Αυτό είμαστε κι εμείς άλλωστε. Άνθρωποι μεταξύ του χθες και του αύριο, μπορεί να μοιάζει και κυκλοθυμία, αλλά προσπαθούμε να προσαρμοστούμε, να κάνουμε τη μετάβαση, να πάμε ομαλά στο αύριο. Γι' αυτό θυμόμαστε το χθες, τους φόβους του, τις ανησυχίες, τις ανασφάλειες, τα αρνητικά, τα τραύματα, το θυμό, τη λύπη. Για να ξέρουμε τί αφήνουμε και γιατί, τί κρατάμε, τί μετατρέπουμε σε κάτι άλλο και πού θέλουμε να βρισκόμαστε.
Είναι αυτή η ανάγκη για νέα ξεκινήματα, για νέους ανθρώπους, για ξεκαθάρισμα, για χαμόγελο, αγάπη, τρυφερότητα, ζεστασιά, αλήθεια, καλοσύνη, αναπνοές, χώρο να είσαι ο εαυτός σου και θες να στον δίνουν, κατανόηση, ενδιαφέρον, αμφίδρομες σχέσεις, που δεν μπορείς να καταπνίξεις.
Παλαιότερα είχα γράψει πως πρέπει κάποτε στη ζωή να αποφασίσεις ποιον θα πάρεις και ποιον θ' αφήσεις και το πιστεύω ακόμη. Με κάποιους ανθρώπους συμβαίνει κάτι που δημιουργεί ένταση, δυναμική, "παγωμάρα" και ξέρεις πως αυτός ο άνθρωπος δεν σου χρειάζεται, ακόμη κι αν λυπάσαι, το δέχεσαι και προχωράς. Με άλλους συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος που μεσολάβησε δημιούργησε ένα αγεφύρωτο χάσμα που ούτε θέλεις ούτε μπορείς να γεφυρώσεις, το δέχεσαι κι αυτό. Άλλοι πάλι, δεν κατάφεραν να συμβαδίσουν μαζί μας -δεν καταφέραμε κι εμείς να συμβαδίσουμε μαζί τους- στην αλλαγή που είναι αναπότρεπτη -και πολύ καλά κάνει! Δεν σημαίνει ότι δεν τους αγάπησες ή δεν σ' αγάπησαν κι εκείνοι -πιθανότατα- αλλά δεν μπορείς να συνεχίσεις να σχετίζεσαι μαζί τους επειδή συνήθιζες να το πράττεις κατά το παρελθόν. Ποτέ δεν είναι ευχάριστο, ούτε εύκολο, αλλά είναι αναγκαίο και αληθινό. Μερικές φορές πρέπει να αποχωρείς, αθόρυβα, πολιτισμένα, χωρίς εντάσεις και τσακωμούς, χωρίς δράματα, όμορφα κι ήσυχα.
Εκείνοι που έχουν μια θέση στην καρδιά μας αδιαπραγμάτευτη, με το όνομά τους ανεξίτηλο, είναι αυτοί για τους οποίους προσπαθούμε περισσότερο από κάθε άλλον, που στενοχωριόμαστε, σκεφτόμαστε, κάνουμε παράπονα όταν δεν τους βλέπουμε και μας λείπουν, γιατί η σχέση μας αξίζει κάτι καλύτερο, αξίζει το χρόνο, το χώρο, την απαραίτητα ανάσα, γιατί είναι εξαιρετικής ποιότητας και δεν πρέπει να ατονίσει. Και το ξέρουν, το νιώθουν, συνεχίζουν ν' αγαπούν κι ας πιέζει ο χρόνος κι οι ρυθμοί της ζωής, που πιθανότατα είναι διαφορετικοί.
Είναι εκείνοι που ακόμη κι όταν θυμώνεις μαζί τους, ή νιώθεις πως σαν να σε βάζουν λίγο στην άκρη, συνεχίζεις να τους αγαπάς, αυτό δεν αλλάζει, κι ας στενοχωριέσαι, γιατί ξέρεις ότι στο κάτω-κάτω, τα όρια τα θέτεις εσύ, άρα εσύ πρέπει να τα επανατοποθετήσεις σωστά για να συνεχίσεις μαζί τους.
Είναι εκείνοι που σε βλέπουν να χαίρεσαι και χαίρονται μαζί σου, αντιλαμβάνονται πόσο ανάγκη το έχεις, αλλά και την μικρή ενοχή σου, μην τυχόν και νομίσουν λαθεμένα πως η αγάπη σου γι' αυτούς μειώθηκε στο ελάχιστο. Εκείνοι που ξέρουν ότι τους σκέφτεσαι, ότι υπάρχουν στο μυαλό και την καρδιά σου διαρκώς και νοιάζονται κι αυτοί απ' την πλευρά τους για σένα.
Είναι εκείνοι που όταν τους συμβαίνει κάτι, ακόμη κι αν δεν θέλουν να συζητήσουν τί ακριβώς είναι αυτό, σε ενημερώνουν ότι δεν είναι πολύ καλά και σου ζητούν λίγο χρόνο, τον οποίο και δίνεις. Άλλωστε, το να εξαφανίζεται κάποιος ξαφνικά, χωρίς να έχει συμβεί τίποτε στο ενδιάμεσο, είναι από αξιοπερίεργο κι ανησυχητικό, έως αφάνταστα απογοητευτικό. Ειδικά, όταν δεν περιμένεις τέτοια συμπεριφορά από συγκεκριμένους ανθρώπους. Κι είναι η περίπτωση που απαιτείς μια εξήγηση. Να ξέρεις τουλάχιστον, αν έτσι λειτουργεί στις σχέσεις του με τους άλλους, αν συνέβη κάτι που δεν πρόσεξες ή αν απλώς θέτει εξ αρχής ημερομηνία λήξης σε φίλους και γνωστούς μέχρι να βρει άλλους... Κι εκεί να απογοητευτείς στα σοβαρά για τη λάθος επιλογή "σημαντικών" ανθρώπων.
Δεν θέλω να νιώθω άσχημα ή ενοχικά όταν αγαπώ καινούργιους ανθρώπους στη ζωή μου, όταν ενθουσιάζομαι, όταν είμαι απέραντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη που υπάρχουν ακόμη τέτοιοι, γιατί αυτό δεν βάζει σε δεύτερη μοίρα κανέναν άλλο. Απλώς, ο ενθουσιασμός της αρχής είναι πάντα μεγάλος, αυτό σημαίνει πως δεν ευθύνονται οι νέοι αγαπημένοι-λατρευτοί για οποιαδήποτε απομάκρυνση, αλλά ότι η σχέση αυτή καθαυτή έχει τα δικά της θέματα που είτε πρέπει να λυθούν είτε είναι δυσεπίλυτα. Δεν μπορώ, επομένως, να δεχτώ παράπονα ή σχόλια για τις επιλογές μου στους ανθρώπους, γιατί όπως επιλέγω, με επιλέγουν κι όπως αφήνω, με αφήνουν. Το να βάζουμε μπροστά άλλους για την έκβαση μιας ανθρώπινης σχέσης είναι από ανώριμο έως υποκριτικό, προσπαθώντας να αποφύγουμε την πραγματικότητα. Κι η πραγματικότητα όσο σκληρή κι αν είναι, είναι λυτρωτική.
Αγαπώ αβίαστα, άκριτα, αυθόρμητα, πηγαία, αδιαπραγμάτευτα, με ενθουσιασμό, δοτικότητα και τόνους χαράς, ακόμη κι αν κάποιες φορές στο τέλος απογοητεύομαι. Συνεχίζω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.
Παγώνει το χαμόγελό μου και τον κοιτώ πολύ σοβαρά. Να σε ρωτήσω κάτι; Δηλαδή, θα ήταν καλύτερα να μην αγαπώ, να μην εμπιστεύομαι, να μην χαίρομαι, μην τύχει και με απογοητεύσουν; Και τί έγινε; Η πρώτη ή η τελευταία φορά θα είναι; Αλλά μπροστά σε μια επικείμενη απογοήτευση θα πρέπει να πάψω να αγαπώ; Εγώ πλουτίζω όσο αγαπώ, εγώ γίνομαι καλύτερος άνθρωπος κι ας λυπάμαι πού και πού, μπροστά στην αξία αυτού που κερδίζεις είναι μια μικρή -ψυχική- απώλεια. Σκέψου να μην μοίραζα απλόχερα αγάπη σε όποιον νιώθω ότι το αξίζει -εκεί άλλωστε κρύβεται όλη η ουσία- και να ήμουν με μπλοκάκι να σημειώνω τα υπέρ και τα κατά! Αν το έκανα εγώ, θα το έκαναν κι άλλοι, άρα η αγάπη θα χανόταν, θα ψάχναμε να τη βρούμε και δεν θα τη βρίσκαμε. Θα ήταν ωραίο; Την αγάπη όσο τη δίνεις και πάει παντού, θα επιστρέψει σ' εσένα κάποτε, γιατί θα δεις που θα το κάνουν κι άλλοι. "Έτσι όπως το λες, δεν μπορώ να πω, δίκιο έχεις. Έτσι, είναι." Είδες, μπαμπάκα μου, που το προφανές είναι αυτό που οι άνθρωποι αρνούνται να δουν; Γι' αυτό άλλη φορά, μην αρχίσεις τις ειρωνείες, προτού σκεφτείς ότι ο άλλος έχει συνειδητοποιήσει και τί λέει και τί κάνει και τί νιώθει και κυρίως, γιατί.
Η αγάπη γεννιέται, μεγαλώνει, χαρίζεται, μοιράζεται, αλλάζει, δυναμώνει, πληγώνεται, γιατρεύεται, μαθαίνει, κερδίζει, κερδίζεται, χάνει, χάνεται, ξαναβρίσκεται και φτάνει πάλι σ' εμάς.
Αν λοιπόν, βρείτε κάποιον που το αξίζει, χαρίστε την, μην το φοβηθείτε κι όποιος είναι να μείνει, μην ανησυχείτε, θα μείνει. Οι άλλοι απλώς πέρασαν, άφησαν κάτι, μας έμαθαν σίγουρα κάτι -για εμάς και τους άλλους- κι έφυγαν.
Δεν πειράζει, οι κύκλοι έτσι είναι, ανοίγουν, κλείνουν, συνδέονται με άλλους, διαχωρίζονται και ξαναφτιάχνονται απ' την αρχή. Όπως κι εμείς.
Κι έξω είναι Μάης, τίποτε δεν είναι τυχαίο...
