Μίλησαν αγαπημένοι ηθοποιοί, με επιτυχίες, αλλά κυρίως με τη συνοδεία του χαρακτηρισμού "κωμικός", κι ήταν όλοι εξαιρετικοί κι αληθινοί. Πέρυσι είχα παρακολουθήσει μια συνέντευξη της Χρύσας Ρώπα στην εκπομπή της ΕΤ1 "Η ζωή είναι αλλού" να μιλά για το ότι είναι υιοθετημένη. Εκείνη τη στιγμή, δεν ξέρω, αλλά είδα μια γυναίκα να κουβαλά με τόση αξιοπρέπεια και στωικότητα, συναισθηματικά βάρη, τραύματα, σκιές και να πατάει στα πόδια της γερά. Χωρίς δεκανίκια. Ή ίσως η υποκριτική να είναι το δεκανίκι της...
Ο πατέρας της (εκείνος που τη μεγάλωσε) οδηγός σε τρένο, η μητέρα να αρνείται να παραδεχθεί ότι το παιδί της δεν το γέννησε, μια ξαδέλφη που τόσο έμοιαζαν και τελικά ήταν η δίδυμη αδερφή της κι οι πραγματικοί γονείς να έχουν το ρόλο των θείων. Για 15η φορά η γυναίκα στο χωριό μένει έγκυος, έχει κάνει αμέτρητες εκτρώσεις κι ο ιερέας αρνείται και την εξομολόγηση και τη θεία κοινωνία. Αποφασίζει να κρατήσει το μωρό που στην πορεία αποδεικνύονται δύο. Μόλις γεννιούνται, η ξαδέρφη της μητέρας την επισκέπτεται και διαλέγει το μωρό που θα μεγαλώσει ως παιδί της. Η ζωή κυλά κι ένα μεσημέρι στην είσοδο μιας πολυκατοικίας η Χρύσα Ρώπα μαθαίνει ότι είναι υιοθετημένη, η μητέρα αρνείται ότι κάτι τέτοιο ισχύει, αλλά κάποια στιγμή δεν μπορεί παρά να το παραδεχτεί. Όλη η ζωή της γκρεμίζεται και χτίζεται απ΄την αρχή. Γέννησε, αλλά δεν μεγάλωσε, άρα μάνα δεν είναι. Μάνα έχει, η άλλη θα είναι πάντα η θεία. Έμαθε να τα καταφέρνει, να στηρίζεται στα πόδια της, να ξεκινάει από την αρχή χωρίς να φοβάται κι έγινε μια ταλαντούχα ηθοποιός με πολλή αγάπη απ' το κοινό.
Η Ελένη Καστάνη, μια άλλη μορφή της νεώτερης ελληνικής κωμωδίας, έχει ζήσει μια απώλεια που δεν μπορεί να ξεχαστεί. Ο πατέρας της αυτοκτόνησε όταν εκείνη ήταν 12 χρονών, δεν έμαθε το λόγο της αυτοκτονίας, μόνο πως εκείνο το πρωί που είχε ξυπνήσει νωρίς για να λύσει μια άσκηση, τον άκουσε να φεύγει πιο νωρίς από κάθε άλλη φορά κι ήταν η τελευταία. Το μεσημέρι γυρνώντας από το σχολείο είδε το σπίτι γεμάτο κόσμο κι έτσι κατάλαβε. Στο δράμα, είπε, όταν παίζει, είναι καλή γιατί έχει ζήσει τον μεγάλο πόνο και ξέρει, ενώ στην κωμωδία στράφηκε από απόγνωση. Το θέατρο κι η επαφή με το κοινό έχει θεραπευτικές ικανότητες, υπάρχουν μέρες που είναι χάλια κι όμως, με το που θα ανέβει στη σκηνή όλα αλλάζουν. Μένει προσγειωμένη, επειδή είναι μάνα, με το που γέννησε το γιο της ήταν σαν να επήλθε η πιο έντονη γείωση. Είναι επιλογή της να τον μεγαλώνει εκείνη κι όχι ξένοι, προσφέρει κάτι στη σχέση τους.
Ο Γιάννης Ζουγανέλης, γιος οικογένειας κωφών, χωρίς συμπλέγματα γι' αυτό, μίλησε για το αν υπήρχε χιούμορ και χαρά στο σπίτι του. Τη χαρακτήρισε "ευφορία". Στο σπίτι του, χρόνια αργότερα, κατάλαβε πως το ποτήρι το έβλεπαν πάντα προς το γεμάτο, όχι μόνο μισογεμάτο. Ο πατέρας του έκανε διάφορα πειράγματα στο θείο του κρύβοντας ένα μπουκάλι με ποτό.
Κάποτε είχε συναντήσει στην Αιδηψό τον Τσάρλι Τσάπλιν, κάθε άλλο παρά γεμάτος κέφι, χιούμορ και δυναμισμό, ένας άνθρωπος μαζεμένος και ήσυχος. Αναφέρθηκε στον Κώστα Βουτσά λέγοντας πως είναι ένας σεμνός και γεμάτος χαρά άνθρωπος παρόλο που έχει βιώσει μεγάλες δυσκολίες. Ο πραγματικά μελαγχολικός κωμικός -τον οποίο γι' αυτό και ξεχώρισε- είναι ο Θανάσης Βέγγος (υπέροχος, αξιολάτρευτος και αγαπημένος). Ο μεγάλος μας ηθοποιός είχε πάντα ανάγκη μετά τη δουλειά που έβγαζε όλη του την ενέργεια, να ησυχάζει, να γυρίζει σπίτι του, να βλέπει τη γυναίκα του και να επιστρέφει στην ήσυχη και προσεκτικά φτιαγμένη και προφυλαγμένη ζωή του. Θυμάται κάποια στιγμή που δούλευαν μαζί στο θέατρο να τον επισκέπτεται στο καμαρίνι μια κυρία που του εξέφρασε το θαυμασμό και τον έρωτά της, εκείνος σχεδόν δάκρυσε, στεναχωρήθηκε, δεν μπορούσε να το δεχτεί και μόλις η κυρία έφυγε, αναφώνησε "Άσημίνα μου!"(το όνομα της συζύγου του).
Ο κ. Ζουγανέλης είπε πως οι κωμικοί είναι άνθρωποι που και στη ζωή τους θέλουν χαρά και χιούμορ, ίσως όχι στο βαθμό που απαιτεί η κωμωδία για να προκαλέσει το γέλιο, αλλά δεν είναι καταθλιπτικοί. Ίσως, απλώς άνθρωποι που βίωσαν τον πόνο και βγήκαν απ' αυτό πιο δυνατοί, πιο σίγουροι, πιο αποφασισμένοι απέναντι στη ζωή.
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι μια γυναίκα που ενώ διαθέτει και χιούμορ και ταλέντο, είναι σαν να μη πολυθέλει όλη αυτή την προβολή. Το έργο που έγραψε και σκηνοθετεί λέγεται "Η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη" κι όπως είπε, πολύς λόγος γίνεται για το σεξ, περισσότερος απ' όσο του αναλογεί. Όταν το έγραφε πέρασε μια μικρή κατάθλιψη, γιατί σκεφτόταν όλα αυτά που προβληματίζουν τους ανθρώπους σήμερα και ειδικά όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις. Μόλις το τελείωσε όμως, ήταν σαν να λυτρώθηκε, σαν να έπρεπε αυτό να κάνει για να ηρεμήσει. Παραδέχτηκε πως σε κάθε τραγωδία βρίσκει κάτι αστείο, κάτι κωμικό, ακόμη και σε κηδείες ψάχνει να βρει κάτι τέτοιο. Είναι ένας δικός της τρόπος να βλέπει τον κόσμο. Δεν μπορεί να κάνει τους άλλους να γελάνε διαρκώς ή να γελάει εκείνη. Είναι άνθρωπος με χιούμορ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα γελά ή θα το προκαλεί στους άλλους συνέχεια. Πιστεύει πως οι άνθρωποι με χιούμορ είναι έξυπνοι και απλοί. Δεν θεωρεί έξυπνους όσους (αυτο-) χαρακτηρίζονται "διανοούμενοι". Η αίσθηση του χιούμορ είναι κάτι πολύ διαφορετικό.
Ο Σωτήρης Καλυβάτσης ζει σ' ένα σκάφος, ήρθε στην Αθήνα έχοντας ένα μεγάλο κενό στην ψυχή μετά το τέλος της εκπομπής "ΑΜΑΝ". Ήταν 10 χρόνια απ' τη ζωή του, άφησαν ένα κενό. Έπρεπε να προσπαθήσει πολύ για να το καλύψει, να το μπαλώσει, όπως είπε, μετά από πολλά χρόνια. Στο ερώτημα ποιοί ευθύνονται γι' αυτό, η απάντηση στην οποία έχει καταλήξει περιλαμβάνει τα δύο "φ": οι φίλοι και η φύση...
Γιατί όμως, ένας τόσο ζωντανός, δραστήριος, υπερκινητικός άνθρωπος ζει σ' ένα σκάφος μόνος; Γιατί "άμα ζορίζουν οι καταστάσεις, λύνεις το σκάφος και φεύγεις. Τελευταία φορά έλυσα από τη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 2007."
Άνθρωποι, αληθινοί, με τρωτά σημεία, πληγές, ιστορίες ανθρώπινες που ίσως δεν ταιριάζουν με το γέλιο που έχουμε συνηθίσει να μας προσφέρουν, αλλά υπάρχει πάντα μια παρηγοριά: Όλοι περνάμε δύσκολες στιγμές κι εποχές, πέφτουμε, το παλεύουμε, επουλώνουμε πληγές, σηκωνόμαστε και προχωράμε. Κι ίσως πού και πού να κοιτάμε τα σημάδια για να μην ξεχνάμε και να μην αφηνόμαστε να μας πάρει ο καιρός και μας πάει όπου θέλει.
Άλλοι αισιόδοξοι, άλλοι πιο μελαγχολικοί, ωστόσο χωρίς μάσκες του τέλειου και αψεγάδιαστου. Τελικά, τα ψεγάδια κάποιου τον κάνουν ακόμη πιο γοητευτικό. Πράγματι, γιατί συνειδητοποιείς πως είναι αληθινός, γήινος, μπορείς να τον νιώσεις πιο κοντά.
Κι αν καμιά φορά δεν σας βγαίνει το γέλιο, αφεθείτε απενοχοποιημένα στη στιγμή, αρκεί να αφήνεστε και στις στιγμές του λυτρωτικού, αυθόρμητου, εγκάρδιου γέλιου και χαράς...
Καλό μήνα και με ψυχές καθαρές κι αληθινές!
