Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Η Χαρούλα Αλεξίου και η αισθαντικότητά της θα σε βρει όπου και να 'σαι!




Μέρες πριν γίνει η συνάντηση -όχι, δεν ήταν συνέντευξη, μια συνάντηση γενεών και ψυχών ήταν- τα μόνα συναισθήματα που με κατέκλυζαν ήταν άγχος, πανικός, φόβος και μια αμφιβολία για το αν έπραξα σωστά που θα ήμουν παρούσα και θα συμμετείχα σ' αυτή τη στιγμή. Κι όμως, η Χαρούλα δικαίωσε την απόφαση και γέμισε την ατμόσφαιρα με τη ζεστασιά και την αλήθεια της. Το μόνο συναίσθημα εντέλει ήταν ο ενθουσιασμός.
Τι μπορείς να ρωτήσεις μια γυναίκα που έχει τέτοια διαδρομή και που πιστεύεις πως τα έχει πει όλα. Ποια είναι η σωστή, έξυπνη και πρωτότυπη ερώτηση που να μην έχει ξανακούσει, ειδικά όταν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνεις μέρος σε μια τέτοια συνέντευξη, πόσο μάλλον με την Χαρούλα Αλεξίου. Πώς να σταθείς μπροστά της και να της απευθύνεις ερώτηση. Τι αντίδραση μπορεί να έχει;
Όλα αυτά μέχρι που η Χαρούλα μπαίνει στην αίθουσα χαμογελαστή, κεφάτη και ακούς αυτή τη ζεστή, βραχνή φωνή να λέει με γλύκα: "Γεια σας, παιδιά. Τι κάνετε;" Το μόνο που ξεστομίζεις είναι ένα ενθουσιώδες "γεια" συγχρονισμένα με τους υπόλοιπους σαν να σε υπνώτισε το βλέμμα κι η φωνή της. Κι εκεί που αναρωτιέσαι πώς γίνεται να μην αγαπάς την Χαρούλα Αλεξίου, ρωτά με έναν σχεδόν μεταδοτικό ενθουσιασμό "θα μου κάνετε ερωτήσεις;!"
και οι υπνωτισμένοι απαντούν δυνατά "ναι!". Γελάει ξαφνιασμένη και διαπιστώνει "αυτό ήταν λίγο σαν να είμαι σε τάξη". Μα είσαι, όχι μόνο γιατί η αίθουσα είναι γεμάτοι φοιτητές, αλλά γιατί όλοι περιμένουν να μάθουν κάτι από σένα, να μάθουν εσένα.
Αναβοσβήνουν φλας από φωτογραφικές μηχανές και κινητά, οι κάμερες στήνονται, η Χαρούλα ζητά να βγάλει φωτογραφίες με τα παιδιά, "να φαίνονται όλοι". Ψάχνει να βρει ποιο είναι το κατάλληλο σημείο για να βγουν όλοι, κάθεται σε μια άδεια καρέκλα στη γωνία χαμένη στις αγκαλιές των ανθρώπων, μετά πηγαίνει λίγο πιο μπροστά σηκώνει μια κοπέλα απ' την καρέκλα, κάθεται και την παίρνει αγκαλιά για να βγάλουν φωτογραφία με τους υπόλοιπους μέσα στο πλάνο. Στο τέλος ρωτάει αν μπορεί να τις χρησιμοποιήσει, για το facebook ας πούμε. Μα είναι δυνατόν να σου πούμε όχι; Μόνο μια είναι η απάντηση: ναι.
Την παρατηρούσα με δέος. Με εντυπωσίασε. Ήταν πολύ όμορφη. Την περίμενα πιο ψηλή και πιο απόμακρη. Δεν ήταν. Φόραγε μια μπορντό μπλούζα, ένα μαύρο φαρδύ παντελόνι, μαύρα αθλητικά παπούτσια και στο λαιμό της τυλιγμένο ένα ασπρόμαυρο μαντήλι. Χαμογελαστή, πρόθυμη να μιλήσει, να βγάλει φωτογραφίες, να υπογράψει αυτόγραφα με το όνομα, χωρίς το επίθετο. Μα η Χαρούλα, η Χάρις, είναι μία και δεν χρειάζεται το Αλεξίου ως προσδιορισμό.
Μόνο μην τη φιλήσεις. Αρνείται σχεδόν πανικόβλητη και η γλυκιά κυρία Όλγα Παυλάτου της EMI σπεύδει να εξηγήσει, ή να δικαιολογήσει, πως "είμαστε όλοι λίγο περίεργα, μην κολλήσουμε κι άλλους". Λογικό, κυκλοφορεί και μια γρίπη των χοίρων, αλλά και πάλι δεν θες να σε φιλάει ο κάθε άγνωστος. Εμείς το βλέπουμε αλλιώς, γιατί για μας είναι ο δικός μας άνθρωπος. Μ' εκείνη μεγαλώσαμε. Λίγο είναι;
Ανυπομονεί να τη ρωτήσουμε, θέλει να ακούσει και να απαντήσει σε όσο το δυνατόν περισσότερες ερωτήσεις. Ζητά τα τέσσερα τελευταία λεπτά της εκπομπής να μην ακουστεί τραγούδι, αλλά δικές μας ερωτήσεις, το θεωρεί καλύτερο και πιο χρήσιμο. Και το κάνει.
Είναι ειλικρινής κι αληθινή. Θέλει να μην ξεφεύγει, να απαντάει στις ερωτήσεις μας. Λέει πως όταν είσαι καταξιωμένος το έργο σου βρίσκει μεγαλύτερη δεκτικότητα στις καινοτομίες, γι' αυτό και πρέπει όλοι να στηρίζουμε τους νέους καλλιτέχνες, γιατί δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Αυτός ο δίσκος θα ήταν ίδιος ακόμη κι αν δεν συμμετείχε σε ομάδα αυτογνωσίας. Το μετανιώνει. Θέλει να λέει πάντα την αλήθεια. Θέλει να πιστεύει πως θα ήταν ίδιος. Έχει ζητήσει πολύ καιρό τη βοήθεια, δεν είναι κάτι τελευταίο. Είναι υπέρ της ψυχοθεραπείας. Έχει παίξει ρόλο στο να αποδέχεται τον εαυτό της. Στην Ελλάδα είναι λίγο ταμπού η ψυχανάλυση, πρέπει να είσαι ψυχοπαθής για να ζητήσεις βοήθεια. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Το προτείνει. Μόνο καλό μπορεί να μας κάνει να μιλάμε για τον εαυτό μας και να ζητάμε βοήθεια.

Μέσα από αυτή τη δουλειά, απ' τη μουσική, μπορεί να κάνει ταξίδια, να φεύγει από τον εαυτό της. Πράγματα που άλλοι άνθρωποι πρέπει να κάνουν χρήση ναρκωτικών για να τα καταφέρουν.
Έχει εύκολο το δάκρυ. Κλαίει στις συναυλίες, είναι το καλύτερο κοινό, είναι προσηλωμένη σ' αυτό που βλέπει και ακούει.
Ο έρωτας δεν αφήνει ούτε άσπρο ούτε μαύρο χρώμα. Αφήνει κόκκινο.
Όταν δεν κοιτάμε κατάματα το θέμα που μας απασχολεί, αυτό προσπαθούμε να κάνουμε: να ξεχνάμε. Ποτέ όμως δεν προσπερνάμε. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Το τραγούδι με το οποίο ταυτίστηκε από το δίσκο και δεν ήταν δική της δημιουργία ήταν το Ραντεβού του Μιχάλη Τούμπουρου.
Αναφέρεται στις δυσκολίες που περνά η ελληνική δισκογραφία, ο χρυσός δίσκος αντιστοιχεί πια σε μόλις 6.000 και ο πλατινένιος 12.000 πωλήσεις. Δεν μπορεί να διανοηθεί πως θα κλείσουν τα δισκάδικα της πόλης της, δεν γίνεται. Θα υπερασπιστεί αυτή τη δουλειά πηγαίνοντας ακόμη και στο Metropolis να υπογράψει τον δίσκο της, την Τρίτη 1/12 στις 8:30μ.μ. στην οδό Πανεπιστημίου. Η συνεργασία με το γιο της, Μάνο Θεοφίλου, δεν κάνει τον δίσκο πιο προσωπικό, ούτε την επιδίωξαν. Απλώς, η δική του νεανική ματιά -ως παραγωγός- ταίριαζε σ’ αυτή τη δουλειά. Η σκέψη για την ενορχήστρωση του Κρυμμένου Μυστικού από τους Onirama ήταν ιδέα του γιου της, εκείνη δεν πίστευε ότι μπορούν, ότι είχαν να δώσουν κάτι επιπλέον στο τραγούδι. Κι όμως, είχαν. Το Μεγάλωσα είναι μια εξομολόγηση ότι κι εκείνη αφέθηκε στην εποχή, στον καναπέ, ότι δεν βγαίνει στους δρόμους, αλλά, χωρίς να δικαιολογείται, λέει πως χαίρεται όταν οι πορείες έχουν αποτέλεσμα. Μιλάει για την έντεχνη σκηνή. Είναι περήφανη που ανήκει σ’ αυτή. Είναι λαϊκή τραγουδίστρια, αλλά η λαϊκή μουσική έχει μπερδευτεί, έχει γίνει λίγο απ’ όλα. Αυτό δεν σημαίνει πως ο ακροατής που ακούει έντεχνο είναι καλύτερος απ’ αυτόν που ακούει Μαζωνάκη. Μπορεί να ακούς Αλεξίου, Γαλάνη, Πρωτοψάλτη και να σ’ αρέσει ο Μαζωνάκης, πρέπει να τα ακούς όλα. Άλλωστε, απ’ ό, τι έχει μάθει είναι μια χαρά παιδί. Και γελάμε, λόγω της απουσίας συμπλεγμάτων και το αναπάντεχο σχόλιο.


Κλείνει με μια συγκινητική στιγμή, για τον άνθρωπό της, έναν άνθρωπο με μπέσα. Θέλει να αναφερθεί σε κάποιον που δεν υπάρχει πια, αλλά η ερώτηση διευκρινίζει, για κάποιον που ξέρει και τη διαθέτει ακόμη. Κι έτσι δεν απαντά. Όλοι όμως, συνωμοτικά κοιταχτήκαμε και είπαμε με τα μάτια αυτό που σκεφτήκαμε. Μάνος Λοΐζος.
Η κυρία Χάρις Αλεξίου, σήμερα έγινε η Χαρούλα μας και μας χάρισε ένα υπέροχο απόγευμα γεμάτο μελωδίες, αλήθειες, ζεστασιά, χαμόγελα και αγάπη.
Χαρούλα, η αγάπη μας θα σε βρει όπου και να 'σαι! Να το θυμάσαι. Και να το ξέρεις.

Την Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009, 6-8 το απόγευμα, η Χάρις Αλεξίου παραχώρησε συνέντευξη στον Μελωδία 99,2 (Μαργαρίτα Μυτιληναίου) και το Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7(Οδυσσέας Ιωάννου) στο ραδιοτηλεοπτικό στούντιο του Πάντειου Πανεπιστημίου στην Πλάκα (οδός Χιλλ 3-5), με τη συμμετοχή των τελειόφοιτων του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού.

«Η αγάπη θα σε βρει όπου και να ‘σαι» Χάρις Αλεξίου, Εστία.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Ένα άκρως ταιριαστό...αταίριαστο ζευγάρι!




Μπαίνοντας στην αίθουσα του θεάτρου Αθηνά περιμένεις να δεις στη σκηνή δύο γυναίκες που αγαπούν και εκτιμούν σχεδόν όλοι, χωρίς να έχουν προκαλέσει ποτέ. Δυο ηθοποιούς που η γοητεία που ασκούν, είτε από το γυαλί της τηλεόρασης είτε από τη σκηνή του θεάτρου, είναι καθηλωτική. Αυτό τελικά είναι ταλέντο. Η Καίτη Κωνσταντίνου και η Υρώ Μανέ είναι αδιαμφισβήτητα δύο καλλιτέχνιδες που το ταλέντο τούς δόθηκε απλόχερα.
Πρωταγωνιστούν στην κωμωδία "Το αταίριαστο ζευγάρι" του Νιλ Σάϊμον, μαζί με τη Σάρα Γανωτή, την Γαλήνη Τσεβά, την Πένυ Σταθάκη, την Κατερίνα Νικολοπούλου, τον Γιώργο Κορμανό και τον Λευτέρη Λαμπράκη.
Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Δεν είναι "γυναικεία" ή "αντρική", είναι για τον άνθρωπο, τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις αδυναμίες, τα λάθη, τις αποφάσεις, τη συνειδητοποίηση, την αγάπη, τη μοναξιά, τις σχέσεις, κυρίως τη φιλία, τον έρωτα και τη ζωή μετά από αυτόν. Με έναν κωμικό, αλλά κάποιες στιγμές και συγκινητικό, τρόπο συγκεντρώνει όλους τους τύπους ανθρώπων και καταλήγει σε μια μεγάλη αλήθεια. Οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας στηρίζουν μπορεί να είναι πολύ διαφορετικοί από εμάς, μπορεί όσο τους αγαπάμε άλλο τόσο να μας εκνευρίζουν, αλλά ό, τι κι αν γίνει θα είναι πάντα εκεί για μας, να μας φέρνουν αντιμέτωπους με την αλήθεια που αρνούμαστε να δούμε.
Το σκηνικό είναι ιδιαίτερο, με γούστο και πολύ καλή αισθητική, με αληθινά αναμμένα κεριά που καίνε καθ' όλη τη διάρκεια του έργου και, πριν καν αρχίσει η παράσταση, σε προδιαθέτει πολύ θετικά.
Η Σάρα Γανωτή, ως αστυνομικός που δεν θέλει και πολύ για να τραβήξει όπλο όταν ακούει τα "μαργαριτάρια" που λένε οι φίλες της, είναι απολαυστική. Η Γαλήνη Τσεβά είναι η πιο..."ανάλαφρη" της παρέας, ερωτευμένη με έναν γυναικολόγο με τον οποίο κάνει διαρκώς σεξ. Η Πένυ Σταθάκη είναι η αφελής και αδαής της γυναικοπαρέας, πολύχρωμη και πληθωρική, με έναν σύζυγο μάλλον τσιγκούνη που τα συζυγικά του καθήκοντα δεν είναι προτεραιότητά του. Η Κατερίνα Νικολοπούλου έχει επιστρέψει στις παλιές φίλες μετά από 25 χρόνια στην Αμερική και δεν πολυκαταλαβαίνει όσα συμβαίνουν. Η Καίτη Κωνσταντίνου είναι η Αλέκα Πομόνη, διευθύντρια του μουσείου της Ακρόπολης, πρώην Ολυμπιονίκης, χωρισμένη εδώ και 2 χρόνια με τον Φίλιππο, ο οποίος της ζητά τηλεφωνικά διαρκώς δανεικά κι εκείνη του στέλνει επιταγές. Η Υρώ Μανέ είναι η Φλώρα Λαζάρου, μια γυναίκα με κρίσεις πανικού που την κάνουν να μην μπορεί να αναπνεύσει και να κινήσει τον αυχένα της, πρώην λογίστρια που τα τελευταία 19 χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε στον σύζυγό της Μάνο, ο οποίος είναι ένας κοντός που φοράει καουμπόικες μπότες με τακούνι, περουκίνι 2 νούμερα μεγαλύτερο απ' το κεφάλι του και δεν αντέχει την τρέλα της που ξεπερνά τον Μπιπ-μπιπ στο Κογιότ, στα δυο τους παιδιά, στην καθαριότητα του σπιτιού και στις προσφορές των καταστημάτων. Μετά από 19 χρόνια βρίσκεται μόνη, μακριά από το σπίτι, τα παιδιά και κυρίως την πολυθρόνα του μασάζ της και πρέπει να ξανασταθεί στα πόδια της και να βάλει τάξη στη ζωή της. Οι μόνοι που μπορούν να την βοηθήσουν είναι οι φίλοι και κυρίως η κολλητή της φίλη, η Αλέκα, που προθυμοποιείται να την φιλοξενήσει. Οι χαρακτήρες σε κάνουν να βρεις σημεία του εαυτού σου και να χαμογελάσεις πονηρά στην παρέα λέγοντας: κάτι μου θυμίζει αυτό. Είναι λίγο και ψυχανάλυση. Εξηγεί, βρίσκει τις αιτίες και τις δικαιολογίες για αυτές τις λεπτομέρειες του χαρακτήρα που όλοι ονομάζουμε απλά δικά μας χαρακτηριστικά, αδυναμίες ή ιδιοτροπίες. Τελικά, δεν είμαστε θύματα, επιλέγουμε και μας αρέσει, για δικούς μας λόγους, να είμαστε.
Οι επόμενοι δύο μήνες της συγκατοίκησης είναι αυτοί που θα κρίνουν τις σχέσεις, τις αντοχές, τους χαρακτήρες, τις αποφάσεις, την αγάπη και θα αναπροσδιορίσουν τα θέλω και τις ζωές των δύο γυναικών.
Οι Ισπανοί -που τελικά δεν είναι Ισπανοί- γείτονες θα τραβήξουν το ενδιαφέρον των κυριών και θα φλερτάρουν μαζί τους με ξεκαρδιστικό τρόπο και αποτέλεσμα. Ο Μανόλο και ο Χέσους φοβούνται την φίλη αστυνομικό και γοητεύονται από την Αλέκα και τη Φλώρα. Η "τριπλή βότκα" που βάζει η Αλέκα στον Μανόλο γίνεται ατάκα που φεύγοντας τη λες με την παρέα σου και γελάς, γιατί είναι σαν συνωμοτικό αστείο που το ξέρετε εσείς και οι ηθοποιοί. Η φράση που γίνεται αυτομάτως αγαπημένη είναι της Φλώρας: "Το πουλί μου κάηκε. Το πουλί σού λέει είναι 8:17 ψήθηκα, πρέπει να με βγάλεις και να με σερβίρεις..." Οι δύο κυρίες δέχονται το κοπλιμέντο: "Είστε μπολύ, μπολύ, γουστόζες". Στη συνέχεια ο Μανόλο-Γιώργος Κορμανός- μας ενημερώνει ότι όταν πίνει απλώνει χέρι σε στήθος, μπούτι, αρπάζει απ' το μαλλί, δίνει μια, κι άλλη μια και κάνει σκληρό έρωτα! Ο Χεσούς-Λευτέρης Λαμπράκης- πάλι δεν κάνει τέτοια.
Η Αλέκα δεν αντέχει άλλο τη Φλώρα και, πάνω στην ένταση, τη διώχνει απ' το σπίτι. Όταν φεύγει, η Αλέκα το μετανιώνει, δεν ήθελε να είναι τόσο σκληρή και δεν αντέχει τη μοναξιά γιατί:"...Κάνει τόση μοναξιά εκεί έξω. Οι φίλοι στις 12 φεύγουν, γυρίζουν στις δικές τους μοναξιές." Ο Φίλιππος τηλεφωνεί να της πει ότι της στέλνει μια επιταγή με όλο τα χρήματα που του είχε δανείσει και δεν θα την ξαναενοχλήσει, γιατί κέρδισε στο καζίνο και δεν χρειάζεται χρήματα. Συνειδητοποιεί πως αυτή η σχέση συναλλαγής ήταν για εκείνη κάτι, κάλυπτε το κενό της μοναξιάς με το να νιώθει ότι την χρειαζόταν.
Η Φλώρα γυρίζει για να την ευχαριστήσει για δύο πράγματα: που την φιλοξένησε και που την έδιωξε, γιατί έμαθε κάτι πολύ σημαντικό. Φεύγοντας, μαζί με το χαμόγελο που έχει μείνει και τον ενθουσιασμό γι' αυτό που είδες, το έχεις μάθει κι εσύ, ο θεατής.
Δεν πρέπει να χρειάζεσαι κάποιον, πρέπει απλώς να τον αγαπάς.















Απόδοση-Διασκευή: Αλέξανδρος Ρήγας, Δημήτρης Αποστόλου Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας.
Θέατρο Αθηνά
Πατησίων και Δεριγνύ 10
Τηλ. 210-8237330

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Όσα φέρνει η γρίπη, δεν τα παίρνει ο Έλληνας!

Η νέα γρίπη συνεχίζει να αποτελεί θέμα επικαιρότητας και θέμα που απασχολεί ολόκληρο τον κόσμο. Στην Ελλάδα είμαστε πολύ πιο επιφυλακτικοί στο θέμα του εμβολιασμού απ' ό,τι οι περισσότεροι πολίτες παγκοσμίως. Ίσως επειδή δεν έχουμε τόσο πολλά και ισχυρά κρούσματα πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει τόσο μεγάλος κίνδυνος όσο λέγεται, αλλά και μόνο οι συζητήσεις για τις παρενέργειες του εμβολίου αρκούν για να απορριφθεί και μόνο η σκέψη να το κάνουμε. Το 63% των πολιτών δήλωσε ότι δεν πρόκειται να κάνει το εμβόλιο, σύμφωνα με έρευνα της Public Issue για την Καθημερινή.
Υπολογίζεται από τους ειδικούς γιατρούς ότι μέχρι σήμερα έχει νοσήσει και εμφανίσει συμπτώματα της νέας γρίπης το 2-3% των κατοίκων της Ελλάδας. Με βάση διεθνή δεδομένα, πιθανολογείται ότι ένα 20% του πληθυσμού έχει νοσήσει χωρίς να εκδηλωθούν συμπτώματα.
Ο εμβολιασμός για το νοσοκομειακό προσωπικό θα ξεκινήσει την ερχόμενη Δευτέρα, στις 16 Νοεμβρίου, ενώ σήμερα ξεκίνησαν οι πιλοτικοί εμβολιασμοί σε νοσοκομεία. Οι ομάδες υψηλού κινδύνου θα εμβολιάζονται από τις 23 του μήνα, ενώ από 1η Δεκεμβρίου το σύνολο του -υγιούς- πληθυσμού. Μέχρι τις 16 Νοεμβρίου θα είναι διαθέσιμες 700.000 δόσεις, ενώ στις 7 Δεκέμβρη θα έχουν φτάσει τα 2,5 εκατομμύρια, σύμφωνα με δηλώσεις της υπουργού Υγείας. Οι εμβολιασμοί θα γίνονται κυρίως σε νοσοκομεία, ιατρικά κέντρα και ΙΚΑ και μόνο το ένα τρίτο θα γίνεται σε νομαρχίες-κάτι που αρχικά είχε ειπωθεί για το σύνολο των εμβολιασμών.
Στη συνάντηση του διατομεακού συντονιστικού οργάνου για το επιχειρησιακό σχέδιο για την νέα γρίπη, η υφυπουργός Υγείας κ. Φ. Γεννηματά κάλεσε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να εμβολιαστούν για να ξεπεράσουν οι πολίτες το φόβο για το εμβόλιο. Η κ. Ελένη Γιαμαρέλλου, καθηγήτρια και πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Πανδημίας, σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει τον κόσμο, διαβεβαίωσε πως το εμβόλιο είναι ασφαλές. Άλλωστε, παρενέργειες έχει και το εμβόλιο της απλής γρίπης που κάθε χρόνο είναι καινούργιο, όπως είπε. Επίσης, ακόμη και όσοι έχουν προσβληθεί απ' τον ιό χωρίς να το γνωρίζουν δεν υπάρχει πρόβλημα στο να εμβολιαστούν.
Ο πρόεδρος του Κέντρου Ελέγχου Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ) κ. Σαρόγλου, εξήγησε ότι ο εμβολιασμός γίνεται πρώτον, γιατί όσο περισσότερος κόσμος έχει αντισώματα και δεν μπορεί να μολυνθεί από τον ιό τόσο περιορίζεται η μετάδοση. Και δεύτερον, για να μην αρρωστήσουμε εμείς οι ίδιοι.
Τέλος, οι πολίτες μπορούν να ενημερώνονται για τα κέντρα εμβολιασμού της περιοχής τους από την τηλεφωνική γραμμή 1135 του ΚΕΕΛΠΝΟ, κατά την περίοδο των εμβολιασμών.




Πηγές πληροφόρησης:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100071_10/11/2009_336689
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100025_10/11/2009_336652
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100008_10/11/2009_336651
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4545282&ct=1
http://www.enet.gr/?i=news.el.ygeia&id=100334
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=8112815