Μήπως το "μαζί" δεν είναι αληθινό; Όταν μιλάμε με τους άλλους, επικοινωνούμε πραγματικά ή απλώς σπαταλάμε χρόνο, πολύτιμο χρόνο ζωής αδειάζοντας κάρτες κινητών και γεμίζοντας λογαριασμούς εταιριών τηλεπικοινωνίας;
Πόσες φορές περιμένοντας σε μια δημόσια υπηρεσία νιώσατε ότι όλοι ξαφνικά γίνονται επικριτές των πάντων, σαν να υπάρχει μέσα σε όλους μας μια κασέτα που επαναλαμβάνει όσα μεταδίδει η τηλεόραση στα δελτία ειδήσεων, σαν να γεννηθήκαμε για να μην φταίμε σε τίποτα, αθώοι όπως ήρθαμε στον κόσμο, μέχρι να θελήσουν να μας πάρουν τη σειρά; Τότε, αλλάζουν τα πράγματα! Τότε, δεν είμαστε στην ίδια μεριά των "θυμάτων" όλοι. Τότε αλλάζουμε στρατόπεδο, γινόμαστε εχθροί!
Πόσα ψέματα μπορούμε να καταπιούμε αμάσητα, αρκεί να χαϊδεύουν τον εγωισμό μας, να μας γλυκάνουν το χάπι, πριν μας αδειάσουν στον σκουπιδοτενεκέ; Πόσα "πρέπει" θέτουμε στον εαυτό μας με βάση ένα σωρό πράγματα που, ενώ είναι ανούσια, καταδυναστεύουν τη ζωή μας; Έχετε προγραμματίσει πότε μπορείτε να ερωτευτείτε; Πότε ακριβώς μπορείτε, διαφορετικά απλώς δεν γίνεται λόγω του προγράμματος που έχετε κάνει για τη χρονιά λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους;
Έχετε νιώσει πως το γεγονός πως έχετε ακόμη να φάτε ένα κομμάτι ψωμί και το μάθει ο Τόμσεν μπορεί να σημαίνει ότι προδίδετε τη χώρα σας; Έχετε αισθανθεί ένοχοι που δεν έχετε βγει ακόμη στην επαιτεία; Επιτρέψατε να σας φοβίσουν, λίγο-λίγο, μέρα με τη μέρα, ή ακόμη και επιθετικά μέσω του κατάφωρου φασισμού;
Είπατε ποτέ ότι φταίνε για όλα τα δεινά της χώρας οι ξένοι; Ότι είναι λιγότερο άνθρωποι από εσάς; Ακούσατε κάποιον να το λέει και δεν φέρατε αντίρρηση;
Μήπως η κρίση μας αδρανοποίησε, μας έκανε να μπούμε στον αυτόματο πιλότο, αποδεχόμενοι τιμωρίες που δεν μας αξίζουν;
Για όλα αυτά μιλά η παράσταση "Πλάτες μέσα στα σκουπίδια" του Κίμωνα Ρηγόπουλου. Ένα έργο πολύ δυνατό, που ισορροπεί αριστοτεχνικά μεταξύ της σκληρής αλήθειας και του χιούμορ. Ξεδιπλώνει την πραγματικότητά μας με όλα της τα τρωτά σημεία, με όλα της τα λάθη, τα παραστρατήματα και τις πλάνες και στον αντίποδα γλυκαίνει με την αισιοδοξία ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που βλέπουν καθαρά, ότι υπάρχει ακόμη αγάπη, φλόγα και έχουμε τη δύναμη να ανατρέψουμε τα λάθη, γιατί "δεν μας πρέπει η σκυλίσια ζωή", αξίζουμε μια καλύτερη...
Κι είναι εκείνη η μαγική στιγμή με τον κ. Μωρόγιαννη στη σκηνή να απαντά στην υπάλληλο ασφαλιστικής εταιρείας που τηλεφώνησε για να του πουλήσει ένα πακέτο ασφάλειας ζωής, μετά από ώρα, αφού της λέει πως δεν έχει χρήματα, και τον ρωτά γιατί δεν της το είπε νωρίτερα, "γιατί μου ζήτησες πέντε λεπτά από τη ζωή μου κι εγώ ήμουν έτοιμος να σου δώσω πέντε χρόνια". Το κενό, το συναισθηματικό κενό των ανθρώπων δεν καλύπτεται έτσι απλά. Ο άνθρωπος πάντα θα διψά για επικοινωνία, για επικοινωνία ψυχής, καρδιάς, μυαλού, γιατί πάντα θα αποζητά την αλήθεια στα ψέματα των λέξεων. Γιατί πάντα θα θέλει λίγο χώρο στη ζωή των άλλων, μια γωνιά στο μυαλό και την καρδιά των άλλων. Κι η μοναξιά πολλές φορές δεν κρύβεται στο πλήθος, μα είναι πιο εύκολο να κάνεις πως δεν την βλέπεις, τους διευκολύνει όλους.
Το κείμενο και η σκηνοθεσία του Κίμωνα Ρηγόπουλου είναι τόσο εύστοχα, γεμάτα δύναμη, συναίσθημα, αλήθειες κι όχι εύκολες κι επιδερμικές συγκινήσεις, λαϊκισμό ή επιφανειακά αστειάκια. Είναι ένα έργο με ποιότητα, ουσία, βάθος κι αλήθεια, χωρίς φόβο, επιτήδευση και υποκρισία. Με εξαιρετική υποκριτική, ωστόσο, από τους ηθοποιούς που είναι ένας κι ένας.
Ένας πολύ μικρός χώρος καταφέρνει να γεμίζει από τις ερμηνείες των συντελεστών που ξέρουν πολύ καλά τί κάνουν και είναι φανερό πόσο έχουν αγαπήσει αυτή τη δουλειά, χωρίς άλλες πλάτες από πίσω, παρά μόνο τις δικές τους, το ταλέντο και την πίστη στο έργο που ανεβάζουν.
Ευτυχώς, αυτός ο χειμώνας, πέρα από τις γνωστές και καθιερωμένες παραστάσεις-κράχτες, έχει μια πλειάδα εξαιρετικών παραστάσεων από ανθρώπους με πολύ ταλέντο και απεριόριστη αγάπη για το θέατρο. Καλλιτέχνες που αποφάσισαν ν' ανεβάσουν έργα που ήθελαν και στα οποία πιστεύουν με όλη τους την καρδιά, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι μπορεί και να μην βγάλουν κέρδος, αλλά θέλουν να το τολμήσουν. Και πραγματικά, αξίζουν την προσπάθεια, τον κόπο, την επιμονή.
Είναι μεγάλη ευκαιρία και τύχη να πάμε να παρακολουθήσουμε αυτές τις παραστάσεις. Κατ' εμέ, είναι μέσα στις καλύτερες φετινές παραγωγές και πιστέψτε με, φέτος είδα πολλές και κυρίως πάρα πολύ καλές. Εύχομαι να δω ακόμη περισσότερες και τόσο καλές όσο η συγκεκριμένη.
"Πλάτες μέσα στα σκουπίδια" (25 στιγμιότυπα καθημερινής ζωής με φόντο την κρίση)
Παίζουν: Έλενα Αρβανίτη, Βασίλης Βλάχος, Χρήστος Ευθυμίου, Γιώργος Μωρόγιαννης, Τζένη Σκαρλάτου.
Κείμενο- Σκηνοθεσία: Κίμων Ρηγόπουλος
Αλεξάνδρεια- πολυχώρος τέχνης
Σπάρτης 14, πλατεία Αμερικής
Τηλ: 210 86 73 655
Πέμπτη: 19.30, Παρ-Σάβ. 21.15, Κυριακή: 18.30
Τιμές εισιτηρίων: 15ευρώ ενιαίο,10 ευρώ μειωμένο (Πέμπτη)
