Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Spame Πακέτο με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη και την Αλεξάνδρα Κ* την Παρασκευή 1η Φεβρουαρίου!

Την Παρασκευή 1η Φεβρουαρίου, στις 4μμ, ο μήνας ξεκινά με τη συγγραφέα και τον σκηνοθέτη της παράστασης «Να ‘ρθω μαζί σου;» που ανεβαίνει στο «104» κάθε Σάββατο και Κυριακή(από 12/1/2013). Μια παράσταση που αυτοχαρακτηρίζεται ως κωμικό ρέκβιεμ για ένα κουαρτέτο ακυρωμένων ανθρώπων σε μία αγενέστατη πόλη που καταρρέει χωρίς να τους ρωτήσει.
Η συγγραφέας του έργου Αλεξάνδρα Κ* ξεκίνησε ως ηθοποιός, στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη συγγραφή παιδικών και νεανικών βιβλίων, αλλά και θεατρικών έργων. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Κωνσταντίνος Ασπιώτης είναι ηθοποιός -φέτος πρωταγωνιστεί στα «Κόκκινα Φανάρια» στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου- και για πρώτη φορά αναλαμβάνει το ρόλο του σκηνοθέτη στην παράσταση «Να ‘ρθω μαζί σου;».
Πρωτογνωρίστηκαν στην Κέρκυρα, απ' όπου κατάγονται και στη συνέχεια τους ένωσε η σχολή του Κρατικού Θεάτρου στη Θεσσαλονίκη. Χάθηκαν, ξαναβρέθηκαν, ήθελαν να συνεργαστούν χρόνια, η Αλεξάνδρα πήγε για περαιτέρω σπουδές στην Αμερική κι επέστρεψε, ξέροντας πως δεν θέλει πια να είναι πάνω στη σκηνή, αλλά να γράφει γι' αυτούς που είναι πάνω. Ο Κωνσταντίνος παραμένει πιστός στην υποκριτική, μόνο που πια φλερτάρει έντονα και με τη σκηνοθεσία. Συμμετείχε σε πολλές παραστάσεις(μία εκ των οποίων: "Bossa Nova" σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, με τον οποίο ξανασυνεργάζεται στα "Κόκκινα Φανάρια" του Εθνικού), αλλά και σειρές και παραμένει πιστός στην τέχνη.
                  
Οι δύο νέοι και ταλαντούχοι καλλιτέχνες έρχονται να μας μιλήσουν για την παράσταση, τους ανθρώπους που διαφέρουν, όπως κι οι κόσμοι από τους οποίους προέρχονται, πώς προέκυψε η ιδέα γι’ αυτή τη δουλειά, τη συνεργασία τους, τι θέλουν να τονίσουν και να προβάλλουν μέσα από την παράσταση, ποιες είναι οι διαδρομές τους, αλλά και όσα ονειρεύονται για τη συνέχεια.
Κι ίσως να μας απαντήσουν στο ερώτημα: Τελικά, η Αθήνα είναι όντως μια αγενέστατη πόλη;
Για να μάθετε την απάντηση και όχι μόνο, συντονιστείτε την Παρασκευή 1/2 στις 4μμ στο www.spamradio.gr
Σας περιμένουμε!
Στα μικρόφωνα, όπως πάντα, η Κλεοπάτρα Γκατζάνη και η Παναγιώτα Κοντοδήμα.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Μήπως τελικά έχουμε βάλει εδώ και καιρό τις πλάτες μας μέσα στα σκουπίδια;

Μήπως τελικά είμαστε μέσα στα σκουπίδια κι αρνούμαστε να το καταλάβουμε; Μήπως αποδεχτήκαμε να βουλιάζουμε στη δυσωδία και την έχουμε συνηθίσει τόσο που ό,τι και να μας πετάξουν το βλέπουμε δώρο;
Μήπως το "μαζί" δεν είναι αληθινό; Όταν μιλάμε με τους άλλους, επικοινωνούμε πραγματικά ή απλώς σπαταλάμε χρόνο, πολύτιμο χρόνο ζωής αδειάζοντας κάρτες κινητών και γεμίζοντας λογαριασμούς εταιριών τηλεπικοινωνίας;
Πόσες φορές περιμένοντας σε μια δημόσια υπηρεσία νιώσατε ότι όλοι ξαφνικά γίνονται επικριτές των πάντων, σαν να υπάρχει μέσα σε όλους μας μια κασέτα που επαναλαμβάνει όσα μεταδίδει η τηλεόραση στα δελτία ειδήσεων, σαν να γεννηθήκαμε για να μην φταίμε σε τίποτα, αθώοι όπως ήρθαμε στον κόσμο, μέχρι να θελήσουν να μας πάρουν τη σειρά; Τότε, αλλάζουν τα πράγματα! Τότε, δεν είμαστε στην ίδια μεριά των "θυμάτων" όλοι. Τότε αλλάζουμε στρατόπεδο, γινόμαστε εχθροί!
Πόσα ψέματα μπορούμε να καταπιούμε αμάσητα, αρκεί να χαϊδεύουν τον εγωισμό μας, να μας γλυκάνουν το χάπι, πριν μας αδειάσουν στον σκουπιδοτενεκέ; Πόσα "πρέπει" θέτουμε στον εαυτό μας με βάση ένα σωρό πράγματα που, ενώ είναι ανούσια, καταδυναστεύουν τη ζωή μας; Έχετε προγραμματίσει πότε μπορείτε να ερωτευτείτε; Πότε ακριβώς μπορείτε, διαφορετικά απλώς δεν γίνεται λόγω του προγράμματος που έχετε κάνει για τη χρονιά λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους;
Έχετε νιώσει πως το γεγονός πως έχετε ακόμη να φάτε ένα κομμάτι ψωμί και το μάθει ο Τόμσεν μπορεί να σημαίνει ότι προδίδετε τη χώρα σας; Έχετε αισθανθεί ένοχοι που δεν έχετε βγει ακόμη στην επαιτεία; Επιτρέψατε να σας φοβίσουν, λίγο-λίγο, μέρα με τη μέρα, ή ακόμη και επιθετικά μέσω του κατάφωρου φασισμού;
Είπατε ποτέ ότι φταίνε για όλα τα δεινά της χώρας οι ξένοι; Ότι είναι λιγότερο άνθρωποι από εσάς; Ακούσατε κάποιον να το λέει και δεν φέρατε αντίρρηση;
Μήπως η κρίση μας αδρανοποίησε, μας έκανε να μπούμε στον αυτόματο πιλότο, αποδεχόμενοι τιμωρίες που δεν μας αξίζουν;
Για όλα αυτά μιλά η παράσταση "Πλάτες μέσα στα σκουπίδια" του Κίμωνα Ρηγόπουλου. Ένα έργο πολύ δυνατό, που ισορροπεί αριστοτεχνικά μεταξύ της σκληρής αλήθειας και του χιούμορ. Ξεδιπλώνει την πραγματικότητά μας με όλα της τα τρωτά σημεία, με όλα της τα λάθη, τα παραστρατήματα και τις πλάνες και στον αντίποδα γλυκαίνει με την αισιοδοξία ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που βλέπουν καθαρά, ότι υπάρχει ακόμη αγάπη, φλόγα και έχουμε τη δύναμη να ανατρέψουμε τα λάθη, γιατί "δεν μας πρέπει η σκυλίσια ζωή", αξίζουμε μια καλύτερη...
Κι είναι εκείνη η μαγική στιγμή με τον κ. Μωρόγιαννη στη σκηνή να απαντά στην υπάλληλο ασφαλιστικής εταιρείας που τηλεφώνησε για να του πουλήσει ένα πακέτο ασφάλειας ζωής, μετά από ώρα, αφού της λέει πως δεν έχει χρήματα, και τον ρωτά γιατί δεν της το είπε νωρίτερα, "γιατί μου ζήτησες πέντε λεπτά από τη ζωή μου κι εγώ ήμουν έτοιμος να σου δώσω πέντε χρόνια". Το κενό, το συναισθηματικό κενό των ανθρώπων δεν καλύπτεται έτσι απλά. Ο άνθρωπος πάντα θα διψά για επικοινωνία, για επικοινωνία ψυχής, καρδιάς, μυαλού, γιατί πάντα θα αποζητά την αλήθεια στα ψέματα των λέξεων. Γιατί πάντα θα θέλει λίγο χώρο στη ζωή των άλλων, μια γωνιά στο μυαλό και την καρδιά των άλλων. Κι η μοναξιά πολλές φορές δεν κρύβεται στο πλήθος, μα είναι πιο εύκολο να κάνεις πως δεν την βλέπεις, τους διευκολύνει όλους.
Το κείμενο και η σκηνοθεσία του Κίμωνα Ρηγόπουλου είναι τόσο εύστοχα, γεμάτα δύναμη, συναίσθημα, αλήθειες κι όχι εύκολες κι επιδερμικές συγκινήσεις, λαϊκισμό ή επιφανειακά αστειάκια. Είναι ένα έργο με ποιότητα, ουσία, βάθος κι αλήθεια, χωρίς φόβο, επιτήδευση και υποκρισία. Με εξαιρετική υποκριτική, ωστόσο, από τους ηθοποιούς που είναι ένας κι ένας.
Ένας πολύ μικρός χώρος καταφέρνει να γεμίζει από τις ερμηνείες των συντελεστών που ξέρουν πολύ καλά τί κάνουν και είναι φανερό πόσο έχουν αγαπήσει αυτή τη δουλειά, χωρίς άλλες πλάτες από πίσω, παρά μόνο τις δικές τους, το ταλέντο και την πίστη στο έργο που ανεβάζουν.
Ευτυχώς, αυτός ο χειμώνας, πέρα από τις γνωστές και καθιερωμένες παραστάσεις-κράχτες, έχει μια πλειάδα εξαιρετικών παραστάσεων από ανθρώπους με πολύ ταλέντο και απεριόριστη αγάπη για το θέατρο. Καλλιτέχνες που αποφάσισαν ν' ανεβάσουν έργα που ήθελαν και στα οποία πιστεύουν με όλη τους την καρδιά, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι μπορεί και να μην βγάλουν κέρδος, αλλά θέλουν να το τολμήσουν. Και πραγματικά, αξίζουν την προσπάθεια, τον κόπο, την επιμονή.
Είναι μεγάλη ευκαιρία και τύχη να πάμε να παρακολουθήσουμε αυτές τις παραστάσεις. Κατ' εμέ, είναι μέσα στις καλύτερες φετινές παραγωγές και πιστέψτε με, φέτος είδα πολλές και κυρίως πάρα πολύ καλές. Εύχομαι να δω ακόμη περισσότερες και τόσο καλές όσο η συγκεκριμένη.

"Πλάτες μέσα στα σκουπίδια" (25 στιγμιότυπα καθημερινής ζωής με φόντο την κρίση)
Παίζουν: Έλενα Αρβανίτη, Βασίλης Βλάχος, Χρήστος Ευθυμίου, Γιώργος Μωρόγιαννης, Τζένη Σκαρλάτου.

Κείμενο- Σκηνοθεσία: Κίμων Ρηγόπουλος

Αλεξάνδρεια- πολυχώρος τέχνης
Σπάρτης 14, πλατεία Αμερικής
Τηλ: 210 86 73 655

Πέμπτη: 19.30, Παρ-Σάβ. 21.15, Κυριακή: 18.30
Τιμές εισιτηρίων: 15ευρώ ενιαίο,10 ευρώ μειωμένο (Πέμπτη)

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Ο Αιμίλιος Χειλάκης μίλησε στο Spame Πακέτο για την "Αγία Ιωάννα των σφαγείων"

Την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013, στο Spame Πακέτο και το Spam Radio(www.spamradio.gr) ακούσαμε την συνέντευξη που μας παραχώρησε λίγες μέρες νωρίτερα ο ηθοποιός Αιμίλιος Χειλάκης με αφορμή την παράσταση "Η Αγία Ιωάννα των σφαγείων" του Μπρεχτ στην οποία πρωταγωνιστεί, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νίκου Μαστοράκη.
Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός είναι ένας εξαιρετικός επαγγελματίας και ίδιαιτέρως ενημερωμένος και "διαβασμένος". Για τις ανάγκες του ρόλου του διάβασε βιβλία οικονομικών με θέμα την κρίση, όπως του Γιάνη Βαρουφάκη και του Τζωρτζ Σόρος. Ουσιαστικά, ήθελε να καταλάβει τί είναι αυτό που συμβαίνει, ποιος δημιουργεί την κρίση και τί εξυπηρετεί η τελευταία σε μια κοινωνία.
Το θέμα του έργου, που γράφτηκε το 1929, με έναυσμα το περίφημο κραχ της αμερικανικής οικονομίας, ο καπιταλισμός και οι κανόνες του, η δημοκρατία που στηρίζεται επί της ουσίας σ' αυτόν και η διαχρονικότητα όσων αναδεικνύει με τη γραφή του ο Μπρεχτ είναι ένα μέρος αυτών που μας είπε. Ο Μπρεχτ είχε γράψει για όσα βιώνουμε εμείς σήμερα, απλώς κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τα μελετήσει εις βάθος στην εποχή της ευμάρειας. Αυτό ήταν και το λάθος μας.
Στη συνέχεια, αναφερθήκαμε στην πολύ ευχάριστη συγκυρία να συνεργαστεί με την συμπρωταγωνίστριά του, Βίκυ Βολιώτη την οποία εκτιμά πολύ ως επαγγελματία και ως άνθρωπο, αλλά και τον σκηνοθέτη της παράστασης, Νίκο Μαστοράκη, τον οποίο θαυμάζει για το ότι κατάφερε να κάνει ένα έργο για τους διανοούμενος πιο λαϊκό. Απευθύνεται πια στο ευρύ κοινό.
Κλείνοντας, μιλήσαμε για το θέατρο σήμερα, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζειη θεατρική παραγωγή και πώς επιλέγει τις παραγωγές στις οποίες θα συμμετάσχει ή θα ανεβάσει ο ίδιος.

Mία ενδιαφέρουσα συνέντευξη από έναν άνθρωπο με δομημένη και τεκμηριωμένη άποψη.
Υ.Γ. Και με υπέροχη φωνή,, βεβαίως.

Για να ακούσετε ολόκληρη τη συνέντευξη, κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο: http://www.mixcloud.com/SpamePaketo/spame-25-1-2013/

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Το χάσμα γενεών τα σπάει...(τα νεύρα μας)

 Οι απεργίες των μέσων μαζικής μεταφοράς είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να βιώσεις όλη την παράνοια που κρύβουν μέσα τους τα ανθρώπινα όντα. Είναι Σάββατο πρωί, δεν έχεις καμία απολύτως διάθεση να πάρεις τους δρόμους, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ για να κατέβεις στο κέντρο και να κάνεις μια χρονοβόρα δουλειά. Δεν έχει μετρό, εκεί είναι το θέμα, ξέρεις (ναι, ναι κι εσύ το ξέρεις) ότι θα ταλαιπωρηθείς αφάνταστα και κατά 99% θα κατανοήσεις πλήρως τί τραβάνε οι δόλιες, αλλά νεκρές μολαταύτα, σαρδέλες κατά την κονσερβοποίηση!
Επομένως, με όσα αποθέματα αντοχής, υπομονής, κατανόησης και κουράγιου σου έχουν απομείνει ξεκινάς το μακρύ ταξίδι (έτσι φαντάζει στα μπιρμπιλωτά, απεγνωσμένα σου μάτια) προς το κέντρο. Το βλέπεις κίτρινο-κίτρινο, με τις κεραίες του ολόρθες να πλησιάζει στη στάση, αλλά εσύ είσαι κάπως μακριά ακόμη, τότε συνειδητοποιείς πως πρέπει να τρέξεις. Και τρέχεις αλαφιασμένα μες στην κίνηση, με κάθε τρελό να παραβιάζει τα φανάρια γιατί έτσι!
Μια ανάσα πριν φτάσει στη στάση το τρόλεϊ είσαι εκεί, τί τύχη! Οι πόρτες ανοίγουν, μπαίνεις και βρίσκεις μία θέση να κάτσεις, ακόμη μεγαλύτερη τύχη. Ωραία, σκέφτεσαι, τουλάχιστον δεν θα κρέμομαι από τις χειρολαβές (ούτε θα γλιστράω σ' αυτές, όπως τραγουδούσε ο Καλλίρης χρόνια πριν) και δεν θα με ποδοπατάνε, καλά είμαστε. Χα...πόσο αθώα σκέφτεσαι, μικρό ανόητο παιδί!
Δύο στάσεις μετά μπαίνει μαζί με ένα μπούγιο ανθρώπους, που έχει κλείσει ασφυκτικά τον όποιο ανοιχτό  χώρο, κι ένας υπερήλικας (πατημένα 80+), καλοντυμένος και καλοστεκούμενος. Τώρα αρχίζει το καλό. Ανάμεσα από χέρια ανθρώπων που κρέμονται σε χειρολαβές σκύβει και ζητάει μια θέση να κάτσει. "Βεβαίως" λες και σηκώνεσαι, κάνοντας κάθε είδους ακροβατικό, κοντεύοντας να τσακιστείς και να πέσεις πάνω σε αθώους, ταλαίπωρους, συστριμωγμένους επιβάτες. Σηκώνεται κι ένας πιτσιρικάς που θα κατέβει σε λίγο, οπότε σου προσφέρει τη θέση. Κοιτάς γύρω, μήπως και κάποιος άλλος από τις ευπαθείς ομάδες θέλει, αλλά καμιά αντίδραση, οπότε κάθεσαι.
Σε κάποια από τις επόμενες στάσεις ανεβαίνει (το πώς μπήκε με τόσο κόσμο δεν μπορώ να το απαντήσω) μια γυναίκα με ένα μωρό στην αγκαλιά κι ένα κοριτσάκι δίπλα. Αθίγγανη, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, παρά μόνο για το ότι η γυναίκα στη συνέχεια φάνηκε τρομαγμένη (σε τέτοιες εποχές, έχουμε όλοι φοβηθεί). Στριμώχνεται μαζί με τους πολλούς. Στην αρχή δεν την προσέχεις, με τόσο κόσμο και τέτοια ατμόσφαιρα δεν είναι να ρεμβάζεις ή να πολυπαρατηρείς. Μετά από λίγο, λίγο τα πιτσιρικάκια, λίγο οι φωνούλες, κοιτάς. Το μωρό γελάει, η μαμά του τού λέει να χαιρετήσει, την κοιτάς να δεις αν θέλει να κάτσει, να σηκωθείς(το πού θα πας είναι άλλο θέμα), αλλά τίποτα, απλώς παίζει με το μωρό. Και ξαφνικά, ο υπερήλικας που έχει κάτσει δίπλα αρχίζει να φωνάζει σ' εσένα και την φίλη σου απέναντι στολίζοντάς σας με υπέροχους χαρακτηρισμούς σε τόνο που ξεπερνά την έννοια "απευθύνομαι σε κάποιον". Αναφέρεται στο περίφημο κι αναντικατάστατο ελληνικό "φιλότιμο" που οι νέες γενιές δεν το διαθέτουν, στην αγωγή των νέων, την ανατροφή από το σπίτι, την αναισθησία που αφήνουν μια μάνα με δυο παιδιά να στέκεται όρθια. Βρίσκει και μια μπαμπόγρια ευκαιρία κι αρχίζει κι εκείνη το στόλισμα.
Λες δεν μπορεί να το ζω αυτό τώρα! Από το πουθενά, από το τίποτα, ξεκίνησες ήσυχα-ήσυχα να ταλαιπωρηθείς για να κάνεις μια πολύωρη δουλειά (για την οποία δεν πληρώνεσαι παρεμπιπτόντως) και βρέθηκες με τον τρελό γεροξεμωραμένο που δεν έχει με ποιον να τσακωθεί, μόλις τέλειωσε κι ο Αυτιάς και πήρε το τρόλεϊ να κάνει σαματά. Απαυδείς και λες ας σηκωθούμε να τελειώνουμε, γιατί δεν έχει σκοπό να σταματήσει!
Και όντως, συνεχίζει απτόητος στο ίδιο ύφος και τόνο, με την έτερη γραία να έχει πάρει  κι αυτή φόρα! Επειδή, όμως, η φίλη δίπλα δεν είναι να τα καταπίνει αυτά, βάζει τα πράγματα στη θέση τους, πολύ ευγενικά, υψώνοντας τον τόνο της φωνής της, μπας και νιώσει ο κύριος και κλείσει τον οχετό.
Ματαίως. Για τα επόμενα 25-30 λεπτά δεν έβαλε γλώσσα μέσα. Η κυρία με τα παιδιά τελικά δεν ήθελε να κάτσει, καθώς την ρωτήσατε δύο φορές κι αρνήθηκε, την τελευταία μάλιστα, φοβήθηκε κιόλας ακούγοντας τις γκαρίδες του γεροπαράξενου. Η γυναίκα κατέβηκε δύο στάσεις μετά, εκείνος, όμως, δημιούργησε ένα θέμα από το πουθενά, έτσι για να σου φτιάξει τη μέρα. Κι αφού εκείνη δεν ήθελε να κάτσει, η οξύθυμη γραία βρήκε ευκαιρία να στρογγυλοκάτσει δίπλα στον φωνακλά (χειρότεροι από τους γέρους του Muppet show αλήθεια) και να αρχίσουν μαζί κάθε είδους σχόλιο για τη νέα γενιά που εκπροσωπείτε, την οικογένεια που σας μεγάλωσε, το πόσα πτυχία μπορεί να έχετε, αλλά ποιος άντρας θα σας πάρει και τί σπίτι θα κρατήσετε έτσι, αφού δεν έχετε ήθος. Επίσης, θεωρεί δεδομένο ότι δεν πρόκειται να φτάσετε τα χρόνια του (τον λόγο δεν τον μάθαμε) και η κορύφωση έρχεται με την ατάκα της γραίας καρακαηδόνας "την άλλη τη στατιστική την ξέρεις; Το 80% από αυτές πριν τα 18 έχει κάνει έκτρωση"...
Τα εγκεφαλικά κύτταρα και κάθε ίχνος λογικής αυτοπυρπολήθηκε εις ένδειξη διαμαρτυρίας.
Η πίεσή σου βρέθηκε σε πρωτόγνωρα ύψη, αλλά η μαγεία δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή της. Πλατεία Ομονοίας. Πανό για το αντιρατσιστικό συλλαλητήριο. Το ζεύγος της κολάσεως το βλέπει(που το πιστεύω, ακόμη κι απ' την κόλαση θα τους έδιωχναν, δεν αντέχονται), ο γέροντας αναρωτιέται τί γράφει, εκείνη του απαντά. "Έξω οι νεοναζί". Εκείνος ρωτά "ποιοι τα γράφουν αυτά;". Εκείνη δίνει απάντηση σε άλλο ερώτημα, στο για ποιους.
"Ε, δεν ξέρεις τώρα για ποιους τα γράφουν...για την Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή, όμως, βοηθάει τους ηλικιωμένους!" Τόμπολα! Πες το έτσι καλή μου, κακή, ξινή, κακιασμένη και απαρχαιωμένη, ξεχασμένη απ' το Θεό(τί καλή που γίνομαι ώρες-ώρες!) μπαμπόγρια! Πες το να καταλάβουμε πόση μούχλα και δυσωδία κρύβει ο επίσης αραχνιασμένος σου εγκέφαλος. Μίλα!
Και μόλις το ακούς, δεν μπορείς παρά να πεις δυνατά αυτό ακριβώς: "Ε, πες το, τόση ώρα, να καταλάβουμε! Έτσι, εξηγείται το πρόβλημα." Κι ευτυχώς, συμφωνούν μαζί σου κι άλλοι επιβάτες, να μην νιώθεις μόνος στη χώρα της παράνοιας.
Επιτέλους, το τρόλεϊ φτάνει στο τέρμα, και ξεφορτώνεσαι τους υστερικούς, προσβλητικούς, εκνευριστικούς και γελοίους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο σεβασμός δεν χαρίζεται, κερδίζεται κι αυτοί σίγουρα δεν τον αξίζουν. Συμπέρανα, έχοντας συγκρατηθεί να μην μιλήσω όσο δεν πήγαινε, ότι οι παραξενιές οι σοβαρές δεν εμφανίζονται λόγω ηλικίας, σ' ακολουθούν μια ζωή. Οι γλυκείς κι ευγενικοί άνθρωποι στα νιάτα τους, είναι γλυκείς και στα γεράματά τους, οι ξινοί, κακιασμένοι και λάτρεις των διαπληκτισμών και της φασαρίας, επίσης. Δεν εμφανίζεται ξαφνικά, ως νόσος. Είσαι πάντα ο εαυτός σου κι αν ούτε τα χρόνια κατάφεραν να μαλακώσουν την γελοιότητα και μνησίκακη επικριτικότητά σου, τότε δεν σώζεσαι, τζάμπα έζησες.
Κι έτσι, μαζί με την απεργία που σου ταράζει το νευρικό σύστημα και νιώθεις αποκλεισμένος και κλαις και τα λεφτάκια που δεν σου περισσεύουν, αλλά τα έδωσες για να πάρεις τη μηνιαία κάρτα και δεν μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις, έχεις κάθε τρελό να βγαίνει στο δρόμο χωρίς να τον φωτίζει μια πινακίδα νέον που να γράφει "ΠΡΟΣΟΧΗ! Κινητός κίνδυνος-βόμβα έτοιμη να εκραγεί". Να σε προειδοποιεί, να ξέρεις τί να αποφύγεις ως άνθρωπος κι εσύ.
Τουλάχιστον, ήμασταν δύο μαζί, να έχουμε ένα αποκούμπι στον παραλογισμό, γιατί κι εκεί ακόμη η καλή παρέα πάντα χρειάζεται.
Πφφ... Ευτυχώς, στον αντίποδα υπάρχουν κάτι γλυκύτατα πλάσματα που μέσα από το βάρος τον χρόνων αναδύουν μια γλύκα παλιά και διαχρονική, σαν γλυκό τριαντάφυλλο.
Γιατί οι άνθρωποι είναι σαν τα λαχεία, ποτέ δεν ξέρεις αν θα κερδίσεις τον πρώτο αριθμό, αλλά δεν σταματάς να ελπίζεις. Κι αν είσαι τυχερός, θα σου τύχει πολλές παραπάνω από μία.

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

"Θα βάλει φωτιά και θα αναχωρήσει. Για πού;"* Παύλος Μάτεσις (1933-2013)

              
Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω, μερικές φορές αυτό που νιώθεις δεν βρίσκει τις κατάλληλες λέξεις να εκφραστεί. Σήμερα το πρωί, 20 Ιανουαρίου 2013, έφυγε από τη ζωή ο Παύλος Μάτεσις. Ήταν 80 ετών. Εδώ και δύο χρόνια νοσηλευόταν σε ιδιωτική κλινική για αποθεραπεία έπειτα από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο το 2010 κατά τη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης. Τί ειρωνεία! Ένας θεατρικός συγγραφέας που λάτρευε το θέατρο κι αυτό ήταν ο λόγος που ξεκίνησε η σχέση του με τη συγγραφή, σε μια θεατρική αίθουσα ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση και του στέρησε την ικανότητα του λόγου. Δυστυχώς, δεν μπόρεσε να επανέλθει κι ειλικρινά, πιστεύω πως ένας άνθρωπος με το δικό του ταλέντο είχε πάρα πολλά να πει και να γράψει, που θα πρέπει να ήταν μαρτυρικό να μην μπορεί να το κάνει.
Η γραφή του Παύλου Μάτεσι μπήκε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου, αλλά ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Λάτρεψα τον τρόπο που έγραφε, τις εικόνες που δημιουργούσε, την λεπτή ειρωνεία αποδομώντας την σοβαροφάνεια των χαρακτήρων, έπαιζε μ' αυτούς, δεν φοβόταν την ασχήμια που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι, γιατί αποτυπώνοντάς την δημιουργούσε κάτι σημαντικότερο της ομορφιάς. Παρήγε αλήθεια, ουσία, τέχνη, μια φανταστική αναπαράσταση της πραγματικότητας, διαχρονικότητα και την απόδειξη ότι οι άνθρωποι παραμένουμε ζώα με άγρια ένστικτα, αλλά και κατάφωρη υποκρισία.
Φεύγει από τη ζωή αφήνοντας βιβλία που αγαπήθηκαν μέσα από τα αλγεινά αισθήματα που προκάλεσαν στους αναγνώστες τους, αυτό θα πει ταλέντο. Ο Παύλος Μάτεσις δεν είναι ένας άνθρωπος που ξέρω ή που μπορώ να πω πως ξέρω, είναι εκείνος, όμως, που μ' έκανε να χαμογελάσω διακρίνοντας αυτή την αριστοτεχνική του ειρωνεία προς τους χαρακτήρες του πίσω από τις λέξεις αυτών. Ο συγγραφέας που στη μέση της όγδοης δεκαετίας της ζωής του έγραψε κάτι τόσο σουρεαλιστικό και πρωτοποριακό, όπως το Graffito, που δεν πιστεύω πως θα κατάφερνε το εν δέκατο αυτού νεότερός του.
Σήμερα νιώθω μια βαθιά θλίψη, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω γιατί τόσο έντονη, από τη στιγμή που τα βιβλία του υπάρχουν, μπορώ να τα διαβάσω όλα και ειδικά, αφού δεν τον γνώρισα ποτέ προσωπικά. Είναι ένα συναίσθημα επιφορτισμένο με τον θαυμασμό, τον σεβασμό και την απεριόριστη εκτίμηση στο ταλέντο του που μας κάνουν να πιστεύουμε στην αθανασία των ανθρώπων. Η συνειδητοποίηση πως η μνήμη και το έργο θα μείνουν, αλλά οι άνθρωποι όχι, όσο κι αν τους θαυμάζεις είναι που πονά περισσότερο.
Μία συνέντευξη του Παύλου Μάτεσι στην Σοφία Τσιλιγιάννη το 2002 είναι κάτι μηδαμινό μπροστά στην αξία του, για να μπούμε λίγο στον κόσμο του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα και μυθιστοριογράφου.

Αφιέρωμα στον Παύλο Μάτεσι- Εκπομπή "Οι Έλληνες" ΝΕΤ (2002)

Άρθρα για εκείνον και συνεντεύξεις του:

* "Μύρτος" (2004) εκδ. Καστανιώτη

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Οι Trio Brio ήρθαν, μας δρόσισαν και έκαναν ποδαρικό για το 2013

                            
Την Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013 ποδαρικό στο Spame Πακέτο για τη νέα χρονιά έκαναν οι Trio Brio, μία φρέσκια και μελωδική ακουστική μπάντα. Στο στούντιο βρέθηκαν οι δύο εκ των τριών δεσποινίδων, η Ντίνα Φαλλιέρα και η Ήλια Τσάρα (η απούσα είναι η Γιώτα Σμαράιδου) και μας μίλησαν για το πώς ασχολήθηκαν με τη μουσική, πώς γνωρίστηκαν μεταξύ τους και πώς αποφάσισαν να φτιάξουν αυτή τη μπάντα. Οι μουσικές τους επιλογές ετερόκλητες, ωστόσο, αυτό είναι και το μαγικό στοιχείο στη συνεργασία τους, καθώς δημιουργούν κάτι εντελώς διαφορετικό από τα είδη που ακούν καθεμία ξεχωριστά.
Μέχρι στιγμής έχουν ασχοληθεί με διασκευές αγαπημένων τους κομματιών, ενώ τώρα ξεκινούν να δημιουργούν τις δικές τους πρωτότυπες συνθέσεις. Δεν βιάζονται όσον αφορά την μουσική τους εξέλιξη, προτιμούν τα αργά και σταθερά βήματα κι έτσι, παρόλη την μεγάλη τους αγάπη για τη μουσική, δεν έχουν κυνηγήσει τη δισκογραφία.
Συνεχίζουν τα live τους και ασχολούνται με όλα όσα κάνουν πέραν της μουσικής -αν υπάρχουν και ποια είναι, μπορείτε να τα ακούσετε στην εκπομπή.
Το επόμενο προγραμματισμένο live τους είναι την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013 στις 21.30 στο Rock Around the Clock στην Πετρούπολη (Χάλκης 1, πλατεία Πετρούπολης).
Αν θέλετε να ακούσετε όλα τα ενδιαφέροντα που μας είπαν οι Trio Brio, δεν έχετε παρά να πατήσετε εδώ:


Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Ο Αιμίλιος Χειλάκης στο Spame Πακέτο την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου!

               


Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός Αιμίλιος Χειλάκης παραχώρησε στην εκπομπή μας μία συνέντευξη με αφορμή την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί "Η Αγία Ιωάννα των σφαγείων" του Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013 στις 4μμ θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε όλα όσα μας είπε για το έργο του Μπρεχτ και τη διαχρονικότητά του, τον ρόλο του, τη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Νίκο Μαστοράκη, την συμπρωταγωνίστριά του Βίκυ Βολιώτη, αλλά και για το θέατρο σήμερα.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης σε μία ραδιοφωνική συνέντευξη που ξεκινά από την κρίση του 1929 για να φτάσει στην κρίση του σήμερα.
Συντονιστείτε την Παρασκευή 25/1 στις 4μμ στο www.spamradio.gr

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Για να ξεκινήσει καλά η χρονιά θέλει μπρίο...Trio Brio!

                                      
Την Παρασκευή 11 Ιανουαρίου, στο πρώτο Spame Πακέτο της χρονιάς, μάς κάνουν ποδαρικό για το 2013 οι «Τrio Brio». Πρόκειται για ένα καινούργιο pop, jazzy, alternative ακουστικό girl band όπως οι ίδιες αυτοσυστήνονται, που αποτελείται από τις Ντίνα Φαλλιέρα (πιάνο, φλάουτο, κρουστά, φωνή), Ήλια Τσάρα (ηλεκτροακουστική, ηλεκτρική κιθάρα, κρουστά, φωνή) και Γιώτα Σμαράιδου (ηλεκτρικό τσέλο, σαξόφωνο, ούτι, κρουστά, φωνή). Οι τρεις τους, παιδικές φίλες που από το 2011 δημιούργησαν τη μπάντα, έχουν ασχοληθεί με τη διασκευή ξένων και ελληνικών κομματιών σύμφωνα με τις δικές τους μουσικές προτιμήσεις. Ετοιμάζουν, ωστόσο, εδώ και λίγο καιρό και τις δικές τους πρωτότυπες συνθέσεις, τις οποίες αν κρίνουμε από τις επιρροές τους, θα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Έρχονται, λοιπόν, να μας μιλήσουν για το πώς δημιουργήθηκε αυτή η μπάντα, τις μουσικές τους επιρροές, τα επόμενα σχέδιά τους και ν’ ακούσουμε τη δική τους εκδοχή στα τραγούδια που αγαπούν.
Για να ξεκινήσει καλά η χρονιά θέλει φρέσκο αέρα και νέα ξεκινήματα, το δικό μας ξεκίνημα διαθέτει την απαιτούμενη φρεσκάδα και ένα στούντιο γεμάτο γυναίκες. Τί σημαίνει αυτό για την συνέχεια...θα δείξει!
Συντονιστείτε στο www.spamradio.gr στις 4μμ για ένα μπριόζικο καλωσόρισμα στη νέα χρονιά!
Στα μικρόφωνα, όπως πάντα(διαχρονικές αξίες), η Κλεοπάτρα Γκατζάνη και η Παναγιώτα Κοντοδήμα.
Ελάτε να περάσουμε ένα...γούρικο δίωρο!

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Κάνε μια νέα αρχή...

Ένα πολύ όμορφο τραγούδι από τον Νίκο Πορτοκάλογλου για τα νέα ξεκινήματα που χρειαζόμαστε, αφήνοντας ό,τι μας βάραινε στο παρελθόν!
Για τη νέα χρονιά, λοιπόν, ας κάνουμε και μια νέα αρχή σε όλους τους τομείς, κρατώντας τα σημαντικά, αλλά κάνοντάς τα ακόμη καλύτερα.
Να έχουμε μια χρονιά καλύτερη από κάθε προηγούμενη με υγεία, αγάπη, χαρά, ηρεμία, αισιοδοξία, δημιουργικότητα και επιμονή, όχι απογοητεύσεις!

Νίκος Πορτοκάλογλου- Νέα αρχή