον. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να λειτουργείς σ' ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που άλλοτε σου ταιριάζει αρκετά κι άλλοτε σου πέφτει ή πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο, εν ολίγοις το νιώθεις ξένο. Το να σου ταιριάζει γάντι είναι πολύ δύσκολο, αλλά και ευλογία, σπάνιο δώρο, τόσο που μένεις εκστατικός μπροστά στην τύχη σου.
Συζητώντας με έναν πολύ γλυκό κι αγαπημένο άνθρωπο, συνειδητοποίησα ότι προσπαθούμε όλοι να φτιάξουμε τον χώρο στον οποίο μπορούμε να χωρέσουμε και να λειτουργήσουμε σωστά και το προσπαθούμε εφ' όρου ζωής.
Για έξι ολόκληρα χρόνια είχα την απέραντη αγάπη και τoυς καταλληλότερους να μου διδάξουν βιωματικά το πώς αγαπούν οι άνθρωποι. Δεν ήταν αρκετό, γιατί ήταν τα έξι πρώτα χρόνια της ζωής μου, μετά έφυγαν κι οι δυο κι όχι μόνο απ' τη δική μου ζωή. Αυτή η σχεδόν εξωπραγματική αίσθηση της απόλυτης ασφάλειας, θαλπωρής, ότι ποτέ κανείς δεν θα σε πληγώσει, ότι δεν θα μπορέσει να προσπεράσει την αξία σου, την ποιότητά σου, ότι θα ζεις βυθισμένη στην αγάπη ήταν ο λόγος που η προσγείωση στην πραγματικότητα ήταν απότομη και απογοητευτική. Βέβαια, οι γονείς μου έκαναν κι εξακολουθούν το καλύτερο που μπορούν, μόνο που εκείνες οι δύο υπέροχες μορφές ήταν κάτι παραπάνω, κάτι που για να το καταλάβεις πρέπει να πολλαπλασιάσεις τα πιο γλυκά αισθήματα επί 100. Κι εκείνοι σίγουρα καταλαβαίνουν, τις λάτρευαν κι αυτοί άλλωστε.
Αν με ρωτήσει κάποιος τί είναι αγάπη θα απαντήσω δυο μάτια υγρά που σ' αγκαλιάζει η ζεστασιά τους, που κοιτώντας μέσα τους είσαι εσύ. Μια ανοιχτή αγκαλιά κι ένα πλατύ, γεμάτο γλύκα, χαμόγελο στο πρόσωπο. Είναι η φροντίδα, το χάδι, το νοιάξιμο. Είναι το βλέμμα όλο αγωνία που παρατηρεί την αναπνοή σου όσο κοιμάσαι για να ξέρει ότι είσαι καλά. Είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη, η τυφλή, που θα μπορούσες να κάνεις οτιδήποτε έχοντας την αδιαμφισβήτητη πεποίθηση ότι δεν πρόκειται να σου συμβεί τίποτε κακό. Είναι τα δάκρυα που διασχίζουν ένα πρόσωπο που τρέχει για να έρθει προς εσένα, γιατί δεν πιστεύει ότι μπόρεσε να ξεχαστεί και να σ' απογοητεύσει (και δεν σ' απογοητεύει ποτέ τελικά). Είναι η προσμονή κι η λαχτάρα τη στιγμή που γίνεται ανακούφιση μόλις μπαίνεις σ' ένα δωμάτιο. Είναι η σχέση που χτίζεται μέρα με τη μέρα και δημιουργεί έναν κόσμο μόνο για σένα όπου εσύ είσαι πάντα η προτεραιότητα, που είσαι ασφαλής, ήρεμος-η, χαρούμενος-η, πανευτυχής, ανέμελος-η και  πιστεύεις ακράδαντα ότι κι ο υπόλοιπος κόσμος εκεί έξω είναι έτσι ακριβώς. Είναι η φροντίδα που δεν σε κακομαθαίνει, αλλά σε καλομαθαίνει και σου μεταδίδει τη λογική πως έτσι πρέπει να αγαπάς, να ανοίγεις την αγκαλιά, την καρδιά, το μυαλό, την ψυχή και τη ζωή σου και να βάζεις τον άλλον μέσα χωρίς δεύτερες σκέψεις και κρατήματα, γιατί αποκλείεται να σε προδώσει ποτέ, αποκλείεται να σε πληγώσει κι είναι αδύνατον να μην αξίζει την εμπιστοσύνη και την αγάπη σου. Είναι η ικανότητα να πιστεύεις πως οι άλλοι σκέφτονται όπως εσύ, χωρίς να θέλουν να σ' εκμεταλλευτούν, να επωφεληθούν, να σε μειώσουν, να σε παραμερίσουν ή να σε βάζουν σε δοκιμασίες ώσπου να πεισθούν για το αν τους κάνεις. Αγάπη είναι δύο ζευγάρια μάτια που δεν μπορώ να ξεχάσω 16 χρόνια μετά την τελευταία φορά που τα είδα, είναι η αίσθηση που μου αφήνει η ανάμνησή τους και είναι σαν άρωμα που δεν φεύγει από τα υφάσματα. Αυτό είναι αγάπη, να σε δέχονται όπως ακριβώς είσαι, να σε βάζουν μέσα στη ζωή τους με τα μπούνια χωρίς ενστάσεις, πρέπει και τεστ, να σου δίνουν χώρο ν' αναπνέεις και να ανθίσεις, να επιτρέπουν στην προσωπικότητά σου να εκφράζεται όπως θέλει και να σε σέβονται δείχνοντάς το με κάθε δυνατό τρόπο, ακόμη κι όταν διαφωνούν με τη σκέψη, τις πράξεις ή τις αποφάσεις σου, γιατί επί της ουσίας συμφωνείτε σε ένα, το πιο σημαντικό: σ' εσένα, ότι σ' αγαπούν, ότι σ' εμπιστεύονται, ότι είσαι κάτι που δεν θα άλλαζαν ποτέ, για τίποτε, γιατί από την αρχή μέχρι το τέλος κι απ' τα μαλλιά ως τα νύχια είσαι μοναδικός κι ασύγκριτος!
Για όλους όσοι δεν αγαπούν έτσι, δεν αφήνουν τους ανθρώπους να μπουν ολόκληροι και απόλυτα, χωρίς να τους κρατούν στον προθάλαμο περιμένοντας να αποδείξουν -αν αντέχουν - αν αξίζουν μια θέση στην καρδιά και τη ζωή τους, για εκείνους που έχουν διόδια στην καρδιά και δεν ανήκουν στο κίνημα "δεν πληρώνω", είτε γιατί φοβούνται μην πληγωθούν, είτε γιατί υπερτερεί ο εγωισμός τους και πιστεύουν πως η καρδιά τους είναι πιο σημαντική από οποιαδήποτε άλλη, ένα έχω να πω. Αν είναι να πληγωθείς θα πληγωθείς, θα απογοητευθείς, θα προδοθείς όσο κι αν προσπαθήσεις να το αποφύγεις. Μα είναι τόσο ωραίο να γεμίζεις την καρδιά σου ωραία αισθήματα και να μην είσαι καχύποπτος με τους ανθρώπους, κάνοντας την αρχή, ώστε να μην είναι καχύποπτοι κι εκείνοι μαζί σου! Στο κάτω-κάτω, όσες φορές και να πέσεις, κάτι θα μάθεις κι όσο περνάει ο καιρός μαθαίνεις να έχεις λιγότερες απώλειες και να σηκώνεσαι γρηγορότερα. Την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους αρνούμαι να τη χάσω, προτιμώ να εμπιστευθώ το ένστικτό μου κι ας βγω και λάθος, όπως έχουμε ξαναπεί, μυς είναι κι η καρδιά, θέλει λίγη άσκηση, μπορεί να τραυματίζεται, αλλά γίνεται πιο δυνατή ;-)
Γι' αυτό δεν ψάχνω ελαφρυντικά για όσους τραβούν γραμμές και φτιάχνουν αναχώματα, ψάχνω αιτίες που να το δικαιολογούν. Μήπως δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν και να μεγαλώσουν με την προσωποποίηση της αγάπης; Ωραία, αλλά τότε πώς δεν θέλησαν να γίνουν οι ίδιοι αυτό; Ναι, τελικά δεν σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, το "συμπεριφέρομαι όπως θα' θελα να μου συμπεριφέρονται" δεν είναι για όλους τρόπος ζωής.
Μην ρωτήσετε γιατί, νοσταλγία, υπαρξιακά, αναμνήσεις και δύο απουσίες που δεν σταματούν να λείπουν, γιατί όπου κι αν είναι, είναι στον δικό μου -πολλάκις- τραυματισμένο και δυνατό μυ... Το 'φερε η μέρα, μάλλον κι ο καιρός.
Υ.Γ. Τώρα που το ξαναδιαβάζω... είμαι πολύ τυχερή που πήρα τόση αγάπη και ξέρω πώς είναι (ακόμη κι αν πονάει που δεν την έχω γύρω μου πια)! Και κάτι που θυμίζει στιγμές κατευθείαν από εκείνη την εποχή...
Στους πέντε ανέμους- Στέφανος Κορκολής και Κωνσταντίνα


*με το να μ' αγαπάτε, ευχαριστώ.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Εκφυλισμός ή εκπολιτισμός: ιδού η απορία...

Τα πράσινα παπάκια στη σειρά- κοίτα χαρά!

Ο Γ.Παπανδρέου πήγε στο συνέδριο των "πράσινων" της Ευρώπης και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις όπως τουλάχιστον καταγράφουν τα ξένα ΜΜΕ. Ε, κι επί τη ευκαιρία είπε να παίξει και με ένα πράσινο παπάκι κάτι που οι φωτογράφοι δεν θα άφηναν να περάσει χωρίς να απαθανατιστεί!
Πάντως, όσο και να διαφωνώ με την πολιτική του, όσο και να με εξοργίζουν τα μέτρα που επί δύο χρόνια έπαιρνε αδιάκοπα και τα φόρτωνε στην πλάτη μας, όσο κι αν θεωρώ ότι το κόμμα του μόνο κατ' ευφημισμόν θεωρείται σοσιαλιστικό, τον ίδιο -όχι ως πολιτικό, αλλά ως άνθρωπο- τον συμπαθώ.
Κι όμως, είναι μια συμπαθής παρουσία, ένας πολιτισμένος άνθρωπος. Δεν αναφέρομαι στις πολιτικές του πράξεις κι αποφάσεις, ούτε στον δείκτη ευφυίας ή το κατά πόσον αποφάσισε να μας οδηγήσει εδώ που φτάσαμε. Δεν θέλω να μιλήσω για πολιτικές πρακτικές, αλλά για συμπεριφορές.
Αυτός ο άνθρωπος -απεκδυόμενος το όνομα και την ιδιότητά του- έχει πολιτισμό. Πραγματικό πολιτισμό. Από αυτόν που οι περισσότεροι και όχι μόνο στη Βουλή δεν διαθέτουν. Όχι, δεν λέω για το χαμόγελο με το οποίο βγήκε από το Προεδρικό Μέγαρο σαν να μην έχει καταλάβει σε τί κρίσιμο σημείο βρισκόμαστε, εκεί στο χείλος του γκρεμού. Αλλά για κάτι που ειλικρινά χρειάζονται οι άνθρωποι σήμερα σε όλο τον κόσμο και κυρίως στη χώρα μας: Πολιτισμό.
Να ανοίγεις την τηλεόραση και να μην βλέπεις βουλευτές, πολιτικούς αρχηγούς, υπουργούς, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους να σκοτώνονται στα κανάλια και νόημα να μην βγαίνει. Εσύ ο έρμος τηλεθεατής μένεις σαστισμένος μπροστά στην παράνοια των όσων εκτυλίσσονται.
Θέλω να περνάω το δρόμο και το αυτοκίνητο που είναι αρκετά μακριά να μην γκαζώνει για να περάσει πρώτο και να μην μ' αφήσει να διασχίσω το δρόμο-Γολγοθά ή να με βλέπει σαν κινούμενο στόχο που πρέπει να πετύχει.
Θέλω να περιμένω το λεωφορείο πάνω στο πεζοδρόμιο κι όχι στη μέση του δρόμου, επειδή οδηγοί αυτοκινήτων, φορτηγών και πούλμαν αποφάσισαν ότι η καλύτερη θέση πάρκινγκ είναι μπροστά στη στάση, πάνω στο πεζοδρόμιο ή παραλλήλως σε όοοοολο το πεζοδρόμιο ώστε ούτε ορατότητα από σένα ούτε τον οδηγό του λεωφορείου υπάρχει. Και σταθερά οι οδηγοί περνούν δίπλα σου ξυστά λες και αποφάσισες μόνος σου ν' αυτοκτονήσεις, όχι ότι σ' ανάγκασαν να βγεις στη μέση του δρόμου.
Θέλω να μην γίνομαι σαρδέλα στα ΜΜΜ, ούτε να περιμένω 40 λεπτά ή μία ώρα και όταν έρχονται να είναι γεμάτα με αποτέλεσμα και να πηγαίνω αργοπορημένη στον προορισμό μου και ή να παίρνω ταξί(3,40 ευρώ χαλαρά!) ή να στριμώχνομαι λες και συμμετέχω σε όργιο!
Θέλω να μπαίνω σε ένα μαγαζί, να λέω καλημέρα με χαμόγελο και να μου απαντάνε έτσι ακριβώς. Να ζητάω ευγενικά μια πληροφορία και να ασχολούνται με αυτό που ρωτώ απαντώντας μου με την ίδια ευγένεια. Να μιλάει ο καθένας με τη σειρά του, να δίνει ο ένας τον λόγο στον άλλο κι όχι να το παίρνει μονότερμα λες και όλος ο κόσμος θέλει ν' ακούσει εσένα μόνο(γιατί πολύ απλά ΔΕΝ θέλει).
Να μην απαιτούν πράγματα που δεν δικαιούνται και που δεν μπορούν καν να προσφέρουν. Να μην είναι δογματικοί, να μην επιμένουν να επιβάλλουν (ακόμη και με το ύφος κι ας λένε στα λόγια πως δεν θέλουν να το κάνουν) την άποψή τους. Θέλω διαλλακτικότητα, να μπορείς να συνεννοείσαι. Να μην βιάζονται όλοι να σε ακυρώσουν στην πρώτη φράση που θα πεις ή να γίνονται μηδενιστές. Να δείχνουμε όλοι εμπιστοσύνη και να την κερδίζουμε. Να υπάρχει ειλικρίνεια, σεβασμός, ευγένεια, αξιοπρέπεια.
Να χαμογελάμε, αθώα, καθαρά, χωρίς υπονοούμενα, με την καρδιά μας, γιατί έτσι, είμαστε άνθρωποι, μέλη μιας κοινωνίας.
Να μην ανταλλάσσουμε ύβρεις, να μην οδηγούμαστε λόγω συνθηκών με το ξεκίνημα της μέρας μας να έχουμε ήδη βρίσει από μέσα μας ή και μεγαλόφωνα τουλάχιστον δέκα ανθρώπους. Να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Να μην εξαπατά ο ένας τον άλλο.
Να σεβόμαστε το συνάνθρωπο, τον συμπολίτη, την κοινωνία, το περιβάλλον. Θέλω να μην λερώνεις τη σκάλα της πολυκατοικίας και να την αφήνεις έτσι. Αν την λερώσεις να την καθαρίσεις άμεσα, όχι να περιμένεις πότε θα το κάνει άλλος. Να μην επιτρέπεις στο κατοικίδιό σου να κάνει τις βιολογικές του ανάγκες μέσα στην πολυκατοικία(ΕΛΕΟΣ!) και όταν το βγάζεις βόλτα να έχεις μια πλαστική σακούλα και να μαζεύεις τις ακαθαρσίες του ώστε να καταλήξουν στα σκουπίδια. Δεν είναι πολιτισμός να περπατάς ανάμεσα σε σκατούλες (συγνώμη κιόλας) σε κάθε πεζοδρόμιο και δρόμο. Είναι και θέμα υγείας στο κάτω-κάτω, αλλά εδώ δεν μπορούν να καταλάβουν ότι και η υγεία θέμα πολιτισμού είναι, πού να εξηγώ τώρα σε κάθε μη δεκτικό προς αποτελεσματική επικοινωνία;! Αν δεν μπορείς να φροντίσεις όπως πρέπει το κατοικίδιό σου, μην παίρνεις καν ένα!
Θέλω να μπορώ να περπατάω χωρίς να αναρωτιέμαι αν θα φτάσω σώα στο σπίτι μου ή όχι κι αυτό θέμα πολιτισμού είναι. Ρίξτε μια ματιά στις χώρες με τα μικρότερα ποσοστά εγκληματικότητας και θα καταλάβετε ότι ο πολιτισμός είναι που κάνει τη διαφορά. Μια πολιτισμένη (ουσιαστικά, όχι τύποις) κοινωνία διέπεται από κανόνες που διαφυλάσσουν αυτή την ισορροπία και ηρεμία κι εφαρμόζονται επί του πρακτέου, καθώς είναι εμποτισμένο στην κουλτούρα τους.
Θέλω να αφήνω το βιογραφικό μου και να μην αντιμετωπίζομαι λες και πάω να τους σκοτώσω μάνα, πατέρα, αδελφό, παππού, γιαγιά και θείο(πώς το' χω όμως το δεκαπεντασύλλαβο! συγκινούμαι). Δουλειά ζητάμε μαντάμ, όχι δανεικά! Αν χρειαστείς νέους εργαζόμενους παίρνεις τηλέφωνο για συνέντευξη, αν όχι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Προς τί λοιπόν η αγένεια; Είμαστε από τους λίγους λαούς(αν όχι ο μόνος) που το να ζητάς δουλειά ισοδυναμεί με ζητιανιά στα μάτια πολλών εργοδοτών(;) κι εργαζομένων που νομίζουν πως είναι εργοδότες(;). Ε, λυπάμαι που θα σας στεναχωρήσω, αλλά δεν είναι επαιτεία, είναι το πλέον λογικό. Μπορεί εσύ έχοντας το ύφος δέκα καρδιναλίων να μην χρειάστηκε να δώσεις ποτέ σου ένα βιογραφικό, γιατί είχες γνωστό ή μέσον. Ο υπόλοιπος όμως κόσμος που δεν έχει μπάρμπα στην Κορώνη και θειά στο Κορωπί (καλά, συγκινούμαι δις, έχω χάρισμα άμα φουντώσω τελικά!) είτε τα στέλνει είτε τα πηγαίνει μα τα χεράκια του και λιώνει στο περπάτημα αφήνοντάς τα σε πιθανούς εργοδότες. Συμπεριφέρσου επομένως ως έλλογο ον κι όχι σαν... ας μην πω καλύτερα!
Στα πλαίσια της δουλειάς ειλικρινά δεν είναι ανάγκη να με συμπαθείς και να σε συμπαθώ, μπορούμε ωστόσο να είμαστε ευγενικοί, πολιτισμένοι, να λέμε μια καλημέρα, όταν καταστεί απαραίτητο να συνεργαζόμαστε ομαλά και αποτελεσματικά, να μην μ' ενοχλείς, να μη σ' ενοχλώ και να μην γινόμαστε κουραστικοί(δεν θέλω να μάθω την ιστορία της ζωής σου, γιατί δεν μ' ενδιαφέρει, το κατάλαβες ή να στο στείλω σε e-card;). Καλό είναι να μην παραγνωριζόμαστε κάνοντας έως και χυδαία αστεία στα πλαίσια του "τόσες ώρες μαζί, δεν υπάρχουν πια όρια". Λάθος, πάντα υπάρχουν όρια και διαμορφώνονται ανάλογα με τον εκάστοτε άνθρωπο και τη σχέση που φτιάχνουμε μαζί του.
Θέλω πολιτική με πολιτισμό. Δυστυχώς, αυτές οι δύο λέξεις που έχουν κοινή ρίζα, δεν έχουν τίποτε άλλο πια κοινό. Γιατί η πολιτική που βλέπουμε δεν έχει πολιτισμό και το έχουμε διαπιστώσει ουκ ολίγες φορές εντός κι εκτός Βουλής.
Θέλω να μην βλέπω και ακούω άντρες-γυναίκες, νέους-μεσήλικες-ηλικιωμένους να φτύνουν στη μέση του δρόμου εκεί που περπατάς αμέριμνα. Αν είναι τόσο αναγκαίο να το κάνεις υπάρχουν κάτι μακρόστενα μικρά σακουλάκια που μέσα έχουν κάτι διπλωμένα λευκά βαμβακερά μαντιλάκια μιας χρήσης, χαρτομάντιλα θαρρώ τα λένε...ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΑ!!! Χωρίς ηχητικά εφέ! Και μετά πέτα τα στα σκουπίδια. Είδες πόσο απλό είναι;
Θέλω να κατανοείς τη διαφορά του κάδου απορριμάτων και του κάδου ανακύκλωσης: το δεύτερο είναι μπλε και ΔΕΝ δέχεται σκουπίδια, κατανοητό;!
Θέλω να μην περνάει ο κάθε τρελός με το αυτοκίνητο και τη μουσική σε φάση που το επόμενο βήμα είναι η κώφωση(αν δεν έχει ήδη επέλθει) με αποτέλεσμα να τραντάζονται 5 οικοδομικά τετράγωνα ανά 10 δευτερόλεπτα και να μην κυκλοφορούν κάγκουρες με μηχανάκια στα οποία για έναν περίεργο και ανεξήγητο λόγο η εξάτμιση είναι κομμένη επίτηδες(πόση βλακεία πια;!)
Όπως νομίζω έγινε κατανοητό έχω φτάσει στα όριά μου. Απαιτώ πολιτισμό. Δεν το εύχομαι, δεν το ζητώ, απαιτώ να έχουμε πολιτισμό, το προσφέρω και το απαιτώ δικαιωματικά.
Αρνούμαι να ζω σε μια χαώδη κατάσταση, με ανθρώπους που ως επί το πλείστον χρήζουν το λιγότερο ψυχιατρικής βοήθειας(η ψυχολογική ήταν δέκα χρόνια πριν φτάσουν σ' αυτή την κατάσταση, τώρα πια είναι αργά, θεωρείται σ' αυτή τη φάση ημίμετρο!).
Κι όταν λέω πολιτισμό δεν εννοώ να γίνουμε άνθρωποι που περιφέρονται μιλώντας αργόσυρτα για τις ιδέες του Πλάτωνα ή για πολύ πειραματικές θεατρικές παραστάσεις. Έχουμε κι ένα ταμπεραμέντο, δεν είπαμε να πεθάνουμε από βαρεμάρα. Αλλά ο πολιτισμός είναι κάτι πιο βαθύ, πιο ζωντανό, γιατί είναι στην καθημερινότητά μας, στη συμπεριφορά, στη ζωή μας.
Γι΄ αυτό λοιπόν συμπαθώ τον Γ. Παπανδρέου, γιατί φαίνεται ότι έχει μεγαλώσει σε άλλες κοινωνίες κι έχει άλλο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Για χιλιοστή φορά θα επαναλάβω αυτή τη λέξη. Είναι ένας πολιτισμένος άνθρωπος, δεν ωρύεται, δεν φωνάζει, δεν είναι απελπισμένος να τον ακολουθούν τα φώτα, δεν ξεκατινιάζεται σε σημείο να νομίζουμε ότι δεν έχει συναίσθηση(για το αν έχει όρκο δεν παίρνω), δεν είναι αγενής και προκλητικός και σε αντίθεση με άλλους από το κόμμα του, αλλά και τον προηγούμενο πρωθυπουργό ανέλαβε τις συνέπειες των αποφάσεων και πράξεων όλων των συμμετεχόντων στην κυβέρνηση. Θα κουβαλάει για πάντα τη μήνιν που επέσυρε για τα μέτρα που υπερψήφισε και εφάρμοσε η κυβέρνησή του και για την κατάσταση της χώρας(να σας θυμίσω ότι ο Καραμανλής βαριόταν αφάνταστα να είναι πρωθυπουργός και άφησε όλους τους υπόλοιπους να κυβερνήσουν, να εξαπατήσουν κι ύστερα εξαφανίστηκε από προσώπου γης αφήνοντας να βρουν λύση οι άλλοι).
Δεν τον θέλω ξανά πρωθυπουργό, φτάνει, ας δείξουμε λίγο έλεος στον έρμο πολίτη. Εκτιμώ ωστόσο αφάνταστα το ότι μαζί με τον Κωστή Στεφανόπουλου και δυο-τρεις ακόμη μου δίνουν την εντύπωση πως πολιτισμός υπάρχει ακόμη σ' αυτή τη χώρα ως στάση ζωής και συμπεριφορά, πόσω δε μάλλον στην πολιτική που είναι απαραίτητη. Γιατί ο Άδωνις που μιλάει για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό είναι κατ' ουσίαν απολίτιστος, αυτό είναι έως και χυδαίο.
Αυτά...καθώς έρχονται Χριστούγεννα κι οι δρόμοι θα γεμίσουν λαμπάκια, αλλά κι άστεγους κι εγώ δεν νιώθω καν ότι πλησιάζουν οι γιορτές και στεναχωριέμαι. Μα περισσότερο θυμώνω που πίσω από αστραφτερά στολίδια και πολύχρωμα λαμπιόνια θα κρύψουμε για λίγο τόση μαυρίλα και βρωμιά κι από 3 Γενάρη πάλι μαζί μας θα είναι, γιατί ποτέ δεν έφυγαν.
Ο Άγιος Βασίλης φέτος θέλω να μου φέρει ένα πράσινο παπάκι σαν του Παπανδρέου (αν το έχετε σε ένα κουφετί χρωματάκι ή φούξια ή έστω το κλασικό κίτρινο, θα το προτιμούσα, ευχαριστώ). Ε,  για να χαίρεται τόσο μ' αυτό κάτι καλό θα έχει...

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Δεν θα περάσει ο φασισμός(;)

Μία μέρα πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου μίλησαν ο Ζέεφ Στέρνχελ (καθηγητής και συγγραφέας του "Αντι-Διαφωτισμού") και η Βασιλική Γεωργιάδου(καθηγήτρια και συγγραφέας του "Η Ακρα Δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης") -στα πλάσια των εκδηλώσεων "Εμείς και οι Άλλοι- Εμείς ως Άλλοι" στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών- για τον φασισμό και τη ροπή προς την άκρα δεξιά που σημειώνεται τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Τα όσα ειπώθηκαν ήταν πολύ ενδιαφέροντα και μας βάζουν σε σκέψεις, ιδιαιτέρως αυτή την περίοδο που οι εξελίξεις μας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Μια συζήτηση που έγινε παραμονή του Πολυτεχνείου, πόσο επίκαιρη, αλλά συνάμα και διαχρονική δυστυχώς, αφού ακόμη δεν καταφέραμε να εξαλείψουμε τα πιο ταπεινά, άρρωστα και ακραία ένστικτα.
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=430660&wordsinarticle
Το ρεπορτάζ είναι του Γρηγόρη Μπέκου για το http://www.tovima.gr/

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

"...Θέλω να 'μαι καλά"

Ένα πάρα πολύ όμορφο τραγούδι σε εξαιρετικούς και αληθινούς στίχους της Ρεβέκκας Ρούσση, μουσική του Στέφανου Κορκολή και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη χαρίζει τη φωνή της. Πόση αλήθεια, βάθος, συναίσθημα...
"Σουπερμάρκετ, ζωές και χαμένες στιγμές
μ' αγαπάς, θέλεις να 'μαι καλά.
Με κοιτάς και δεν βλέπεις ποια είμαι,
μου μιλάς και μιλάς στη σκιά,
μοναξιά μου, ζωή μου,
δύναμή μου, ψυχή μου,
μ' αγαπάς, θέλω να'σαι καλά .
Και για χρόνια στην ίδια κολώνια
στη συνήθεια που αφήνει κενά
μοναξιά μου, ζωή μου,
δύναμή μου, ψυχή μου
μ' αγαπάς μα δεν είμαι καλά"

Άλκηστις Πρωτοψάλτη- Θέλεις να 'μαι καλά

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Στην Ελλάδα έχουμε -διεστραμμένο- χιούμορ...

Ούτε να το ΄ξερα, στοίχημα έπρεπε να βάλω να κερδίσω και τίποτε σε τέτοιους δύσκολους καιρούς. Το έλεγα, να δείτε που ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης κι ο Πλεύρης θα πάρουν υπουργεία και θα κλάψουνε μανούλες!Ε, κλάψτε, γιατί εκτός από τον ΟΥΚά Πλεύρη οι έτεροι δύο πήραν υπουργείο!
Βέβαια, εγώ στοιχημάτιζα ότι ο Γεωργιάδης θα μπει στο Παιδείας, έτσι για να μην αφήσει τίποτε όρθιο, ο Βορίδης στο Δικαιοσύνης και ο Πλεύρης στο Εθνικής Άμυνας.
Παραδεχτείτε το, τόσο σωστός συνδυασμός αντικειμένου και προσωπικότητας δεν θα μπορούσε να γίνει. Ευτυχώς, όμως που και η Παιδεία γλίτωσε και η Άμυνα και η Δικαιοσύνη. Δυστυχώς, δεν τη γλίτωσαν την κατραπακιά το Υπουργείο Ανάπτυξης στο οποίο υφυπουργός (αχ, θα τρελαθώ...) είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης σε θέματα ναυτιλίας (για να σωθεί η υπόλοιπη ανάπτυξη και να ζήσει δραματικές στιγμές η ναυτιλία για την οποία τόσο φημιζόμαστε οι Έλληνες), ούτε το Υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων στο οποίο υπουργός από τη σήμερον αναλαμβάνει ο Μάκης Βορίδης (τον κάνανε και υπουργό, τον κάνανε και υ-πουρ-γό!!!ε, όχι αρκετά χτυπήματα δέχτηκα) και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης με υφυπουργό τον Αστέριο Ροντούλη(τρομακτική φιγούρα, παέι η αγροτιά, πάει η αγροτιά!).
Θα κάνω την πρότασή μου έστω και κατόπιν εορτής και θα πω ότι αν σώνει και καλά έπρεπε να συμμετάσχει βουλευτής του ΛΑΟΣ ας ήταν ο Βαϊτσης Αποστολάτος, που θα μπορούσε να μπει είτε στο Υγείας (σεξολόγος είναι ο άνθρωπος, ξεεέρει), είτε στο Εργασίας (σεξολόγος είναι ο άνθρωπος, ξεεεέρει, ξαναλέω).Θα κάνει ατμόσφαιρα, θα ασχοληθεί με την ψυχική και σεξουαλική υγεία των πολιτών και μετά κανείς άρρωστος, όλοι υγιείς και ευτυχισμένοι! Για να μην πω για τη σύσφιξη -εργασιακών- σχέσεων και τί ωραία που θα λύνονταν όλα. Αλλά δεν με ρώτησε κανείς να κάνω την πρότασή μου, να δεις τί ωραία! Τώρα, καθίστε με τον μπουμπούκο που έκανε επιτέλους τη μπουμπούκα του κυρία υφυπουργού, τον Βορίδη που και κρύος είναι(βορί-δης γαρ) και αντιερωτικός και τον Ροντούλη που κοιτώντας τον ξέρεις πώς μοιάζει ο ιός της γρίπης! Αν ήταν βουλευτής κι ο Ψινάκης, θα είχα δύο προτάσεις να κάνω, αλλά είναι μόνο ένας απλός δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων. Κι έτσι χάνονται λαμπρές στιγμές της ελληνικής Ιστορίας. Άμα δεν είναι ευφάνταστος ο άνθρωπος, δεν σκέφτεται ανοιχτόμυαλα!

Για να δείτε τί πήραμε και τί χάσαμε!
Και για σοβαρευτώ λίγο (που λόγω της τραγελαφικής κατάστασης μού είναι ομολογουμένως αρκετά δύσκολο) δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα υπάρξει κυβέρνηση με συμμετοχή του ΛΑ.Ο.Σ. και μάλιστα ότι θα έχουμε και υπουργό από το κόμμα αυτό (τί άλλο θα ζήσουμε πια!). Μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα συζητήσεων επί συζητήσεων, από μια σωρεία γεγονότων απόλυτης γελοιοποίησης εντός(κυρίως) κι εκτός χώρας, από έναν διαρκή πόλεμο νεύρων, από την απόλυτη κατάντια να μην μπορούν οι πολιτικοί άνδρες (κατ' ευφημισμόν) του τόπου να παραμερίσουν τον εγωισμό και τα κομματικά τους συμφέροντα και να βρουν μια λύση, την όσο το δυνατόν καλύτερη, για να βοηθήσουμε τη χώρα και τους ανθρώπους της, το λαό της έχουμε μια "κυβέρνηση ενότητας", αυτή την κυβέρνηση τέλος πάντων. Δημοσιογράφοι 5 μέρες δεν κοιμήθηκαν, επι εικοσιτετραώρου βάσεως ήταν έξω από τη Βουλή, το Μέγαρο Μαξίμου, το Προεδρικό Μέγαρο και τα γραφεία των κομμάτων. Έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι ήταν αγκαλιά με ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και υπολογιστές για να μαθαίνουν τί γίνεται διαρκώς. Κάπου ανάμεσα στην εθνική μας παράνοια, στην ψυχική μας εξόντωση, βρίσκονταν και η διεθνής κατακραυγή και γελοιοποίηση. Οι Έλληνες δεν μπορούν να αποφασίσουν, δεν καταλαβαίνουν τί γίνεται, μας κοροϊδεύουν, εμείς τους δίνουμε οικονομική βοήθεια από τους φόρους των Ευρωπαίων πολιτών κι αυτοί χρονοτριβούν σαν να ζουν σε άλλο πλανήτη, χάος επικρατεί σ' αυτή τη χώρα, θα τους διώξουμε από το ευρώ αν δεν αποφασίσουν κι άλλα πολλά. Μέχρι που γίναμε και ριάλιτι στη Βρετανία, καθώς είμαστε η χώρα της διαφθοράς, της τεμπελιάς, της καλοπέρασης, της απάτης, της κλεψιάς. Αυτά είμαστε; Όχι, εγώ πιστεύω πως έχουμε μια δόση από όλα αυτά και κατά το παρελθόν έχουν υπάρξει αδιανόητες καταστάσεις, αλλά δεν είμαστε αυτά. Είμαστε μια χώρα με πολίτες που δουλεύουν περισσότερες ώρες, σε δυσκολότερες συνθήκες και με λιγότερα μέσα απ' ό,τι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, πληρωνόμαστε λιγότερο για τις υπηρεσίες που προσφέρουμε και τα προϊόντα είναι ακριβότερα σε σχέση με άλλων χωρών όπου οι μισθοί είναι πολύ υψηλότεροι. Ο Έλληνας ευθύνεται για την ψήφο του τα τελευταία τριάντα χρόνια, για τις επιλογές του και τη νοοτροπία του "να βολευτώ κάπου", μια νοοτροπία όμως που προέρχεται από την ανασφάλεια που αισθανόταν στις συνθήκες κάτω από τις οποίες μεγάλωσε. Ένιωσε δυσκολίες που πολλοί άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί δεν ένιωσαν, εξαντλήθηκαν τα αποθέματά του και ζήτησε μια ζωή ήρεμη, σταθερή και με όση ευημερία του χρωστούσε η Ιστορία. Αυτό ήταν το σφάλμα, η Ιστορία δεν μας χρωστά, την Ιστορία τη γράφουμε και τη διαμορφώνουμε εμείς. Άλλες φορές σταθήκαμε αφελείς κι άλλες κωφεύαμε, γιατί ήταν βολικό, αυτό είναι ένα από τα χρέη που δημιουργήσαμε κι αυτό πληρώνουμε τώρα.
Μόνο που πια είναι αργά για να ξεφύγουμε από τον τοκογλύφο...
Ο κ. Παπαδήμος είναι ένας σοβαρός άνθρωπος και επαγγελματίας, είναι κι ένα πρόσωπο που συνεργάστηκε με την ολέθρια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και συγκεκριμένα με το κ. Σημίτη όταν μπήκαμε στην ευρωζώνη. Είναι υπεύθυνος να υλοποιήσει όλα τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα που συμφωνήθηκαν την 26η Οκτωβρίου στη Σύνοδο Κορυφής και αυτό θα κάνει.
Γενικά πιστεύω στα θαύματα, εν προκειμένω εκτιμώ τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητά του σε σχέση με την παντελή έλλειψη αυτής από τους πολιτικούς μας, αλλά δεν προσδοκώ τίποτε περισσότερο. Θα φέρει εις πέρας την αποστολή του, να πιει εκ μέρους τον Ευρωπαίων κι άλλο ελληνικό οικονομικό αίμα.
Έστω και τώρα, ας ενηλικιωθούμε ως χώρα. Σας το ζητώ ειλικρινά, ας αναλάβουμε την ατομική μας ευθύνη, ας πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ας επιδείξουμε σοβαρότητα, ψυχραιμία, καθαρότητα σκέψης και αξιοπρέπεια κι ας αλλάξουμε την κοινωνία για να αλλάξουμε και το πολιτικό σύστημα. Εμείς το επιλέξαμε, ας του δώσουμε αυτή τη φορά την...αρνητική μας ψήφο για να αποχωρήσει.
Τρία πράγματα έδωσε ο ελληνικός λαός στον υπόλοιπο κόσμο: τη δημοκρατία, την υπερηφάνεια-ανάληψη ευθύνης και την απόλυτη απαίτηση για ελευθερία. Φτάσαμε στο σημείο να γκρεμίζονται σταδιακά και τα τρία. Είμαστε μια κατ' ευφημισμόν δημοκρατία, έχουμε πάψει να είμαστε περήφανοι, υπεύθυνοι, γίναμε περίγελος, αρνούμαστε την ευθύνη που μας αναλογεί και δώσαμε αμαχητί την ελευθερία μας σε χώρες που θεωρούν(και μάλλον έχουν δίκιο) ότι μπορούν να διαχειριστούν τα οικονομικά και πολιτικά μας ζητήματα καλύτερα από εμάς.
Στις επόμενες εκλογές θυμηθείτε τις τρεις αυτές αξίες κι όχι το μπαμπά ή τον παππού σας που έλεγε "βρες κάπου να βολευτείς". Το ξεβόλεμα είναι το θέμα, σας το λέει μια άνεργη με πολλές-πολλές ανασφάλειες κι άγχη.
Καλό σαββατοκύριακο!

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως, κρίμα που είμαστε ανεπίδεκτοι...

Από το 1975 στο 2011, η μουσική αποδεικνύει πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται αενάως ή και μένει απλώς αμετάβλητη, χωρίς καμία απολύτως εξέλιξη. Α, ρε Ελλάδα με τις πρωτοτυπίες σου!
Απόψε γλιτώσαμε την έξοδο από την ευρωζώνη με ένα σωρό παρελκόμενα προβλήματα υψίστης σημασίας και σοβαρότητας, αλλά η παραμονή μας σ' αυτή δίνει μια μικρή κοφτή ανάσα που ωστόσο δεν είναι και πάλι σωτηρία. Τα υπόλοιπα από αύριο, με καθαρό μυαλό, γατί μια βδομάδα τώρα τόσες εξελίξεις και τέτοιο καρδιοχτύπι ήταν εξουθενωτικό. Γι' απόψε ακούστε τον Λουκιανό Κηλαηδόνη 36 χρόνια πριν να τραγουδά πράγματα σύγχρονα, επίκαιρα και όπως αποδεικνύεται διαχρονικά...
Να πιστεύετε στα θαύματα, ακούτε που σας λέω και να γίνεστε κάθε μέρα ένα θαύμα εσείς, τότε θα γίνει και το μεγάλο για όλους μας.

Λουκιανός Κηλαηδόνης- Οι συμβάσεις