Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Ένα ουράνιο τόξο στην Πατησίων...

Παρασκευή μεσημέρι, είμαστε πια κι επισήμως στην καρδιά των γιορτών και στην καρδιά της πόλης. Το κρύο κάτι παραπάνω από τσουχτερό, τα άκρα δεν τα αισθάνεσαι ακόμη κι αν έχεις φροντίσει να φοράς γαντάκια και χοντρά χειμωνιάτικα καλτσάκια(όλα με το απαραίτητο υποκοριστικό!), το λεωφορείο έκλεισε 45 λεπτά καθυστέρησης και μέσα σ' όλα να βρέχει!
Κάποια στιγμή φτάνω στην Ομόνοια, με την ψυχή στο στόμα και τον πανικό στο βλέμμα (μα πόσο άργησα Θεέ μου!), συναντώ την φίλη-μπουκλίτσα που ανησύχησε τόση ώρα που περίμενε μήπως έπαθα τίποτε και ξεκινάμε τη συνηθισμένη διαδρομή. Με το που βγαίνουμε από τον υπόγειο σταθμό η βροχή πιο χαλαρή συνεχίζει. Περπατάμε, συζητάμε, λέμε τα νέα μας, γελάμε, θυμώνουμε με την τρέλα που επικρατεί, προσπαθούμε να διασχίσουμε το δρόμο χωρίς να μας πατήσουν τα αυτοκίνητα, προσπερνάμε και αποφεύγουμε περίεργους τύπους, γνώριμες φυσιογνωμίες της περιοχής κι αναρωτιόμαστε πώς κατάντησε έτσι αυτή η πόλη κι οι άνθρωποί της. Η Στουρνάρη γέμισε ναρκομανείς, βαποράκια, εμπόρους. Μέρα μεσημέρι φοβάσαι να κυκλοφορήσεις, να πλησιάσεις, να σταθείς, έστω να πας μέχρι το περίπτερο. Γύρω από το Πολυτεχνείο μια κόλαση ναρκωτικών, φόβου, απελπισίας κι ανθρώπινης εξαθλίωσης κι είναι 23 Δεκέμβρη.
'Οσο συζητάμε αυτά και πολλά ακόμη έχουμε ήδη φτάσει στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη, παρατηρώ ότι η βροχή σταμάτησε κοιτώντας στο βάθος την Πατησίων κι ακούω την έκπληκτη κι εκστασιασμένη μπουκλίτσα να αναφωνεί: "Α, είδες;" Τί; "Κοίτα! Ουράνιο τόξο!"
Κοιτάζω και ξαφνικά, ανέλπιστα, αντικρίζω ακριβώς μπροστά μου έναν γκρι και μουντό ορίζοντα και στη μέση του οπτικού μου πεδίου... ένα μεγάλο, πολύχρωμο και φωτεινό ουράνιο τόξο... Γιατί ακόμη και η εξαθλιωμένη Αθήνα δικαιούται ένα ουράνιο τόξο. Κι έτσι, για μια στιγμή μόνο, όλα έγιναν πιο όμορφα, καθαρά, αισιόδοξα, γιορτινά, μέχρι να στρίψουμε στη Στουρνάρη, αλλά...
Εγώ είδα ένα ουράνιο τόξο στην Πατησίων!
Το είδατε κι εσείς ή ήσασταν πολύ απασχολημένοι να αναλογίζεστε τα δύσκολα, να γκρινιάζετε και να ξεφυσάτε απογοητευμένοι;
Κι όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να χάσω αυτό το θέαμα... Μα να κοιτάζω προς τα εκεί και το μόνο που παρατήρησα να είναι ότι σταμάτησε η βροχή; Τη στιγμή που ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο φώτιζε το γκρίζο;! Πφφφ...μα τί απρόσεκτη!
Εγώ πάντως το είδα, σ' ευχαριστώ καλέ μου Άγιε Βασίλη (κι εσένα παρατηρητική μου μπουκλίτσα) κι ας ήταν πρόωρο δώρο!
Όσοι το χάσατε, από 'δω και στο εξής να είστε λίγο πιο προσεκτικοί γι' αυτά τα σπάνια κι ωραία που δεν πρέπει να χάνουμε μέσα στην καθημερινότητα, της δίνουν τόσα υπέροχα χρώματα άλλωστε!
Και ξαφνικά ο κόσμος γίνεται όχι λίγο πιο υποφερτός, αλλά ωραίος...
Χρόνια μας πολλά, καλά και πολύχρωμα!

Ουράνιο τόξο- Παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Όμορφα κι ανέμελα Χριστούγεννα!

Χρόνια σας πολλά, καλά, υγιή, χαρούμενα, αισιόδοξα, κεφάτα, με πολλή αγάπη, ζεστασιά, τρυφερότητα και δημιουργικότητα!!! Για να μπούμε στο Χριστουγεννιάτικο κλίμα και να πάρουμε λίγη από την αθωότητα και την τρυφερότητα των παιδιών, σας αφιερώνω μια όμορφη οπτικοποιημένη Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ευγένιου Τριβιζά...

                                        "Το ποντικάκι που ήθελε ν' αγγίξει ένα αστεράκι"

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Σε μια γωνιά του κόσμου, πολύ κοντά μας...

Μια ταινία κινουμένων σχεδίων μπορεί να σε κάνει να συγκινηθείς, αυτό το γνώριζα ήδη, αλλά μια ασπρόμαυρη ταινία κινουμένων σχεδίων αυτοβιογραφική δεν περίμενα να δω και να με κάνει να προβληματιστώ, να θυμώσω, να απορήσω, να θαυμάσω και στο τέλος να αναρωτηθώ γιατί δεν την είχα δει νωρίτερα.
Αναφέρομαι στην ταινία Περσέπολις (2007) της Μαρζάν Σατραπί. Την πέτυχα τυχαία την περασμένη Κυριακή στην ΕΤ1, μόλις είχα τελειώσει τα Γαλλικά μου κι άνοιξα την τηλεόραση. Βλέπω ξαφνικά μια ασπρόμαυρη εικόνα με μορφές ντυμένες από πάνω μέχρι κάτω μαύρα ρούχα και μαντίλες και να ακούγονται Γαλλικά. Λέω ώπα, εδώ πρέπει να κάτσω να δω περί τίνος πρόκειται.
Εξαιρετική ταινία, αναφέρομαι κυρίως στην ιστορία, δεν είμαι ειδικός στα κινούμενα σχέδια και ήταν αρκετά σκοτεινή ταινία, θεώρησα όμως ότι λόγω θέματος ήταν απόλυτα ταιριαστό όλο αυτό. Η ιστορία της Μαρζάν Σατραπί ήταν συγκλονιστική, μια Ιρανή που ζει την επανάσταση στη χώρα της κι αντί να πάνε ένα βήμα μπροστά γυρίζουν πολλά πίσω. Βρίσκεται στο Παρίσι με την οικογένειά της, μετά σπουδάζει στο Βέλγιο, ζει για δύο μήνες στους δρόμους και κάποια στιγμή αποφασίζει να γυρίσει στο Ιράν, συγκεκριμένα στην Τεχεράνη. Εκεί περνά μια μακρά περίοδο κατάθλιψης που την οδηγεί στο γραφείο ενός ψυχιάτρου ο οποίος με εξαιρετική ευκολία της συνταγογραφεί αντικαταθλιπτικά λέγοντάς της πως θα την ξανακάνουν χαρούμενη. Αντ' αυτού την καθιστούν "ζόμπι" και φτάνει στο σημείο να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει. Είναι η στιγμή που αποφασίζει ότι πρέπει να ζήσει, ΠΡΕΠΕΙ να ζήσει.
Δίνει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο στη σχολή Καλών Τεχνών, περνάει και ξεκινάει τη φοιτητική ζωή της. Στο Ιράν όμως τα πράγματα για όλους και ιδιαίτερα τις γυναίκες είναι πολύ δύσκολα. Το μοντέλο που έχουν στο μάθημα ανατομίας για να το σχεδιάσουν είναι ντυμένο με τσαντόρ και αυτά τα πάρα πολύ φαρδιά μακριά φορέματα, το μόνο που βλέπουν είναι η μύτη, από όποια γωνία και να δουν βλέπουν ένα κωνικό πράγμα, καμιά διαφορά. Άντρες και γυναίκες φοιτητές δεν βρίσκονται στον ίδιο χώρο και είναι χωρισμένοι στη μεριά των γυναικών και στη μεριά των αντρών. Η διοίκηση του Πανεπιστημίου καλεί τους φοιτητές στο αμφιθέατρο για να ανακοινώσει πως οι φοιτήτριες υποχρεούνται να φορούν πιο μακριές μαντήλες -ώστε μετά βίας να βλέπουν- και ακόμη πιο φαρδιά ρούχα.
Η Μαρζάν παίρνει το λόγο για να ρωτήσει πώς θα μπορέσει να σχεδιάσει άνετα όταν φοράει μια ακόμη πιο μακριά μαντήλα που θα δυσκολεύει τη δουλειά της και πώς θεωρείται προκλητικό το να φορά μια γυναίκα παντελόνι. Δηλαδή οι άντρες προκαλούνται, ενώ οι γυναίκες όχι; Κανείς φυσικά δεν της απαντά.
Μια από τις επόμενες μέρες τρέχει να προλάβει το λεωφορείο για τη σχολή το οποίο είναι μπροστά της. Ακούγεται από μεγάφωνο μια φωνή να λέει: η κοπέλα με την τσάντα να σταματήσει να τρέχει. Εκείνη ξαφνιάζεται, απορεί, αλλά συνεχίζει, τότε η φωνή δυναμώνει, τώρα απαιτεί να σταματήσει να τρέχει και ακούγεται σειρήνα. Ένα περιπολικό την έχει φτάσει και τη ρωτάει γιατί τρέχει, εκείνη απαντά πως έχει μάθημα και έχει ήδη αργήσει. Ο αστυνομικός την κοιτά και λέει εντάξει, αλλά μην τρέχεις. Τον ρωτά γιατί για να λάβει την απάντηση "όταν τρέχεις τα οπίσθιά σου κινούνται χυδαία". Η Μαρζάν θυμώνει, του λέει "ε, τότε σταμάτα να κοιτάς τα οπίσθιά μου!" και συνεχίζει να τρέχει.
Λίγο αργότερα γνωρίζει έναν νεαρό φοιτητή, ερωτεύονται, βγαίνουν για φαγητό και ένα βράδυ που γυρίζουν με το αυτοκίνητο δίπλα τους εμφανίζεται ένα περιπολικό, τους σταματά και βλέπουμε να έχουν συλλάβει τη νεαρή κοπέλα και να την ανακρίνουν για το είδος της σχέσης που έχει με τον νεαρό. Της ανακοινώνουν πως θα ενημερώσουν την οικογένειά της και είτε θα πληρώσουν το πρόστιμο είτε θα την τιμωρήσουν με μαστίγωμα!!! Ο πατέρας της πληρώνει το πρόστιμο και μαζί με το νεαρό αποφασίζουν να παντρευτούν για να μην είναι αναγκασμένοι να βλέπονται μόνο σε κλειστούς χώρους σαν κυνηγημένοι. Είναι μόλις 21 χρόνων.
Δεν αναφέρθηκα στη ζωή της στην Ευρώπη πριν τον επαναπατρισμό, στις σχέσεις της εκεί, στο ρατσισμό και την προκατάληψη, γιατί λίγο-πολύ αυτά και τα ξέρουμε και μπορούμε να τα φανταστούμε. Η ζωή στο Ιράν όμως είναι μια τρομακτική πραγματικότητα που κανένας δυτικός του 20ου και 21ου αιώνα δεν μπορεί να διανοηθεί.
Marjane Satrapi
Το συγκλονιστικό είναι πως αυτή η κοπέλα είχε μια εκπληκτική οικογένεια με εντελώς φρέσκες και φιλελεύθερες ιδέες. Έναν πατέρα που τη στήριζε, την αγαπούσε, δεν την έκρινε και ήθελε να είναι ανεξάρτητη, ελεύθερη κι ευτυχισμένη, να ζει τη ζωή της όπως επιθυμούσε, να απολαμβάνει τους έρωτές της, να πραγματοποιεί τα όνειρά της. Η μητέρα της τη μέρα που παντρευόταν έκλαιγε, όχι από χαρά, αλλά από λύπη, αρνιόταν να δεχτεί πως το παιδί της θα παντρευόταν στα 21 της μόλις χρόνια και θα φυλακιζόταν οικειοθελώς σε ένα γάμο, σε μια χώρα, σε έναν πνιγηρό τρόπο ζωής. Η στιγμή που της λέει κλαίγοντας "εγώ σε μεγάλωσα για να είσαι ανεξάρτητη, ελεύθερη, να σπουδάσεις, να δουλέψεις, να ζήσεις τη ζωή σου όπως θες μακριά από το Ιράν" είναι σπαραξικάρδια, όπως και όταν τελικά φεύγει οριστικά από το Ιράν και στο αεροδρόμιο της λέει "σου απαγορεύω να ξαναγυρίσεις, η ζωή σου είναι εκεί".
Η γιαγιά της μια υπέροχη μορφή, μια γυναίκα με ένα διαζύγιο, έναν δεύτερο σύζυγο που λάτρευε και ήταν επαναστάτης, καθώς πήγε για πολλά χρόνια φυλακή προσπαθώντας να υπερασπιστεί τα δικαιώματα αθώων ανθρώπων, ελπίζοντας σε ένα ελεύθερο και δημοκρατικό Ιράν. Ένα πράγμα θεωρούσε σημαντικό δίδαγμα για την εγγονή της: ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ. Ό,τι κι αν κάνει στη ζωή της να το κάνει με ακεραιότητα. Κάποια στιγμή η Μαρζάν ξέχασε να βγάλει τη μπούργκα μόλις μπήκε στο σπίτι και της είπε αυστηρά: όταν μπαίνεις στο σπίτι αυτό θα το βγάζεις, δεν πρέπει να το συνηθίσεις και να ξεχνάς πως το φοράς, δεν πρέπει να γίνει ένα μ' εσένα. Όταν της ανακοίνωσε καταβεβλημένη ότι μάλλον θα χωρίσει, εκείνη γέλασε ανακουφισμένη και της είπε "αυτό είναι όλο; Και νόμιζα πως πέθανε κανείς! Ο πρώτος γάμος είναι η πρόβα για τον δεύτερο, το σωστό."
Αυτά είναι μόνο το ελάχιστο από το περιεχόμενο αυτής της ταινίας. Δικαιωματικά κέρδισε βραβεία, ένα εξ αυτών στο Φεστιβάλ των Καννών παρ' όλο που η ιρανική κυβέρνηση διεμήνυσε στη Γαλλική πρεσβεία στην Τεχεράνη πως πρέπει να αποσυρθεί γιατί προσβάλλει τη χώρα τους.
Ευτυχώς που ακόμη -τουλάχιστον κάποιες φορές- η τέχνη κι η αλήθεια δεν φιμώνονται...
Αν δεν την έχετε δει, ήρθε η στιγμή να το κάνετε. Αυτή η ταινία δείχνει δύο κόσμους, τον δυτικό και τον ανατολικό, με έναν άνθρωπο που και στους δύο νιώθει ξένος, την κάνουν να νιώθει ξένη, παρείσακτη.
Σας θυμίζει κάτι αυτό τώρα τελευταία;
Μια ταινία για τον άνθρωπο που ξεπερνά στερεότυπα και προκαταλήψεις λαών κι είναι απλώς ένας άνθρωπος που ψάχνει εύφορο έδαφος ν΄απλώσει ρίζες και ν' ανθίσει...

"Persepolis" trailer

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Για ένα τανγκό...κι ας είναι λάθος

                                   
Μ' αρέσει ο τόνος εκεί: "τανγκό". Και το "ν" που σε κάνει να στέκεσαι λίγο παραπάνω, να δίνεις μεγαλύτερη προσοχή. Έχει μια άλλη σημασία, άλλο συναίσθημα, όταν ακούς τη δισύλλαβη λεξούλα με τονισμένη τη λήγουσα είναι σαν να μεγαλώνει, σαν να μακραίνει ξαφνικά στην εκφορά του λόγου. Σαν να χαμηλώνει ο τόνος της φωνής χωρίς ίχνος επιθετικότητας, αλλά με
 το πάθος και τον ερωτισμό που απαιτεί να κατεβαίνεις οκτάβες, σαν να το ψιθυρίζεις στο αφτί. Λες και φοβάσαι μην σβήσει το κερί από την ένταση της φωνής και το ημίφως που μαγεύει και μαγνητίζει γίνει ψυχρό σκοτάδι. Σαν να φλερτάρεις, διακριτικά, γλυκά, μία να προσεγγίζεις και μια ν' απομακρύνεσαι. Εκεί μ' αρέσει ο τόνος κι ας είναι λάθος, γιατί ταιριάζει στην αισθητική και τη λογική μου...


Και πόσο δίκιο είχε ο Γιάννης Ξανθούλης που έδωσε τον τίτλο Το τανγκό των Χριστουγέννων στο βιβλίο του. Με τον τόνο στη λήγουσα. Για τα οριστικά πράγματα και συναισθήματα κι όχι τα εν δυνάμει της παραλήγουσας, χωρίς ίσως, μάλλον, μπορεί. Τετελεσμένα, ξεκάθαρα, βαθιά. Για μια στιγμή που διαρκεί για μια ζωή...

Γιώργος Νταλάρας- Μια στιγμή για πάντα
από την ταινία Το τανγκό των Χριστουγέννων

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Γιατί κι ο κομμουνισμός θέλει τον Μπακού του...

Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω μια ευφορία, μια χαρά, ένα κέφι που εμφανίζεται από το πουθενά... Απόψε λοιπόν στο Πάντειο διοργανώθηκε μια εκδήλωση στην οποία ομιλητές ήταν απόφοιτοι του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού με θέμα την αγορά εργασίας και την εμπειρία τους σ' αυτή. Μίλησαν λοιπόν απόφοιτοι από την πρώτη χρονιά του τμήματος πριν 20 χρόνια μέχρι και προπέρσινους. Όλα ωραία και καλά. Μας μίλησαν για τις προσωπικές τους εμπειρίες, μας είπαν ότι σαφώς και τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά στην κρίση υπάρχουν και ευκαιρίες, αρκεί να είσαι ευέλικτος, να έχεις στόχο και επιθυμία. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος τόνισε πως πρέπει να είσαι πεπαιδευμένος και να μην σταματήσεις ποτέ να μαθαίνεις, να διαβάζεις, να ασχολείσαι με τη γνώση και βέβαια να μην παίρνεις ποτέ μα ποτέ προσωπικά το καψόνι ή την ακύρωση από τον προϊστάμενό σου. Αυτό θα σήμαινε την αρχή του τέλους.
Κάποια στιγμή προς το τέλος (γιατί το τραβήξαμε κι απ΄τα μαλλιά) εκεί που πάνε να μας ευχαριστήσουν που παρευρεθήκαμε και να μας καληνυχτίσουν, τσουπ, ένας απόφοιτος που δουλεύει σε γνωστή κυριακάτικη εφημερίδα γνωστού παρουσιαστή ειδήσεων(ναι εντάξει μη βρίζετε, στη Real News, το είπα) έχοντας χάσει πάνω από τη μισή ομιλία επεμβαίνει και λέγοντας καμιά 40αριά φορές τη λέξη συνάδελφοι ξεκινάει με ύφος καταγγελτικό να λέει ότι οι ομιλητές παρουσιάζουν μια ψεύτικη πραγματικότητα και τα πράγματα είναι αλλιώς εκεί έξω κλπ. Συγχρόνως τρεις άνθρωποι λέμε ότι δεν είπαν οι άνθρωποι ότι είναι όλα τέλεια, κάθε άλλο, αλλά μας είπαν πώς πρέπει να δούμε το θέμα και πού πρέπει να επικεντρωθούμε. Ενίσταται και μας ζητά να τον αφήσουμε να τελειώσει. Τον αφήνουμε και σαφώς σε ένα μεγάλο μέρος δεν διαφωνήσαμε μαζί του, ότι δηλαδή κανείς νέος που ξεκινά να δουλεύει πια στα ΜΜΕ δεν δουλεύει με κατοχυρωμένα δικαιώματα, με μισθό που να ανταποκρίνεται και στην εργασία που προσφέρει και στις ανάγκες της καθημερινότητας. Μόνο που οι άνθρωποι δεν είπαν το αντίθετο, αλλά πού να εξηγείς;!
Κι έρχεται η μαγική στιγμή, η στιγμή που οι λίγοι παρευρισκόμενοι είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε, η στιγμή που ενώ οι ομιλητές απαντούν στον νεαρό, ο ένας, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος Νίκος Μπακουνάκης, μειδιώντας με έναν τρόπο που αν δεν τον έχετε δει δεν θα καταλάβετε το μεγαλείο του, απευθύνεται χαμηλόφωνα στον νεαρό και τον ρωτά με το χέρι να στηρίζει το πηγούνι σαν να ρεμβάζει:"Είσαι κομμουνιστής;" Καθόταν δύο σειρές πιο μπροστά και μ' έκανε να γελάσω τόσο αυθόρμητα, τόσο γάργαρα... Δεν ήταν μόνο η ερώτηση -εμείς στοιχηματίζαμε ότι επρόκειτο για συνδικαλιστή- η μαγεία ήταν ο τρόπος κι η στιγμή.


Γιατί ο Νίκος Μπακουνάκης είναι ιδέα, δεν είναι απλώς άνθρωπος. Είναι ο άνθρωπος που ερχόταν στο μάθημα σετάροντας πράσινη του γρασιδιού κάλτσα με πουλόβερ και το αντίστοιχο με κόκκινο της περούκας του κλόουν. Είναι ο άνθρωπος που με μια κίνηση γκρέμισε το αυτοσχέδιο γραφείο που στήριζε τον υπολογιστή της αίθουσας. Είναι αυτός που ξεστόμισε τη μνημειώδη φράση: "τί είναι ένα ρεπορτάζ; Τσάπα-τσαπ, τσάπα-τσαπ, τελειώωωωωωωσαμε..."
Είναι εκείνος που χαμογελά (σπάνια) κοιτώντας σε, χωρίς προφανή λόγο, σε σημείο ν' αρχίσεις ν' ανησυχείς. Είναι ο εφιάλτης στο δρόμο προς το πτυχίο θα μπορούσες να πεις. Μια εργασία να πει ότι ήταν καλή δεν έχει βρει. Με εξαιρέσεις συγκεκριμένες και προφανείς αδυναμίες, εξόφθαλμες θα λέγαμε. Είναι εκείνος που έβαλε ολόκληρη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας να του βρει μια συγκεκριμένη εκτέλεση με βιολί κλασικής σύνθεσης για να το βάλει ringtone στο κινητό του. Και το πέτυχε!
Είναι ο άνθρωπος που θα χαρακτήριζες εύκολα αποστειρωμένο και συγχρόνως, εκείνος που την ώρα που μπαίνει στο γραφείο του στο Βήμα τραγουδάει Hi-5 "Ξέρω τί ζητάω" εν έτει 2011. Ο άνθρωπος που θεωρεί ότι το μεγαλύτερο έτος από το δικό μας και το μικρότερο τον δοξάζουν και για το δικό μας είχε ενημερώσει τα προαναφερθέντα έτη ότι είμαστε μια απογοήτευση, με αποτέλεσμα όποτε λέγαμε πως είμαστε τεταρτοετείς να μας κοιτούν οι τριτοετείς σαν εξωγήινους και να αναφωνούν: "Α, ώστε εσείς είστε!" Δεν μπορώ να πω, νιώθαμε σαν σπάνια ζώα της ζούγκλας που μας βλέπουν οι πολιτισμένοι λαοί πρώτη φορά... Α, όλα κι όλα!
Είναι ο άνθρωπος που κυκλοφορεί με ένα αυτοκίνητο από τη δεκαετία του '50 (αντίκα, με πολλαπλή αξία βεβαίως-βεβαίως) με το οποίο και είχε μείνει μια φορά στο δρόμο προς τη σχολή και μόλις έφτασε και είπαμε ότι περιμέναμε τόση ώρα, αναφώνησε απηυδισμένος: "Μα γιατί δεν με πήρατε ένα τηλέφωνο να σας ενημερώσω;" Μα πώς να σας τηλεφωνήσουμε, πώς θα είχαμε το τηλέφωνό σας; ""Μα παιδιά, δεν έχετε το τηλέφωνό μου; Ααααα, για σημειώστε το!"
Είναι εκείνος που φορά πάντα σακάκι και πουκάμισο-παντελόνι Tomi Hilfiger κι έρχεται με σακίδιο ώμου στο μάθημα που κανείς δεν ξέρει τί μπορεί να υπάρχει εκεί μέσα (το παγουρίνο του ίσως;)!
Τέλος, είναι ο άνθρωπος-καθηγητής που θα μείνει ως Μπακού και ως η πιο γραφική φιγούρα σ' ένα τμήμα που βρίθει τέτοιων μορφών. Και φυσικά με την ερώτηση, το ύφος, τον τόνο φωνής, το μειδίαμα συγκατάβασης-απορίας-ρεμβασμού "είσαι κομμουνιστής;"
Όχι, βασιλόφρων, δεν φάνηκε;
Έτσι, γιατί ήταν το ατού της βραδιάς, μετά από εκείνο το σημείο όλα τα άλλα ήταν σαν να μην έγιναν ποτέ.
Μπακού και τα μυαλά στα... έδρανα.

*Καμία σχέση με την πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Ένας Νίκος Μπακουνάκης άλλωστε θα ήταν σαν σε άλλο πλανήτη στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν...

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Παραμυθιαστείτε απενεχοποιημένα!

Σήμερα γιορτάζουν άνθρωποι, πάρα πολλοί, χρόνια πολλά, λοιπόν και κυρίως να είστε πάντα καλά, χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι!
Πλησιάζουν οι γιορτές κι εγώ θυμάμαι μια ταινία κινουμένων σχεδίων, συγκεκριμένα ένα παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά που έγινε ταινία και το είχα δει το απόγευμα την παραμονή Πρωτοχρονιάς πριν δύο χρόνια στην ΕΡΤ. Έκλαψα πολύ, πολύ όμως, αλλά νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή βλέποντάς το κατάλαβα αυτή την αντίφαση που έχουν οι γιορτές των Χριστουγέννων και σκέφτηκα πως στον κόσμο κανείς δεν πρέπει να νιώθει μόνος, αλλά ούτε υποχρεούται να πετάει στα σύννεφα από ευτυχία.
Είναι μια γιορτή της αγάπης, της αθωότητας, της πίστης στο καλό, της ελπίδας στο θαύμα, αξίζει να χαιρόμαστε χωρίς ενοχές, αλλά δεν θα έπρεπε κανείς να μας το επιβάλλει. Υπάρχουν άλλωστε κι άνθρωποι που δεν χαμογελούν είτε γιατί έχουν σοβαρά και πρακτικά προβλήματα, είτε γιατί ψυχολογικά ή συναισθηματικά δεν είναι στην καλύτερή τους φάση. Κάθε μέρα όλο το χρόνο πρέπει να νοιαζόμαστε να είμαστε εμείς και οι άλλοι καλά, να δεχόμαστε ότι υπάρχουν και δυσκολίες, αλλά ως επί το πλείστον να είμαστε καλά και μαζί σ' αυτό.
Με αυτή την ευχή και την ταινία "Ένα δέντρο μια φορά", σας ή μάλλον μας εύχομαι από τώρα και καλές γιορτές με όλη μου την καρδιά για να πιάσει...

"Ένα δέντρο μια φορά" του Ευγένιου Τριβιζά
(ακούγεται και ο Διονύσης Σαββόπουλος ως χιονάνθρωπος)

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Μικροί, αλλά οχι ασήμαντοι...

Ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι από την ιδιαίτερη φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου, που μάλλον αντιπροσωπεύει πολλούς, εμένα πάντως σίγουρα!
                                                     "Για δε μ' αφήνετε ήσυχο,
                                                          άστε με ήσυχο όλοι,
                                                     θέλω να ζήσω ελεύθερος
                                                       δίχως ταυτότητα πια"

Τάνια Τσανακλίδου- Ο ανθρωπάκος

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε 1013...Αναμνήσεις ενός πάρτι



Τί Παρασκευή κι αυτή;! Όλη μέρα στο τρέξιμο και στους δρόμους και το βράδυ ένα πάρτι που ομολογώ πως δεν περίμενα να είναι καλό, είχα πάει με τις λιγότερο-εάν όχι καθόλου- δυνατές προσδοκίες για να μην πω μετά πόσο χάλια ήταν! Τελικά, αν εξαιρέσουμε το πόσο μικρός ήταν ο χώρος, το πόσο στριμωγμένοι ήμασταν έως εγκλωβισμένοι κάποιες φορές(κι έχω και μια κλειστοφοβία σε συνδυασμό με αγοραφοβία, μην το ξεχνάμε!), ότι ήταν τόσο γεμάτο που κανείς δεν το περίμενε και πως δυστυχώς, ο εξαερισμός δεν ήταν όπως θα έπρεπε, ήταν ένα μάλλον καλό πάρτι.
Εντάξει, όλες οι μουσικές επιλογές δεν με τρέλαναν (λυπάμαι, αλλά δεν συναντώνται οι μουσικές μας επιλογές με όλους, ούτε καν πλησιάζουν), αλλά κάπου εκεί στις mainstream επιλογές, στη disco και μετά στην r'n'b του πολυαγαπημένου φίλου που ήταν ο "yo" dj της βραδιάς (11 ήταν ζωή να 'χουν)  ανεβήκαμε και ω του θαύματος χόρεψα κι εγώ και μάλιστα αυτοβούλως! Όχι ότι δεν υπήρξαν και περίεργες συναντήσεις (μα ελάτε αγαπητοί μου, σε κάθε συνάθροιση που σέβεται τον εαυτό της υπάρχουν!), αλλά κάποιες ευτυχώς δεν χρειάστηκε να συμπεριλάβουν ούτε ανταλλαγή βλεμμάτων ούτε λόγων, κάποιες αντιμετωπίστηκαν -επιτέλους!- με τον δέοντα πολιτισμό και αξιοπρέπεια (καλά, όσο μπορεί ο καθένας, θαύματα δεν γίνονται), κάποιες έγιναν σε τυπικό από μέρους μου και ψεύτικα εγκάρδιο κλίμα από τον άλλο και απλώς το πήρα χαλαρά και γέλασα μετά.
Υπήρξαν κι αυτές που ενώ χάρηκες πολύ που έγιναν και εξέφρασες την επιθυμία να επαναληφθούν σε πιο νορμάλ πλαίσιο -για να υπάρξει και μια συζήτηση βρε αδερφέ!- ο άλλος έδειξε μια άνευ λόγου αμηχανία και προσπάθησε (άτσαλα κατ' εμέ) να το βάλει σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια ή να το αποφύγει. Εκεί απόρησα είναι η αλήθεια κι αναρωτήθηκα τί θα μπορούσε να έχει περάσει αστραπιαία από το μυαλό του και έπαθε τέτοιο μπλακ άουτ: πιθανότητα να θέλω να φλερτάρω το συγκεκριμένο πρόσωπο, όοοοοχι λυπάμαι που δεν θα το τιμήσω με τον έρωτα μου, αλλά δεν υπάρχει (εμ, έτσι είναι η ζωή, σκληρή κι αδυσώπητη, μερικές φορές κι εγώ, αλλά τί να κάνω που είμαι;). Να θέλω να κάνω παράπονα και σχόλια σ' εκείνο ή "σπάσιμο" με αποδέκτη άλλο πρόσωπο όχι δεν θα 'θελα, δεν με αφορά, δεν μου πάει, δεν αναλώνω χρόνο και φαιά ουσία για πράγματα στα οποία έχω βάλει χι με απόλυτη συνείδηση, άρα; Τί άλλο θα μπορούσα να εννοώ από το απολύτως λογικό και ξεκάθαρο "έχουμε καιρό να ιδωθούμε, αν υπάρχει έστω και λίγη συμπάθεια(κι εδώ δείχνω με τα δαχτυλάκια το λίγο, γιατί είμαι κι εκφραστική η άτιμη!), θα σε παρακαλούσα αν θέλεις να το κανονίσουμε κάποια στιγμή, αν πάλι όχι, άσ'το";
Μήπως τελικά οι άνθρωποι αναίτια και με δική τους ευθύνη ψάχνουν πίσω από τις λέξεις κρυφά νοήματα; Μήπως επειδή έχουν συνηθίσει να κάνουν αυτοί ή να δέχονται από άλλους τέτοιου είδους διφορούμενες κουβέντες αρνούνται πεισματικά να πιστέψουν ότι υπάρχουν κι αυτοί που εννοούν ακριβώς αυτό που λένε, όπως το λένε, χωρίς να υπαινίσσονται τίποτε πέραν του πρώτου επιπέδου ανάγνωσης; Προτιμώ την απλότητα (όχι απλοϊκότητα) στην έκφραση, είτε στα συναισθήματα είτε στα λόγια, καθαρά πράγματα. Όπως δεν μπορώ τις περίπλοκες καταστάσεις και τους ανθρώπους που τις δημιουργούν, έτσι ακριβώς τις αποφεύγω. Όταν συμπαθώ κάποιον το λέω, όταν αγαπώ το ίδιο, όταν δεν νιώθω άνετα φαίνεται και γίνεται γνωστό σ' αυτούς που πρέπει, όταν δεν περνάω καλά το λέω και δεν κάνω προσπάθεια να το κρύψω, όταν χαίρομαι φαίνεται γιατί λάμπω, όταν θέλω να δω κάποιον το επιδιώκω, όταν δεν θέλω, δεν ασχολούμαι. Πάντα πολιτισμένα εννοείται και αξιοπρεπώς, αλλά απλά και καθαρά, διατηρώντας ή μειώνοντας αποστάσεις αναλόγως την περίσταση. Γενικά πάντως εννοώ αυτό που λέω σε σημείο που αν δεν θέλω να πω κάτι αρνητικό δεν λέω απολύτως τίποτε και διαλέγω την οδό της σιωπής. Θα μου πείτε τώρα, βρήκες κι εσύ να κολλήσεις, για πάρτι μιλάς! Συμφωνώ, μόνο που ως υπεραναλυτικός άνθρωπος που τα παίρνω πολύ σοβαρά και προσωπικά όλα, θέλω να τα βάζω στις σωστές τους διαστάσεις για να γειώνονται. Συνεχίζω λοιπόν...
Μετά βέβαια ήρθαν δυο θεότρελα και ζαλισμένα -όσο χρειάζεται για να το καταλαβαίνεις από απόσταση- πλάσματα και μου έκαναν κεφαλοκλείδωμα(ότι είμαι σώα, αβλαβής και γύρισα σπίτι μου όπως έφυγα είναι πολύ θετικό) διερωτώμενοι μα πώς γίνεται να μην πίνω και να μην καπνίζω, πώς θα κάνω κέφι έτσι και μου πρότειναν να λέω ότι είναι ιδεολογία, το Straight Edge, μέχρι και μαρκαδόρο έψαχναν να μου κάνουν ένα Χ στο χέρι (όπως καταλαβαίνετε είχαν πιει πολύυυυυυ) και αρνήθηκα λέγοντας ότι δεν "δεν θέλω καλέ!" και δεν είναι καλά (η μαύρη αλήθεια). Το τί άκουσαν τα αυτάκια μου, τι φτύσιμο -ενώ μιλούσαν σε μεθυσμένη φάση- δέχθηκα (πού να συγκρατήσεις τους σιελογόνους αδένες αν έχεις πιει από 6 μπύρες και πάνω), τι άντρας κατινέρ (ο κουτσομπόλης της γειτονιάς μας) ήρθε να κάνει τα κοινωνικά του σχόλια και να ψαρέψει "ειδήσεις" (έλεος κανένα και πουθενά), τι ψώνιο να υπάρχει παντού γύρω απερίγραπτο...αλλά μ' έκανε και γέλασα.
Υπήρχαν όμως οι αγαπημένοι άνθρωποι που έδωσαν άλλη χαρά, από τη φίλη την πολυαγαπημένη που αυτή τη μέρα τη δύσκολη  μαζί την περάσαμε, το φίλο-dj-αδυναμία, τα κορίτσια τα αγαπημένα, τον ξάδερφο-λατρεία, το τρελό αγόρι που είναι τόσο τρελό όσο φαίνεται, τα μεθυσμένα αγόρια που σε μικρές δόσεις ήταν ξεκαρδιστικά μέχρι τα παιδιά που είχα καιρό να δω και ήταν ευχάριστο που τα είδα και φυσικά η τρέλα που έχουμε κι είναι αστείρευτη!
Το πόσο απόλαυσα να βλέπω έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, που δεν έχει κανένα λόγο να με αποφεύγει (γιατί δεν έχουμε συναναστραφεί και ποτέ ιδιαίτερα), να νιώθει αμήχανα όταν τύχαινε να συναντηθούμε δεν περιγράφεται, μέχρι που για να το οξύνω ή να το εξαλείψω οριστικά, του απηύθυνα το λόγο με αποτέλεσμα να πρέπει οπωσδήποτε να μου μιλήσει και κατάλαβε νομίζω ότι μπορεί μεν να μην τον συμπαθώ καθόλου, αλλά δεν συντρέχει λόγος να φοβάται (ότι υπάρχει και άνθρωπος που με φοβάται ε, δεν το περίμενα, τ' ομολογώ). Δεν είναι ανάγκη άλλωστε να κάνουμε παρέα με όλο τον κόσμο, αλλά θα γίνω γραφική λέγοντας πως μπορούμε να είμαστε έστω πολιτισμένοι ενήλικες.
Γενικά ήταν μια ευχάριστη βραδιά μπορώ να πω, ένιωθα μια πληρότητα, το κορίτσι-λατρεία-αγάπη-φίλη μου αν ήταν εκεί θα ήταν βεβαίως πάρα πολύ ωραίο, αλλά και πάλι θα το χαρακτήριζα -με τα όσα αρνητικά είχε- ευχάριστο πάρτι. Γι' αυτό δεν περίμενα τίποτε καλό, για να εκτιμήσω αυτό που ήταν τελικά.
Πάντως κάναμε με την παρέα και τα χορευτικά μας και όλο το μαγαζί μαζί, ειδικά σε ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Σας το αφιερώνω καθώς σημάδεψε τη χθεσινή βραδιά...


                                    
                                                    The Village People- Y.M.C.A.

Υ.Γ. Και εξαιρετικά αφιερωμένο στο κορίτσι μου που έλειπε, γιατί διάβαζε κι έχασε αυτές τις ανυπέρβλητες στιγμές -καθώς ανεπανάληπτες δεν είναι, γιατί σε κάθε πάρτι του σταθμού (ένας είναι ο σταθμός παιδιά μου, http://www.spamradio.gr/) τα βασικά συστατικά επαναλαμβάνονται με μαθηματική ακρίβεια!
Στο επόμενο ελάτε κι εσείς να δείτε από κοντά αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, σε ένα χώρο που να μας χωράει ελπίζω :-)

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Μην θυμάσαι αυτή τη μέρα, να θυμάσαι και τις 365...

Καλό μήνα!
Μα μην ξεχνάς όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα πως πρέπει να φροντίζεις εσένα κι όποιον βάζεις στην αγκαλιά σου. Γιατί ο έρωτας είναι υπέροχο πράγμα-συναίσθημα-κατάσταση- πράξη και πρέπει να μπορείς να τον χαρείς όπως του αρμόζει, όντας υγιής, δείχνοντας φροντίδα και προστατευτικότητα στο πρόσωπο που αγαπάς ή με το οποίο συνευρίσκεσαι ερωτικά. Γι' αυτό ενημερώσου, πάρε προφυλάξεις και μην ξεχνάς:μιλάμε για τη ζωή, τη ζωή σου. Αν δεν έχεις σκοπό να αυτοκτονήσεις ή να γίνεις δολοφόνος, να χρησιμοποιείς πάντα προφυλακτικό, να κάνεις εξετάσεις αίματος για τον ιό και να σέβεσαι το σώμα σου και το σώμα που επιθυμείς.
Το προφυλακτικό δεν πρέπει να είναι ταμπού για άντρες και γυναίκες, είναι ο πιο υπεύθυνος τρόπος να φερθείς στα πλαίσια του σεξ. Η ζωή δεν γυρίζει πίσω και δεν την ξαναζείς απ' την αρχή, φρόντισε να μην την δυσκολέψεις και να μην επιταχύνεις τον τερματισμό της.
Το 2011 η αύξηση νέων κρουσμάτων AIDS στον πληθυσμό των ναρκομανών άγγιξε το 1.250 %... και γενικά τα 803 νέα κρούσματα.
Ο έρωτας είναι μια πράξη αγάπης προς τον άλλον και τον εαυτό μας, προστατεύσου και προστάτεψε.

Και φέτος διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις για την ενημέρωση όσον αφορά το AIDS, αλλά και τη στήριξη οργανισμών που ασχολούνται με νοσούντες και οροθετικούς, μην φοβάσαι να συμμετάσχεις, δεν "κολλάς" τίποτε(όλοι έχουμε πολλές προκαταλήψεις που ακόμη δεν έχουν εξαλειφθεί), απλώς βοηθάς ανθρώπους που πίστευαν πως αποκλείεται να τους συμβεί κάτι τέτοιο και μαθαίνεις πόσο σημαντικό είναι να προφυλάσσεσαι. Οι εκδηλώσεις στην Αθήνα είναι οι κάτωθι:

Μουσικό φεστιβάλ


Χριστουγεννιάτικο Μπαζάρ 2 και 3 Δεκεμβρίου 2011