Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή...

Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δημιουργούν σχέσεις με άλλους ανθρώπους που είτε διαρκούν λίγο, είτε περισσότερο ή και ως το τέλος της ζωής τους. Ωστόσο, όλες έχουν συγκεκριμένη διάρκεια. Οι περισσότεροι, όταν αποχωρούν ή διαλύουν τη σχέση ή το γάμο τους, σκέφτονται τί πρέπει να κάνουν, αν πράττουν σωστά, αν έκαναν ό, τι καλύτερο μπορούσαν, αν θέλουν να συνεχίσουν, να προχωρήσουν, να καταλάβουν τί νιώθουν, να λυπηθούν μόνοι τους. Αν υπάρχουν παιδιά σ' ένα γάμο, πώς θα τους εξηγήσουν τί συμβαίνει χωρίς να τα πληγώσουν και κάνοντας το καλύτερο γι' αυτά, και σκέφτονται τελευταία -για να μην πω καθόλου- τι θα πουν στους υπόλοιπους.
Όταν το ζευγάρι που αποφασίζει να ρίξει αυλαία στο γάμο του είναι το πλέον προβεβλημένο από τα Μέσα, τότε όλα τα παραπάνω αλλάζουν αρκετά. Ξαφνικά, ένας χωρισμός γίνεται πρώτη είδηση, όλα τα site και τα blogs που ασχολούνται με τα τηλεοπτικά και lifestyle θέματα, το αναφέρουν συνοδευόμενο από "πικάντικες" λεπτομέρειες, υπονοούμενα για τους λόγους του χωρισμού, τα περιοδικά τυπώνουν εκτάκτως τεύχη με εξώφυλλο μια ευτυχισμένη στιγμή του εν λόγω ζευγαριού και περιεχόμενο όλες τις «αποκλειστικές» λεπτομέρειες και εκπομπές γίνονται για να συζητηθεί το «φλέγον» αυτό ζήτημα. Ναι, η Ελένη Μενεγάκη και ο Γιάννης Λάτσιος αποφάσισαν να χωρίσουν και το ανακοίνωσαν μέσω ενός λιτού mail στους δημοσιογράφους, ώστε να γλιτώσουν τα χειρότερα, αλλά ίσως να είναι και μια έξυπνη κίνηση για την επαγγελματική πορεία της παρουσιάστριας. Το ζευγάρι-«πρότυπο» με τον τέλειο γάμο, την υπέροχη οικογένεια, τον απόλυτο και άσβεστο έρωτα, την επαγγελματική επιτυχία και την οικογενειακή ευτυχία μόλις κατέρρευσε και χρειάστηκαν μόλις 58 λέξεις (τόσες μέτρησε το δελτίο ειδήσεων του Star). Το παραμύθι έγινε πραγματικότητα. Κι αυτό αποτελεί είδηση. Από το πανέμορφο κορίτσι που έζησε το όνειρο, με δύσκολα παιδικά χρόνια, που απ’ το μηδέν έγινε η αγαπημένη φίλη όλων των Ελληνίδων, αλλά και του ανδρικού πληθυσμού -αλλά δεν αποτέλεσε κίνδυνο, γιατί είναι κορίτσι για σπίτι- παντρεύτηκε έναν άντρα με υψηλό μορφωτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, ζήσαμε το γάμο, τις εγκυμοσύνες, τις γέννες, τις διακοπές, τον έρωτά τους, όλα κι ήμασταν ήσυχοι. Κι έτσι ξαφνικά, αυτή η υπέροχη ροζ φουσκίτσα έσκασε και το παραμύθι δεν τέλειωσε στο «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αλλά σ’ ένα διαζύγιο που αύριο θα κρέμεται σε όλα τα περίπτερα. Ακόμη και το διαζύγιο όμως, είχε και πολιτισμό και ησυχία, γιατί όταν χαλάς το παραμύθι δεν πρέπει και να το απομυθοποιείς.
Αυτό που με προβλημάτισε είναι πως ασχολούμαστε τόσο πολύ με κάτι τόσο προσωπικό που δεν μας αφορά. Εντάξει, όλοι έχουμε το ελάττωμα της περιέργειας, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για γνωστά πρόσωπα και παρουσιάζει ενδιαφέρον για τα Μέσα που ασχολούνται με τέτοιου είδους θέματα. Μήπως όμως αυτό είναι άλλοθι για ένα φαινόμενο που θα έπρεπε να μας απασχολεί ως κοινωνία;
Πάντα γι’ άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε τραγουδά η Χαρούλα Αλεξίου κι έχει τόσο δίκιο.
Μας ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι στο κρεβάτι και τη ζωή τους, ίσως γιατί η δική μας ζωή είναι τόσο άδεια ή άσχημη που δεν θέλουμε ούτε να την βλέπουμε ούτε να την αντιμετωπίσουμε. Έχει γεμίσει η ζωή μας με τόση μιζέρια που η μόνη μας χαρά είναι η παραμυθένια ζωή των άλλων, εκεί κρύβεται η ελπίδα που απεγνωσμένα ψάχνουμε να βρούμε. Κι όταν το παραμύθι χαλάει τότε συμπάσχουμε, αλλά και μας σοκάρει. Πιστέψαμε αυτό το όνειρο, αυτή την τελειότητα, πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει, με ποιο δικαίωμα μας σκοτώνουν την ελπίδα; Αυτό είναι απόγνωση, για τη δική μας ζωή κι είναι λυπηρό.
Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Μέσα τον βάζω, πρώτο και καλύτερο. Το όνειρο. Το όνειρο είναι μεγάλη υπόθεση. Η ελπίδα. Αυτό ψάχνουμε όλοι, την ελπίδα για να ζήσουμε το όνειρο. Σήμερα κατάλαβα, διαβάζοντας τα site και τα blogs –το παραδέχομαι, κι εγώ έπαθα σοκ, είχα μπει, έστω και ασυνείδητα στο παραμύθι (και τα λατρεύω τα παραμύθια!)που βγήκα απότομα- ότι όταν η ονειρεμένη ζωή και σχέση σου πουλιέται στα περίπτερα σε γυαλιστερό χαρτί κατά εκατοντάδες, μάλλον έχει γίνει εφιάλτης.
Αν λοιπόν αναλογιστούμε πόσες τέλειες σχέσεις, απόλυτους έρωτες, αγαπημένες οικογένειες είδαμε τελευταία τυπωμένες που μας έκαναν να τις θαυμάζουμε, να ζηλεύουμε, να ονειρευόμαστε κι εμείς κάτι τέτοιο, τότε ήρθε η στιγμή να αναφωνήσουμε με απέραντη ανακούφιση: Δεν είναι τόσο χάλια η δική μου ζωή, εγώ το ξέρω και απλώς προχωρώ και προσπαθώ για το καλύτερο. Οι άλλοι πρέπει και να δείχνουν τα κατάλευκα χαμόγελά τους να αστράφτουν από ευτυχία –και απ’ τη λεύκανση-, να επιδίδονται σε τρυφερούς εναγκαλισμούς και ασπασμούς και να δηλώνουν πόσο όμορφα είναι όσα ζουν! Τελικά, η ζωή μας είναι μια χαρά, γιατί είναι αληθινή.
Δεν χρειαζόμαστε μια τυπική αγκαλιά για το φωτογράφο, ένα παθιασμένο φιλί για τον κάμεραμαν, μια δήλωση έρωτος κι ευτυχίας για το δημοσιογράφο. Θέλουμε την τρυφερή αγκαλιά που γεννάται απ’ την επιθυμία, το αναπάντεχο φιλί…γιατί έτσι βρε παιδί μου, σ’ αγαπώ, το νιώθω και το κάνω. Ένα «σ’ αγαπώ», όχι σε άλλους, αλλά μόνο στον ένα άνθρωπο που τον αφορά να το ξέρει.
Κι αν όλα δεν είναι σαν τα παραμύθια, να είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί η ζωή είναι πραγματικότητα. Στα παραμύθια συναντάς κακές μάγισσες, δηλητηριασμένα μήλα, κακούς λύκους, κακές αδερφές και περιμένεις να σωθείς από νεράιδες, νάνους, κυνηγούς ή έναν πρίγκιπα. Στη ζωή συναντάς πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους που πρέπει να κρίνεις και μόνος σου είσαι αναγκασμένος να σωθείς. Δεν εξαρτάσαι από κανέναν άλλον, μόνο απ’ τον εαυτό σου.
Όση λάμψη, χρυσόσκονη, φως, ρετούς ή ροζ συννεφάκια κι αν μας προβάλλουν, ας μην ξεχνάμε πως ό, τι λάμπει δεν είναι απαραίτητα χρυσός. Και κυρίως, πως ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο και μια κλειστή πόρτα. Αρκεί να ξέρουμε τι κρύβεται πίσω απ’ τη δική μας.
Τα νέα για το χωρισμό δυο γνωστών προσώπων και ο πανικός γύρω από αυτό, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως είμαι αξιολύπητη αν σοκάρομαι από κάτι τέτοιο και ακόμη περισσότερο, αν χωρίς καν να το καταλάβω, τέτοιες αστραφτερές σχέσεις κρατούν την ελπίδα, για τα καλύτερα που περιμένω να συμβούν, ζωντανή.
Αποφάσισα πως δεν θέλω να είμαι πια. Γι’ αυτό θα αρχίσω να απολαμβάνω και να ευχαριστώ τον καλό Θεούλη για την απλή, ταπεινή και μακριά από τα φλας ζωή μου.
Καταλαβαίνετε φαντάζομαι, πόσο τυχεροί είμαστε που αγαπάμε, πονάμε, κλαίμε, γελάμε, ερωτευόμαστε, ενθουσιαζόμαστε, απογοητευόμαστε, χωρίζουμε, τρώμε, χορεύουμε, βγαίνουμε, κλεινόμαστε σπίτι, πέφτουμε στα πατώματα, θυμώνουμε, βριζόμαστε, πληγωνόμαστε, γελοιοποιούμαστε, αυτοσαρκαζόμαστε, ζούμε τα μεγαλοπρεπή δράματά μας και κανείς δεν ασχολείται.
Σ’ ευχαριστώ που η ζωή είναι τελικά τόσο ωραία μες στην απλότητα και την αλήθεια της κι ας μην το είχα αντιληφθεί μέχρι σήμερα.
Ό, τι ζείτε να είναι αληθινό και πρωτίστως: ολόδικό σας. Γιατί όταν τα παραμύθια τελειώνουν, η ζωή συνεχίζεται.

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Μας βάλανε βόμβα!Αποκτήσαμε υπόσταση!

Σύμφωνα με φράση δια χειρός Μυρτώς Κοντοβά και στόματος Γεράσιμου Γεννατά, στη σειρά "Μίλα μου βρώμικα", για την τοποθέτηση τους στο εξώφυλλο περιοδικού.
Όχι, εμείς δεν γίναμε εξώφυλλο. Απλώς, έβαλαν βόμβα, η οποία και εξερράγη στις 11:40μ.μ., στο πάρκινγκ του Υπουργείου Τύπου στην Καλλιθέα. Το "εμείς" κολλάει στο ότι το πάρκινγκ του υπουργείου βρίσκεται απέναντι από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ναι,λοιπόν. Μας έδειξαν τα κανάλια -το κτίριο εννοώ- μας απέκλεισαν με κορδέλες για να μην υπάρξουν θύματα και μας έδειξαν για ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο σε πλάνο. Αλλά το σημαντικότερο: αναφέρθηκε τρεις φορές -Θεέ μου, τι συγκίνηση- η λέξη Πάντειο!
Και αφού το καννιβαλίσαμε λίγο, ας πάμε στα σοβαρά.
Οι άγνωστοι που τοποθέτησαν τον εκρηκτικό μηχανισμό στο Υπουργείο Τύπου τηλεφώνησαν γύρω στις 11 το βράδυ-δεν γνωρίζω ακριβή ώρα -της Παρασκευής, στον τηλεοπτικό σταθμό Alter και στη συνέχεια στον Antenna ως προειδοποίηση. Λίγα λεπτά αργότερα σημειώθηκε η έκρηξη. Ευτυχώς, η αστυνομία πρόλαβε να αποκλείσει τους γύρω δρόμους, ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Οι ζημιές είναι μόνο υλικές, καθώς το κτίριο είναι γυάλινο, με αποτέλεσμα ο δρόμος να έχει γεμίσει θραύσματα.
Το θέμα είναι άλλο και σοβαρότερο -εφόσον, ευτυχώς, δεν είχαμε θύματα. Με ποιο δικαίωμα κάθε ανεγκέφαλος, που νομίζει ότι με τέτοιες ενέργειες επαναστατεί, τοποθετεί βόμβες όπου βρει, ειδοποιεί τελευταία στιγμή για να μην αποφευχθεί η έκρηξη, αδιαφορώντας για ανθρώπινες ζωές και δεν πράττει αυτό που υποθέτουμε πως απαιτεί: ΣΕΒΑΣΜΟ.
Πριν μια εβδομάδα αυτή η ανεκδιήγητη οργάνωση "Συνωμοσία των Πυρήνων της φωτιάς" είπε να τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό στο προαύλιο της Βουλής, με τους εύζωνες δίπλα οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να μη μετακινηθούν -αυτό είναι ένα θέμα που χωράει πολλές συζητήσεις, αλλά όχι αυτή τη στιγμή- και με την τραγική φράση στην προκήρυξή τους:
"Απέναντι στη δημοκρατία δεν θα δείξουμε κανένα σεβασμό αλλά οργή και επίθεση"
Τα λόγια είναι περιττά όταν όποιος θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη και ενάντιο του καπιταλιστικού συστήματος και τοποθετεί τον εαυτό του ΑΠΕΝΑΝΤΙ -σε τι;- στη Δημοκρατία, χρησιμοποιώντας τις λέξεις οργή και επίθεση και υπογραμμίζοντας πως δεν θα την σεβαστεί.
Λυπάμαι που θα τους το χαλάσω, αλλά αν μάχονται το "σάπιο" σύστημα και τα σκουριασμένα μυαλά, μόλις έγιναν χειρότεροι. Όχι δεν είναι ήρωες, είναι τρομοκράτες με τη διαφορά ότι προσομοιάζουν τους φασίστες και όλους εκείνους τους ακροδεξιούς που προφανώς δεν πολυσυμπαθούν. Όσους θεωρούν εαυτούς υπεράνω όλων, όλους εκείνους που νομίζουν πως είναι οι επίγειοι θεοί. Μόνο που οι άνθρωποι δεν χρειάζονται θεούς- έχουν, ο καθένας σ' ό, τι πιστεύει. Χρειάζονται ανθρώπους, ενεργούς πολίτες, που δεν τρομοκρατούν, που δεν νιώθουν πως επιτίθενται και σ' εκείνους, που δεν τους κάνουν να νιώθουν ανασφάλεια, που δεν τους θεωρούν εγκληματίες και που δεν ελπίζουν να τους κλείσουν στη φυλακή.
Ο κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους που εύχεσαι να μην βρεθούν ποτέ στο δρόμο σου ή εσύ στο δικό τους. Περιμένεις στη στάση του λεωφορείου και έρχεται ο κάθε ανώμαλος, ηλίθιος, λιγούρης και συμπεριφέρεται σαν να έχει την εξουσία πάνω στον καθένα, ώστε να μπορεί να πράττει όπως επιθυμεί. Κανείς δεν αντιδρά κι ας υπάρχει κόσμος γύρω, γιατί όλοι φοβούνται. Φοβόμαστε να αντιδράσουμε σ' αυτόν που μας παρενοχλεί και μας δημιουργεί φόβο, μήπως και μπλέξουμε ή μήπως μας "βάλει στο μάτι". Αντί να κάνουμε κάτι για να μαζέψουν το θράσος και ό, τι άλλο τους είναι μακρύ. Έχεις το μαγαζί σου ή βρίσκεσαι στη δουλειά σου για το μηδαμινό μεροκάματό σου και ένα ωραίο πρωί, μεσημέρι, βράδυ, μπαίνει μέσα κάποιος με το όπλο, σε σημαδεύει και ζητάει να του δώσεις τα λεφτά σου. Αυτά για τα οποία έχεις χύσει ιδρώτα. Δεν φτάνει αυτό, ασκεί βία πάνω σου, γιατί θέλει και να σε ληστέψει και να εκτονώσει το θυμό του σε σένα. Φοβάσαι να βγεις απ' το σπίτι σου. Να γυρίσεις απ' τη δουλειά σου. Να βγεις μια βόλτα. Αυτό συμβαίνει. Φοβάσαι. Όλοι φοβόμαστε.
Και μέσα σ' όλα αυτά, εκεί που θυμώνεις με το κράτος, με τους νόμους, με την αστυνομία, με τον ίδιο σου τον εαυτό που δεν καλυτερεύει κάτι, έρχεται να προστεθεί ο κάθε ανόητος και ανεγκέφαλος, που στο όνομα της επανάστασης, σε κάνει να νιώθεις ακόμη πιο ανασφαλής, να φοβάσαι περισσότερο να κυκλοφορήσεις, να αισθάνεσαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί το ο,τιδήποτε και να βρεθείς σε δεινή θέση. Αντί να ανθίστανται στην εξουσία, την ενισχύουν, καθώς έτσι ζητούμε μεγαλύτερη αστυνόμευση. Δίνουν τη δικαιολογία που ψάχνει το καπιταλιστικό σύστημα- το οποίο υποτίθεται πως πολεμούν- για να γίνει ακόμη πιο ελεγκτικό.
Συγχαρητήρια, λοιπόν! Η τρομοκρατία ζει. Στηρίζει τον καπιταλισμό και διαπράττει, σκόπιμα, εγκλήματα!
Άλλη μια συνωμοσία των πυρήνων της βλακείας...


*Περιμένουμε να δούμε ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη της σημερινής έκρηξης. Μπορεί και να μας εκπλήξει.

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010

Μετανάστευση: Όταν μια χώρα δίνει την ελπίδα, σ’ αυτόν που ήρθε για να τη βρει

Την Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009 ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Μεταναστών και την Τρίτη 22 Δεκεμβρίου, το Υπουργικό συμβούλιο συνεδρίασε υπό την προεδρία του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, για να συζητήσει αναλυτικά το νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών. Το εν λόγω νομοσχέδιο, αφορά τη δυνατότητα να αποκτούν οι μετανάστες δεύτερης γενιάς, που έχουν γεννηθεί ή φοιτήσει σε σχολεία στην Ελλάδα, την ελληνική ιθαγένεια.
(Αναλυτικότερα στα: http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1758245 και http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=513644)
Εάν ψηφιστεί το νομοσχέδιο, 250.000 μετανάστες θα αποκτήσουν ελληνική υπηκοότητα, ενώ 250.000 υπολογίζεται πως θα είναι και όσοι αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου. Παρών στο υπουργικό συμβούλιο με ενεργή συμμετοχή ήταν και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο οποίος αναφερόμενος στο έργο πρόνοιας της Εκκλησίας, ζήτησε τη βοήθεια των υπουργών, με σκοπό να παρακάμπτεται η γραφειοκρατία.
Ο πρωθυπουργός υπογράμμισε πως οι μετανάστες δεν είναι εχθροί και ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του φόβου και της ανασφάλειας είναι η δημιουργία προϋποθέσεων αρμονικής συμβίωσης. «Ο φόβος είναι κακός οδηγός. Ο φόβος και η προκατάληψη θα μας στερούσε τη δυνατότητα να πάρουμε στα χέρια μας δυναμικά και ψύχραιμα το μέλλον της πατρίδας μας». Τόνισε πως «η χορήγηση ελληνικής ιθαγένειας στη δεύτερη γενιά μεταναστών είναι ένα στοίχημα που η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να μην κερδίσει». Είπε ακόμη, πως «η κυβέρνηση εγκαινιάζει μια νέα μεταναστευτική πολιτική, με στόχο μια κοινωνία ασφάλειας, ειρήνης και ανθρωπιάς.»
Από τον Φεβρουάριο του 2010, εκατόν πενήντα χιλιάδες μετανάστες θα εισαχθούν στο ελληνικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, συμβάλλοντας έτσι στην ενίσχυση του ασφαλιστικού συστήματος.
Μια μέρα αφιερωμένη στους παγκόσμιους πολίτες
Η 18η Δεκεμβρίου θεσμοθετήθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα των Μεταναστών πολύ πρόσφατα, το 2000. Για πρώτη φορά, με πρωτοβουλία του υπουργείου Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, διοργανώθηκε φέτος στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στην Αθήνα, στην πλατεία Κουμουνδούρου, μια εκδήλωση αφιερωμένη στους μετανάστες. Η πρωτοβουλία αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ένταξης Υπηκόων Τρίτων Χωρών, με σκοπό τη δημιουργία κλίματος συνεργασίας μεταξύ των ίδιων των μεταναστών και μεταξύ μεταναστών και Ελλήνων, αλλά και την ανάδειξη πολιτισμικών στοιχείων από διάφορες χώρες προέλευσης, με στόχο να προβληθεί η διαφορετικότητα και η πολιτισμική ταυτότητά τους. Το κύριο μήνυμα της εκδήλωσης ήταν “Feels Like Home”, δηλαδή «Σαν στο Σπίτι Σας».
Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι-Μουν, ενόψει της 18ης Δεκεμβρίου, επισήμανε πως «η μετανάστευση όχι μόνο δεν προκαλεί την κρίση, αλλά είναι μέρος της μακροπρόθεσμης λύσης». Η μετανάστευση αγγίζει κάθε χώρα, σημείωσε, είτε είναι χώρα προέλευσης, διακίνησης και προορισμού, είτε ο συνδυασμός και των τριών. Το 2009 υπολογίζεται πως συνολικά διακόσια εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 3% του παγκόσμιου πληθυσμού, ζούσαν εκτός της χώρας στην οποία γεννήθηκαν.
Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ κάλεσε τις κυβερνήσεις όλων των κρατών- μελών που δεν έχουν επικυρώσει ακόμη ή προσχωρήσει στη Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων Όλων των Διακινούμενων Εργαζόμενων και των Μελών των Οικογενειών, να το πράξουν, καθώς αποτελεί ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο για την προστασία των δικαιωμάτων των μεταναστών.
Μια εκτίμηση του ΟΗΕ και των αρμόδιων υπηρεσιών του για το θέμα της μετανάστευσης, υποστηρίζει πως, πριν τα τέλη της πρώτης εικοσαετίας του 21ου αιώνα, είναι πολύ πιθανό, η Ελλάδα να έχει γύρω στα 3 με 3,5 εκατομμύρια μετανάστες σε σύνολο 14 εκατομμυρίων κατοίκων. Δεν αποκλείει μάλιστα, τα ανεπτυγμένα κράτη της Ευρώπης να δεχθούν γύρω στα 100 εκατομμύρια μετανάστες μέχρι το 2020, γεγονός που θα επιφέρει ποικίλα αποτελέσματα. Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και στις ΗΠΑ, όπου ο αριθμός των μεταναστών θα ξεπεράσει τα 155 εκατομμύρια μέχρι το 2030. Οι δημογραφικές συνέπειες της μετανάστευσης στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ θα είναι θετικές, με αποτέλεσμα να επηρεάσουν ευνοϊκά την οικονομία των χωρών υποδοχής.
Οι μετανάστες που θεωρούνται το βασικό αίτιο της οικονομικής κρίσης, αποδεικνύεται πως είναι οι πλέον θιγόμενοι από αυτή, καθώς, σε όλη την Ευρώπη, το 50% των μεταναστών βρίσκεται εκτός της αγοράς εργασίας.
Η πλειοψηφία των μεταναστών – πάνω από το μισό (54,2%)- δηλώνει πως ήρθε στη χώρα μας για να εργαστεί., ενώ ένα μεγάλο μέρος που ξεπερνά το 1/5 (21,5%) δήλωσε άλλο λόγο, εκτός από την εργασία, την επανένωση της οικογένειας, τον επαναπατρισμό, το άσυλο και τις σπουδές.
Μετανάστρια λόγω…έρωταΗ Αλίνα ανήκει σ’ αυτό το 21,5%, καθώς δεν ήρθε να ζήσει στην Ελλάδα για να εργαστεί, να σπουδάσει, να ζητήσει άσυλο, να επαναπατριστεί ή για την επανένωση της οικογένειας. Οι δικοί της λόγοι είναι «καρδιάς». Η Αλίνα κατάγεται από την Ουκρανία, γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί με την μητέρα, την αδελφή και τον στρατιωτικό πατέρα της, ο οποίος βρέθηκε και έζησε την τραγωδία του Τσερνομπίλ. Πριν περίπου δέκα χρόνια αποφάσισε μαζί με τις φίλες και συμφοιτήτριές της να επισκεφθούν το καλοκαίρι για διακοπές την Ελλάδα. Ο τελευταίος τους προορισμός ήταν η Καλαμάτα. Ένα απόγευμα πήγαν σε μια καφετέρια και ο σερβιτόρος που τις εξυπηρέτησε έγινε η αιτία να κάνει την Καλαμάτα σπίτι της και την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα της.
Με το πρώτο βλέμμα κατάλαβε ότι η ζωή έφερνε τα πάνω-κάτω, αλλά οι διακοπές τελείωναν, είχε μείνει μόλις μια βδομάδα, βρισκόταν σε μια ξένη χώρα, ο σερβιτόρος ήταν ένας Έλληνας που θα μπορούσε να φλερτάρει απλώς ακόμη μια τουρίστρια. Κι όμως, ο Σάκης (ο σερβιτόρος) της υποσχέθηκε πως θα πάει να τη βρει και το έκανε. Της ζήτησε να τον παντρευτεί, έκανε τα πάντα για να πείσει τους γονείς της ότι πρέπει να την αφήσουν να έρθει να ζήσει στην Ελλάδα κι έκαναν ένα γάμο-αστραπή στην Ουκρανία, χωρίς να το ξέρει κανένας δικός του. Έπειτα, εγκαταστάθηκαν στην Καλαμάτα και απέκτησαν δυο γιους και μια ευτυχισμένη οικογένεια. Μέχρι σήμερα, δεν έχει μετανιώσει στιγμή για την απόφαση που πήρε και τη ζωή της μακριά από την πατρίδα και την οικογένειά της. Τους νοσταλγεί, τους επισκέπτονται όλοι μαζί όποτε μπορούν, αλλά δεν μετανιώνει.
Και ναι, υπήρξαν στιγμές που κατάλαβε πως ακόμη και όσοι έδειχναν να μην τους ξενίζει το ζευγάρι Έλληνα-Ουκρανής, κάποιες στιγμές φαίνονταν επικριτικοί. Δύσκολα αποδέχονται τη διαφορετικότητα, πόσο μάλλον στις κλειστές κοινωνίες. Ωστόσο, στην περιοχή υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι που έχουν κάνει μεικτούς γάμους κι έτσι δεν αισθάνονται μόνοι, αλλά και οι υπόλοιποι αρχίζουν να το θεωρούν κάτι σύνηθες πια. Η Αλίνα είναι μετανάστρια της καρδιάς, εξίσου δύσκολο με όσους έρχονται για δουλειά ή άσυλο, όσον αφορά την αντιμετώπιση, με τη διαφορά ότι υπάρχει πάντα κάποιος στο τέλος της μέρας που της θυμίζει πως βρίσκεται εκεί που ανήκει, στο σπίτι της.
Πηγές Πληροφόρησης:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4552416
http://www.nooz.gr/page.ashx?pid=9&aid=1054270&cid=8
http://www.rieas.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=705:2009-05-28-07-53-46&catid=34:political-articles-in-greek-&Itemid=76
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12337&subid=2&pubid=22603151
http://www.apogevmatini.gr/?p=57705
http://www.inegsee.gr/%CE%9C%CE%95%CE%A4%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%95%CE%A3%20%CE%9A%CE%91%CE%A4%CE%91%20%CE%A0%CE%95%CE%A1%CE%99%CE%A6%CE%95%CE%A1%CE%95%CE%99%CE%91.doc
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=143902&ct=114&dt=07/07/2002
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1758160
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1758245
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=513644
http://stavrochoros.pblogs.gr/2009/11/oi-neoi-efrwpaioi-.html