Μέρες πριν γίνει η συνάντηση -όχι, δεν ήταν συνέντευξη, μια συνάντηση γενεών και ψυχών ήταν- τα μόνα συναισθήματα που με κατέκλυζαν ήταν άγχος, πανικός, φόβος και μια αμφιβολία για το αν έπραξα σωστά που θα ήμουν παρούσα και θα συμμετείχα σ' αυτή τη στιγμή. Κι όμως, η Χαρούλα δικαίωσε την απόφαση και γέμισε την ατμόσφαιρα με τη ζεστασιά και την αλήθεια της. Το μόνο συναίσθημα εντέλει ήταν ο ενθουσιασμός.
Τι μπορείς να ρωτήσεις μια γυναίκα που έχει τέτοια διαδρομή και που πιστεύεις πως τα έχει πει όλα. Ποια είναι η σωστή, έξυπνη και πρωτότυπη ερώτηση που να μην έχει ξανακούσει, ειδικά όταν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνεις μέρος σε μια τέτοια συνέντευξη, πόσο μάλλον με την Χαρούλα Αλεξίου. Πώς να σταθείς μπροστά της και να της απευθύνεις ερώτηση. Τι αντίδραση μπορεί να έχει;
Όλα αυτά μέχρι που η Χαρούλα μπαίνει στην αίθουσα χαμογελαστή, κεφάτη και ακούς αυτή τη ζεστή, βραχνή φωνή να λέει με γλύκα: "Γεια σας, παιδιά. Τι κάνετε;" Το μόνο που ξεστομίζεις είναι ένα ενθουσιώδες "γεια" συγχρονισμένα με τους υπόλοιπους σαν να σε υπνώτισε το βλέμμα κι η φωνή της. Κι εκεί που αναρωτιέσαι πώς γίνεται να μην αγαπάς την Χαρούλα Αλεξίου, ρωτά με έναν σχεδόν μεταδοτικό ενθουσιασμό "θα μου κάνετε ερωτήσεις;!"
και οι υπνωτισμένοι απαντούν δυνατά "ναι!". Γελάει ξαφνιασμένη και διαπιστώνει "αυτό ήταν λίγο σαν να είμαι σε τάξη". Μα είσαι, όχι μόνο γιατί η αίθουσα είναι γεμάτοι φοιτητές, αλλά γιατί όλοι περιμένουν να μάθουν κάτι από σένα, να μάθουν εσένα.
Αναβοσβήνουν φλας από φωτογραφικές μηχανές και κινητά, οι κάμερες στήνονται, η Χαρούλα ζητά να βγάλει φωτογραφίες με τα παιδιά, "να φαίνονται όλοι". Ψάχνει να βρει ποιο είναι το κατάλληλο σημείο για να βγουν όλοι, κάθεται σε μια άδεια καρέκλα στη γωνία χαμένη στις αγκαλιές των ανθρώπων, μετά πηγαίνει λίγο πιο μπροστά σηκώνει μια κοπέλα απ' την καρέκλα, κάθεται και την παίρνει αγκαλιά για να βγάλουν φωτογραφία με τους υπόλοιπους μέσα στο πλάνο. Στο τέλος ρωτάει αν μπορεί να τις χρησιμοποιήσει, για το facebook ας πούμε. Μα είναι δυνατόν να σου πούμε όχι; Μόνο μια είναι η απάντηση: ναι.
Την παρατηρούσα με δέος. Με εντυπωσίασε. Ήταν πολύ όμορφη. Την περίμενα πιο ψηλή και πιο απόμακρη. Δεν ήταν. Φόραγε μια μπορντό μπλούζα, ένα μαύρο φαρδύ παντελόνι, μαύρα αθλητικά παπούτσια και στο λαιμό της τυλιγμένο ένα ασπρόμαυρο μαντήλι. Χαμογελαστή, πρόθυμη να μιλήσει, να βγάλει φωτογραφίες, να υπογράψει αυτόγραφα με το όνομα, χωρίς το επίθετο. Μα η Χαρούλα, η Χάρις, είναι μία και δεν χρειάζεται το Αλεξίου ως προσδιορισμό.
Μόνο μην τη φιλήσεις. Αρνείται σχεδόν πανικόβλητη και η γλυκιά κυρία Όλγα Παυλάτου της EMI σπεύδει να εξηγήσει, ή να δικαιολογήσει, πως "είμαστε όλοι λίγο περίεργα, μην κολλήσουμε κι άλλους". Λογικό, κυκλοφορεί και μια γρίπη των χοίρων, αλλά και πάλι δεν θες να σε φιλάει ο κάθε άγνωστος. Εμείς το βλέπουμε αλλιώς, γιατί για μας είναι ο δικός μας άνθρωπος. Μ' εκείνη μεγαλώσαμε. Λίγο είναι;
Ανυπομονεί να τη ρωτήσουμε, θέλει να ακούσει και να απαντήσει σε όσο το δυνατόν περισσότερες ερωτήσεις. Ζητά τα τέσσερα τελευταία λεπτά της εκπομπής να μην ακουστεί τραγούδι, αλλά δικές μας ερωτήσεις, το θεωρεί καλύτερο και πιο χρήσιμο. Και το κάνει.
Είναι ειλικρινής κι αληθινή. Θέλει να μην ξεφεύγει, να απαντάει στις ερωτήσεις μας. Λέει πως όταν είσαι καταξιωμένος το έργο σου βρίσκει μεγαλύτερη δεκτικότητα στις καινοτομίες, γι' αυτό και πρέπει όλοι να στηρίζουμε τους νέους καλλιτέχνες, γιατί δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Αυτός ο δίσκος θα ήταν ίδιος ακόμη κι αν δεν συμμετείχε σε ομάδα αυτογνωσίας. Το μετανιώνει. Θέλει να λέει πάντα την αλήθεια. Θέλει να πιστεύει πως θα ήταν ίδιος. Έχει ζητήσει πολύ καιρό τη βοήθεια, δεν είναι κάτι τελευταίο. Είναι υπέρ της ψυχοθεραπείας. Έχει παίξει ρόλο στο να αποδέχεται τον εαυτό της. Στην Ελλάδα είναι λίγο ταμπού η ψυχανάλυση, πρέπει να είσαι ψυχοπαθής για να ζητήσεις βοήθεια. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Το προτείνει. Μόνο καλό μπορεί να μας κάνει να μιλάμε για τον εαυτό μας και να ζητάμε βοήθεια.
Τι μπορείς να ρωτήσεις μια γυναίκα που έχει τέτοια διαδρομή και που πιστεύεις πως τα έχει πει όλα. Ποια είναι η σωστή, έξυπνη και πρωτότυπη ερώτηση που να μην έχει ξανακούσει, ειδικά όταν είναι η πρώτη φορά που λαμβάνεις μέρος σε μια τέτοια συνέντευξη, πόσο μάλλον με την Χαρούλα Αλεξίου. Πώς να σταθείς μπροστά της και να της απευθύνεις ερώτηση. Τι αντίδραση μπορεί να έχει;
Όλα αυτά μέχρι που η Χαρούλα μπαίνει στην αίθουσα χαμογελαστή, κεφάτη και ακούς αυτή τη ζεστή, βραχνή φωνή να λέει με γλύκα: "Γεια σας, παιδιά. Τι κάνετε;" Το μόνο που ξεστομίζεις είναι ένα ενθουσιώδες "γεια" συγχρονισμένα με τους υπόλοιπους σαν να σε υπνώτισε το βλέμμα κι η φωνή της. Κι εκεί που αναρωτιέσαι πώς γίνεται να μην αγαπάς την Χαρούλα Αλεξίου, ρωτά με έναν σχεδόν μεταδοτικό ενθουσιασμό "θα μου κάνετε ερωτήσεις;!"
και οι υπνωτισμένοι απαντούν δυνατά "ναι!". Γελάει ξαφνιασμένη και διαπιστώνει "αυτό ήταν λίγο σαν να είμαι σε τάξη". Μα είσαι, όχι μόνο γιατί η αίθουσα είναι γεμάτοι φοιτητές, αλλά γιατί όλοι περιμένουν να μάθουν κάτι από σένα, να μάθουν εσένα.
Αναβοσβήνουν φλας από φωτογραφικές μηχανές και κινητά, οι κάμερες στήνονται, η Χαρούλα ζητά να βγάλει φωτογραφίες με τα παιδιά, "να φαίνονται όλοι". Ψάχνει να βρει ποιο είναι το κατάλληλο σημείο για να βγουν όλοι, κάθεται σε μια άδεια καρέκλα στη γωνία χαμένη στις αγκαλιές των ανθρώπων, μετά πηγαίνει λίγο πιο μπροστά σηκώνει μια κοπέλα απ' την καρέκλα, κάθεται και την παίρνει αγκαλιά για να βγάλουν φωτογραφία με τους υπόλοιπους μέσα στο πλάνο. Στο τέλος ρωτάει αν μπορεί να τις χρησιμοποιήσει, για το facebook ας πούμε. Μα είναι δυνατόν να σου πούμε όχι; Μόνο μια είναι η απάντηση: ναι.
Την παρατηρούσα με δέος. Με εντυπωσίασε. Ήταν πολύ όμορφη. Την περίμενα πιο ψηλή και πιο απόμακρη. Δεν ήταν. Φόραγε μια μπορντό μπλούζα, ένα μαύρο φαρδύ παντελόνι, μαύρα αθλητικά παπούτσια και στο λαιμό της τυλιγμένο ένα ασπρόμαυρο μαντήλι. Χαμογελαστή, πρόθυμη να μιλήσει, να βγάλει φωτογραφίες, να υπογράψει αυτόγραφα με το όνομα, χωρίς το επίθετο. Μα η Χαρούλα, η Χάρις, είναι μία και δεν χρειάζεται το Αλεξίου ως προσδιορισμό.
Μόνο μην τη φιλήσεις. Αρνείται σχεδόν πανικόβλητη και η γλυκιά κυρία Όλγα Παυλάτου της EMI σπεύδει να εξηγήσει, ή να δικαιολογήσει, πως "είμαστε όλοι λίγο περίεργα, μην κολλήσουμε κι άλλους". Λογικό, κυκλοφορεί και μια γρίπη των χοίρων, αλλά και πάλι δεν θες να σε φιλάει ο κάθε άγνωστος. Εμείς το βλέπουμε αλλιώς, γιατί για μας είναι ο δικός μας άνθρωπος. Μ' εκείνη μεγαλώσαμε. Λίγο είναι;
Ανυπομονεί να τη ρωτήσουμε, θέλει να ακούσει και να απαντήσει σε όσο το δυνατόν περισσότερες ερωτήσεις. Ζητά τα τέσσερα τελευταία λεπτά της εκπομπής να μην ακουστεί τραγούδι, αλλά δικές μας ερωτήσεις, το θεωρεί καλύτερο και πιο χρήσιμο. Και το κάνει.
Είναι ειλικρινής κι αληθινή. Θέλει να μην ξεφεύγει, να απαντάει στις ερωτήσεις μας. Λέει πως όταν είσαι καταξιωμένος το έργο σου βρίσκει μεγαλύτερη δεκτικότητα στις καινοτομίες, γι' αυτό και πρέπει όλοι να στηρίζουμε τους νέους καλλιτέχνες, γιατί δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Αυτός ο δίσκος θα ήταν ίδιος ακόμη κι αν δεν συμμετείχε σε ομάδα αυτογνωσίας. Το μετανιώνει. Θέλει να λέει πάντα την αλήθεια. Θέλει να πιστεύει πως θα ήταν ίδιος. Έχει ζητήσει πολύ καιρό τη βοήθεια, δεν είναι κάτι τελευταίο. Είναι υπέρ της ψυχοθεραπείας. Έχει παίξει ρόλο στο να αποδέχεται τον εαυτό της. Στην Ελλάδα είναι λίγο ταμπού η ψυχανάλυση, πρέπει να είσαι ψυχοπαθής για να ζητήσεις βοήθεια. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Το προτείνει. Μόνο καλό μπορεί να μας κάνει να μιλάμε για τον εαυτό μας και να ζητάμε βοήθεια.
Μέσα από αυτή τη δουλειά, απ' τη μουσική, μπορεί να κάνει ταξίδια, να φεύγει από τον εαυτό της. Πράγματα που άλλοι άνθρωποι πρέπει να κάνουν χρήση ναρκωτικών για να τα καταφέρουν.
Έχει εύκολο το δάκρυ. Κλαίει στις συναυλίες, είναι το καλύτερο κοινό, είναι προσηλωμένη σ' αυτό που βλέπει και ακούει.
Ο έρωτας δεν αφήνει ούτε άσπρο ούτε μαύρο χρώμα. Αφήνει κόκκινο.
Όταν δεν κοιτάμε κατάματα το θέμα που μας απασχολεί, αυτό προσπαθούμε να κάνουμε: να ξεχνάμε. Ποτέ όμως δεν προσπερνάμε. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Το τραγούδι με το οποίο ταυτίστηκε από το δίσκο και δεν ήταν δική της δημιουργία ήταν το Ραντεβού του Μιχάλη Τούμπουρου.
Αναφέρεται στις δυσκολίες που περνά η ελληνική δισκογραφία, ο χρυσός δίσκος αντιστοιχεί πια σε μόλις 6.000 και ο πλατινένιος 12.000 πωλήσεις. Δεν μπορεί να διανοηθεί πως θα κλείσουν τα δισκάδικα της πόλης της, δεν γίνεται. Θα υπερασπιστεί αυτή τη δουλειά πηγαίνοντας ακόμη και στο Metropolis να υπογράψει τον δίσκο της, την Τρίτη 1/12 στις 8:30μ.μ. στην οδό Πανεπιστημίου. Η συνεργασία με το γιο της, Μάνο Θεοφίλου, δεν κάνει τον δίσκο πιο προσωπικό, ούτε την επιδίωξαν. Απλώς, η δική του νεανική ματιά -ως παραγωγός- ταίριαζε σ’ αυτή τη δουλειά. Η σκέψη για την ενορχήστρωση του Κρυμμένου Μυστικού από τους Onirama ήταν ιδέα του γιου της, εκείνη δεν πίστευε ότι μπορούν, ότι είχαν να δώσουν κάτι επιπλέον στο τραγούδι. Κι όμως, είχαν. Το Μεγάλωσα είναι μια εξομολόγηση ότι κι εκείνη αφέθηκε στην εποχή, στον καναπέ, ότι δεν βγαίνει στους δρόμους, αλλά, χωρίς να δικαιολογείται, λέει πως χαίρεται όταν οι πορείες έχουν αποτέλεσμα. Μιλάει για την έντεχνη σκηνή. Είναι περήφανη που ανήκει σ’ αυτή. Είναι λαϊκή τραγουδίστρια, αλλά η λαϊκή μουσική έχει μπερδευτεί, έχει γίνει λίγο απ’ όλα. Αυτό δεν σημαίνει πως ο ακροατής που ακούει έντεχνο είναι καλύτερος απ’ αυτόν που ακούει Μαζωνάκη. Μπορεί να ακούς Αλεξίου, Γαλάνη, Πρωτοψάλτη και να σ’ αρέσει ο Μαζωνάκης, πρέπει να τα ακούς όλα. Άλλωστε, απ’ ό, τι έχει μάθει είναι μια χαρά παιδί. Και γελάμε, λόγω της απουσίας συμπλεγμάτων και το αναπάντεχο σχόλιο.
Έχει εύκολο το δάκρυ. Κλαίει στις συναυλίες, είναι το καλύτερο κοινό, είναι προσηλωμένη σ' αυτό που βλέπει και ακούει.
Ο έρωτας δεν αφήνει ούτε άσπρο ούτε μαύρο χρώμα. Αφήνει κόκκινο.
Όταν δεν κοιτάμε κατάματα το θέμα που μας απασχολεί, αυτό προσπαθούμε να κάνουμε: να ξεχνάμε. Ποτέ όμως δεν προσπερνάμε. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Το τραγούδι με το οποίο ταυτίστηκε από το δίσκο και δεν ήταν δική της δημιουργία ήταν το Ραντεβού του Μιχάλη Τούμπουρου.
Αναφέρεται στις δυσκολίες που περνά η ελληνική δισκογραφία, ο χρυσός δίσκος αντιστοιχεί πια σε μόλις 6.000 και ο πλατινένιος 12.000 πωλήσεις. Δεν μπορεί να διανοηθεί πως θα κλείσουν τα δισκάδικα της πόλης της, δεν γίνεται. Θα υπερασπιστεί αυτή τη δουλειά πηγαίνοντας ακόμη και στο Metropolis να υπογράψει τον δίσκο της, την Τρίτη 1/12 στις 8:30μ.μ. στην οδό Πανεπιστημίου. Η συνεργασία με το γιο της, Μάνο Θεοφίλου, δεν κάνει τον δίσκο πιο προσωπικό, ούτε την επιδίωξαν. Απλώς, η δική του νεανική ματιά -ως παραγωγός- ταίριαζε σ’ αυτή τη δουλειά. Η σκέψη για την ενορχήστρωση του Κρυμμένου Μυστικού από τους Onirama ήταν ιδέα του γιου της, εκείνη δεν πίστευε ότι μπορούν, ότι είχαν να δώσουν κάτι επιπλέον στο τραγούδι. Κι όμως, είχαν. Το Μεγάλωσα είναι μια εξομολόγηση ότι κι εκείνη αφέθηκε στην εποχή, στον καναπέ, ότι δεν βγαίνει στους δρόμους, αλλά, χωρίς να δικαιολογείται, λέει πως χαίρεται όταν οι πορείες έχουν αποτέλεσμα. Μιλάει για την έντεχνη σκηνή. Είναι περήφανη που ανήκει σ’ αυτή. Είναι λαϊκή τραγουδίστρια, αλλά η λαϊκή μουσική έχει μπερδευτεί, έχει γίνει λίγο απ’ όλα. Αυτό δεν σημαίνει πως ο ακροατής που ακούει έντεχνο είναι καλύτερος απ’ αυτόν που ακούει Μαζωνάκη. Μπορεί να ακούς Αλεξίου, Γαλάνη, Πρωτοψάλτη και να σ’ αρέσει ο Μαζωνάκης, πρέπει να τα ακούς όλα. Άλλωστε, απ’ ό, τι έχει μάθει είναι μια χαρά παιδί. Και γελάμε, λόγω της απουσίας συμπλεγμάτων και το αναπάντεχο σχόλιο.
Κλείνει με μια συγκινητική στιγμή, για τον άνθρωπό της, έναν άνθρωπο με μπέσα. Θέλει να αναφερθεί σε κάποιον που δεν υπάρχει πια, αλλά η ερώτηση διευκρινίζει, για κάποιον που ξέρει και τη διαθέτει ακόμη. Κι έτσι δεν απαντά. Όλοι όμως, συνωμοτικά κοιταχτήκαμε και είπαμε με τα μάτια αυτό που σκεφτήκαμε. Μάνος Λοΐζος.
Η κυρία Χάρις Αλεξίου, σήμερα έγινε η Χαρούλα μας και μας χάρισε ένα υπέροχο απόγευμα γεμάτο μελωδίες, αλήθειες, ζεστασιά, χαμόγελα και αγάπη.
Χαρούλα, η αγάπη μας θα σε βρει όπου και να 'σαι! Να το θυμάσαι. Και να το ξέρεις.
Την Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009, 6-8 το απόγευμα, η Χάρις Αλεξίου παραχώρησε συνέντευξη στον Μελωδία 99,2 (Μαργαρίτα Μυτιληναίου) και το Δεύτερο Πρόγραμμα 103.7(Οδυσσέας Ιωάννου) στο ραδιοτηλεοπτικό στούντιο του Πάντειου Πανεπιστημίου στην Πλάκα (οδός Χιλλ 3-5), με τη συμμετοχή των τελειόφοιτων του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού.
«Η αγάπη θα σε βρει όπου και να ‘σαι» Χάρις Αλεξίου, Εστία.
