Κάποια στιγμή φτάνω στην Ομόνοια, με την ψυχή στο στόμα και τον πανικό στο βλέμμα (μα πόσο άργησα Θεέ μου!), συναντώ την φίλη-μπουκλίτσα που ανησύχησε τόση ώρα που περίμενε μήπως έπαθα τίποτε και ξεκινάμε τη συνηθισμένη διαδρομή. Με το που βγαίνουμε από τον υπόγειο σταθμό η βροχή πιο χαλαρή συνεχίζει. Περπατάμε, συζητάμε, λέμε τα νέα μας, γελάμε, θυμώνουμε με την τρέλα που επικρατεί, προσπαθούμε να διασχίσουμε το δρόμο χωρίς να μας πατήσουν τα αυτοκίνητα, προσπερνάμε και αποφεύγουμε περίεργους τύπους, γνώριμες φυσιογνωμίες της περιοχής κι αναρωτιόμαστε πώς κατάντησε έτσι αυτή η πόλη κι οι άνθρωποί της. Η Στουρνάρη γέμισε ναρκομανείς, βαποράκια, εμπόρους. Μέρα μεσημέρι φοβάσαι να κυκλοφορήσεις, να πλησιάσεις, να σταθείς, έστω να πας μέχρι το περίπτερο. Γύρω από το Πολυτεχνείο μια κόλαση ναρκωτικών, φόβου, απελπισίας κι ανθρώπινης εξαθλίωσης κι είναι 23 Δεκέμβρη.
'Οσο συζητάμε αυτά και πολλά ακόμη έχουμε ήδη φτάσει στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη, παρατηρώ ότι η βροχή σταμάτησε κοιτώντας στο βάθος την Πατησίων κι ακούω την έκπληκτη κι εκστασιασμένη μπουκλίτσα να αναφωνεί: "Α, είδες;" Τί; "Κοίτα! Ουράνιο τόξο!"
Εγώ είδα ένα ουράνιο τόξο στην Πατησίων!
Το είδατε κι εσείς ή ήσασταν πολύ απασχολημένοι να αναλογίζεστε τα δύσκολα, να γκρινιάζετε και να ξεφυσάτε απογοητευμένοι;
Κι όσο σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να χάσω αυτό το θέαμα... Μα να κοιτάζω προς τα εκεί και το μόνο που παρατήρησα να είναι ότι σταμάτησε η βροχή; Τη στιγμή που ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο φώτιζε το γκρίζο;! Πφφφ...μα τί απρόσεκτη!
Εγώ πάντως το είδα, σ' ευχαριστώ καλέ μου Άγιε Βασίλη (κι εσένα παρατηρητική μου μπουκλίτσα) κι ας ήταν πρόωρο δώρο!
Όσοι το χάσατε, από 'δω και στο εξής να είστε λίγο πιο προσεκτικοί γι' αυτά τα σπάνια κι ωραία που δεν πρέπει να χάνουμε μέσα στην καθημερινότητα, της δίνουν τόσα υπέροχα χρώματα άλλωστε!
Και ξαφνικά ο κόσμος γίνεται όχι λίγο πιο υποφερτός, αλλά ωραίος...
Χρόνια μας πολλά, καλά και πολύχρωμα!
Ουράνιο τόξο- Παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου
