Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή...

Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δημιουργούν σχέσεις με άλλους ανθρώπους που είτε διαρκούν λίγο, είτε περισσότερο ή και ως το τέλος της ζωής τους. Ωστόσο, όλες έχουν συγκεκριμένη διάρκεια. Οι περισσότεροι, όταν αποχωρούν ή διαλύουν τη σχέση ή το γάμο τους, σκέφτονται τί πρέπει να κάνουν, αν πράττουν σωστά, αν έκαναν ό, τι καλύτερο μπορούσαν, αν θέλουν να συνεχίσουν, να προχωρήσουν, να καταλάβουν τί νιώθουν, να λυπηθούν μόνοι τους. Αν υπάρχουν παιδιά σ' ένα γάμο, πώς θα τους εξηγήσουν τί συμβαίνει χωρίς να τα πληγώσουν και κάνοντας το καλύτερο γι' αυτά, και σκέφτονται τελευταία -για να μην πω καθόλου- τι θα πουν στους υπόλοιπους.
Όταν το ζευγάρι που αποφασίζει να ρίξει αυλαία στο γάμο του είναι το πλέον προβεβλημένο από τα Μέσα, τότε όλα τα παραπάνω αλλάζουν αρκετά. Ξαφνικά, ένας χωρισμός γίνεται πρώτη είδηση, όλα τα site και τα blogs που ασχολούνται με τα τηλεοπτικά και lifestyle θέματα, το αναφέρουν συνοδευόμενο από "πικάντικες" λεπτομέρειες, υπονοούμενα για τους λόγους του χωρισμού, τα περιοδικά τυπώνουν εκτάκτως τεύχη με εξώφυλλο μια ευτυχισμένη στιγμή του εν λόγω ζευγαριού και περιεχόμενο όλες τις «αποκλειστικές» λεπτομέρειες και εκπομπές γίνονται για να συζητηθεί το «φλέγον» αυτό ζήτημα. Ναι, η Ελένη Μενεγάκη και ο Γιάννης Λάτσιος αποφάσισαν να χωρίσουν και το ανακοίνωσαν μέσω ενός λιτού mail στους δημοσιογράφους, ώστε να γλιτώσουν τα χειρότερα, αλλά ίσως να είναι και μια έξυπνη κίνηση για την επαγγελματική πορεία της παρουσιάστριας. Το ζευγάρι-«πρότυπο» με τον τέλειο γάμο, την υπέροχη οικογένεια, τον απόλυτο και άσβεστο έρωτα, την επαγγελματική επιτυχία και την οικογενειακή ευτυχία μόλις κατέρρευσε και χρειάστηκαν μόλις 58 λέξεις (τόσες μέτρησε το δελτίο ειδήσεων του Star). Το παραμύθι έγινε πραγματικότητα. Κι αυτό αποτελεί είδηση. Από το πανέμορφο κορίτσι που έζησε το όνειρο, με δύσκολα παιδικά χρόνια, που απ’ το μηδέν έγινε η αγαπημένη φίλη όλων των Ελληνίδων, αλλά και του ανδρικού πληθυσμού -αλλά δεν αποτέλεσε κίνδυνο, γιατί είναι κορίτσι για σπίτι- παντρεύτηκε έναν άντρα με υψηλό μορφωτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, ζήσαμε το γάμο, τις εγκυμοσύνες, τις γέννες, τις διακοπές, τον έρωτά τους, όλα κι ήμασταν ήσυχοι. Κι έτσι ξαφνικά, αυτή η υπέροχη ροζ φουσκίτσα έσκασε και το παραμύθι δεν τέλειωσε στο «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αλλά σ’ ένα διαζύγιο που αύριο θα κρέμεται σε όλα τα περίπτερα. Ακόμη και το διαζύγιο όμως, είχε και πολιτισμό και ησυχία, γιατί όταν χαλάς το παραμύθι δεν πρέπει και να το απομυθοποιείς.
Αυτό που με προβλημάτισε είναι πως ασχολούμαστε τόσο πολύ με κάτι τόσο προσωπικό που δεν μας αφορά. Εντάξει, όλοι έχουμε το ελάττωμα της περιέργειας, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για γνωστά πρόσωπα και παρουσιάζει ενδιαφέρον για τα Μέσα που ασχολούνται με τέτοιου είδους θέματα. Μήπως όμως αυτό είναι άλλοθι για ένα φαινόμενο που θα έπρεπε να μας απασχολεί ως κοινωνία;
Πάντα γι’ άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε τραγουδά η Χαρούλα Αλεξίου κι έχει τόσο δίκιο.
Μας ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι στο κρεβάτι και τη ζωή τους, ίσως γιατί η δική μας ζωή είναι τόσο άδεια ή άσχημη που δεν θέλουμε ούτε να την βλέπουμε ούτε να την αντιμετωπίσουμε. Έχει γεμίσει η ζωή μας με τόση μιζέρια που η μόνη μας χαρά είναι η παραμυθένια ζωή των άλλων, εκεί κρύβεται η ελπίδα που απεγνωσμένα ψάχνουμε να βρούμε. Κι όταν το παραμύθι χαλάει τότε συμπάσχουμε, αλλά και μας σοκάρει. Πιστέψαμε αυτό το όνειρο, αυτή την τελειότητα, πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει, με ποιο δικαίωμα μας σκοτώνουν την ελπίδα; Αυτό είναι απόγνωση, για τη δική μας ζωή κι είναι λυπηρό.
Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου. Μέσα τον βάζω, πρώτο και καλύτερο. Το όνειρο. Το όνειρο είναι μεγάλη υπόθεση. Η ελπίδα. Αυτό ψάχνουμε όλοι, την ελπίδα για να ζήσουμε το όνειρο. Σήμερα κατάλαβα, διαβάζοντας τα site και τα blogs –το παραδέχομαι, κι εγώ έπαθα σοκ, είχα μπει, έστω και ασυνείδητα στο παραμύθι (και τα λατρεύω τα παραμύθια!)που βγήκα απότομα- ότι όταν η ονειρεμένη ζωή και σχέση σου πουλιέται στα περίπτερα σε γυαλιστερό χαρτί κατά εκατοντάδες, μάλλον έχει γίνει εφιάλτης.
Αν λοιπόν αναλογιστούμε πόσες τέλειες σχέσεις, απόλυτους έρωτες, αγαπημένες οικογένειες είδαμε τελευταία τυπωμένες που μας έκαναν να τις θαυμάζουμε, να ζηλεύουμε, να ονειρευόμαστε κι εμείς κάτι τέτοιο, τότε ήρθε η στιγμή να αναφωνήσουμε με απέραντη ανακούφιση: Δεν είναι τόσο χάλια η δική μου ζωή, εγώ το ξέρω και απλώς προχωρώ και προσπαθώ για το καλύτερο. Οι άλλοι πρέπει και να δείχνουν τα κατάλευκα χαμόγελά τους να αστράφτουν από ευτυχία –και απ’ τη λεύκανση-, να επιδίδονται σε τρυφερούς εναγκαλισμούς και ασπασμούς και να δηλώνουν πόσο όμορφα είναι όσα ζουν! Τελικά, η ζωή μας είναι μια χαρά, γιατί είναι αληθινή.
Δεν χρειαζόμαστε μια τυπική αγκαλιά για το φωτογράφο, ένα παθιασμένο φιλί για τον κάμεραμαν, μια δήλωση έρωτος κι ευτυχίας για το δημοσιογράφο. Θέλουμε την τρυφερή αγκαλιά που γεννάται απ’ την επιθυμία, το αναπάντεχο φιλί…γιατί έτσι βρε παιδί μου, σ’ αγαπώ, το νιώθω και το κάνω. Ένα «σ’ αγαπώ», όχι σε άλλους, αλλά μόνο στον ένα άνθρωπο που τον αφορά να το ξέρει.
Κι αν όλα δεν είναι σαν τα παραμύθια, να είμαστε ευτυχισμένοι, γιατί η ζωή είναι πραγματικότητα. Στα παραμύθια συναντάς κακές μάγισσες, δηλητηριασμένα μήλα, κακούς λύκους, κακές αδερφές και περιμένεις να σωθείς από νεράιδες, νάνους, κυνηγούς ή έναν πρίγκιπα. Στη ζωή συναντάς πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους που πρέπει να κρίνεις και μόνος σου είσαι αναγκασμένος να σωθείς. Δεν εξαρτάσαι από κανέναν άλλον, μόνο απ’ τον εαυτό σου.
Όση λάμψη, χρυσόσκονη, φως, ρετούς ή ροζ συννεφάκια κι αν μας προβάλλουν, ας μην ξεχνάμε πως ό, τι λάμπει δεν είναι απαραίτητα χρυσός. Και κυρίως, πως ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο και μια κλειστή πόρτα. Αρκεί να ξέρουμε τι κρύβεται πίσω απ’ τη δική μας.
Τα νέα για το χωρισμό δυο γνωστών προσώπων και ο πανικός γύρω από αυτό, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως είμαι αξιολύπητη αν σοκάρομαι από κάτι τέτοιο και ακόμη περισσότερο, αν χωρίς καν να το καταλάβω, τέτοιες αστραφτερές σχέσεις κρατούν την ελπίδα, για τα καλύτερα που περιμένω να συμβούν, ζωντανή.
Αποφάσισα πως δεν θέλω να είμαι πια. Γι’ αυτό θα αρχίσω να απολαμβάνω και να ευχαριστώ τον καλό Θεούλη για την απλή, ταπεινή και μακριά από τα φλας ζωή μου.
Καταλαβαίνετε φαντάζομαι, πόσο τυχεροί είμαστε που αγαπάμε, πονάμε, κλαίμε, γελάμε, ερωτευόμαστε, ενθουσιαζόμαστε, απογοητευόμαστε, χωρίζουμε, τρώμε, χορεύουμε, βγαίνουμε, κλεινόμαστε σπίτι, πέφτουμε στα πατώματα, θυμώνουμε, βριζόμαστε, πληγωνόμαστε, γελοιοποιούμαστε, αυτοσαρκαζόμαστε, ζούμε τα μεγαλοπρεπή δράματά μας και κανείς δεν ασχολείται.
Σ’ ευχαριστώ που η ζωή είναι τελικά τόσο ωραία μες στην απλότητα και την αλήθεια της κι ας μην το είχα αντιληφθεί μέχρι σήμερα.
Ό, τι ζείτε να είναι αληθινό και πρωτίστως: ολόδικό σας. Γιατί όταν τα παραμύθια τελειώνουν, η ζωή συνεχίζεται.