Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Τα 10 Θέλω μου...συν ένα δώρο

Θέλω επιτέλους να αρχίζω να σφύζω από υγεία!!!Αν ακούει κανείς εκεί ψηλάαααααααααααα!Φτάνει 3 βδομάδες να είναι ο οργανισμός μου σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης μέσα σε μια φάση τραγική! Θέλω να μην βαριέμαι τόσο αφόρητα, μην έχοντας κάτι ενδιαφέρον να καταφέρνει να συγκεντρώσει την προσοχή μου(που η αλήθεια είναι ότι δεν συγκεντρώνεται και πολύ εύκολα). Η βαρεμάρα βεβαίως και είναι πολυτέλεια, αλλά ότι δεν έχω το ψυχικό σθένος να διαβάσω ένα ολόκληρο άρθρο καταρρακώνει το ήδη πεσμένο στα Τάρταρα ηθικό μου.
Θέλω να αρχίσω να ασχολούμαι με ενδιαφέροντα (το τονίζω: ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ), εποικοδομητικά και αναζωογονητικά πράγματα που να με γεμίζουν ενέργεια, καλή διάθεση και πάθος για ζωή. Δηλαδή, αν είναι να μας βγαίνει η ψυχή στο τρέξιμο και την κούραση, ας αξίζει τον κόπο κι ας το χαιρόμαστε.
Θέλω να χαμογελάω (ειλικρινά, δηλαδή να μην έχω προβλήματα και προβληματισμούς που να μου δυσκολεύουν τη ζωή) και να είμαι ήρεμη, χαλαρή, κεφάτη και γεμάτη όρεξη για νέους ορίζοντες (πρέπει κάποτε να αποφασίσω να ξεκινήσω τα Αγγλικά για το Proficiency και ή Ιταλικά που πολύ με ψήνουν ή να συνεχίσω τα λατρεμένα Γαλλικά-ζητάω πολλά το ξέρω) και ανθρώπους.
Θέλω να έχω τους αγαπημένους μου ανθρώπους καλά, ήρεμους, χαρούμενους, αισιόδοξους, γεμάτους θετική ενέργεια και αγάπη. Ας βάλουμε στη θλίψη, τον αρνητισμό και την ισοπέδωση μια τελεία. Σας παρακαλώ!
Θέλω να ονειρεύομαι, αλλά να μην απογοητεύομαι. Να βλέπω τη θετική και φωτεινή πλευρά των πραγμάτων και να αποφεύγω εντέχνως την αρνητική και τη σκοτεινή.
Θέλω να είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου και όσο το δυνατόν περισσότερο (γιατί όπως λέει και ο δικός μου άνθρωπος: το να προσπαθούμε να βρούμε και να συμβιβαστούμε απόλυτα με τον εαυτό μας και τις πλευρές του είναι μια διαδικασία που δεν σταματά ποτέ. Διαρκεί όσο κι η ζωή μας!) συμβιβασμένη με όλα του τα κομμάτια. Να είμαι εγώ εντάξει με εμένα πρωτίστως!Κι αν είμαι εγώ θα' ναι κι οι άλλοι κι αν δεν είναι τότε μάλλον δεν είναι δικό μου πρόβλημα.
Θέλω να μάθω επιτέλους να θέτω τα όριά μου ρητά και αμετάκλητα, ώστε να μην επιτρέπω σε κανέναν να τα ξεπερνά ή έστω να τον αναχαιτίζω άμεσα και απόλυτα!
Θέλω να κρυώσει ο καιρός, να μην γίνουμε παγωτό, αλλά να νιώσω λίγο χειμώνα, γιατί με την υγρασία και τη ζέστη δεν αντέχω άλλο.Να αποφασίσει ο καιρός τί θέλει να κάνει. Αν δεν θέλει να βρέξει θα τον παρακαλούσα πολύ να αφήσει τον αγαπημένο ήλιο να λάμπει!

Θέλω να βρω μια όμορφη, κομψή και χαριτωμένη ροζ ομπρελίτσα, γιατί αυτή που είχα χάλασε κι είμαι αναγκασμένη να κυκλοφορώ με μία μαύρη (άκουσον-άκουσον, εγώ να κρατώ μαύρη ομπρέλα) που δεν ταιριάζει ούτε στην ιδιοσυγκρασία μου ούτε και στην ροζ-ρομαντική αισθητική μου. Κι εγώ θέλω τα πράγματά μου να αποπνέουν κάτι από μένα, κάτι χαρούμενο και φωτεινό για να φωτίζονται κι οι στιγμές μου!
Θέλω να δω το ωραιότερο όνειρο και να' ναι αλήθεια!

+Ένα εμβόλιμο Θέλω:
Θέλω να μην μας ξαναπρήξει ο Παπανδρέου και ο κάθε Παπανδρέου με διακαναλικές και άλλες αηδίες, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είπε τίποτε καινούργιο, ενδιαφέρον ή έστω χρήσιμο και αισιόδοξο, παρά μόνο μας απείλησε ότι θα κάνει πρόωρες εκλογές αν δεν βγουν οι υποψήφιοι που στηρίζει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Θέλω, λοιπόν, να μην χώνει τη μύτη του στην ψήφο ΜΟΥ! Γκέγκε;(με συγχωρείτε για την αργκό, αλλά μ' έχει κουράσει αυτός ο άνθρωπος!)
Ε, μα πια!

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Άλλος με τη βάρκα μας;

Έχω μια ακατανίκητη διάθεση να τραγουδήσω το "μες σ' αυτή τη βααααάρκα είμαι μοναχή κι έχω συντροφιααααά μου κάτασπρο πουλί, σημαδι ρίχνω στο γιαλό μα πώς να σου το πω; Είσαι ένα αστέρι μακρινό τις νύχτες σε φιλωωωώ..."
Όχι, αγαπητοί μου, δεν το έχω χάσει τελείως, ούτε μ' έχει πειράξει η αντιβίωση, ούτε μπέρδεψα την αντιβίωση με παραισθησιογόνα. Απλώς είδα μερικά αποσπάσματα -γιατί ολόκληρη δεν αντέχω- από την διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργούλη μας! Αυτομάτως, ένιωσα μια απόγνωση -να το πω;-, μια θλίψη, μια κατατονία, την ανάγκη να βρω μια σύριγγα να χτυπήσω ένεση στο μάτι κλπ. Με συμπονάτε φαντάζομαι.
Δεν θα πω πολλά, είπε τόσα ο Γ. Παπανδρέου που θα ήταν πλεονασμός. Θα ήθελα να σημειώσω, ωστόσο, κάποια πράγματα που μου έκαναν εντύπωση και με οδήγησαν στην κατάσταση "Μανταλένα-βάρκα".

Όταν είσαι πρωθυπουργός μιας χώρας την οποία το κόμμα σου κυβέρνησε επί 20 και πλέον χρόνια, με ποιά δικαιολογία τονίζεις ότι βρήκες μια κατάσταση που δημιούργησε η προηγούμενη κυβέρνηση; Δέχομαι ότι η Ν.Δ. δημιούργησε πολλά άλλα και διόγκωσε το ήδη υπάρχον πρόβλημα, αλλά αν το ΠΑΣΟΚ δεν είχε αφήσει τρύπες ανοιχτές πότε πρόλαβαν ν' ανοίξουν νέες τόσο μεγάλες, ώστε να καταφύγουμε στη λύση του μνημονίου και του ΔΝΤ; Μια απλή απορία που ποτέ δεν απαντήθηκε.
Με πόνο ψυχής δήλωσε ότι ένα χρόνο τώρα παλεύει με τη διαφθορά και θέλει να την πατάξει, αλλά έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις που στην παρούσα φάση πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στα τρέχοντα προβλήματα. Άρα, η διαφθορά, φίλοι μου, συνεχίζεται με πολλά ακόμη επεισόδια.
Ένα δάκρυ κύλησε και χάραξε το αλαβάστρινο(δεν θέλω γέλια, υβριστικούς χαρακτηρισμούς, ανοιχτές παλάμες και τοιαύτες χειρονομίες)μάγουλό μου τη στιγμή που άκουσα τον πρωθυπουργό να λέει πως έπεσε θύμα εξαπάτησης, όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη. Ο απατεώνας ήταν ο Καραμανλής και η κυβέρνηση της Ν.Δ., γιατί εκείνος ζήτησε να του πουν ποιό είναι το πραγματικό ποσοστό του ελλείμματος, αλλά δεν πήρε ποτέ μια απάντηση. Αυτό που τον πλήγωσε περισσότερο ήταν ότι το ψευδές ποσοστό έφτασε με τη βούλα του επίσημου κράτους στην Ευρώπη δύο μέρες πριν τις εθνικές εκλογές.
Να κάνω μια ανόητη ερώτηση; Ο Παπανδρέου αντιπολίτευση δεν ήταν; Δεν ήξερε τί συμβαίνει στα κρατικά θέματα; Δεν έπρεπε να ξέρει; Γιατί είναι στη Βουλή αν δεν ξέρουν τί τους γίνεται;  Γιατί ψηφίζονται εφόσον δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους;
Εντάξει, δεν ήταν μία ανόητη ερώτηση, ήταν πέντε. Δεν φταίω εγώ, είναι που με παρασύρει ο χείμαρρος Γιώργος-ο αθλητικός πρωθυπουργός- Παπανδρέου, κι είναι να μην παρασυρθώ!Γιατί άμα παρασυρθώ...δεν βρίσκω φρένο.
Τέλος, αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η τοποθέτησή του για το αν θα συνεχίσουν να επιβάλλονται σκληρά οικονομικά μέτρα στους Έλληνες πολίτες, ενώ ήδη τα ποσοστά αποδεικνύουν πως η πλειοψηφία των πολιτών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.Η τοποθέτηση με συγκλόνισε, γιατί δεν έγινε ποτέ!Είπε βεβαίως ότι έχουμε πάρει μέτρα που ήταν σκληρά, αλλά όταν προσπαθείς να μειώσεις τις δαπάνες, να αυξήσεις τα έσοδα και να αντεπεξέλθεις στις οφειλές είναι απαραίτητο να συμβεί, αλλά έχουν δείξει έμπρακτα στήριξη στους χαμηλοσυνταξιούχους. Εκείνη τη στιγμή που είπε αυτό το τελευταίο ένιωσα να μεταπηδώ στη ζώνη του λυκόφωτος κι εκεί με βρήκε η Μανταλένα κι η βάρκα της. Όλα όσα του ανέφεραν οι δημοσιογράφοι, για τη μη πληρωμή των νοσοκομείων, για τα ταμεία που δεν πληρώνουν, για την ανεργία που έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα ύψη, για τον αριθμό των καταστημάτων που κλείνουν, για τη μείωση στην αγορά ακόμη και ειδών πρώτης ανάγκης, όπως το ψωμί, γιατί δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις καθημερινές υποχρεώσεις και κάνουν περικοπές, ήταν σαν να μην τα άκουσε ποτέ. Γενικά, απαντούσε με τις ώρες χωρίς να απαντά γι' αυτό που είχε ερωτηθεί.
Μια τελευταία ανόητη ερώτηση: Γιατί έγινε αυτή η διακαναλική συνέντευξη; Η μόνη απάντηση που θα μπορούσα να σκεφτώ είναι μήπως ήθελε να δει αν μπορεί να κάνει καλύτερα νούμερα από το Νησί, μια και θα προβαλλόταν από όλα τα κανάλια.
Κι αφού ζήσαμε το θέατρο του παραλόγου με τον Αιμίλιο Λιάτσο να δηλώνει ευθαρσώς ότι κατά τη γνώμη του είναι πολύ σωστές οι κινήσεις της κυβέρνησης για την Ανάπτυξη -πού την είδε μην ρωτάτε εμένα, τον κ.Λιάτσο ρωτήστε-πάμε όλοι μαζί: Μες σ' αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή κι έχω συντροφιά μου κάτασπρο πουλί(να δεις που με τη γκαντεμιά που με δέρνει, θα με κουτσουλίσει!)λα λα λα λα λα λα λα λαααααααα....

Υ.Γ. Εδώ που τα λέμε ένας Μάνος Χατζηδάκις πάντα χρειάζεται να ηρεμεί το νευρικό μας σύστημα.
http://www.youtube.com/watch?v=9LHGQdPK2ws

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Ένα νησί αλλιώτικο απ' τα άλλα...

Είμαι άρρωστη κι εγώ όταν είμαι άρρωστη δεν έχω κέφια. Είμαι κατσούφα, μες στην αδράνεια, τη μιζέρια, τη μιρμιριά και τη γκρίνια και δεν έχω και καμία διάθεση να σχολιάσω τίποτε, γιατί υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί να γίνω και κακιά!
Αλλά επειδή παραμένω ειλικρινής: Το Νησί είναι ό,τι ωραιότερο έχουμε δει στην ελληνική τηλεόραση από όλες τις απόψεις. Σε συγκινεί τόσο βαθιά με την απλότητα της ουσίας του θέματος και συνάμα σου βγάζει ένα λυτρωτικό κλάμα, σαν να καθαρίζει η ψυχή. Ο Στέλιος Μάϊνας όσο περνούν τα χρόνια αποδεικνύει πόσο ταλαντούχος, πόσο καταπληκτικός ηθοποιός είναι και η Κατερίνα Λέχου σε αφήνει άναυδο, γιατί είναι τόσο σπάνιο να βλέπεις μια πανέμορφη γυναίκα που έκανε σε όλες τις κωμικές σειρές που πρωταγωνιστούσε την ωραία σκέτο, ή την ωραία αφελή, ή την ωραία κωμική, να αποδεικνύει πως τελικά μπορεί μια πανέμορφη γυναίκα να είναι μια τόσο καλή ηθοποιός που να ξεχνάς πόσο όμορφη είναι!
Η φωτογραφία, η σκηνοθεσία, το μοντάζ, οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών και των πιο μικρών ρόλων, τα πλάνα της Κρήτης, εκείνης της Κρήτης που ακόμη αναζητούμε, η παραγωγή, γιατί οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Νίνο Ελματζιόγλου ότι δεν έκανε περικοπές σε ένα αριστούργημα σαν αυτό, ώστε ως τέτοιο να φτάσει στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, απλώς εξαιρετικά.
Για αυτή την τηλεόραση αξίζει να δαπανώνται χρήματα, όχι για Big Brother, Αγρότης Μόνος Ψάχνει, Master Chef, Top Chef κλπ. ούτε για τα δικαιώματα αυτών των ανεκδιήγητων τούρκικων σαπουνιών. Βεβαίως, θέλουμε και κωμωδίες, αλλά με ποιότητα που να δείχνει σεβασμό στον τηλεθεατή κι όχι να προσβάλλει τη νοημοσύνη του.Καθημερινό φαινόμενο το τελευταίο από τα ελληνικά κανάλια και όχι μόνο.
Έγινα κακιά τελικά, ε; Εντάξει, είπαμε είμαι άρρωστη κι άμα είμαι, έχω θέμα!
Α, είδα και Just the two of Us, ομολογώ ότι δεν με ενθουσίασε το περιεχόμενο ούτε οι συμμετέχοντες, αλλά η κριτική επιτροπή είναι ενδιαφέρουσα και κυρίως, όταν υπάρχει ο Γιώργος Καπουτζίδης εγώ είμαι τρισευτυχισμένη τηλεθεάτρια! Μου φτιάχνει το κέφι, είναι κεφάτος, γεμάτος ενέργεια, ευφυής και με τρομερή αίσθηση του χιούμορ και του αυτοσαρκασμού, ευφάνταστος, αλλά το βασικότερο, Σερραίος και γιος της δασκάλας της μαμάς μου (ακόμη τη στοιχειώνει η κυρία Ευανθία κι ας έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που πήγαινε η μαμά μου τρίτη δημοτικού!).
Τέλος, οι τηλεοπτικές παραγωγές θα έπρεπε να είναι όπως ακριβώς το Νησί και οι άνθρωποι της τηλεόρασης τόσο ταλαντούχοι, ακομπλεξάριστοι και γειωμένοι, όσο ο αγαπημένος μου Σερραίος!

Υ.Γ.1. Ναι, ο Λ. Πανταζής δολοφόνησε εν ψυχρώ και το "Εξαιρέσεις" του Rous και το "Στης Εκκλησιάς την πόρτα" του Μ. Πυροβολάκη, όπως και η Φλ. Θεοδώρου με τον Μ.Ιατρόπουλο το "Η καρδιά μου" των Όπα (με πιο πρόσφατη εκτέλεση από Γ. Μαζωνάκη). Χωρίς κανένα ίχνος ενοχής και ντροπής! Ουφ, θα έσκαγα αν δεν το 'λεγα. Σας εξήγησα, οι παρενέργειες της λαρυγγίτιδας! Πρόβλημα...
2. Κάνω και αφωνία, οπότε το πρόβλημα μεγαλώνει, αφού δεν μπορώ να μιλήσω, κάπου πρέπει να διοχετεύσω την αρνητική μου ενέργεια!Συγνώμη που εσείς είστε οι παραλήπτες του προϊόντος αυτής.

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Επιτέλους -έστω λίγη- δικαιοσύνη!

Σχεδόν δύο χρόνια μετά το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου το δικαστήριο της Άμφισσας έβγαλε απόφαση για τους δύο κατηγορούμενους. Ευτυχώς, η παράνοια, η ξεδιαντροπιά και τα σκοτεινά μέσα του ακατανόμαστου ποινικολόγου Α. Κούγια, δεν βρήκαν αντίκρυσμα και η Δικαιοσύνη, μία από τις σπάνιες φορές, μάς έκανε περήφανους.
Ο Επ. Κορκονέας καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη συν 15 μήνες για πράξεις οπλοχρησίας, το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Άμφισσας δεν δέχτηκε κανένα ελαφρυντικό. Οι τέσσερεις δικαστές μετέτρεψαν την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο στην ακόμη βαρύτερη της ανθρωποκτονίας από πρόθεση με άμεσο δόλο.
Ο δεύτερος κατηγορούμενος Β. Σαραλιώτης καταδικάτηκε σε δεκαετή κάθειρξη καθώς κρίθηκε ένοχος για συνέργια και απερρίφθη το αίτημά του για αναγνώριση ελαφρυντικών και του πρότερου έντιμου βίου και αυτό της καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη. Η υπεράσπιση βέβαια, ετοιμάζεται να κάνει έφεση, ωστόσο ελπίζω πως η Δικαιοσύνη θα συνεχίσει να ασκεί σωστά το ρόλο της, όχι να είναι αυστηρή απλώς για να είναι, αλλά να κρίνει και να τιμωρεί δίκαια αυτούς που το αξίζουν.
Δυο χρόνια πριν η Αθήνα, η Ελλάδα ολόκληρη καιγόταν, νέοι άνθρωποι στους δρόμους, φωτιές, μάχες με τους αστυνομικούς, μια πόλη κολαστήριο, πεδίο μάχης μεταξύ των αγανακτισμένων ανθρώπων για τη βία της εξουσίας γενικά, όχι μόνο για το θάνατο ενός νέου παιδιού, αλλά αυτό ήταν που υπερέβη τα εσκαμμένα και πυροδότησε το φυτίλι που είχε ποτιστεί με την οργή της κοινωνίας.
Διεθνείς μέσα μετέδιδαν εικόνες από το κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, απεσταλμένοι δημοσιογράφοι να περιγράφουν τί γίνεται σαν να βρίσκονται σε εμπόλεμη ζώνη κι όλοι εμείς να σκεφτόμαστε "δεν μπορεί να μιλάνε για τη χώρα, για την πόλη μας, κάπου αλλού συμβαίνουν όλα αυτά". Τα πανεπιστήμια κλειστά για μια βδομάδα, οι εργαζόμενοι στο κέντρο να φοβούνται να πάνε στις δουλειές τους, αμέτρητες εστίες φωτιάς, καταστροφές στα εμπορικά καταστήματα, πλιάτσικα, το παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο δέντρο του Νικήτα Κακλαμάνη να γίνεται παρανάλωμα του πυρός και μια αλυσίδα ΜΑΤατζήδων να στέκεται γύρω του.
Τελικά, δεν ήταν ο άδικος θάνατος ενός νέου ανθρώπου από την παράνοια των κοινωνικά αμμόρφωτων, των άξεστων οργάνων της Αστυνομίας, ο λόγος όλης αυτής της οργής και της βίας, ήταν, όμως, αυτό που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ανεχθούμε όλοι εμείς -κι ας το ξεχάσαμε πιο γρήγορα από ό,τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε- αιτία ήταν όλα όσα 4-5 χρόνια τώρα δεχόμαστε από τις ελληνικές κυβερνήσεις, δύο είχαμε ζωή να 'χουν! Είναι που οι ειδικοί φρουροί, οι δολοφόνοι του Αλέξη Γρηγορόπουλου, από κάπου αντλούν την πεποίθηση και το θράσος να νομίζουν πως έχουν εξουσία πάνω στον τρόπο που σκεφτόμαστε, εκφραζόμαστε, ζούμε, στην ίδια μας τη ζωή, αφαιρώντας μας το δικαίωμα να είμαστε διαφορετικές προσωπικότητες και να διαφωνούμε με όσα πρεσβεύουν. Τί άλλο θυμάμαι από εκείνο τον Δεκέμβρη του 2008 και τον Γενάρη του 2009; Τον Άδωνι Γεωργιάδη να ωρύεται για το βιβλιοπωλείο του που κάηκε -εντάξει, το βιβλιοπωλείο δεν φταίει ούτε και οι άλλες μικροεπιχειρήσεις, αλλά σε τέτοιο χαμό τα όρια χάνονται, άλλωστε μάλλον ήθελαν να χτυπήσουν τις απόψεις του κι όχι το βιβλιοπωλείο αυτό καθαυτό- και τον Νικήτα Κακλαμάνη να είναι -πολύ, αλλά πάρα πολύ- συγχυσμένος που δεν σεβάστηκαν και έκαψαν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο με δώρα για τα ορφανά και άρρωστα παιδάκια. Καλά, χρυσέ μου άνθρωπε, η χώρα καίγεται κι εσύ βάζεις τα δώρα για τα παιδάκια στο Σύνταγμα που έχει γίνει πεδίο μάχης; Πας καλά; Το δέντρο είναι το θέμα μας ή η κοινωνική εξέργερση που σηματοδοτεί κάτι νέο -έτσι νομίζαμε τότε τουλάχιστον- για να μην τρελαθούμε και τελείως; Σε ποια χώρα ζεις, σε ποια πόλη είσαι δήμαρχος και μάλλον δεν θα είσαι για πολύ ακόμα;
                             
Α, και μην ξεχάσω την εικόνα ενός κοριτσιού απ' τη Θεσσαλονίκη, σε μια από τις διαδηλώσεις που γίνονταν, όταν ένας αστυνομικός την πιάνει κι αντί, αν είναι απαραίτητο, απλώς να τη συλλάβει, αρχίζει να την χτυπάει και να την κλωτσάει. Ένας  50άρης χτύπαγε στη μέση του δρόμου -κι ενώ την είχε ακινητοποιήσει- ένα κορίτσι 16-17 χρονών, χωρίς καμμία συνείδηση του ότι μια ανάλογη πράξη με πολύ χειρότερη κατάληξη ήταν η αφορμή για όλη αυτή την κατάσταση. Τέλος, η εικόνα εκείνου του καταπληκτικού αστυνομικού διευθυντή που, όταν μια ομάδα μαθητών πήγε έξω από το αστυνομικό τμήμα κι ένα κορίτσι τον πλησιασε για να του δώσει ένα τριαντάφυλλο ως ένδειξη ότι δεν είμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα, ξίνισε τη μούρη του, έκανε έναν απαξιωτικό μορφασμό, άφησε το κορίτσι με προτεταμένο το χέρι να προσφέρει το λουλούδι και ύστερα γύρισε την πλάτη κι έφυγε.
Πολύ σοβαρά πέρνουν τους εαυτούς τους μερικοί άνθρωποι, αλλά πόσο φαιδροί είναι στην πραγματικότητα;
Σήμερα η Ελληνική Δικαιοσύνη με έκανε να νιώσω περήφανη, αλλά ούτε χθες, ούτε τον περασμένο καιρό με έκανε, ούτε τον επόμενο μήνα είμαι σίγουρη ότι θα με κάνει. Αλλά ας μείνουμε στο σήμερα. Απόψε το βράδυ μια μητέρα θα κοιμηθεί, χωρίς το παιδί της, αλλά νιώθοντας ότι κάποιος το δικαίωσε και έφερε στον πάτο, εκεί ακριβώς που ανήκουν, τους προσβλητικούς και αναίσχυντους χαρακτηρισμούς του δολοφόνου και κυρίως, του συνηγόρου του -ο Θεός να τον κάνει!

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Guantanamo...μια σκοτεινή ιστορία


Σε μια μικρή χώρα, που έχει περάσει πολλές δυσκολίες και συνεχίζει να περνά -η Κούβα-, κάπου στα νοτιοανατολικά βρίσκεται ένα από τα πιο σκοτεινά σημεία της Ιστορίας, το Γκουαντάναμο. Οι Αμερικανοί βρίσκονται εκεί από τις 10 Ιουνίου του 1898, όταν οι πεζοναύτες αποβιβάστηκαν στον κόλπο και τον χρησιμοποίησαν ως κέντρο επιχειρήσεων κατά των Ισπανών στη διάρκεια του ισπανοαμερικανικού πολέμου.
Στο προσκήνιο επανήλθε μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, καθώς η αμερικανική στρατιωτική βάση που βρίσκεται εκεί, από την 11η Ιανουαρίου 2002, χρησιμοποιείται ως στρατόπεδο συγκέντρωσης για υπόπτους τρομοκρατικών ενεργειών και επιθέσεων. Οι μέθοδοι σύλληψης, ανάκρισης και οι συνθήκες παραμονής των κρατουμένων είναι το λιγότερο απάνθρωπες και αντίκεινται στα ανθρώπινα δικαιώματα. Η ανθρώπινη φύση στην απόλυτη αποκτήνωσή της.
Εννιά χρόνια μετά κι ακόμη το Γκουαντάναμο λειτουργεί έχοντας 176 εναπομείναντες κρατούμενους, παρά τις διεθνείς αντιδράσεις και τις ενέργειες ανθρωπιστικών οργανώσεων. Τον περασμένο Αύγουστο ξεκίνησε η δίκη του καναδικής υπηκοότητας Ομάρ Χαντρ, ενός 23χρονου που σε ηλικία 15 ετών τραυματίστηκε και συνελήφθη από Αμερικανούς στρατιώτες στο Αφγανιστάν και από τον Οκρώβρη του 2002 κρατείται στο Γκουντάναμο. Φυλακίστηκε, αν και ανήλικος, μαζί με ενήλικες και αρνήθηκαν να του παράσχουν κάθε είδους εκπαίδευση. Ο Χαντρ είχε ομολογήσει υπό την επήρεια αναισθητικών ότι σχετίζεται με την Αλ Κάϊντα, ενώ ήταν τραυματισμένος και μεταφερόταν δεμένος σε φορείο, η δεύτερη ομολογία του έγινε υπό την απειλή του ανακριτή ότι αν δεν ομολογήσει θα βιασθεί. Βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη ήταν να μένει για ώρες όρθιος και αλυσοδεμένος, αλλά και να κάνει την "ανθρώπινη σφουγγαρίστρα'', δηλαδή να καθαρίσει με το σώμα του τα ούρα του και να μείνει με αυτά δύο ολόκληρες μέρες!
Η Καναδική κυβέρνηση δεν υποστήριξε, ούτε ζήτησε την έκδοση ή εκδίκαση των υποθέσεων που αφορούν Καναδούς κρατούμενους στη χώρα τους. Είναι από τις ελάχιστες χώρες που δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, σαν να μην την αφορά.
Η κινητοποίηση για την υπόθεση του Χαντρ είναι έντονη, αλλά και μόνο το γεγονός ότι ο Ομπάμα δεν τήρησε το λόγο του πως το Γκουαντάναμο θα είχε κλείσει μέχρι τον προηγούμενο Ιανουάριο αποδεικνύει πως μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες, όχι μόνο της Αμερικής, αλλά ολόκληρου του κόσμου, δεν θα γυρίσει ούτε θα καταστραφεί τόσο εύκολα και γρήγορα.
Ο "πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία" όπως χαρακτηρίζονται αυτές οι κινήσεις και μέθοδοι είναι πολύ πιθανό να έχουν πολύ δυσάρεστα, αν όχι τραγικά, αποτελέσματα. Μια μόνο ένδειξη είναι πως ένας από τους υποψήφιους στις εκλογές του Σεπτέμβρη στο Αφγανιστάν ήταν ένας πρώην κρατούμενος του Γκουαντάναμο, με υπαρκτή την πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί από μέρους τους βία προς την Αμερική. Πόσοι άλλοι πρώην κρατούμενοι, όταν έχουν αντιμετωπιστεί κατ' αυτό τον τρόπο, θα αποτελέσουν ακόμη μεγαλύτερη απειλή για την χώρα του Αμερικανικού ονείρου;
Σε περίπτωση που κλείσει το Γκουαντάναμο υπάρχουν άλλες δύο φυλακές, η φυλακή Μπάγκραμ στο Αφγανιστάν και το Αμπού Γκράιμπ στο Ιράκ, οι οποίες θα το αντικαταστησουν και θα υπάρχει ακόμη μικρότερη πληροφόρηση για το τί συμβαίνει εκεί, αφήνοντας ανεξέλεγκτες τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις να επιβάλλουν τη δύναμή τους καταπατώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα για ακόμη μια φορά.
Τελικά, μήπως μια φυλακή δεν κρατάει τον υπόλοιπο κόσμο ασφαλή και "καθαρό", αλλά τον θέτει σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο και μολύνει τη συνείδηση και την ανθρώπινη φύση των λαών; Πόσο φως αντέχουμε όλοι εμείς να πέσει στο Γκουαντάναμο;