Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Το '17 που αξίζουμε, χωρίς προσδοκίες, αλλά με όρεξη για δημιουργία!


Το 2016 φεύγει σε λίγες ώρες και μέχρι να μας αποχαιρετήσει θα διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου -μας ταλαιπώρησε, μην κρυβόμαστε! Ήταν μια χρονιά με πολλές δυσκολίες, κυρίως ψυχική φθορά, εμπόδια, αλλαγές, καθυστερήσεις και αναβολές, πίεση, αρκετά δυσάρεστα νέα (ζούμε σ' έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο τρομακτικός και πρέπει επιτέλους να βρούμε την σωστή ισορροπία για να πάψει να συμβαίνει), μπλοκάρισμα στην επικοινωνία, επαναπροσδιορισμούς σε σχέση με τους άλλους και με τον εαυτό, αλλά ευτυχώς, είχε και αρκετές στιγμές που θα συνεχίσουν να λάμπουν ως αναμνήσεις.
Από πολύ νωρίς στην χρονιά προέκυψαν διάφορα, ο προβληματισμός και η ψυχική ταλαιπωρία κράτησαν επί μακρόν, γιατί ποτέ δεν είναι εύκολη η αποδοχή ότι πάντα θα υπάρχουν καταστάσεις και άνθρωποι που μας απογοητεύουν. Έμαθα, όμως, σημαντικά πράγματα, όπως καθένας θαρρώ, και αυτά κρατώ: ότι για εκείνους που αποχωριζόμαστε ή από τους οποίους αποστασιοποιούμαστε, υπάρχουν εκείνοι που είναι δίπλα μας, μας νοιάζονται, μας αγαπούν και μας στηρίζουν, γελάμε και συγκινούμαστε μαζί. 
Κάποιες πόρτες που πρέπει να κλείσουμε ή να μην ανοίξουμε καν, μας δίνουν λόγο να αναζητήσουμε μια άλλη, καλύτερη που θα μας φέρει πιο κοντά στο επιθυμητό.
Έμαθα να αξιολογώ καλύτερα και ίσως, λίγο πιο αυστηρά, ώστε τα προσφερόμενα να έχουν τους σωστούς αποδέκτες και συνειδητοποίησα ότι πράγματι, ορισμένες φορές, η ελπίδα ότι όλοι κρύβουμε κάτι καλό που, ε, δεν μπορεί, θα φανεί, είναι μεγάλη παγίδα και φενάκη.
Έμαθα πια να αντιμετωπίζω με ψυχραιμία, πρωτοφανή ταχύτητα αντιδράσεων και με αυτοσαρκασμό όλες τις αναποδιές και τις καθυστερήσεις που προέκυψαν (και ήταν πολλές, στην αρχή ούτε την ψυχραιμία είχα, ούτε όρεξη για χιούμορ) -αλλά η κούραση συνεχίζεται. Και κυρίως, πότε πρέπει να κλείνουν οι κύκλοι (καθόλου εύκολο ή ανώδυνο, αλλά εξαιρετικά χρήσιμο).
Στις καλύτερες στιγμές του '16, κρατώ σε περίοπτη θέση τις δύο εβδομάδες του Bob Festival τον Μάιο κι αυτό χάρις στα υπέροχα, αξιαγάπητα και φωτεινά πλάσματα που απαρτίζουν τους AbOvo και τους 4Frontal. Αλλά, και τις συναντήσεις με ανθρώπους που είτε είναι ήδη αγαπημένοι και το επιβεβαίωσαν ξανά, είτε εκτίμησα και θαύμασα σ' αυτή την πρώτη γνωριμία.
Κρατώ τα πανέμορφα καλλιτεχνικά δημιουργήματα που μ' έκαναν να συγκινηθώ, να γελάσω λυτρωτικά, να θαυμάσω και να νιώσω περήφανη που έχω την τύχη να γίνομαι κοινωνός αυτών, αλλά και να συναναστρέφομαι τους δημιουργούς τους.
Και το σημαντικότερο, κρατώ τις στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους, που μου απέδειξαν ότι άξιζαν που ήταν εδώ, που ήμασταν μαζί και αυτή τη χρονιά. Απλές, αλλά ουσιαστικές στιγμές, συζητήσεις, αναλύσεις, προβληματισμοί, διαφωνίες, σχέδια, όνειρα, γέλια, δάκρυα, αγκαλιές, γλυκά, αστεία, αγάπη. 
Γι' αυτό και αποφάσισα ότι τις τελευταίες δύο εβδομάδες του χρόνου ήθελα να τις γεμίσω με συναντήσεις μαζί τους, είτε για μια απλή βόλτα, είτε ένα γρήγορο πέρασμα από τον χώρο εργασίας, είτε στο θέατρο (ως θεατές, αλλά και με μερικούς επί σκηνής), κάτι απλό, που κρύβει όλη την ουσία για να κλείσει όμορφα η χρονιά. Και το έκανα, με δυο-τρεις εξαιρέσεις που, ωστόσο, καταφέραμε να μιλήσουμε έστω τηλεφωνικά. Γιατί όταν έχουμε γεμάτη καρδιά, όλα μοιάζουν καλύτερα.
Σε όσους δεν λείψαμε, όσοι δεν μας αναζήτησαν/σκέφτηκαν/έδειξαν να νοιάζονται για εμάς, ούτε μας εκτίμησαν και μας φρόντισαν όπως έπρεπε αυτή τη χρονιά, είναι όσοι θα φύγουν οριστικά τη νέα. Όσο μεγαλώνουμε οφείλουμε στον εαυτό μας να διώχνουμε τα βάρη, ό,τι μας κρατά πίσω και είναι -ή καταλήγει- επιφανειακό, τυπικό και ανούσιο, ώστε να έχουμε και να δίνουμε χώρο στα ουσιώδη.


Εύχομαι λοιπόν, για το 2017, ό,τι καλό έχουμε να διατηρηθεί και να ανθίσει, το ίδιο και όλοι οι αγαπημένοι μας, να είμαστε όλες και όλοι υγιείς, τα δύσκολα που μας έφερε ο χρόνος που φεύγει να τα πάρει μαζί του και να μας αφήσει μόνο τη γνώση από αυτά. Κι αν έρθουν δυσκολίες, ας είναι μικρές, σύντομες, διαχειρίσιμες, ανώδυνες και να έχουμε τη δύναμη να βγούμε αλώβητοι, έχοντας δίπλα μας τους κατάλληλους ανθρώπους.
Το 2017 να μας κάνει να ξαναπιστέψουμε στα θαύματα, σε έναν κόσμο που δεν θα επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος και θα φροντίσει τον άνθρωπο χωρίς αστερίσκους και εξαιρέσεις. Να πάψουμε να είμαστε έτοιμοι να επικρίνουμε, κατακρίνουμε ή να στεκόμαστε -υπερτονίζοντάς τα μονίμως- στα αρνητικά και να δίνουμε γενναιόδωρα έναν καλό λόγο, να επιβραβεύουμε τον κόπο, την προσπάθεια, το ταλέντο, την επιμονή και την ενεργητική αισιοδοξία.
Να κάνουμε τη διαφορά, καθεμία/καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί και να έχουμε μια καλή χρονιά, που να μας φερθεί ωραία, με ευγένεια, σεβασμό και καλοσύνη. Να χαμογελάμε και να γελάμε πηγαία περισσότερο και να δυσανασχετούμε λιγότερο.
Ν' αγαπήσουμε με πάθος ανθρώπους, στόχους και ευγενείς σκοπούς, όνειρα, βιβλία, παραστάσεις, μουσικές, ταινίες, μέρη, γεύσεις, καινούργιες διαδρομές και ν' αγαπηθούμε όσο και όπως μας αξίζει. Να βρίσκουμε και να περνάμε χρόνο με τους αγαπημένους μας, αλλά και με τον εαυτό μας, γιατί αυτές είναι επενδύσεις ζωής.
Αυτή τη χρονιά ας μην έχουμε προσδοκίες που μπορεί να ματαιωθούν, αλλά διάθεση, δύναμη και πείσμα να προσπαθήσουμε για το καλύτερο και ανοιχτή αγκαλιά σε κάθε καλό.
Καλή χρονιά!

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

Ο Δεκέμβριος του '08, 8 χρόνια μετά...

Το 2008 -τριτοετής στη σχολή- το πανεπιστήμιο ζούσε στιγμές κατάληψης πολύ πριν την 6η Δεκεμβρίου. Εκείνο το Σάββατο, όμως, άλλαξε την Αθήνα, όπως την ξέραμε, άλλαξε τους ανθρώπους που βρέθηκαν στις γειτονιές όπου μαινόταν επί μέρες πόλεμος μεταξύ μιας εξουσίας που δεν αναγνώρισε ανθρώπινα όρια και μιας οργής που ξεχείλισε ενάντια στη βία, στη βία που 8 χρόνια μετά μάθαμε να βλέπουμε σχεδόν απαθώς.
Το ότι διέκοψε τη ζωή ενός εφήβου, του οποίου η οικογένεια και οι οικείοι δέχθηκαν με την απώλειά του επίσης ένα τεράστιο πλήγμα, δεν χρειάζεται να επισημανθεί, είναι αυτονόητο και ύψιστης σημασίας.
Και η αλλαγή, δυστυχώς, ήταν προς το χειρότερο. Ο τότε υπουργός Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος, είναι σήμερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. 

Οι σπασμένες βιτρίνες τού τότε είναι τα αναρίθμητα ξενοίκιαστα μαγαζιά τού σήμερα σε μια πόλη που εξαθλιώνεται. 
Το απότομο τράνταγμα στη συνολική συνείδηση τού τότε, είναι ο μαζικός λήθαργος του σήμερα. Το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Κακλαμάνη, που τόση σημασία είχε, έγινε φωτιές σε καταυλισμούς προσφύγων, έγινε αμέτρητοι άστεγοι άνθρωποι σε όλη την πόλη. 
Η οργή εκείνης της εποχής είναι η απάθεια ή η παραίτηση των τελευταίων ετών.
Μόνο η βία κατά παντός θεριεύει, όσο ημερεύουν οι αντιστάσεις και τα αντανακλαστικά μας.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Bob Festival: Η ισχύς και το ταλέντο των AbOvo και 4Frontal εν τη ενώσει...


Το Bob Theatre Festival έχει ξεκινήσει από τη Δευτέρα 9/5 και μέχρι την Κυριακή 15/5, το πιο ζωηρό, χαρούμενο και λαμπρό φεστιβάλ θεάτρου θα ομορφαίνει τα απογεύματα και τα βράδια μας. Παράλληλα, καθημερινά οι Culturίστριες στο Radio Reboot (www.radioreboot.gr), 4-5μμ, παρουσιάζουν την "Ώρα του Bob" με συνεντεύξεις των συντελεστών από τις παραστάσεις της κάθε ημέρας.
Πέρα από τις συνεντεύξεις και τις εκπομπές, όμως, υπάρχει κάτι πολύ σημαντικότερο και ουσιαστικότερο. 
Είναι η ατμόσφαιρα του Bob, που διακρίνεται από γιορτινή διάθεση, ζεστασιά, χαρά και ενθουσιασμό, είναι οι τόσο ωραίες παραστάσεις που συμμετέχουν κι έχουν επιλεγεί με προσοχή από τα παιδιά και τέλος, είναι οι άνθρωποι που κάνουν όλα τα παραπάνω. Αν μια χρονιά γίνεις «κοινωνός» όλης αυτής της ομορφιάς και της χαράς, δεν γίνεται να μείνεις μακριά, θα το περιμένεις σταθερά και με ανυπομονησία κάθε Μάιο.
Μέσα σ' αυτά, θυμήθηκα πώς γνωριστήκαμε με τους ανθρώπους που απόψε απολαύσαμε με τρομερό ενθουσιασμό και θαυμασμό γι’ αυτό που έκαναν επί σκηνής στο «Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς», τους AbOvo και τους 4Frontal. Πρόκειται για μία από τις ωραιότερες και απολαυστικότερες παραστάσεις που έχω δει (κι ευτυχώς, έχω δει αρκετές και πάρα πολύ καλές).
Ας ξεκινήσουμε την αναδρομή λοιπόν...
Τον Οκτώβριο του 2012, ο αγαπητός συμπαραγωγός (τότε, επί εποχής Παντείου) Μανώλης μού στέλνει ένα email στο οποίο, αφού μου εξηγεί ότι υπάρχει μια παράσταση με την οποία έχουν κατενθουσιαστεί όσοι φίλοι-γνωστοί του την έχουν δει και ότι η ομάδα που την ανεβάζει είναι εξαιρετική, έχει προσθέσει το link από την σελίδα της παράστασης σε περίπτωση που θα μας ενδιέφερε για την εκπομπή.
Το επόμενο βήμα, αμέσως μόλις συμφωνούμε με το ραδιοφωνικό μου ταίρι, είναι να τηλεφωνήσω στο θέατρο και να ζητήσω στοιχεία επικοινωνίας με την ομάδα. Μου δίνουν το τηλέφωνο του σκηνοθέτη, ο οποίος απαντά βροντερά, γρήγορα και ανυποψίαστα. Του εξηγώ τί θέλουμε, για πότε και μου λέει με ενθουσιασμό και χαρά ότι θα μιλήσει πρώτα με την ομάδα και μετά θα μου πει ποιοι θα έρθουν, γιατί είναι πολλοί. Τελικά, ήρθε εκείνος, η Αμαλία Νίνου και ο Χάρης Κρεμμύδας. Άμα τη εμφανίσει, μας κέρδισε με το πόσο θετικός και ανοιχτός άνθρωπος είναι. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία σ’ εκείνη την εκπομπή μαζί τους.
Ο σκηνοθέτης ήταν ο Θανάσης Ζερίτης, η ομάδα η 4Frontal και η παράσταση το «Σσς... κάποιος έρχεται».
Επί εποχής Reboot, έναν χρόνο και κάτι μετά, δηλαδή το 2014, έρχεται ο Σταύρος Γιαννουλάδης και ο Αποστόλης Κουτσιανικούλης με αφορμή τρεις παραστάσεις, τον «Μουνή», την «Αύξηση» και τον «Faust». Τον Μάιο εκείνης της χρονιάς, στο πλαίσιο του Bob, μας επισκέπτεται ο Πάνος Τοψίδης σε μια απολαυστική 15λεπτη συνέντευξη για τη συμμετοχή της παράστασης «Η αύξηση» στο φεστιβάλ. Πέρυσι, ανεβάζουν το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται (αν και ορισμένα μόνο μια φορά)» και μας επισκέπτονται η Αριστέα Σταφυλαράκη με τον Σταύρο. Φέτος, με την «Οικογένεια Μπες-Βγες» η Αμαλία και η Αριστέα επέστρεψαν στα γνώριμα, ενώ το ραδιοφωνικό μας "βάπτισμα" παίρνουν η Ελένη Κουτσιούμπα και η Ευαγγελία Καρακατσάνη.

Με τους AbOvo τα πράγματα ξεκίνησαν περίπου την ίδια εποχή, λίγους μήνες αργότερα. Είναι τέλος Μαρτίου του 2013 και με αφορμή το «Έγκλημα στη γκαλερί» της ομάδας, αλλά και μια παράσταση στο πλαίσιο σεμιναρίων που κάνει εκείνος, ο Γιάννης Σαρακατσάνης έρχεται για πρώτη -αλλά, φυσικά, όχι τελευταία- φορά στην εκπομπή. 
Γενικά, εκείνη την ραδιοφωνική χρονιά γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους που εκτιμήσαμε, θαυμάσαμε, αγαπήσαμε και συνεχίζουμε ακόμη.
Την επόμενη χρονιά, πάλι Μάρτιο, έχουμε μετακομίσει ραδιοφωνικά και ο Γιάννης ξανάρχεται στην εκπομπή για τα «I will survive», «H μαφία δεν κοιμάται ποτέ» και «Πινόκιο», την ημέρα που ξεκινούν οι συζητήσεις για το Bob 2014 στο Bios. Έτσι, πάνω στη συζήτηση "πέφτει" η ιδέα να κάνουμε κάτι με την εκπομπή και τον σταθμό (και πράγματι, γίνεται). 
Μια εβδομάδα αργότερα, ο Φάνης Παυλόπουλος έρχεται -μαζί με τον Χάρη Αττώνη και τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη- με αφορμή το «Armadale», εκτός ομάδας. Τον Ιούνιο, η Βάσω Καβαλιεράτου έρχεται με αφορμή την «Ηλέκτρα». Τον Ιανουάριο του 2015, έχουμε μετακομίσει ως σταθμός και στην τρίτη εκπομπή έρχεται ο Γιώργος Αγγελόπουλος με την παράσταση «Ο Κανίβαλος. Η ανείπωτη ιστορία ενός οικονομικού δολοφόνου». Τον Νοέμβριο του 2015 -μια εβδομάδα μετά τα κορίτσια της 4Frontal- έρχεται και πάλι ο Γιάννης για το «Δάνειο»
Όλες οι παραπάνω παραστάσεις είναι εκτός ομάδας, μέχρι τον Δεκέμβριο, όπου η Βάσω, η Σωσώ Χατζημανώλη και η Αλεξάνδρα Ούστα έρχονται να μας μιλήσουν για «Το τελευταίο πανέρι».
Μέσα σ’ αυτά τα -σχεδόν 4- χρόνια έχουμε όλοι αλλάξει, βελτιωθεί και εξελιχθεί πολύ τολμώ να πω, αλλά συνεχίζουμε να συναντιόμαστε πάντα με ουσιαστικό σεβασμό και στήριξη και, από πλευράς μας, ειλικρινή θαυμασμό και εκτίμηση για τα υπέροχα πράγματα που κάνουν.
Προφανώς, υπάρχουν οι άνθρωποι-αδυναμίες, ασχέτως χρόνου γνωριμίας, αλλά ο θαυμασμός και η συγκίνηση για το ταλέντο, την εργατικότητα και την επιμονή να κάνουν αυτό που αγαπούν αφορά και τις δύο ομάδες εν συνόλω.
Με την αποψινή παράσταση -μια ευτυχής συγκυρία και συνεργασία των δύο ομάδων- απέδειξαν ακόμη μια φορά πως ελπίδα για ωραία πράγματα, για χαμόγελα, γέλια, σκέψεις, συναισθήματα, δημιουργία, ουσία, υπάρχει. Ευτυχώς, υπάρχει! Και μακάρι να μακροημερεύσουν οι ομάδες, οι συνεργασίες, το Bob, χωρίς εμπόδια (αποδεικνύουν, ούτως ή άλλως, εμπράκτως τόσα χρόνια πόσο αγαπούν αυτό που κάνουν και γίνονται χίλια κομμάτια για να συνεχίσουν να το κάνουν)  και να "γεννούν" τόσο ωραία πράγματα (με την ετυμολογική σημασία του "ωραίου": ο σωστός συνδυασμός, την κατάλληλη στιγμή, με τον σωστό τρόπο). Και όπως είπαμε και στον Γιάννη: Είχαμε ανάγκη να γελάσουμε τόσο, αλλά ποιοτικά, όχι χαζοχαρούμενα. Με κάτι που είχε ωραία προσέγγιση, ωραίες ιδέες, πολλή δουλειά και αμέτρητο ταλέντο.
Την Πέμπτη 12/5, η παράσταση "Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς" επιστρέφει στο Bob και στο Bios, μην το χάσετε, ειλικρινά!

ΥΓ. Με το χέρι στην καρδιά, δεν είναι υποκειμενικά υπέροχη η παράσταση, αλλά απολύτως αντικειμενικά -μόνο η συγκίνηση γι' αυτό είναι υποκειμενική, επειδή είναι από τους γλυκύτερους, πιο ταλαντούχους, εργατικούς, σεμνούς, ασυμπλεγματικούς και άξιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει (και αξιαγάπητοι!).

Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Ξημερώματα στον Πειραιά...


Μεσάνυχτα Μ. Πέμπτης προς ξημερώματα Μ. Παρασκευής όσοι είχαμε την τύχη να βρεθούμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά/Municipal Theatre of Piraeus, ζήσαμε κάτι πραγματικά εκπληκτικό στην INSOMNIA GRECA: The Christus Mortuus Insomnia - Η Αγρυπνία του Πάθους.
Ο Κωνσταντίνος Ντέλλας και οι συνεργάτες του από την ομάδα "Bouλouki Project", κλείνοντας τον κύκλο των τριών μεταμεσονύχτιων performances που ξεκίνησαν παραμονή Χριστουγέννων, δημιούργησαν μια εμπνευσμένη και συγκινητική αλληλουχία δρώμενων στους χώρους του θεάτρου, με πάρα πολλούς και πάρα πολύ καλούς ηθοποιούς και performers. Μας δόθηκαν οι χάρτες του χώρου με το τί θα βλέπαμε σε καθέναν ξεχωριστά και ήταν στη διακριτική μας ευχέρεια από ποιο θα ξεκινήσουμε.
Το "ΑΩ" ήταν η αρχή για εμάς και μια πολύ δυνατή εικόνα. Ο προβολέας να δείχνει ένα νεογέννητο που το πλένουν και πίσω από το πανί, μια γυναίκα πλένει με σεβασμό και φροντίδα το σώμα ένος νέου άνδρα που είναι νεκρός...
"Οι κήποι του Αδώνιδος" ήταν η επόμενη στάση, ένας χώρος γεμάτος με πολύχρωμες κορδέλες να κρέμονται από το ταβάνι. Μια νεαρή γυναίκα στεκόταν πάνω από μια κούκλα, δηλαδή τον νεκρό, και έλεγε ένα μοιρολόι -από τις πιο δυνατές και συγκινητικές στιγμές της βραδιάς. Στη συνέχεια, ηθοποιοί, φορώντας μαύρες κορδέλες από γάζα στα μάτια απήγγειλαν κομμάτια από κείμενα με θέμα τον θάνατο και το πένθος. Μόνο που λόγω της εγγύτητας μεταξύ θεατή και ηθοποιού, μου δημιουργήθηκε ένα αίσθημα αμηχανίας.
Στη συνέχεια, μπήκαμε στο φουαγιέ όπου η Δέσποινα Σαραφείδου ετοίμαζε τον χώρο γι' αυτό που θα συνέβαινε στις 3:30πμ. Στην αρχή, είδαμε μια γυναίκα να τακτοποιεί έναν αναστατωμένο χώρο, οπότε προχωρήσαμε.
Στην κεντρική σκηνή, προβαλλόταν μια τρικυμιώδης θάλασσα και μπροστά στεκόταν ένας αστόλιστος επιτάφιος. Επρόκειτο για "Το κενοτάφιο ή ενός λεπτού σιγή", όπου Πάνος Καμμένος μάς διάβαζε για δημοκρατία, δικαιοσύνη, για την πόλη και τους κανόνες της που δεν μας κάνουν πάντα ευτυχισμένους.
Εκεί ήταν που συναντήσαμε και την κινούμενη performance "Κι ας πεθάνω... Οι τρεις αδελφές στη Μόσχα ή Πώς επιλέγω πατρίδα".
Στις σκάλες συναντήσαμε την Ανδρονίκη Μαραθάκη, η οποία, ξεκινώντας από το υπόγειο και μέχρι τον θόλο, ανέβαινε την "Οδό του μαρτυρίου". Αυτό που έκανε επί τρεις ώρες, η συγκέντρωση που είχε και το πόσο καταπονήθηκε το σώμα της γι' αυτό, ήταν κάτι που δεν χωρά σε λέξεις.
Εδώ, θα ήθελα να σχολιάσω πόσο απαράδεκτη ήταν η συμπεριφορά των υπευθύνων του θεάτρου που απείλησαν να διακόψουν την εν λόγω performance, επειδή έπεσε αλάτι από τα σακουλάκια που είχε δεμένα πάνω της η κοπέλα,επειδή υπήρχε "κίνδυνος να χαλάσουν τα μάρμαρα". Πρώτον, ξέρεις εκ των προτέρων τί θα γίνει στον χώρο σου, οπότε προνοείς. Δεύτερον, δεν νοείται να διαχειρίζεσαι έναν τέτοιο χώρο, αλλά να μην κατανοείς και να μην σέβεσαι πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνει η καλλιτέχνις και πόσο χρόνο χρειάστηκε για να συγκεντρωθεί σ' αυτό. Ελπίζω να ήταν μεμονωμένο ατυχές περιστατικό από πλευράς του θεάτρου, γιατί είναι λυπηρό.
Στη συνέχεια, ανεβήκαμε στο "Νυχτέρι", όπου υπήρχαν λουλούδια επιταφίου και ένα βίντεο που έδειχνε το παραδοσιακό στόλισμα ενός επιταφίου. Συνεχίσαμε στο Υπερώο, όπου οι φωτογραφίες του Φώτη Πλέγα με θέμα τον αυτοτραυματισμό, την αυτοτιμωρία, ως δείγμα θρησκευτικής πίστης μάς ήταν απολύτως μη κατανοητό ως πρακτική.
Λίγο πιο πάνω, στο πλαίσιο της ίδιας performance υπό τον τίτλο "Η θλίψη της αυτοθυσίας και η αυτοθυσία της θλίψης", ακούγονταν οι φωνές των τριών καλλιτεχνών να άδουν έναν ύμνο σε ελληνικά, αραβικά και αγγλικά (ο Χάρης -μας- Αττώνης, στα αγγλικά). Ήταν τόσο μυστηριακό, καθηλωτικό και συγκινητικό που μείναμε περισσότερο από μισή ώρα να ακούμε τους ύμνους να επαναλαμβάνονται.
Κατεβαίνοντας, βρεθήκαμε στην μεγάλη αίθουσα που ήταν γεμάτη με μαύρες σακούλες νεκροτομείου στο πάτωμα και από μέσα ακούγονταν φωνές γυναικών, ανδρών και κλάματα μωρού. Στην αρχή, το πρώτο συναίσθημα ήταν ανατριχίλα και λίγο φόβος.
Όταν, όμως, διαβάσαμε τα στοιχεία για τους νεκρούς της 11ης Ιανουαρίου διαχρονικά, από το 1944 στον Πειραιά μέχρι και το 2016, αλλά και πώς τα συμμαχικά αεροπλάνα βομβάρδισαν τον Πειραιά, κάτι που οι κάτοικοι της πόλης δεν περίμεναν και δεν πίστεψαν ότι μπορεί να συμβεί, οδηγώντας τους στον θάνατο, περνώντας ανάμεσα στις μαύρες σακούλες κι ακούγοντας τις φωνές που ζητούν βοήθεια, δεν υπήρχε πια φόβος. Αλλά, βαθιά λύπη, γιατί τώρα ήξερα τί είχε συμβεί και όμως, ούτε εγώ, ούτε κανείς μας μπορούσε να κάνει κάτι.
Κι αυτό είναι το χειρότερο, να σκέφτεσαι πως μια μέρα που ξεκίνησε σαν οποιαδήποτε άλλη, για εκείνους τους ανθρώπους έγινε εφιάλτης και κανείς δεν μπόρεσε να τους σώσει, κανείς δεν μπόρεσε να τους βοηθήσει να μην φοβούνται τόσο.
Κι έτσι, με αυτή την αναστάτωση βρεθήκαμε στην "Κοινή Τράπεζα". Ο χώρος είχε πια τακτοποιηθεί κι ένα τραπέζι, μάλλον πένθους, ετοιμαζόταν. Η ανησυχία της γυναίκας να είναι όλα όπως πρέπει, να κοιτάζει με αγωνία από το παράθυρο περιμένωντας κάποιον (που μπορεί και να μην έρθει), να μαζεύει το κουτί με τις παλιές φωτογραφίες και να προσφέρει το κέρασμα με τρεμάμενα χέρια... Κοιτούσαμε σιωπηλοί -σχεδόν σαν να ντρεπόμαστε που είμαστε παρατηρητές σε κάτι προσωπικό- ένα γεύμα να ετοιμάζεται και τα πρόσωπά μας είχαν μια θλίψη. Ίσως, να ήταν απλώς η ανθρώπινη αντίδραση του συμπάσχω ή κάτι βαθύτερο, οι δικές μας μνήμες απώλειας.
Ήταν από τα ωραιότερα πράγματα που έχω δει στο θέατρο. Αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια σε όλους, για την έρευνα, την έμπνευση, τη σύνθεση και την τελική παρουσίαση.
Ήταν μια σπουδαία βραδιά και η λέξη συγκίνηση την περιγράφει απόλυτα.
Καλή Ανάσταση!