Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Οι φίλοι, αυτό είναι ευτυχία! Σ' όποιον αρέσουμε...

Μ' αρέσουν οι στιγμές με ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπούν, γιατί είναι οι μόνες που αξίζουν. Θα ήθελα να ευχηθώ, από σήμερα για τα αυριανά της γενέθλια, σε έναν άνθρωπο που υπεραγαπώ και είναι οικογένεια, να είναι πάντοτε καλά, να πλέει σε ωκεανούς αληθινής αγάπης, ευτυχίας, να αφήνεται σε αγκαλιές ανθρώπων που την αγαπούν, σε χέρια που ξέρουν να φροντίζουν και να προστατεύουν, να χαμογελά από την καρδιά της και να ονειρεύεται όλα αυτά τα υπέροχα που, τελικά ναι, θα της φέρει η ζωή. Και πάντα να είμαστε όλοι μαζί, δίπλα για να αλληλοστηριζόμαστε, μπροστά για να προστατεύουμε, χέρι-χέρι για να μην φοβόμαστε, αγκαλιά για να αισθανόμαστε και μέσα στην καρδιά γιατί αγαπιόμαστε.

Το κείμενο δεν έχει σκοπό να γίνει μια δημόσια ευχή, τα αισθήματα προς τους άλλους έχουν αξία όταν είναι ιδιωτικά, απλώς είναι η αφορμή για την οποία γράφω κι αξίζει ειδική μνεία. Χρόνια υπέροχα κι αληθινά, Κλεώ μου!
Οικογένεια...όχι δεν είναι οι εξ αίματος συγγενείς, γι' αυτούς υπάρχει ο πολύ κακός ηχητικά όρος "σόι". Οικογένεια είναι οι άνθρωποι που δεν τους βρίσκεις μόλις γεννηθείς, που δεν είναι εκεί πριν από σένα και η σχέση σου μαζί τους είναι προκαθορισμένη πριν καν υπάρξεις ως ιδέα στους γεννήτορές σου, που είσαι αναγκασμένος πολλούς από αυτούς να τους βλέπεις θες δεν θες κατά τη διάρκεια της ζωής σου πάμπολλες φορές. Οικογένεια -πέρα από τους γονείς και τα αδέρφια μας, που όσο κι αν μας εκνευρίζουν ή θα θέλαμε να αλλάξουμε διάφορα πάνω τους, δεν θα τους αλλάζαμε ποτέ και με κανέναν (μαζοχισμός, παιδί μου, τί περιμένεις!)- είναι αυτοί οι λίγοι που συναντάμε στη ζωή σπάνια, γνωρίζουμε σιγά-σιγά, ανακαλύπτουμε τις πτυχές του χαρακτήρα τους, τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους, τους αγαπάμε ολόκληρους με όσα μας αρέσουν, αλλά και όσα μας εκνευρίζουν, επιλέγουμε και μας επιλέγουν για να υπάρχουμε ο ένας στη ζωή του άλλου, μας λένε την αλήθεια, ακόμη κι όταν πονάει γιατί νοιάζονται, φροντίζουν τις πληγές και τα τραύματα, χαίρονται με την χαρά μας πιο πολύ κι από μας και λυπούνται με τη στενοχώρια μας, γιατί δεν θέλουν να είμαστε λυπημένοι, μας κρατάνε το χέρι στα δύσκολα, μας ωθούν σ' αυτά που φοβόμαστε να κάνουμε μόνοι μας, γιατί ξέρουν πως είναι το καλύτερο για μας, γίνονται το πιο γερό στήριγμα, συνεχίζουν να μας αγαπάνε γνωρίζοντας όλα μας τα ελαττώματα, τα οποία τους εκνευρίζουν, αλλά δεν κατακρίνουν, βλέπουν την ομορφιά μέσα και πάνω μας που ούτε εμείς οι ίδιοι βλέπουμε, μας πληγώνουν περισσότερο από κάθε άλλον κάποιες στιγμές, όχι συνειδητά, αλλά όλοι άνθρωποι είμαστε κι έχουμε δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα τους αγαπάμε, γι' αυτό και πληγωνόμαστε. Ξέρουν το χιούμορ μας κι ανακαλύπτουμε ένα νέο μαζί, αναπτύσσουμε έναν δικό μας λεκτικό, οπτικό, συναισθηματικό και πνευματικό κώδικα επικοινωνίας που δεν επιτρέπει εξωτερικές επιδράσεις, νιώθουμε ελεύθεροι μέσα στη σχέση μας μ' εκείνους και αισθανόμαστε υπεύθυνοι και για τους φίλους μας, γιατί είναι πια η οικογένειά μας. Αυτή που δημιουργήσαμε εμείς και ό, τι κι αν γίνει στη ζωή μας, θα έχουν πάντα έναν ιδιαίτερο ρόλο και μια ξεχωριστή θέση, θα είναι προτεραιότητα.

Είναι τεράστια ευτυχία να έχεις ανθρώπους που να αγαπάς και να σ' αγαπάνε τόσο βαθιά κι αληθινά, κυρίως όπως χρειάζεσαι. Το αντιλαμβάνεσαι βλέποντας γύρω σου ψεύτικες σχέσεις, ανταγωνιστικές "φιλίες", δημοσιοσχετίστικες "αγάπες", την ευκολία με την οποία χρησιμοποιείται η λέξη φίλος, αλλά πρωτίστως μέσα από την προσωπική εμπειρία που σε μαθαίνει πως οι φίλοι δεν φυτρώνουν παντού, δεν βρίθει ο τόπος, αλλά είναι είδος προστατευόμενο, σπάνιο, προς εξαφάνιση.
Η μαγεία είναι πως δεν μπορείς να ταιριάξεις με όλους, γι' αυτό κι η φιλία είναι πράγμα ανεκτίμητο. Το να καταφέρνεις να αλλάζεις παράλληλα με τους ανθρώπους που αγαπάς, ώστε να συνεχίζετε μαζί κι όχι ν' ανακαλύπτεις πως κόπηκε το δέσιμο, αυτό είναι η πραγματική φιλία.
Τέσσερις άνθρωποι, δεν ξέρω αν είναι λίγοι ή πολλοί, αλλά είναι όσοι αγαπάω κι είναι οι φίλες μου. Δεν θα τις άλλαζα με κανέναν! Είναι πολύ ωραίο να αγκαλιάζεις χωρίς να πρέπει να εξηγείς γιατί, να καταλαβαίνουν χωρίς λόγια και να ανταποδίδουν, αλλά και να έχεις εκείνη την ανησυχία μήπως ποτέ πάψουν να είναι δίπλα σου, γιατί είναι πολύτιμες για σένα.
Για όλους τους υπόλοιπους που δεν καταλαβαίνουν τί σημαίνει αυτό γιατί δεν το έχουν ζήσει, που κρίνουν, κατακρίνουν, επικρίνουν, ξινίζουν, κρύβονται πίσω από γυάλες, τοίχους, ηθικοπλαστικές αηδίες, ή νομίζουν πως φιλία είναι να είσαι ίδιος με τον άλλο, ένα κακέκτυπο, για να είσαι αποδεκτός, δημοφιλής ή, από την άλλη, να θεωρείσαι "υπόδειγμα" μιας θέσης, κατάστασης ή σχέσης: Σ' όποιον αρέσουμε για τους άλλους ΔΕΝ θα μπορέσουμε.
Αφήνουμε την υποκρισία και τον καθωσπρεπισμό σ' αυτούς που τον υποστηρίζουν. Δεν μπορούμε να είμαστε ίδιοι, ούτε με τους φίλους ούτε με τους συγγενείς ούτε με τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά γι' αυτό έχουμε τους φίλους, γιατί αυτοί μας καταλαβαίνουν και μας αγαπούν άνευ όρων.
Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, αυτό είναι το ωραίο! Η ευτυχία είναι στις στιγμές που ζεις με τους ΔΙΚΟΥΣ σου ανθρώπους, τους φίλους σου!

Για τους πραγματικούς φίλους:
"Όταν έχω εσένα κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο δεν φοβού κανένα. Εγώ κι εσύ στον κόσμο τον απάνθρωπο. Εσύ κι εγώ. Όταν έχω εσένα, μπορώ να βάψω με ασήμι τη σκουριά, μπορώ να κοιμηθώ με σιγουριά, να πιάσω με τα χέρια μου τους δράκους να σκοτώσω. Όταν έχω εσένα αντέχω, πάω δίπλα στον γκρεμό, το ξέρω, έχω ένα χέρι να πιαστώ, κοντά μου έναν άνθρωπο τα χρόνια μου να ενώσω":
http://www.youtube.com/watch?v=-FZoltu5t5c

"Οι φίλοι", γιατί η Χαρούλα είναι μετρ του είδους:
http://www.youtube.com/watch?v=7sujO7xYHwc

http://www.youtube.com/watch?v=wLRZMT2vx_Y&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=L07Uck8N6k0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=Kp_Baj9QDgE&feature=related

Και οδηγίες προς "ναυτιλλομένους" όσον αφορά τους φίλους μας:
http://www.youtube.com/watch?v=7gnRMPsHN1E

Υ.Γ. Μπουκλίτσα, αφιερωμένο- εκτός από την αυτονόητη ;-)  -και με πολλή τρέλα!
Αλκίνοος Ιωαννίδης: http://www.youtube.com/watch?v=IMx_vEr9Vjg&feature=related
Και φυσικά ευχές από Happy Hipo:
http://www.youtube.com/watch?v=rEc8rGonrQw&feature=fvw

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Brand name: Ελλάδα


Αν η Ελλάδα ήταν αίρεση θα είχε φανατικούς λάτρεις και φανατικούς πολέμιους.
Η γοητεία της Ελλάδας είναι η Ιστορία της. Ο πολιτισμός που προήγε από την αρχαιότητα και παραμένει διαχρονικός, η αρχιτεκτονική που βλέπουμε στα σπαράγματα της αρχαιότητας, στα μνημεία. Η φιλοσοφία που ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνέει συγγραφείς, ποιητές, ολόκληρους λαούς. Τα θεατρικά έργα και τα έπη που είναι αναλλοίωτα και προφητικά, αλλά και η ευλογία αυτής της χώρας να βρέχεται από θάλασσα από τρεις μεριές και να μετρά 6.000 νησιά από τα οποία μόνον τα 127 κατοικούνται (τα 79 μόνον έχουν πάνω από 100 κατοίκους).
Μια χώρα με ποικιλομορφία, καθώς έχει υπέροχες παραλίες, αλλά και βουνά με κάθε είδους βλάστηση στα οποία μπορείς να αναρριχηθείς ή το χειμώνα να κάνεις σκι στις πλαγιές τους. Οι εναλλαγές του τοπίου, τελικά, μάλλον συμβάλλουν και στην ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων που είναι πολύ διαφορετική από των υπόλοιπων Ευρωπαίων και όχι μόνον.
Το κλίμα είναι ίσως ο καταλυτικός παράγοντας για τον οποίο επισκέπτονται την Ελλάδα οι ξένοι τουρίστες. Ακόμη και οι πιο κρύες ημέρες για μας είναι ιδανικές για τους βορειότερους λαούς. Έχουμε θεωρητικά τρεις μήνες καλοκαίρι, αλλά ουσιαστικά γύρω στους τέσσερις με πέντε. Άλλωστε, τα πρώτα μπάνια των τολμηρών ξεκινούν αρχές Μαΐου και τελειώνουν τέλη Σεπτέμβρη με αρχές Οκτώβρη. Αυτό δείχνουν και τα στοιχεία, το 70% των επισκέψεων λαμβάνει χώρα στο διάστημα αυτό (μεταξύ Μαΐου και Οκτωβρίου). Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, ο ήλιος λάμπει στον ανέφελο ουρανό κι είναι ένας από τους λόγους που, ως λαός, είμαστε περισσότερο εξωστρεφείς και ηχηροί, όπως έχουν επισημάνει κατά καιρούς διάφορες διεθνείς μελέτες.
Τα ελληνικά μνημεία χαίρουν παγκόσμιου θαυμασμού και εκτίμησης και δέχονται κάθε χρόνο εκατομμύρια επισκέπτες. Η Ακρόπολη, ο Παρθενώνας, είναι το σήμα κατατεθέν της χώρας μας και μαζί με το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, που άνοιξε τις πόρτες του τον Ιούνιο του 2009, έχουν τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα από τουρίστες.
Το ποσοστό των επισκεπτών στα ελληνικά Μουσεία τον Ιανουάριο του 2010 ήταν αυξημένο κατά 38,1 σε σχέση με το Γενάρη του 2009.
Το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου μετρά χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες που λαμβάνει χώρα το επιτυχημένο Φεστιβάλ της Επιδαύρου με θεατρικές παραστάσεις, κυρίως αρχαίων συγγραφέων. Παραστάσεις στις οποίες συμμετέχουν διεθνώς αναγνωρισμένες θεατρικές ομάδες και σκηνοθέτες από το εξωτερικό.
Οι Δελφοί, γνωστοί ως ο Ομφαλός της Γης. Άλλο ένα θέρετρο που έλκει τους τουρίστες, όχι μόνο λόγω του Μαντείου, αλλά κι επειδή είναι ένα πανέμορφο μέρος δίπλα στην Αράχωβα, που αποτελεί σταθερό χειμερινό προορισμό για σκι και αναψυχή.
Μια χώρα που απ’ άκρου εις άκρον διαθέτει φυσική ομορφιά και ανεκτίμητα σπαράγματα της Ιστορίας της. Η Ελλάδα όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κυρίως οι άνθρωποι. Αυτοί φτιάχνουν την Ιστορία. Αυτοί γράφουν Ιστορία.
Ο 20ος αιώνας, μέχρι κάτι περισσότερο από το μισό, είναι μια παγωμένη και σκοτεινή περίοδος για τη χώρα που προσπαθούμε να σβήσουμε. Ένας Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ένας εμφύλιος, μια βασιλεία και μια δικτατορία, η ελληνική χούντα, που έκανε τους Έλληνες ν’ ασφυκτιούν, ώστε να στραφούν σε κάτι δημιουργικό για να νιώσουν ελεύθεροι. Τον κινηματογράφο. Η άνθηση του ελληνικού κινηματογράφου που είτε προσπαθούσε να αποτυπώσει την πραγματική ζωή ή έφτιαχνε ένα μουσικό όνειρο γεμάτο χαρά, στέφθηκε με επιτυχία κάνοντας τον υπόλοιπο κόσμο να στρέψει το βλέμμα στην Ελλάδα για κάτι ευχάριστο και δημιουργικό.
Μέσα από αυτό γεννήθηκε ένας μεγάλος έρωτας. Ο Ζυλ Ντασέν ερωτεύθηκε. Την Έλλάδα. Αρχικά ως εικόνα σ’ ένα λευκό πανί κι έπειτα μέσα από τη Μελίνα.
Μελίνα Μερκούρη, ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της Ελλάδας στην τέχνη, τον πολιτισμό και την πολιτική του αιώνα που πέρασε. Η πιο μαχητική υπουργός Πολιτισμού που πέρασε ποτέ απ’ την Ελλάδα και έδωσε μάχες με το πάθος, την αγάπη και το σεβασμό για τα ελληνικά μάρμαρα του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Μια γυναίκα από την οποία πολλοί ηττήθηκαν σε λογομαχίες μαζί της, αλλά σίγουρα δεν θα την ξεχάσουν, γιατί κέρδισε την εκτίμησή τους και τους κέρδισε με το πάθος και το δυναμισμό της.
Τρανταχτό παράδειγμα η ταινία «Ποτέ την Κυριακή» του 1961, που κέρδισε όχι μόνο την αγάπη του κοινού, αλλά κι ένα Όσκαρ για τη μελωδία του Μάνου Χατζηδάκι, καθώς και το βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας για την «Ίλια» της Μελίνας Μερκούρη. Λίγο πριν την απαγορευτική και ηθικοπλαστική επταετία της δικτατορίας, ο Ζυλ Ντασέν δημιουργεί μια ταινία γεμάτη φως με ένα θέμα που κάθε άλλο παρά φωτεινό είναι. Μια πόρνη, η Ίλια, ζει στην Τρούμπα και περιμένει πότε θα δει απ’ το παράθυρό της να δένουν τα πλοία των στόλων στο λιμάνι του Πειραιά. Αλλά δεν είναι μια τυπική πόρνη. Επιλέγει, δεν επιλέγεται. Δεν την αφορά το ποσό που της προτείνουν, αλλά αν της αρέσει ο άνθρωπος που το προσφέρει. Είναι ανέμελη, ανάλαφρη, δυναμική, γεμάτη πάθος, αγαπάει όλους τους ανθρώπους, χορεύει, τραγουδά, αγαπιέται, είναι εν ολίγοις η χαρά της ζωής κι έχει μια αρχή: Ποτέ την Κυριακή. Ο Ζυλ Ντασέν ως τυπικό δείγμα Αμερικάνου συντηρητικού προσπαθεί να αλλάξει την αέρινη Ίλια και γοητεύεται από την άρνησή της να υποταχθεί κι από το ισχυρό κι έντονο ταπεραμέντο της. Τελικά, δεν είναι η Ελλάδα που υποτάσσεται, αλλά η Αμερική στη γοητεία της Ελλάδας.
Φεύγοντας, όσες σημειώσεις κι αν έχει κρατήσει δεν θα έχουν καμιά αξία μπροστά στην εμπειρία και τις αναμνήσεις που αποκόμισε από την Ελλάδα. Γιατί αν δεν το ζήσεις, δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να το περιγράψουν. Μέσα από την ταινία παρουσιάζεται η πληρότητα, η περηφάνια και το κέφι των ανθρώπων, ακόμη και αν ζουν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, όπως οι λιμενεργάτες, οι πόρνες, οι υπάλληλοι στις ταβέρνες της Τρούμπας. Πάνω απ’ όλα όμως, το πρότυπο άντρα που μέχρι σήμερα διατηρείται ζωντανό στον τρόπο που βλέπουν οι ξένοι τους Έλληνες, όχι όμως και σ’ εμάς τους ίδιους. Η παλικαριά, η γενναιοδωρία στο συναίσθημα, η ειλικρίνεια, γνωστή ως ντομπροσύνη, η τόλμη και η έκθεση στο συναίσθημα και η εκδήλωση αυτών, συμπυκνωμένα στην ερμηνεία του Γιώργου Φούντα. Μια μουσική και φωνή που δεν θα ξεχάσουμε ούτε οι Έλληνες ούτε οι ξένοι, γιατί όποιο παράθυρο κι αν ανοίγεις στην Ελλάδα θ’ ακούγεται η Μελίνα να τραγουδά….
Ο Χατζηδάκις έντυσε μουσικά ένα από τα πιο κλασικά και παγκοσμίως αναγνωρίσιμα κομμάτια του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά, με πολλά ακόμη, έγιναν μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, οι εκπρόσωποι της ελληνικής μουσικής στον υπόλοιπο κόσμο.
O Μίκης Θεοδωράκης έγραψε τη μουσική που έγινε γνωστή και έμεινε με τον όρο «συρτάκι» στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη Αλέξης Ζορμπάς του 1964, αυτή η ταινία που ήταν αμερικανικής παραγωγής και γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Κρήτη, κέρδισε τρία Όσκαρ. Το συρτάκι του Ζορμπά-Άντονι Κουίν στο τέλος της ταινίας έχει μείνει αξέχαστο και αποτελεί πια ένα από τα σήματα κατατεθέν της χώρας μας. Συνδυάζει την ελληνική ψυχή και λεβεντιά με τη ζωή που στην πραγματικότητα –ιδιαίτερα εκείνη την εποχή- είναι σκληρή, αλλά οι Έλληνες ξέρουν να την αντιμετωπίζουν με το κεφάλι ψηλά.
Οι δημιουργίες των Χατζιδάκι και Θεοδωράκη έχουν διασκευαστεί πολλάκις και ακόμη συμβαίνει, με αποτέλεσμα πωλήσεις εκατομμυρίων δίσκων και εθνική υπερηφάνεια. Πιο πρόσφατα, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου έγινε ο συνθέτης Vaggelis που στο εξωτερικό χαίρει μεγάλης εκτίμησης.
Μαζί με τους συνθέτες συγκαταλέγονται και ερμηνευτές, όπως η Νάνα Μούσχουρη, ο Ντέμης Ρούσσος, η Βίκυ Λέανδρος, η Χάρις Αλεξίου και ο Μάριος Φραγκούλης. Το Χόλυγουντ φιλοξενεί ελληνικής καταγωγής ηθοποιούς, δημοφιλείς, βραβευμένους και αναγνωρισμένους. Η Ολυμπία Δουκάκη που δεν ξεχνά την καταγωγή και τις ρίζες της, ο αείμνηστος Τέλης Σαββάλας, ο Τζον Κασσαβέτης και ο γιος του -σκηνοθέτης- Νικ, η Ειρήνη Παππά που βρίσκεται σ’ ένα διαρκές ταξίδι, η νεότερη Τίνα Φέη που αποδεικνύει πως οι Έλληνες έχουν χιούμορ, η Τζένιφερ Άνιστον, ο ανερχόμενος Ζακ Γαλυφιανάκης, αλλά και όσοι έχουν έμμεση σχέση με τη χώρα μας και την στηρίζουν, όπως ο Τομ Χάνκς που είναι παντρεμένος με την ελληνικής καταγωγής σύζυγό του και μαζί χρηματοδοτούν παραγωγές με κέντρο την Ελλάδα. Πρόσφατα παραδείγματα, το Mamma mia, εξ ολοκλήρου γυρισμένο στη Σκόπελο, δείχνοντας την ανεμελιά, τον ερωτισμό και την γοητεία των ελληνικών νησιών. Πιο πριν, το Γάμος αλά ελληνικά της Νίας Βαρντάλος, που δείχνει τη ζωή της ελληνικής οικογένειας στην Αμερική, αλλά και της γενικότερης νοοτροπίας των Ελλήνων στο θέμα οικογένεια.
Οι Έλληνες δείχνουν την αγάπη και το ενδιαφέρον τους με το να φωνάζουν, να αγγίζουν, να επεμβαίνουν στη ζωή των άλλων, να είναι σχεδόν αλυσοδεμένοι με την οικογένειά τους, να κρίνουν, να μιλάνε, να τρώνε, να καταπιέζουν, να μην επιτρέπουν την ενηλικίωση, να καταργούν την ιδιωτικότητα, να απαγορεύουν τη διαφοροποίηση, να μαγειρεύουν (πολλά και καλά), να χαίρονται, να λυπούνται, να τραγικοποιούν, να πιάνονται από ασήμαντα και να τα κάνουν σημαντικά, να υπερβάλλουν και να αισθάνονται πάντα στον υπερθετικό βαθμό. Φυσικά, πιστεύουν σταθερά ότι ο μόνος άξιος λαός είναι οι Έλληνες. Γιατί πάντα θα κουβαλάς μαζί τις ρίζες σου, είτε πρόκειται για τους αρχαίους προγόνους είτε για τους γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, θείους, θείες, αδέρφια, ξαδέρφια και όλο το υπόλοιπο σόι.
Μια εικόνα που στους άλλους θυμίζει κάτι πρωτόγονο ή εξωγήινο, αλλά σ’ εμάς κάτι γνώριμο που τελικά σε κάνει να γελάς. Το χιούμορ είναι έμφυτο, πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε στη δική μας πραγματικότητα;
Θυμόμαστε τον Ζήκο στην ταινία Της Κακομοίρας ή Ο Μπακαλόγατος του 1963, σε μια χαριτωμένη, αλλά και αντιπροσωπευτική εκδοχή του απλού εργαζόμενου που ήρθε στην πόλη από το χωριό. Ήταν η περίοδος που ένα πολύ μεγάλο μέρος ανθρώπων που ζούσαν στην επαρχία κατευθύνθηκαν προς τα αστικά κέντρα, με αποτέλεσμα να δέχονται την εριστικότητα, τον εμπαιγμό, ίσως και το ρατσισμό, των «αυθεντικών αστών». Ο ήρωας της ταινίας όμως, είναι πιο έξυπνος, αν και αγαθός, μόνο που ο αυθορμητισμός και η κατάφωρη ειλικρίνειά του κάνει πολλούς να τον θεωρούν ανόητο, το εύκολο θύμα για τα πειράγματά τους. Σε μια χώρα, περίπου μια δεκαετία μετά το τέλος του εμφυλίου(1946-1949), οι άνθρωποι συνεχίζουν να χωρίζονται σε διάφανα στρατόπεδα, περιμένοντας την επιρροή των Ευρωπαίων και Αμερικανών που είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους. Από τότε υπήρχε πάντως το πρόβλημα με τις κρατικές κρατήσεις στους μισθούς. Το γνωστό ΙΚΑ.
Το γεγονός πως είμαστε η πρώτη και μάλλον μοναδική χώρα που δημιούργησε και χρησιμοποιεί τον όρο κλαυσίγελο, κάτι σημαίνει για μας που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις…
Αρχές της δεκαετίας του 1970, το Woodstock (15-17 Αυγούστου στο Μπέθελ της Νέα Υόρκης) έχει περάσει πια στην Ιστορία, φέρνοντας στην δικτατορική Ελλάδα το ρομαντικό και φιλειρηνικό κίνημα των χίπις. Τα Μάταλα της Κρήτης γίνονται γνωστά ως τόπος συγκέντρωσης των μελών του κινήματος και ως η παραλία των γυμνιστών, κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα. Τα παιδιά των λουλουδιών γέμισαν τις ντουλάπες των νέων με παντελόνια καμπάνα, πολύχρωμα μαντήλια, μεγάλα γυαλιά ηλίου και έγιναν ο εφιάλτης των απανταχού κομμωτών και μπαρμπέρηδων, μιας που το μαλλί χαίτη-κουρτίνα, το μούσι και πολλά ακόμη, άφησαν πίσω τους το ανδρικό κούρεμα με την ψιλή, το απλό λεπτό μουστάκι, αλλά και το γυναικείο καρέ, που αντικαταστάθηκε από το γαλλικής προέλευσης a la garson, προκλητικό για τα ελληνικά δεδομένα, ή το τόσο μακρύ και ελεύθερο που δεν δαμαζόταν πια από τσιμπιδάκια και λαστιχάκια. Οι γυναίκες έβαλαν στην γκαρνταρόμπα τους τα παντελόνια σοκάροντας τον ανδρικό πληθυσμό και την κοινωνία, αλλά και τις εκπληκτικά μίνι φούστες και φορέματα.
Η Ελλάδα συμμετείχε στην επανάσταση των χίπις, του φεμινισμού και της μόδας, όχι όμως χωρίς αντιδράσεις. Η ουσία είναι πως οι ξένοι ανακάλυψαν ξαφνικά μια άλλη Ελλάδα που, ή τους άρεσε περισσότερο ή απλώς ήθελαν να την εξερευνήσουν.
Όταν πια πέρασε η επίδραση των Παιδιών των Λουλουδιών και μαζί και η δικτατορία, η χώρα έγινε πιο εξωστρεφής…υπερβολικά εξωστρεφής θα έλεγε κανείς. Το ήδη υπάρχον και γνωστό φλερτ των Ελλήνων στις τουρίστριες, πήρε πιο έντονο και επιθετικό χαρακτήρα και μετονομάστηκε σε greek kamaki.
Μετά το mousaka, το ouzo, το souvlaki, τη φέτα, ήρθε να προστεθεί το greek καμάκι. Κάθε καλοκαίρι τα «καμάκια» ετοιμάζονταν να υποδεχτούν τις τουρίστριες από Ευρώπη και Αμερική. Αλλά και ο στόχος εκείνων για τις διακοπές τους ήταν μάλλον αυτός, η προσδοκία για ένα καλοκαίρι γεμάτο ήλιο, θάλασσα και έρωτα. Έτσι, στην επιστροφή είχαν αναμνηστικά από τα ελληνικά νησιά, ένα ωραίο κι εξωτικό μαύρισμα, είχαν γευτεί ελληνικές συνταγές και είχαν ζήσει έναν καλοκαιρινό ελληνικό έρωτα, όχι όμως επικών διαστάσεων, γιατί πόσο διαρκούν οι διακοπές;
Η… υπερβολικά έντονη ερωτική διάθεση των Ελλήνων ανδρών έγινε γνωστή σε διεθνές επίπεδο, με αποτέλεσμα κατά τις δεκαετίες ’70- ’80 τα ποσοστά τουρισμού από γυναίκες να είναι αυξημένα σε σχέση με προηγούμενα χρόνια. Αυτή η έντονη διάθεση όμως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δεν αντικατοπτριζόταν και στις Ελληνίδες, που παρόλο που υπήρξε η σεξουαλική απελευθέρωση, μάλλον δεν καλύπτονταν επαρκώς σε αυτόν τον τομέα για τον οποίο τόσα εγκώμια είχαν πλεχθεί διεθνώς.
Τα τέλη του 1970 και ολόκληρο το 1980 βρήκε τον ελληνικό κινηματογράφο φτωχότερο, με συνέπεια να στραφούν οι παραγωγές στη δημιουργία βιντεοταινιών. Σ’ αυτές, ο πλούτος είχε να κάνει κυρίως με την όσο το δυνατόν πιο κωμική προβολή και διακωμώδηση της νοοτροπίας του greek kamaki. Πρωθυπουργός ήταν άλλωστε, ο Ανδρέας Παπανδρέου που με το ζιβάγκο του γοήτευε τα γυναικεία πλήθη και θεωρούνταν… ατακτούλης και μεγάλος γόης, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Είχε μια αμερικανίδα σύζυγο, τη Μαργαρίτα, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά και χώρισε το 1989, αλλά και μια ακόμη κόρη εκτός γάμου με μια ξένη δημοσιογράφο. Οι greek lover δεν γνωρίζουν σύνορα, ούτε και θέσεις.
Βέβαια, τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες παρουσιάζονται σαν πιθηκοειδή, μελαχρινοί με ατίθαση τριχοφυΐα και χρυσή καδένα στο λαιμό και όλο και σπανιότερα σαν τον Ερμή του Πραξιτέλη.
Ο Στάθης Ψάλτης και ο Σταμάτης Γαρδέλης ήταν η κατεξοχήν ενσάρκωση του greek kamaki υποδυόμενοι αυτούς τους ρόλους με μεγάλη επιτυχία και αποδεικνύοντας πως όσο καλός εραστής κι αν θεωρείσαι ή πιστεύεις πως είσαι, εντέλει μπορεί να έχεις παταγώδη αποτυχία, γιατί ένας κανόνας πάντα θα έχει εξαιρέσεις.
Πλησιάζοντας το σήμερα, η παγκοσμιοποίηση δεν θα μπορούσε να αφήσει απ’ έξω την Ελλάδα. Οι επιρροές στη μουσική, στη μόδα, στη νοοτροπία, που ξεκίνησαν το 1960 έφτασαν στο υψηλότερο επίπεδο την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Μια δεκαετία που το εξαγώγιμο προϊόν μας ήταν η Eurovision και οι Ολυμπιακοί Αγώνες που επέστρεψαν στην πατρίδα τους, κάνοντας μια από τις καλύτερες και εντυπωσιακότερες διοργανώσεις, έστω και τελευταία στιγμή, ανασταίνοντας την ελπίδα πως μπορούμε να γίνουμε η χώρα που θέλουμε. Είμαστε πολύ αποτελεσματικοί την τελευταία στιγμή, αλλά όσο λιγότερο διαρκεί η προετοιμασία, τόσο λιγότερο και το αποτέλεσμα. Έτσι, μπορεί οι υπόλοιποι λαοί να θαύμασαν την Ελλάδα και να είχαμε αύξηση στον τουρισμό, αλλά πολύ σύντομα η ελπίδα για μόνιμη βελτίωση εξέπνευσε οριστικά. Πρέπει να πάψουμε να πιστεύουμε στη νεκρανάσταση, είναι μύθος.
Γι’ αυτό και ο ΕΟΤ μέσα στα διαφημιστικά του σποτ, στα οποία ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια δίνεται μεγάλη προσοχή και ώθηση, πρόσθεσε το μότο: Live your myth in Greece!
Έχουμε πολύ όμορφα και ιδιαίτερα μέρη, όσο ιδιαίτεροι είναι και οι άνθρωποι. Ακόμη και τώρα που έχουμε επηρεαστεί από τον τρόπο ζωής των Ευρωπαίων και Αμερικανών, υπάρχουν κάποια πράγματα που πολύ δύσκολα, έως καθόλου, θα άλλαζαν. Είναι η ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων τέτοια. Είμαστε φωνακλάδες, ακουγόμαστε πολύ, έχουμε έντονες αντιδράσεις, χειρονομίες, γελάμε πολύ και ηχηρά, αυτοσαρκαζόμαστε, γκρινιάζουμε, παραπονιόμαστε, είμαστε κυκλοθυμικοί, αναποφάσιστοι, ανικανοποίητοι, καλοφαγάδες, έχουμε μια πολύ στενή σχέση με τους γονείς και τα παιδιά μας που αναπαράγεται διαρκώς, όσο οι δικοί μας γονείς μας έπνιγαν με την αγάπη, το φόβο και τις προσδοκίες τους, και ασφυκτιούσαμε, κάνουμε το ίδιο με τα δικά μας παιδιά. Κι έτσι γεμίζουμε με συμπλέγματα κι άλλους ανθρώπους, όπως γεμίσαμε κι εμείς. Αγαπάμε με ένταση και σφοδρότητα, αγκαλιάζουμε, φιλάμε, σφίγγουμε να μην μας φύγουν, προστατεύουμε, προσέχουμε, ανησυχούμε, νοιαζόμαστε, πληγώνουμε και πληγωνόμαστε. Βλέπουμε το τέλος του κόσμου κι αμέσως μετά χαμογελάμε σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα.
Γιατί ο Έλληνας αν κάτι τον στεναχωρεί παθαίνει κατάθλιψη, αλλά δεν κλείνεται μέσα, μπορεί να γκρινιάζει και να μεμψιμοιρεί, αλλά θα βγει να γελάσει, να γκρινιάξει παρέα με άλλους, να φάει, να πιει για να πάνε κάτω τα φαρμάκια, να χορέψει, γιατί έτσι εκτονώνεται, να κάνει βόλτα για ν’ αλλάξει παραστάσεις κι όταν δει κάποιον στην ίδια κατάσταση μ’ αυτόν ή χειρότερη, να χαμογελάσει, να του σφίξει το χέρι και να του πει «όλα καλά θα πάνε, μη χολοσκάς, εσύ να’ σαι καλά» και θα συμπληρώσει πάντα, γιατί όσο κι αν λέμε ότι είμαστε λαός που τρώγεται, στα δύσκολα του άλλου τρέχει να βοηθήσει, «ό, τι θες, ό, τι χρειαστείς εδώ είμαι, ό, τι μπορώ να κάνω πες μου».
Κι έτσι, απλά, σε μια φράση καταγράφεται όλη η ιστορία και η ουσία των ανθρώπων, δηλαδή της Ελλάδας. Αυτό είναι: ήλιος, θάλασσα, κέφι, τρέλα, φιλοξενία που τα περιλαμβάνει όλα (σουβλάκι, μουσακά, φέτα, ούζο, χαμόγελο, έρωτα, ανθρωπιά, συμπόνια κι ένα χέρι να πιάνεσαι).
Ελλάδα, τη λατρεύεις γιατί μπορείς να τη μισείς. Μένει πραγματικά, αξέχαστη.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Τί δημοκρατική χώρα η Ελλάς!

Βρε Γιώργο, βρε Γιώργο που εκνευρίζεσαι και ξεσπάς... Πού πας;
Τα μάθατε. Με πολύ δημοκρατικές διαδικασίες ο πρωθυπουργός μας διέγραψε την περασμένη Πέμπτη τρεις βουλευτές από το κόμμα του, καθώς τόλμησαν-μα τί θράσος!- να καταψηφίσουν τα νέα μέτρα. Εγώ αν ήμουν στη θέση του θα τους καρατομούσα, μα είναι ποτέ δυνατόν να μην συμφωνείς με τα τόοοοοοοοοοσο δημοκρατικά και τόοοοοοοοοσο φιλολαϊκά μέτρα που πρόκειται να επιβληθούν στους Έλληνες πολίτες; Αυτό καταντά αχαριστία, για να μην πω και προκλητική και δη, ανταρσία - and shampoo and conditioner, ένα πράγμα- και με πείτε υπερβολική. Πήγαν για "αποπρασινοποίηση" οι: Σακοράφα, Δημαράς και Οικονόμου. Σας έφαγε η φιλολαϊκότητα και τα φιλάνθρωπα συναισθήματα, έτσι είναι η ζωή, πας να κάνεις το καλό και πέφτεις εσύ στο γιαλό.
Ζωή νταλίκα κόκκινη. Άσχετο. Απλώς, μου έχει κολλήσει εδώ και κανά μήνα ο τίτλος του τραγουδιού του Δ. Μητροπάνου, το κολλάω όπου βγαίνει κι ένας αναστεναγμός απογοήτευσης κι ήθελα κάπου να το πω. Ε, το είπα εδώ.

Πίσω σ΄αυτά που λέγαμε. Ναι, ναι κι ο Σαμαράς διέγραψε ανήμερα των γενεθλίων της τη Ντορούλα, γιατί ψήφισε υπέρ των μέτρων. Έχουν σκεφτεί τα δύο μεγάλα κόμματα ν' ανταλλάξουν βουλευτές μιας και συμφωνούν περισσότερο έτσι;
Αλλά κι αυτός ο Σαμαράς τί τάσεις αυτοκτονίας είναι αυτές! Μα να διαγράψει την κόρη του επίτιμου; Μια κατάρα να του ρίξει ο επίτιμος θα τρέχουν για δημοσία δαπάνη και στεφάνια! Σιγά μην πολυέσκασε η Ντόρα, απλώς λίγο ο εγωισμός της θίχτηκε, αλλά ετοιμάζει κόμμα. Θα τη δούμε και κομματάρχισσα, ιδρυτικό μέλος την κόρη του Κόμη. Αυτό να δω και θα τα έχω δει όλα!
Θα ήθελα να εκφράσω έναν μικρούλι προβληματισμό. Πόσο δημοκρατικό είναι να διαγράφεις βουλευτές εκλεγμένους απ' το λαό ως αντιπροσώπους του, επειδή διαφώνησαν και βρήκαν αντιλαϊκά τα μέτρα που θα επιβληθούν σ' αυτούς τους οποίους εκπροσωπούν; Κατ' εμέ καθόλου, διότι υποτίθεται ότι πρέπει να στηρίζεις το κόμμα σου, αλλά κυρίως πρέπει να είσαι αντάξιος της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων σου και να έχεις η δική σου γνώμη πέρα από κομματικά συμφέροντα. Σωστό-λάθος, αυτό πιστεύω κι ας μην αφορά κανέναν η γνώμη μου.
Σ' αυτή τη χώρα έχουμε χάσει τ' αβγά και τα πασχάλια, γι' αυτό βγάλαμε και την έκφραση αυτή άλλωστε.
Την Πέμπτη 20 Μαΐου 2010 θα πραγματοποιηθεί απεργία και πορεία για την κατάσταση που επικρατεί με τα νέα μέτρα. Όλοι στους δρόμους λοιπόν, χωρίς θύματα αυτή τη φορά, χωρίς εγκληματίες, χωρίς δολοφόνους, χωρίς βία, αλλά δυνατοί για εμάς και τις γενιές που έπονται, με πάθος για τα όνειρά μας και τη ζωή, με το κεφάλι ψηλά για την αξιοπρέπεια που πάνε να μας στερήσουν, με σημαία την ελπίδα που δεν θα πεθάνει για να νικήσει η δημοκρατία και ο άνθρωπος. Ναι, η ζωή είναι οι άνθρωποι, χωρίς ανθρώπους δεν υφίσταται ο όρος ζωή. Γι' αυτό μαχόμαστε, χωρίς όπλα, χωρίς βία, χωρίς αθώους "εχθρούς", εμείς απέναντι σε όλους όσοι ξεχνούν τί σημαίνει να αισθάνεσαι ζωντανός κι όχι απλώς να φαίνεσαι.
Λίγο, όμως, τον συμπόνεσα τον Παπανδρέου στη Βουλή, γιατί σε κάποια δήλωσή του χρησιμοποίησε τη φράση "εξ απαλών ονύχων"(= από μωρό, από πολύ μικρός, εξ αρχής) και ξεσηκώθηκαν βουλευτές ειρωνευόμενοι την, όχι και τόσο καλή, γνώση και χρήση της ελληνικής γλώσσας από μέρους του. Τότε, αγανακτισμένος είπε " ναι, είμαι Έλληνας της διασποράς και περηφανεύομαι. Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας της διασποράς, Ας πάψει επιτέλους αυτό το αστείο. Είμαι Έλληνας της διασποράς κι όχι επειδή το ήθελα, αλλά επειδή ο πατέρας μου πήγε δύο φορές εξορία". Κι είχε δίκιο που αγανάκτησε. Κι εμείς οι υπόλοιποι, όλοι, κάνουμε πλάκα με τα σαρδάμ και την λαθεμένη χρήση των λέξεων, του συντακτικού και της γραμματικής, αλλά εμείς δεν είμαστε στη Βουλή. Είναι αγενές να συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι 15χρονο, στην τάξη ή στο διάλειμμα, και να κοροϊδεύεις σαν τραμπούκος τον κακό μαθητή, τον αδύναμο, τον τραυλό. Είσαι βουλευτής, εκπροσωπείς, καλώς ή κακώς, 11 εκατομμύρια πολίτες, οι οποίοι ψήφισαν επίσης -καλώς ή κακώς, η ιστορία θα κρίνει- αυτόν που κοροϊδεύεις για πρωθυπουργό. Συμπεριφέρσου επιτέλους, σαν ενήλικας που φέρει μια τεράστια ευθύνη και κάνε εποικοδομητική κριτική γι' αυτά που πρέπει, όταν και όπου πρέπει και άσε τις σαχλαμάρες, γιατί μας έφαγε η βλακεία στο κοινοβούλιο σ' αυτή τη χώρα και φτάσαμε εδώ που είμαστε.
Η δημοκρατία περιλαμβάνει την ελευθερία του λόγου, όχι της γελοιότητας. Αν αυτοί είναι οι Έλληνες βουλευτές, ας μην απορούμε γιατί όλη η υπόλοιπη κοινωνία είναι σ' αυτό το επίπεδο και απαρτίζεται από τέτοιους τύπους, τραμπούκους.
Ο Παπανδρέου έχει κάνει, και συνεχίζει, τεράστια λάθη, που πρέπει να διορθώσει και να κριθεί γι' αυτά, αλλά το πρόβλημα σίγουρα δεν είναι το συντακτικό του. Ας συντάσσει λάθος το λόγο και σωστά τους νόμους, παρά το αντίστροφο. Τελικά, οι βουλευτές πληρώνονται για να βγάζουν το άχτι τους οι πολιτικοί αρχηγοί και να χαζογελάνε κάνοντας βλακώδη σχόλια αντί καίριας κριτικής;
Σαν το σχολείο, μόνο που το 15μελές μετατράπηκε σε όργανο 300 μελών, τα οποία πληρώνονται πλουσιοπάροχα και αρέσκονται να κοροϊδεύουν τον πρόεδρο. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που πρόεδρος γίνεται ο πόλος έλξης ειρωνικών και προσβλητικών σχολίων, ο "αδύναμος" του σχολείου.
Κι εγώ, που τόσο χάρηκα όταν τέλειωσε το σχολείο και όλοι αυτοί οι τραμπούκοι που έβλεπα να το παίζουν μάγκες θα έβλεπαν, επιτέλους, ότι στον "έξω κόσμο", εκεί που τα σύνορα δεν είναι τα 150 τετραγωνικά του σχολείου, είναι απλώς σκόνη στα παπούτσια όλων των άλλων κανονικών ανθρώπων...
Κρίμα που διαψεύστηκαν οι ελπίδες μου, η δικαιοσύνη είναι τυφλή κι η Θεία Δίκη θεόστραβη.

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Το να είσαι ηλίθιος είναι δικό σου θέμα, το να σκοτώνεις, όλων μας!

Είναι δικαίωμα όλων των Ελλήνων, όπως και όλων των ανθρώπων, να διαδηλώνουν, να διαμαρτύρονται, να επαναστατούν, να λένε ένα ηχηρό ΌΧΙ στην εξαθλίωση, ΝΑΙ στη ζωή, όχι στην επιβίωση, ναι στη ζωή!
Αυτό πρέπει να κάνουμε, να πούμε τα όχι και τα ναι μας, να ξυπνήσουμε, να μην αφήσουμε μια δικτατορία ντυμένη δήθεν δημοκρατία και μόνη διέξοδο να μας υποδουλώσει οικειοθελώς. Από πού κι ως πού θα μας πει η Γερμανία ή η Ευρώπη πώς θα ζούμε εμείς, πώς μπορούμε να ζούμε, με πόσα και για πόσο. Πού ήταν η Ευρώπη και η Γερμανία όταν η Ελλάδα είχε δικτατορία, να θυμηθούμε ότι η νέα ήπειρος πολέμησε τη Γηραιά μέσω της υποστήριξης στην ελληνική δικτατορία και η δεύτερη ηττήθηκε; Τα ξεχάσαμε; Βρε τί αδύναμη μνήμη;
Ποια χώρα δεν εκδίδει στην Ελλάδα τον Χριστοφοράκο με δικαιολογίες του τύπου "δεν είμαστε σίγουροι για το αδιάβλητο του αποτελέσματος και τη διαφάνεια της διαδικασίας"; Η Γερμανία, εκεί όπου ο Χριστοφοράκος ζει ανέμελα έχοντας κάνει όσες κομπίνες μπόρεσε εδώ στην ψωροκώσταινα, με τα χρήματα που είχε βγάλει σε τράπεζες του εξωτερικού κι έχουμε μείνει με την απορία "θα τιμωρηθεί ποτέ κανείς για όλα αυτά;" κι η απάντηση ακόμη να 'ρθει.
Ο Κωστάκης, με το πορτοκαλί του μαγιουδάκι, έκανε μπάνιο μια μέρα πριν την ανακοίνωση των νέων σκληρών μέτρων. Ήταν ανήμερα Πρωτομαγιάς όταν το είδαμε, τί ειρωνεία! Αλήθεια πού είναι ο Καραμανλής, γιατί στην Βουλή δεν τον έχω δει. Μάλλον θα σκέφτηκε να γίνει πολιτικός για να μην χρειάζεται να πηγαίνει κάθε μέρα στη δουλειά, γιατί ως δικηγόρος θα χρειαζόταν να βρίσκεται κάθε πρωί στο γραφείο, να μελετάει υποθέσεις, να τρέχει στα δικαστήρια κι ο Κώστας δεν είναι άνθρωπος που αντέχει τέτοια προγράμματα! Εμ, αν είναι έτσι να παίρνουμε σύνταξη και στα 70 και στα 80, έλα όμως, που οι υπόλοιποι Έλληνες θα δουλεύουν κανονικά κι όχι όπως ο πρώην πρωθυπουργός.
Έχουμε τον Παπανδρέου, τα λέγαμε και τον Οκτώβρη, καλός άνθρωπος φαίνεται, αλλά η καλοσύνη δεν φέρνει και την ικανότητα διακυβέρνησης μιας χώρας. "Πού πήγαν τα λεφτά" Γιώργο; θα ρωτήσω κι εγώ, γιατί μας έλεγες ότι λεφτά υπάρχουν, αλλά αναρωτιόσουν πού πήγαν. Έμαθες τελικά πού πήγαν Γιώργο, θα μας πεις ή δεν σ' άρεσε αυτό που έμαθες;
Πρώτη φορά σοσιαλιστική κυβέρνηση -λέεεεεεεεμε τώρα!- κυβερνά σαν δεξιά, πιο δεξιά δεν έχει. Βάζει μέτρα που τα δεχόμαστε, γιατί μας έπεισε ότι είναι ο μόνος τρόπος, μας έριξε σε κατάθλιψη, δέχεται να βρίζουν μια χώρα ολόκληρη που ουσιαστικά η δική του οικογένεια κι άλλες δυο-τρεις, το δικό του κόμμα και τα άλλα τρία-τέσσερα, έφεραν στην κατάσταση που είναι την Ελλάδα και πηγαίνει στο Καστελόριζο για να μην μπορούμε να πάμε να τον βρίσουμε κι εμείς και να του πετάξουμε καμιά ντομάτα, κανά γιαούρτι, ό, τι χαλασμένο και ληγμένο, γιατί για φρέσκα δύσκολες οικονομικά εποχές να τα χαραμίζεις στα μούτρα όλων αυτών.
Φτάνει! Ως εδώ.
Δεν μπορεί να δέχεσαι να μειωθεί ο βασικός μισθός, όταν και τα 700 ευρώ δεν αρκούσαν για να ζήσεις. Δεν μπορεί να δέχεσαι να απολύεται κόσμος και ο εργοδότης να μην υποχρεούται να καταβάλλει αποζημίωση. Και πώς θα ζήσει; Δεν μπορεί να δέχεσαι να μειωθούν οι συντάξεις, δεν μπορεί να δέχεσαι να κόβονται δώρα κι επιδόματα με τα οποία ουσιαστικά τα βγάζουν πέρα οικονομικά χιλιάδες οικογένειες κι αν τα στερηθούν δεν θα μπορούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, στα φροντιστήρια των παιδιών, στο δάνειο ή το ενοίκιο του σπιτιού, στους λογαριασμούς. Δεν μπορεί υπουργός να βγαίνει και αγανακτισμένος να διαπιστώνει ότι έχει αυξηθεί το προσδόκιμο ζωής, άρα πρέπει να δουλεύουν περισσότερα χρόνια για να μην πληρώνει το κράτος συντάξεις. Εντάξει, είναι παράλογο να παίρνεις σύνταξη στα 40 και τα 45, αλλά δεν θεωρώ ότι άνθρωποι που δουλεύουν από τα 17 και ακόμη πιο πριν πρέπει να δουλεύουν μέχρι τα 60 και τα 70 τους χρόνια.
Οι προηγούμενες γενιές δούλευαν μια ζωή και δεν έζησαν, με ποιο δικαίωμα αποφασίζεις εσύ που σε 2 τετραετίες έχεις πάρει σύνταξη, ότι πρέπει ή να πεθάνουν νωρίτερα ή να μην ζήσουν ποτέ, μόνο να δουλεύουν;
Η δική μου γενιά δεν ξέρει αν θα βρει δουλειά, αν θα έχει χρήματα για να μπορεί να επιβιώσει, δεν ξέρει αν θα πάρει ποτέ σύνταξη ή αν θα δουλεύει όσο ζει, αν όλα τα έξοδα της οικογένειας και τα χρόνια που έχασε στα θρανία και τα έδρανα θα αποσβεστούν, αν άξιζε τον κόπο, το χρόνο και το χρήμα. Δεν ξέρει αν θα έρθει μια στιγμή που θα πει: "έζησα! Ένιωσα το οξυγόνο, τον αέρα, χάρηκα το ηλιοβασίλεμα, έζησα τις στιγμές, έπεσα για ύπνο χωρίς ανησυχίες και ξύπνησα χωρίς άγχος και φόβο, βγήκα από το σπίτι μου και χαμογελούσα, γύρισα και πάλι χαμογελούσα. Δεν άφησα το χρόνο να με προσπερνά, έκανα όσα ονειρευόμουν κι ακόμη περισσότερα! Ναι, έζησα!"
Όχι, δεν ξέρουμε, μάλλον δεν θα συμβεί, αλλά πάντα θα απορώ και θα συμφωνώ με τον Οδυσσέα Ελύτη: "όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά, πάντα, πάντα, θα' ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει..." Γι' αυτό απορώ, γιατί δεν έχει δεύτερη ζωή κι οι πολιτικοί νομίζουν ότι τους χρωστάμε κι αυτή τη μία. Όχι αγαπητοί μου, αυτή τη χρωστάμε μόνο σ' εμάς -άντε, και στο Θεό- σε κανέναν άλλο. Δικιά μας είναι κι είναι μία.
Ο Παπανδρέου έδωσε τα κλειδιά της χώρας και της οικονομίας, τους είπε "κυβερνήστε, εγώ δεν μπορώ", έσκυψε το κεφάλι και μας ανακοίνωσε την ετυμηγορία: "ένοχοι εμείς, κατηγορούμενοι εσείς. Τώρα ας εκτίσετε την ποινή μας".
Σήμερα ένα Πανελλαδικό συλλαλητήριο κατέληξε να έχει τρεις αθώους ανθρώπους νεκρούς. Γιατί όπως λέγαμε και για τις τρομοκρατικές ενέργειες, ο κόσμος γέμισε ηλίθιους, διαταραγμένους, κομπλεξικούς και άρρωστους ανθρώπους γεμάτους απωθημένα. Κάποια κτήνη, αποφάσισαν για ακόμη μια φορά να χαλάσουν μια ειρηνική, αλλά πάντα δίκαιη και παθιασμένη διαδήλωση, φορώντας κουκούλες, πετώντας μολότοφ και περιχύνοντας με βενζίνη την τράπεζα Marfin με όλους τους εργαζόμενους μέσα, κάποιοι κατάφεραν να βγουν το μπαλκόνι και να ζητήσουν βοήθεια, ενώ τρεις πέθαναν από ασφυξία. Τρεις άνθρωποι, εργαζόμενοι, ξεκίνησαν να πάνε στη δουλειά τους και δεν γύρισαν ποτέ από αυτή. Τους παρακαλούσαν να μην πετάξουν τις μολότοφ κι η απάντηση των δολοφόνων "δεν έπρεπε να είστε εδώ σήμερα". Κι απεργοσπάστες να ήταν, που δεν ήταν γιατί το σωματείο τους δεν συμμετείχε στην απεργία, αφαιρείς ζωές έτσι επειδή το θες, επειδή δεν έχουν την ίδια άποψη; Η τράπεζα είναι το σύμβολο που πολεμάς, όχι οι άνθρωποι που δουλεύουν κι εννιά και δέκα ώρες σ' αυτή. Όταν είσαι δολοφόνος, δεν επαναστατείς, δείχνεις ότι η φυλακή είναι πολύ λίγη γι' αυτό που θα έπρεπε να σου συμβεί.
Όταν άνθρωποι, όπως ο Παπαδόπουλος κι ο Παττακός, δεν καταδικάστηκαν ποτέ σε θάνατο και ο δεύτερος ζει και βασιλεύει δίνοντας συνεντεύξεις έξω, ανάμεσά μας, αυτοί που είναι υπεύθυνοι για μια μαύρη επταετία και χιλιάδες εγκλήματα και χαραγμένες ψυχές δεν εκτελέστηκαν ποτέ, τολμάς να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους που δεν έκαναν το παραμικρό; Πόσο γελοίος και ποταπός είσαι;
Θα το ξαναπώ: Η επανάσταση σέβεται πρώτα και πάνω απ' όλα την ανθρώπινη ζωή, διαφορετικά μιλάμε για δικτατορία και τρομοκρατία, για μαφιόζικη δράση.
Τέλος στην επανάσταση της ηλιθιότητας!Τέλος στους εγκληματίες, δεν τους χωρά ο τόπος, γεμίσαμε!Τέλος!
Τώρα ήρθε η επανάσταση του μυαλού, του πνεύματος , της ελευθερίας!
Κι ετυμολογικά η λέξη ελευθερία σημαίνει: ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΈΡΘΕΙ. Αυτή περιμένουμε, αυτή πρέπει να φέρουμε μαζί.
Συλλυπητήρια στους συγγενείς των ανθρώπων που χάθηκαν, δεν βοηθάει, αλλά είναι από καρδιάς.