Επιτέλους -έστω λίγη- δικαιοσύνη!

Σχεδόν δύο χρόνια μετά το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου το δικαστήριο της Άμφισσας έβγαλε απόφαση για τους δύο κατηγορούμενους. Ευτυχώς, η παράνοια, η ξεδιαντροπιά και τα σκοτεινά μέσα του ακατανόμαστου ποινικολόγου Α. Κούγια, δεν βρήκαν αντίκρυσμα και η Δικαιοσύνη, μία από τις σπάνιες φορές, μάς έκανε περήφανους.

Ο Επ. Κορκονέας καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη συν 15 μήνες για πράξεις οπλοχρησίας, το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Άμφισσας δεν δέχτηκε κανένα ελαφρυντικό. Οι τέσσερεις δικαστές μετέτρεψαν την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο στην ακόμη βαρύτερη της ανθρωποκτονίας από πρόθεση με άμεσο δόλο.
Ο δεύτερος κατηγορούμενος Β. Σαραλιώτης καταδικάτηκε σε δεκαετή κάθειρξη καθώς κρίθηκε ένοχος για συνέργια και απερρίφθη το αίτημά του για αναγνώριση ελαφρυντικών και του πρότερου έντιμου βίου και αυτό της καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη. Η υπεράσπιση βέβαια, ετοιμάζεται να κάνει έφεση, ωστόσο ελπίζω πως η Δικαιοσύνη θα συνεχίσει να ασκεί σωστά το ρόλο της, όχι να είναι αυστηρή απλώς για να είναι, αλλά να κρίνει και να τιμωρεί δίκαια αυτούς που το αξίζουν.
Δυο χρόνια πριν η Αθήνα, η Ελλάδα ολόκληρη καιγόταν, νέοι άνθρωποι στους δρόμους, φωτιές, μάχες με τους αστυνομικούς, μια πόλη κολαστήριο, πεδίο μάχης μεταξύ των αγανακτισμένων ανθρώπων για τη βία της εξουσίας γενικά, όχι μόνο για το θάνατο ενός νέου παιδιού, αλλά αυτό ήταν που υπερέβη τα εσκαμμένα και πυροδότησε το φυτίλι που είχε ποτιστεί με την οργή της κοινωνίας.
Διεθνείς μέσα μετέδιδαν εικόνες από το κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, απεσταλμένοι δημοσιογράφοι να περιγράφουν τί γίνεται σαν να βρίσκονται σε εμπόλεμη ζώνη κι όλοι εμείς να σκεφτόμαστε "δεν μπορεί να μιλάνε για τη χώρα, για την πόλη μας, κάπου αλλού συμβαίνουν όλα αυτά". Τα πανεπιστήμια κλειστά για μια βδομάδα, οι εργαζόμενοι στο κέντρο να φοβούνται να πάνε στις δουλειές τους, αμέτρητες εστίες φωτιάς, καταστροφές στα εμπορικά καταστήματα, πλιάτσικα, το παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο δέντρο του Νικήτα Κακλαμάνη να γίνεται παρανάλωμα του πυρός και μια αλυσίδα ΜΑΤατζήδων να στέκεται γύρω του.

Τελικά, δεν ήταν ο άδικος θάνατος ενός νέου ανθρώπου από την παράνοια των κοινωνικά αμμόρφωτων, των άξεστων οργάνων της Αστυνομίας, ο λόγος όλης αυτής της οργής και της βίας, ήταν, όμως, αυτό που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ανεχθούμε όλοι εμείς -κι ας το ξεχάσαμε πιο γρήγορα από ό,τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε- αιτία ήταν όλα όσα 4-5 χρόνια τώρα δεχόμαστε από τις ελληνικές κυβερνήσεις, δύο είχαμε ζωή να 'χουν! Είναι που οι ειδικοί φρουροί, οι δολοφόνοι του Αλέξη Γρηγορόπουλου, από κάπου αντλούν την πεποίθηση και το θράσος να νομίζουν πως έχουν εξουσία πάνω στον τρόπο που σκεφτόμαστε, εκφραζόμαστε, ζούμε, στην ίδια μας τη ζωή, αφαιρώντας μας το δικαίωμα να είμαστε διαφορετικές προσωπικότητες και να διαφωνούμε με όσα πρεσβεύουν. Τί άλλο θυμάμαι από εκείνο τον Δεκέμβρη του 2008 και τον Γενάρη του 2009; Τον Άδωνι Γεωργιάδη να ωρύεται για το βιβλιοπωλείο του που κάηκε -εντάξει, το βιβλιοπωλείο δεν φταίει ούτε και οι άλλες μικροεπιχειρήσεις, αλλά σε τέτοιο χαμό τα όρια χάνονται, άλλωστε μάλλον ήθελαν να χτυπήσουν τις απόψεις του κι όχι το βιβλιοπωλείο αυτό καθαυτό- και τον Νικήτα Κακλαμάνη να είναι -πολύ, αλλά πάρα πολύ- συγχυσμένος που δεν σεβάστηκαν και έκαψαν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο με δώρα για τα ορφανά και άρρωστα παιδάκια. Καλά, χρυσέ μου άνθρωπε, η χώρα καίγεται κι εσύ βάζεις τα δώρα για τα παιδάκια στο Σύνταγμα που έχει γίνει πεδίο μάχης; Πας καλά; Το δέντρο είναι το θέμα μας ή η κοινωνική εξέργερση που σηματοδοτεί κάτι νέο -έτσι νομίζαμε τότε τουλάχιστον- για να μην τρελαθούμε και τελείως; Σε ποια χώρα ζεις, σε ποια πόλη είσαι δήμαρχος και μάλλον δεν θα είσαι για πολύ ακόμα;
                             
Α, και μην ξεχάσω την εικόνα ενός κοριτσιού απ' τη Θεσσαλονίκη, σε μια από τις διαδηλώσεις που γίνονταν, όταν ένας αστυνομικός την πιάνει κι αντί, αν είναι απαραίτητο, απλώς να τη συλλάβει, αρχίζει να την χτυπάει και να την κλωτσάει. Ένας  50άρης χτύπαγε στη μέση του δρόμου -κι ενώ την είχε ακινητοποιήσει- ένα κορίτσι 16-17 χρονών, χωρίς καμμία συνείδηση του ότι μια ανάλογη πράξη με πολύ χειρότερη κατάληξη ήταν η αφορμή για όλη αυτή την κατάσταση. Τέλος, η εικόνα εκείνου του καταπληκτικού αστυνομικού διευθυντή που, όταν μια ομάδα μαθητών πήγε έξω από το αστυνομικό τμήμα κι ένα κορίτσι τον πλησιασε για να του δώσει ένα τριαντάφυλλο ως ένδειξη ότι δεν είμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα, ξίνισε τη μούρη του, έκανε έναν απαξιωτικό μορφασμό, άφησε το κορίτσι με προτεταμένο το χέρι να προσφέρει το λουλούδι και ύστερα γύρισε την πλάτη κι έφυγε.
Πολύ σοβαρά πέρνουν τους εαυτούς τους μερικοί άνθρωποι, αλλά πόσο φαιδροί είναι στην πραγματικότητα;
Σήμερα η Ελληνική Δικαιοσύνη με έκανε να νιώσω περήφανη, αλλά ούτε χθες, ούτε τον περασμένο καιρό με έκανε, ούτε τον επόμενο μήνα είμαι σίγουρη ότι θα με κάνει. Αλλά ας μείνουμε στο σήμερα. Απόψε το βράδυ μια μητέρα θα κοιμηθεί, χωρίς το παιδί της, αλλά νιώθοντας ότι κάποιος το δικαίωσε και έφερε στον πάτο, εκεί ακριβώς που ανήκουν, τους προσβλητικούς και αναίσχυντους χαρακτηρισμούς του δολοφόνου και κυρίως, του συνηγόρου του -ο Θεός να τον κάνει!