Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Μια χρονιά που περιμένουμε να σκορπίσει φως...




Αγαπώ τους ετήσιους προσωπικούς απολογισμούς λίγο πριν την έλευση της νέας χρονιάς, κυρίως γιατί θέλω να θυμηθώ τι έμαθα, τι κέρδισα, τι κρατάω, τι αφήνω πίσω και ποια εκδοχή του εαυτού μου και όσων συνέβησαν εκτίμησα περισσότερο, αλλά και ποια με απογοήτευσε μέσα στην χρονιά που εκπνέει. Όχι ότι αυτό σημαίνει απαραιτήτως πως την καινούργια χρονιά δεν θα επαναληφθούν κάποια από τα λάθη, αλλά τουλάχιστον ας γίνει στον μικρότερο δυνατό βαθμό.
Κι αφού το 2018 μάς επιφύλασσε πολλές δύσκολες, θλιβερές στιγμές και μεγάλες, δυσβάσταχτες απώλειες, προσωπικά λέω να κρατήσω την αλληλεγγύη, την καλοσύνη, την αγάπη, την ελπίδα ότι μέσα στο ζοφερό σκοτάδι της κοινωνίας μας υπάρχει ένα φως που μπορεί και δυναμώνει όταν προσπαθούμε καθένας/καθεμία ξεχωριστά και όλοι/όλες μαζί να μην σβήσει και την επιμονή ότι ο κόσμος θα αλλάξει. Αλλά, θα τον αλλάξουμε προς το καλύτερο κι ας είναι δύσκολο και χρονοβόρο και με αντιξοότητες και σκοπέλους.
Και φυσικά, τους ανθρώπους με τους οποίους νιώθω βαθιά χαρά που μοιραστήκαμε κι αυτή τη χρονιά, παρά τις όποιες δυσκολίες, διαφωνίες ή ακόμη και εντάσεις. Γιατί κάθε χρόνο συνειδητοποιώ ότι οι σχέσεις αλλάζουν, εξελίσσονται, επαναπροσδιορίζονται, κάποιες μένουν αναλλοίωτες, άλλες τροποποιούνται και άλλες λήγουν. Εκείνες που συνεχίζουν πιο δυνατές, γεμάτες πραγματική -δοκιμασμένη στα δύσκολα ή σε καίριες στιγμές- αγάπη είναι πάντα στα κερδισμένα. 

Για το 2019, λοιπόν, εύχομαι να είμαστε υγιείς εμείς κι οι αγαπημένοι μας άνθρωποι, ο καινούργιος χρόνος να μας βρει όλους και όλες εδώ και καλά, να γελάμε, να αγαπάμε/να μας αγαπούν και να το δείχνουμε, να ονειρευόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε σφιχτά και περισσότερο, να προσπαθούμε γι' αυτό που θα μας κάνει ευτυχείς, αλλά και αυτό που θα κινήσει τον κόσμο έστω κι ένα χιλιοστό προς τη σωστή κατεύθυνση (κι ας μοιάζει ουτοπικό), να νιώθουμε και να είμαστε ελεύθεροι-ες, να σεβόμαστε εμάς και τους άλλους χωρίς αστερίσκους, να νοιαζόμαστε ουσιαστικά και πρακτικά για τους ανθρώπους που ξέρουμε και για εκείνους που μπορεί να μην έχουμε μπει στον κόπο να γνωρίσουμε, να τολμήσουμε να λέμε περισσότερα καλά, αντί για άσχημα, να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας έστω και λίγο, να μην χρειαστεί να μετανιώσουμε για τίποτε -είτε σωστό, είτε λάθος- και οι δυσκολίες που, αναπόφευκτα, θα έρθουν να είναι μικρές, ανώδυνες, διαχειρίσιμες, ήσσονος σημασίας, αλλά επιμορφωτικές.

Εύχομαι το 2019 να είναι μια πολύ καλή χρονιά, γενναιόδωρη σε υγεία, αγάπη, ευτυχία, γέλια, ζεστασιά, καλοσύνη, καλοτυχία, άπλετο φως, προσωπική και κοινωνική πρόοδο και κυρίως, μια χρονιά χωρίς άλλες απώλειες.

Φέτος, ας ανακαλύψουμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, μαζί με τους γύρω μας.

                                                          Τρύπες- Ακούω την Αγάπη

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018

Φωτιές που καίνε μέσα μας...


Μέσα σε όλη αυτή την τραγωδία που εκτυλίσσεται από τη Δευτέρα στην Αττική, η πρώτη στιγμή που πήρα μια βαθιά ανάσα ήταν χθες νωρίς το απόγευμα. Στο φαρμακείο, ζήτησα από τον φαρμακοποιό όσα ήταν απαραίτητα (σύμφωνα με τη λίστα που είχαν δημοσιοποιήσει οι φορείς) κι εκείνος με ένα σφιγμένο χαμόγελο μού είπε "να δω τί έχω, δεν ξέρω τί έχει μείνει. Θα σου δώσω αυτή την κρέμα, έχει την ίδια δραστική ουσία". Όταν του ζήτησα γάζες για εγκαύματα, μου έκανε ένα νόημα αρνητικό "δεν έχει μείνει τίποτα. Θα σου δώσω απλώς τις αποστειρωμένες. Ξέρεις πόσοι έχουν έρθει από το πρωί; Πόσα έχουν πάρει; Ούτε που ξέρω." Εκείνη την ώρα, δεν το επεξεργάστηκα και μου βγήκε αυθόρμητα και χωρίς καμία απόχρωση ένα "λογικό, τέτοια μέρα". 

Λίγα δευτερόλεπτα μετά, μόλις βγήκα, έβαλα τα κλάματα. 

Για την Αργυρούλα που έχασε το σπίτι της και κινδύνευσε η οικογένειά της, αλλά είναι όλοι καλά και οι φίλοι τους οργάνωσαν άμεσα μια εκστρατεία crowdfunding για να τους βοηθήσουν να ξαναχτίσουν ό,τι καταστράφηκε. Για τα παιδιά που έπαιζαν αμέριμνα στην αυλή ή στην παραλία και η φωτιά τα κυνήγησε, αλλά τελικά, γλίτωσαν και είναι ξανά με τους γονείς τους. Για τον άνθρωπο που εγκλωβίστηκε στο αυτοκίνητό του και κάποιος άγνωστος του άνοιξε την πόρτα και τον τράβηξε μαζί του. Για τους ηλικιωμένους που ήταν κλεισμένοι στο σπίτι τους και κάποιοι πυροσβέστες ή διασώστες πρόλαβαν και τους πήραν πριν φτάσει η φωτιά. 

Για το σκυλάκι που πανικοβλήθηκε, τραυματίστηκε και κάποιος το είδε, το πήρε αγκαλιά, έτρεξαν μαζί και ένας κτηνίατρος το φροντίζει τώρα. Για τον άνθρωπο που ήταν στον δρόμο μόνος και αποπροσανατολισμένος μέσα στον πανικό και τον καπνό, πηγαίνοντας προς την λάθος κατεύθυνση, και κάποιοι τον είδαν και τον φώναξαν να τους ακολουθήσει, σώζοντάς τον. Για τους ανθρώπους που κολυμπούσαν επί ώρες στα ανοιχτά για να γλιτώσουν, χωρίς να ξέρουν αν θα τα καταφέρουν, και τους πλησίασαν οι ψαράδες με τις βάρκες, τους πήραν και τους έβγαλαν στο λιμάνι.


Για τον άνθρωπο που έχασε τα πάντα από τη φωτιά κι ένιωθε ανείπωτα μόνος και κάποιος άγνωστος τον πήρε αγκαλιά, χωρίς λόγο, για να ξέρει ότι δεν είναι μόνος. Για τους γονείς που μαζί με τα παιδάκια τους είναι ανέστιοι πια, χωρίς τα απαραίτητα, ενώ μια άλλη μαμά με τα παιδιά της έφτασε στον χώρο συγκέντρωσης των ειδών με τεράστιες σακούλες γεμάτες με τα απαραίτητα, αλλά και με παιχνίδια, που θα φτάσουν στους πρώτους. Για τον εγκαυματία που χρειάζεται επειγόντως αίμα και θα το έχει, σε λίγο καιρό θα γίνει καλά και θα βγει, γιατί τα τμήματα αιμοδοσίας των νοσοκομείων είναι γεμάτα με εθελοντές αιμοδότες που περιμένουν τη σειρά τους.

Γιατί για όλα τ' άλλα, που μας έχουν αδειάσει σαν την άμμο από σακί, δεν υπάρχουν λόγια. Αλλά, αυτή η "ανθρωπίλα" στον αέρα κάνει το οξυγόνο λίγο περισσότερο. 
Σ' αυτό το μαζί κρύβονται η δύναμη, το κουράγιο, η ζωή, η ουσία. (Ίσως μόνο, να έπρεπε αυτό το μαζί να φαίνεται καθημερινά.)

Κυριακή 22 Ιουλίου 2018

Μάνος Ελευθερίου, 80 χρόνια δημιουργίας (αρκούν;)


Κοντά μια δεκαετία πριν, ο καθηγητής μας στο εργαστήριο ραδιοφώνου του τμήματος και τότε αναπληρωτής διευθυντής ειδήσεων στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, Μιχάλης Κυριακίδης, μας είχε πάει να επισκεφθούμε το Ραδιομέγαρο για να δούμε από κοντά τις εγκαταστάσεις του ραδιοφώνου. Περνώντας από τους διαδρόμους και κοιτώντας με αγνή, αυθόρμητη και αδηφάγα περιέργεια τις πόρτες που ανοιγόκλειναν, τα γραφεία, τον εξοπλισμό, τα στούντιο, βλέπουμε ξαφνικά μπροστά μας, να κάθεται δίπλα σε μια πόρτα (στούντιο ή γραφείου, θα σας γελάσω), σε ένα σκαμπό, χαμογελαστός και ήρεμος, ο Μάνος Ελευθερίου. 
Χαιρετήθηκαν με τον καθηγητή μας, τον οποίο ρώτησε ποιοι-ες είμαστε και αφού εκείνος του εξήγησε, χαμογέλασε, μας ρώτησε αν μας αρέσει το ραδιόφωνο και μετά τις δειλές ή ενθουσιώδεις απαντήσεις, μας ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία. 
Θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που τον είδα, απολύτως πραγματικό και σε απόσταση μερικών βημάτων και τον ενθουσιασμό με τον οποίο ψιθύρισα στη φίλη μου "μπροστά μας είναι ο Μάνος Ελευθερίου, ο ποιητής!"


Ακολούθησαν μερικές φορές ακόμη, μέσα στα χρόνια, που τύχαινε να τον συναντώ σε παραστάσεις ή παρουσιάσεις βιβλίων, πάντα χαμογελαστό και ευγενή σε κάθε βλέμμα με το οποίο διασταυρωνόταν το δικό του. 
Μία από τις τελευταίες ήταν το φθινόπωρο του 2016, στο "Poems 'n' Crimes" των εκδόσεων Γαβριηλίδη, όπου παρουσίαζε (και τί πραγματική κι ανέλπιστη τιμή!) την πρώτη ποιητική συλλογή ενός νέου ποιητή, του Τάσου Θεοτόκη. Η γενναιοδωρία στα λόγια, αλλά και στον τρόπο του, η ενθάρρυνση προς τον νέο ποιητή (αλλά και εν γένει τους νέους), η γλυκύτητα, η σεμνότητα, ο αυτοσαρκασμός και το λεπτό, αν και οξύ, χιούμορ του, ο μαγικός τρόπος του να "γκρεμίζει" τον φόβο -αλλά όχι τα πρόσωπα και τις έννοιες- απέναντι στα αριστουργήματα, τους ανεπανάληπτους ποιητές, τις ιερές μορφές που χαρακτήρισαν την ποίηση και διαμόρφωσαν τον κόσμο, απέδειξαν εκ νέου γιατί αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να γίνει τόσο αγαπητός σε τόσους πολλούς ανθρώπους. Όλοι-ες έχουμε σιγοτραγουδήσει τους στίχους του, κάποιοι προχώρησαν και στην μη μελοποιημένη ποίησή του, άλλοι στην πεζογραφία του και κάποιοι άλλοι τον ακολουθούσαν ως πιστοί ακροατές στις ραδιοφωνικές του εκπομπές.

Ο Μάνος Ελευθερίου έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί, 22 Ιουλίου 2018, από καρδιακή ανακοπή, μετά από μία σοβαρή επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε, αφήνοντας ένα κενό που, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι πράγματι δυσαναπλήρωτο. Πλήρης ημερών και έργων μεν, αλλά με πολλά ακόμη που θα μπορούσε να μας χαρίσει με την παρουσία και το ανήσυχο πνεύμα του.

Έχει γράψει υπέροχα, δυνατά, τραγούδια που έγιναν κτήμα όλων μας ("Μαλαματένια λόγια", "Ποιος τη ζωή μου", "Άλλος για Χίο τράβηξε" κλπ), αλλά εγώ θα αγαπώ πάντα λίγο περισσότερο αυτό:
Τάνια Τσανακλίδου- Τυχαίες συναντήσεις (μουσική Γιάννης Σπανός, στίχοι Μάνος Ελευθερίου)

*Η πολιτική κηδεία του θα γίνει την Τρίτη 24 Ιουλίου, στις 12μμ, στο Α' Νεκροταφείο.

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018

"Ελλάς Μονάχου", μια γλυκόπικρη ωδή στο να τολμάς να φεύγεις



Οι σκηνοθέτες και καλλιτεχνικοί διευθυντές της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, Ανέστης Αζάς και Πρόδρομος Τσινικόρης, παρουσιάζουν στην Πειραιώς 260 (Χώρος Ε), στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, μέχρι και απόψε, Πέμπτη 12 Ιουλίου, το "Ελλάς Μονάχου", μια παράσταση που εμπίπτει στο θέατρο ντοκιμαντέρ, με θέμα τη μετανάστευση των νέων ανθρώπων από την Ελλάδα στο Μόναχο της Γερμανίας.

Η πρεμιέρα έγινε στο Μόναχο στα μέσα Μαρτίου και έχει ήδη παρουσιαστεί συνολικά έντεκα φορές εκεί, αλλά την Τρίτη 10 Ιουλίου έκανε την επίσημη πρεμιέρα της επί ελληνικού εδάφους.
Πρόκειται για μια γλυκόπικρη παράσταση, αυτή τη γεύση αφήνει, μαζί με πολλές-πολλές σκέψεις και προβληματισμούς, ειδικά για όλους-ες εμάς που ανήκουμε στη γενιά που μεγάλωσε στην εποχή της ελληνικής "ευμάρειας", αλλά πριν καν μπει στην ενήλικη ζωή, η περίφημη οικονομική κρίση έκανε με πάταγο την εμφάνισή της.

Επί σκηνής, βρίσκεται ο ένας εκ των δύο σκηνοθετών, ο Πρόδρομος Τσινικόρης, που -όπως λέει και ο ίδιος ξεκινώντας- έχει μεταναστευτικό παρελθόν, γι' αυτό και βρίσκεται εκεί, μαζί με τους τρεις Έλληνες μετανάστες, την Κατερίνα, τον Άγγελο και τον Βαλάντη, που μιλούν για τις δικές τους μεταναστευτικές εμπειρίες, διαφορετικές μεν, αλλά με αρκετές δυσκολίες και μια κοινή άποψη, ότι δεν μετάνιωσαν που έφυγαν και δεν θέλουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Τουλάχιστον, όπως συνεχίζει να είναι η εργασιακή και οικονομική κατάσταση εδώ.



Ενδιάμεσα, ακούγονται και άλλοι μετανάστες, ακόμη και παλαιότερων γενεών, όπως η μητέρα του Πρόδρομου, αλλά και ο κύριος Λαυρέντης που, μετά τη συνταξιοδότησή του, επιστρέφει στην Ελλάδα και είπε δύο από τα πιο συγκινητικά και δυνατά πράγματα που ακούστηκαν.

Το πρώτο ήταν ότι δεν ήταν ευτυχισμένοι εκεί, γιατί δεν ρίζωσαν ποτέ στον καινούργιο τόπο, ήταν πάντα σαν σε μια νοητή αίθουσα αναμονής για να επιστρέψουν στην Ελλάδα και συμβούλεψε τους νεότερους, να μην κάνουν το ίδιο λάθος. Να φτιάχνουν ρίζες, να ζουν τη ζωή τους εκεί που συμβαίνει, τη στιγμή που συμβαίνει.  Και το δεύτερο, ότι ευτυχία δεν είναι να έχεις χρήματα, αλλά να έχεις χρόνο.

Αυτός ο άνθρωπος που αισθάνεται ότι δεν έχει ρίζες στη Γερμανία, επιστρέφοντας για να μείνει στην Ελλάδα, αποφάσισε να φυτέψει μερικές δεκάδες ελιές, αλλά όχι για να τις αξιοποιήσει με κάποιο τρόπο άμεσα. Όσο ψυχαναλυτικό ή ρομαντικό κι αν ακούγεται, είναι σαν να αποφάσισε ότι θέλει να "ριζώσει" εδώ πια...





Ο πατέρας της Κατερίνας -μέσω ηχητικού μηνύματος- τής υπενθυμίζει ότι, ό,τι και να συμβεί, μπορεί πάντα να γυρίσει πίσω χωρίς δεύτερη σκέψη (αχ, αθάνατη ελληνική οικογένεια που δεν έχεις μόνο παθογένειες, αλλά και μια δύναμη, μια θαλπωρή που ησυχάζει την ψυχή τις πιο κρίσιμες στιγμές).

Και οι τρεις πρωταγωνιστές που αντιμετώπισαν τις δυσκολίες της ελληνικής κρίσης και του πόσο δύσκολο είναι τελικά να προσπαθείς να υπάρξεις, να ζήσεις σε μια χώρα που όλα είναι υπό κατάρρευση, πήραν τη μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσουν και κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, επίσης, πολύ μεγάλες δυσκολίες, αλλά τελικά, τα κατάφεραν και είναι καλά. Έχουν κι άλλα βήματα προς την επίτευξη των στόχων τους, αλλά είναι καλά, γιατί ξέρουν ότι ακόμη και με τις δυσκολίες που υπάρχουν στην Γερμανία, μπορούν να νιώθουν πιο ήρεμοι, να κοιμούνται πιο ήσυχοι.

Με μια θαυμαστή ισορροπία και προσέγγιση, οι δύο σκηνοθέτες έχουν καταφέρει να μην είναι τόσο βαρύ, τόσο φορτισμένο συναισθηματικά το κλίμα καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, αλλά να υπάρχουν πολλές στιγμές πιο ανάλαφρες, με γέλιο απαραίτητο και βαθιές ανάσες.

Κλείνει με έναν πραγματικά απρόσμενο (με την πολύ καλή έννοια, της απαραίτητης ανάλαφρης ανάσας, όπως ανέφερα προηγουμένως) τρόπο, αλλά αυτό που επίσης, με συγκίνησε ήταν όταν -πριν το τέλος- ο Πρόδρομος μίλησε κι εκείνος ως μετανάστης -βέβαια, εν προκειμένω, εξ αντιστροφής, καθώς γεννήθηκε στη Γερμανία, αλλά σπούδασε, ζει και εργάζεται στην Ελλάδα. Είπε, λοιπόν, ότι δεν μπορεί να πει ότι είναι ευτυχισμένος, αλλά ευτυχία δεν είναι το πού είσαι, η ευτυχία είναι εκεί όπου είναι οι άνθρωποι που αγαπάς. Κι έχει ένα οχυρό που δεν θα πέσει έτσι εύκολα -προσωπικά, συμφωνώ απολύτως επ' αυτού.



Μπορεί να φύγαμε με υγρά μάτια, αλλά και με χαμόγελο, μπορεί να υπήρξε ένα σφίξιμο στην καρδιά και στο στομάχι, καθώς επίσης να μας δημιούργησε αρκετούς προβληματισμούς, αλλά είναι μία πολύ δυνατή, καλοφτιαγμένη (αλλά καθόλου στυλιζαρισμένη) σε όλα τα συστατικά της και πραγματικά, καταπληκτική παράσταση.

Αν είστε τυχεροί και έχετε προμηθευτεί τα εισιτήριά σας, θα την απολαύσετε. Αν είστε πολύ-πολύ τυχεροί και βρείτε τελευταία στιγμή εισιτήρια (αν υπάρχουν), επίσης. Για τους υπόλοιπους, ας ευχηθούμε να μην τελειώσει στο Φεστιβάλ η πορεία της παράστασης στην Ελλάδα.

Τελευταία παράσταση: Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018, στις 9μμ, στον χώρο Ε της Πειραιώς 260.


Κείμενο - Σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς, Πρόδρομος Τσινικόρης
Δραματουργία: Christine Milz
Σκηνικά - Κοστούμια: Ελένη Στρούλια

Μουσική: Πάνος Μανουηλίδης
Συμμετέχουν: Πρόδρομος Τσινικόρης και Έλληνες πολίτες του Μονάχου: Άγγελος Γεωργιάδης, Βαλάντης Μπεΐνογλου, Κατερίνα Σόφτση.
Παραγωγή της Münchner Kammerspiele σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου.

Κυριακή 29 Απριλίου 2018

Ένας "Μισάνθρωπος" πολύπλευρος και... με μέτρο



Τη φετινή σεζόν παρουσιάστηκαν στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή δύο πολύ ωραίες, εντελώς διαφορετικές και ενδιαφέρουσες εκδοχές του έργου του Μολιέρου "Ο Μισάνθρωπος". Η πρώτη από την ομάδα 4Frontal ολοκληρωθηκε πριν μερικές εβδομάδες, ενώ η δεύτερη, σε έμμετρη διασκευή από την Ιόλη Ανδρεάδη και τον Άρη Ασπρούλη, σε σκηνοθεσία της πρώτης, παίζεται από την προηγούμενη εβδομάδα και θα συνεχίσει μέχρι τις αρχές Ιουνίου στο Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Γκάζι).

Πρόκειται για μία πολύ πρωτότυπη, καλοδουλεμένη προσέγγιση και σίγουρα, απαιτητική για τους ηθοποιούς που πρέπει να είναι άψογα συντονισμένοι καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Ο Άλκηστος είναι ο μολιερικός "μισάνθρωπος", είναι οδυνηρά ειλικρινής και εξαντλεί όλη του την αυστηρότητα κρίνοντας τις συμπεριφορές και την υποκρισία των μελών της αστικής κοινωνίας και της βασιλικής αυλής της εποχής του. Και δεν έχει απολύτως άδικο, μόνο που ο ίδιος αντιφάσκει ως προς τις απόψεις και τις ιδέες του, μιας και έχει ερωτευτεί την επιτομή αυτής της υποκρισίας, τη νεαρή -και πολύ όμορφη- χήρα Σελιμένη, που αποτελεί και το αντικείμενο του πόθου πολλών άλλων ανδρών.

Αυτός ο έρωτας -κατ' ουσίαν μονόπλευρος- είναι καταδικασμένος να οδηγηθεί σε αδιέξοδο, ξεσκεπάζοντας, όμως, στο μεταξύ όλα τα ψέματα που έχουν ειπωθεί κι όλες τις φρούδες υποσχέσεις που μοιράστηκαν σε περισσότερους του ενός παραλήπτες.

Η έμμετρη διασκευή της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη δίνει ρυθμό στον λόγο και περισσότερη βαρύτητα σ' αυτό που συμβαίνει επί σκηνής -και όχι μόνον στον ήρωα που κάθε φορά μιλά. Κάτι που σίγουρα ήθελε πολλή δουλειά, προσοχή και φροντίδα εκ μέρους τους και προσωπικά, πιστεύω πως το αποτέλεσμα τους δικαιώνει πλήρως.


Αντίστοιχα, η σκηνοθετική προσέγγιση της Ιόλης -μαζί, φυσικά, με τη σκηνογραφία της Δήμητρας Λιάκουρα- δημιουργεί ένα ιδιαίτερο εικαστικό αποτέλεσμα επί σκηνής που προσελκύει το βλέμμα σε κάθε πρόσωπο και κάδρο ξεχωριστά. Η θεατρική σκηνή είναι το σαλόνι του σπιτιού της Σελιμένης και τα έξι ευμεγέθη κάδρα που φιλοξενούν τους ήρωες είναι η πινακοθήκη του σπιτιού και οι χώροι όπου σε αργή και μεγεθυμένη κίνηση ξεδιπλώνονται οι πραγματικοί τους χαρακτήρες, απογυμνωμένοι από την ψευδή συμπάθεια, ευγένεια, καλοσύνη που καλούνται να επιδείξουν στις κοινωνικές τους συναναστροφές. Ο χώρος στον οποίο το υποσυνείδητο βγαίνει στην επιφάνεια, χωρίς λόγια μεν, αλλά με καταλυτικής δύναμης εικόνα.

Ένα μικρόφωνο στη μέση της σκηνής λειτουργεί άψογα για όσα πρέπει να ειπωθούν από τους ήρωες ερχόμενα κατευθείαν από τις πιο μύχιες σκέψεις τους.  Ενώ, όταν οι χαρακτήρες βγαίνουν από τα κάδρα, δρουν σύμφωνα με όσα "επιτάσσει" ο κοινωνικός ρόλος που έχουν αναλάβει.

Και οι έξι ηθοποιοί καταφέρνουν να συνθέσουν μια -κάτι περισσότερο από άρτια- συνολική εικόνα, δημιουργώντας προσεκτικά και μετρημένα τον χαρακτήρα τους. Ωστόσο, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθώ ξεχωριστά στην ερμηνεία του Μιλτιάδη Φιορέντζη που -ως Άλκηστος- είναι παραπάνω από εξαιρετικός. Έχοντας αποκομίσει την ίδια ακριβώς εντύπωση και από την προηγούμενη συνεργασία του με σκηνοθέτιδα την Ιόλη Ανδρεάδη, τον "Young Lear", θεμελιώνεται η τόσο καλή άποψή μου για εκείνον (ως απλή θεατής που αγαπά το θέατρο και τους ανθρώπους που του χαρίζουν σεβασμό και ταλέντο).



Η υπέροχη Μελίνα Θεοχαρίδου, που πέρυσι μάς χάρισε πολύ όμορφες και συγκινητικές στιγμές με τα γλυκόπικρα "Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα" (επίσης, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη), και η οποία είναι ένας βαθιά γλυκός άνθρωπος, καταφέρνει να αναδείξει σε όλο της το μεγαλείο την οξύτητα και την καταπιεσμένη προσωπικότητα της Αρσινόης. Σε τέτοιο βαθμό που, αν κάποιος δεν τη γνωρίζει, μπορεί να πιστέψει ότι της βγαίνει φυσικά, αν και πάντα με την απαραίτητη κωμική προσέγγιση στον ρόλο.

Η Δανάη Επιθυμιάδη ως γλυκιά, ρομαντική και γεμάτη καλοσύνη και κατανόηση Ελιάνθη, ο Ορέστης Καρύδας ως φιλικός, ευγενής και καλοπροαίρετος Φιλήντας, ο Θύμιος Κούκιος ως αιθεροβάμων, επίδοξος ποιητής (παταγωδώς αποτυχημένος) και αντίζηλος για την καρδιά της νεαρής χήρας, Ορόντης και η Βασιλική Τρουφάκου ως το μήλον της έριδος, Σελιμένη, όμορφη, γεμάτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τη γοητεία που ασκεί, χρησιμοποιώντας την για να διατηρεί έναν κύκλο θαυμαστών όσο κοντά και μακριά θέλει, εκπληρώνοντας τις κοινωνικές της φιλοδοξίες, είναι εκείνοι που καταφέρνουν με επιτυχία να αναδείξουν τους νικητές και τους ηττημένους αυτού του σαλονιού, αλλά και των όποιων σχεδίων τους.

Μια πολύ ωραία παράσταση αυτή την άνοιξη στην Αθήνα!


                                     Trailer για τον "Μισάνθρωπο" σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη


"Ο Μισάνθρωπος" σε σκηνοθεσία Ιόλη Ανδρεάδη 
Μετάφραση: Γιάγκος Ανδρεάδης
Έμμετρη διασκευή: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης
Σκηνοθεσία - Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη
Σκηνογραφία - Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Cover song: Κώστας Δαλακούρας
Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ & Νίκος Πανταζάρας | Video trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Γιάννης Παυλόπουλος & Μαρία Νικητοπούλου
Κατασκευή Κοστουμιών: Δάφνη Τσακότα & Σιμέλα Τουργαϊδου | Βοηθός Ενδυματολόγου: Αμαλία Αντώνη
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης
Παραγωγή: Constantly Productions – Βαγγέλης Κώνστας

Παίζουν: Μιλτιάδης Φιορέντζης, Βασιλική Τρουφάκου, Θύμιος Κούκιος, Δανάη Επιθυμιάδη, Ορέστης Καρύδας, Μελίνα Θεοχαρίδου

Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Γκάζι. Τηλ.: 2103464 380, 2105138067)

Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21.15. Διάρκεια 90 λεπτά  
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ φοιτητικό & ανέργων



Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2018

Ένας "Βαθύς αναστεναγμός" χωρίς περιττά λόγια



Ένας βαθύς αναστεναγμός είναι πάντα ένας καλός τρόπος αποσυμπίεσης. Ο "Βαθύς αναστεναγμός" της ομάδας ΓΑΒ, ωστόσο, είναι μια χορευτική παράσταση εμπνευσμένη από το βιβλίο της Nancy Huston, "Dolce Agonia" που παρουσιάζεται στον Κινητήρα.

Η Βίκυ Αδάμου (συν-ιδρύτρια του Κινητήρα) είναι μια ηθοποιός και σκηνοθέτιδα που δεν επαναλαμβάνεται και κάνει διαρκώς πολύ διαφορετικές, αλλά πάντα εξίσου ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές δουλειές. Φέτος, δημιούργησαν μαζί με την επίσης συν-ιδρύτρια του Κινητήρα, χορογράφο και σκηνοθέτιδα, Αντιγόνη Γύρα και τον εικαστικό και περφόρμερ Ιάσονα Βενετσανόπουλο, την ομάδα "ΓΑΒ" (εκ των αρχικών των επιθέτων τους) και την πρώτη τους δουλειά, την παράσταση χορού "Βαθύς αναστεναγμός".

Μια παρέα μεσήλικων συναντιούνται στο σπίτι κάποιων εξ αυτών για φαγητό. Εκεί, συνηθισμένα, καθημερινά πράγματα αποκτούν μεγαλύτερη σημασία και εικονοποιούνται στιγμές του παρόντος, του παρελθόντος ή και του μέλλοντος που για καθέναν από τους συνδαιτυμόνες έχουν διαφορετική σημασία, αλλά και βαρύτητα. Ο έξωθεν παρατηρητής-αφηγητής παρεμβαίνει για να μάς δώσει πληροφορίες για το τέλος της ζωής αυτών, χωρίς να ξέρουμε με βεβαιότητα σε ποιον-α αναφέρεται. Μόνο το φύλο αναφέρεται, ώστε να γνωρίζουμε αν πρόκειται για γυναίκα ή άνδρα. 

Από αισθητικής άποψης, πρόκειται για κάτι πάρα πολύ όμορφο σε σχέση με τα σκηνικά, τα ρούχα, τη μουσική, αλλά και τον φωτισμό. Δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για ένα θέαμα που ο λόγος δεν έχει τον κύριο ρόλο. Αντιθέτως, χρησιμοποιείται με φειδώ και καίρια μέσω των παρεμβάσεων του εξωτερικού παρατηρητή και παντογνώστη, τις κατάλληλες στιγμές.


Ένα ξύλινο τραπέζι είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο συμβαίνουν όλα. Ανεβαίνει ψηλά, ή κατεβαίνει ισοπεδώνοντας (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τους ήρωες, αιωρείται σαν κούνια παίζοντας με την ισορροπία τους και άλλοτε αποκτά κλίση ανεβάζοντας τον βαθμό δυσκολίας να ισορροπήσουν ή δίνοντάς τους την επιλογή να τολμήσουν να πέσουν.

Δεδομένου ότι δεν πρόκειται για μια θεατρική παράσταση, αλλά το βασικό μέσο της είναι το σώμα και όχι ο λόγος, μπορεί να μην γίνονται όλα απολύτως κατανοητά ή ξεκάθαρα, αλλά σίγουρα κρατά το ενδιαφέρον και την προσοχή του θεατή χωρίς προσπάθεια, ο οποίος, ωστόσο, μπαίνει στην ατμόσφαιρα και αντιλαμβάνεται τη θεματική και το πλαίσιο, έχοντας την ελευθερία να το ερμηνεύσει όπως επιθυμεί.

Είναι μια παράσταση που είναι φανερό ότι απαιτεί κόπο από τους ερμηνευτές (χορευτές και ηθοποιούς), από την άποψη ότι όσα συμβαίνουν επί σκηνής είναι απαιτητικά, θέλουν ρυθμό και συγχρονισμό όλης της ομάδας, χωρίς ωστόσο να φαίνεται στους θεατές όλος αυτός ο κόπος που καταβάλλεται. Το αποτέλεσμα μοιάζει να βγαίνει αβίαστα. Και είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και πραγματικά όμορφο, θίγοντας -χωρίς περιττά λόγια- βαθιά ζητήματα που μας αφορούν, λιγότερο ή περισσότερο.

Όσοι ενδιαφέρεστε για κάτι που δεν είναι συνηθισμένο, αλλά θα σας αποζημιώσει πλήρως, έχετε μερικές εβδομάδες ακόμη μέχρι τις 4/3 οπότε και τελειώνει.

*Η μασκότ του Κινητήρα, ο Άντρας, έκανε την εμφάνισή του αρκετές φορές μέσα στον χώρο κατά τη διάρκεια της παράστασης, αλλά ήταν πραγματικός κύριος, περνώντας ήσυχα-ήσυχα πάντα γύρω από τον σκηνικό χώρο, κοντά ή κάτω από τα καθίσματα των θεατών και ποτέ μέσα απ' αυτόν ενοχλώντας τους ηθοποιούς. Ο Άντρας είναι -πολιτισμένος- γάτος.

                                                       "Βαθύς αναστεναγμός" Trailer

Σκηνική σύνθεση: ΓΑΒ (Αντιγόνη Γύρα, Βίκυ Αδάμου, Ιάσονας Βενετσανόπουλος)
Σκηνικά: Βίκυ Αδάμου, Ιάσονας Βενετσανόπουλος
Επιμέλεια Κίνησης: Αντιγόνη Γύρα, Ιωάννα Καμπυλαυκά
Μουσική Σύνθεση κι Επιμέλεια: Ορέστης Τάνης
Σύμβουλος Δραματουργίας: Άννα Τσίχλη
Φωτισμοί: Αnti Steve
Βοηθός Ομάδας ΓΑΒ: Χριστίνα Παπαδάκη
Βοηθός Σκηνογραφίας-Ενδυματολογίας: Φανή Κοκολάκη
Φωτογραφίες: Ελένη Τάξερη
Ερμηνεύουν: Βίκυ Αδάμου, Κωστής Δασκαλάκης, Νίκος Δραγώνας, Ιωάννα Καμπυλαυκά, Γρηγόρης Σερμπής, Κατερίνα Σκιαδά, Joe Tornabene
Guest: Ana Sanchez Colberg

Κινητήρας Studio, Ερεχθείου 22, Ακρόπολη.
Μέρες παραστάσεων: Παρασκευή & Σάββατο 21.30, Κυριακή & Δευτέρα 20.30
Διάρκεια: 70 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15€, 10€ (ανέργων, φοιτητικό)
Κρατήσεις θέσεων: 210 9248328 και info@kinitiras.com

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018

"Ο_Μισ@νθρωπος" σ' έναν κόσμο γνώριμο...


Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε η νέα χρονιά να ξεκινήσει θεατρικά με ωραιότερο τρόπο απ' ό,τι συνέβη. Η παράσταση "Ο_Μισ@νθρωπος" από τα χεράκια των 4Frontal και με τη σκηνοθεσία του -ενός εκ των μελών της ομάδας- Σταύρου Γιαννουλάδη, είναι κάτι παραπάνω από απολαυστική. Όλοι είναι ένας κι ένας, μία και μία, σε σημείο να μην μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον/α, αλλά το βλέμμα να πηγαίνει από τον ένα στον άλλο διαρκώς, καθώς είναι και οι οκτώ υπέροχοι.

Ένα κλασικό έργο, που κουβαλά το βαρύ όνομα του συγγραφέα του, Μολιέρου, και ολόκληρης της εποχής του, ιδωμένο με έναν πολύ σύγχρονο, ασυμπλεγματικό και οικείο, όσο και σουρεαλιστικό τρόπο (κάθε ρόλος φέρει χαρακτηριστικά συγκεκριμένου πτηνού, ενδυματολογικά, αλλά και ως στοιχεία συμπεριφοράς), αλλά καθόλου επιτηδευμένο ή "ασεβή". Έρχεται στο σήμερα με πολύ μεγάλη φροντίδα, ώστε οποιαδήποτε προσθήκη ή αλλαγή μέσα σ' αυτό να μην ξενίζει, αλλά να "δένει" αρμονικά.
  

Τα social media δεν παρεμβαίνουν στην παράσταση, αντιθέτως χρησιμοποιούνται ως εργαλεία απολύτως μετρημένα και σωστά ενταγμένα σ' αυτό το πλαίσιο, ώστε να λειτουργούν μεν ως ένα είδος παιχνιδιού με τους θεατές και να τους ιντριγκάρουν, αλλά να μην αποπροσανατολίζουν από το νόημα ή να φαίνονται παράταιρα. Καθόλου εύκολο εγχείρημα, αλλά προσωπικά, θεωρώ ότι το πετυχαίνουν εξαιρετικά καλά.

 Είναι τόσα πολλά και καλά τα ξεχωριστά στοιχεία -η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, τα σκηνικά, η μουσική, η κινησιολογία, τα ρούχα, τα μαλλιά (ήρωες!), ο φωτισμός, ο ρυθμός και ο συντονισμός που έχουν μεταξύ τους, η ενέργεια, η επαφή με τους θεατές, το νόημα του έργου για τις όχι και τόσο ειλικρινείς, αληθινές και ουσιαστικές σχέσεις- που, τελικά, είναι ένα σύνολο τόσο άρτιο και προσεγμένο που δεν βρήκα καμία παραφωνία -και πολύ το χάρηκα για αρχή του '18!
Ελπίζω τόσο ωραίες δουλειές να έχει όλη η χρονιά!

   Δεν είναι μόνο που είναι αξιαγάπητα, είναι και τόσο ταλαντούχα και εργατικά πλάσματα. Αξίζουν πολλά-πολλά συγχαρητήρια.

  Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ, στο θέατρο "Θησείον, ένα θέατρο για τις Τέχνες"(Τουρναβίτου 7, Ψυρρή).
Μην χάσετε τον πιο απολαυστικό και αξιαγάπητο... Μισάνθρωπο! 

Ηθοποιοί: Θανάσης Ζερίτης (Αλσέστ), Ελένη Κουτσιούμπα (Σελιμέν), Χάρης Κρεμμύδας (Ορόντ), Γιώργος Κισσανδράκης (Φιλέντ), Αμαλία Νίνου (Αρσινοέ), Κωνσταντίνος Πλεμμένος (Ακάστ), Αριστέα Σταφυλαράκη (Ελιάντ), Πάνος Τοψίδης (Κλιτάντρ).
Σκηνοθεσία - Μουσική  Σταύρος Γιαννουλάδης
Μετάφραση: Νίκος Ζιώγας
Σκηνικά - Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Επιμέλεια κίνησης: Πατρίσια Απέργη
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Επιμέλεια μακιγιάζ: Ρούλα Λιανού
Hair Styling: Κωνσταντίνος Κολιούσης
Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου
Γραφίστας: Αριστείδης Παναγόπουλος A.D.Visions