Μια μέρα κι αυτή...

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011, 10 το πρωί στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα, έκλεισε ένας μεγάλος και σημαντικός κύκλος ζωής με την ελπίδα να ανοίξουν καινούργιοι ακόμη πιο ωραίοι και δημιουργικοί που να μας γεμίσουν χαρά και ικανοποίηση.
Σήμερα, μια μέρα μετά την ορκωμοσία και την παραλαβή του πτυχίου νιώθω μια θλίψη, ίσως είναι που νιώθω πως ξαφνικά δεν υπάρχουν δικαιολογίες, "μαξιλαράκια", ζώνες ασφαλείας, κηδεμόνες, τώρα πρέπει να αποδείξω πόσο αξίζω και το πιο δύσκολο είναι να πείσω πρώτα εμένα γι' αυτό. Πάλι ανασφάλειες...πολλές και μεγάλες, αλλά χτες ήταν μια μέρα που κύλησε πιο γρήγορα απ' όσο φανταζόμουν. Τέσσερα χρόνια περίμενα αυτή τη μέρα κι όταν ήρθε πέρασε σαν νεράκι και δεν θυμάμαι και πολλά.
Φωτογράφοι παντού, λες και ήμασταν σταρ του σινεμά σε πρεμιέρα. Από τα χειρότερά μου...Σιχαίνομαι τους φωτογράφους, νιώθω άβολα να φοράω ένα στημένο χαμόγελο για να το απαθανατίσει η μηχανή. Θέλω τις στιγμές χαραγμένες στη μνήμη, γιατί τις απήλαυσες, όχι φτιαγμένες μόνο για ένα φιλμ. Είναι που δεν μ' αρέσω κι εγώ, οπότε δεν νιώθω άνετα ώστε να είμαι ο εαυτός μου. Με τη βαβούρα και τους φωτογράφους δεν είδα ανθρώπους που θα 'θελα να χαιρετήσω, να δω, ν' αγκαλιάσω, μέσα σ' αυτό το χαμό δεν βγάλαμε φωτογραφίες(δικές μας όχι από επαγγελματία) με τους δικούς μου ανθρώπους, από το άγχος δεν θυμάμαι καν πώς κατέβηκα τα σκαλιά, τη χειραψία με τον πρόεδρο του τμήματος και πολλά άλλα. Έχασα στιγμές ενός σημαντικού γεγονότος που ονειρευόμουν χρόνια...
Όχι, όχι, δεν θέλω να μιζεριάσω, απλώς μελαγχόλησα λίγο και συνειδητοποίησα πως πολλές φορές η προσμονή για κάτι ξεπερνά το ίδιο το γεγονός και ίσως δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες γι' αυτό.
Ήταν όμως πολύ απλό, τρυφερό, αληθινό, ζεστό, εγκάρδιο και χαρούμενο, όπως έπρεπε, όπως ήθελα. Είχα μαζί μου τους γονείς μου, τον αδελφό μου, την αγαπημένη μου νονά που πολύ με συγκίνησε, την αγαπημένη μου φίλη που με συνόδευσε από το πρωί, την άλλη αγαπημένη φίλη που συγκινήθηκε και βουρκώσαμε κι οι δυο, την ψυχοθεραπεύτρια μου που ένιωσα πως φτάσαμε μαζί βήμα-βήμα εδώ, τρία άλλα αγαπημένα πλάσματα και φυσικά, ορκιζόμασταν μαζί με τέσσερις ανθρώπους που τα αισθήματά μου γι' αυτούς μόνο τρυφερά κι αγαπητικά θα μπορούσα να χαρακτηρίσω πολύ φειδωλά. Έλειπε μια ψυχή που μας χωρίζουν κάμποσες χιλιάδες χιλιόμετρα, αλλά δεν πειράζει, εγώ εκεί την ένιωθα, όπως κι ακόμη δύο-τρεις που δυστυχώς λόγω υποχρεώσεων δεν κατάφεραν να είναι κοντά μου.

Καθίσαμε δίπλα και μπρος-πίσω ο ένας στον άλλο, γελάσαμε, κάναμε πλάκα, γκριμάτσες, παρατηρήσεις, φιλοφρονήσεις, κάναμε φασαρία όταν ακούγονταν το όνομα καθενός (ε, ή κάνεις κερκίδα ή δεν κάνεις!), χειροκροτήσαμε μέχρι που τα χέρια πόνεσαν κι έγιναν κατακόκκινα κι όταν ήρθε η στιγμή να πάρω το πτυχίο ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Μόλις άκουσα το όνομά μου, δεν θυμάμαι πώς κατέβηκα, μόνο ότι βιαζόμουν κι ήθελα με πολλή χαρά να το πάρω στα χέρια μου και να επιστρέψω στη θέση μου. Ποτέ άλλωστε δεν μου άρεσε να συγκεντρώνω τα βλέμματα, πάντα πιο ήσυχα τα ήθελα αυτά, εγώ και οι άνθρωποί μου (είπαμε ανασφάλειες είναι αυτές, τις παλεύουμε, αλλά έχουν κι εξάρσεις πού και πού). Μου φάνηκε περίεργο πόση άνεση ένιωθαν άλλοι να ποζάρουν στο φακό όλων αυτών των φωτογράφων, να ακολουθούν τις συμβουλές για το πώς πρέπει να σταθούν, από την άλλη ίσως και να θαύμασα την άνεση και την αυτοπεποίθησή τους.
Καιρό τώρα λέω για τις στιγμές που δεν πρέπει να χάνονται κι αυτό ξανασκέφτηκα. Οι στιγμές της ζωής μου περνούν τόσο γρήγορα κι εγώ τις χάνω ή δεν τις γεύομαι όπως θα 'θελα με το να βυθίζομαι σε αγωνίες, άγχη, ανασφάλειες, φοβίες και με το να αρνούμαι να με αγαπήσω και να με αποδεχτώ ώστε να απολαμβάνω απενοχοποιημένα τη ζωή. Τέσσερα χρόνια, γεμάτα, αλλά και με τόσα στα οποία θα' θελα να έχω σταθεί λίγο παραπάνω.
Τώρα, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, κάνω την προσωπική μου ψυχανάλυση για να εκλογικεύσω τη μελαγχολία και να ξαναβρώ τη χαρά για την επίτευξη του στόχου μου που καταδεικνύει ότι έτσι ακριβώς θα μπορέσω να πετύχω κι άλλους στόχους στο μέλλον, γιατί μπορώ να το κάνω!(αυθυποβολή)
Γκρίνιαξα, μιζέριασα, υποβάθμισα τη χαρούμενη μου στιγμή και ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσω, να πω "εντάξει, τις βγάλαμε τις μαζοχιστικές μας τάσεις, πάμε τώρα να το χαρούμε όπως του αξίζει!" και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως καθετί που τελειώνει δίνει τη θέση του σε μια καινούργια αρχή με ολοκαίνουργια δεδομένα, αλλά χωρίς να αποκλείει τα ήδη υπάρχοντα.

Χτες ήμουν ευτυχισμένη βλέποντας, αγκαλιάζοντας, μιλώντας και γελώντας με τους δικούς μου ανθρώπους, που δεν ξέρω αν είναι πολλοί ή λίγοι, αλλά με αγαπάνε, με νοιάζονται, ζεσταίνουν την καρδιά μου αληθινά και για μένα ο κόσμος είναι εξαιτίας τους πιο όμορφος και φωτεινός. Κι η στιγμή όταν τη μοιράζομαι μαζί τους γίνεται ανεκτίμητη, αποκτά μια αξία μοναδική, χωρίς φρου-φρου και βεγγαλικά, αλλά με την ηρεμία και τη γλύκα της ουσίας του συναισθήματος.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί να πέρασε γρήγορα η χθεσινή μέρα, μπορεί να είχα προσδοκίες και να ήθελα να κάνω πολλά ακόμη, αλλά ναι, ήταν μια υπέροχη μέρα! Ένας καφές με φίλους, το ραντεβού για έναν πιο χαλαρό καφέ άμεσα χωρίς τη φασαρία και την τρέλα της μέρας ώστε να είμαστε όλοι, μια επίσκεψη μεγάλης διάρκειας σε σπίτι φίλης κι η επιστροφή στο σπίτι με την οικογένεια μου εκεί και ν' ανοίγω δώρα...
Δευτέρα 28/3/2011 στις 10:00πμ ορκίστηκα να μην ευτελίσω και κηλιδώσω ποτέ την τιμή και την αξιοπρέπειά μου ούτε στη δημόσια ούτε στην ιδιωτική ζωή και ξεκινώ την πραγματικά ενήλικη ζωή μου με την ευχή να μην γίνω ποτέ επίορκη, αλλά κυρίως να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα χωρίς φόβο, αλλά με πολλή αγάπη, αλήθεια, σεβασμό και όρεξη για δημιουργία... Γιατί το μόνο που δεν θα μπορούσα να αντέξω στη ζωή είναι να πάψω να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να αγαπώ και να αγαπιέμαι.

Καλή σταδιοδρομία, υπέροχη ζωή, αληθινά χαμόγελα, βαθιά αισθήματα, αστείρευτη δημιουργικότητα, χαρά και όνειρα σε μένα και τους έτερους πτυχιούχους φίλους: Έλ., Χρ, Ελ. και Γρ.
Για τους υπόλοιπους που έρχεται κι η σειρά τους...Απολαύστε τις στιγμές χωρίς κανένα δισταγμό και καμιά αμφιβολία! Μια φορά μόνο έρχονται κι ύστερα φεύγουν οριστικά.
Για όλους μας: Ποτέ μην τα παρατάς επειδή φοβάσαι, να φοβάσαι όταν τα παρατάς (εγώ να τ' ακούω αυτά!)
Και τώρα που αυτο-ανέλυσα την ψυχική μου διάθεση, θυμήθηκα κάτι πάρα πολύ σημαντικό:
ΠΗΡΑ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΜΟΥ!!! :-)

Υ.Γ. Τα καλύτερα θα 'ρθουν... αλήθεια! Θα δεις... κι εγώ θα το δω!