Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Μια μέρα κι αυτή...

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011, 10 το πρωί στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα, έκλεισε ένας μεγάλος και σημαντικός κύκλος ζωής με την ελπίδα να ανοίξουν καινούργιοι ακόμη πιο ωραίοι και δημιουργικοί που να μας γεμίσουν χαρά και ικανοποίηση.
Σήμερα, μια μέρα μετά την ορκωμοσία και την παραλαβή του πτυχίου νιώθω μια θλίψη, ίσως είναι που νιώθω πως ξαφνικά δεν υπάρχουν δικαιολογίες, "μαξιλαράκια", ζώνες ασφαλείας, κηδεμόνες, τώρα πρέπει να αποδείξω πόσο αξίζω και το πιο δύσκολο είναι να πείσω πρώτα εμένα γι' αυτό. Πάλι ανασφάλειες...πολλές και μεγάλες, αλλά χτες ήταν μια μέρα που κύλησε πιο γρήγορα απ' όσο φανταζόμουν. Τέσσερα χρόνια περίμενα αυτή τη μέρα κι όταν ήρθε πέρασε σαν νεράκι και δεν θυμάμαι και πολλά.
Φωτογράφοι παντού, λες και ήμασταν σταρ του σινεμά σε πρεμιέρα. Από τα χειρότερά μου...Σιχαίνομαι τους φωτογράφους, νιώθω άβολα να φοράω ένα στημένο χαμόγελο για να το απαθανατίσει η μηχανή. Θέλω τις στιγμές χαραγμένες στη μνήμη, γιατί τις απήλαυσες, όχι φτιαγμένες μόνο για ένα φιλμ. Είναι που δεν μ' αρέσω κι εγώ, οπότε δεν νιώθω άνετα ώστε να είμαι ο εαυτός μου. Με τη βαβούρα και τους φωτογράφους δεν είδα ανθρώπους που θα 'θελα να χαιρετήσω, να δω, ν' αγκαλιάσω, μέσα σ' αυτό το χαμό δεν βγάλαμε φωτογραφίες(δικές μας όχι από επαγγελματία) με τους δικούς μου ανθρώπους, από το άγχος δεν θυμάμαι καν πώς κατέβηκα τα σκαλιά, τη χειραψία με τον πρόεδρο του τμήματος και πολλά άλλα. Έχασα στιγμές ενός σημαντικού γεγονότος που ονειρευόμουν χρόνια...
Όχι, όχι, δεν θέλω να μιζεριάσω, απλώς μελαγχόλησα λίγο και συνειδητοποίησα πως πολλές φορές η προσμονή για κάτι ξεπερνά το ίδιο το γεγονός και ίσως δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες γι' αυτό.
Ήταν όμως πολύ απλό, τρυφερό, αληθινό, ζεστό, εγκάρδιο και χαρούμενο, όπως έπρεπε, όπως ήθελα. Είχα μαζί μου τους γονείς μου, τον αδελφό μου, την αγαπημένη μου νονά που πολύ με συγκίνησε, την αγαπημένη μου φίλη που με συνόδευσε από το πρωί, την άλλη αγαπημένη φίλη που συγκινήθηκε και βουρκώσαμε κι οι δυο, την ψυχοθεραπεύτρια μου που ένιωσα πως φτάσαμε μαζί βήμα-βήμα εδώ, τρία άλλα αγαπημένα πλάσματα και φυσικά, ορκιζόμασταν μαζί με τέσσερις ανθρώπους που τα αισθήματά μου γι' αυτούς μόνο τρυφερά κι αγαπητικά θα μπορούσα να χαρακτηρίσω πολύ φειδωλά. Έλειπε μια ψυχή που μας χωρίζουν κάμποσες χιλιάδες χιλιόμετρα, αλλά δεν πειράζει, εγώ εκεί την ένιωθα, όπως κι ακόμη δύο-τρεις που δυστυχώς λόγω υποχρεώσεων δεν κατάφεραν να είναι κοντά μου.
Καθίσαμε δίπλα και μπρος-πίσω ο ένας στον άλλο, γελάσαμε, κάναμε πλάκα, γκριμάτσες, παρατηρήσεις, φιλοφρονήσεις, κάναμε φασαρία όταν ακούγονταν το όνομα καθενός (ε, ή κάνεις κερκίδα ή δεν κάνεις!), χειροκροτήσαμε μέχρι που τα χέρια πόνεσαν κι έγιναν κατακόκκινα κι όταν ήρθε η στιγμή να πάρω το πτυχίο ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Μόλις άκουσα το όνομά μου, δεν θυμάμαι πώς κατέβηκα, μόνο ότι βιαζόμουν κι ήθελα με πολλή χαρά να το πάρω στα χέρια μου και να επιστρέψω στη θέση μου. Ποτέ άλλωστε δεν μου άρεσε να συγκεντρώνω τα βλέμματα, πάντα πιο ήσυχα τα ήθελα αυτά, εγώ και οι άνθρωποί μου (είπαμε ανασφάλειες είναι αυτές, τις παλεύουμε, αλλά έχουν κι εξάρσεις πού και πού). Μου φάνηκε περίεργο πόση άνεση ένιωθαν άλλοι να ποζάρουν στο φακό όλων αυτών των φωτογράφων, να ακολουθούν τις συμβουλές για το πώς πρέπει να σταθούν, από την άλλη ίσως και να θαύμασα την άνεση και την αυτοπεποίθησή τους.
Καιρό τώρα λέω για τις στιγμές που δεν πρέπει να χάνονται κι αυτό ξανασκέφτηκα. Οι στιγμές της ζωής μου περνούν τόσο γρήγορα κι εγώ τις χάνω ή δεν τις γεύομαι όπως θα 'θελα με το να βυθίζομαι σε αγωνίες, άγχη, ανασφάλειες, φοβίες και με το να αρνούμαι να με αγαπήσω και να με αποδεχτώ ώστε να απολαμβάνω απενοχοποιημένα τη ζωή. Τέσσερα χρόνια, γεμάτα, αλλά και με τόσα στα οποία θα' θελα να έχω σταθεί λίγο παραπάνω.
Τώρα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, κάνω την προσωπική μου ψυχανάλυση για να εκλογικεύσω τη μελαγχολία και να ξαναβρώ τη χαρά για την επίτευξη του στόχου μου που καταδεικνύει ότι έτσι ακριβώς θα μπορέσω να πετύχω κι άλλους στόχους στο μέλλον, γιατί μπορώ να το κάνω!(αυθυποβολή)
Γκρίνιαξα, μιζέριασα, υποβάθμισα τη χαρούμενη μου στιγμή και ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσω, να πω "εντάξει, τις βγάλαμε τις μαζοχιστικές μας τάσεις, πάμε τώρα να το χαρούμε όπως του αξίζει!" και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως καθετί που τελειώνει δίνει τη θέση του σε μια καινούργια αρχή με ολοκαίνουργια δεδομένα, αλλά χωρίς να αποκλείει τα ήδη υπάρχοντα.
Χτες ήμουν ευτυχισμένη βλέποντας, αγκαλιάζοντας, μιλώντας και γελώντας με τους δικούς μου ανθρώπους, που δεν ξέρω αν είναι πολλοί ή λίγοι, αλλά με αγαπάνε, με νοιάζονται, ζεσταίνουν την καρδιά μου αληθινά και για μένα ο κόσμος είναι εξαιτίας τους πιο όμορφος και φωτεινός. Κι η στιγμή όταν τη μοιράζομαι μαζί τους γίνεται ανεκτίμητη, αποκτά μια αξία μοναδική, χωρίς φρου-φρου και βεγγαλικά, αλλά με την ηρεμία και τη γλύκα της ουσίας του συναισθήματος.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί να πέρασε γρήγορα η χθεσινή μέρα, μπορεί να είχα προσδοκίες και να ήθελα να κάνω πολλά ακόμη, αλλά ναι, ήταν μια υπέροχη μέρα! Ένας καφές με φίλους, το ραντεβού για έναν πιο χαλαρό καφέ άμεσα χωρίς τη φασαρία και την τρέλα της μέρας ώστε να είμαστε όλοι, μια επίσκεψη μεγάλης διάρκειας σε σπίτι φίλης κι η επιστροφή στο σπίτι με την οικογένεια μου εκεί και ν' ανοίγω δώρα...
Δευτέρα 28/3/2011 στις 10:00πμ ορκίστηκα να μην ευτελίσω και κηλιδώσω ποτέ την τιμή και την αξιοπρέπειά μου ούτε στη δημόσια ούτε στην ιδιωτική ζωή και ξεκινώ την πραγματικά ενήλικη ζωή μου με την ευχή να μην γίνω ποτέ επίορκη, αλλά κυρίως να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα χωρίς φόβο, αλλά με πολλή αγάπη, αλήθεια, σεβασμό και όρεξη για δημιουργία... Γιατί το μόνο που δεν θα μπορούσα να αντέξω στη ζωή είναι να πάψω να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να αγαπώ και να αγαπιέμαι.
Καλή σταδιοδρομία, υπέροχη ζωή, αληθινά χαμόγελα, βαθιά αισθήματα, αστείρευτη δημιουργικότητα, χαρά και όνειρα σε μένα και τους έτερους πτυχιούχους φίλους: Έλ., Χρ, Ελ. και Γρ.
Για τους υπόλοιπους που έρχεται κι η σειρά τους...Απολαύστε τις στιγμές χωρίς κανένα δισταγμό και καμιά αμφιβολία! Μια φορά μόνο έρχονται κι ύστερα φεύγουν οριστικά.
Για όλους μας: Ποτέ μην τα παρατάς επειδή φοβάσαι, να φοβάσαι όταν τα παρατάς (εγώ να τ' ακούω αυτά!)
Και τώρα που αυτο-ανέλυσα την ψυχική μου διάθεση, θυμήθηκα κάτι πάρα πολύ σημαντικό:
ΠΗΡΑ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΜΟΥ!!! :-)


Υ.Γ. Τα καλύτερα θα 'ρθουν... αλήθεια! Θα δεις... κι εγώ θα το δω!

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Τα "αντίο" που μας φέρνουν κοντά...


Δεν θα μιλήσω για τη συγκεκριμένη μέρα και την εθνική εορτή μας. Βεβαίως γιορτάζουμε την επανάσταση των Ελλήνων ενάντια στον επί 400 χρόνια τουρκικό ζυγό και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (νονούλα μου Χρόνια σου Πολλά, Υπέροχα και Λατρεμένα), αλλά αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Θέλω να μιλήσω για τα μικρά, απλά, αλλά τόσο ουσιαστικά που με γεμίζουν χαρά...τους ανθρώπους και τις στιγμές, σ' ενα δωμάτιο, με ένα σπιτικό γλυκό, με χαμόγελο, με πειρακτική διάθεση, με αγάπη.
Παρέα, ωραία έννοια, βαθιά, τη νιώθεις μόνο αν τη ζεις όπως πρέπει, με ανοιχτή καρδιά και καθαρό βλέμμα, χωρίς κριτική, επικρίσεις, χωρίς φόβο, χωρίς γιατί, πώς, δεύτερες σκέψεις και μη. Ωραία έννοια!
Και ακόμη ωραιότερη η αίσθηση να βρίσκεσαι με αγαπημένα πρόσωπα που σου έχουν λείψει και θες να δεις ή να συναντήσεις υπό πιο ευνοϊκές και γλυκές συνθήκες. Να τους φροντίζεις, να φτιάχνεις κάτι για αυτούς, ένα γλυκό (ε, ναι είμαι εξαρτημένη απ' τα γλυκά...και είμαι καλά -λέμε τώρα!), να σκέφτεσαι τί θα μπορούσε να τους αρέσει, να κουράζεσαι για να είναι όλα τέλεια, αλλά να μη σε νοιάζει η κούραση, γιατί κάνεις κάτι για ανθρώπους που αγαπάς, να γεμίζεις ανείπωτη χαρά όταν τους βλέπεις να πλησιάζουν την πόρτα της εισόδου και να χαμογελάς, να ανυπομονείς για εκείνους που κατεβαίνουν απ' το ταξί και φτάνουν σιγά-σιγά και να ξεχνάς πως η αφορμή είναι μια επικείμενη ορκωμοσία, γιατί η ουσία είναι οι άνθρωποι και το "μαζί", οι αφορμές θα' ναι πάντα αφορμές...

Έτσι λοιπόν, θα μου ευχηθώ καλή σταδιοδρομία, αλλά κυρίως υγεία, αγάπη, ευτυχία, όνειρα πολύχρωμα και φωτεινά, δημιουργικότητα, αισιοδοξία, καλοτυχία, πληρότητα, ισορροπία, ηρεμία, ελεύθερη ψυχή και ανθρώπους που να μ' αγαπούν αληθινά, όπως ακριβώς χρειάζομαι, να με ηρεμούν και να με κάνουν να χαμογελώ και να βλέπω πως η ζωή είναι ωραία, χωρίς ποτέ να παραδίδω τα όπλα αμαχητί.
Τα ίδια εύχομαι και σε όλους τους αγαπημένους μου, είτε θα παραλάβουν το πτυχίο τους, είτε θα γίνει κι αυτό σύντομα, είτε ετοιμάζονται για ένα καινούργιο κύκλο ζωής ξεκινώντας απ' την αρχή.
Τη Δευτέρα κλείνει ένας μεγάλος και σπουδαίος απ' όλες τις απόψεις κύκλος ζωής κι ελπίζω ν' ανοίξουν άλλοι ακόμη πιο ωραίοι, δημιουργικοί, ευχάριστοι, σημαντικοί κι επιτυχημένοι. Λέω αντίο σε 4 χρόνια που έφεραν εμπειρίες, εντάσεις, συγκινήσεις, δάκρυα, άγχη, χαμόγελα, χαλαρές, σουρρεαλιστικές, ξεκαρδιστικές και ξέγνοιαστες στιγμές, γέλια, θυμό, φόβο, αμφιταλάντευση, αμφισβήτηση, αληθινή αγάπη, αλλαγές μικρές και μεγάλες, ανθρώπους που ήρθαν κι έφυγαν, ανθρώπους που έμειναν, ανθρώπους που ήρθαν ξαφνικά, αναπάντεχα προς το τέλος, αλλά όσοι είναι εδώ(συναισθηματικά) τώρα έκαναν πιο όμορφη την καθημερινότητα και δεν σκοπεύω να τους αποχαιρετήσω μαζί με το πανεπιστήμιο. Στα καλύτερα που έρχονται, λοιπόν!
Την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος του αγαπημένου Αντώνη Ρέμου και άκουσα ένα τραγούδι που λάτρεψα και μας το αφιερώνω...
                                            "Κάνε να φύγεις"

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Να χάνεις τη γη κάτω απ'τα πόδια σου...

Μια μεγάλη καταστροφή, πρωτόγνωρη, ταρακούνησε κυριολεκτικά ολόκληρο τον πλανήτη. Μια φυσική καταστροφή μας θύμισε πως με τη φύση δεν πρέπει να παίζεις, γιατί εκείνη μας φιλοξενεί για όση ζωή έχουμε κι αν ποτέ καταστραφεί, πρώτοι εμείς θα χαθούμε. Βλέπετε, συχνά ξεχνάμε ότι αν δεν υπήρχε φυσικό περιβάλλον το είδος μας (το ανθρώπινο) δεν θα είχε εμφανιστεί ποτέ κι ίσως μαζί του να μην έφερνε κι όλα τα άσχημα που συνοδεύουν τα καλά κι όμως πολλές φορές τα ξεπερνούν.
Στην Ιαπωνία που η τεχνολογία αγγίζει τις εικόνες των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, η οργάνωση και η εκμηχάνιση όλων των λειτουργιών είναι δεδομένη και παραδειγματική, έγινε σεισμός ύψους 8,9 της κλίμακας ρίχτερ και εν συνεχεία δημιουργήθηκε ένα τεράστιο παλιρροϊκό κύμα με αποτέλεσμα χιλιάδες χαμένες ζωές, τον κίνδυνο πυρινικής καταστροφής και μια διαπίστωση: η φύση εκδικείται την έλλειψη σεβασμού των ανθρώπων.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιος να φτιάχνει εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας και πυρηνικά όπλα τα οποία πέρα απ΄το ότι μπορούν να αποβούν μοιραία για την ανθρώπινη ζωή, είναι ευρέως γνωστό ότι καταστρέφουν ολοσχερώς το περιβάλλον και εξαφανίζουν τη ζωή στη Γη όπως την ξέρουμε. Δεν με ενδιαφέρει αν οι κυβερνήσεις θεωρούν οικονομικά προσοδοφόρα μια τέτοια κίνηση για λόγους που δεν γνωρίζω (δεν έχω απολύτως καμία γνώση επί του θέματος και τ' ομολογώ), ωστόσο θεωρώ απαράδεκτο να διακινδυνεύουν και να θυσιάζονται όχι μόνο ζωές, αλλά και η ύπαρξη οποιασδήποτε μορφής ζωή (ίσως μόνο οι κατσαρίδες θα επιβιώσουν).
Ζήσαμε ένα Τσερνομπίλ με συνέπειες θανάτους, παραμορφώσεις, χρόνιες ασθένειες και τερατογενέσεις. Μέχρι και σήμερα δεν είναι εντελώς σίγουροι οι κάτοικοι των γύρω περιοχών, αν ο υδροφόρος ορίζοντας έχει καθαρίσει εντελώς.
Σκεφτείτε τις ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις αυτού που γίνεται στην Ιαπωνία (νομίζω όλοι απευχόμαστε τα χειρότερα)... Κι η Τουρκία εν μέσω τέτοιας κρίσης επιμένει να εντάξει την πυρηνική ενέργεια στα "προϊόντα" της. Τόσο μυαλό!
Για τις ζωές κανείς δεν λυπάται, για τους ανθρώπους; Μόνο το χρήμα, η εξουσία και η παραγωγή τρόμου αφορά αυτά τα ανθρωποειδή;
Νομίζω πως ο αείμνηστος Νίκος Καζαντζάκης μπορεί να τα πει όλα, χωρίς εγώ να πω τίποτα:
«Ε κακομοίρη άνθρωπε», είπε δυνατά, «μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν!»
Δεν υπάρχει δύναμη πιο ιμπεριαλιστική στον κόσμο από την ψυχή του ανθρώπου. Καταχτάει, καταχτάται και όλο κι η αυτοκρατορία της φαντάζει στενή, πλαντάει, και θέλει να κυριέψει τον κόσμο για να μπορεί ν' ανασάνει.
Για τις χαμένες ζωές θα πω μακάρι να είναι οι τελευταίες, αλλά για τις χαμένες ψυχές των ζωντανών θα πω ή να βρουν το δρόμο τους ή να πάρουν και το άδειο σώμα μαζί.
Να σεβόμαστε και ν' αγαπάμε τη φύση, γιατί είναι πολύ καλή οικοδέσποινα που την ταλαιπωρούμε, της λερώνουμε το σπίτι, της καταστρέφουμε τα υπάρχοντα κι εκείνη υπομένει, μόνο που όπως όλοι, κάποια μέρα φτάνει στο μη παρέκει και θα μας πετάξει έξω κλοτσηδόν. Τόσους αιώνες γίνονται ζυμώσεις στη Γη και θα συνεχίσουν, το ότι υπάρχουμε τώρα εμείς δεν αλλάζει την εξέλιξη και τις διεργασίες που πάντα γίνονταν και πάντα θα γίνονται. Γι' αυτό λίγος σεβασμός και ταπεινοφροσύνη μπροστά στο μεγαλείο της είναι απαραίτητα, γιατί τίποτε δεν μας χρωστάει και της χρωστάμε τα πάντα...
Σ' έναν κόσμο που οι πόλεμοι, οι καταστροφές και οι κίνδυνοι καταστροφής θα ήταν άγνωστες λέξεις, οι άνθρωποι ή θα είχαν κάνει λοβοτομή ή θα άρχιζαν να είναι περισσότερο έξυπνοι και λιγότερο εξουσιομανείς.
Χιλιάδες χαμένες ζωές κι ακόμη εκατομμύρια να ανησυχούν για το τί μέλλει γενέσθαι...Ένα φυσικό φαινόμενο που συνταράζει και μας οδηγεί σε κάτι που φοβίζει περισσότερο...
Πόση παράνοια.

Υ.Γ. Για τις ψυχές που αναζητούν η μία την άλλη και πάντα θα βρίσκονται στην ελπίδα, στην επιθυμία, στην αλήθεια, στην καρδιά, στην ανθρωπιά, στη βαθιά πεποίθηση, στη ζωή εις το διηνεκές...


"Soulmate" Natasha Bedingfield

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Κυρίες μου, είναι ωραίο να είσαι γυναίκα!

Σήμερα 8 Μαρτίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μια γιορτή για το φεμινισμό με την έννοια της ισότητας των δύο φύλων και της αναγνώρισης ότι ο ρόλος της γυναίκας αξίζει να εκτιμάται, να χαίρει σεβασμού και να αναγνωρίζεται.
Όλα ξεκίνησαν στις 8 Μαρτίου 1857 στην Νέα Υόρκη όταν εργάτριες σε εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού κινητοποιήθηκαν ενάντια στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους πολύ χαμηλούς μισθούς. Η αστυνομία μπορεί τότε να διέλυσε βίαια το πλήθος των διαμαρτυρόμενων γυναικών που ήταν ντυμένες στα λευκά, αλλά το γυναικείο εργατικό κίνημα είχε γίνει ήδη πραγματικότητα.
Το 1859, δύο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στην πρώτη εκείνη κινητοποίηση οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν να αγωνίζονται για τη χειραφέτηση και τα δικαιώματά τους.
Το 1908 ήταν η στιγμή που 15.000 γυναίκες παρέλασαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης διεκδικώντας δικαίωμα ψήφου, λιγότερες ώρες εργασίας και καλύτερους μισθούς. Σύνθημα τους ήταν το "Ψωμί και Τριαντάφυλλα". Το ψωμί συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και σταθερότητα και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Η πρώτη φορά που γιορτάστηκε η Ημέρα της Γυναίκας ήταν στις 28 Φεβρουαρίου 1909 από το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ. Η καθιέρωση της γιορτής έγινε με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin στη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς το 1910.
Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η φεμινίστρια Alexandra Kollontai έπεισε τον Λένιν να επισημοποιήσει τη γιορτή στη Σοβιετική Ένωση, ωστόσο μέχρι το 1965 αυτή παρέμεινε γιορτή των εργατών. Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος το 1960 αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Σήμερα, όμως, σε πολλές χώρες η Ημέρα αυτή έχει χάσει το πολιτικό της νόημα. Έγινε αντικείμενο εμπορευματοποίησης και ως μια μέρα που το αντίθετο φύλο οφείλει να αποδείξει την αγάπη και τα τρυφερά του αισθήματα απέναντι στις γυναίκες.
Πολύ όμορφο, αλλά δεν είναι αυτή η βασική πλευρά της ημέρας. Δεν είναι μια μέρα που πρέπει να δείχνουν οι άνδρες την αγάπη στη γυναίκα ή να θυμόμαστε ποιες γυναίκες διακρίθηκαν κάπου. Το νόημα είναι ότι μια γυναίκα αξίζει κάθε μέρα, κάθε λεπτό, σε κάθε μέρος αυτού του κόσμου το σεβασμό, την εκτίμηση και την ελευθερία να υπάρχει και να δημιουργεί χωρίς προκαταλήψεις, γιατί και σκέφτεται και δρα πολύ αποτελεσματικά μάλιστα.
Χρόνια μας πολλά υπέροχες κυρίες μου!Να μας χαιρόμαστε!


Γυναίκα

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβεονο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μάς μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μάς πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Το τείχος περπατήσαμε μαζί με Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες στου Giorgione το αργαστήρι.

Πέτρα θα τού 'ριξα και δεν με θέλει το ποτάμι.
Τι σού 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ώς να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

Ινδικός Ωκεανός 1951
Νίκος Καββαδίας
Από τη συλλογή Τραβέρσο (1975)


                                      Γιάννης Κούτρας "Γυναίκα"

                                  Ελένη Βιτάλη "Μια γυναίκα μπορεί"
                                        Σωκράτης Μάλαμας "Γυναίκα"

                                   Stavento "Μια γυναίκα όλα τα μπορεί"

Χρήστος Θηβαίος "Γυναίκα"


Κώστας Μακεδόνας "Γυναίκα"

Για τις γυναίκες του κόσμου...

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Για τη ζωή...


...που δεν είναι δεδομένη και πρέπει να την εκτιμάμε και να την εκμεταλλευόμαστε καθε στιγμή. Τώρα, όχι αργότερα.
Τα δώρα που έρχονται κι είναι οι στιγμές δεν πρέπει να τα αφήνουμε να περνούν άσκοπα περιμένοντας κάτι στο μέλλον, γιατί όσο περιμένουμε τόσο φτάνει το μέλλον να γίνεται παρόν και παρελθόν κι εμείς ούτε καν το έχουμε καταλάβει. Για το τώρα, λοιπόν!


                
       Ορφέας Περίδης "Τώρα είναι τώρα"

Δύο όψεις: Μια είδηση για το δελτίο των 8-ένας αβάσταχτος πόνος για λίγους

Τρίτη βράδυ, 1η Μαρτίου 2011, στην οδό Περικλέους πίσω από την πλατεία Αγ. Ιωάννου του Ρέντη, γράφτηκε μια κατακόκκινη ματωμένη σελίδα που ταρακούνησε για άλλη μια φορά τη χώρα και τους ανθρώπους της. Όσοι τουλάχιστον δεν έχουν αναισθητοποιηθεί εντελώς απέναντι στην ίδια τη ζωή και την ανθρωπιά μας...
Μιλάμε για εγκληματικότητα, για μια κρίση ηθών πέρα από την οικονομική, για τα πρόθυρα της εξαθλίωσης και εξαχρείωσης στα οποία ήδη βρισκόμαστε, διαμαρτυρόμαστε, ψάχνουμε υπεύθυνους για την κατάσταση ή και εξιλαστήρια θύματα. Μόνο που εκείνο το βράδυ είχε πραγματικά θύματα. Δυο νέοι άνθρωποι, 23 και 24 ετών, αστυνομικοί της νεοσυσταθείσας σχετικά ομάδας ΔΙΑΣ δολοφονήθηκαν. Το ρήμα "σκοτώθηκαν" δεν νομίζω ότι αντιπροσωπεύει αυτό που συνέβη, προτιμώ να μη φοβηθώ τις λέξεις και να πω "δολοφονήθηκαν". Η αγριότητα άλλωστε, με την οποία έχασαν τη ζωή τους μόνο με την ψυχρότητα, σκληρότητα και παράνοια της δολοφονίας μπορεί να χαρακτηριστεί.
Μια ληστεία, ένα ανθρωποκυνηγητό και μετά σε μια κατοικημένη περιοχή ανταλλαγή πυροβολισμών, αστυνομικοί τραυματίες, δύο εξ αυτών λίγες ώρες αργότερα είναι νεκροί, οι γιατροί δεν κατάφεραν να τους κρατήσουν στη ζωή κι οι ληστές έγιναν δολοφόνοι. Δεν έχουν βρεθεί ακόμη από τις Αρχές, αλλά έχει πολλάκις ακουστεί ότι πρόκειται για συμμορία η οποία ληστεύει κατ' εξακολούθηση και έχει μάλλον ξανασκοτώσει. Μακάρι να βρεθούν, αλλά μιλάμε για δύο ζωές χαμένες πάνω στην ωραιότερη εποχή της ζωής τους, εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πια δεν είσαι παιδί, αλλά έχεις την ανεμελιά και το ασίγαστο πάθος να ονειρεύεσαι τη ζωή σου  άνευ ορίων, χωρίς προσγείωση, αλλά ίσως μόνο...προσσελήνωση, γιατί ως εκεί φτάνουν τα όνειρα κι ακόμη πιο μακριά.
Δύσκολη η ζωή για όλους, το ξέρουμε, το βλέπουμε, το νιώθουμε, τα όνειρα ίσως φοβούνται και μαραζώνουν λίγο, αλλά δεν τα συγκρατείς, γεννιούνται, σε συντροφεύουν, σου δίνουν θάρρος κι ελπίδα, σε κάνουν να συνεχίζεις να ζεις τη στιγμή που λες ότι δεν αντέχεις άλλο και σε βγάζουν στην απέναντι όχθη ή έστω στο πιο κοντινό βραχάκι.
Σίγουρα κι αυτοί οι δύο νέοι άνδρες θα είχαν τα δικά τους όνειρα, σίγουρα δεν πίστευαν ότι θα έσβηναν την 1η αυτού του Μάρτη κι όμως, κάποιοι άλλοι αποφάσισαν ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ασήμαντη, αναλώσιμη, ανάξια σεβασμού κι ονείρων...
Την επόμενη μέρα έτυχε να πάω στο σημείο που έγινε η συμπλοκή με αποτέλεσμα το θανάσιμο τραυματισμό των δύο αστυνομικών. Σ' εκείνη τη στροφή, στη διασταύρωση, κόσμος είχε αφήσει λουλούδια, αναμμένα κεριά, φωτογραφίες των θυμάτων και ανά τακτά χρονικά διαστήματα πέρναγαν ένστολοι αστυνομικοί να αφήσουν λουλούδια, να κάνουν το σταυρό τους, να αποτίσουν φόρο τιμής σε δυο πρόωρα, ξαφνικά κι αναίτια χαμένες ζωές.
Τα τηλεοπτικά κανάλια είχαν βρει άλλο ένα θέμα που θα γέμιζε ώρες στις εκπομπές και τα δελτία τους και θα έφερνε πελατεία στα "μαγαζιά" τους. Κι εγώ μαζί με δημοσιογράφο της ΕΡΤ ήμουν ως εκπαιδευόμενη να δω πώς γίνεται η μαχόμενη δημοσιογραφία κι είδα πώς είναι να ξευτιλίζεσαι και να ξεφτιλίζεις τον άνθρωπο. Το STAR είχε στείλει τη δημοσιογράφο του να πάρει δήλωση από κάποιον περαστικό και βρήκε τον καταλληλότερο. Έναν μεσήλικα που έφερε έναν γυάλινο πίνακα με μια μαντινάδα γραμμένη με ανεξίτηλο μαρκαδόρο και δυο πλαστικές τουλίπες κολλημένες δεξιά κι αριστερά. Ο κύριος αυτός είπε ότι μπορεί τα δύο παιδιά να μην τα ήξερε προσωπικά, αλλά πολλοί αστυνομικοί περνούν από το μαγαζί του (το πιάσατε το υπονοούμενο) κι αγοράζουν ξηρούς καρπούς ή καμιά σοκολάτα και φεύγουν αμέσως καθώς έχουν βάρδια και τα συμπονά τα παιδιά που για 800 ευρώ διακινδυνεύουν τη ζωή τους.
Είχα ένα λυγμό που προσπαθούσε να συγκρατηθεί, όχι για τίποτε άλλο, απλώς εκεί με τόσο κόσμο να ψάχνει να βρει ΤΟ θέμα, ένιωσα ότι αν τον άφηνα θα ήταν σαν να ευτελίζω το ίδιο το συναίσθημά μου κι αυτό δεν θα το επέτρεπα ποτέ.  Μόλις άκουσα τα λόγια του κυρίου αυτού και είδα τη ρεπόρτερ με το φούξια φουσκωτό μπουφανάκι να απλώνει το χέρι γεμάτη βαρεμάρα για να ακούσει όλο αυτό το λαϊκισμό, ένιωσα μια απίστευτη αηδία κι έδιωξα αμέσως το λυγμό.
Έτσι και ξανακούσω άνθρωπο να ξεστομίζει χρηματικό ποσό δίπλα από έναν θάνατο θα βγω εκτός εαυτού. Όταν χάνεται ένας άνθρωπος σταματάς να μιλάς. Σωπαίνεις. Σέβεσαι τη ζωή που πια δεν υπάρχει και τη ζωή που συνεχίζεται ενώ στον κόσμο σημειώθηκε μια απουσία.
Από πότε η ζωή έχει χρηματικό αντίκρισμα; Από πότε κοστολογείται; Δηλαδή αν οι αστυνομικοί πληρώνονταν με 300.000 ευρώ το μήνα θα ήταν πιο λογικό και λιγότερο λυπηρό ότι δολοφονήθηκαν εν ώρα καθήκοντος; Ο μισθός είναι που συγκινεί, όχι τα μάτια που έκλεισαν έχοντας ακόμα τόσα να δουν απ' τον κόσμο; Τελειώνουν τα λόγια, μπροστά στον παραλογισμό των ανθρώπων, πώς να βρεις λέξεις να περιγράψεις, να αναλύσεις, να εξηγήσεις κάτι τόσο έξω από την φύση...
Η Αστυνομία αποφασίζει να ρίξει ανθρώπινες ζωές στο βωμό των περικοπών, ανεπαρκής εκπαίδευση, μηδενικές παροχές, ανύπαρκτη προστασία και στο δρόμο προσπαθώντας να προστατεύσουν εαυτούς και πολίτες πιτσιρικάδες που ακόμη δεν είναι σίγουροι για το τί μπορούν και πρέπει να κάνουν. Σαν πρόβατα που τα στέλνουν για σφαγή. Κι ύστερα, ο πολιτικός κόσμος "θρηνεί", στέλνει στις οικογένειες τα συλλυπητήρια και κάνει την ταφή δημοσία δαπάνη ως φόρο τιμής για τους πεσόντες στο καθήκον. Αστείοι που είναι μερικοί σ' αυτή τη χώρα...
Μια μέρα πριν το τραγικό γεγονός, έτυχε πάλι λόγω δουλειάς να βρεθώ στη Βασιλίσσης Σοφίας στη συνέντευξη τύπου που οργάνωσαν καλλιτέχνες και διανοούμενοι για να υποστηρίξουν τους 300 μετανάστες που βρίσκονται στο Μέγαρο Υπατία. Εκεί, τα ΜΑΤ και μια ομάδα αστυνομικών με ασπίδες, γκλοπ και βαριά αμυντική ένδυση και κυρίως υπόδηση κατέβασαν από το πεζοδρόμιο τους καλλιτέχνες. Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε τους ομιλητές συναντήσαμε βασικά εμπόδια. Τα αυτοκίνητα που θα μας πάταγαν, γιατί είχαν κατεβάσει τον κόσμο στο δρόμο (στη δεξιά λωρίδα), τα κάγκελα -οπότε ήμασταν κάπως αποκλεισμένοι- και περισσότερο τους αστυνομικούς και τα ΜΑΤ που μου δημιούργησαν πολύ έντονα συναισθήματα κλειστοφοβίας. Δεν μπορούσαμε να στραφούμε πουθενά.
Παρατήρησα τα πρόσωπα των τόσο βαριά ντυμένων και φοβιστικών οργάνων της τάξης και είδα κάτι σοκαριστικό. Η πλειοψηφία έμοιαζε με παιδιά λυκείου, πόσο να ήταν άραγε, 18; 19; Παραπάνω δεν έμοιαζαν. Οι μισοί με πρόσωπα λευκά και ροδοκόκκινα μάγουλα, σαν να είχαν εισπνεύσει καθαρό οξυγόνο σε βουνό, οι άλλοι μισοί πιο άγριοι, με αδρά χαρακτηριστικά κι εκφράσεις. Άκουσα διάλογο μεταξύ δύο παιδιών που κατέληξε σ' ένα χάχανο, σαν να ήταν σε σχολικό διάλειμμα κι έλεγαν εφηβικές χαζομάρες. Ύστερα, όταν ήρθε η ώρα να φύγουν πήγαν όοοοοοοοολοι προς την κλούβα(σχολικό θα το χαρακτήριζα) κι έπαιζαν με τα όπλα τους γελώντας...Παιδιά, τί να κάνεις;
Δεν κατηγορώ τα παιδιά που ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει την ευθύνη που έχουν και το πόσο σοβαρές είναι οι καταστάσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν. Δεν φταίνε αυτοί, είναι όμως, που οι υπεύθυνοι επιτρέπουν ελαφρά τη καρδία να κρατούν όπλο ή να διακινδυνεύουν τη ζωή τους παιδιά, που ακόμη δεν έχουν μεγαλώσει για να αντέξουν να κουβαλήσουν με υπευθυνότητα το φορτίο που τους δίνεται.
Όταν στην Ελλάδα μάθουμε να προνοούμε και να προλαμβάνουμε θα έχουμε ίσως έναν καλύτερο κόσμο, μόνο που η ήδη υπάρχουσα κατάσταση κάνει τους ανθρώπους να ξεφεύγουν, να παραλογίζονται, να ξεχνούν πως είναι άνθρωποι. Μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια προόδου και πολιτισμού γυρίσαμε στην εποχή των σπηλαίων, ντροπή. Ντροπή μας.
Δύο χαμένες ζωές και πολλές που βρίσκονται σε αναμονή...ας μην συμβεί ξανά. Ας βρεθούν οι ένοχοι, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να διορθωθούν όσο κι αν προλαβαίνουμε ακόμη για να μην πεθαίνουν, να μην δολοφονούνται τα όνειρα...
Ακούστε τη συνομιλία των αστυνομικών το βράδυ αμέσως μετά τη συμπλοκή:


Αγωνία, αιφνιδιασμός, σοκ και προσπάθεια να διατηρηθεί η ψυχραιμία. Αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, ειδικά υπό συγκεκριμένες συνθήκες...
Πώς μπήκε ο Μάρτιος και τί μας περιμένει ακόμα;
Μια προτροπή μόνο: Ας μην αφήσουμε το ρεύμα να μας πάρει και να μας κάνει αδιάφορους, αναίσθητους, παθητικούς κι απελπισμένους. Ας κρατήσουμε αντίσταση, διατηρώντας την ευαισθησία, την καλοσύνη, την αισιοδοξία, την ελπίδα και το σεβασμό μας προς την ίδια τη ζωή και τους ανθρώπους. Ας φτιάξουμε επιτέλους χωρίς αίμα και βία, έναν ωραίο κόσμο για μας, για τους επόμενους, γι' αυτούς που έφυγαν και τους τον χρωστούσε, για να έχουν κάπου να υπάρχουν ελεύθερα τα όνειρά μας...
Καλό ξημέρωμα και καλή σαρακοστή...

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Γέλα παλιάτσο...(;)

Γελάω για να μην κλαίω...Αυτή τη φράση την έχουμε ακούσει (κι ίσως πει) όλοι. Σε πόσες ελληνικές ταινίες δεν είχε ακουστεί, σε πόσες "σοβαρές" συζητήσεις το γέλιο και η απορία γι' αυτό δεν οδήγησε στην ανωτέρω απάντηση; Πολλές... Την Κυριακή το βράδυ προβλήθηκε η εκπομπή "Πρωταγωνιστές" του Σταύρου Θεοδωράκη με θέμα τις Κωμικές Ψυχές. Αν τελικά οι κωμικοί ηθοποιοί είναι έτσι και στη ζωή τους ή πίσω τους κρύβεται μια μελαγχολία.
Μίλησαν αγαπημένοι ηθοποιοί, με επιτυχίες, αλλά κυρίως με τη συνοδεία του χαρακτηρισμού "κωμικός", κι ήταν όλοι εξαιρετικοί κι αληθινοί. Πέρυσι είχα παρακολουθήσει μια συνέντευξη της Χρύσας Ρώπα στην εκπομπή της ΕΤ1 "Η ζωή είναι αλλού" να μιλά για το ότι είναι υιοθετημένη. Εκείνη τη στιγμή, δεν ξέρω, αλλά είδα μια γυναίκα να κουβαλά με τόση αξιοπρέπεια και στωικότητα, συναισθηματικά βάρη, τραύματα, σκιές και να πατάει στα πόδια της γερά. Χωρίς δεκανίκια. Ή ίσως η υποκριτική να είναι το δεκανίκι της...
Ο πατέρας της (εκείνος που τη μεγάλωσε) οδηγός σε τρένο, η μητέρα να αρνείται να παραδεχθεί ότι το παιδί της δεν το γέννησε, μια ξαδέλφη που τόσο έμοιαζαν και τελικά ήταν η δίδυμη αδερφή της κι οι πραγματικοί γονείς να έχουν το ρόλο των θείων. Για 15η φορά η γυναίκα στο χωριό μένει έγκυος, έχει κάνει αμέτρητες εκτρώσεις κι ο ιερέας αρνείται και την εξομολόγηση και τη θεία κοινωνία. Αποφασίζει να κρατήσει το μωρό που στην πορεία αποδεικνύονται δύο. Μόλις γεννιούνται, η ξαδέρφη της μητέρας την επισκέπτεται και διαλέγει το μωρό που θα μεγαλώσει ως παιδί της. Η ζωή κυλά κι ένα μεσημέρι στην είσοδο μιας πολυκατοικίας η Χρύσα Ρώπα μαθαίνει ότι είναι υιοθετημένη, η μητέρα αρνείται ότι κάτι τέτοιο ισχύει, αλλά κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να το παραδεχτεί. Όλη η ζωή της γκρεμίζεται και χτίζεται απ΄την αρχή. Γέννησε, αλλά δεν μεγάλωσε, άρα μάνα δεν είναι. Μάνα έχει, η άλλη θα είναι πάντα η θεία. Έμαθε να τα καταφέρνει, να στηρίζεται στα πόδια της, να ξεκινάει από την αρχή χωρίς να φοβάται κι έγινε μια ταλαντούχα ηθοποιός με πολλή αγάπη απ' το κοινό.
Η Ελένη Καστάνη, μια άλλη μορφή της νεώτερης ελληνικής κωμωδίας, έχει ζήσει μια απώλεια που δεν μπορεί να ξεχαστεί. Ο πατέρας της αυτοκτόνησε όταν εκείνη ήταν 12 χρονών, δεν έμαθε το λόγο της αυτοκτονίας, μόνο πως εκείνο το πρωί που είχε ξυπνήσει νωρίς για να λύσει μια άσκηση, τον άκουσε να φεύγει πιο νωρίς από κάθε άλλη φορά κι ήταν η τελευταία. Το μεσημέρι γυρνώντας από το σχολείο είδε το σπίτι γεμάτο κόσμο κι έτσι κατάλαβε. Στο δράμα, είπε, όταν παίζει, είναι καλή γιατί έχει ζήσει τον μεγάλο πόνο και ξέρει, ενώ στην κωμωδία στράφηκε από απόγνωση. Το θέατρο κι η επαφή με το κοινό έχει θεραπευτικές ικανότητες, υπάρχουν μέρες που είναι χάλια κι όμως, με το που θα ανέβει στη σκηνή όλα αλλάζουν. Μένει προσγειωμένη, επειδή είναι μάνα, με το που γέννησε το γιο της ήταν σαν να επήλθε η πιο έντονη γείωση. Είναι επιλογή της να τον μεγαλώνει εκείνη κι όχι ξένοι, προσφέρει κάτι στη σχέση τους.
Ο Γιάννης Ζουγανέλης, γιος οικογένειας κωφών, χωρίς συμπλέγματα γι' αυτό, μίλησε για το αν υπήρχε χιούμορ και χαρά στο σπίτι του. Τη χαρακτήρισε "ευφορία". Στο σπίτι του, χρόνια αργότερα, κατάλαβε πως το ποτήρι το έβλεπαν πάντα προς το γεμάτο, όχι μόνο μισογεμάτο. Ο πατέρας του έκανε διάφορα πειράγματα στο θείο του κρύβοντας ένα μπουκάλι με ποτό.
Κάποτε είχε συναντήσει στην Αιδηψό τον Τσάρλι Τσάπλιν, κάθε άλλο παρά γεμάτος κέφι, χιούμορ και δυναμισμό, ένας άνθρωπος μαζεμένος και ήσυχος. Αναφέρθηκε στον Κώστα Βουτσά λέγοντας πως είναι ένας σεμνός και γεμάτος χαρά άνθρωπος παρόλο που έχει βιώσει μεγάλες δυσκολίες. Ο πραγματικά μελαγχολικός κωμικός -τον οποίο γι' αυτό και ξεχώρισε- είναι ο Θανάσης Βέγγος (υπέροχος, αξιολάτρευτος και αγαπημένος). Ο μεγάλος μας ηθοποιός είχε πάντα ανάγκη μετά τη δουλειά που έβγαζε όλη του την ενέργεια, να ησυχάζει, να γυρίζει σπίτι του, να βλέπει τη γυναίκα του και να επιστρέφει στην ήσυχη και προσεκτικά φτιαγμένη και προφυλαγμένη ζωή του. Θυμάται κάποια στιγμή που δούλευαν μαζί στο θέατρο να τον επισκέπτεται στο καμαρίνι μια κυρία που του εξέφρασε το θαυμασμό και τον έρωτά της, εκείνος σχεδόν δάκρυσε, στεναχωρήθηκε, δεν μπορούσε να το δεχτεί και μόλις η κυρία έφυγε, αναφώνησε "Άσημίνα μου!"(το όνομα της συζύγου του).
Ο κ. Ζουγανέλης είπε πως οι κωμικοί είναι άνθρωποι που και στη ζωή τους θέλουν χαρά και χιούμορ, ίσως όχι στο βαθμό που απαιτεί η κωμωδία για να προκαλέσει το γέλιο, αλλά δεν είναι καταθλιπτικοί. Ίσως, απλώς άνθρωποι που βίωσαν τον πόνο και βγήκαν απ' αυτό πιο δυνατοί, πιο σίγουροι, πιο αποφασισμένοι απέναντι στη ζωή.
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι μια γυναίκα που ενώ διαθέτει και χιούμορ και ταλέντο, είναι σαν να μη πολυθέλει όλη αυτή την προβολή. Το έργο που έγραψε και σκηνοθετεί λέγεται "Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη" κι όπως είπε, πολύς λόγος γίνεται για το σεξ, περισσότερος απ' όσο του αναλογεί. Όταν το έγραφε πέρασε μια μικρή κατάθλιψη, γιατί σκεφτόταν όλα αυτά που προβληματίζουν τους ανθρώπους σήμερα και ειδικά όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις. Μόλις το τελείωσε όμως, ήταν σαν να λυτρώθηκε, σαν να έπρεπε αυτό να κάνει για να ηρεμήσει. Παραδέχτηκε πως σε κάθε τραγωδία βρίσκει κάτι αστείο, κάτι κωμικό, ακόμη και σε κηδείες ψάχνει να βρει κάτι τέτοιο. Είναι ένας δικός της τρόπος να βλέπει τον κόσμο. Δεν μπορεί να κάνει τους άλλους να γελάνε διαρκώς ή να γελάει εκείνη. Είναι άνθρωπος με χιούμορ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα γελά ή θα το προκαλεί στους άλλους συνέχεια. Πιστεύει πως οι άνθρωποι με χιούμορ είναι έξυπνοι και απλοί. Δεν θεωρεί έξυπνους όσους (αυτο-) χαρακτηρίζονται "διανοούμενοι". Η αίσθηση του χιούμορ είναι κάτι πολύ διαφορετικό.
Ο Σωτήρης Καλυβάτσης ζει σ' ένα σκάφος, ήρθε στην Αθήνα έχοντας ένα μεγάλο κενό στην ψυχή μετά το τέλος της εκπομπής "ΑΜΑΝ". Ήταν 10 χρόνια απ' τη ζωή του, άφησαν ένα κενό. Έπρεπε να προσπαθήσει πολύ για να το καλύψει, να το μπαλώσει, όπως είπε, μετά από πολλά χρόνια. Στο ερώτημα ποιοί ευθύνονται γι' αυτό, η απάντηση στην οποία έχει καταλήξει περιλαμβάνει τα δύο "φ": οι φίλοι και η φύση...
Γιατί όμως, ένας τόσο ζωντανός, δραστήριος, υπερκινητικός άνθρωπος ζει σ' ένα σκάφος μόνος; Γιατί "άμα ζορίζουν οι καταστάσεις, λύνεις το σκάφος και φεύγεις. Τελευταία φορά έλυσα από τη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 2007."
Άνθρωποι, αληθινοί, με τρωτά σημεία, πληγές, ιστορίες ανθρώπινες που ίσως δεν ταιριάζουν με το γέλιο που έχουμε συνηθίσει να μας προσφέρουν, αλλά υπάρχει πάντα μια παρηγοριά: Όλοι περνάμε δύσκολες στιγμές κι εποχές, πέφτουμε, το παλεύουμε, επουλώνουμε πληγές, σηκωνόμαστε και προχωράμε. Κι ίσως πού και πού να κοιτάμε τα σημάδια για να μην ξεχνάμε και να μην αφηνόμαστε να μας πάρει ο καιρός και μας πάει όπου θέλει.
Άλλοι αισιόδοξοι, άλλοι πιο μελαγχολικοί, ωστόσο χωρίς μάσκες του τέλειου και αψεγάδιαστου. Τελικά, τα ψεγάδια κάποιου τον κάνουν ακόμη πιο γοητευτικό. Πράγματι, γιατί συνειδητοποιείς πως είναι αληθινός, γήινος, μπορείς να τον νιώσεις πιο κοντά.
Κι αν καμιά φορά δεν σας βγαίνει το γέλιο, αφεθείτε απενοχοποιημένα στη στιγμή, αρκεί να αφήνεστε και στις στιγμές του λυτρωτικού, αυθόρμητου, εγκάρδιου γέλιου και χαράς...
Καλό μήνα και με ψυχές καθαρές κι αληθινές!