Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Ας ξεχνάς, αρκεί να αισθάνεσαι...

Μπορεί να αντικρίσεις το ωραιότερο βλέμμα και να ξεχάσεις το χρώμα των ματιών. Μπορεί να απολαύσεις την ωραιότερη θέα, το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα και να ξεχάσεις την εικόνα. Μπορεί να μυρίσεις το πιο ευωδιαστό άρωμα, να γευθείς το απαύγασμα της γαστριμαργικής τελειότητας, να έχεις ζήσει μοναδικές στιγμές που δεν μπορείς να θυμηθείς λεπτομέρειες. Μπορεί να έχεις ακούσει ΤΟ τραγούδι και να μην θυμάσαι τη μελωδία ή τα λόγια. Αυτό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ είναι τί σε έκανε να αισθανθείς. Η μνήμη που καταγράφει μηχανικά τα γεγονότα εύκολα διαγράφει ή παραλείπει, η συναισθηματική μνήμη ποτέ. Είναι μια τεράστια αποθήκη συναισθημάτων και εναλλαγής εντάσεων αυτών που δεν παρακάμπτει και δεν στέλνει τίποτε στον κάδο ανακύκλωσης.
Ξεχνώ λόγια, στιγμές, εικόνες, διάφορες μικρές ή μεγάλες λεπτομέρειες, αλλά ποτέ δεν ξεχνώ το συναίσθημα, τί ένιωσα εκείνη τη στιγμή, είναι σαν να επαναλαμβάνεται μέσα μου, σαν αναπαράσταση, αναβίωση, αλλά μόνο στο συναίσθημα. Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει όταν βλέπουμε παλιές φωτογραφίες ή φωτγραφίες αγαπημένων προσώπων, μπορεί να μην θυμόμαστε ακριβώς πώς βγήκε αυτή η φωτογραφία, αλλά ασυναίσθητα σχηματίζεται στο πρόσωπό μας ένα μεγάλο, αυθόρμητο κι ειλικρινές χαμόγελο. Άλλες πάλι, που βλέπουμε εικόνες ανθρώπων που έφυγαν, μας πλημμυρίζει μια θλίψη ή θυμός και πόνος, ανάλογα με το τί εννοούμε με το "έφυγαν". Εκείνη τη στιγμή είναι που το συναίσθημα παίρνει το λόγο και εν ολίγοις, κάνει κουμάντο.
Δεν ξέρω αν σημασία έχει να γεμίσεις με όμορφες εικόνες, όμορφες μελωδίες, γεύσεις κι αρώματα, με ωραίες αναμνήσεις... ή απλώς, με αληθινά και υπέροχα συναισθήματα.
Σήμερα το απόγευμα κάνοντας μια βόλτα περπατώντας πέρασα από πολλούς δρόμους, πολλά κτίρια, αλλά δεν υπάρχουν στη μνήμη μου. Αυτό που ακόμα αισθάνομαι είναι ο αέρας που φύσαγε κι έπαιζε με τα μαλλιά μου, η αίσθηση ελευθερίας που μου έδινε, η χαρά μου κοιτώντας τη σκιά μου με το παιχνίδι του αέρα, η έκπληξη φτάνοντας στο πάρκο, λες και το ανακάλυπτα πρώτη φορά, πώς είναι δυνατόν να είναι κάτι τόσο όμορφο, τόσο κοντά κι εγώ να το αγνοώ. Όταν ανέβηκα το λοφάκι δεν πρόσεξα τόσο τη θέα, όσο το καρδιοχτύπι της προσπάθειας ν' ανέβω -καθώς μια υψοφοβία την έχω- και μια βαθιά αναπνοή ανακούφισης που κατεβαίνει ως το στομάχι συνοδεύοντας το καρδιοχτύπι. Η ψυχρούλα που ένιωθα στην πλάτη, αλλά η άρνησή μου να βάλω μπουφάν, γιατί...τώρα αισθάνομαι, τώρα όλοι οι αισθητήρες μου είναι σε εγρήγορση, τώρα αποκομίζω μνήμες, τώρα ζω. Σ' αυτή την ησυχία, την απόσταση από την καθημερινότητα, σ' αυτή τη βαθιά ανάσα.
Α! Κι εκείνη η επαναλαμβανόμενη διαπίστωση: "πρέπει να έρθουμε μια μέρα με τα κορίτσια, θα' ναι σαν εκδρομή μες στην πόλη" και μετά πάλι μια ανησυχία και υπενθύμιση "να μην ξεχάσω να τους το πω".
Γύρω απ' την λίμνη κόσμος να χαζεύει τις πάπιες κι εγώ να έχω μια εσωτερική διαμάχη "μα δεν είναι πάπιες, χήνες είναι, οι πάπιες έχουν πλακουτσωτά ράμφη, αυτές έχουν μυτερά, είναι χήνες" και λίγο αργότερα η αμφιβολία εκφράζεται και εντέλει, αποδεικνύεται. Ναι, ήταν χήνες, παιχνιδιάρες κι ερωτιάρες, εμ, βλέπετε άνοιξη. Όσο έπαιζαν εγώ σκεφτόμουν ένα αστείο με μια φίλη μου που περιείχε και πληροφορία για τους κροκόδειλους. Οι κροκοδειλίνες κάνουν φυσαλίδες για να προσεγγίσουν τον κροκόδειλό τους, όπως καταλαβαίνετε αναπτύξαμε με τη φίλη μου ολόκληρο συλλογισμό γύρω από το κροκοδειλίσιο φλερτ. Όσο το σκεφτόμουν χαμογελούσα και ήθελα να γελάσω, αλλά θα έπρεπε να εξηγήσω γιατί και δεν ήμουν πολύ σίγουρη ότι είχα διάθεση και λόγο να το κάνω.
Όταν πια είδαμε παπάκια, πήρα μια χαρά, σαν παιδί σε ζωολογικό κήπο! Μέσα μου ακούγονταν ανάκατες φωνούλες "αυτά είναι παπάκια, αυτά είναι παπάκια, με το πλακέ το ράμφος" και ύστερα από λίγο η διαπίστωση του μπαμπά μου "ναι, τελικά είχες δίκιο, είναι διαφορετικό το ράμφος", αλλά εκείνη τη στιγμή εγώ έβλεπα δυο μικρά ήσυχα παπάκια, χνουδωτά-χνουδωτά, στο χρώμα του σταριού, που μ' έκαναν να χαμογελώ σαν 5χρονο.
Ίσως η ζωολογία να μην έχει σημασία, αλλά η χαρά, η ηρεμία, η απόσταση, η ανάσα, η ησυχία, το αεράκι που έπαιζε και με χάιδευε, η πλάτη μου που κρύωνε λιγάκι, τα χαλίκια κάτω από τα πόδια μου που γίνονταν αισθητά ακόμα κι απ' τα αθλητικά, ο πόνος στον ώμο απ'την τσάντα που με ανάγκασε να την βάλω στο άλλο χέρι κι εκείνη η πραότητα που με διακατείχε και με εξέπληξε, είχε μεγάλη σημασία για μένα.
Αν μπορώ να αισθάνομαι τόσο όμορφα και ήρεμα πιο συχνά, τότε θα είμαι ένα βήμα πιο κοντά στη ζωή που θέλω να ζήσω. Με απλά, μικρά, όμορφα κι αληθινά πράγματα, που βάζουν σε σειρά τις σκέψεις, την ψυχή και τιθασεύουν την αναστάτωση.
Τί κρίμα η επίδρασή τους να κρατά τόσο λίγο...
Θα σας μιλήσω εκτενώς για το πάρκο, αλλά ας αφήσουμε την πεζότητα και την πραγματικότητα απόψε.
Κρίμα να μην υπάρχει κανείς που να εκτιμά τα συναισθήματα που σου προκαλεί κάτι τέτοιο και αντ' αυτού, πασχίζουν να διαταράξουν την γαλήνη σου...
Αααχ...

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Ψυχανάλυση...

Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί να θέλετε να βάλετε ξαφνικά τα κλάματα ή να αρχίσετε να ουρλιάζετε, αλλά εμένα μου συμβαίνει πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό...Μια απελπισία που δεν μπορώ να προσδιορίσω όσο και να προσπαθώ, ένα πνίξιμο που σου παίρνει την πνοή και σε αφήνει με τον πανικό...
Λέω πότε πως φταίει η δική μου διάθεση, πότε οι αντικειμενικές συνθήκες και οι εξωτερικοί παράγοντες, πότε οι ειδήσεις, πότε το θέμα της οικονομίας που μας κάνει να νιώθουμε σαν να' μαστε πάμπτωχοι και οι τράπεζες να είναι απ' έξω έτοιμες να κάνουν κατάσχεση ακόμη και στο σπίτι, πότε τα μαθήματα, πότε η σταθερή πεποίθηση πως δεν θα βρούμε δουλειά, πότε το ένα πότε το άλλο κι η απελπισία εγκαταστάθηκε μόνιμα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω την αντοχή -τουλάχιστον έτσι νομίζω- να τη διώξω, ούτε το θάρρος να της πω να φύγει, ντρέπομαι. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γίνομαι όλο και πιο φιλόξενη, να της δίνω όλο και περισσότερο χώρο και να συρρικνώνω το δικό μου και τις ανάγκες μου.
Περίεργο πράγμα η ανάγκη... αν δεν την αναφέρεις, αν δεν την επιβάλεις, αν δεν την φωνάξεις όσο πιο δυνατά μπορείς, οι άλλοι πιστεύουν πως δεν έχεις. Μα ποιός άνθρωπος δεν έχει ανάγκες; Θα μου πείτε ίσως, πως δεν μπορούν οι άλλοι να μαντεύουν τις δικές μας ανάγκες, πρέπει εμείς να τις κάνουμε γνωστές, ίσως πάλι να τους συμφέρει να τις αγνοούν, ή μάλλον να τις αγνοούμε μαζί. Ανάγκες, επιθυμίες, όνειρα...όλα δικά μας κι όλα ξένα. Λες και τα χρωστάμε, σαν να τα έχουμε βάλει ενέχυρο, σαν να είναι ξαφνικά ελάττωμα να έχεις καρδιά, μυαλό, ψυχή. Σαν να 'ναι έγκλημα η ζωή. Ένοχοι για το πιο λογικό και φυσικό πράγμα στον κόσμο, την ανάγκη.
Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο κουραστικό είναι να μην έχεις ανάγκες; Ναι, καλά διαβάσατε, να ΜΗΝ έχεις. Τουλάχιστον, να μην δείχνεις ότι έχεις. Να καταπίνεις τις δικές σου για να χωρέσουν οι ανάγκες, οι επιθυμίες, ο εγωισμός, το υπερ-εγώ των άλλων, γιατί είναι πιο σημαντικές...κι εσύ πνίγεσαι μέσα σ' αυτές, αλλά συνεχίζεις, γιατί αυτό ξέρεις κι αυτό κάνεις μια ζωή.
Πόσο κουραστικό είναι να συμπεριφέρονται οι γύρω σου σαν να τα ξέρουν όλα κι εσύ τίποτα και πρέπει να δέχεσαι τις υποδείξεις τους, λες κι εκείνοι είναι οι φωτεινοί παντογνώστες, ενώ πάλι εσύ ή αδαής ή άχρηστος. Τώρα, αν με ρωτάτε γιατί να το δέχεσαι, έχω μια απάντηση, δύσκολη και σκληρή, που κάνει και την καρδιά και την ψυχή να πονάει:Γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι να υψώσεις ανάστημα και φωνή, φοβάσαι ότι δεν θα καταλάβουν, φοβάσαι ότι δεν θα δεχθούν αυτό που είσαι, γιατί είχαν άλλη εικόνα για σένα, φοβάσαι τη μοναξιά, φοβάσαι το ότι πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και μετά τους άλλους, φοβάσαι ότι αν πεις όσα νιώθεις, όσα ξέρεις, όσα σκέφτεσαι θα έχουν προσδοκίες που φοβάσαι ότι δεν θα μπορείς ν' ανταποκριθείς. Φοβάσαι την ευθύνη των αλλαγών που θα γίνουν, που θα κάνεις.
Και τώρα, πρώτο ενικό. Ναι, το παραδέχομαι, φοβάμαι. Σε όλα τα παραπάνω βάζω α' ενικό, γιατί φοβάμαι. Γιατί όταν έχεις μάθει να υποχωρείς επειδή αγαπάς, παρερμηνεύεται και νομίζουν ότι είσαι έτσι, δηλαδή να υποχωρείς και να δίνεις όλο το χώρο στους άλλους, σαν να μην χρειάζεσαι καθόλου εσύ. Όχι, άλλο αγάπη κι άλλο δειλία. Ίσως, να έχω και δειλία, λίγη ή πολλή δεν ξέρω, αλλά δεν την ταυτίζω με την αγάπη. Θυμώνω κι ας μην το δείχνω, όταν μπερδεύουν την καλή μου πρόθεση και την ευγένεια με τη βλακεία. Καλόπιστη ναι, ανόητη και βλαξ όχι.
Άρα, μάλλον στην απελπισία προσθέτω και θυμό, ή μάλλον οργή που όπως λέει η αγαπημένη Βάσω είναι θυμός+πόνος. Τώρα που σκέφτομαι όλα αυτά συνειδητοποιώ ότι η ψυχοθεραπεία είναι πράγματι αναγκαία και ελπίζω ότι θα είναι όσο πιο αποτελεσματική γίνεται. Άντε και βρίσκεις τον εαυτό σου και τα θέλω σου, πρέπει όμως και να τα κάνεις πράξη...Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα!Ποιος είπε ότι είναι εύκολο να γίνεις ο άνθρωπος που αληθινά είσαι; Δεν είναι, αλλά αξίζει τον κόπο.
Κάπου χάθηκε η αισιοδοξία μου, μαζί κι εγώ. Αν βρει κανείς τη χαμένη μου αισιοδοξία ας μου την επιστρέψει ή έστω, ας την κρατήσει χρησιμοποιώντας την σωστά.
Κάποια περίοδο με είχε πιάσει μια φιλοσοφική και μεταφυσική ανησυχία, αν οι άνθρωποι γεννιούνται αισιόδοξοι, απαισιόδοξοι, καλοί, κακοί, τυχεροί, άτυχοι, χαρούμενοι, λυπημένοι, κοινωνικοί, απόμακροι, αξιαγάπητοι, αντιπαθείς, τρυφεροί, σκληροί, ήρεμοι, νευρικοί, πετυχημένοι, αποτυχημένοι, φτιαγμένοι ν' αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν, ν' αγαπήσουν και να μην αγαπηθούν,να μην αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν, να μην μάθουν ποτέ τί σημαίνει αγάπη.
Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα. Δεν ξέρω. Κι όμως, γι' αυτό το συμπέρασμα χρειάστηκα πολύ χρόνο και σκέψη. Το σύμπαν μετράει πλανήτες που δεν θα γνωρίσουμε και δεν θα καταγραφούν ποτέ, σκεφτείτε επομένως, πόσοι παράγοντες -που ούτε καν φανταζόμαστε- καθορίζουν ποιοί και τί είμαστε. Με βασικότερο τον παράγοντα της επιλογής. Είμαστε οι επιλογές μας, αυτές που κάνουμε κι αυτές που ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ να μην κάνουμε.
Το σύμπαν δεν θα μάθω πιθανότατα ποτέ αν συνωμοτεί υπέρ μου ή εναντίον μου, αλλά ό,τι κι αν κάνει έχω το δικαίωμα της επιλογής για το δικό μου δρόμο. Είναι πολύ δύσκολο να σου δίνονται επιλογές και να πρέπει να διαλέξεις, γιατί αυτομάτως παίρνεις και την ευθύνη αυτών. Μπορεί οι συνθήκες και το περιβάλλον που μεγάλωσες και ζεις να σε οδηγεί σε μια προκαθορισμένη πορεία και ναι, αν θες την επιλέγεις, αλλά αν δεν σου ταιριάζει, μπορείς -αναλαμβάνοντας το κόστος και την ευθύνη, κανείς άλλωστε δεν λέει πως δεν υπάρχει- να μάθεις τί είναι αυτό που θέλεις, να το διαλέξεις, να το προσπαθήσεις και να χαράξεις τον δικό σου, έναν ολοκαίνουργιο δρόμο με τους συνοδοιπόρους που θέλεις και είναι πρόθυμοι να συμπορευτείτε, αλλά ακόμη και χωρίς αυτούς, με τον εαυτό σου, ολόκληρο, αληθινό κι ολόδικό σου. Αν ψάχνεις έναν άνθρωπο που θα είναι μέχρι το τέλος μαζί σου, κοίτα στον καθρέφτη. Φρόντισε να αγαπάς και να χαμογελάς στο πρόσωπο που βλέπεις, τότε θα έχεις κάνει τη σωστή επιλογή. Α!Μπορεί να είναι πολλές οι σωστές επιλογές, μην αποκλείεις τα ενδεχόμενα κι αν στα μισά του δρόμου δεις ότι δεν σου αρέσει, μην ανησυχείς. Γύρνα πίσω ή κάνε παράκαμψη και δοκίμασε μια άλλη διαδρομή, κανένας δρόμος δεν είναι χαμένος όταν τον διαλέγεις εσύ, είχε κάτι να σου μάθει. Δεν μετανιώνουμε για τις επιθυμίες μας και τις επιλογές μας, αλλά γι' αυτές που δεν κάναμε. Τετριμμένο, αλλά ουσιαστικό.
Και να φανταστείτε ότι όταν είπα να γράψω, ήθελα να πω για το ΔΝΤ που από χτες πήρε τον έλεγχο μέρους της οικονομίας μας!Μάλλον κι αυτό συνέβαλε στην απελπισία και στην ανάγκη για εξομολόγηση.
Μεγάλη ψυχοθεραπεία το γράψιμο... Τουλάχιστον, μέχρι την κανονική.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας, αγαπητοί μου.

"Οι δικοί μου ξένοι" από Χαρούλα Αλεξίου, υπέροχη ερμηνεία, εξαίρετο τραγούδι...
http://www.youtube.com/watch?v=-lTYxPVDXtU
και "Life is life" από Opus "when we all give the power, we all give the best, every minute of an hour, don't think about the rest and you all get the power, you get all the best...and life is life": http://www.youtube.com/watch?v=EGikhmjTSZI&feature=related

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Δεν μπορώ άλλη βλακεία κι άλλη γελοιότητα!

Πόσοι άνθρωποι "βαρεμένοι" -πραγματικά, όχι αστεία- κυκλοφορούν εκεί έξω; Η ερώτηση ρητορική, καθώς είναι αμέτρητοι, πάαααααααααρα πολλοί...
Τη Δευτέρα το βράδυ, μετά από ένα γενικό χάος γύρω από την οργάνωση μιας εργασίας-ρεπορτάζ, είπα να κάνω μια διαδικτυακή βολτίτσα για να δω τί γίνεται στον κόσμο όσο εγώ αγανακτώ, κάνω απανωτά τηλεφωνήματα, προσπαθώ να βρω άκρη και πελαγώνω.
Εκεί λοιπόν, που ωραία και καλά, ήμουν στο yupi.gr για καμιά πιο χαλαρή είδηση από την εγχώρια σόουμπιζ -λέμε τώρα, μην τα παίρνετε σοβαρά, τα 'χουμε ξαναπεί αυτά- βλέπω ένα κείμενο για τον εμπρησμό του αυτοκινήτου του -πολυαγαπημένου μου, το παραδέχομαι- Αντώνη Κανάκη και την προκήρυξη της οργάνωσης που ανέλαβε την ευθύνη:"Ομάδες διάχυσης επαναστατικής θεωρίας και πράξης". Ομολογουμένως γέλασα πολύ και εξοργίστηκα άλλο τόσο.
Δεν θέλω να κάνω την χάρη σε κανένα τρομοκράτη που θεωρεί εαυτόν "επαναστάτη" να νομίζει ότι είναι ήρωας, γιατί είναι απλούστατα ένας κοινός και επικίνδυνος -καθώς η βλακεία είναι ανίκητη- εγκληματίας, αλλά θα ήθελα να αναφερθώ στο θέμα για πολλούς λόγους.
Η αφορμή είναι ότι τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια στο πρόσωπο του Αντώνη Κανάκη -έχω ξαναπεί ότι γενικά οι Βορειοελλαδίτες μού είναι πολύ αγαπητοί, όχι απλώς συμπαθείς, για δικούς μου λόγους- χωρίς φυσικά, να γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο. Η ουσιαστική αιτία όμως, είναι άλλη.
Βγαίνω εκτός εαυτού με όλους αυτούς τους γελοίους, φαιδρότατους τύπους (άνδρες-γυναίκες) που παίρνουν μια ταμπέλα, αυτή της επανάστασης, την κάνουν λάβαρο και δικαιολογία για όλες τις απάνθρωπες, αισχρές και εγκληματικές πράξεις τους.
Για μένα η ανθρώπινη ζωή είναι κάτι πολύ ιερό, τη σέβομαι, την εκτιμώ και προσπαθώ να την προστατεύω. Είναι πάνω από οποιονδήποτε αγώνα. Η ζωή είναι ένα δώρο που δεν μπορείς να το αλλάξεις και δεν έχεις δικαίωμα να το πετάξεις. Όταν εσύ, ο επαναστάτης, ο δήθεν αγωνιστής, ξεχνάς αυτό το τόσο σημαντικό αραδιάζοντας ένα σωρό παρλαπίπες -συγΓνώμη για τη φρασεολογία- είσαι αυτομάτως στυγνός δολοφόνος, εγκληματίας του χειρίστου είδους, αυτού που ψάχνει μια δικαιολογία να εξαγνιστεί ο ίδιος και να καθαγιάσει την πράξη του. Λυπάμαι, δεν θα είμαι εγώ αυτή που θα τους βοηθήσει σ' αυτό.
Διάβασα την προκήρυξη και με το που άρχισα να διαβάζω τις πρώτες σειρές κατάλαβα ότι αυτοί που τη συνέταξαν δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα και κυρίως, με ό,τι θα μπορούσε να είναι επαναστατικός λόγος. Πήραν μερικές λέξεις που χρησιμοποιούνται δεκαετίες τώρα σε αγωνιστικές, αντιεξουσιαστικές, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές ομιλίες, όπως: κατεστημένο, καπιταλισμός, βίαιο προσωπείο της θεσμοθετημένης εξουσίας, κοινωνικές συγκρούσεις, αντάρτικο πόλης κλπ και τσιτάτα τύπου: "ή μαζί μας ή εναντίον μας", έβαλαν και πολύ χαριτωμένους, πρωτίστως πρωτότυπους και ευγενείς τίτλους και έφτιαξαν μια τεράστια ιστορία που ονομάζεται προκήρυξη.
Αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση και με εξόργισε αφάνταστα ήταν η αναφορά σε έναν άντρα που σχετιζόταν με τέτοιου είδους δράσεις και ενέργειες, ο οποίος όπως χαρακτηριστικά έγραφε "έπεσε στη μάχη με το όπλο στο χέρι" και του απέτισαν φόρο τιμής. Ξαφνικά, αυτός ο άνθρωπος που έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να αφαιρέσει για τους δικούς του λόγους άλλες ανθρώπινες ζωές, γίνεται ήρωας. Αυτή η ζωή που χάθηκε αξίζει περισσότερο από τη ζωή οποιουδήποτε άλλου σύμφωνα με τους εν λόγω κυρίους και κυρίες. Οι τρομοκράτες γίνονται ήρωες, ενώ οι απλοί άνθρωποι που ανυποψίαστοι πάνε στις δουλειές τους και αναπάντεχα κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους είναι θύματα, παράπλευρες απώλειες στο βωμό της επανάστασης.
Έρχομαι λοιπόν, εγώ να ρωτήσω, κυρίως να απορήσω, ποιοί είναι αυτοί που θα κρίνουν ποιος αξίζει να ζήσει και ποιος να πεθάνει, με ποιο κριτήριο και με ποια δικαιοδοσία; Τί είναι θεοί ή μήπως δικαστές; Μάλλον δήμιοι...
Αν θέλεις ν' αλλάξεις τον κόσμο, άλλαξε πρώτα τον εαυτό σου και τότε θα έχεις κάνει την καλύτερη αρχή για ν'αλλάξει κι ο κόσμος.
Δεν καταλαβαίνω, και χαίρομαι γι' αυτό, πώς κάποιος που θέλει να κάνει καλύτερο τον κόσμο, να κάνει τους ανθρώπους να πάψουν να φοβούνται, να αντιταχθεί στο κατεστημένο, να κάνει τη διαφορά, να αφυπνίσει τους πολίτες και να τους ενεργοποιήσει, μπορεί να τρομοκρατεί, να σκοτώνει, να καταστρέφει εν ονόματι μιας επανάστασης που μόνο επανάσταση δεν είναι.
Όταν μάχεσαι τη βία, μην την ασκείς, γιατί καταντά ανέκδοτο. Η επανάσταση είναι να επιθυμείς, να επιδιώκεις, να επιτρέπεις και να σέβεσαι τις διαφορετικές απόψεις. Αν είναι δυνατόν, να τοποθετούμε εκρηκτικούς μηχανισμούς ή να σκοτώνουμε ανθρώπους, επειδή διαφωνούμε με τις απόψεις τους. Τότε όλοι θα έπρεπε να έχουμε κάνει από καμιά 100σταριά φόνους, έτσι γιατί τόσοι διαφώνησαν μαζί μας!
Είναι απόλυτα υγιές να έχουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης, απόψεις, οπτική. Οφείλουμε, αν θέλουμε να θεωρούμαστε δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι, να δείχνουμε σεβασμό και να επιχειρηματολογούμε για τις δικές μας θέσεις. Αυτό δεν περιλαμβάνει ούτε επιβολή, ούτε λογοκρισία, ούτε βία, ούτε μολότοφ, ούτε αναμμένα στουπιά, ούτε εκρηκτικούς μηχανισμούς γενικότερα, ούτε και όπλα. Αυτό είναι τρομοκρατία, βλέπετε. Τώρα, πώς και γιατί μπέρδεψαν την επανάσταση με την τρομοκρατία δεν ξέρω. Σ' αυτή την ερώτηση δεν μπορώ να απαντήσω. Διαλέγω τη βοήθεια του κοινού.
Ένα έχω μόνο να πω, μια συνηθισμένη διαπίστωσή μου είναι η εξής: Ο κόσμος δεν πάει καθόλου καλά.
Δηλαδή, οι κίνδυνοι της κοινωνίας και της κοινωνικής εξέγερσης είναι δύο βουλευτές, ένας παρουσιαστής και ένας πρώην πρωταθλητής μπάσκετ; Μπράβο στη συμπρωτεύουσα, αν αυτά είναι τα μόνα σοβαρά της προβλήματα. Ε, ρε ελεύθερο χρόνο, βαρεμάρα, απωθημένα και προβλήματα που έχει ο κόσμος...
Αντί να κάνουν την πραγματική τους επανάσταση αφυπνίζοντας τους πολίτες και κάνοντάς τους να νιώθουν ασφαλείς -γιατί είμαστε όλοι μαζί ενάντια σε μια κατάσταση που μας πνίγει και μας υπονομεύει- δίνουν πάτημα, ώστε να ισχυροποιηθεί η αστυνόμευση, η καταστολή, η παρεμβατικότητα της αστυνομίας και του κράτους και η ελεγκτικότητα. Πόσο μυαλό μπορεί να θέλει για να το συνειδητοποιήσεις;
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα έλεγε να κάτσουμε αμέτοχοι να βλέπουμε και να αποδεχόμαστε την καταδυνάστευση, την υπονόμευση και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς μας. Με μόνη διαφορά ότι δεν το επιτρέπω και σε οποιονδήποτε άλλο έχει το σύνδρομο του Ρομπέν των δασών στην ελληνική του εκδοχή, αυτή της εξουσιομανίας και της πεποίθησης πως είναι ο Μεσσίας.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται Μεσσίες ούτε άλλους σωτήρες. Ανθρώπους, κανονικούς, κοινωνικά ευαισθητοποιημένους, δημοκρατικούς, φιλελεύθερους, αντίθετους στη βία, χωρίς οργή, αλλά με πάθος, έχει ανάγκη.
Χορτάσαμε φόβο, αγωνία, ανησυχία κι εγκληματίες. Ακόμη και οι καλύτερες προθέσεις μπορεί να έχουν τραγικά αποτελέσματα, οι παρανοήσεις είναι πάντα επικίνδυνες.
Τελικά, ναι, η βλακεία είναι ανίκητη, επικίνδυνη και αφόρητη...
Ουφφφφφφφ...Θα 'σκαγα...

Αυτή τη φορά, το τραγούδι που ταιριάζει είναι από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και λέγεται "Η Φάρμα", διότι μέσα από ένα τραγούδι λέει πολλά από τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, δεν προσπαθεί να αφυπνίσει, το λέει ξεκάθαρα: "ξυπνάτε ζώα μου αργά πήρε φωτιά η φάρμα... " Αφιερωμένο σε όλους μας... κι ενάντια στην βλακεία ορισμένων:
http://www.youtube.com/watch?v=M9fvKRXYIIk

Υ.Γ. Κι επειδή δεν άντεξα και προσπάθησα να κάνω σχόλιο στην προκήρυξη που είχε αναρτηθεί στο indymedia.org, να τονίσω ότι τα σχόλια δεν δημοσιεύονται αν δεν διαβαστούν και πάρουν έγκριση από τους διαχειριστές. Φυσικά και δεν δημοσίευσαν τίποτα, κανένα απολύτως αντίθετο σχόλιο. Αυτό είναι και φιλελεύθερο και δημοκρατικό και επαναστατικό, ε; Τα συμπεράσματα δικά σας...

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Αξίζει να προσπαθήσουμε όλοι...


Μια ολόκληρη εκστρατεία έχει ξεκινήσει για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Συγκεντρώνονται ηλεκτρονικές "υπογραφές" που εάν φτάσουν ή -ακόμη καλύτερα- ξεπεράσουν το 1.000.000 η Ελλάδα έχει το δικαίωμα προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το θέμα της επιστροφής των γλυπτών μας.
Μπορούμε όλοι να κάνουμε κάτι, πέρα από λαϊκισμούς, εθνικισμούς, αστειότητες και κορώνες, κάτι απλό, ήσυχο, αλλά ισχυρό κι αποτελεσματικό. Υπογράψτε για να γίνει αυτό που ονειρευόμαστε όλοι όταν βλέπουμε την Ακρόπολη, να είναι και πάλι ολόκληρη. Και πού ξέρετε; Ξεκινώντας από την Βρετανία, μπορεί η συνέχεια να είναι η Αφροδίτη της Μήλου που βρίσκεται στο Λούβρο. Δυστυχώς, η Ιστορία έδειξε ότι με το να περιμένουμε από τους πολιτικούς αποτέλεσμα πάει χαμένος ο χρόνος κι ο κόπος μας, ας κάνουμε κάτι απλό που μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Ρίξτε μια ματιά στην ιστοσελίδα και δείτε το βίντεο. Αν πειστείτε, αφήστε την υπογραφή και διαδώστε το...Γιατί δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και τους Έλληνες, αφορά το σεβασμό απέναντι στον πολιτισμό και την Ιστορία.


Υ.Γ. Εντάξει, το είδα γιατί είναι κι ο Νίκος Αλιάγας στο βίντεο της καμπάνιας, δεν θα απολογηθώ όμως, επειδή συνδυάζω το τερπνόν(αχ, το να βλέπω τον Νίκο) μετά του ωφελίμου (τη συμβολή μου στην εκστρατεία για την επιστροφή των μαρμάρων)...όλα κι όλα!

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

"SPAME Πακέτο" κάθε Παρασκευή 15:00-17:00μμ


Η υπογράφουσα -Παναγιώτα- μαζί με την Κλεοπάτρα θα σας κρατάμε συντροφιά μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου του Πάντειου κάθε Παρασκευή 3-5μμ με την εκπομπή SPAMΕ Πακέτο. Μια εκπομπή με μουσική, πολιτιστικά νέα, όσα θέλετε και πρέπει να ξέρετε για τις ταινίες που προβάλλονται, θεατρικές-χορευτικές-μουσικές παραστάσεις, καλλιτεχνικές εκθέσεις, μουσεία, τα καλύτερα εστιατόρια, καφέ, στέκια, πού μπορείτε να πάτε, ταξίδια, προτάσεις και φυσικά, όλα τα νέα, χρήσιμα ή...λιγότερα χρήσιμα, που αφορούν την επικαιρότητα και όσα συμβαίνουν στον κόσμο με πολύ χιούμορ, αλλά και ευαισθησία όπου χρειάζεται.
Εν ολίγοις, μια πολιτιστική-ψυχαγωγική εκπομπή με τη δική μας ταυτότητα, τον αυτοσαρκασμό, το πείραγμα, το χιούμορ και θέλουμε συμμέτοχους και κυρίως, συνένοχους, εσάς για δύο ολόκληρες ώρες! Για να χαλαρώσουμε, να ανταλλάξουμε σκέψεις και πληροφορίες και να πάμε προς το Σαββατοκύριακο όπως ακριβώς πρέπει, με κέφι, μπρίο, ζωντάνια, ηρεμία και παιχνιδιάρικη διάθεση.
Ελάτε στην παρέα του SPAM Radio και φυσικά στη δική μας, στο SPAMΕ Πακέτο 3-5μμ κάθε Παρασκευή, γιατί εμείς οι δύο πάμε πακέτο και μαζί μ' εσάς ελάτε να spamε τη ρουτίνα και την κακοκεφιά! Το καλύτερο φάρμακο για ενέργεια, αγχολυτικό, ηρεμιστικό, αναλγητικό, διαιτητικό, σας φτιάχνει το κέφι και το μεταβολισμό! Σας αδυνατίζει, γιατί τρώμε εμείς κι εμείς παχαίνουμε, φτιάχνετε κοιλιακούς, αφήστε το πάνω μας, γίνεστε πιο κοινωνικοί, γιατί σας προτείνουμε τα καλύτερα για να βγείτε και να δείτε, έχουμε εκπαιδευτικές πληροφορίες που μπορεί να σας κάνουν ν' ανακαλύψετε το κρυμμένο σας ταλέντο!Μπορεί να δείτε μια χορευτική παράσταση και ν' ανακαλύψετε ότι κρύβετε έναν Νουρέγιεφ μέσα σας. Σας δίνουμε τις καλύτερες πληροφορίες που μπορεί να σας βοηθήσουν μέχρι και στο φλερτ... Και φυσικά, έχετε τη χαρά και ευτυχία να ακούτε τη βελούδινη φωνή της Κλεοπάτρας που όπως πρόσφατα ειπώθηκε "ζωγραφίζει, αυτή κι ο Πικάσο, ραψωδία είναι!" Εάν μετά από όλα αυτά δεν πειστήκατε να μας ακούσετε, λυπάμαι, δεν ξέρω τί άλλο να κάνω πια! Είστε πολύ απαιτητικοί!
Συντονιστείτε και SPAMεεεεεεεεεεεεεεεεεεε...
http://live.onestreaming.com/panteio
Για να επικοινωνήσετε μαζί μας κατά τη διάρκεια της εκπομπής, στέλνετε τα mail σας στη διεύθυνση: spamradio@yahoo.gr Περιμένουμε σχόλια, παρατηρήσεις, πληροφορίες, σκέψεις, προτάσεις, τη διάθεσή σας, τα συναισθήματά σας, τα σχέδια και τη θετική σας ενέργεια. Είμαστε εδώ να μας ακούσετε και να σας ακούσουμε γιατί...SPAME Πακέτο!

Αθάνατη ελληνική αστυνομία...

Η χθεσινή μέρα από το μεσημεράκι κι έπειτα ήταν πολύ όμορφη, με τη λιακάδα της, τη σωστή θερμοκρασία που δεν σκας, αλλά δεν κρυώνεις κιόλας, ό,τι έπρεπε για βολτίτσα και πολλές φωτογραφίες. Έβγαλα αρκετές, αλλά κούρασα τους φωτογραφιζόμενους, γιατί για μάθημα είχαμε πάει και καταλήξαμε να βγάζουμε φωτογραφίες μεταξύ μας και τον καθηγητή μας, που δεν ένιωθε και πολύ άνετα και δεν είχαμε το κατάλληλο αποτέλεσμα.
Εκεί λοιπόν, που τελειώσαμε το μάθημα και χαιρόμασταν το περπάτημα στην Πλάκα -καλά, λίγο τα αυτοκίνητα, λίγο που όλα τα μαγαζιά βγάζουν την πραμάτεια τους στη μέση του δρόμου, λίγο που τα πεζοδρόμια είναι το πολύ 20-40 εκατοστά, δεν είναι δόκιμος όρος το "χαίρομαι", αλλά τελοσπάντων- ξαφνικά βλέπουμε από ένα στενό να τρέχουν πανικόβλητοι, με σεντόνια που έκρυβαν το εμπόρευμά τους, αρκετοί μαύροι προς ένα άλλο στενό, μια και ήταν η μόνη διέξοδος. Σταθήκαμε, καθώς ξαφνιαστήκαμε από τον πανικό τους κι απ' την ξαφνική ένταση, παρακολουθώντας άναυδες τους ανθρώπους να τρέχουν ψάχνοντας τρόπο διαφυγής και αμέσως μετά, να καταφθάνουν άντρες της Δημοτικής Αστυνομίας, οδηγώντας μηχανές, προσπαθώντας να πιάσουν τους πλανόδιους μικροπωλητές.
Αυτό που γέμισε με απορία και αγανάκτηση όλη την παρέα ήταν ένας κύριος, επίσης αλλοδαπός, μάλλον υπάλληλος ενός καταστήματος ρούχων, ο οποίος με το που βλέπει την αστυνομία, πριν καν κατέβουν από τις μηχανές, άρχισε να φωνάζει "από κει πήγαν, από κει" και να δείχνει την κατεύθυνση από την οποία έφυγαν οι κυνηγημένοι άντρες. Το επανέλαβε τόσες φορές, ώστε να είναι σίγουρος ότι το άκουσαν οι αστυνομικοί. Και αναρωτηθήκαμε και οι πέντε: Γιατί;
Γιατί, εσύ, ο μετανάστης, που ξέρεις πόσο δύσκολη είναι η ζωή, εσύ, που έχεις αφήσει τη χώρα σου και προσπαθείς να ζήσεις σε μια άλλη, γιατί γίνεσαι χαφιές; Γιατί δίνεις έτσι στεγνά και στυγνά, συνανθρώπους σου που δεν είναι εγκληματίες, δεν είναι κλέφτες, δεν σε απειλούν, απλώνουν μόνο το εμπόρευμά τους και περιμένουν ελπίζοντας κάποιος να σταματήσει και ν' αγοράσει κάτι, ακόμη και μετά από πολλά παζάρια για την τιμή.
Γιατί;
Η δημοτική αστυνομία δεν θα έπρεπε να υπάρχει εφόσον είναι έτσι. Τους ενοχλητικούς τύπους που θέλουν σώνει και καλά να σου πουλήσουν περιοδικά για να ενισχύσεις τους υπό απεξάρτηση ναρκομανείς, που δεν σε πολυπείθουν ότι απεξαρτήθηκαν, αλλά αν πεις "όχι, ευχαριστώ" σε στολίζουν με ένα σωρό ύβρεις και αρχίζουν να σε πιάνουν και να σε τραβάνε για να πάρεις, γιατί δεν τους πιάνει, γιατί δεν τους απομακρύνει; Γιατί τα ναρκωτικά είναι στο απυρόβλητο, γιατί δεν τα βάζουν μ' αυτούς που πρέπει;
Τελοσπάντων...
Οι μικροπωλητές που βρέθηκαν σε αδιέξοδο πήδηξαν πάνω από το συρματόπλεγμα που υπήρχε και μπήκαν σε ένα οικόπεδο για να προφυλαχθούν. Εκεί όμως εγκλωβίστηκαν. Οι αστυνομικοί, ακολουθώντας τις οδηγίες του αλλοδαπού κυρίου τους βρήκαν. Δεν πήδηξαν -εννοείται, σιγά μην κουράζονταν-το συρματόπλεγμα, αλλά ο ένας έστειλε κάποιον άλλο να κάνει τον κύκλο για να τους βρούν, να μπουν και να τους πιάσουν.
Ένας κύριος που είχε πλησιάσει να δει τί συμβαίνει, ήρθε προς εμάς με ένα μειδίαμα σαν να συνειδητοποιεί ότι ήταν λάθος του που περίμενε να εκπλαγεί. Μια κυρία που στεκόταν στην πόρτα του μαγαζιού της τον ρώτησε τί γινεται. Εκείνος απάντησε "τί να γίνει; Τους έχουν πιάσει στο οικόπεδο και τους βαράνε". "Ποιοι;" ξαναρωτά, "οι αστυνομικοί" της απαντά.
Κόσμος μαζεμένος σ' εκείνη τη γωνιά του δρόμου, σ' εκείνον το στενό δρόμο, άνθρωποι, Έλληνες και τουρίστες που δεν πολυκαταλάβαιναν τί γινόταν, αυτοκίνητα που κόρναραν, μαγαζάτορες στις πόρτες τους και εκείνος ο υπάλληλος, που σαν να τον ακούω ακόμη να φωνάζει και να δείχνει "από κει πήγαν, από κει", να κρατάει μια μπλούζα και να λέει στην τουρίστρια που κοιτούσε μια τσάντα, "10 euros, yes"...
Σ' εκείνο το δρόμο, χάθηκε ξανά η ανθρωπιά, άλλοι ρωτούσαν τί γίνεται κι άλλοι μιλούσαν για "euros". Τελικά, χτες έμαθα πόσο κοστίζει η ανθρωπιά και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 10 euros, φίλοι μου, ω yes, 10 euros.
Ναι, θα συμφωνήσω με το ότι οι παλιοί μετανάστες έχουν απορροφηθεί και φοβούνται κι αυτοί τους νέους. Ο κύριος Μιχόπουλος μας το έλεγε κατά τη διάρκεια του μαθήματος, λίγο πριν δούμε όλο αυτό το σκηνικό να εκτυλίσσεται στα έκπληκτα μάτια μας. Ωραία, φοβούνται. Αλλά, ποιόν; Τον ήσυχο μικροπωλητή, που δεν σε κοιτά καν κι όταν το κάνει βλέπεις έναν άνθρωπο που δεν θέλει να σε πιέσει, να σου κάνει κακό, θέλει μόνο να προσέξεις αυτά που πουλάει, για να έχει στο τέλος της μέρας χρήματα να φάει, να ζήσει, να στείλει κάτι σ' αυτούς που άφησε πίσω;
Δεν ξέρω γιατί μου κακοφάνηκε τόσο το ότι το έκανε ένας ξένος, θα μπορούσε να το κάνει κι ένας Έλληνας, αλλά λειτούργησε μέσα μου εκείνο το συναίσθημα που φωνάζει: Θα μπορούσες να είσαι εσύ στη θέση τους!
Και μ' έναν Έλληνα θα γινόμουν έξαλλη, γιατί δεν είναι κλέφτες, εγκληματίες, τρομοκράτες, είναι ήσυχοι άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν με όση αξιοπρέπεια τους αφήσαμε.
Αχ, η ελληνική αστυνομία... Θεέ μου, πόσοι κομπλεξικοί βρίσκονται σ' αυτή, πόσοι τρελοί, πόσοι με ψυχολογικά προβλήματα, πόσοι ρατσιστές, σωβινιστές, πόσοι άρρωστοι, πόσοι πραγματικοί εγκληματίες, επικίνδυνοι είναι υπεύθυνοι για την ασφάλειά μας; Πόσοι;
Πόσο καιρό πια θα λέμε ότι πρέπει να υπάρχουν αυστηρότατα κριτήρια για την είσοδο στο αστυνομικό και στρατιωτικό Σώμα; Ψυχολογικά τεστ, τεστ κοινωνικοπολιτικών αντιλήψεων, να είναι άνθρωποι με κοινωνική παιδεία κυρίως, με αυστηρές ποινές σε περίπτωση που δεν δράσουν όπως πρέπει, να είναι ελεγμένα αδιάφθοροι, να μην είναι εξουσιομανείς.
Καλό θα ήταν να μην βγαίνει κάθε τρεις και λίγο ο υπουργός, κ. Χρυσοχοϊδης, να μας πει ότι θα τιμωρηθούν οι ΟΥΚάδες, αυτός κι αυτός ο αστυνομικός, πιάσαμε τόσους τρομοκράτες κλπ, όταν δεν μπορεί να καθαρίσει τα ελληνικά σώματα από τόση βρωμιά, όταν επιτρέπει να κυκλοφορούν με στολή, όπλο κι εξουσία τόσοι άρρωστοι, διεφθαρμένοι, συμπλεγματικοί και ανίκανοι άνθρωποι.
Η επιτυχία είναι πολύ αστεία κουβέντα, όταν ο αστυνομικός διευθυντής στα Πατήσια ήταν ο εγκέφαλος του καρτέλ ναρκωτικών της περιοχής, όταν κάτω απ' το σπίτι μου υπάρχει "καφενείο-ιντερνετ καφέ" που το έχει αστυνομικός και το έχει γράψει στο όνομα μιας αλλοδαπής για να μην φαίνεται αυτός και μέσα γίνεται το σώσε. Ό, τι εγκληματικό στοιχείο, υπόκοσμος, εκεί, φοβάσαι να περάσεις. Όλη την μέρα έχουν την μουσική τέρμα, δεν μπορούμε να κοιμηθούμε, να ηρεμήσουμε, να διαβάσουμε, τίποτα, φωνάζουμε την αστυνομία κάθε μέρα κι επειδή είναι συνάδελφοί του πότε έρχονται και πότε απλώς τον παίρνουν τηλέφωνο. Μας απειλεί, βρίζει συνέχεια γιατί του έχουμε κάνει σύσταση δυο φορές, χρωστάει εδώ και ενάμιση χρόνο να αντικαταστήσει το μάρμαρο της εισόδου μας, το οποίο έσπασαν πελάτες του που πλακώθηκαν στο ξύλο και το πρωί βρήκαμε αίματα στην είσοδο, τώρα, πριν τα Χριστούγεννα, έπεσαν πυροβολισμοί από Αλβανούς θαμώνες του κι ήρθε η αστυνομία, έχει αλλοδαπές τις οποίες οι θαμώνες...πιάνουν γενικώς. Έχουμε ακούσει μάλιστα το εκπληκτικό ενός θαμώνα σε άλλον "έλα ρε, πάμε, δεν θες να πιάσεις κώλο;"-μετά συγχωρήσεως- και έχουν φέρει και στριπτιζέζ σ' ένα μαγαζί όλο τζαμαρία, 8 η ώρα το βράδυ, που γράφει "Καφενείο-Ίντερνετ καφέ", παρεμπιπτόντως, υπολογιστές δεν διαθέτει.
Αυτή είναι η Ελληνική Αστυνομία.
Βρωμερή, συμπλεγματική, νοσηρή, σιχαμερή, ανίκανη, διεστραμμένη.
Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά σ' ένα βούρκο το διαμάντι, όσο ακριβό κι αν είναι, είναι πολύ μικρό για να ξεχωρίσει στο χάος της βρωμιάς. Δεν μπορείς να καλύψεις ένα βούρκο με διαμάντια, είναι πιο εύκολο να βουλιάξει το διαμάντι στο βούρκο.
Τελικά, όντως, η ανθρωπιά πουλιέται για 10 euros, yes...

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Μουσικά ταξιδάκια...


Πουφ! Κανονικά θα έπρεπε να κάνω την εργασία που έχω για την Πέμπτη, αλλά επειδή δεν έχω διάθεση, αλλά και ο κύριος Πέτρος Κωνσταντίνου ακόμη δεν έχει απαντήσει στο mail με τις ερωτήσεις μου, παρόλο που μου είπε ότι θα το κάνει, αποφάσισα να ακούσω μουσική την οποία, έτι μία φορά, θα μοιραστώ μαζί σας.
"Η ζωή μου άνω-κάτω" από Άλκηστη Πρωτοψάλτη(δεν φταίω εγώ που μ' αρέσει, το ταλέντο της φταίει!). Δεύτερη φωνή κάνει ο έτερος πολυαγαπημένος μου Αντώνης Ρέμος(και δεν θέλω σχόλια επ' αυτού, έχει φωνάρα ο Θεσσαλονικιός). Τί λέτε για ένα ταξίδι σε αργούς λάτιν ρυθμούς που σε πάνε σε αμμουδιές...Ιταλία, Κούβα, Βραζιλία, Ουρουγουάη, Πουέρτο Ρίκο, Μεξικό...Καλά, και Σαντορίνη, Κρήτη, Κέρκυρα, Λευκάδα, Μήλος, ααααααααχ...
Κι όπως λέει και το τραγούδι: "Τα κρυμμένα μυστικά, λόγια ηρεμιστικά
Να μου διώχνουν τη φοβία, στη χαμένη μου εφηβεία
Στον παράδεισο χτυπώ, να μου ανοίξουνε να μπω
Αναβράζοντα τα αστέρια, στα ληγμένα καλοκαίρια ...
Μια πάνω μια κάτω κι η ζωή μου άνω κάτω
Στο μέλλον μου κοιτάζομαι
Αγάπη εγώ χρειάζομαι"
http://www.youtube.com/watch?v=OJZKgwHferc&feature=related
Ταξιδέψτε με τη μουσική και τα όνειρα μέχρι να κάνετε το πραγματικό σας ταξίδι, όπως και όπου το έχετε φανταστεί, με την κατάλληλη παρέα φυσικά!

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Πρωταπριλιά...


Καλό μήνα και μακριά από ψέματα, η ζωή μας είναι τόσο γεμάτη από ψέματα που ντύνονται πραγματικότητα, που αυτή τη μέρα του χρόνου ας πάμε κόντρα στο κατεστημένο. Άλλωστε, μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, δική μας η απόφαση, δική μας κι η ζωή.


"Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,
Κι όσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ' άρματα Σα κλειούνε."


Διονύσιος Σολωμός (Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)


Η ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ

Ο Απρίλης είναι ο σκληρότερος μήνας, γεννώντας
Πασχαλιές μεσ΄ από τη νεκρή γη, σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία, αναδεύοντας
Ρίζες νωθρές μ΄ ανοιξιάτικη βροχή.


Τόμας Στερν Έλιοτ (Η Ρημαγμένη Γη)

Αφού έχει γίνει συνήθεια, ας ακούσουμε ένα τραγούδι με τίτλο "Απρίλη μου", μια δημιουργία του Μίκη Θεοδωράκη, σ' αυτή την εκτέλεση με τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη:
http://www.youtube.com/watch?v=kR7dugpBvgc&feature=related

Σας εύχομαι -και μας εύχομαι- έναν υπέροχο, εξαιρετικό, χαρούμενο, φωτεινό, αισιόδοξο, γεμάτο αγάπη και κέφι Απρίλη! Καλό μήνα!