Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Ψυχανάλυση...

Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί να θέλετε να βάλετε ξαφνικά τα κλάματα ή να αρχίσετε να ουρλιάζετε, αλλά εμένα μου συμβαίνει πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό...Μια απελπισία που δεν μπορώ να προσδιορίσω όσο και να προσπαθώ, ένα πνίξιμο που σου παίρνει την πνοή και σε αφήνει με τον πανικό...
Λέω πότε πως φταίει η δική μου διάθεση, πότε οι αντικειμενικές συνθήκες και οι εξωτερικοί παράγοντες, πότε οι ειδήσεις, πότε το θέμα της οικονομίας που μας κάνει να νιώθουμε σαν να' μαστε πάμπτωχοι και οι τράπεζες να είναι απ' έξω έτοιμες να κάνουν κατάσχεση ακόμη και στο σπίτι, πότε τα μαθήματα, πότε η σταθερή πεποίθηση πως δεν θα βρούμε δουλειά, πότε το ένα πότε το άλλο κι η απελπισία εγκαταστάθηκε μόνιμα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω την αντοχή -τουλάχιστον έτσι νομίζω- να τη διώξω, ούτε το θάρρος να της πω να φύγει, ντρέπομαι. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γίνομαι όλο και πιο φιλόξενη, να της δίνω όλο και περισσότερο χώρο και να συρρικνώνω το δικό μου και τις ανάγκες μου.
Περίεργο πράγμα η ανάγκη... αν δεν την αναφέρεις, αν δεν την επιβάλεις, αν δεν την φωνάξεις όσο πιο δυνατά μπορείς, οι άλλοι πιστεύουν πως δεν έχεις. Μα ποιός άνθρωπος δεν έχει ανάγκες; Θα μου πείτε ίσως, πως δεν μπορούν οι άλλοι να μαντεύουν τις δικές μας ανάγκες, πρέπει εμείς να τις κάνουμε γνωστές, ίσως πάλι να τους συμφέρει να τις αγνοούν, ή μάλλον να τις αγνοούμε μαζί. Ανάγκες, επιθυμίες, όνειρα...όλα δικά μας κι όλα ξένα. Λες και τα χρωστάμε, σαν να τα έχουμε βάλει ενέχυρο, σαν να είναι ξαφνικά ελάττωμα να έχεις καρδιά, μυαλό, ψυχή. Σαν να 'ναι έγκλημα η ζωή. Ένοχοι για το πιο λογικό και φυσικό πράγμα στον κόσμο, την ανάγκη.
Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο κουραστικό είναι να μην έχεις ανάγκες; Ναι, καλά διαβάσατε, να ΜΗΝ έχεις. Τουλάχιστον, να μην δείχνεις ότι έχεις. Να καταπίνεις τις δικές σου για να χωρέσουν οι ανάγκες, οι επιθυμίες, ο εγωισμός, το υπερ-εγώ των άλλων, γιατί είναι πιο σημαντικές...κι εσύ πνίγεσαι μέσα σ' αυτές, αλλά συνεχίζεις, γιατί αυτό ξέρεις κι αυτό κάνεις μια ζωή.
Πόσο κουραστικό είναι να συμπεριφέρονται οι γύρω σου σαν να τα ξέρουν όλα κι εσύ τίποτα και πρέπει να δέχεσαι τις υποδείξεις τους, λες κι εκείνοι είναι οι φωτεινοί παντογνώστες, ενώ πάλι εσύ ή αδαής ή άχρηστος. Τώρα, αν με ρωτάτε γιατί να το δέχεσαι, έχω μια απάντηση, δύσκολη και σκληρή, που κάνει και την καρδιά και την ψυχή να πονάει:Γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι να υψώσεις ανάστημα και φωνή, φοβάσαι ότι δεν θα καταλάβουν, φοβάσαι ότι δεν θα δεχθούν αυτό που είσαι, γιατί είχαν άλλη εικόνα για σένα, φοβάσαι τη μοναξιά, φοβάσαι το ότι πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου και μετά τους άλλους, φοβάσαι ότι αν πεις όσα νιώθεις, όσα ξέρεις, όσα σκέφτεσαι θα έχουν προσδοκίες που φοβάσαι ότι δεν θα μπορείς ν' ανταποκριθείς. Φοβάσαι την ευθύνη των αλλαγών που θα γίνουν, που θα κάνεις.
Και τώρα, πρώτο ενικό. Ναι, το παραδέχομαι, φοβάμαι. Σε όλα τα παραπάνω βάζω α' ενικό, γιατί φοβάμαι. Γιατί όταν έχεις μάθει να υποχωρείς επειδή αγαπάς, παρερμηνεύεται και νομίζουν ότι είσαι έτσι, δηλαδή να υποχωρείς και να δίνεις όλο το χώρο στους άλλους, σαν να μην χρειάζεσαι καθόλου εσύ. Όχι, άλλο αγάπη κι άλλο δειλία. Ίσως, να έχω και δειλία, λίγη ή πολλή δεν ξέρω, αλλά δεν την ταυτίζω με την αγάπη. Θυμώνω κι ας μην το δείχνω, όταν μπερδεύουν την καλή μου πρόθεση και την ευγένεια με τη βλακεία. Καλόπιστη ναι, ανόητη και βλαξ όχι.
Άρα, μάλλον στην απελπισία προσθέτω και θυμό, ή μάλλον οργή που όπως λέει η αγαπημένη Βάσω είναι θυμός+πόνος. Τώρα που σκέφτομαι όλα αυτά συνειδητοποιώ ότι η ψυχοθεραπεία είναι πράγματι αναγκαία και ελπίζω ότι θα είναι όσο πιο αποτελεσματική γίνεται. Άντε και βρίσκεις τον εαυτό σου και τα θέλω σου, πρέπει όμως και να τα κάνεις πράξη...Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα!Ποιος είπε ότι είναι εύκολο να γίνεις ο άνθρωπος που αληθινά είσαι; Δεν είναι, αλλά αξίζει τον κόπο.
Κάπου χάθηκε η αισιοδοξία μου, μαζί κι εγώ. Αν βρει κανείς τη χαμένη μου αισιοδοξία ας μου την επιστρέψει ή έστω, ας την κρατήσει χρησιμοποιώντας την σωστά.
Κάποια περίοδο με είχε πιάσει μια φιλοσοφική και μεταφυσική ανησυχία, αν οι άνθρωποι γεννιούνται αισιόδοξοι, απαισιόδοξοι, καλοί, κακοί, τυχεροί, άτυχοι, χαρούμενοι, λυπημένοι, κοινωνικοί, απόμακροι, αξιαγάπητοι, αντιπαθείς, τρυφεροί, σκληροί, ήρεμοι, νευρικοί, πετυχημένοι, αποτυχημένοι, φτιαγμένοι ν' αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν, ν' αγαπήσουν και να μην αγαπηθούν,να μην αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν, να μην μάθουν ποτέ τί σημαίνει αγάπη.
Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα. Δεν ξέρω. Κι όμως, γι' αυτό το συμπέρασμα χρειάστηκα πολύ χρόνο και σκέψη. Το σύμπαν μετράει πλανήτες που δεν θα γνωρίσουμε και δεν θα καταγραφούν ποτέ, σκεφτείτε επομένως, πόσοι παράγοντες -που ούτε καν φανταζόμαστε- καθορίζουν ποιοί και τί είμαστε. Με βασικότερο τον παράγοντα της επιλογής. Είμαστε οι επιλογές μας, αυτές που κάνουμε κι αυτές που ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ να μην κάνουμε.
Το σύμπαν δεν θα μάθω πιθανότατα ποτέ αν συνωμοτεί υπέρ μου ή εναντίον μου, αλλά ό,τι κι αν κάνει έχω το δικαίωμα της επιλογής για το δικό μου δρόμο. Είναι πολύ δύσκολο να σου δίνονται επιλογές και να πρέπει να διαλέξεις, γιατί αυτομάτως παίρνεις και την ευθύνη αυτών. Μπορεί οι συνθήκες και το περιβάλλον που μεγάλωσες και ζεις να σε οδηγεί σε μια προκαθορισμένη πορεία και ναι, αν θες την επιλέγεις, αλλά αν δεν σου ταιριάζει, μπορείς -αναλαμβάνοντας το κόστος και την ευθύνη, κανείς άλλωστε δεν λέει πως δεν υπάρχει- να μάθεις τί είναι αυτό που θέλεις, να το διαλέξεις, να το προσπαθήσεις και να χαράξεις τον δικό σου, έναν ολοκαίνουργιο δρόμο με τους συνοδοιπόρους που θέλεις και είναι πρόθυμοι να συμπορευτείτε, αλλά ακόμη και χωρίς αυτούς, με τον εαυτό σου, ολόκληρο, αληθινό κι ολόδικό σου. Αν ψάχνεις έναν άνθρωπο που θα είναι μέχρι το τέλος μαζί σου, κοίτα στον καθρέφτη. Φρόντισε να αγαπάς και να χαμογελάς στο πρόσωπο που βλέπεις, τότε θα έχεις κάνει τη σωστή επιλογή. Α!Μπορεί να είναι πολλές οι σωστές επιλογές, μην αποκλείεις τα ενδεχόμενα κι αν στα μισά του δρόμου δεις ότι δεν σου αρέσει, μην ανησυχείς. Γύρνα πίσω ή κάνε παράκαμψη και δοκίμασε μια άλλη διαδρομή, κανένας δρόμος δεν είναι χαμένος όταν τον διαλέγεις εσύ, είχε κάτι να σου μάθει. Δεν μετανιώνουμε για τις επιθυμίες μας και τις επιλογές μας, αλλά γι' αυτές που δεν κάναμε. Τετριμμένο, αλλά ουσιαστικό.
Και να φανταστείτε ότι όταν είπα να γράψω, ήθελα να πω για το ΔΝΤ που από χτες πήρε τον έλεγχο μέρους της οικονομίας μας!Μάλλον κι αυτό συνέβαλε στην απελπισία και στην ανάγκη για εξομολόγηση.
Μεγάλη ψυχοθεραπεία το γράψιμο... Τουλάχιστον, μέχρι την κανονική.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας, αγαπητοί μου.

"Οι δικοί μου ξένοι" από Χαρούλα Αλεξίου, υπέροχη ερμηνεία, εξαίρετο τραγούδι...
http://www.youtube.com/watch?v=-lTYxPVDXtU
και "Life is life" από Opus "when we all give the power, we all give the best, every minute of an hour, don't think about the rest and you all get the power, you get all the best...and life is life": http://www.youtube.com/watch?v=EGikhmjTSZI&feature=related