Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Οι Baby Guru έρχονται να διαλογιστούν μαζί μας την Παρασκευή 2 Νοεμβρίου


Την Παρασκευή 2 Νοεμβρίου έρχονται στην εκπομπή Spame Πακέτο για δύο ώρες, 4-6μμ, οι Baby Guru. Το γκρουπ που δημιουργήθηκε το 2009 και αποτελείται από τρεις παιδικούς φίλους με τα κωδικά ονόματα Prins Obi, King elephant και Sir Kosmiche, μόλις κυκλοφόρησε τον δεύτερο δίσκο του με τον τίτλο «Pieces».
Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία θα έρθουν να μας μιλήσουν για τη μουσική που φτιάχνουν και αγαπούν, πώς αποφάσισαν να δημιουργήσουν αυτή την μπάντα, τι ετοιμάζουν τους επόμενους μήνες, τι διαφορετικό περιέχει αυτός ο δίσκος σε σχέση με τον πρώτο(εκτός από την γυναικεία πινελιά στα φωνητικά με την προσθήκη της Χριστίνας στο γκρουπ), αλλά θα ακούσουμε μαζί και τα νέα τους τραγούδια. Και φυσικά, πώς προέκυψε το όνομα της μπάντας (αλλά και των ίδιων).
Την Παρασκευή 2/11 στις 4μμ να είστε εκεί!
Συντονιστείτε στο www.spamradio.gr
Και για όποιον δεν γνωρίζει...ακούστε:


Baby Guru- Necessary Voodoo

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Ένα συνηθισμένο μεσημέρι στη Θεμιστοκλέους...


Ήταν λίγο πριν τις 3 το μεσημέρι. Κυριακή 28 Οκτωβρίου. Η Θεμιστοκλέους αντηχούσε μαρσαρίσματα, τρυπάνια και ήχους εργασιών από τα συνεργεία του δήμου. Σκόνη παντού, στον αέρα που φυσά, στην άσφαλτο χώμα. Το πεζοδρόμιo βία 30 εκατοστά, ένα ζευγάρι πόδια ξεπροβάλλει από την είσοδο μιας πολυκατοικίας. Γυναικεία, οκλαδόν, γυμνές γάμπες, μαύρες γόβες, διακρίνεται η φούστα, πλησιάζω και ξαφνικά βλέπω ένα κατάλευκο χέρι να τεντώνεται πάνω από μία δερμάτινη τσάντα. Σκέφτομαι ασυναίσθητα "κάτι θα ψάχνει", μέχρι που φτάνοντας στο σημείο να την προσπεράσω, βλέπω μια σύριγγα να τρυπά το εσωτερικό του αγκώνα, στη φλέβα. Το χέρι με μια φευγαλέα ματιά δεν φαίνεται πολυτρυπημένο, ταλαιπωρημένο από την προσπάθεια να βρεθεί μια νέα φλέβα μετά από χρόνια χρήση.
Δαγκώνομαι, σοκαρίστηκα, μια αξιοπρεπέστατη κοπέλα που δεν θα μπορούσες να φανταστείς ποτέ ότι κάνει χρήση ουσιών στέκεται μέρα μεσημέρι στη μέση του δρόμου και ψάχνει να βρει φλέβα για να πάρει τη δόση της. Πέντε μέτρα πιο μπροστά δύο τύποι περιμένουν, εγώ έχω ήδη πεταχτεί από το ξάφνιασμα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο ένας βγαίνει πιο μέσα στο δρόμο να ελέγξει αν όντως πήρε τη δόση, μάλλον ήταν ο προμηθευτής... Τουλάχιστον κρίνοντας από το πρόσωπό του, θα μπορούσε...
Στην πλατεία Εξαρχείων οι άνθρωποι διαφορετικοί, από γιαγιάδες με τα εγγόνια που παίζουν στην παιδική χαρά, ζευγαράκια που τρώνε στο χέρι και συζητάνε στο παγκάκι, παρέες παιδιών που κάθονται με τους πιο εφευρετικούς τρόπους, μια κοπέλα κάθεται σ' ένα παλιό καναπέ που λειτουργεί ως παγκάκι, στο οποίο έχει βρει το ιδανικό κρεβάτι ένας σκύλος, μερικοί άνθρωποι, μοναχικοί που φαίνεται πως είναι χρήστες και δυο-τρεις άντρες που μόλις έχουν πουλήσει το "εμπόρευμα" και κάθονται μακάριοι χαζεύοντας τους περαστικούς μήπως και βρουν τον επόμενο πελάτη.
Η συννεφιά βοηθά να αποδοθεί άψογα η αίσθηση αυτής της αλλόκοτης πραγματικότητας... Αυτή που στην προσπάθεια να την αποφύγουν χιλιάδες άνθρωποι(κι αυτό είναι το τρομακτικό) πέφτουν στην παγίδα να την κάνουν όλο και χειρότερη.
Καταστρέφουν τη ζωή, τα όνειρά τους, αλλά και το μυαλό τους, με το οποίο θα μπορούσαν να κάνουν τόσα πολλά. Κι αναρωτιέμαι ποιος είναι ο πραγματικός υπεύθυνος, οι σιχαμένοι κι ελεεινοί έμποροι; Οι οικογένειες που δεν φρόντισαν να γαλουχήσουν και να προστατεύσουν τα παιδιά τους; Το σχολείο που δεν έδωσε τη δέουσα σημασία στο να εμφυσήσει στα παιδιά τις αξίες και τα πνευματικά εφόδια για να τα θωρακίσει από όλα αυτά; Τα παιδιά που φάνηκαν αδύναμα και έπεσαν στην παγίδα των ναρκωτικών που, σαν φαύλος κύκλος, άπαξ και ανοίξει πολύ δύσκολα κλείνει; Η κοινωνία ολόκληρη που ανέχεται το εμπόριο ναρκωτικών για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, σίγουρα, όμως, όχι ανθρωπιστικούς; Και που στερεί την ελπίδα από τα μέλη της, δημιουργώντας απελπισμένες και απεγνωσμένες ψυχές; Όλοι μαζί ίσως;
Ξαφνικά αισθάνομαι φόβο, ανασφάλεια. Τελικά, κανείς δεν μπορεί να μας προστατεύσει, αλλά από τί; Από ποιον; Ποια είναι τα σημαντικά και ποια τ' ασήμαντα; Ποιος το ορίζει αυτό; Γιατί μια κοινωνία καταρρέει και γιατί θεωρεί τους ανθρώπους λιγότερο σημαντκούς από τα χρήματα;
Ξέχασα. Τώρα διαπραγματευόμαστε τα οικονομικά μέτρα και μεγέθη, οι ζωές των ανθρώπων έπονται...
Κρίμα, εγώ ήξερα ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη. Μάλλον κάτι λάθος έχω μάθει, μετά από ένα ποσό η ανθρώπινη ζωή και εκτιμάται και υποτιμάται ακόμη ευκολότερα...
Καλή μας εβδομάδα!


Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Σσς... κάποιοι ήρθαν στο Spame Πακέτο!


Την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου το στούντιο του Spam Radio γέμισε νιάτα και ταλέντο. Οι συντελεστές της παράστασης "Σσς...κάποιος έρχεται", Αμαλία Νίνου, Θανάσης Ζερίτης και Χάρης Κρεμμύδας, ήρθαν και μας μίλησαν για την επινοημένη τους πολιτική κωμωδία, για την ομάδα ω² (ω-δύο), αλλά και την 4Frontal, για τις επόμενες παραστάσεις της ομάδας, όπως ότι σήμερα στις 6μμ κάνουν πρεμιέρα οι "Όρνιθες" του Αριστοφάνη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Τζωρτζίνας Κακουδάκη, σε μια διασκευή για εφήβους. Από τις 15 Δεκεμβρίου ξεκινά στο ίδιο θέατρο η διασκευή, επίσης για εφήβους, του έργου του Σαίξπηρ Ό"νειρο καλοκαιρινής νύχτας", ενώ από τον Ιανουάριο 2013 θα βρίσκονται στο BIOS με το "Spring Xpress" του Φρανκ Βέντεκιντ κι αυτό σε σκηνοθεσία της Τζωρτζίνας Κακουδάκη.
Η Αμαλία Νίνου σκηνοθέτησε μαζί με τον Θανάση Ζερίτη την παράσταση, ωστόσο, πρωταγωνιστεί στον "Γυάλινο Κόσμο" του Τέννεσι Ουίλιαμς για δεύτερη χρονιά έχοντας τον ρόλο της Λώρα. Πέρασε στο Μαθηματικό, αλλά δεν είναι κάτι με το οποία θέλει να ασχοληθεί. Δεν πιστεύει ότι πρέπει να πεθάνεις πάνω στο σανίδι, αν κάποια στιγμή εκλείψει η ανάγκη να είσαι εκεί ή ζυγίσεις τί είναι πιο σημαντικό για την ψυχική και σωματική σου υγεία, μπορείς να σταματήσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι παραιτείσαι από την τέχνη ή απ' αυτό που αγαπάς. Όπως, άλλωστε, είπε το να μην είσαι πάνω στη σκηνή, αλλά να πηγαίνεις να παρακολουθείς θέατρο είναι μια εξίσου άμεση επικοινωνία με την τέχνη.
Ο Θανάσης Ζερίτης σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί στην παράσταση, πέρασε στο Τμήμα Θεατρολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς εκείνος αποφάσισε νωρίς πως ο,τιδήποτε άλλο δεν τον καλύπτει. Απολαμβάνει να αλλάζει ρόλους στις παραστάσεις που ανεβάζει η ομάδα τους. Πέρα από τον ρόλο του ηθοποιού, έχουν αρχίσει να του αρέσουν "επικίνδυνα" και τα πιο περιφερειακά, από την επιμέλεια του κειμένου και τη σκηνοθεσία μέχρι τη σκηνογραφία. Στη συνέχεια θα βρίσκεται στις επόμενες παραστάσεις της ομάδας για τις οποίες μας μίλησε με ενθουσιασμό. Όσο για τις οικονομικές απολαβές, περισσότερο οι γονείς του ανησυχούν, εκείνος έχει αποδεχθεί πως για να κάνει αυτό που αγαπάει ίσως πρέπει παράλληλα να δουλεύει σε καφετέριες και μπαρ. Αλλά του αρκεί να κάνει αυτό που αγαπάει, να μπορεί να το κάνει, γιατί το έχει ανάγκη.
Ο Χάρης Κρεμμύδας πρωταγωνιστεί στην παράσταση, χορεύει και τραγουδά, όπως και όλοι υπόλοιποι, όπως είπε. Πέρασε στη Γεωλογία, αλλά ήταν κάτι που δεν τον κάλυπτε και όταν βαρέθηκε να έχει εξεταστική και να διαβάζει γι' αυτήν, κατάλαβε πως πρέπειν' ασχοληθεί με κάτι άλλο. Δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα γίνει ηθοποιός, περισσότερο χόρευε, αλλά στα 22 ήταν κάπως μεγάλος για να ξεκινήσει μια καριέρα χορευτή από το μηδέν. Με τη ζωγραφική δεν "το είχε", οπότε μιας και καλά περνούσαν στην παρέα λέγοντας αστεία, είπε να το δει επαγγελματικά. Και τελικά, κατάλαβε πως αυτό ήθελε, αυτό έπρεπε να κάνει. Του χρόνου σκέφτεται να πάει για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό πάνω στο θεατρικό management και μόλις γυρίσει...η ομάδα θα πλουτίσει, όπως είπαν μ' ένα στόμα αστειευόμενοι.
Για περισσότερα μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την εκπομπή εδώ:
http://www.mixcloud.com/SpamePaketo/spame-26-10-2012/



Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

«Σσς…Κάποιος έρχεται!» την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου


Την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου η εκπομπή Spame Πακέτο θα φιλοξενήσει την ομάδα ω² (ω-δύο) από την παράσταση «Σσς…κάποιος έρχεται!». Μία παράσταση που χαρακτηρίζεται ως πολιτική επινοημένη κωμωδία και υπόσχεται μετά βεβαιότητας ότι… δεν θα μας δώσει απαντήσεις.
Οι ηθοποιοί και μέλη της ομάδας είναι απόφοιτοι της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών και η συγκεκριμένη παράσταση διακρίθηκε φέτος στο Φεστιβάλ «Επινοώντας την παράσταση».
Έχουν, λοιπόν, να μας πουν πολλά, για το «Σσς…κάποιος έρχεται!», τι ακριβώς πραγματεύεται, τι θα δει ο θεατής που θα πάει, αλλά και πώς δημιουργήθηκε αυτή η ομάδα, την πορεία της, τι σχεδιάζει για τη συνέχεια και πώς βλέπουν όσα συμβαίνουν σήμερα.
Οι σκηνοθέτες Θανάσης Ζερίτης και Αμαλία Νίνου, καθώς και μέλη της ομάδας θα βρίσκονται στο στούντιο του Spam Radio για δύο ολόκληρες ώρες, από τις 4 έως τις 6μμ. Μια ομάδα νέων και δημιουργικών ανθρώπων έρχεται να μας δώσει τη δική της φρέσκια ματιά για το θέατρο και την τέχνη.
Συντονιστείτε στο www.spamradio.gr


Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Η Μάρθα Φριντζήλα κι η μαγεία της...

Μια χαμογελαστή παρουσία, ντυμένη μ' ένα μακρύ μωβ φόρεμα και παρέα ένα ζευγάρι, εμφανίζεται ξαφνικά στο μικρό στενό της Πλάκας. Την σταματώ, τη χαιρετώ, συστήνομαι. Μ' αγκαλιάζει και με φιλά. Μπαίνει ήρεμα και χαμογελαστή στο στούντιο και είναι συνεπέσταστη. Είναι Παρασκευή μεσημέρι, μια ηλιόλουστη μέρα του Οκτώβρη που ακόμη θυμίζει αρχές φθινοπώρου(αν όχι τέλος καλοκαιριού).
Η Μάρθα Φριντζήλα είναι μία υπέροχη γυναίκα, γήινη, γλυκιά, αφοπλιστικά ειλικρινής (εντός κι εκτός αέρα), ακομπλεξάριστη, με χιούμορ, άποψη και χωρίς φόβο. Στα πράγματα που πρέπει να ξέρουμε γι' αυτήν περιλαμβάνει την αγάπη της για την Κούβα, τα Ρωσικά τα οποία και μαθαίνει, τον έρωτά της που παραμένει άσβεστος για τον επί 16 χρόνια σύντροφο και σύζυγό της, Βασίλη Μαντζούκη. Το αρχικό του ονόματός του, άλλωστε, κοσμεί τον αυχένα της σε μορφή τατουάζ.
Θυμάται τον εαυτό της από μικρή να ασχολείται με καθετί καλλιτεχνικό. Ονειρευόταν να γίνει ζωγράφος, ποιήτρια, τραγουδίστρια, ηθοποιός, σκηνοθέτιδα. Κι έγινε. Τουλάχιστον τα τρία τελευταία τα βλέπουμε μέσα από τα αποτελέσματα της δουλειάς της.
Δεν προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια, κανείς δεν είχε ασχοληθεί με την μουσική και το θέατρο, ωστόσο, πιστεύει πως ακόμη και το γεγονός πως ο μπαμπάς της φτιάχνει έπιπλα δείχνει πως υπάρχει μια κλίση προς την τέχνη. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως δεν νοσταλγεί την παιδική της ηλικία, αλλά θέλει να φτιάχνει διαρκώς την αίσθηση του ονείρου που θυμάται από τότε, την αίσθηση, όχι τις στιγμές. Αυτό που αποτελεί σύνδεσμο με τις αναμνήσεις σου χωρίς να μπορείς πάντα να το εξηγήσεις στους άλλους με κατανοητό τρόπο. Μόνο μέσα από το θέατρο και τον κινηματογράφο μπορείς να το πετύχεις αυτό.
Η τέχνη δεν είναι πάθος, δεν πρέπει να υπάρχει πάθος και φόβος, είναι ανάγκη, μια ανάγκη που σε τρώει και δεν σ' αφήνει μέχρι να βρεις τρόπο να την ικανοποιήσεις.
Δεν θέλησε ποτέ να έχει μία επαγγελματική ταυτότητα, ότι είναι μόνο σκηνοθέτις, ή τραγουδίστρια ή ηθοποιός. Την περιόριζε κάτι τέτοιο κι έτσι αποφάσισε πως δεν θα το κάνει, θα είναι όσα θέλει να είναι, ασχολούμενη με τα πράγματα που την ενδιαφέρουν ό,τι κι αν αφορούν.
Φέτος δεν έχει πολύ τραγούδι, μονάχα κάποιες σπάνιες εμφανίσεις, αλλά θέατρο. Αρχικά, την Ιστορία του Θουκυδίδη σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο και τους μαθητές από πολλά σχολεία της Αττικής. Εν συνεχεία, έρχεται από την ομάδα Δρόμος με Δέντρα η παράσταση -μεταφορά του έργου του Μάρκες- "Η απίστευτη και θλιβερή ιστορία της αθώας Ερέντιρα και της άσπλαχνης γιαγιάς της", ως ένα παράδοξο καμπαρέ. Το καλοκαίρι του 2012 θα ανεβάσει τις Βάκχες, επομένως έχει έναν γεμάτο χειμώνα, μαζί με τα μαθήματα στους δευτεροετείς φοιτητές στη σχολή του Εθνικού.
Η Μάρθα Φριντζήλα μας είπε πολλά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα, αυτά ήταν μόνο η αρχή. Τα υπόλοιπα πρέπει να τα ακούσετε από τη φωνή της με τα δικά της λόγια, αλλιώς θα χάσουν τη γοητεία τους...  http://www.mixcloud.com/SpamePaketo/spame-19-10-2012/

Η αγάπη που χρειαζόμαστε κάθε μέρα...

Σήμερα αυτό το τραγούδι το είχα τρομερή ανάγκη, η μελωδία του, οι στίχοι, οι φωνές, Αφροδίτη Μάνου πρώτη κι από κάτω ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, η νοσταλγία μιας άλλης εποχής, όλα ήταν απαραίτητα.
Αυτό το ταξιδιάρικο "Αμόρε μίο" που μοιάζει ν' ακολουθεί το κύμα που απαλά χτυπά το γιαλό, είναι απαραίτητο σήμερα...

Άνοιξε μωρό μου την κουρτίνα
μην τα παίρνεις όλα σοβαρά
είναι γάτα εφτάψυχη η Αθήνα
θα τα καταφέρει μια χαρά
είναι γάτα εφτάψυχη η Αθήνα
θα τα καταφέρει μια χαρά.

 
Αμόρε μίο
εμείς οι δυο
και το φεγγάρι
μαργαριτάρι
αμόρε μίο
εμείς οι δυο
σ' αυτή την πόλη
που 'φυγαν όλοι.


Δεν παθαίνει τίποτα η Ελλάδα
δυόμισι χιλιάδες χρόνια ζει
δώσε μου κι εμένα μια βδομάδα
φτάνει μόνο να 'μαστε μαζί

Αφροδίτη Μάνου & Λουκιανός Κηλαηδόνης- Αμόρε μίο

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Ανυποψίαστα πικρό...

Ανυποψίαστος

Εκείνος ο άνθρωπος που ήμουν εγώ
δεν θέλει, λέει, να καταντήσει σαν εμένα

εκείνος ο άνθρωπος που είμαι τώρα εγώ
ούτε που θα το καταλάβει

Πικρό

Φύγε να μη σε βλέπω μου 'πες κάποτε
μα έκτοτε όλο σε πιάνω
να με κρυφοκοιτάζεις με το νου

γίνε άντρας λοιπόν
ή να κρατάς το λόγο σου
ή να κρατάς εμένα

                                                 Αύγουστος Κορτώ
Ο ταξιτζής των Ουρανών
(Εκδ. Οδός Πανός, 2012)

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Υ.Γ. Περίεργη μέρα, περίεργοι άνθρωποι...

Μερικές μέρες περνούν πιο δύσκολα από άλλες, μερικά αισθήματα εμπεριέχουν ασφυξία, ενώ άλλα βαθιά ανάσα, μερικά χαμόγελα χρειάζονται μεγαλύτερη προσπάθεια από άλλα αυθόρμητα, μερικές κουβέντες ακούγονται πιο σφοδρές υπό συνθήκες και μερικές φορές η μοναξιά, η μέσα μοναξιά που δεν έχει να κάνει με τους ανθρώπους γύρω, είναι σχεδόν εκκωφαντική. Θα μπορούσε, βέβαια, να είναι και πολύ χειρότερη...σπαρακτική.
Κι είναι κι οι ερωτήσεις που γίνονται όταν δεν έχεις απαντήσεις, αλλά κι οι απαντήσεις που δίνονται, όταν έχεις στερέψει πια από ερωτήσεις και μένουν μετέωρες ν' αναζητούν προορισμό...

Μάρθα Φριντζήλα-Υστερόγραφο

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Η Μάρθα Φριντζήλα έρχεται την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου στο Spame Πακέτο

Το Spame Πακέτο θα υποδεχθεί αυτή την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου και για δύο ολόκληρες ώρες, 4-6μμ, την Μάρθα Φριντζήλα.
Η τραγουδίστρια-σκηνοθέτις-καθηγήτρια του εθνικού και ηθοποιός (σπανιότερα πια μ’ αυτή την ιδιότητα) έρχεται να μας μιλήσει για την πορεία της, τα επόμενα σχέδιά της, την ομάδα Δρόμος με Δέντρα, τον πολυχώρο Baumstrasse στον Βοτανικό, το πώς βρέθηκε στα μονοπάτια της μουσικής και στο δρόμο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, για τον τελευταίο της δίσκο με τον Θάνο Σκανδάμη, για το πώς είναι να συνδυάζονται όλες αυτές οι ιδιότητες και να διδάσκεις στη σχολή του Εθνικού. Αλλά και για πολλά ενδιαφέροντα ακόμη.
Μία συνάντηση που είχε οριστεί για το Μάιο -αλλά δεν έγινε- μετά από πολλά εμπόδια, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, ήρθε η ώρα να γίνει(ελπίζουμε ανεμπόδιστα αυτή τη φορά)!
Σας περιμένουμε παρέα με μία εξαιρετική καλλιτέχνιδα την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου στις 4μμ.
Συντονιστείτε στο www.spamradio.gr

Για τις ερωτήσεις σας πριν την εκπομπή μπορείτε να στέλνετε τα mails σας στο: spamepaketo@yahoo.gr
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής στο: spamradio@yahoo.gr

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Σταυροφορίες στην Ιερά Οδό εν έτει 2012...

Μία μερίδα ανθρώπων αποφάσισε έτσι ξαφνικά ότι μία θεατρική παράσταση προσβάλλει τα ιερά και τα όσια, την αισθητική τους και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο και πρέπει να εμποδίσουν την ομαλή διεξαγωγή της, αλλά και την είσοδο όσων θεατών θέλουν να την παρακολουθήσουν. Κάθε θρησκόληπτος, κάθε πρόβατο επί σφαγή, κάθε άνθρωπος που οι πνευματικοί του ορίζοντες λόγω συνθηκών ή επιλογής παραμένουν κλειστοί και οι πρωταγωνιστές των πιο τραγελαφικών και άξιων οικτιρμού γεγονότων, δηλαδή οι χρυσαυγίτες, βγήκαν στους δρόμους, έκλεισαν την Ιερά Οδό(τί ειρωνικό!) και δημιούργησαν μια ανεκδιήγητη κατάσταση που λίγο ακόμη και θα άρχιζε να θυμίζει Μεσαίωνα. Όλα αυτά έξω από το θέατρο Χυτήριο που ανεβάζει την παράσταση "Corpus Christi".
Η τέχνη είναι αυτό ακριβώς που είναι, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις και χωρίς -πάντα- αντικειμενικά κριτήρια. Μπορείς να διαφωνείς όσο θέλεις, ακόμη και να απορρίπτεις ένα καλλιτεχνικό έργο, αλλά δεν έχεις κανένα δικαίωμα να το λογοκρίνεις και να θες να το εξαφανίσεις για να μη σου χαλάει την αισθητική. Διότι αν είναι έτσι, πρέπει να γκρεμίσουμε τον μισό πλανήτη με τα εκτρώματα που έχουμε για κτήρια! Θα το κάνουμε;
Η τέχνη απευθύνεται στον κόσμο, άλλες φορές σε όλους, άλλες σε μία μερίδα, άλλες σε ένα πολύ μικρό και συγκεκριμένο κοινό, δεν θα αρέσει, όμως, σε όλους και δεν χρειάζεται άλλωστε. Τα αισθητικά μας κριτήρια διαφέρουν, άρα και οι επιλογές μας, γιατί αυτό είναι κακό;
Γιατί είναι πρόβλημα να υπάρχει κάτι το οποίο δεν με βρίσκει σύμφωνη; Δεν με ενοχλεί, δεν περιορίζει ούτε απειλεί την ελευθερία μου, απλώς δεν ταιριάζει με τα δικά μου δεδομένα -και τί έγινε;
Θα πρέπει να ξεκινήσουμε πόλεμο απέναντι σε ό,τι δεν μας βρίσκει σύμφωνους; Σε ό,τι δεν συμβαδίζει με τον δικό μας τρόπο σκέψης; Άρα, απαιτούμε να πάψει να υφίσταται κόσμος -γιατί δεν θέλω να σας πικράνω, αλλά ακόμη και με τους πιο δικούς μας ανθρώπους έχουμε τεράστιες διαφορές, σε σημείο πολλές εξ αυτών να είναι αγεφύρωτες, αλλά δεν θα σκεφτόμασταν τη ζωή χωρίς αυτούς ούτε λεπτό.
Η τέχνη, λοιπόν, δεν επιτελεί ένα σκοπό, δεν έχει δημιουργηθεί για να σε διδάξει, ούτε να σε προσηλυτίσει, είναι το αποτέλεσμα της υποκειμενικής σκέψης, οπτικής και ανάγκης ενός ανθρώπου. Σου θέτει ερωτήματα, δεν σου δίνει απαντήσεις, σου φτιάχνει κόσμους, δεν σου ζητά να τους υιοθετήσεις, σου παραθέτει επιλογές, δεν σε αναγκάζει να κάνεις κάποια. Μιλάει, δείχνει, αναπαριστά το νοητό με κάτι υλικό, ακόμη κι αν, επί της ουσίας, δεν είναι ταυτόσημα, αλλά και εγώ πάω να εξηγήσω τα περί σημειολογίας σε ανθρώπους που βγαίνουν στους δρόμους και τους κλείνουν για μία θεατρική παράσταση που θίγει, καθώς διατείνονται, τα θρησκευτικά τους αισθήματα. Τότε, λυπάμαι, αλλά πρώτον, δεν είναι αρκετά γερά αισθήματα για να είναι τόσο εύθικτα και δεύτερον, θυμάμαι, τότε, παλιά που πήγαινα στο κατηχητικό(ναι, ναι, έχω πάει και μάλιστα επί εννέα συναπτά έτη), οι κατηχήτριες έλεγαν πάντα πως ο Θεός είναι αγάπη, τίποτε άλλο, ούτε τιμωρία, ούτε κακία, ούτε μνησικακία, ούτε κριτική, ούτε επιβολή, ούτε οργή και μίσος, ούτε βία. Το θυμάμαι, γιατί ως παιδί είχα νιώσει μία τρομερή ανακούφιση και γαλήνη ακούγοντάς το. Ο Θεός, λοιπόν, που πιστεύω εγώ είναι ακριβώς αυτό, μόνο αγάπη, σεβασμός και ελευθερία βούλησης, λόγου και πράξης.
Για τον δικό σας δεν ξέρω, ο δικός μου έτσι όπως είναι, είναι υπέροχος. Γιατί δεν τρομοκρατεί, δεν διαχωρίζει, δεν τιμωρεί και κυρίως, δεν προσβάλλεται τόσο εύκολα και δεν κινδυνεύει, ο δικός σας, γιατί τόσο εύθικτος;
Μπορούμε να κρίνουμε την τέχνη, ως καλύτερη ή λιγότερο καλή, ως ποιοτική ή μη, κι αυτό το έργο ακόμη, μπορεί να μην είναι καν καλό, μπορεί, όμως, και να' ναι! Δεν θα ήταν καλύτερο να κρίνουμε το αν μας αρέσει ή όχι, αν έχει ουσία, ωραίο λόγο, καλή σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες, αν είναι ένα αξιόλογο κείμενο, παρά να ασχολούμαστε με θρησκοληψίες και αστειότητες που καταντούν τραγελαφικές;
Η τέχνη είναι κάτι ελεύθερο, τα όρια είναι που την σκοτώνουν, όταν ξεπερνά τα όρια κάνει κάτι μεγαλειώδες ή κάτι παταγωδώς αποτυχημένο, αλλά εκεί είναι το νόημα. Παίζει με την ευαισθησία και τα αισθητήριά μας, είναι πάνω σ' ένα τεντωμένο σκοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας κι έτσι πρέπει να είναι πάντα. Ελεύθερη κι αλογόκριτη. Ευάλωτη στην κριτική και "γυμνή" μπροστά στον εκάστοτε κριτή. Κι ό,τι δεν μας αρέσει, μπορούμε να το πούμε και να το απορρίψουμε, όχι να το πολεμήσουμε. Η τέχνη δεν πολεμά, ενώνει τα αντίθετα στρατόπεδα, κάνει τους ανθρώπους ένα, γιατί ανήκει σε όλους, είναι, ευτυχώς, πανανθρώπινη. Μην το ξεχνάμε...
Σε τέτοιους καιρούς, αντί να επιστρέφουμε στις ρίζες και στον εαυτό μας για να βρούμε τί φταίει, πολεμάμε φαντάσματα γύρω μας, ακόμη κι αν δεν υπάρχουν.
Κι αν τα φαντάσματα είναι, τελικά, η σκιά μας, τί γίνεται;...
  

Χάος εν κρανίω...

Αυτό το μυαλό που δεν ησυχάζει ποτέ είναι το πρόβλημα, που θες να μην απαιτείται καμία απολύτως σκέψη και βιαστική απόφαση, απλώς να κάτσεις για 5 λεπτά με το μυαλό σου άδειο ή έστω, με λίγη πνευματική ηρεμία κι ησυχία, αλλά δεν μπορείς. Δεν ξέρω ποιος δεν έχει ένα μυαλό που να προσπαθεί απεγνωσμένα να βάλει σε σειρά ένα σωρό πράγματα, αλλά είναι εξουθενωτικό.
Επειδή στο δικό μου επικρατεί ένα μικρό χάος τις τελευταίες εβδομάδες νομίζω πως το παρακάτω κομμάτι είναι ό,τι πρέπει.

The Sunday Drivers - On my mind

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

...για αύριο

Ένα τραγούδι από την αγαπημένη φωνή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, σε μελωδία της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους της Ρεβέκκας Ρούση. Ένα τραγούδι που καταφέρνει μέσα στη μελαγχολία του τίτλου και των στίχων να σε δροσίσει και να σε κάνει να πάρεις μία βαθιά ανάσα. Απαραίτητη, είναι η αλήθεια.
Τελικά, ποιο είναι χειρότερο, να λυπάσαι για το αύριο, να το φοβάσαι ή να μην το περιμένεις;


Άλκηστις Πρωτοψάλτη- Λυπάμαι για αύριο