Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Ξεσηκωθείτε...με καλοκαιρινή διάθεση!

Απαραίτητη η καλή διάθεση, η χαρά, το κέφι, το χαμόγελο, η πολυχρωμία και το φως! Φορέστε την καλοσιδερομένη και ευωδιαστή αισιοδοξία σας και...ξε-σηκωθείτε για χορό! Διώξτε μακριά όλη την αρνητική ενέργεια(και τους αρνητικούς ανθρώπους!)...

Μαριέττα Φαφούτη- Get up!

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Ένα σύμπαν μόνο ο έρωτας...

Μπροστά στον έρωτα, τον βαθύ, που αντέχει στον χρόνο κι αντί να εξασθενεί, δυναμώνει, βγάζει ρίζες στην καρδιά, αντέχει στα δύσκολα, αναγεννάται σαν τον φοίνικα, που γίνεται μια ασπίδα προστασίας από την καθημερινότητα και τα βέλη όσων τον φθονούν, που σε κάνει να ξυπνάς με χαμόγελο και να κοιμάσαι ευτυχισμένος, που σε κάνει να παράγεις εξωφρενικές ποσότητες αγάπης για όλο τον κόσμο, που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής μες στο κουκούλι του, που τίποτε δεν τον τρομάζει και γεννά μια κατανόηση πρωτοφανή, όλα τα συγχωρεί, για τίποτε δεν κακιώνει κι έχει την ικανότητα να φτιάχνει έναν κόσμο μόνο για δύο, εγώ υποκλίνομαι.
Είναι αυτός που με κάνει να μένω εκστατική μπροστά του, να πλημμυρίζω από μια ακατανόητη ευτυχία κι αισιοδοξία, γιατί υπάρχει, τον βλέπω, με ακουμπούν τα κύματά του και με γεμίζουν ελπίδα. Υπάρχει. Ναι, υπάρχει. Κι αυτή η βεβαιότητα λειτουργεί πάνω μου σαν ηρεμιστικό. Και κοιτώ τους ανθρώπους, τους πρωταγωνιστές αυτού του έρωτα και μέσα μου επαναλαμβάνω ασταμάτητα: "να κρατήσει για πάντα, να δυναμώνει κι άλλο, να'ναι πάντα έτσι, να κρατήσει για πάντα, να δυναμώνει κι άλλο, να' ναι πάντα έτσι..."
Και τότε, είσαι μόνο εσύ, ο άλλος και το σύμπαν... Εσύ, ο άλλος, το σύμπαν. Μόνο.


KT Tunstall- Universe and you

Αφιερωμένο σε όσους το έχουν, αλλά και σε κάποιον πολύ συγκεκριμένο που γίνεται μια ελπίδα για αμέτρητα πράγματα, ένα εκ των οποίων κι αυτό. Να είναι η ζωή σου πάντα έτσι ακριβώς κι ακόμη πιο υπέροχη...με όλη μου την καρδιά.
Και με την ευχή να το ζήσουμε όλοι, να είμαστε τόσο τυχεροί, τόσο προσεκτικοί, ώστε να το δούμε και να το εκτιμήσουμε.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Την Παρασκευή 1η Ιουνίου η Μαριέττα Φαφούτη ξορκίζει το κακό!

Τί έχουμε αυτή την Παρασκευή; Τα καλύτερα φυσικά! Είμαι πάρα, μα πάρα, μα πάρα, πολύ χαρούμενη και σας το ομολογώ ευθαρσώς, διότι ποδαρικό στο Spame Πακέτο για τον Ιούνιο θα κάνει η υπέροχη, κεφάτη, αέρινη, ταλαντούχα και γλυκύτατη Μαριέττα Φαφούτη!
Η μικρή νεράϊδα θα έρθει να ξορκίσει την αρνητική ενέργεια, να γεμίσει χαρά το στούντιο του Spam Radio, να φωτίσει τις δύο ώρες που θα περάσουμε μαζί, 4-6μμ, και να ακούσουμε παρέα τα τραγούδια από τον ολοκαίνουργιο δίσκο της Homemade Joy, που κυκλοφορεί σήμερα Δευτέρα 28 Μαΐου από την Inner Ear.
Θα μιλήσουμε για το πώς συνδυάζεται η αγάπη της για τη μουσική και η διαφήμιση, από που αντλεί όλη αυτή την θετική ενέργεια που μοιράζει απλόχερα μέσα από τις μελωδίες της, αλλά και με την παρουσία της και τί σκέφτεται για τη συνέχεια.
Εν ολίγοις, θα περάσουμε πολύ όμορφα!
Συντονιστείτε την Παρασκευή 1 Ιουνίου 4-6μμ στο http://www.spamradio.gr/.
Για τις ερωτήσεις σας πριν την εκπομπή, μπορείτε να στείλετε τα mails σας στο: spamepaketo@yahoo.gr
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής τα στέλνετε στο: spamradio@yahoo.gr

Μαριέττα Φαφούτη- Kookoobadi

*Απόψε, Δευτέρα, θα γίνει η παρουσία του νέου δίσκου στον Σταυρό του Νότου. Όσοι πιστοί προσέλεθετε!

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Ονειρεύτηκαν την Cuba... Libre!


Κούβα, 1991. Δύο γυναίκες με μάτια δεμένα, γονατιστές πάνω στη σκηνή, ένας άνδρας με στρατιωτικά στο κέντρο κι ένας άλλος στη σκάλα. Ξαφνικά, οι άνδρες μπαίνουν στη σκηνή. Μουσική. Μια απρόσμενη σιωπή. Οι γυναίκες, δύο αδελφές, μια συγγραφέας και μια πιανίστρια, βρίσκονται υπό κατ' οίκον περιορισμό, μετά από δύο χρόνια φυλάκισης ως αντικαθεστωτικές.

Η Μαρία-Σύλια (Παναγιώτα Βλαντή) είναι παντρεμένη κι ο σύζυγός της έχει διαφύγει στην Ευρώπη και της στέλνει γράμματα τα οποία δεν φτάνουν στην παραλήπτριά τους.
Τα γράμματά του είναι ένας πολύτιμος θησαυρός κι ένα μαρτύριο το γεγονός πως δεν μπορεί να τα έχει, να διαβάσει τα λόγια του, να μάθει πώς είναι, αν την θυμάται, αν τη νοιάζεται ακόμα, αν θα καταφέρουν να σμίξουν ξανά.

Ο ανθυπολοχαγός (Αντώνης Καρυστινός) σκληρός κι εριστικός στην αρχή απέναντί της, αρχίζει να την ερωτεύεται, ξεκινώντας ένα παιχνίδι ανταλλαγής πληροφοριών, ένα παιχνίδι εγγύτητας στην πραγματικότητα. Αλλά μπορεί αυτό να οδηγήσει κάπου ή πουθενά;

Η Σοφία (Αντιγόνη Δρακουλάκη) είναι η πιανίστρια που αποζητά την ελευθερία και τον έρωτα απεγνωσμένα. Για λίγες στιγμές, μια ανάσα διαφορετική θα δώσει ο χορδιστής (Αργύρης Γκαγκάνης) με την ανεμελιά, το πάθος, τον ενθουσιασμό του. Θα κρατήσει όμως, θα φτάσει στην πραγμάτωση ή μήπως θα είναι απλώς μια στιγμιαία διέξοδος, κυρίως στο μυαλό;

Οι ηρωίδες, πόσο μπορούν ν' αλλάξουν τη ζωή τους, αλλά και όλοι οι χαρακτήρες θα υπερβούν τα όρια της "φυλακής" -ό, τι ορίζει ο καθένας ως τέτοια;

Μια παράσταση γεμάτη ευωδιές Κούβας, μουσικές που σε ταξιδεύουν στα νερά της Καραϊβικής, εκπληκτικός φωτισμός που σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι σ' ένα εξωτικό νησί και άνθρωποι που αποζητούν απεγνωσμένα την ανθρώπινη επαφή, το μοίρασμα, την αγάπη, το άγγιγμα, τον έρωτα, δηλαδή την ελπίδα. Τα στρατόπεδα που στιγμιαία καλούνται να ενωθούν, γνωρίζοντας πως ο χρόνος τους είναι μόνον αυτός, τίποτε πέραν τούτου.

Οι ερμηνευτικές απαιτήσεις της παράστασης μεγάλες. Οι τέσσερις ηθοποιοί βρίσκονται επί 90 λεπτά πάνω στη σκηνή δίνοντας ζωή σε ένα δράμα, πολύ ρεαλιστικό και συγκινησιακό. Υπάρχουν, άλλωστε, αρκετές σκηνές σωματικής και ψυχολογικής βίας και το αποτέλεσμα είναι αρτιότατο.

Αξίζουν συγχαρητήρια για το γεγονός πως καταφέρνουν να φέρουν εις πέρας αυτή την ψυχοφθόρα παράσταση. Ανάσα, βέβαια, αποτελεί η μουσική, που δίνει άλλο νόημα και υπόβαθρο στα όσα διαδραματίζονται επί σκηνής.

Καθόλου τυχαία η επιτυχία της, παρουσιάζεται άλλωστε και σ' έναν όμορφο και ιδιαίτερο χώρο, το Αγγέλων Βήμα, το οποίο -εγώ τουλάχιστον- επισκέφθηκα πρώτη φορά και βρήκα εντυπωσιακό και καλαίσθητο.

Πρόκειται για μια παράσταση που θα σας συγκινήσει, θα σας ταξιδέψει και θα σας γοητεύσει.



Cuba Libre, του Nilo Cruz
Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου
Σκηνοθεσία: Αναστασία Ρεβή
Πρωταγωνιστούν: Παναγιώτα Βλαντή, Αργύρης Γκαγκάνης, Αντιγόνη Δρακουλάκη, Αντώνης Καρυστινός
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιάννης Κατσαρής
Φωτογραφίες: Έφη Χαλιόρη

Αγγέλων Βήμα, Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια
Τηλ. 210 5242211 & 210 5242213
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη:19.00, Πέμπτη: 20.00, Παρασκευή: 20.00, Σάββατο: 20.00, Κυριακή: 19.00

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Ο Αντώνης Καρυστινός με... κουβανέζικο αέρα!



Ο ηθοποιός Αντώνης Καρυστινός ήρθε σήμερα το απόγευμα στο Spame Πακέτο με χαλαρή και πολύ καλή διάθεση, χαμογελαστός, κεφάτος, με χιούμορ, αυθορμητισμό και ειλικρίνεια που αρκετές φορές μας έπιασε εξαπίνης, αλλά και με ευχάριστες εκπλήξεις. 
Έκανε δώρο στους ακροατές μας διπλές προσκλήσεις για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί και για την οποία μιλήσαμε, το "Cuba Libre" που παρουσιάζεται στο θέατρο Αγγέλων Βήμα και φυσικά, μας έκανε να αναθεωρήσουμε την άποψη που είχαμε για εκείνον ως πιο απόμακρο και όχι ιδιαίτερα χαμογελαστό και ανοιχτό. Διαψευστήκαμε.

Τα προφανή είναι ότι πρόκειται για έναν γοητευτικό άνδρα και ταλαντούχο ηθοποιό, όλα τα υπόλοιπα, όμως, τα ανακαλύψαμε σήμερα.
Οι πρώτες εντυπώσεις έχουν να κάνουν με το ότι είναι πολύ ψηλός, κομψός, με ένα τεράστιο χαμόγελο-τατουάζ (έχει, βέβαια, κι ένα κανονικό τατουάζ στο μπράτσο), μάτια που πετούν σπίθες παιδικού ενθουσιασμού και σε κοιτούν ευθέως χωρίς να στρέφουν αλλού το βλέμμα. 

Η πειρακτική του διάθεση ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα, αλλά κάθε φορά που με μια ερώτηση αισθανόμασταν όπως... ο ποδοσφαιριστής που πάει να βάλει γκολ τέσσερα μέτρα από τα δίχτυα κι εκείνη την ώρα ο διαιτητής σφυρίζει λήξη, ένιωθε την ανάγκη να επανορθώσει, μας ζητούσε συγγνώμη που έκανε πλάκα και μας απαντούσε σοβαρά. 

Τόνισε ότι θα μας περιμένει οπωσδήποτε στην παράσταση και να πάμε, όχι απλώς να το λέμε έτσι, όπως -σαφώς- συμβαίνει πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις (αλλά, σίγουρα δεν γίνεται πάντα επίτηδες). Και θα το κάνουμε, γιατί απ' ό,τι καταλάβαμε από τη συζήτηση, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα παράσταση, κυρίως λόγω θέματος και αισθητικής.

Μάθαμε, ακόμη, αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα για τον ίδιο και την πορεία του μέχρι την ευρεία αναγνωρισιμότητα. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο θέατρο στα 26 του χρόνια, γέννημα-θρέμμα Αθηναίος, αλλά με καταγωγή από μητέρα Μικρασιάτισα και πατέρα Συριανό. Η πρώτη επαφή του με το θέατρο ήταν μια παράσταση θεάτρου δρόμου που παρακολούθησε και τον γοήτευσε τόσο ώστε να θέλει να κάνει σεμινάρια γι' αυτό. Οι ακροβάτες όμως, τον πήραν μαζί τους στο Φεστιβάλ Μεσογείου όπου έκανε ισορροπία σε σκοινί και περπατούσε σε ξυλοπόδαρα.

Αυτή η εμπειρία, ανέφερε, ήταν και σκληρή και άγρια, αλλά και πάρα πολύ όμορφη, καθώς η ελευθερία του να παίζεις στο δρόμο ήταν μοναδική. Αυτή η στιγμιαία συνάντηση με την τέχνη του περαστικού, όπως  είπε χαρακτηριστικά, που σταματά να κάνει ένα τσιγάρο (αν και ο ίδιος το έχει κόψει πια), να δει λίγο και να συνεχίσει την πορεία του, του έμαθε πολλά.
Το κυριότερο όλων ήταν ότι είναι υπεύθυνος για τον διπλανό του, πρέπει να τον κρατάς, να τον στηρίζεις, αλλιώς θα πέσει. Η έννοια της συνεργασίας έγινε, λοιπόν, κάτι πάρα πολύ σημαντικό κι είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο που αποζητά και στις δουλειές του γενικά και στο θέατρο ακόμη πιο συγκεκριμένα.

Οι ηθοποιοί που δεν είναι ιδιαίτερα συνεργάσιμοι και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο εαυτός τους φαίνονται, όπως είπε. Είναι εκείνοι που στη σκηνή συνήθως είναι βαρετοί.

Δεν ένιωσε ποτέ ότι χάνεται στην υπερβολή του lifestyle που ακολουθεί τους αναγνωρίσιμους -από την τηλεόραση- ανθρώπους. Θέτει τα όριά του και δεν έχει επιτρέψει μέχρι τώρα -ούτε πρόκειται, όπως σημείωσε- να εισβάλλουν στη ζωή του και στα προσωπικά του. Δεν είναι αυτή η δουλειά του, εκείνος είναι ηθοποιός. Τα όνειρά του, άλλωστε, κινούνται γύρω από το θέατρο, ίσως και τον κινηματογράφο, αλλά δεν ονειρεύεται για την τηλεόραση. Είναι σίγουρος, ήρεμος, κατασταλαγμένος. Αστειεύεται με το σχόλιό μου ότι προφανώς όταν ξεκίνησε κι έπεσαν όλα τα περιοδικά πάνω του ανακηρύσσοντάς τον "άνδρα της χρονιάς", θα μπορούσε να έχει ξεφύγει, να το πιστέψει και να τον παρασύρει όλο αυτό. Δεν κυκλοφορούσε με λιμουζίνες όμως, ούτε "με ένα εξώφυλλο ιλουστρασιόν περιοδικού ανά χείρας, αλλά τί εκπληκτικό, μια ολόκληρη χρονιά δική του;!, σχολιάζει και γελάει.

Δεν τον ενοχλεί η -πολλές φορές αγενής- συμπεριφορά των θεατών που μπορεί να μιλάνε, να καπνίζουν, να κάνουν φασαρία, να μην σέβονται τον ηθοποιό, γιατί ίσως γι' αυτούς είναι πιο σημαντικό αυτό που θέλουν να κάνουν. Ίσως πάλι, να μην εκτιμούν τον ηθοποιό θεωρώντας τον "πρόχειρο", επειδή τον έχουν μπροστά τους. Αλλά, έχει παίξει στον δρόμο, οπότε αυτά του φαίνονται ασήμαντα. Το σημαντικό είναι να έρχεται κόσμος σε μια παράσταση, γι' αυτό γίνεται άλλωστε, για να την δουν πολλοί θεατές.

Όσο για την θεατρική παιδεία στην Ελλάδα, είναι τόση όση και η παιδεία γενικά. Έχει όσο χώρο της δίνουμε. Υποστηρίζει, ωστόσο, ότι αν ξεκινήσει ο καθένας να διορθώνει τον εαυτό του, τότε θα μπορέσει να διορθώσει και τον κόσμο.

Εκεί, στο τέλος της κουβέντας, μας έδωσε και τη συνταγή του κοκτέιλ cuba libre, μιας και το 'χε υποσχεθεί εξ αρχής, οπότε δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Ένας ενδιαφέρων άνθρωπος που περάσαμε μαζί του ένα ευχάριστο απόγευμα Παρασκευής στην πρώτη του ραδιοφωνική συνέντευξη που, απ' ό,τι μας είπε, του άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Και χαιρόμαστε γι'αυτό.

Αν θέλετε να ακούσετε την εκπομπή, μπορείτε κάνοντας κλικ εδώ.

Τα στοιχεία της παράστασης:
"Cuba Libre", του Nilo Cruz
Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου
Σκηνοθεσία: Αναστασία Ρεβή
Κοστούμια: Μαρία Κονομή
Παίζουν: Παναγιώτα Βλαντή, Αντιγόνη Δρακουλάκη, Αντώνης Καρυστινός, Αργύρης Γκαγκάνης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιάννης Κατσαρής
Φωτογραφίες: Έφη Χαλιόρη

Θέατρο Αγγέλων Βήμα, Σαρωβριάνδου 36, Ομόνοια.
Τηλ. 210 5242211 & 210 5242213
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη:19.00, Πέμπτη: 20.00, Παρασκευή: 20.00, Σάββατο: 20.00, Κυριακή: 19.00

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Την Παρασκευή 25 Μαΐου ο Αντώνης Καρυστινός στο Spame Πακέτο


Ο ηθοποιός Αντώνης Καρυστινός θα βρίσκεται στην εκπομπή Spame Πακέτο με την Κλεοπάτρα Γκατζάνη και την Παναγιώτα Κοντοδήμα 4-6μμ την Παρασκευή 25 Μαΐου για να μας μιλήσει για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, «Cuba Libre»

Ποια η σχέση του έργου με το σήμερα, τι ακριβώς πραγματεύεται, πώς καταφέρνει ο έρωτας να απελευθερώσει -ή μήπως να δεσμεύσει;- την ψυχή του ανθρώπου, για την πορεία του στο θέατρο και γενικά στην υποκριτική, αλλά και ποια είναι η άποψή του για το θέατρο, την κοινωνία και την πολιτική της εποχής μας.

Μείνετε συντονισμένοι στο www.spamradio.gr

Μπορείτε να στείλετε τα mails σας κατά τη διάρκεια της εκπομπής στο: spamradio@yahoo.gr
Νωρίτερα, μπορείτε να στείλετε τις ερωτήσεις σας στο mail της εκπομπής: spamepaketo@yahoo.gr

Τα απαραίτητα, λόγω της ημέρας...

Σε όλους τους εορτάζοντες και όλες τις εορτάζουσες, με πρώτη τη μανούλα μου, χρόνια πολλά, υγιή,  απολαυστικά, δημιουργικά, ευτυχισμένα, γεμάτα χαμόγελα κι αγάπη! Και γεμάτα ωραίες, αληθινές, τρυφερές, ζεστές, προστατευτικές αγκαλιές.
Εξαιρετικά αφιερωμένο λοιπόν το εξής από την φωνή της εορτάζουσας Ελένης Βιτάλη:

Ελένη Βιτάλη- Πάμε γι' 'αλλες πολιτείες

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Περί ης ο λόγος...


Απορείς και μεγαλώνεις κι αλλάζεις και συνειδητοποιείς ότι κατά βάθος ίδιος είσαι και ξανά απ' την αρχή. Σαν τον Μάη που τον περιμένεις ανοιξιάτικο με τάσεις καλοκαιριού (πώς λέμε τάσεις αυτοκτονίας, κάτι τέτοιο) κι εμφανίζεται μία με ζέστη που σε κάνει να δυσανασχετείς, μια με βροχές, συννεφιά και κρύο. Αλλά είναι πάντα Μάης, απλώς προσπαθεί να εξισορροπήσει τις εποχές και να αντεπεξέλθει στο ρόλο του. Μεταξύ χειμώνα και καλοκαιριού.
Αυτό είμαστε κι εμείς άλλωστε. Άνθρωποι μεταξύ του χθες και του αύριο, μπορεί να μοιάζει και κυκλοθυμία, αλλά προσπαθούμε να προσαρμοστούμε, να κάνουμε τη μετάβαση, να πάμε ομαλά στο αύριο. Γι' αυτό θυμόμαστε το χθες, τους φόβους του, τις ανησυχίες, τις ανασφάλειες, τα αρνητικά, τα τραύματα, το θυμό, τη λύπη. Για να ξέρουμε τί αφήνουμε και γιατί, τί κρατάμε, τί μετατρέπουμε σε κάτι άλλο και πού θέλουμε να βρισκόμαστε.
Είναι αυτή η ανάγκη για νέα ξεκινήματα, για νέους ανθρώπους, για ξεκαθάρισμα, για χαμόγελο, αγάπη, τρυφερότητα, ζεστασιά, αλήθεια, καλοσύνη, αναπνοές, χώρο να είσαι ο εαυτός σου και θες να στον δίνουν, κατανόηση, ενδιαφέρον, αμφίδρομες σχέσεις, που δεν μπορείς να καταπνίξεις.
Παλαιότερα είχα γράψει πως πρέπει κάποτε στη ζωή να αποφασίσεις ποιον θα πάρεις και ποιον θ' αφήσεις και το πιστεύω ακόμη. Με κάποιους ανθρώπους συμβαίνει κάτι που δημιουργεί ένταση, δυναμική, "παγωμάρα" και ξέρεις πως αυτός ο άνθρωπος δεν σου χρειάζεται, ακόμη κι αν λυπάσαι, το δέχεσαι και προχωράς. Με άλλους συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος που μεσολάβησε δημιούργησε ένα αγεφύρωτο χάσμα που ούτε θέλεις ούτε μπορείς να γεφυρώσεις, το δέχεσαι κι αυτό. Άλλοι πάλι, δεν κατάφεραν να συμβαδίσουν μαζί μας -δεν καταφέραμε κι εμείς να συμβαδίσουμε μαζί τους- στην αλλαγή που είναι αναπότρεπτη -και πολύ καλά κάνει! Δεν σημαίνει ότι δεν τους αγάπησες ή δεν σ' αγάπησαν κι εκείνοι -πιθανότατα- αλλά δεν μπορείς να συνεχίσεις να σχετίζεσαι μαζί τους επειδή συνήθιζες να το πράττεις κατά το παρελθόν. Ποτέ δεν είναι ευχάριστο, ούτε εύκολο, αλλά είναι αναγκαίο και αληθινό. Μερικές φορές πρέπει να αποχωρείς, αθόρυβα, πολιτισμένα, χωρίς εντάσεις και τσακωμούς, χωρίς δράματα, όμορφα κι ήσυχα.
Εκείνοι που έχουν μια θέση στην καρδιά μας αδιαπραγμάτευτη, με το όνομά τους ανεξίτηλο, είναι αυτοί για τους οποίους προσπαθούμε περισσότερο από κάθε άλλον, που στενοχωριόμαστε, σκεφτόμαστε, κάνουμε παράπονα όταν δεν τους βλέπουμε και μας λείπουν, γιατί η σχέση μας αξίζει κάτι καλύτερο, αξίζει το χρόνο, το χώρο, την απαραίτητα ανάσα, γιατί είναι εξαιρετικής ποιότητας και δεν πρέπει να ατονίσει. Και το ξέρουν, το νιώθουν, συνεχίζουν ν' αγαπούν κι ας πιέζει ο χρόνος κι οι ρυθμοί της ζωής, που πιθανότατα είναι διαφορετικοί.
Είναι εκείνοι που ακόμη κι όταν θυμώνεις μαζί τους, ή νιώθεις πως σαν να σε βάζουν λίγο στην άκρη, συνεχίζεις να τους αγαπάς, αυτό δεν αλλάζει, κι ας στενοχωριέσαι, γιατί ξέρεις ότι στο κάτω-κάτω, τα όρια τα θέτεις εσύ, άρα εσύ πρέπει να τα επανατοποθετήσεις σωστά για να συνεχίσεις μαζί τους. 
Είναι εκείνοι που σε βλέπουν να χαίρεσαι και χαίρονται μαζί σου, αντιλαμβάνονται πόσο ανάγκη το έχεις, αλλά και την μικρή ενοχή σου, μην τυχόν και νομίσουν λαθεμένα πως η αγάπη σου γι' αυτούς μειώθηκε στο ελάχιστο. Εκείνοι που ξέρουν ότι τους σκέφτεσαι, ότι υπάρχουν στο μυαλό και την καρδιά σου διαρκώς και νοιάζονται κι αυτοί απ' την πλευρά τους για σένα.
Είναι εκείνοι που όταν τους συμβαίνει κάτι, ακόμη κι αν δεν θέλουν να συζητήσουν τί ακριβώς είναι αυτό, σε ενημερώνουν ότι δεν είναι πολύ καλά και σου ζητούν λίγο χρόνο, τον οποίο και δίνεις. Άλλωστε, το να εξαφανίζεται κάποιος ξαφνικά, χωρίς να έχει συμβεί τίποτε στο ενδιάμεσο, είναι από αξιοπερίεργο κι ανησυχητικό, έως αφάνταστα απογοητευτικό. Ειδικά, όταν δεν περιμένεις τέτοια συμπεριφορά από συγκεκριμένους ανθρώπους. Κι είναι η περίπτωση που απαιτείς μια εξήγηση. Να ξέρεις τουλάχιστον, αν έτσι λειτουργεί στις σχέσεις του με τους άλλους, αν συνέβη κάτι που δεν πρόσεξες ή αν απλώς θέτει εξ αρχής ημερομηνία λήξης σε φίλους και γνωστούς μέχρι να βρει άλλους... Κι εκεί να απογοητευτείς στα σοβαρά για τη λάθος επιλογή "σημαντικών" ανθρώπων.
Δεν θέλω να νιώθω άσχημα ή ενοχικά όταν αγαπώ καινούργιους ανθρώπους στη ζωή μου, όταν ενθουσιάζομαι, όταν είμαι απέραντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη που υπάρχουν ακόμη τέτοιοι, γιατί αυτό δεν βάζει σε δεύτερη μοίρα κανέναν άλλο. Απλώς, ο ενθουσιασμός της αρχής είναι πάντα μεγάλος, αυτό σημαίνει πως δεν ευθύνονται οι νέοι αγαπημένοι-λατρευτοί για οποιαδήποτε απομάκρυνση, αλλά ότι η σχέση αυτή καθαυτή έχει τα δικά της θέματα που είτε πρέπει να λυθούν είτε είναι δυσεπίλυτα. Δεν μπορώ, επομένως, να δεχτώ παράπονα ή σχόλια για τις επιλογές μου στους ανθρώπους, γιατί όπως επιλέγω, με επιλέγουν κι όπως αφήνω, με αφήνουν. Το να βάζουμε μπροστά άλλους για την έκβαση μιας ανθρώπινης σχέσης είναι από ανώριμο έως υποκριτικό, προσπαθώντας να αποφύγουμε την πραγματικότητα. Κι η πραγματικότητα όσο σκληρή κι αν είναι, είναι λυτρωτική.
Αγαπώ αβίαστα, άκριτα, αυθόρμητα, πηγαία, αδιαπραγμάτευτα, με ενθουσιασμό, δοτικότητα και τόνους χαράς, ακόμη κι αν κάποιες φορές στο τέλος απογοητεύομαι. Συνεχίζω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.


Μπορεί να μην είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι, να μην το καταλαβαίνουν, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ο ρούλης μου, για παράδειγμα, πριν λίγες μέρες που ήμουν μες στη χαρά, τη γλύκα και τις καρδούλες (που σχηματίζονταν στα μάτια μου),  μου λέει κάπως ειρωνικά και περιπαικτικά "αμάν, ρε Παναγιώτα, όλους τους αγαπάς εσύ, μη γνωρίσεις κάποιον, να ενθουσιαστείς και να τον αγαπήσεις αμέσως, σιγά!"
Παγώνει το χαμόγελό μου και τον κοιτώ πολύ σοβαρά. Να σε ρωτήσω κάτι; Δηλαδή, θα ήταν καλύτερα να μην αγαπώ, να μην εμπιστεύομαι, να μην χαίρομαι, μην τύχει και με απογοητεύσουν; Και τί έγινε; Η πρώτη ή η τελευταία φορά θα είναι; Αλλά μπροστά σε μια επικείμενη απογοήτευση θα πρέπει να πάψω να αγαπώ; Εγώ πλουτίζω όσο αγαπώ, εγώ γίνομαι καλύτερος άνθρωπος κι ας λυπάμαι πού και πού, μπροστά στην αξία αυτού που κερδίζεις είναι μια μικρή -ψυχική- απώλεια. Σκέψου να μην μοίραζα απλόχερα αγάπη σε όποιον νιώθω ότι το αξίζει -εκεί άλλωστε κρύβεται όλη η ουσία- και να ήμουν με μπλοκάκι να σημειώνω τα υπέρ και τα κατά! Αν το έκανα εγώ, θα το έκαναν κι άλλοι, άρα η αγάπη θα χανόταν, θα ψάχναμε να τη βρούμε και δεν θα τη βρίσκαμε. Θα ήταν ωραίο; Την αγάπη όσο τη δίνεις και πάει παντού, θα επιστρέψει σ' εσένα κάποτε, γιατί θα δεις που θα το κάνουν κι άλλοι. "Έτσι όπως το λες, δεν μπορώ να πω, δίκιο έχεις. Έτσι, είναι." Είδες, μπαμπάκα μου, που το προφανές είναι αυτό που οι άνθρωποι αρνούνται να δουν; Γι' αυτό άλλη φορά, μην αρχίσεις τις ειρωνείες, προτού σκεφτείς ότι ο άλλος έχει συνειδητοποιήσει και τί λέει και τί κάνει και τί νιώθει και κυρίως, γιατί.
Η αγάπη γεννιέται, μεγαλώνει, χαρίζεται, μοιράζεται, αλλάζει, δυναμώνει, πληγώνεται, γιατρεύεται, μαθαίνει, κερδίζει, κερδίζεται, χάνει, χάνεται, ξαναβρίσκεται και φτάνει πάλι σ' εμάς.
Αν λοιπόν, βρείτε κάποιον που το αξίζει, χαρίστε την, μην το φοβηθείτε κι όποιος είναι να μείνει, μην ανησυχείτε, θα μείνει. Οι άλλοι απλώς πέρασαν, άφησαν κάτι, μας έμαθαν σίγουρα κάτι -για εμάς και τους άλλους- κι έφυγαν.
Δεν πειράζει, οι κύκλοι έτσι είναι, ανοίγουν, κλείνουν, συνδέονται με άλλους, διαχωρίζονται και ξαναφτιάχνονται απ' την αρχή. Όπως κι εμείς.
Κι έξω είναι Μάης, τίποτε δεν είναι τυχαίο...

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Όταν ο αγώνας για δικαιοσύνη σε οδηγεί στην απόλυτη αδικία...

Πολλές φορές στην προσπάθεια να αποδοθεί δικαιοσύνη, να διεκδικήσεις το δίκιο σου, γίνεται εμμονή, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που παύεις να είσαι δίκαιος, παρασύρεσαι από μια δίνη μίσους κι εκδίκησης και μένεις μετέωρος σε μια θάλασσα αίματος και ωμής βίας.
Ο Κόλχαας είναι ένας έμπορος αλόγων στη Γερμανία του 16ου αιώνα, με τη γυναίκα του, Λιζέτα, τους δύο γιους του, τους υπηρέτες, τον βοηθό του, Έλζε, και τα άλογά του. Τα πολύτιμα γι' αυτόν και πηγή υπερηφάνειας άλογά του.
Αποφασίζει να πάει στο παζάρι αλόγων για να πουλήσει κάποια εξ αυτών, μεταξύ των οποίων τα δύο καμάρια του. Δύο μαύρα άλογα ράτσας, πανέμορφα, δυνατά, υγιή, που θα του απέφερε υψηλά κέρδη η πώλησή τους.
Λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσουν στην πόλη, τους πιάνει βροχή κι ο κορμός ενός δέντρου κλείνει το δρόμο. Σ' εκείνο το σημείο βρίσκεται ο πύργος ενός πλούσιου άρχοντα, ο φρουρός του οποίου του ζητά να δει την άδειά του, ώστε να του επιτρέψει να περάσει.
Το εμπόριο όμως, είναι ελεύθερο στην επικράτεια της Γερμανίας, δεν χρειάζεται άδεια. Ο φρουρός επιμένει κι ο άρχοντας με τους καλεσμένους του βγαίνουν από τον πύργο κι αρχίζουν να περιεργάζονται τα άλογα, κανείς δεν δίνει σημασία στον Κόλχαας. Εκείνος αρχίζει να δυσανασχετεί μέχρι τη στιγμή που του ζητά να του τα πουλήσει. Ο Κόλχαας λέει μια τιμή, ο άρχοντας τα βρίσκει πολλά κι οι καλεσμένοι του αρχίζουν να γελούν, το ίδιο συμβαίνει και στην αντιπροσφορά, ώσπου ο άρχοντας προτείνει ν' αφήσει τα άλογα ως ενέχυρο στο στάβλο του μέχρι εκείνος να πάει στην πόλη και να βγάλει την άδεια.
Ο Κόλχαας το σκέφτεται κι αφήνει μαζί τον Έλζε, που γνωρίζει πώς πρέπει να φροντίζει τα άλογα, δίνοντας του χρήματα για να είναι όλα όπως πρέπει. Συνεχίζει για την πόλη κι αφού πουλάει κάμποσα από τα άλογά του, πηγαίνει να βγάλει άδεια, μα ο υπάλληλος του εξηγεί πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται, γιατί το εμπόριο είναι ελεύθερο στην χώρα. Όταν του εξιστορεί τί ακριβώς συνέβη, ο υπάλληλος γελά και του λέει πως τον ξεγέλασαν. Το ίδιο του λένε και οι φίλοι του στο παζάρι.
Η προσβολή κι η ταπείνωση που νιώθει είναι τεράστια, στη σκέψη και μόνο πως τον περιγελούν λες κι είναι κανένας δούλος και κρατούν τα ανεκτίμητα άλογά του, θυμώνει, απαιτεί μια συγνώμη.
Στον πύργο κανείς δεν του απαντά, οι πόρτες σφαλιστές, τα παράθυρα κλείνουν απότομα, ψυχή πουθενά. Αποφασίζει να πάρει μόνος από το στάβλο τα άλογά του, αλλά εκείνα άφαντα. Ακούει ένα γνώριμο χλιμίντρισμα...από το χοιροστάσιο. Τα πανέμορφα άλογά του κοκαλιάρικα, πληγωμένα, κατάκοπα, στριμωγμένα στο χοιροστάσιο κι η λάσπη ως το στήθος τους. Πώς κατάντησαν έτσι; Από ποιον να ζητήσει το λόγο, ο άρχοντας δεν ευθύνεται για τη φροντίδα τους, ο Έλζε πού είναι; Άφαντος.
Απ' το μυαλό του περνούν τα χειρότερα, αυτό το αχάριστο πλάσμα που το μεγάλωσε από μικρό παιδί, τον έκλεψε κι εξαφανίστηκε αφήνοντας τα άλογα έρμαιο. Γυρίζει στο σπίτι του και μπαίνει στο δωμάτιο του νεαρού βοηθού του. Ο Έλζε κουλουριασμένος, βήχει κρατώντας ένα μαντήλι και κάθε φορά γίνεται όλο και πιο κόκκινο. Με όσες δυνάμεις έχει, εξηγεί τί ακριβώς συνέβη και τα ζώα κατάντησαν έτσι, αλλά και το ότι οι φρουροί του άρχοντα του επιτέθηκαν και δεν σταμάτησαν ούτε όταν έπεσε αναίσθητος στο χώμα.
Νιώθει πως ο κύκλος του κόσμου του και της δικαιοσύνης  έχει σπάσει, έχει μια ρωγμή που πρέπει να διορθωθεί άμεσα. Ο νόμος. Αυτή είναι η λύση, υπάρχουν νόμοι απέναντι στους οποίους όλοι είμαστε ίσοι, από τον τελευταίο χωριάτη μέχρι τον πιο πλούσιο άρχοντα. Απευθύνεται στον δικηγόρο του που αναλαμβάνει την υπόθεση και περιμένει να περάσουν οι μέρες μέχρι να έρθει το χαρτί για την εκδίκαση της υπόθεσης. Δεν έρχεται. Αντ' αυτού εμφανίζεται ένας φίλος του που του λέει πως πέρασε από το δικηγόρο και του είπε ότι θα του δώσει εκείνος τα λεφτά για τα άλογα, αλλά δεν θέλει ν' ασχοληθεί με την υπόθεση άλλο, γιατί ο άρχοντας έχει σχέσεις με τη δικαιοσύνη. Θα ήταν χαμένο παιχνίδι. Άλλωστε, είναι απλώς δύο άλογα, ξέχασέ τα.
Εκείνος όμως δεν μπορεί, έχει σπάσει ο κύκλος κι είναι σαν να αποσπάστηκε ένα κομμάτι από την καρδιά του, σαν να κινείται ο κόσμος του σε άλλη τροχιά.
Η γυναίκα του θέλει να του πει πως πράγματι, είναι μόνο δυο άλογα, αλλά ξέρει ότι δεν πρέπει -και δίνει τη λύση. Κάθε πρώτη Παρασκευή του μήνα είναι η μέρα του λαού στο παλάτι, ο αυτοκράτορας δέχεται τους πολίτες, για την ακρίβεια γράφουν τα στοιχεία της υπόθεσής τους κι εκείνος τα διαβάζει κι αποφασίζει. Έχουν άλλωστε γνωστό που μπορεί να τους βοηθήσει, ώστε να επιλέξει ο αυτοκράτορας τη δική τους υπόθεση. Θα το κανονίσει με το θαλαμηπόλο. Θα πάει η ίδια, όλα θα φτιάξουν. Η Λιζέτα πηγαίνει ντυμένη με το νυφικό της φόρεμα, περιμένει στην κολόνα όπως έχουν συνεννοηθεί, κόσμος γεμίζει ασφυκτικά το χώρο, ο αυτοκράτορας μπαίνει, ο θαλαμηπόλος κάνει το σήμα, η Λιζέτα σκύβει να περάσει από τον κόσμο, τρέχει με φόρα, οι φρουροί αιφνιδιάζονται, νομίζουν πως επιτίθεται, την σπρώχνουν, πέφτει, χτυπάει στο σβέρκο. Είκοσι μέρες μετά, ο Κόλχαας περιμένει ανήσυχος τη Λιζέτα, η οποία βγαίνει σε φορείο από την άμαξα και ξεψυχά μες στο σπίτι λίγο μετά.
Δεν της άξιζε να πεθάνει έτσι. Το τελευταίο πράγμα που έκανε ήταν να του δείξει ένα βιβλίο, το οποίο μόλις το άνοιξε είδε υπογραμμισμένη τη φράση "να μπορείς να συγχωρείς αυτόν που έχει βάψει με το αίμα σου τα χέρια του". Δεν μπορεί να το καταλάβει, είναι εξοργισμένος, θέλει απεγνωσμένα εκδίκηση και θα την πάρει. Διευθετεί τα πάντα, κηδεύει τη γυναίκα του κι ετοιμάζεται να σκοτώσει τον άρχοντα και να πάρει τα άλογά του. Επτά υπηρέτες μαζί του έφιπποι.
Ο άρχοντας έχει ζητήσει προστασία σε μια κοντινή πόλη, δεν τους επιτρέπουν να μπουν. Κολλάνε πάπυρους στις εισόδους της πόλης που γράφουν πως ζητά να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μέσα σε τρεις μέρες πρέπει να του έχει επιστρέψει τα άλογα, αλλιώς με φωτιά και σίδερο θα καταστρέψει την πόλη.  Όποιος θέλει μπορεί να τον ακολουθήσει.
Δεν τον πιστεύουν. Τα ζώα δεν επιστρέφονται και, τη στιγμή που γυρίζει να πει στους άνδρες να μπουν, βλέπει πως έχουν γίνει τριάντα. Μπαίνουν, σκοτώνουν, καταστρέφουν, καίνε, λεηλατούν. Ο άρχοντας πήγε σε μεγαλύτερη πόλη να κρυφτεί. Το ταξίδι του ολέθρου συνεχίζεται, ακόμη και πρίγκιπες στέλνουν άντρες να του επιτεθούν για να τον νικήσουν, αλλά και να τον υποστηρίξουν. Μπροστά στην οργανωμένη στρατιωτική επίθεση τα χάνει, νιώθει δέος μπροστά στην αυτοπεποίθηση της σίγουρης νίκης του αντιπάλου. Έχει διώξει τους άντρες του, να κρυφτούν στο δάσος, όταν οι έφιπποι στρατιώτες πλησιάζουν, τους φωνάζει να βγουν και τους περικυκλώνουν. Από το μηδέν, ο Κόλχαας κι ο "στρατός" του νικά τους ετοιμοπόλεμους στρατιώτες. Λάβαρα σε κοντάρια, το όνομα Κόλχαας σε κάθε επίθεση, κάθε δολοφονία, κάθε λεηλασία, κάθε βιασμό. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιεί τα αιματοβαμμένα χέρια του, από αίμα αθώων, δικαίων που πεθαίνουν άδικα, αλλά γιατί; Και από ποιον;
Τους φωνάζει να σταματήσουν, πηγαίνει σ' έναν σοφό γέροντα να μιλήσει μαζί του, να τον βοηθήσει. Εκείνος του λέει πως θα ζητήσει εκ μέρους του αμνηστία, αν ορκιστεί πως θα διαλύσει το στρατό του, θα πάψει να ζητά εκδίκηση, θα γυρίσει στο σπίτι του κι μάλιστα ο ίδιος θα φροντίσει να γίνει κανονικά η δίκη. Το να μπορείς να συγχωρείς, μια τόσο παλιά, αλλά και τόσο ιερή λέξη, η συγχώρεση, είναι το πιο πολύτιμο, το πιο σημαντικό. Μα θέλει εκδίκηση, αλλά στην εκδίκηση δεν χωρά η συγχώρεση, ούτε κι ο Θεός. Ο γέροντας μπορεί να του εγγυηθεί πως θα φροντίσει να ξανάρθει κοντά στους ανθρώπους, ας καταφέρει αυτό και θα έρθει και στο Θεό με τον καιρό. Ο Κόλχαας το σκέφτεται, έχει αμφιβολίες, αλλά τελικά ορκίζεται.
Γυρίζει στο σπίτι του, στα παιδιά του και περνάει τρεις μήνες σχεδόν υπέροχους, φτάνοντας στον έβδομο, όμως, χαρτί για τη δίκη δεν έχει έρθει,οι φίλοι του τον συμβουλεύουν να το ξεχάσει. Άλλωστε, εκείνος έχει για μάρτυρα έναν απλό υπηρέτη, ενώ ο άρχοντας τόσους μορφωμένους και πλούσιους καλεσμένους, θα πουν πως του πούλησε τα άλογα και μετά ήθελε να τα πάρει πίσω. Ποιον θα πιστέψουν; Μάλιστα, πολλοί από τις ομάδες που απάρτιζαν το "στρατό" του έχουν αρχίσει να δρουν μόνοι τους, λεηλατώντας με το λάβαρο και το όνομα του Κόλχαας.
Η οργή επανέρχεται. Και το ίδιο βράδυ χτυπά την πόρτα του ένας άντρας, του δίνει ένα γράμμα που λέει να ξαναενωθεί μαζί τους και να εκδικηθεί. Λέει πως δεν θα το κάνει, αλλά αναιρεί τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι, όμως, η στιγμή που οι φρουροί του αυτοκράτορα βρίσκονται έξω από την πόλη και μόλις ο Κόλχαας βγαίνει, τον συλλαμβάνουν για αθέτηση της αμνηστίας.
Καταδικάζεται σε θάνατο δι΄απαγχονισμό. Τον μεταφέρουν σε μια άμαξα με κάγκελα, ο πρίγκιπας, που έχασε στη μάχη τους 300 άνδρες του, το μαθαίνει και σταματά την άμαξα έτοιμος να του ορμήσει, μέχρι που βλέπει το πρόσωπό του και λιποψυχά. Η άμαξα φεύγει κι εκείνος επί ώρες δεν συνέρχεται παρά τις προσπάθειες των γύρω του.
Ο Κόλχαας είναι ο άντρας που στο λαιμό του κρατά ένα χαρτί με τη μοίρα του πρίγκιπα της Σαξονίας, πρέπει να τον σώσει για να πάρει αυτό το μικρό χαρτάκι. Μια ιστορία ετών που ξεκίνησε με μια τσιγγάνα που του είπε τη μοίρα σε ένα πανδοχείο, δεν την πίστεψε, την κορόιδεψε, αλλά λίγο αργότερα οι προβλέψεις της επαληθεύτηκαν. Εκείνη η τσιγγάνα του είχε πει πως σ' αυτό το χαρτάκι θα γράψει τη μοίρα του, το έβαλε σ' ένα μεταλλικό κουτάκι που είχε κρεμασμένο στο λαιμό της και πριν βγει από το πανδοχείο το έβγαλε και το φόρεσε σ' έναν άντρα λέγοντάς του "αυτό κάποτε θα σου σώσει τη ζωή Κόλχαας, μην το βγάλεις ποτέ".
Ναι, ο άντρας που χρόνια έψαχνε απεγνωσμένα ο πρίγκιπας ήταν ο Κόλχαας. Για να καταφέρει να πάρει το πολυπόθητο χαρτάκι έφτασε στο σημείο να εκλιπαρεί τον αυτοκράτορα να δώσει χάρη στον Κόλχαας και υπόσχεται πως θα τον βγάλει απ' τη χώρα, ώστε κανείς να μην ξανακούσει τίποτε γι' αυτόν. Ο αυτοκράτορας αρνείται και τον διώχνει. Η σκέψη όμως τον βασανίζει. Κάτι πρέπει να κάνει!
Θα τον απαγάγει, αλλά πρέπει να το ξέρει, για να κάνει το σήμα ότι δέχεται, να ξέρει πότε πρέπει να κινηθεί, πώς θ' αντιδράσει. Πώς θα καταφέρει να τον ενημερώσει; Μόνο ο ιερέας πηγαίνει στους θανατοποινίτες για να τους εξομολογήσει. Αυτή είναι η λύση! Ο ιερέας.
Πηγαίνει να τον βρει, του εξηγεί τί θέλει, τον πληρώνει γενναιόδωρα, εκείνος γενναιόδωρα με τη σειρά του δέχεται τα χρήματα και εξηγεί στον Κόλχαας τί πρέπει να κάνει.
Το μόνο που έχει να κάνει είναι να βγάλει από το κουτί το χαρτάκι, αυτό θα είναι το σήμα, μετά θα τον απαγάγουν και θα του δώσει ο πρίγκιπας ό,τι θέλει, γη, πλούτη, αλλά εκτός χώρας. Θα 'ναι όμως ελεύθερος. Σε μια άλλη γλώσσα, άλλη γη, αλλά ελεύθερος να μάθει στα παιδιά του τί είναι δίκαιο και σε ποια πλευρά πρέπει να κινούνται.
Αυτό είναι ένα αγκάθι. Αν το κάνει, τότε αυτός ο κύκλος θα σπάσει οριστικά, όπως έγινε μία, θα ξαναγίνει. Δεν θα υπάρχει πια δικαιοσύνη.
Ανεβαίνει τα σκαλιά, κοιτάζει την αγχόνη και βλέπει αυτό τον περίφημο κύκλο. Αυτός είναι τελικά ο κύκλος του κόσμου, της ζωής, της δικαιοσύνης. Για μια στιγμή αμφιταλαντεύεται. Είναι απλώς ένα χαρτάκι, ένα χαρτάκι και θα' ναι ελεύθερος. Είναι απλώς ένα χαρτάκι. Βγάζει το χαρτάκι, το υψώνει. Ακριβώς, είναι απλώς ένα χαρτί. Και ξαφνικά, το βάζει στο στόμα του, το μασάει, το καταπίνει και παραδίνεται στην αγχόνη, στο σκοινί που τεντώνει και τον πνίγει. Γιατί ξεκίνησε ν' αναζητά τη δικαιοσύνη κι έφτασε να είναι ο ίδιος πιο άδικος, χειρότερος ακόμη. Μόλις το συνειδητοποίησε έπρεπε να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη του κόσμου, έστω και με το θάνατό του.
Μια εκπληκτική παράσταση, ένας συγκλονιστικός μονόλογος (ναι, ναι, όλα τα παραπάνω είναι όσα μας αφηγείται ένας μόνο άνθρωπος) από τον Νίκο Αλεξίου. Οι απίστευτες εναλλαγές των χαρακτήρων, σε κλάσματα δευτερολέπτου αλλάζει διάθεση και χαρακτήρες, η ρυθμικότητα, η ερμηνεία που σε συγκινεί, το βάρος της ιστορίας, η εκφραστικότητα και η ένταση παρά το γεγονός ότι καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης είναι καθηλωμένος σε μια καρέκλα.
75 λεπτά που σε συνεπαίρνουν.
Το ταλέντο αυτού του ανθρώπου είναι μοναδικό. Τα μάτια σου δεν μπορούν να φύγουν από πάνω του, κάθε χαρακτήρα που υποδύεται νιώθεις σαν να είναι ο ίδιος.
Κι η δικαιοσύνη ένα θέμα βαρύ σε συνδυασμό με τη βία. Γιατί η βία γεννά βία και το δίκαιο χάνεται, εξαφανίζεται. Η τυφλή βία, η σφοδρότητα με την οποία μια "επανάσταση ιδανικών" μπορεί να σπείρει τον όλεθρο, είναι αυτά που θέλει να υπογραμμίσει το έργο και κάτι πολύ σημαντικό: η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης. Ο Κόλχαας αναλαμβάνει εξολοκλήρου την ευθύνη των πράξεών του και πεθαίνει γι' αυτό. Γιατί η δικαιοσύνη πρέπει να αποδοθεί, ακόμη και με το θάνατό του.

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι τέλος Μαΐου στο θέατρο Τόπος Αλλού ο Νίκος Αλεξίου(μεταφραστής, σκηνοθέτης και ερμηνευτής της παράστασης) θα παρουσιάζει τον μονόλογο "Κόλχαας", μια παράσταση για τη δικαιοσύνη, την εμμονή γι' αυτή, που μπορεί να οδηγήσει σε εγκλήματα κατά πολύ ειδεχθέστερα και με πρωτοφανή βιαιότητα, εξαλείφοντας κάθε έννοια δικαίου.
Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε, είναι εμπειρία. Αν σας πω δε, πως πρόκειται για πραγματική ιστορία που συνέβη κάπου στο 1500μ.Χ. στη Γερμανία, νομίζω καταλαβαίνετε γιατί έχει σημασία να το δείτε.
Ο κ. Νίκος Αλεξίου με εντυπωσίασε ακόμη μια φορά. Περιμένω την επόμενη παράστασή του, ως τότε όμως έχω τη δύναμη αυτής.

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Ακολουθώντας...

Ένα δροσερό τραγούδι, γεμάτο φως για να χαμογελάσουμε, να αγαπήσουμε, να σιγοτραγουδήσουμε, να χορέψουμε παιχνιδιάρικα, να ονειρευτούμε ωραία μέρη, ωραίους ανθρώπους κι ωραίες στιγμές. Και να τα ζήσουμε όλα πραγματικά!
Να πούμε σε κάποιον "follow me" δείχνοντάς του ένα ολάνθιστο μονοπάτι και να ακολουθήσουμε εμείς την καρδιά μας όπου μας πάει.
Λα  λα λα λα λα...


Maia Vidal- Follow me

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Κι άλλες αφίξεις κι άλλα καλωσορίσματα!

Να τα, να τα, ο εξάδελφος (έτσι με τα παλαιά πρότυπα η αλληλοπροσφώνηση) αποφάσισε να μπει στη blogοπαρέα και βρέθηκε να μας εκθέτει ημερολογιακά τις σκέψεις του με τη ματιά του δικηγόρου βεβαίως, που δεν θα μπορούσε επουδενί λόγο να λείπει. Μόλις δύο εβδομάδων το "βρέφος" κι εύχομαι να το αγαπήσει και να το απολαύσει ο ίδιος να μεγαλώνει, αλλά και πολλοί-πολλοί άλλοι.
Κάντε μια βόλτα να το γνωρίσετε από το:
http://stergios-dritsas.blogspot.com/

Καλή αρχή, Στεργιούλη! Καλοτάξιδο ;-)

Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες!

Σήμερα γιορτάζουν όλες οι μανούλες, επομένως επιβάλλεται να τους ευχηθούμε χρόνια πολλά, υγιή, ευτυχισμένα, γεμάτα αγάπη και ζεστασιά και να τους πούμε ότι πολύ τις αγαπάμε, ακόμη κι όταν μας κάνουν έξω φρενών, με ένα τραγουδάκι. Και με δύο, γιατί όχι;!


Μάνος Χατζιδάκις- Προσωπογραφία της μητέρας μου

Meryl Streep (διασκευή στο τραγούδι των ABBA)- Mamma mia

Συνεχίστε να υπάρχετε και φροντίστε να ομορφαίνετε τον κόσμο, τη ζωή και να δημιουργείτε ευτυχισμένους ανθρώπους!
Χρόνια Πολλά σε όλες!



Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Ένας Φοίβος μπορεί να φέρει την (μουσική) άνοιξη...αν είναι Δεληβοριάς

Με τον Φοίβο Δεληβοριά περάσαμε πολύ ωραία! Κι επειδή μπορώ να μιλώ εξ ονόματος μόνο εμού και κανενός άλλου, πέρασα πάρα πολύ ωραία! Είναι ένας άκρως ενδιαφέρων άνθρωπος, με πολύ ωραίες και σωστά δομημένες και τεκμηριωμένες απόψεις. 'Ενας κανονικός άνθρωπος που έχει την ιδιαιτερότητα να αγαπά βαθιά κι αληθινά την μουσική και την τέχνη γενικότερα, χωρίς δήθεν και υποκριτικές συμπεριφορές, χωρίς έπαρση, αλλά με απόλυτη συνειδητοποίηση ότι η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου και της ζωής του.
Η Μάρθα Φριντζήλα, δυστυχώς, λόγω φόρτου εργασίας δεν κατάφερε να έρθει, θα το πράξει όμως πολύ-πολύ σύντομα.
Όσο για τον Φοίβο Δεληβοριά, ομολογώ ότι ανέτρεψε μια κάπως καχύποπτη στάση μου απέναντί του -δεν τον γνώριζα άλλωστε προσωπικά- και μπορώ να πω πως δικαίως εκτιμήθηκε από τόσους ανθρώπους-όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά ως ήθος- και πρωτίστως, από τον υπέροχο -αείμνηστο- Μάνο Χατζιδάκι, του οποίου το κριτήριο εγώ ειδικά αρνούμαι να αμφισβητήσω.
Αν θέλετε να ακούσετε τη συζήτησή μας μπορείτε κάνοντας κλικ εδώ.

Καλό σαββατοκύριακο και για όσους ενδιαφέρονται Σάββατο 12 και 19 Μαΐου 2012 είναι οι δύο τελευταίες παραστάσεις του Φοίβου Δεληβοριά και της Μάρθας Φριντζήλα στο Passport. Πρέπει να πάτε, μας είπε ότι ξεδιπλώνει και το χορευτικό του ταλέντο!

Ένα πολύ γλυκό και τρυφερό τραγούδι από τον τελευταίο δίσκο του "Ο Αόρατος άνθρωπος" (2011):

Φοίβος Δεληβοριάς- Το καταφύγιο

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Φοίβος Δεληβοριάς και Μάρθα Φριντζήλα την Παρασκευή 11 Μαΐου 4-6μμ στο Spam Radio!

O Φοίβος Δεληβοριάς και η Μάρθα Φριντζήλα την Παρασκευή 11 Μαΐου 4-6 το απόγευμα θα βρίσκονται στην εκπομπή Spame Πακέτο και στο http://www.spamradio.gr/.
Συντονιστείτε και μέχρι τότε απολαύστε ένα πολύ ωραίο τραγούδι.


Φοίβος Δεληβοριάς- Κάθε Σεπτέμβρη

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Γίναμε ανέκδοτο και μάλιστα πολύ κακό...

Δεν είμαι ψύχραιμη, το παραδέχομαι, δεν αντέχω αυτή την απογοήτευση, τη ματαίωση... Μια απελπισία, είμαστε στ' αλήθεια τόσο ηλίθιος λαός; Τόσο; Γιατί;
Πέρασα σήμερα 15 ολόκληρα λεπτά πίσω από το μπλε παραβάν, να προσπαθώ ν' αποφασίσω τί θα ψηφίσω. Τί δεν θα ψήφιζα το γνώριζα ήδη. Με το που τα έβλεπα, καθώς φυλλομετρούσα τον πάκο με τα ψηφοδέλτια, τα πέταγα στη μεγάλη σακούλα σκουπιδιών δίπλα μου. Κι έμειναν τέσσερα ψηφοδέλτια και το λευκό, μετά τρία και το λευκό. Έβαλα κι έβγαλα απ' το φάκελο τα ψηφοδέλτια διαφορετικών κομμάτων άπειρες φορές, δεν ήμουν σίγουρη. Ναι, αυτό το κόμμα το θέλω στη Βουλή, πρέπει να είναι δυνατό, αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω 100% με όλες τις απόψεις και τις λύσεις που προτείνει, το άλλο έχει έναν σοβαρό αρχηγό, πράο, ήρεμο, χωρίς μεγαλοστομίες, αλλά έλα που απαρτίζεται απ' όσους έφυγαν απ' το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου; Ε, όχι! Το άλλο μικρό, πολύ, άσχετοι άνθρωποι με την πολιτική, άγνωστοι, δεν είμαι πολύ σίγουρη αν πρέπει. Κοιτάω το λευκό, αλλά όχι, το λευκό δεν είναι μια πράξη σοφή εν προκειμένω. Είναι κρίσιμες εκλογές, γι' αυτό και δεν θέλω να χαραμίσω την ψήφο μου. Δεν θέλω, είμαι υπεύθυνη για τη μοίρα μου, για τη μοίρα κι άλλων, η ψήφος μου μετρά, όπως και καθένα ξεχωριστά. Έτσι, νόμιζα αφελώς πως θα σκέφτονται κι οι άλλοι, με βάση το καλό, το γενικό καλό, με σοβαρότητα, με ψυχραιμία, ζυγίζοντας καταστάσεις και προτάσεις, αλλά έκανα λάθος.
Έβαλα με κρύα καρδιά το ψηφοδέλτιο στο φάκελο και τον έκλεισα, βγήκα απ' το παραβάν και το έριξα στη διάφανη κάλπη, νιώθοντας ότι ψήφισα κάτι που δεν με κάνει να ντρέπομαι, να νιώθω ενοχές ή ηλίθια, ούτε κάτι επικίνδυνο, αλλά θα ήθελα να υπάρχει κάτι που να ψηφίσω με όλη μου την καρδιά, γιατί θα ήταν ελπιδοφόρο.
Γύρισα σπίτι, μίλησα με τους γονείς μου, μοιράστηκα το μούδιασμα κι όταν είδα τα πρώτα exit poll σκέφτηκα ότι ίσως να έπρεπε να ψηφίσω ένα από τα γνωστά κόμματα (δεν εννοώ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προφανώς!) μπας και μεγάλωνε το ποσοστό τους και δεν έμπαιναν τα κτήνη στη Βουλή.
Ο πατέρας μου να προσπαθεί να με ηρεμήσει ότι δεν υπάρχει ακόμη λόγος να στεναχωριέμαι, μπορεί μέχρι το τέλος να έχουν αλλάξει τα αποτελέσματα και να μην γίνουμε η πρώτη χώρα -που έχει υπάρξει θύμα ναζισμού- που βάζει στον οίκο της Δημοκρατίας νεοναζί!!!
Άκουσα ότι η αποχή φέτος ήταν μεγαλύτερη από το 2009. Μετά από το χαμό που έχει ξεσπάσει 3 χρόνια τώρα, μετά την εξαθλίωση, τις πορείες, την απόλυτη εξαχρείωση, ένα καθόλου αμελητέο ποσοστό πολιτών δεν πήγαν να ψηφίσουν κι αποφάσισαν να πάνε για μπανάκι στην παραλία.
Και πόσοι άλλοι ξαναψήφισαν τα δύο μεγάλα κόμματα που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ψήφισε Χρυσή Αυγή, τα δίποδα με νοημοσύνη μηδέν που είναι χειρότεροι κι από θηρίο στη ζούγκλα, για να μην πω ότι στην τροφική αλυσίδα βρίσκονται κάτω από την αμοιβάδα!
Όλοι εσείς λοιπόν, που δεν πήγατε να ψηφίσετε, γιατί θεωρήσατε ότι αν πηγαίνατε θα ήταν μια χαμένη Κυριακή που λέει και το τραγούδι, όλοι εσείς που ξαναψηφίσατε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά κυρίως, όλοι εσείς που ψηφίσατε Χρυσή Αυγή (ανακατεύομαι και μόνο που το γράφω) είστε άξιοι της μοίρας σας!
Από 'δω και στο εξής δεν έχετε κανένα απολύτως δικαίωμα να παραπονιέστε, να γκρινιάζετε,να διαμαρτύρεστε, να δυσανασχετείτε για ο,τιδήποτε συμβαίνει, για σκληρά μέτρα, για ψεύτες πολιτικούς, για ρατσισμό, φόβο, εξαθλίωση, ήταν δική σας επιλογή και δική σας η ευθύνη. Δικές σας κι οι συνέπειες.
Βγάλτε το σκασμό και κολυμπήστε στα σκατά που διαλέξατε! Είστε αξιοθρήνητοι.
Α, ξέχασα. Τις συνέπειες της δικής σας βλακείας (άλλη λέξη έχω κατά νου) θα τις λουστούμε κι οι υπόλοιποι.
Πόσο περήφανοι νιώθετε Ελληναράδες μου, πολύ; Μην σκέφτεστε, τόσο λίγο μυαλό αν το κουράσεις καίγεται.
Σήμερα με κάνατε να ντρέπομαι. Δεν σας το συγχωρώ..."πατριώτες".

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Μα είναι στ' αλήθεια τόσο ωραία!

Μια και μου το θύμισε μια φίλη, καθώς έψαχνα να βρω κάτι αισιόδοξο να της αφιερώσω, το μοιράζομαι και μαζί σας, γιατί ό,τι και να λέμε, όσα πράγματα και να μας δυσκολεύουν η αλήθεια είναι πως...Η ζωή είναι ωραία, πολύ!
Μια υπέροχη διασκευή με τη φωνή της Καλλιόπης Βέττα και τους μαγευτικός στίχους του Κώστα Φασουλά...

Δες πιο πέρα κι απ' το φως.
Δες, δεν είσαι μοναχός.
Δες πιο πέρα κι απ' τον πόνο,
τη νύχτα που περνά,
σα γέλιο μάνας, μάνας που γεννά.

Δες στου χρόνου τη φωτιά.
Δες, πώς άντεξε η καρδιά.
Δες το ξάφνιασμα της λύπης,
σα χαίρεται η ψυχή και βγαίνει
βόλτα, βόλτα στη βροχή.

Δες μ'ένα βλέμμα πόσα λες.
Δεν ξοφλήσαμε, μη κλαίς
και πιάσε πάλι το χορό.
Δες με τι πάθος τραγουδώ,
όσο πιο ψηλά πετώ,μου φτάνει
μόνο να είσαι εδώ.

Δες του ανέμου την οργή.
Δες πώς παίζει σαν παιδί.
Δες το λίκνισμα της μέρας,
σα χαίρεται η καρδιά κι αλλάζει
χρώμα, χρώμα και τροχιά


                                    
Καλλιόπη Βέττα- Η ζωή είναι ωραία (La vita è bella)



Να έχετε ένα πολύ όμορφο, αισιόδοξο και που να ξεχειλίζει από αγάπη και χαρά σαββατοκύριακο!

Υ.Γ. Να πάμε όοολοι να ψηφίσουμε με σύνεση, ψυχραιμία, ευθυκρισία και με λογική, για το αύριο που πρέπει να μας βρει με πολύ καλύτερες συνθήκες. Κι εξαρτάται από εμάς, κάθε έναν ξεχωριστά.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Ένα κομμωτήριο πριν τις εκλογές επιβάλλεται!

Για να πάρουμε όλοι μαζί μια κεφάτη και παιχνιδιάρικη γεύση από τα επερχόμενα. Ένα τραγούδι για να χαμογελάσουμε λίγο πριν το σαββατοκύριακο που έρχεται και έχει να φέρει...πολλά.
Ελάτε να ετοιμαστούμε, να γίνουμε κουκλάκια να πάμε την Κυριακή να ρίξουμε την πολύτιμη ψήφο μας!

                                                  Μάρθα Φριντζήλα- Το κομμωτριάκι