Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Ο Φοίβος Δεληβοριάς και η Μάρθα Φριντζήλα «Ξυπόλητοι» στο Spam Radio!

Την Παρασκευή 11 Μαΐου η Μάρθα Φριντζήλα και ο Φοίβος Δεληβοριάς θα βρίσκονται στο στούντιο του Spam Radio και στην εκπομπή Spame Πακέτο για δύο ώρες, 4-6μμ με την Κλεοπάτρα Γκατζάνη και την Παναγιώτα Κοντοδήμα. Θα μας μιλήσουν για τη συνεργασία τους, τις περιορισμένες εμφανίσεις τους στο Passport στον Πειραιά -Σάββατο 28 Απριλίου, 5, 12 και 19 Μαΐου- και την παράσταση «Ξυπόλητοι στο Πάλκο», το διαφορετικό πρόγραμμα που παρουσιάζουν και πώς κατέληξαν σ’ αυτό. Η ιδιαιτερότητα άλλωστε, είναι πως μιλάνε για τα τραγούδια στη σκηνή του Passport. Για αριστουργήματα που έκρυβαν ένα κενό και για σκουπίδια που έκρυβαν ένα λουλούδι. Απ’ τον Αττίκ ως τον Μανώλη Αγγελόπουλο κι από το "Never on Sunday" ως τις μεταλλαγμένες ζεϊμπεκιές του '90, διηγούνται μια μικρή ιστορία του τραγουδιού σε μια χώρα-κινούμενη άμμο, λίγο πριν μεταμορφωθεί ξανά σε κάτι άλλο. Μια κεφάτη μουσικοχορευτική κομεντί που μπορεί να παιχτεί και ως τραγωδία.
Ακόμη, θα συζητήσουμε για την δισκογραφική τους πορεία, τα σχέδιά τους, την άποψή τους για τη μουσική και πώς βλέπουν την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Άραγε για εκείνους υπάρχουν διαχωρισμοί κι αν ναι, ποιοι είναι αυτοί και με ποια κριτήρια τους θέτουν;
Δύο εξαιρετικοί και ιδιαίτεροι καλλιτέχνες έρχονται να γιορτάσουν τη συνεργασία τους και να ομορφύνουν με την παρουσία τους το πρώτο μετεκλογικό Spame Πακέτο.
Ελάτε να το γιορτάσουμε μαζί!

Συντονιστείτε στο www.spamradio.gr
Περιμένουμε τα e-mails σας κατά τη διάρκεια της εκπομπής στο: spamradio@yahoo.gr
Για οποιαδήποτε ερώτηση πριν την εκπομπή, τα e-mails σας στο: spamepaketo@yahoo.gr

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Ο φασισμός είναι κοντά -κι όχι μόνο στην παράνοια...

Διάβασα στο Βήμα της Κυριακής ένα θέμα για τη Χρυσή Αυγή, για την αλήθεια που κρύβεται από πίσω. Κι έπαθα σοκ. Ήξερα τί μιάσματα είναι, αλλά δεν είχε φτάσει η φαντασία μου στο ότι θα είχαν στα ψηφοδέλτια και τελευταία στιγμή -για να μπορέσουν να μπουν στη Βουλή- θα απέσυραν κατηγορούμενο για παιδοφιλία!!! Όπως κι έναν ο οποίος έχει καταδικαστεί και ήταν στη φυλακή για φόνο!!! Το διάβασα κι ένιωθα να ανεβαίνει η πίεσή μου, ήθελα να βγω και να αρχίσω να ρωτάω φωνάζοντας ποιος ηλίθιος θα ψηφίσει τα κτήνη; Ποιο ζώο δήλωσε στην πρόθεση ψήφου τα τομάρια; Να δω κι εγώ ποιοι είναι όλοι αυτοί με τους οποίους θέλω να με χωρίζει ένας γαλαξίας κι ένα σύμπαν ολόκληρο αν γίνεται. Αυτά τα όντα επευφημούν τον Χίτλερ και επιβραβεύουν τη δράση του. Θεωρούν επανάσταση τη χούντα των συνταγματαρχών, γιορτάζουν σαν εθνική εορτή -κι όχι ως μαύρη επέτειο- την 21η Απριλίου κι έχουν εσωτερικό ανέκδοτο "έξω οι ξένοι, μέσα οι ξένες". Ε, βέβαια, γιατί υπάρχει κι ο φαλλοκρατισμός, πέραν του φασισταριού! Συγνώμη για τις φράσεις που θα χρησιμοποιήσω, δεν μου ταιριάζουν και δεν είναι ωραίες, αλλά αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Δεν δέχονται να τους πηδάνε τις γυναίκες οι ξένοι, αλλά εκείνοι είναι μάγκες να πηδάνε τις γυναίκες των ξένων. Για τέτοιο πνευματικό εύρος μιλάμε, τέτοιο κριτικό πεδίο, για τέτοια ωριμότητα σκέψης και πολυεπίπεδη πάνω απ' όλα. Όταν λες ανοιχτόμυαλοι, φιλελεύθεροι και δημοκρατικοί άνθρωποι αυτοί έρχονται πρώτοι-πρώτοι στο μυαλό! Έτσι δεν είναι;
Να 'το πάλι, μου ξανανεβαίνει η πίεση...Α, ρε υπερτασική θα με κάνουν στα 23 οι νεάτερνταλ!
Τέλος πάντων...
Σήμερα διάβασα ένα άρθρο της Μαργαρρίτας Μυτιληναίου με την οποία συμφωνώ απόλυτα σ' αυτά που γράφει. Διαβάστε το, νομίζω εκφράζει πολλούς και σίγουρα όλους όσοι είμαστε εδώ στο σπιτάκι μου.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=14581

Επίσης, όσοι δεν έχετε διαβάσει την περσινή ανάρτηση για την εκπληκτική εμπειρία που είχαμε οι επιβάτες του μετρό με τα φασιστόμουτρα, μπορείτε να πάρετε μια γεύση περί τίνος πρόκειται στον παρακάτω σύνδεσμο: http://panayota-k.blogspot.com/2011/01/blog-post_30.html

Σας παρακαλώ, εσείς αγαπητοί μου, παραμείνετε δημοκρατικοί, φιλελεύθεροι, ανθρωπιστές, αντιρατσιστές και, πάνω απ' όλα, άνθρωποι με μυαλό και καρδιά ανοιχτά κι υγιή.

Οι ωραίοι άνθρωποι κάνουν την αγάπη μαγική!

Μ' έχει σκλαβώσει, μ' έχει ενθουσιάσει, τον έχω λατρέψει σφόδρα και κάθε φορά καταφέρνει να το πολλαπλασιάζει επί 100... Κι αυτό με κάνει ακόμη πιο χαρούμενη, γιατί το αξίζει. Κι όπως είπε και το αγαπημένο -Κ-, αυτό την αγάπη την απογειώνει.
Όχι, δεν μιλάω για το αντικείμενο του πόθου μου. Αναφέρομαι στον Αύγουστο Κορτώ, τον έναν, τον μοναδικό, τον υπέροχο και δεν θέλω δυσανασχέτηση ότι σας έχω πρήξει. Δηλαδή, ελάτε τώρα! Πείτε μου πόσο συχνά συναντάς έναν άνθρωπο που ήξερες μέσα από τη δουλειά του μόνο και μόλις τον γνωρίσεις από κοντά, όχι μόνο διατηρεί αυτή την εικόνα, αλλά την δεκαπλασιάζει και σε κάνει να τον αγαπήσεις ασυζητητί; Πόσο; Ειλικρινά, όχι λόγια του αέρα.
'Ετσι πρέπει να είναι οι άνθρωποι, γλυκείς, τρυφεροί, ταλαντούχοι, ευφυείς, σεμνοί, με χιούμορ, χαρισματικοί, τρυφεροί, χωρίς έπαρση και ύφος, συγκινητικά ευγενικοί, με μια αύρα τόσο θετική και γλυκιά, με βάθος και ποιότητα, με καρδιά ανοιχτή και ειλικρινές χαμόγελο, χωρίς ίχνος κακίας ή επικριτικότητας. Έγινε το γούρι μου.
Έχω γενικά την άποψη ότι οι θετικοί άνθρωποι που αγαπάμε είναι γουρλήδες, όπως ακριβώς κι εμείς για εκείνους που μας αγαπούν κι αγαπάμε. Ε, αν τώρα έχεις και τα κατάλληλα δείγματα για να το επιβεβαιώσεις, τελείωσε. Εγώ έχω, όπως αντιλαμβάνεστε.
Όταν αγαπώ -οι αγαπημένοι μου το ξέρουν αυτό- νοιάζομαι(πολύ), δείχνω την αγάπη μου και μ' αρέσει να τους φροντίζω, να φτιάχνω διάφορα πράγματα γι' αυτούς, γιατί βάζεις μέσα όλη σου την αγάπη, κάνεις κάτι γιατί θέλεις να τους το προσφέρεις, σαν να παίρνουν χειροπιαστά την αγάπη σου. Κατάλοιπο των λατρεμένων γιαγιάδων μου μάλλον... Τί να κάνω κι εγώ, μεγάλωσα με δύο υπέροχα πλάσματα που η αγάπη τους ήταν μια ατέλειωτη προσφορά συναισθημάτων, χαδιών, αγκαλιών, ενδιαφέροντος, τρυφερότητας, φαγητών, γλυκών, αντικειμένων. Τα ωραιότερα χρόνια, οι ωραιότεροι άνθρωποι που θα μπορούσα να ζητήσω στην αρχή της ζωής μου. Κι ας έφυγαν νωρίς.
Ε, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος, λίγο να έχει από μόνος του την προδιάθεση, λίγο να βρεθεί υπό τις κατάλληλες συνθήκες, λίγο να έχει τους σωστούς ανθρώπους και νά 'τα!
Πού είχα μείνει, όμως, γιατί με τη νοσταλγία παραστράτισα...
Ναι! Μου αρέσει να κάνω κάτι για όσους αγαπώ, το χαίρομαι, το απολαμβάνω κι αν το αξίζουν(που στο παρελθόν ως επί το πλείστον, το άξιζαν, ε, όσο για τώρα, νομίζω όσοι το έχουν δεχτεί το αξίζουν όλοι) εκεί περπατώ λες και πατώ σε σύννεφα, έχω ένα χαμόγελο τατουάζ, και είναι σχεδόν εμφανείς οι πεταλούδες, οι καρδούλες και τα λουλουδάκια που πετούν απ' το κεφάλι μου.
Απόψε πέρασα πολύ όμορφα, με πολυαγαπημένη φίλη (δεν θα μιλήσω για τη λατρεία που ξέχασε να μου στείλει αυτά που ήθελε να της πάρω, ξέρω, ένα μυαλό τί να πρωτοσκεφτεί!), μιλήσαμε για πολλά και διάφορα, για σκέψεις, ανησυχίες, αισθήματα, ανθρώπινες σχέσεις, αγάπη, τη δική μας. Θεωρητικά θα ήταν η πρώτη μέρα κυκλοφορίας του "Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά" του Αύγουστου Κορτώ, αλλά δεν ήταν, θα κυκλοφορήσει αύριο -σήμερα δηλαδή, 24 Απριλίου.
Ο αγαπημένος είχε, όμως, μαζί του την πρώιμη μορφή του βιβλίου βιβλιοδετημένο με σπιράλ, χωρίς τον πρόλογο του Κωνσταντίνου Τζούμα, αλλά ήταν το ΠΡΩΤΟ! Και είπε πως θα το έδινε σε όποιον πήγαινε και του έλεγε ψιθυριστά πόσο ζυγίζει με τον απαιτούμενο δεκαδικό. Εμείς δεν μπήκαμε καν στον κόπο, μου είχε υπογράψει στο βιβλίο που του πήγα κι είχα λιώσει, είχε δοκιμάσει αυτά που του πήγα και του άρεσαν, ήταν τόσο γλυκός που ήθελε να μου στείλει ως ευχαριστώ τα ανέκδοτα βιβλία του. Μην κάνετε, βρε, όρεξη! Για μια κίνηση αγάπης, τα βιβλία του; Ε, όχι, μου αρκεί η αγάπη του.
Ήρθε όμως η πικρή ώρα του αποχαιρετισμού και πήγαμε να τον γλυκοφιλήσουμε, να του ευχηθούμε καλή επιτυχία και να τον καληνυχτίσουμε. Λέει στο -Κ- να του πει πόσο ζυγίζει, ο φίλος απέναντι βοηθά πολύ, αλλά στο δεκαδικό αποτύχαμε κι έρχεται η σειρά μου και λέω στην τύχη έναν αριθμό. Κι είναι αυτός...ή έτσι είπε για να μου το δώσει. Σημασία έχει ότι εγώ δεν το πίστευα κι όμως, μου το έδωσε κι εγώ ένα με το πάτωμα. Σιρόπι, όχι αστεία.
Είμαι αγκαλιά με τα βιβλία και τις αφιερώσεις κι είμαι πολύ χαρούμενη. Για τους ανθρώπους, βρε παιδιά. Γι' αυτούς. Πολύ.
Κι όσοι αγαπώ και μ' αγαπούν, το ξέρουν σίγουρα και δεν θα κοντοσταθούν ή θα το πολυσκεφτούν αν αναφέρομαι σ' αυτούς. Επομένως σ' εσάς, τους λίγους, αλλά για μένα πολλούς και σημαντικούς: σας αγαπώ και σας ευχαριστώ που είστε εσείς και μπορώ να 'μαι εγώ.
Όσοι το σκέφτεστε, μάλλον δεν ανήκετε στους ανωτέρω, δεν πειράζει :-)

Υ.Γ. Πέτρο γλυκέ μου, είσαι υπέροχος -και πολύ γουρλής!

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Αυτές οι επιστροφές...

Ένα πολύ ωραίο τραγούδι από τη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου από το 1994 και τον δίσκο "Παρέα μ' έναν ήλιο" σε μουσική Μάριου Τόκα και στίχους Φίλιππου Γράψα. Έχει μια ατέλειωτη δισκογραφία, όσα χρόνια κι αν περάσουν ακόμη θα ανακαλύπτουμε διαμάντια. Ένα ακόμη, με μια ταξιδιάρικη μουσική και λόγια που στη ζωή έχουν πολλάκις γίνει πράξη. Έρωτας, δεν εξηγείται με τη λογική.
Απολαύστε, λοιπόν!
"Τρελάθηκε λοιπόν ο έρωτάς μας
και δεν αισθάνεται
πως άλλη μια φορά ο εγωισμός μας
στον ύπνο πιάνεται
Δεν ντρέπεσαι δε ντρέπομαι
εσύ που επιστρέφεις
κι εγώ που επιμένω να σε δέχομαι

Πάντα επιστρέφεις εδώ
στον ορίζοντα αν δεις απειλή
είσαι ένα λάθος πικρό
από λύπη, καρδιά και φιλί"


Δημήτρης Μητροπάνος- Πάντα επιστρέφεις


Σάββατο 21 Απριλίου 2012

'Οταν ο κόσμος ΔΕΝ κινείται γύρω από σένα...

Σάββατο βράδυ. Μια υπέροχη μέρα με πικ-νικ, καλή παρέα, γέλιο, εποικοδομητικές συζητήσεις, φύση, οξυγόνο, περπάτημα, χαμόγελα, τελειώνει και αφού έχω στείλει τα φωτογραφικά ντοκουμέντα και χαζολογήσει λίγο στο διαδίκτυο, χτυπάει το κινητό. Ο ρούλης, κάτι θυμάται να μου πει, να με ρωτήσει, αστεΐζεται, του υπενθυμίζω ότι μόλις έρθει σπίτι μπορούμε να το συζητήσουμε από κοντά. Δεύτερη γραμμή. Ένας αριθμός άγνωστος. Κλείνω βιαστικά τον γεννήτορα ρούλη (από το πατερούλης, καλέ!) κι απαντώ.
"Γεια σου, έχεις κλείσει τον τάδε για την εκπομπή;" Γεια. Ποιός είναι;;; " Η αυτή." Α, συγνώμη, δεν κατάλαβα. "Έχεις κλείσει τον τάδε; Γιατί τον πήρα να τον κλείσω για την εκπομπή μου και μου είπε ότι θα έρθει στη δική σας." Ναι, έχω κάνει κρούση, αλλά περιμένω ημερομηνία, επομένως δεν έχει κλείσει οριστικά. "Να ενημερώνετε όμως για να μην εκτιθέμεθα. Εγώ δεν το 'ξερα και τον πήρα τηλέφωνο." Από τη στιγμή που δεν έχω μια σίγουρη ημερομηνία, δεν μπορώ να ανακοινώσω ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα έρθει στην εκπομπή. Μόλις γίνει θα το γνωστοποιήσω.  "Καλά, θα μιλήσω κι εγώ μαζί του αύριο και θα του το πω. Να ξέρεις πάντως ότι όταν έρθει θα σας έρθω κι εγώ στο στούντιο." Κανένα πρόβλημα. "Πάντως, νομίζω ότι φεύγει για Θεσσαλονίκη, άρα πώς θα έρθει;" Απ' ό,τι ξέρω ξεκίνησε εμφανίσεις από το περασμένο Σάββατο και για όλο τον Μάιο στην Αθήνα -όπως με ενημέρωσε με δελτίο τύπου η εταιρεία του- και από τη στιγμή που η υπεύθυνη της εταιρείας του είπε ναι κι ότι έχει ενημερωθεί και θα μας πει ημερομηνία, μάλλον εδώ θα είναι. "Α, εντάξει. Να δίνετε όμως σήμα γι' αυτούς που θέλετε να κλείσετε να ξέρουμε άλλη φορά." (Γέλασα) Οκ. Γεια.
Πάμε τώρα σε όσα κρύβονταν πίσω από τις λέξεις -και δεν ήταν ο Αλέξης.
"Γεια σου, έχεις κλείσει τον τάδε για την εκπομπή;"
Γεια (θα 'χουμε υγεία ή μπααα; Παίζεται). Ποιός είναι;;; (Θεέ μου, πόσοι τρελοί κυκλοφορούν εκεί έξω και ποιος είναι αυτός που ξέρει τις κινήσεις μου, Παναγία μου, με παρακολουθούν; Ο Big Brother, η KGB, το FBI, τί, καλέ πείτε, μιλήστε μου!)
" Η αυτή." Α, συγνώμη, δεν κατάλαβα(τί θέλει πάλι αυτή, βρε παιδιά;). "Έχεις κλείσει τον τάδε; Γιατί τον πήρα να τον κλείσω για την εκπομπή μου και μου είπε ότι θα έρθει στη δική σας." Ναι, έχω κάνει κρούση, αλλά περιμένω ημερομηνία, επομένως δεν έχει κλείσει οριστικά(τί έγινε εδώ; Κι εσένα στο κάτω-κάτω ποιος σ' έχρισε ανακριτή, που θα πάρεις με ύφος τηλέφωνο να με ψέξεις που έκανα κίνηση να κλείσω καλεσμένο; Πάμε καλά;).
"Να ενημερώνετε όμως για να μην εκτιθέμεθα. Εγώ δεν το 'ξερα και τον πήρα τηλέφωνο." (βασική αντίδραση: Νοιαστήκαμε -αντικαταστήστε το 'νοια' και το βρήκατε) Από τη στιγμή που δεν έχω μια σίγουρη ημερομηνία, δεν μπορώ να ανακοινώσω ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα έρθει στην εκπομπή. Μόλις γίνει θα το γνωστοποιήσω(τόοοοοσο παράλογο κι εξωφρενικό να μην αποδέχομαι να κάνω τζάμπα εφέ και να παραπληροφορώ, έτσι, γιατί μπορώ! Μα τί άνθρωπος είμαι βρε παιδί μου, χάλια). 
"Καλά, θα μιλήσω κι εγώ μαζί του αύριο και θα του το πω. Να ξέρεις πάντως ότι όταν έρθει θα σας έρθω κι εγώ στο στούντιο." Κανένα πρόβλημα(τώρα να σου πω καμιά κουβέντα ή να μη σου πω; Αν βρεις την πόρτα ανοιχτή έλα, πώς θα φύγεις τώρα δεν ξέρω, αν αρχίσεις πάλι τις γελοιότητες. Και έχω και το έτερον ήμισυ της εκπομπής που είναι μην της γυρίσει το μάτι, γιατί δεν χαρίζει κάστανα).
"Πάντως, νομίζω ότι φεύγει για Θεσσαλονίκη, άρα πώς θα έρθει;" (Πρώτον: νομίσματα!)Απ' ό,τι ξέρω ξεκίνησε εμφανίσεις από το περασμένο Σάββατο και για όλο τον Μάιο στην Αθήνα -όπως με ενημέρωσε με δελτίο τύπου η εταιρεία του- και από τη στιγμή που η υπεύθυνη της εταιρείας του είπε ναι κι ότι έχει ενημερωθεί ο ίδιος και θα μας πει ημερομηνία, μάλλον εδώ θα είναι.(Αν είναι Θεσσαλονίκη και δεν μπορεί να έρθει και γνωρίζεις κάτι τέτοιο, γιατί προσπάθησες να τον κλείσεις εσύ, εεεε; Μωρέ, ξέρω τι σου χρειάζεται, να σου μιλήσω όσο πιο αγενώς μπορώ, αλλά έχε χάρη που θέλω το κάρμα μου ανάλαφρο!)
"Α. Εντάξει. Να δίνετε όμως σήμα γι' αυτούς που θέλετε να κλείσετε να ξέρουμε άλλη φορά." Γέλασα... (Θα μου κάνει μάθημα συναδελφικότητας και συνεργασίας η κοπέλα που ήρθε φέτος στο σταθμό. Σ' εμένα, που ανήκω στο δυναμικό του 3 χρόνια; Που στην πρακτική είχαν να λένε για το πόσο συνεργάσιμη, ευγενική και φιλότιμη είμαι και για το πνεύμα ομαδικότητας που έχω; Θα τρελαθούμε τελείως;) Οκ.(παραδίνομαι, η βλακεία είναι αήττητη, τέλος) Γεια.(Άντε να τελειώνουμε πριν ανέβει η πίεση, νέος άνθρωπος,  και φρόντισε να μην ξαναδώ τον αριθμό σου στις εισερχόμενες κλήσεις, γιατί δεν μας βλέπω καλά.)
Το τηλέφωνο κλείνει. Παίρνω την αγαπημένη φίλη να αφηγηθώ την παράνοια, εκνευρίζεται κι εκείνη και καταλήγουμε ότι εμείς σίγουρα ζούμε σ' ένα εντελώς διαφορετικό σύμπαν απ' όλους τους υπόλοιπους. Πρώτον, δεν θεωρώ ότι οφείλω να ενημερώνω κανέναν για το τί σκέφτομαι για την εκπομπή και ποιες κινήσεις κάνω, πέραν από τη φίλη και συμπαραγωγό. Γιατί είναι η εκπομπή ΜΑΣ. Δεύτερον, όταν δεν έχω οριστικοποιήσει κάτι θα βγαίνω σαν την τρελή να φωνάζω έχω κι αυτόν κι αυτόν κι αυτόν τον καλεσμένο; Είμαστε σοβαροί; Τρίτον, λυπάμαι, αλλά δεν κατανοώ γιατί πρέπει να είμαι στο μυαλό κάθε άλλου κι ο άλλος στο δικό μου. Από πού κι ως πού; Και θα μου ζητάνε και το λόγο από πάνω... Έχουμε ξεφύγει μου φαίνεται! Ε, ρε, η τρέλα δεν πάει στα βουνά, όλη εδώ ήρθε!
Γιατί ολόκληρος ο κόσμος κινείται γύρω από έναν και μόνο άνθρωπο...κατά τη γνώμη αυτού και μόνον.
Κι έτσι ένα πολύ όμορφο Σάββατο, καταλήγει κείμενο παραφροσύνης στο blog. Μ' ένα τηλεφώνημα. Πφφ...

Υ.Γ. Με τάραξαν πάλι, είχαν-δεν είχαν!
Καλό σαββατοκύριακο, αγαπητοί μου!

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Σκληρή μέρα...

Επέτειος μιας μεγάλης απώλειας η σημερινή -σαν σήμερα πριν ένα χρόνο μας άφησε ο Νίκος Παπάζογλου- που γέμισε ξανά με πένθος την μουσική και τους ανθρώπους που αγάπησαν τη φωνή και τον άνθρωπο, με τον θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου.
Έχοντας παλέψει πολλάκις για να ζήσει, παραιτήθηκε σήμερα το πρωί έχοντας κουραστεί ίσως να πολεμά στα 64 του χρόνια. Άφησε ανθρώπους, τους δικούς του, που θρηνούν την απώλειά τους, αλλά και ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό έργο που είναι αδύνατον να ξεχαστεί. Αλλά, ούτε εκείνος θα περάσει στη λήθη, μερικοί άνθρωποι απλώς είναι αναντικατάστατοι και ανεπανάληπτοι, ίσως ευτυχώς, ίσως και δυστυχώς...
Για να θυμηθούμε τις δύο φωνές που χάθηκαν την ίδια μέρα με διαφορά ενός έτους και να πούμε ένα αντίο στον Δημήτρη Μητροπάνο...

"Ένα σημάδι στην αγάπη
είναι σημάδι σε μια αθώα γυρισμένη πλάτη,
ένα σημάδι στην ελπίδα
είναι το δάκρυ σου που τρέχει ακόμα και δεν είδα.


Γέλα μου, να σε χαϊδεύω
είμαι εδώ, να μ' ακουμπάς,
σκλήρυνε ο κόσμος έξω
δε σ' ακούει αν πονάς.

Έχω κάτι να σου χαρίσω
πάρ' το μη μου τ' αρνηθείς,
δεν έχω άλλο να σ' αφήσω
θα 'μαι δω αν με χρειαστείς"

Δημήτρης Μητροπάνος- Ένα σημάδι στην αγάπη


Νίκος Παπάζογλου- Κανείς εδώ δεν τραγουδά

Τα σέβη μου.

Υ.Γ. Τί φωνές σίγησαν, τί καλλιτέχνες δημιούργησαν ένα τέτοιο κενό...Τί άνθρωποι δεν ζουν πια...


Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Συνήθεια, η επιβλαβής...

Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας αποκτούμε κακές συνήθειες, ή μήπως τις έχουμε εκ γενετής; Ποιος να ξέρει άραγε;  Το θέμα είναι πως εμφανίζονται ξαφνικά και σου δυσκολεύουν τη ζωή, ακόμη κι αν είναι κακές συνήθειες άλλων, όπως π.χ. το κάπνισμα.
Είναι όμως κάποιες που πιέζουν τη ζωή σου σαν να βρίσκεσαι σε κελί μαρτυρίου με κινούμενους τοίχους πανταχώθεν με στόχο εσένα. Η χειρότερη ανθρώπινη συνήθεια είναι ακριβώς αυτό. Η συνήθεια. Να συνηθίζεις σε μια μέτρια κατάσταση, σε μια μέτρια ζωή. Να συνηθίζεις να πνίγεσαι, να νιώθεις δυστυχισμένος και να είσαι μόνιμα θυμωμένος ή ακόμη κι εξοργισμένος με την ατυχία που σε βρήκε. Να βλέπεις παντού αρνητικά, να είσαι μόνιμα επικριτικός, να νομίζεις πως τα ξέρεις όλα προσπαθώντας να καλύψεις την άγνοιά σου στα πιο απλά. Να γνέφεις συγκαταβατικά χωρίς να έχεις ακούσει το περιεχόμενο της πρότασης, να νιώθεις καταδικασμένος να ζεις σ' ένα σπίτι με ανθρώπους που μπορεί πια να μην υποφέρεις, άσχετα αν φταίνε αυτοί ή απλώς το ότι εσύ ζεις μια ζωή που δεν είναι αυτή που θα 'θελες. Να συναναστρέφεσαι ανθρώπους από ανάγκη, γιατί πρέπει και γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή και να συνηθίζεις το δήθεν.
Να αποδέχεσαι τη μέτρια σχέση, αφού δεν μπορείς να έχεις την καλή, την μέτρια -και συνήθως μίζερη- ζωή, αφού δεν έχεις την καλή. Κι έτσι αντί να προσπαθείς για το καλύτερο, αντί να τολμήσεις να ρισκάρεις για το επιθυμητό, μένεις καθηλωμένος στη "συνήθεια".
Να διευκρινήσω ότι θεωρώ απαραίτητο κι ουσιαστικό κομμάτι μιας αποιασδήποτε σχέσης -ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό- τη συνήθεια, να έχεις μια συνήθεια με τον σύντροφο, με τους φίλους, με την οικογένεια, με τη δουλειά σου, πράγματα που κάνεις και τα ξέρεις, όπως και τους ανθρώπους και φυσικά, σου δίνουν χαρά. Η ρουτίνα είναι απαραίτητη για την εύρυθμη λειτουργία κάθε ατόμου, αλλά ως εκεί. Όταν ξεπερνά τα υγιή όρια και γίνεται φαύλος κύκλος, πάει περίπατο κι η εύρυθμη λειτουργία κι η ασφάλεια κι η ηρεμία που σου παρέχει. Τότε αρχίζουν τα δύσκολα.
Κατατάσσω εαυτόν στους σταθερούς τύπους ανθρώπου, μ' αρέσει να έχω σταθερές σχέσεις, αλλά υγιείς. Σχέσεις που αναπνέουν, που έχουν ουσία, αγάπη, χαρά, χιούμορ, τρυφερότητα, ζεστασιά, κατανόηση, φροντίδα, σεβασμό, εκτίμηση, αμοιβαία επιθυμία να βλεπόμαστε, να μοιραζόμαστε στιγμές και να περνάμε χρόνο μαζί. Ωστόσο, απολαμβάνω και χαίρομαι σαν μικρό παιδί (ίσως και περισσότερο) να γνωρίζω νέους ανθρώπους που να με εκπλήσσουν και να με ενθουσιάζουν με την ύπαρξή τους. Ανατροφοδοτούν την πίστη μου στους ανθρώπους και το απολαμβάνω αφάνταστα.
Ευτυχώς, τις περισσότερες φορές το ένστικτό μου με οδηγεί πολύ σωστά, σπανίως με έχει απογοητεύσει. Κυρίως με απογοητεύω εγώ όταν το αγνοώ!
Παρόλα αυτα, δεν κάνω προσπάθειες να διατηρήσω κάτι που έχει τελειώσει και το ξέρω, κι αν στην αρχή λυπάμαι, απογοητεύομαι, απορώ και θυμώνω, στο τέλος καταλήγω πως καλύτερα να αφήνουμε στη διαδρομή ό,τι δεν έχει νόημα να κουβαλάμε. Άλλωστε, η ζωή προχωρά, εμείς αλλάζουμε, εξελισσόμαστε κι ίσως με κάποιους οι δρόμοι μας να πρέπει να χωρίσουν. Πρέπει. Για να συνεχίσουμε πιο δυνατοί, πιο ανάλαφροι, πιο χαρούμενοι, πιο έτοιμοι να διεκδικήσουμε το καλύτερο για εμάς.
Μ' αυτό μάχομαι πολύ συχνά, με τον κίνδυνο να βυθιστείς στη συνήθεια, γιατί φοβάσαι ή αρνείσαι να ξεβολευτείς από τη μιζέρια και να διεκδικήσεις κάτι παραπάνω. Κι ευτυχώς, ως δια μαγείας, ξαφνικά, αλλά και τόσο φυσικά συγχρόνως, κάνω την αλλαγή, ξεπερνώ το φόβο και τολμώ. Κι ευτυχώς δεν το μετάνιωσα ποτέ ως τώρα -εύχομαι να μην το μετανιώσω ποτέ.
Βλέποντας γύρω μου ανθρώπους που βυθίζονται στη ρουτίνα που δεν τους αρέσει και τους θλίβει, παρατηρώ πως επιδρά τοξικά πάνω τους, τους κάνει χειρότερους ανθρώπους, δυστυχισμένους, κακομοίρηδες, μνησίκακους, χαιρέκακους και αποκρουστικούς. Είναι παραδείγματα προς αποφυγήν.
Αν το δεις σε μεγαλύτερους λυπάσαι, αλλά λες ποιος ξέρεις πώς τους τα έφερε η ζωή και ποια ήταν τα περιθώρια. Το να συμβαίνει σε νέους είναι έως και εξοργιστικό, απορίας άξιον...
Είμαι και μια ιδιαίτερη περίπτωση βέβαια, αλλά έχω κι εγώ τα δίκια μου.
Για παράδειγμα, ακούω να παντρεύονται στα 23 και 24 και 25 χρόνια και ανατριχιάζω μόνο στη σκέψη. Είναι άλλο πράγμα η σχέση με έναν άνθρωπο που μπορεί-και μακάρι- να κρατήσει μια ζωή και άλλο από αυτή την τόσο νεαρή ηλικία να παντρευτείς, να γίνεις η σύζυγος ή ο σύζυγος κάποιου ή κάποιας. Να πρέπει να γνωρίσεις όλο το σόι του άλλου- εδώ εγώ δεν θέλω να ξέρω πάνω από το μισό δικό μου!- και να πρέπει να παρευρίσκεσαι σε ανιαρές κι ανυπόφορες οικογενειακές συγκεντρώσεις, γάμους, βαφτίσια, ανθρώπων που βλέπεις μια φορά στα δέκα χρόνια κι αυτό με το ζόρι.
Να αποκτά -ε, στην Ελλάδα ζούμε!- δικαίωμα καθένας εκ των συγγενών να εκφράζει άποψη για το σπίτι σου, τους ρόλους στη σχέση, την ποιότητά της και τον τρόπο που θα πρέπει να συμπεριφέρεσαι και να σου συμπεριφέρεται ο σύντροφός σου. Γιατί ως γνωστόν, δεν υπάρχουν πολλών ειδών σχέσεις και γάμοι, αλλά μόνο ένα! Αυτό που έχει στο μυαλό του εκείνος που σου κάνει κήρυγμα ως ειδήμων. Πφφφ...
Όταν ακούω εκείνο το σιχαμένο "και στα δικά σου" μού έρχεται να ουρλιάξω. Μα ποιος σου είπε φίλτατε ότι αυτό που βλέπεις να συμβαίνει το θέλω κι εγώ, πού ξέρεις αν αυτό το μοτίβο σχέσης που γιορτάζεις μου είναι συμπαθές ή απεχθές; Όχι λοιπόν και στα δικά μου. Τα δικά μου να τα αφήσεις ήσυχα, καλά κάθονται.
Όταν έχεις βρει εκείνον τον μοναδικό άνθρωπο που γίνεται οικογένειά σου, το στήριγμα, η αγάπη, ο έρωτας, η κατανόηση, η χαρά, η φροντίδα, η ασφάλεια, η ηρεμία σου κι είναι για σένα πράγματι όλα αυτά, δεν χρειάζεσαι να στο επιβεβαιώσει κανένας άλλος, δεν αναζητάς την έγκριση κανενός και νιώθεις τόσο δυνατός που δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σου υποδείξει ποιο είναι το "πρέπον" και το "ενδεδειγμένο". Έχεις θωρακίσει τη σχέση και τον εαυτό σου από τους εξωγενείς παράγοντες, αναλαμβάνοντας και την απόλυτη ευθύνη αυτής. Εν συντομία, είσαι ελεύθερος κι έχεις βρει την ευτυχία!
Οι απόψεις "είσαι σε ηλικία γάμου, εσύ πότε θα παντρευτείς, άντε κι εσύ σιγά-σιγά, είδες η Κούλα του μπακάλη εσύ πότε; μωρέ μήπως έχει κανένα κουσούρι το παιδί και τους έχει μείνει αμανάτι δυο μέτρα παληκάρι" κλπ είναι αυτές που έχουν φέρει σήμερα εκατοντάδες μεσόκοπους ανθρώπους στην συνήθεια της μιζέριας. Καμιά φορά αναρωτιέμαι, τόσο πολύ θέλουμε να κάνουμε κι άλλους ανθρώπους δυστυχισμένους, ώστε να μη νιώθουμε μόνοι; Γιατί θα μου επιτρέψετε να πιστεώ ότι ο ευτυχισμένος άνθρωπος μοιράζει χαρά, αγάπη κι ευτυχία, αλλά δεν ασχολείται με το να ρυθμίζει τις ζωές των άλλων. Απολαμβάνει τη δική του κι εύχεται το ίδιο και για τους γύρω του. Ως εκεί.
Μετά την Ανάσταση και με διάφορα γεγονότα των τελευταίων ημερών κατέληξα πως δεν θέλω να αποκτήσω κακές συνήθειες. Θέλω να αποκτήσω εσωτερική γαλήνη, ουσιαστική ευτυχία, πολλή-πολλή αγάπη κι ανθρώπους που και μόνο στη σκέψη τους να ζωγραφίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο, γλυκό σαν μέλι, στα χείλη μου και το αντίστοιχο σ' εκείνος για μένα. Όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για μένα θα αρκούνται στο να είμαι ευτυχισμένη με τον τρόπο που εγώ έχω επιλέξει, όποιος κι αν είναι αυτός.

Χριστός ανέστη και χρόνια πολλά!
Ήρθε η ώρα να αναστηθούμε κι εμείς οι ίδιοι!
N' est-ce pas?

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Στη ζωή πρέπει να είσαι καλλιτέχνης...

Επειδή συνεχίζω να ακούω τον ολοκαίνουργιο δίσκο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και αποκτώ διαρκώς κι άλλα αγαπημένα τραγούδια που κάνουν κατάληψη σε μυαλό και καρδιά, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας κάποια εξ αυτών. Με την ελπίδα κι ευχή να φτιάξουν τη διάθεσή σας, όπως έγινε στη δική μου περίπτωση.
Σειρά έχει το Ναυτικός αρτίστας, κεφάτο, μελωδικό, παιχνιδιάρικο, μοναδικό, ανοιξιάτικο-καλοκαιρινό, σαν να σε φυσά ένα αναζωογονητικό αεράκι και να θέλει να σε παρασύρει να χορέψεις.

"Σ' ένα όστρακο απ' την Αφρική
Μάγισσα είδε το γραφτό
Η αγάπη θα 'ρθει να σε βρει
Πέρα από τον ωκεανό

Σα ναυτικός με λίγο αρτίστα
Λιμάνι μου η μοναξιά
Αχ έρωτα τα μάγια λύσ' τα
Βίρα τις άγκυρες ξανά"


Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Bernard Lavilliers- Ναυτικός αρτίστας (Marin)

Καλή Ανάσταση με φως, αγάπη, χαμόγελα κι υγεία!

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Εν μέσω χάους άγγελοι;


Μερικά τραγούδια με το πρώτο άκουσμα κάνουν μια ακαριαία σύνδεση με την καρδιά σου, σαν κεραυνοβόλος έρωτας, ακόμη κι αν έχουν μια μελαγχολία. Μπορεί κι ακριβώς γι' αυτό το λόγο.
Δύο υπέροχες φωνές συνδυάστηκαν ερμηνεύοντας τους εκπληκτικούς στίχους του Μάνου Ελευθερίου στο τόσο ιδιαίτερο "Καταμεσής του χάους". Γι' άλλη μια φορά ο Λαυρέντης κάνει την κίνηση ματ και κερδίζει ξανά την παρτίδα, όπως τόσα χρόνια τώρα.
Γιατί τελικά πράγματι, οι άγγελοι ζουν ακόμη, στη Μεσόγειο...ευτυχώς.
Αφεθείτε στη μελωδία, στους στίχους, στις ερμηνείες, στα αισθήματα.


Χαρούλα Αλεξίου &Λαυρέντης Μαχαιρίτσας- Καταμεσής του χάους
                                      Από τον δίσκο "Οι άγγελοι ζουν ακόμη στη Μεσόγειο"



Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Κυκλοφορεί, αλλά δεν οπλοφορεί!

Ε, ναι την Δευτέρα 23 Απριλίου κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ με τίτλο "Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά" από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Η περιγραφή νομίζω ότι ανήκει αποκλειστικά στον λατρεμένο -και προφανώς δεν εννοώ μόνο με αυτήν την ιδιότητα(είναι αξιολάτρευτος άνθρωπος)- συγγραφέα, ο οποίος γλαφυρότατα και απολαυστικά μας δίνει να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται!
Καλή επιτυχία (είναι δεδομένη, βεβαίως)  και εσείς, αγαπητοί μου, απολαύστε...


Υ.Γ. Εντάξει, τον αγαπώ, το παραδέχομαι, αλλά όχι αναίτια, το αξίζει!

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Μια Παρασκευή με χαμόγελο!

Την Παρασκευή 6 Απριλίου, στο στούντιο του Spam Radio και στην εκπομπή Spame Πακέτο βρέθηκε η κοινωνική λειτουργός και υπεύθυνη του τμήματος Εθελοντισμού του συλλόγου Το Χαμόγελο του Παιδιού, Κική Μπούρχα.
Μας μίλησε για το πώς ξεκίνησε ο σύλλογος πριν 17 χρόνια. Ήταν μια σκέψη του μικρού Ανδρέα Γιαννόπουλου, η οποία καταγράφηκε στην τελευταία σελίδα του ημερολογίου του. Ο Ανδρέας έφυγε από τη ζωή στις 22 Δεκέμβρη, το όνειρό του όμως αποφάσισε να το υλοποιήσει ο πατέρας του με τη βοήθεια έφηβων εθελοντών.
«Δεν πρέπει να αφήνει ένα θλιβερό αποτύπωμα η τελευταία του ευχή, αλλά αισιοδοξία, ήξερε ότι θα φύγει και ήθελε να προσφέρει χαμόγελα» είπε χαρακτηριστικά η Κική Μπούρχα.
Η βοήθεια που προσφέρει σήμερα ο σύλλογος είναι τεράστια, με κυριότερο αρωγό τους εθελοντές, τους ιδιώτες, τους χορηγούς. Δεν επιχορηγείται από το κράτος άλλωστε, αλλά από πολίτες και εταιρείες.
Λόγω της κρίσης, η άνοδος της βοήθειας που ζητείται από τα Κέντρα Στήριξης του συλλόγου άγγιξε το 52%. Το Χαμόγελο δέχεται καθημερινά κλήσεις για καταγγελίες στον αριθμό 1056, οι οποίες είναι χιλιάδες.
Οι εθελοντές είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για την καλύτερη λειτουργία και μεγαλύτερη προσφορά του Χαμόγελου. Μας εξήγησε τη διαδικασία που χρειάζεται για να γίνει κάποιος εθελοντής, με ποια κριτήρια τον δέχονται και ποιες είναι οι προϋποθέσεις. Το πρωτεύον είναι η προστασία των παιδιών, επομένως δίνεται βάση στις προθέσεις και τα κίνητρα των ανθρώπων που δηλώνουν ενδιαφέρον για εθελοντισμό.
Επιπρόσθετα, μας εξήγησε τη διαδικασία που ακολουθείται μετά από μια καταγγελία, ποιες είναι οι κινήσεις που γίνονται, με ποιους φορείς έρχονται σε επαφή. Όλα πρέπει να γίνουν μετά από εισαγγελική παρέμβαση κι εντολή.
Στα επόμενα σχέδια του οργανισμού βρίσκεται ένα διαδικτυακό ραδιόφωνο, το YouSmile, με κέντρο τα παιδιά, γιατί καλό θα ήταν να μην απαντούμε αντ’ αυτών θεωρώντας πως ξέρουμε τι επιθυμούν, χωρίς να τα έχουμε ρωτήσει πρώτα. Αλλά και η web tv του Χαμόγελου που ετοιμάζεται.
Μας μετέδωσε την αισιοδοξία των ανθρώπων που δεν αφήνονται στην τύχη, αλλά προσφέρουν και μέσα από την προσφορά κερδίζουν ένα μοναδικό συναίσθημα ικανοποίησης και χαράς.
Στόχος του συλλόγου και των ανθρώπων του είναι να σπάσει ο κύκλος της βίας και εν πολλοίς το έχουν καταφέρει. Στα σπίτια φιλοξενίας μεγαλώνουν με αγάπη και έχοντας μια, όσο το δυνατόν, πιο φυσιολογική ζωή, παιδιά που είτε κακοποιήθηκαν είτε εγκαταλείφθηκαν από τους γονείς τους. Κι είναι παιδιά που κλείνουν τα τραύματα και προοδεύουν. Με κυριότερο στοιχείο πως μεγαλώνουν ως παιδιά και μάλιστα χωρίς οίκτο, γιατί θέλουν να μεγαλώσουν δυνατούς ανθρώπους που να κερδίζουν τη ζωή, όχι να περιμένουν να τους χαριστεί. Όπως ακριβώς κάθε άλλος άνθρωπος.
*Τα bazaars κι οι εκδηλώσεις του Χαμόγελου του Παιδιού βρίσκονται αναρτημένα στο www.hamogelo.gr.

Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρη την ενδιαφέρουσα συζήτηση μας κάνοντας κλικ εδώ.

"Ορέστης-Ηλέκτρα 0-1"...Όταν νικητής είναι ο θεατής

Μέχρι να βρω κάποιον να με ακολουθήσει σ' αυτή την παράσταση είδα κι έπαθα, βλέπετε Σάββατο βράδυ οι περισσότεροι είχαν κανονίσει κάτι άλλο ή προέκυψε κάτι άλλο κι άλλοι εξ αρχής δεν πολυήθελαν. Ήταν όμως τυχερό να πάω. Πραγματικά τυχερό!
Μαζί με μια αγαπημένη φίλη παρακολουθήσαμε την προτελευταία παράσταση του "Ορέστης-Ηλέκτρα 0-1" σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου και πρωταγωνιστές την Κατερίνα Λούρα και τον Δημήτρη Κουρούμπαλη. Χώρος το Bios επί της Πειραιώς, ένα μικροσκοπικό θεατράκι που χωράει-δεν χωράει 35-40 άτομα, χωρίς σκηνικά, μόνο δύο καρέκλες.
Στην αρχή εμφανίζεται ο σκηνοθέτης, ο οποίος, μετά από μια αστεία εισαγωγή, παίρνει θέση πίσω από την κονσόλα (ούτε 3 μέτρα από το χώρο που θα μπορούσες να πεις και σκηνή) να ρυθμίζει ήχο και φωτισμό. Ήταν ακριβώς πίσω μου, τον άκουγα να γελάει, σαν να άκουγε τις ατάκες των ηθοποιών πρώτη φορά, να ψιθυρίζει-μονολογεί προς το τέλος να το μαζέψουν λίγο γιατί ξεπέρασε τα 60 λεπτά, να νιώθει το ρυθμό, αλλά και το βλέμμα των ηθοποιών να στρέφονται προς το μέρος του κάποιες φορές.
Τί ήταν όμως αυτή η παράσταση; Δεν ξέρω πώς ακριβώς να τη χαρακτηρίσω, ήταν κάτι πρωτότυπο που εντέχνως ισορροπούσε ανάμεσα στον αυτοσχεδιασμό, την τραγωδία και την κωμωδία. Ομολογώ πως ο Δημήτρης Κουρούμπαλης με εξέπληξε πολύ ευχάριστα, όσο για την Κατερίνα Λούρα που δεν την είχα ξαναδεί, την εκτίμησα και από εδώ και στο εξής θα την έχω υπόψιν.
Ο αυτοσαρκασμός, το παιχνίδι των ερωτήσεων μεταξύ τους που φαινόταν τόσο αυθόρμητος και σαν να γινόταν πρώτη φορά, κάτι σαν αυτοσχεδιασμός(μπορεί και να ήταν , ποιος ξέρει!), η εναλλαγή ρόλων, από τους εαυτούς τους που ετοιμάζουν μια τραγωδία στους ρόλους της Ηλέκτρας και του Ορέστη και στην ιστορία των ηρώων. Από τις προσωπικές τους ιστορίες σε μια παλιά και ευρέως γνωστή.
Η χημεία τους έδενε εκπληκτικά, το γέλιο διαδεχόταν το δάκρυ και το αντίστροφο κι η Κατερίνα Λούρα να κλαίει ξαφνικά, αληθινά, φυσικά, το πρόσωπό της γέμιζε δάκρυα που έμεναν μέχρι να στεγνώσουν από μόνα τους, ακόμη και σε κωμικά στιγμιότυπα, ή μέχρι να τα διαδεχτούν άλλα αργότερα.
Η κινησιολογία πρέπει να υπογραμμιστεί, ήταν πολύ ωραία και ιδιαίτερη, οι ηθοποιοί έκαναν δύσκολα πράγματα. Φανταστείτε ότι η κοπέλα σήκωσε στον ώμο της τον Δημήτρη Κουρούμπαλη -αφού εκείνος πρώτα είχε σκαρφαλώσει στον τοίχο!- και τον μετέφερε στο χώρο και λίγο αργότερα, εκείνος την έπιασε από το λαιμό και τη σήκωσε στον αέρα κάνοντας πως την πνίγει τόσο ώστε να έχει γίνει κατακόκκινη. Σε κάποιο σημείο μάλιστα, πρέπει να την πετάξει μακριά, κάτι που κάνει, με αποτέλεσμα -επειδή το κάνει με δύναμη- να τη ρωτήσει (στα πλαίσια αυτού του "αυτοσχεδιασμού") αν το έκανε με πολλή δύναμη, γιατί το έχει έγνοια κάθε φορά κι εκείνη να του απαντά ότι το έχει καταλάβει μετά από τόσο καιρό.
Εκφραστικοί, δραστήριοι, γεμάτοι ενέργεια και συναίσθημα, ισορροπία και αρμονία στον τρόπο που ερμήνευαν σε κάθε εναλλαγή, μπαίνοντας σε κλάσματα δευτερολέπτου σε κάτι διαφορετικό και πάλι απ' την αρχή.
Αξίζουν συγχαρητήρια στους δύο πρωταγωνιστές, στον σκηνοθέτη, αλλά και στην συνσκηνοθέτιδα και υπεύθυνη για την κίνηση των ηθοποιών, Φρόσω Κορρού.
Σε κάποια σημεία αυτή η εναλλαγή ίσως να μπερδεύει λίγο, αλλά η αίσθηση που σου αφήνει είναι ότι είδες κάτι πολύ καλοδουλεμένο, με πραγματική χαρά κι αγάπη για το αποτέλεσμα, με μεγάλη προσπάθεια για να βγαίνει τόσο φυσικά και αυθόρμητα με δύο μόνο ηθοποιούς επί περισσότερο από μία ώρα διαρκώς πάνω στη σκηνή, χωρίς να σε αφήσουν να κουραστείς ή να βαρεθείς λεπτό. Μια πολύ ωραία παράσταση.

*Στο θέατρο ανάμεσα στους θεατές βρίσκονταν ο Μηνάς Χατζησάββας, ο Άρης Σερβετάλης και 2-3 ακόμη γνωστοί ηθοποιοί. Και νομίζω, ναι-ναι, νομίζω πως είδα και την αγαπητή psycho-babble...ή μήπως έκανα λάθος;;;

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

Μεγάλες αλήθειες...

Γιατί πώς να το κάνουμε; Δεν ξέρεις το μυαλό μου, ούτε τί έχω μέσα σ' αυτό, όπως κι εγώ για σένα. Απόλαυσε, λοιπόν, την άγνοιά σου κι εγώ τη δική μου ακούγοντας τον Hugh Laurie να μας το τραγουδά με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο.
Καλό σαββατοκύριακο, αγαπητοί μου φίλοι!

                                         Hugh Laurie- You don't know my mind

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Αυτοκτονώντας -ως κοινωνία- ασύστολα...

Αν ανάμεσα στους ανθρώπους υπήρχε ανθρωπιά (τί ειρωνεία!) μπορεί και να ήμασταν μια πολύ καλύτερη κοινωνία, χώρα, ένας πολύ καλύτερος κόσμος. Δυστυχώς, όμως καθημερινά παρατηρώ και διαπιστώνω μετά λύπης ότι είναι κι αυτό είδος προς εξαφάνιση.
Χθες ένας άνθρωπος έφυγε από τη ζωή παίρνοντας μια πολύ σκληρή απόφαση και κάνοντας μια τρομερή πράξη, αυτοκτόνησε. Στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά από τη Βουλή. Άφησε ένα σημείωμα και μιλούσε για την εξαθλίωση στην οποία αρνείται να ζήσει. Κι "έφυγε".
Δεν θα κρίνω την πράξη, δεν έχω ούτε το δικαίωμα ούτε τα προσόντα να το κάνω. Θα πω ότι λυπάμαι βαθιά για τον άνθρωπο αυτό που πια δεν είναι ανάμεσά μας, για την οικογένειά του που θρηνεί και για ολόκληρη την κοινωνία που δεν μπορεί να δείξει ανθρωπιά και ψυχραιμία και το μόνο που επιδεικνύει είναι υστερία, μικροψυχία, ψυχρότητα, καιροσκοπισμό, βία και αναλγησία.
Μέσα σ' αυτά συμπεριλαμβάνονται όλες οι ομάδες, οι περαστικοί, οι αστυνομικοί, οι δημοσιογράφοι, οι συνδικαλιστές, οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι τηλεθεατές, οι "επαναστάτες", οι μπαχαλάκηδες, οι αγανακτισμένοι, οι λεγόμενοι ειδικοί που βγαίνουν και κρίνουν ποια αίτια τον οδήγησαν στην αυτοκτονία και εκείνες οι εκπληκτικές έρευνες που μετρούν τη δυστυχία με ποσοστά αυτοκτονιών στις χώρες.
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, δεν είναι ποσοστά, δεν είναι "δείγματα" σε επιστημονικές ή ακαδημαϊκές έρευνες. Οι άνθρωποι είναι σάρκα και οστά, ψυχή, καρδιά και μυαλό, μην το ξεχνάμε.
Έχουμε πάψει να εξελισσόμαστε ως είδος και επιστρέφουμε στο παρελθόν, Ή δεν έχει πιο πέρα ή κάποιοι δεν θέλουν άλλη πρόοδο. Μπορεί βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, να πρέπει η ανθρωπότητα να κάνει κύκλους, σαν την Ιστορία της. Μήπως τελικά χάσαμε το στόχο; Αντί να προσπαθούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής όλων των ανθρώπων, είναι σαν μια μικρή μερίδα να αποφασίζει να βασανίζει -εξουσιάζοντας πάντα- τους άλλους, οι οποίοι είναι και ασύγκριτα περισσότεροι. Κι είναι τέτοια η αλλοτρίωση που μπροστά και σ' ένα τέτοιο γεγονός υπάρχουν "υπεύθυνοι" που συγκρίνουν τα ποσοστά αυτοκτονιών σε  άλλες χώρες...
Κι άλλοι που βγαίνουν να κάψουν. Όχι δεν μιλάω γι' αυτούς που βγήκαν ήρεμα να διαμαρτυρηθούν, αλλά γι' αυτούς τους τύπους που βάζουν φωτιές και καταστρέφουν υπό το λάβαρο μιας δικαιοσύνης και μιας δήθεν επανάστασης. Για όλους αυτούς που καθημερινά αναζητούν μια αφορμή να εκτονώσουν τον θυμό που δεν έχουν καν ψάξει να βρουν την αιτία του. Για όλους εκείνους που είμαι πεπεισμένη πως είναι οι ίδιοι που σε μια δημόσια υπηρεσία βρίζουν τους υπόλοιπους πολίτες και τους υπαλλήλους που δεν τους εξυπηρετούν, που παίρνουν τη σειρά του άλλου, που πετούν στο δρόμο το χαρτάκι ή το άδειο μπουκάλι, γιατί θεωρούν ανεπίτρεπτο να το κρατούν μέχρι να βρουν κάδο. Οι ίδιοι που φτύνουν στη μέση του δρόμου, γιατί έτσι, που περνούν με κόκκινο, που βάζουν τέρμα τη μουσική αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους, που αφήνουν τα κατοικίδια τους να αφήνουν τα "δωράκια" τους όπου βρουν και σιχαίνονται να τα μαζέψουν με μια σακουλίτσα και να τα πετάξουν. Οι ίδιοι που θεωρούν ότι είναι ανώτεροι όλων, απλώς οι άλλοι δεν το έχουν καταλάβει. Εκείνοι που φωνάζουν στο διπλανό τραπέζι στην καφετέρια λες κι έχεις καμιά όρεξη να τους ακούς. Εκείνοι που μονίμως κρίνουν και θέλουν να επιβάλλουν την άποψή τους, χωρίς βεβαίως να ακούν την αντίθετη άποψη, αλλά που στην ζωή τους πιθανότατα κανείς δεν τους παίρνει σοβαρά και κανείς δεν τους λαμβάνει υπόψη. Εν ολίγοις, άνθρωποι με νοημοσύνη και πνευματική διαύγεια αντίστοιχη του πόσο καθαρά μπορεί να δει κάποιος με 12 βαθμούς μυωπίας χωρίς γυαλιά.
Δεν θα μιλήσω για τους αστυνομικούς που με ή χωρίς λόγο(και κυρίως χωρίς) αρχίζουν να "καταστέλλουν" τις περίφημες μάζες, κάτι που δεν γίνεται όταν θα έπρεπε. Μεγάλη ιστορία.
Γι' αυτό συνεχίζουμε να είμαστε στη μιζέρια που είμαστε και μπορεί να γίνουμε και πολύ χειρότερα -κάτι που απεύχομαι. Έχουμε πολύ βραχεία μνήμη και πολύ ευέξαπτο θυμικό, ένας καταστροφικός συνδυασμός, γιατί λείπει η αυτοκριτική και η επανόρθωση.
Αυτές τις μέρες έτυχε πολλάκις να προσέξω πόσο απολίτιστοι άνθρωποι είμαστε, στο θέατρο, στο μετρό, στο δρόμο, στα μαγαζιά, σε αμφιθέατρα και συνεδριακούς χώρους. Και λαός χωρίς πολιτισμό είναι λαός καταδικασμένος.
Δεν είναι απελπιστικό η χώρα που πριν τόσους αιώνες γέννησε πολιτισμό και μέχρι σήμερα αυτό πουλάει, να μην διαθέτει ούτε στάλα; Τουλάχιστον ως επί το πλείστον, γιατί ευτυχώς -καλέ μου Θεέ σ' ευχαριστώ!- υπάρχουν ακόμη φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά είναι σπάνιες κι αυτές...
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει... ή μήπως η Ελλάδα πότε πεθαίνει;
Μάλλον μαζί με την ανθρωπιά, τον πολιτισμό και τη λογική.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Την Παρασκευή 6 Απριλίου το Χαμόγελο του Παιδιού μοιράζει χαμόγελα στο Spam Radio!

Την Παρασκευή 6 Απριλίου το Spame Πακέτο θα χαμογελάσει διάπλατα!
Στο στούντιο του Spam Radio και στην εκπομπή Spame Πακέτο 4-6 το απόγευμα η Κλεοπάτρα Γκατζάνη και η Παναγιώτα Κοντοδήμα  φιλοξενούν την Κική Μπούρχα, κοινωνική λειτουργό και υπεύθυνη του τμήματος εθελοντισμού του «Χαμόγελου του Παιδιού».
Θα μιλήσουμε για  τον σύλλογο, πώς ξεκίνησε, πώς λειτουργεί, σε ποιους τομείς δραστηριοποιείται, ποιες είναι οι δράσεις του και ποια προγράμματα τρέχει, ποια η σχέση του με την πολιτεία και το κράτος, πώς μπορεί να γίνει κάποιος εθελοντής, με ποια κριτήρια, σε ποιους τομείς μπορεί να απασχοληθεί και τι σημαίνει αυτό πρακτικά. Ακόμη, θα αναφερθούμε στα bazaar και τις εκδηλώσεις του Χαμόγελου ενόψει Πάσχα, αλλά και σε μια πραγματικότητα που είναι σκληρή. Θα μιλήσουμε με αριθμούς για τα παιδιά. Για την παιδεία της ελληνικής οικογένειας ως γονεϊκή συμπεριφορά και την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας.
Αυτή την Παρασκευή θα φιλοξενήσουμε και θα φροντίσουμε να διαφυλάξουμε το Χαμόγελο του Παιδιού, αλλά και το δικό μας…στην τελευταία εκπομπή πριν το Πάσχα.
Για οποιαδήποτε απορία και ερώτηση -όσον αφορά τον σύλλογο- πριν την εκπομπή στείλτε μας mail στη διεύθυνση: spamepaketo@yahoo.gr
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής περιμένουμε τα mails σας στο: spamradio@yahoo.gr
Συντονιστείτε στο www.spamradio.gr αυτή την Παρασκευή 6 Απριλίου στις 4μμ.

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

"Ηθοποιός γίνεσαι όταν δεν μπορείς να ζήσεις αν δεν το κάνεις..."

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση για το θέατρο, τον ίδιο, τη δουλειά του ηθοποιού, τα επόμενα σχέδιά του,  το τί πρέπει να διαθέτει κάποιος για να γίνει ηθοποιός και πολλά-πολλά ακόμη, κάναμε χθες με τον κ. Νίκο Αλεξίου στην εκπομπή Spame Πακέτο στο Spam Radio.
Μας είπε ότι έγινε ηθοποιός μάλλον με έναν μεταφυσικό τρόπο, χωρίς να το πολυσκεφτεί, γιατί για να κάνεις αυτή τη δουλειά πρέπει να μην μπορείς να ζήσεις αν δεν το κάνεις. Η μητέρα του δεν ήταν ιδιαιτέρως θετική στην προοπτική ο γιος της να γίνει ηθοποιός, αλλά με τις πρώτες πρεμιέρες άρχισε να το δέχεται με χαρά.
Στη δραματική σχολή πήγε όταν βρισκόταν στο δεύτερο έτος της Νομικής. Έχει μια σχεδόν "αυτιστική" συμπεριφορά πάνω στη σκηνή, μπαίνει στο ρόλο και γίνεται ένα μ' αυτόν, δεν υπάρχει το κοινό, δεν παίζει για αυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το υποτιμά. Αντιθέτως, αν διαβάσει κριτικές θεατών και δει ότι αυτό που λέγεται έχει μια βάση και πιθανότατα ισχύει το σέβεται, το δέχεται και κάνει διορθωτικές κινήσεις. Όπως και με τις κριτικές θεατών για την παράσταση Ο χορός του θανάτου.
Πιστεύει πως δεν είναι απαραίτητο οι ηθοποιοί να έχουν πάρα πολύ καλή και φιλική σχέση μεταξύ τους για μια καλή συνεργασία και αποτέλεσμα. Αρκεί να μπορούν να συνεργαστούν σωστά επί σκηνής. Ωστόσο, του έχει συμβεί σε θεατρική δουλειά από την περίοδο των προβών ακόμη να δυσανασχετεί έως και να εκευρίζεται με σκηνοθέτη, όπως κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί, αλλά παρέμεινε ως επαγγελματίας. Ακόμη τόνισε πως για το αποτέλεσμα των ηθοποιών στη σκηνή την απόλυτη ευθύνη φέρει ο σκηνοθέτης, καθώς εκείνος δίνει τις οδηγίες κι οι άλλοι απλώς τις εκτελούν. Ακολουθούν το όραμά του, κάτι που δεν λαμβάνεται υπόψιν στις κριτικές. Κατά το παρελθόν, έχει δεχτεί αυστηρές αρνητικές κριτικές γιατί έκανε ό,τι ακριβώς του ζήτησε ο σκηνοθέτης.
Δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος για την άμεση βελτίωση της κατάστασης που επικρατεί, αλλά υποστηρίζει ότι είχαμε φτάσει σε μια υπερβολή που μαθηματικά θα μας οδηγούσε εδώ. Είχαμε περισσότερα καταστήματα ρούχων απ' όσα μπορούσαν να επιβιώσουν στην ελληνική αγορά, όπως ακριβώς και θεατρικές σκηνές. Μάλιστα, ανέφερε ότι πρόσφατα μέτρησε ότι στην Αθήνα παίζονται αυτή την περίοδο 200 παραστάσεις.
Ολόκληρη τη συζήτηση μπορείτε να την ακούσετε πατώντας εδώ.

*Μέχρι και την 1η Απριλίου θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση Ο χορός του θανάτου στο Θέατρο Άλμα, ενώ από τις 23 Απριλίου ξεκινά τις παραστάσεις του μονολόγου Κόλχαας στο θέατρο Τόπος Αλλού.