Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Όταν στέκεσαι σ' έναν κόσμο που τρέχει...

Βδομάδα παράλογων και σουρεαλιστικών καταστάσεων, αν δε συνδυαστεί και με την κακοκαιρία, τα είχε όλα! Δεν αναπτύσσω τί ζω στη δουλειά, τα έχω επαναλάβει πολλάκις στους δικούς μου ανθρώπους, θεωρώ κουραστικό και επιβαρυντικό για εσάς να τα ξαναπώ, οπότε το αποφεύγω.
Είναι κάτι παράξενα πράγματα που συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις και σε βάζουν σε σκέψεις. Συνάντησα στο μετρό μια παλιά αγαπημένη συμμαθήτρια και φίλη απ' το γυμνάσιο, χάρηκα που την είδα, μόνο που, επειδή κατεβαίναμε στην ίδια στάση, ήμασταν μαζί και συνειδητοποίησα πόση αμηχανία αισθάνθηκα. Δεν είχα τίποτε να της πω ή να την ρωτήσω, έχει χαθεί από χρόνια ο κώδικας επικοινωνίας και χιλιάδες επεισόδια ζωής. Είναι ευχάριστο να ξέρω ότι είναι καλά, να λέμε φευγαλέα ένα γεια και δυο κουβέντες, αλλά για κάτι παραπάνω δεν δύναμαι, μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, δεν είμαστε πια παιδιά, δεν είμαστε πια ίδιες. Η καθημερινότητά μου δεν την αφορά, δεν την γνωρίζει και δεν θέλω και να τη μάθει, γιατί απλώς δεν αισθάνομαι ότι λείπει από αυτήν. Ούτε και θέλω να μάθω κάτι περισσότερο από τη δική της. Ως εδώ όλα καλά και λογικά, αυτό που με έκανε να σκεφτώ όλα αυτά ήταν εκείνα τα 15 λεπτά στο ίδιο βαγόνι, στις απέναντι θέσεις, να προσπαθώ να σκεφτώ κάτι να τη ρωτήσω ή να της πω για να ανοίξει μια συζήτηση, να κοιτάζω γύρω-γύρω, γιατί όταν τα βλέμματά μας συναντιόντουσαν στη σιωπή έμοιαζαν να φοβούνται, και να μετρώ ακόμη και τα δευτερόλεπτα που δεν πέρναγαν με τίποτα.
Αμηχανία. Να μην έχεις κώδικες επικοινωνίας με κάποιον ή να τους έχεις χάσει, ποιό είναι χειρότερο; Το ίδιο βράδυ, πάλι στο μετρό, συναντώ έναν άλλο γνωστό, φίλο ενός φίλου. Στεκόμασταν δίπλα-δίπλα, τον είδα, του μίλησα, ήταν με παρέα, μου μίλησε κι εκείνος, ρώτησε τα τυπικά κι ύστερα, αφού δεν είχαμε τίποτε να πούμε, ενώ συνεχίζαμε να είμαστε δίπλα, γύρισε στην παρέα του κι εγώ έβαλα τα ακουστικά μου. Ο συρμός φτάνει, μπαίνουμε σε διαφορετικά βαγόνια. Πριν μπούμε με φωνάζει, βγάζω τα ακουστικά, μου εύχεται "καλό βράδυ", τον καληνυχτίζω και μπαίνω στο βαγόνι. Μερικές στάσεις μετά τον βλέπω από το παράθυρο να κατεβαίνει.
Τελικά, η αμηχανία έχει να κάνει με το πώς νιώθεις εσύ απέναντι σε κάποιον. Αν είσαι απόλυτα χαλαρός με το ότι μπορεί και να μην έχεις τίποτα να πεις, μπορείς πολύ φυσικά να κάνεις ό,τι θα έκανες αν δεν ήταν κάποιος γνωστός σου. Να ακούσεις για παράδειγμα τη μουσική σου χαλαρά, να κοιτάς έξω ή ο,τιδήποτε άλλο. Όταν όμως, αισθάνεσαι πως πρέπει κανονικά κάτι να έχεις να πεις, αλλά δεν έχεις κι αναρωτιέσαι γιατί, τότε η αμηχανία είναι ολοφάνερη. Ειδικά, όταν είσαι μόνος κι όχι με κάποιον άλλο που θα χρησίμευε ως σωσίβιο, καθώς θα γύριζες προς το μέρος του και θα άνοιγες μια συζήτηση.
Η αμηχανία πάντα με έκανε να νιώθω ακόμη χειρότερα όταν συνειδητοποιούσα ότι νιώθω αμήχανα. Δεν ξέρω πώς ακριβώς να το εξηγήσω, αλλά ναι, μόλις έλεγα "τώρα υπάρχει αμηχανία" αισθανόμουν ακόμη χειρότερα κι αναρωτιόμουν γιατί.
Το ίδιο πρόβλημα το έχω και με τις "επιθετικές" συζητήσεις-πλάκες. Δεν μπορώ να συμμετάσχω, είμαι έξω από τα νερά μου. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θα έχετε κάποιον φίλο που, όταν βρει κάποιον αντίστοιχης αντίληψης, αρχίζουν πειράγματα σε μορφή συζήτησης μεταξύ ανθρώπων που αντιπαθούν ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η πλάκα τους κι ο τρόπος επικοινωνίας τους και τον καταευχαριστιούνται με το να "τη λέει" ο ένας στον άλλο. Δεκτόν και μάλιστα πολύ απολαυστικό όταν είσαι θεατής ή και λίγο κομπάρσος, ίσα-ίσα να σιγοντάρεις και τους αφήνεις να κάνουν παιχνίδι. Εγώ ως εκεί μπορώ. Δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου και νιώθω κάπως άβολα, γιατί δεν μπορώ να μπω σ' αυτό το παιχνίδι, οπότε είμαι αποδέκτης μόνο κι όχι πομπός. Νιώθω άσχημα να πω κάτι που δεν πιστεύω για κάποιον άλλο μόνο και μόνο για να γίνει μια τρελή παρεοκατάσταση.
Δυο αγαπητά πλάσματα, θεότρελα -με την καλύτερη των εννοιών- ήταν η παρέα μου αυτό το σαββατιάτικο απόγευμα. Για τη μία δεν είχα καμία αμφιβολία, είναι οδοστρωτήρας όχι αστεία, το άλλο το αγόρι με αποσυντόνισε εντελώς. Όταν έχεις συνηθίσει, βλέπετε, να μιλάς γλυκά-γλυκά σε έναν άνθρωπο και να σου απαντά με τον ίδιο τρόπο, λίγο σε ξεβολεύει η αλλαγή. Έφτασα να τους το πω κιόλας ότι κοντεύουν να με τρελάνουν (αν και παρόλαυτα, ώρες-ώρες το καταδιασκέδαζα και τους είπα αυθόρμητα πόσο τους αγαπώ. Αλήθεια). Δεν μπορώ εγώ έτσι, εγώ θέλω πλάκα -με χίλια- αλλά θέλω και μια γλύκα, μια τρυφερότητα, δεν μπορώ αλλιώς, αυτή η πλάκα ρόλων απ΄την αρχή μέχρι το τέλος δεν μου ταιριάζει. Πόσο μάλλον, αν όλη σου η βδομάδα είναι μέσα στο σουρεαλισμό και την επιθετικότητα, οπότε το μόνο που δεν χρειάζεσαι είναι κι άλλες παρόμοιες καταστάσεις.
Ο αγαπημένος φίλος, μετά τα απαιτούμενα "παραπονάκια", τα πειράγματα και τις εξηγήσεις, συμφώνησε ότι πράγματι δεν είμαι εγώ για τέτοια, δεν το υποστηρίζω όπως θα έπρεπε και όντως όταν συναναστρέφεσαι τόσους τρελούς δεν θες κι άλλη τρέλα. Έτσι, επανήλθαμε στη γλυκύτητα, στην ερώτηση αν μετά τα σημερινά συνεχίζω να τον αγαπώ ή τον μίσησα (ναι, είναι κι αυτός του γιατρού, γι' αυτόν τον αγαπάω) και επιστρέψαμε στη μορφή σουρεαλισμού που τόσο μας πάει. Ανταλλάσσαμε ανεκδιήγητα, αλλά και υπέροχα, τραγούδια και του ανέλυε την κατεύθυνση που θα ακολουθήσω ως μάνατζερ του για να τον κάνω σούπερ σταρ (εμ, άμα τα λέω ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά) με εκείνον να συμφωνεί και να μου τάζει Πολίτικα γλυκά και ταξίδι στην Πόλη. Αυτά είναι! Μα τέτοια μου λες και μετά τί μπορώ να πω;! 
Η ζωή τρέχει, η επικαιρότητα, οι μέρες, οι ώρες, αλλά κυρίως η πρώτη, η ζωή. Σκέφτομαι πόσα χάνω κι από την ενημέρωση γύρω από την επικαιρότητα, που σχετίζεται (πιο άμεσα απλώς δεν υπάρχει) και με τη δουλειά, πόσο χρόνο χάνω από πράγματα που θα έπρεπε να κάνω και να ξεκινήσω, αλλά αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι πόση ζωή περνάει και χάνεται ανεκμετάλλευτη, χωρίς καν να το έχω καταλάβει. Στιγμές ανέμελες, αληθινές, απλές, σημαντικές, στιγμές με τους ανθρώπους που θέλω, χωρίς πρέπει, χωρίς χρονοδιαγράμματα, χωρίς ρολόγια και την ψυχή στο στόμα. Ζωή.
Θα μου πείτε πως εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ασχολείσαι με τα μικρά και τα ασήμαντα. Μισθοί κόβονται, η ανεργία αυξάνεται, άνθρωποι μένουν στο δρόμο, δεν έχουν να φάνε, επαναστατούν, σκοτώνουν και σκοτώνονται, γίνονται πρόσφυγες από τη μια μέρα στην άλλη κι εγώ το χαβά μου. Ανησυχώ για το αν θα βρω δουλειά, για το αν έχω τα προσόντα και πώς θα καταφέρω να τα  αποκτήσω σύντομα, γιατί πρέπει να αυτονομηθώ -για μένα πρώτα απ' όλα-, για το τί θα κάνω μελλοντικά (μεταπτυχιακό και δουλειά ή πρώτα μεταπτυχιακό και μετά δουλειά ή μόνο δουλειά), για την απόφαση να ξεκινήσω πολλά, αγχωτικά (με τα δικά μου μάτια) και πολυέξοδα πράγματα, για το ότι δεν μ' αρέσει ο κόσμος που ζω, που ζούμε, αλλά πιο πολύ ανησυχώ για τη ζωή μου που κυλά αδιάφορα κι ίσως μόνο με νεύρα, απογοήτευση και αναγκαστική συνύπαρξη με ανυπόφορους ανθρώπους. Και οι δικοί μου πού είναι, πότε θα τους δω, πότε θα βρουν χρόνο κι εκείνοι να με δουν, μου λείπουν κι απλώς καταλαβαίνω. Είναι όμως, η ζωή μου και περνά, κάπως, χωρίς να ξέρω ή να καταλαβαίνω πώς...

Για τις μέρες που διανύουμε και τον εθνικό μαζοχισμό μας που πάντα συνοδεύεται από χορευτική μουσική το "Εθνικό έλλειμμα" από τον Ορφέα Περίδη:



Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Να είσαι καλός... αν όχι ο καλύτερος!

Από τα χεράκια και με την καλλιτεχνική άποψη μιας φίλης που μου την έκανε δώρο για καλό μήνα. Μπορεί να το μοιράζομαι μαζί σας τώρα που οδεύει προς το τέλος του, αλλά έχω τους λόγους μου...
Να' σαι καλός μαζί μας, αγαπητέ Φλεβάρη... κι όχι μόνο εσύ! Να βρέχεις αντί να χύνονται δάκρυα, να βγάζεις ήλιο όταν πάει να χαθεί η ελπίδα, να κρυώνεις όταν πάμε να πάρουμε φωτιά(με την κακή έννοια), να μας ζεσταίνεις όταν πάμε να ξεχάσουμε να αισθανόμαστε, να φυσάς ένα αεράκι για να παίρνει όσα πρέπει να φύγουν μακριά και να καθαρίζει το μυαλό μας από τα σύννεφα, να υπενθυμίζεις την έννοια της αγάπης και να μας κάνεις αυθόρμητους, αλλά όχι ενοχικούς. Να ανοίγεις δρόμους για νέα ξεκινήματα, αγκαλιές για εφοδιασμό, μυαλά για καινούργιες προοπτικές, καρδιές για ελευθερία...
Να' σαι καλός.

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Για όλους τους εορτάζοντες "ποτιστές" αγάπης και χαράς...

Χθες έκλεισε ο κύκλος γενεθλίων των συν-υδροχόων οπότε μας αφιερώνω ένα τραγούδι αγαπημένο από Νίκο Παπάζογλου, γιατί μπορεί να βγαίνουμε από τον υδροχόο, αλλά όσοι μας αγαπάνε θα μπαίνουν στον κύκλο της ζωής και της καρδιάς μας.
Είναι και Σαββατόβραδο...Αφιερωμένο σε όλους μας, γιατί "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν" τελικά. Ας κάνουμε τη διαφορά από μέσα προς τα έξω, από αυτά που κρύβονται σε αυτά που φαίνονται, από αυτά που προστατεύουμε, γιατί φοβούνται, σε αυτά που φοβόμαστε, από έναν περίπλοκο εσωτερικό κόσμο σ' έναν πολύπλοκο εξωτερικό.
Γιορτάστε!


Και για μια υπέροχη μπουμπού που χθες έκλεισε τα 3 της χρόνια ένα πολύ-πολύ αγαπημένο τραγούδι που έχει έναν στίχο που αγαπώ όσο λίγους "κι άκου τί θα πω: ψηλά τα χέρια, γιατί τόσο σ' αγαπώ" (νομίζω ότι εκφράζει και τη νονά της εορτάζουσας, σωστά νονά της;) με ευχές για μια ζωή γεμάτη υγεία, αγάπη, ευτυχία, αλήθεια, ουσία, φως, όνειρα, αθωότητα, καλοτυχία και αισιοδοξία! Για την αυθεντικά ωραία ζωή της Ζωής!
Επειδή όμως, είναι και λίγο μελαγχολικό, ολόδικό της και ένα υπέροχο τραγούδι από τα Κίτρινα Ποδήλατα. "Η ζωή σου φωνάζει... εδώ σε θέλω"!


"Παιδικά Παιχνίδια" Άλκηστις Πρωτοψάλτη



"Η ζωή σου φωνάζει" Κίτρινα Ποδήλατα

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Pour ma belle Sophie!


Να ταξιδεύεις, όπου κι αν είσαι, με την καρδιά με προορισμό ό,τι κι όποιον αγαπάς, να ανοίγεις φτερά για να γεμίζεις οξυγόνο ως το μεδούλι. Κι αν καμιά φορά νιώθεις να πνίγεσαι στην καθημερινότητα, κλείσε τα μάτια κι άρχισε να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου. Μπορείς να το κάνεις!
Βγες στους καινούργιους σου δρόμους κι άρχισε να χορεύεις με τον άνεμο, τύλιξε το κασκόλ σου, ρίξε την άκρη του ζωηρά πίσω απ' την πλάτη, φόρα το σκουφάκι σου αφήνοντας τις αφέλειες να πέφτουν στα μάτια κι άρχισε να χοροπηδάς με τα φορέματά σου στα νέα μονοπάτια που θα ανακαλύψεις, με άλλους ανθρώπους, νέες γνωριμίες που ίσως γίνουν σταθερές κι αν όχι, δεν έγινε και τίποτε, το παν είναι η ανανέωση στο μυαλό και την ψυχή, μια εμπειρία. Αγάπησε καινούργιες διαδρομές, κάνε καινούργια στέκια, λάμψε με το δικό σου φως σε μια πόλη που έχει συνηθίσει άλλο φωτισμό και γίνε ό,τι θες μέσα σ' ένα άγνωστο πλήθος.
Άκου την γαλλική προφορά που εγώ τόσο λατρεύω και νιώσε τη διαφορά των εννοιών μέσα σ' αυτή τη γλώσσα που τόσο αλλιώτικα γοητεύει, αλλά και τόσο αποστασιοποιεί. Άσε τον εαυτό σου να ονειρευτεί, να φτιάξει καινούργιους κόσμους, να μπαινοβγαίνει σ' αυτούς και να μην απολογείται σε κανέναν γι' αυτό. Άκου Edith Piaf Sous le ciel de Paris όταν θα είσαι κάτω από τον Παρισινό ουρανό. Kι όταν νοσταλγείς την Ελλάδα κι όσους αγαπάς άκου, μέσα σε Γάλλους και άλλους αλλοεθνείς, Χαρούλα, ή κάτι αντιπροσωπευτικό της ελληνικής λαϊκής μουσικής και γέλα που στη μέση του Παρισιού τούς δείχνεις τόση Ελλάδα. Φτιάξε ένα μικρό ελληνικό νησάκι, το δικό σου, για να κάνει διακοπές η καρδιά όταν νοσταλγεί κι απόλαυσε κάθε στιγμή του ταξιδιού, γιατί η ζωή είναι στιγμές σε όποια γλώσσα κι αν τη ζεις...
Θα μου λείψεις, αλλά οι δρόμοι όταν είναι να χωρίσουν κι όταν είναι να συναντηθούν, ό,τι κι αν κάνεις αυτό που είναι να συμβεί, θα συμβεί!
Le temps apporte toutes les réponses sans avoir besoin des questions!(O χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται τις ερωτήσεις)

Να περάσεις υπέροχα, αληθινά κι ανέλπιστα ονειρικά.
Bon voyage et bonne chance, ma cherie!
Ne pas arrêter de rêver...(Mην πάψεις να ονειρεύεσαι)

"Καλό Ταξίδι"- Μακρινά ξαδέρφια

Υ.Γ. Ε, τώρα ξέρεις τί...μην τα λέω κι εδώ (je t'...)

Για όσους αγαπούν τον έρωτα και τον γιορτάζουν, δεν τον αγοράζουν...

Η σημερινή μέρα θεωρείται διεθνώς η γιορτή των ερωτευμένων. Αστείο δεν είναι; Φτιάχνεις μια μέρα του χρόνου για να γιορτάσει κάποιος τα συναισθήματά του! Δεν μου αρέσει αυτή η γιορτή, αλλά δεν τη μισώ κιόλας, είμαι κάπως μετριοπαθής απέναντί της και ανεκτική. Πρέπει κάπως να ζήσουν οι ζαχαροπλάστες, οι ανθοπώλες, τα εργοστάσια που φτιάχνουν λούτρινα αρκουδάκια, τα μαγαζιά που πουλάνε μπαλόνια (κόκκινα και σε σχήμα καρδιάς βεβαίως-βεβαίως) κι εκτός αυτού, αγαπώ το στολισμό στις βιτρίνες των καταστημάτων. Εντάξει, όχι όλων, μερικά ξεπερνούν το κακόγουστο και φτάνουν στον όρο έκτρωμα.
Δεν την αντιμετωπίζω με μισό μάτι κι ας μην την έχω γιορτάσει ποτέ, άρα δεν έχω λόγο να λέω τί ωραία που είναι, αλλά ούτε την υποστηρίζω. Δεν με ενοχλεί που υπάρχει, αρκεί να μην δημιουργεί κατάθλιψη σε όσους δεν είναι ερωτευμένοι ή δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα ή τέλος πάντων τη διάθεση να μπουν σ' αυτό το κλίμα της ζουζουνιάς. Της φτιαχτής και στημένης ζουζουνιάς που σου επιβάλλει μια μέρα μέσα σε 365 το χρόνο. Ο έρωτας δεν χρειάζεται να του ορίσεις μέρα για να βγει, υπάρχει μόνος του, είναι ασυγκράτητος, ασίγαστος, χειμαρρώδης, αυθόρμητος κι αυθεντικός όπως ακριβώς είναι. Ούτε φαίνεται από ένα λούτρινο αρκουδάκι που γράφει "σ΄αγαπώ", από ένα κουτί σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς, από κόκκινα τριαντάφυλλα και γεμάτες αέρα καρδιές.
Όλα αυτά όμορφα, τρυφερά, χαρούμενα, αλλά μπορούν να γίνουν ξεχωριστά σε ανύποπτο χρόνο, όταν νιώσεις την επιθυμία, όταν σκεφτείς τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου και θελήσεις να το κάνεις γιατί το αισθάνθηκες, όχι γιατί στο προσφέρουν παντού και το επιβάλλει μια μέρα. Αν πάλι θες να το κάνεις και στις 14 Φεβρουαρίου, να το κάνεις. Αφού το νιώθεις, κάν' το, αρκεί να το νιώθεις.
Τα ωραιότερα σ' αγαπώ τα έχω πει και τα έχω ακούσει σε στιγμές που δεν το περίμεναν και δεν το περίμενα, σε αγκαλιές που άνοιξαν για να φωλιάσουν αισθήματα που ξεχύθηκαν ξαφνικά, σε διατυπώσεις απλές, ολιγόλογες, αλλά βαθιές κι ουσιαστικές που κάνουν μέχρι και την καρδιά να δακρύζει από συγκίνηση, σε στιγμές που δεν ήθελαν να "δέσουν" ή να κρατήσουν κάποιον, αλλά να νιώσουν ελευθερία. Και δεν το περιορίζω στον ερωτικό τομέα, μιλάω για αγάπη, για βαθιά αισθήματα.
Αν ανήκετε σε αυτούς που θέλουν να γιορτάσουν με τον τετριμμένο τρόπο τον έρωτά τους ΚΑΙ αυτή τη μέρα (ότι ο έρωτας πρέπει να γιορτάζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, λεπτό και δευτερόλεπτο σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί είναι ένα ευμετάβλητο συναίσθημα και πρέπει να το ζεις ολόκληρο, δεν το διαπραγματεύομαι. Οι επισκέπτες του "σπιτιού" μου μόνο τέτοιοι άνθρωποι είναι, έτσι;) καλώς να το κάνετε και να σας ευχηθώ "χρόνια πολλά κι ερωτευμένα".
Για εσάς που δεν σας πολυαρέσει όλος αυτός ο χαμός με τον Βαλεντίνο και το θεωρείτε ένα εμπορικό νταβαντούρι, καλά κάνετε να αδιαφορήσετε γι' αυτή τη μέρα και να είστε ο εαυτός σας, εκφράζοντας τα συναισθήματά σας κάθε μέρα με τον καλύτερο και ολόδικό σας τρόπο. Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, αν δεν έβλεπα την ημερομηνία, δεν θα το σκεφτόμουν καν. Στο δρόμο για τη δουλειά δεν είδα κανέναν με άλλη διάθεση, μετά όταν βγήκα για το ρεπορτάζ πάλι δεν είδα κάτι που να θυμίζει  γιορτή ερωτευμένων, κανείς δεν το ανέφερε. Μόνο στην επιστροφή, στο μετρό, δύο κοπέλες κρατούσαν χάρτινες σακούλες με γλαστράκια, ιδιαιτέρως περιποιημένα, ως δώρο γι' αυτή τη μέρα. Τελικά, η οικονομική κρίση χτύπησε κι αυτή τη γιορτή. Καημένε ζαχαροπλάστη κι ανθοπώλη, τσάμπα ο στολισμός της βιτρίνας!
Απ' την άλλη, όσοι δεν είστε ερωτευμένοι, αλλά αγαπάτε τον έρωτα και το ρομαντισμό, όπως εγώ, σας εύχομαι να είστε ευτυχισμένοι με την αλήθεια και την ουσία που δεν επιδεικνύεται σε γυάλινες βιτρίνες και χάρτινα κουτιά. Και να συναντήσετε τον έρωτα όταν, όπως και με αυτόν-ήν που πρέπει, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή του, χωρίς να αφήσετε να πάει χαμένο τίποτα. Να τον ζείτε με όλες σας τις αισθήσεις, με μυαλό, καρδιά και σώμα.
Δεν θέλω να φανεί σαν παρηγοριά, γιατί δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο, αλλά πάντα ήμουν της άποψης πως καλύτερα να είσαι ελεύθερος συναισθηματικά και εκτός σχέσης, παρά να εμπλακείς σε μια μέτρια ή και ψυχοφθόρα κατάσταση. Ή όλα ή τίποτα.
Για τους ερωτευμένους με τον έρωτα, είτε ως έννοια είτε έχοντας βρει την ενσάρκωσή της, αφιερωμένα με πολλή, πηγαία και ουσιαστική αγάπη (χωρίς κορδέλες κι αμπαλάζ και κυρίως, δωρεάν):


"Οι φίλοι μου δεν σ' αγαπούν" Ελευθερία Αρβανιτάκη

"Αν μ' αγαπάς" Μιχάλης Χατζηγιάννης

"Ένα λιμάνι η αγκαλιά μου" Χαρούλα Αλεξίου






"Πάρε με στ' όνειρο" Νατάσσα Μποφίλιου και Στέλιος Δάβαρης

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Μου δανείζετε λίγη ελπίδα;

Απόγευμα έξω από το Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία, εφημερεύει. Κατά διαστήματα περνούν την έξοδο ή μπαίνουν γονείς με ή χωρίς τα παιδιά τους. Βλέπεις ανθρώπους που απ' το βλέμμα καταλαβαίνεις ότι όλα είναι καλά κι ήταν κάτι απλό αυτό που τους ανησύχησε, αλλά διακρίνεις και βλέμματα που κοιτούν σε ένα σημείο χωρίς να το βλέπουν, γιατί το μυαλό τους βομβαρδίζεται από σκέψεις και φόβους. Αυτοί ήταν οι πιο άτυχοι.
Νοσοκομείο Παίδων...μωρά, νήπια, παιδάκια άρρωστα, πώς να το καταλάβεις και πώς να αφήσεις την ανθρωπιά σου στην άκρη για να κάνεις τη δουλειά σου; Με μια κάμερα, ένα μικρόφωνο στο χέρι, ερωτήσεις που ζητούν απαντήσεις, γιατί θέλουν "γύρω στα 4-5 κιου", ανθρώπους ανήσυχους που αποφεύγουν με ευγένεια, άλλοι φοβισμένοι, άλλοι πάλι αγενείς...
Μα εκείνος ο άνθρωπος δεν ξεχνιέται. Μετρίου αναστήματος, χοντρούλης, φαλακρός, με μερικά δόντια να λείπουν, μια νευρικότητα σε όλο του το κορμί, υπάλληλος σε ΔΕΚΟ όπως είπε, που μείωσαν τον μισθό του από 1200 ευρώ σε 900. Τον ρωτώ για την έξαρση της γρίπης, αν ανησυχεί, αν θα κάνουν τα παιδιά το εμβόλιο κι απαντά πως ό,τι πουν οι γιατροί, γιατί έχει και το παιδί του άρρωστο...καρκίνος, έκανε μετάσταση, κοριτσάκι, 7 ετών, δεν υπάρχει η ευχή "περαστικά", έκανε μετάσταση, είναι 7 χρονών...
Μουδιάζω και κάνω κάτι που απόρησα κι εγώ με τον εαυτό μου. Έκανα ακόμη μια ερώτηση από αυτές που μου είχαν ζητήσει, αν παίρνουν περισσότερες προφυλάξεις κι αν αρρωσταίνουν συχνότερα!Μα τί ρώτησα, πώς το ξεστόμισα; Εδώ μιλάμε για καρκίνο και μεταστάσεις του σε ένα παιδάκι και ασχολούμαστε με τη γρίπη; Θέλουν, όμως, το θέμα και "αν γίνεται να βρούμε και κανέναν γονέα με αρρωστούλι το παιδί του" για να είμαστε καλυμμένοι. Πόσο εύκολα χάνεται η ανθρωπιά, πόσο;
Δεν θέλω να τη χάσω, απλώς δεν θέλω, αφήστε με να την κρατήσω, να έχω να μοιράζω, να δίνω άφοβα, να μην ντρέπομαι μετά για τον εαυτό μου, να μη μουδιάζω μπροστά στα πρέπει της δουλειάς. Όταν μιλάμε για τη ζωή, η δουλειά δεν έχει θέση, ούτε λόγο.
Χάζευα μια κουκλίτσα που κοιμόταν στην αγκαλιά της γιαγιάς της κι η μητέρα της προχωρούσε μπροστά με την φουσκωμένη της κοιλίτσα. Αυτό το υπέροχο πλάσμα ντυμένο στα ροζ, με ένα κατάλευκο γαλήνιο και γεμάτο αθωότητα πρόσωπο με μαγνήτισε. Έπαψα να ακούω τη γιαγιά και σαν μαγεμένο το βλέμμα μου παρατηρούσε την ηρεμία της μικρούλας και ασυναίσθητα έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά. Ελπίδα, μια μικρή σπίθα κι η ελπίδα ζεσταίνει ξανά στην καρδιά μου. Ένα παιδί κουβαλάει μαζί του την ελπίδα κι όμως, πόσες ελπίδες είναι λαβωμένες, πληγωμένες, άρρωστες μέσα σ' εκείνο το κτήριο;
Ένα κοριτσάκι 7 ετών έχει καρκίνο, έκανε μετάσταση, δεν υπάρχει ελπίδα, ο μπαμπάς της δεν ελπίζει πια, προσπαθεί να το πάρει απόφαση, παλεύει με τις φαρμακευτικές εταιρείες που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον πόνο του, με το ελληνικό κράτος που του μείωσε το μισθό και πρέπει να τα βγάλει πέρα με ένα παιδί άρρωστο και τα έξοδα νοσηλείας του κι ένα ακόμη που πρέπει να μεγαλώσει. Όλα αυτά με 900 ευρώ... Αλλά κυρίως παλεύει με τον εαυτό του. Χρειάζεται την ελπίδα, χρειάζεται ένα θαύμα, πρέπει να συμβεί!
Χρειάζεται την ελπίδα πως το θαύμα θα συμβεί...Ελπίζω, ότι θα γίνει, κάντε το κι εσείς και ποιός ξέρει, ίσως οι ελπίδες όλων μας κάνουν το θαύμα!
Για τις μικρές ελπίδες που όλοι υπήρξαμε κάποτε και για όλες εκείνες που φωτίζουν τις ζωές μας...Για να μην χαθούν και σβήσουν. Για να ζήσουν.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Ένα βράδυ αλλιώτικο απ' τα άλλα...το δικό μου!

Βράδυ Παρασκευής...διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα, δεν είναι συνηθισμένο, έχει άλλον αέρα, άλλη προσμονή, άλλο νόημα. Αυτή την Παρασκευή γιόρταζα, ήταν τα γενέθλιά μου κι ήθελα να τα περάσω κάπως διαφορετικά, με τους αγαπημένους μου ανθρώπους πάντα, τον πυρήνα αυτών, αλλά και όλους εκείνους τους ανθρώπους που μπήκαν πρόσφατα στη ζωή μου, χαίρομαι όμως πολύ να τους βλέπω και νιώθω πολύ γλυκά για εκείνους.
Μέχρι πριν λίγες μέρες η ανυπόμονη και ζωηρή διάθεσή μου για τον φετινό εορτασμό της προσωπικής μου πρωτοχρονιάς είχε παγώσει και μάλλον έσβηνε, ώσπου αποφάσισα ότι είναι η μέρα μου. Δικαιούμαι αυτή τη μία μέρα να την περάσω όπως θέλω και με όποιους επιθυμώ. Ιδέα όμως για το χώρο που θα φιλοξενήσει την παρέα δεν υπήρχε κι ό,τι κι αν έβλεπα δεν μ' άρεσε κι έβρισκα ελαττώματα. Εκεί ήταν που η αγαπημένη φίλη έδωσε την σωστή ιδέα! Ο χώρος βρέθηκε, κλείστηκε, οι καλεσμένοι ενημερώθηκαν κι εγώ ξεκίνησα να φτιάχνω την σοκολατένια τούρτα μου με τις κόκκινες φρέσκες φράουλες που θα φιλοξενούσαν τον ομοιόμορφο(για φέτος) διψήφιο αριθμό των κεριών που θα έσβηνα.

Όσο η ώρα πλησίαζε γινόμουν πιο ανυπόμονη κι αναποφάσιστη στα πάντα, από το τί θα φορέσω μέχρι τον τρόπο που θα πάω. Τελικά κατέληξα, στα απλά και συνηθισμένα φυσικά.
Η μαμά μου πήρε μια τούρτα από το ζαχαροπλαστείο να σβήσω και στο σπίτι, άρχισε να μου τραγουδά κι εγώ με μισοστεγνωμένο μαλλί έτρεχα να προλάβω να σβήσω τα κεράκια, μου ευχήθηκαν κι εγώ απ' την πλευρά μου ευχήθηκα να με χαίρονται και να μ' αγαπάνε...
Η ώρα να φύγουμε έφτασε, η τούρτα ανά χείρας και εγώ υπ' ατμόν. Μια αγαπημένη φωνή πήρε τηλέφωνο να ευχηθεί, αλλά δεν θα ερχόταν, δεν μπορούσε, τρέξιμο, προσωπικά θέματα, ναι θα έλειπε, έλειψε πολύ, αλλά καταλαβαίνω κι αγαπώ. Ένα άλλο μήνυμα έλεγε πως δεν θα τα καταφέρει να έρθει, να μη θυμώσω. Μα δεν θύμωσα, στεναχωρήθηκα κι απογοητεύτηκα μόνο λίγο. Ήθελα να έρθει, αλλά... Ακόμη ένα μήνυμα που εύχεται κι ενημερώνει πως δυστυχώς, δεν θα έρθει. Εκεί πια, αναφώνησα αποδεκατιζόμαστε σιγά-σιγά"!
Συναντώ τη φίλη (απαστράπτουσα), είμαι ήδη με τον αδερφό μου, πάμε στο σημείο συνάντησης. Κεντρικός σταθμός μετρό, κόσμος πάει κι έρχεται, σπρώχνει, πατάει, βιάζεται, μουγκρίζει, θυμώνει, αδιαφορεί, σκέφτεται άλλα πράγματα, ζει σ' ένα δικό του κόσμου. Κι εμείς εκεί να συγκεντρωνόμαστε ανά μονάδες ή σπάνια δυάδες.
Πρώτος, ένας φίλος να κρατά ένα τετράδιο με ένα μωρό στο εξώφυλλο(όχι, δεν ήταν δικό του, απλώς είχε αποστολή να το παραδώσει στην κάτοχό του) κι ένα σακουλάκι από γνωστό μαγαζί με γυναικεία αξεσουάρ...σοκ!Πήγε ο ίδιος σ' αυτό το κατάστημα; Συγχαρητήρια, ανεβαίνει κι άλλο στα μάτια μου!Ή απλώς, μπορεί να ανέθεσε σε κάποια εκπρόσωπο του γυναικείου φύλου την αγορά δώρου. Σε κάθε περίπτωση, εντυπωσίασε. Λίγο αργότερα, μια φίλη από άλλη κατεύθυνση, κουρασμένη αλλά όμορφη, μετά από λίγο ο αγαπημένος ξάδερφος που έδινε μάθημα κι ήρθε κατευθείαν, δύο γλυκά κορίτσια κι ένα τελευταίο που από το πρωί έτρεχε από πρακτική σε δουλειά κι όμως, ήρθε. Ξέρω, το ζευγάρι μας θα έρθει αργότερα να μας βρει, αλλά κάποιος λείπει. Το τηλέφωνο καλεί, απαντά με φωνή ταλαιπωρημένη και με την εξουθένωση να βγαίνει σε κάθε εκπνοή. Ρωτώ αν θα έρθει για να τον περιμένουμε, η επικοινωνία κάπου χάνεται, αλλά στο τέλος βρίσκουμε άκρη ότι λόγω κούρασης μάλλον δεν θα έρθει, πριν μισή ώρα σχόλασε απ' τη δουλειά, αλλά θα τα πούμε σύντομα. Με ρωτά τα πόσα κλείνω και με την απάντηση, αναφωνεί, "α, εσύ είσαι μικρή" για να λάβει την απορία "ενώ εσύ είσαι μεγάλος;" Κι έτσι, με την ευχή "να περάσετε φανταστικά" κλείνει ο κύκλος των αναμονών και πάμε στο μπαράκι.
Ωραίος χώρος, με αισθητική, αλλά και ανθρωπιά, δεν είναι ο ένας πάνω στον άλλο, δεν ακούς τις συζητήσεις του διπλανού, δεν σπρώχνεις για να κάτσεις ή να περάσεις, δεν νιώθεις κλειστοφοβία, αναπνέεις. Λίγο βράχνιασε η φωνή βέβαια, γιατί Παρασκευή βράδυ η μουσική ήταν δυνατή, αλλά ευτυχώς ούτε σε ξεκούφαινε ούτε ένιωθες να δυσανασχετείς. Όμορφα πράγματα, λοιπόν.
Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία για το παρκάρισμα, έρχονται οι τελευταίοι, αλλά όχι έσχατοι, καλεσμένοι (χωρίς εκείνη ειδικά, θα έλειπε σε μένα κάτι να σβήσω τα κεράκια ενώ δεν είναι μαζί μου), η τούρτα έρχεται, στα κεράκια δύο φλογίτσες παίζουν, η φωτογραφική μηχανή είναι έτοιμη και τα αγαπημένα μου πρόσωπα μου τραγουδούν να ζήσω χρόνια πολλά, μεγάλη να γίνω με άσπρα(μα γιατίιιιιιιι;) μαλλιά κλπ κλπ κλπ.
Έχω μια χαρά μικρού παιδιού, κοιτάω μία τα κεράκια στην τούρτα (δεν ξέρω γιατί, με μαγνήτιζε το φως), μία τους ανθρώπους μου φευγαλέα κι έψαχνα να δω χαμόγελα και βλέμματα να πιαστώ. Το τραγούδι τελειώνει κι εγώ πρέπει να φυσήξω για να σβήσουν τα κεράκια και να κάνω μια ευχή. Ένωσα τα χέρια σφιχτά να μη μου φύγει, να μη χαθεί, την σκέφτηκα αμέσως και φύσηξα σαν να εξαρτιόταν από αυτό αν θα γίνει ή αν έτσι θα έφευγαν όσα θέλω να φύγουν απ' τη ζωή μου και να μην έρθουν ποτέ ξανά. Τους κοίταξα όλους με ένα τεράστιο χαμόγελο και τους ευχαρίστησα, που ήταν εκεί μαζί μου, για τις ευχές τους, για την αγάπη τους, για την παρουσία τους στη ζωή και την πρωτοχρονιά μου. Ειλικρινά. Άρχισα να τους αγκαλιάζω, να τους φιλάω, να τους σφίγγω έναν-έναν και να βγάζω μαζί τους φωτογραφίες, λίγες, αλλά ουσιαστικές.
Ύστερα, έφτασε η τούρτα στα πιάτα, άρεσε, πήρε θετικές κριτικές και σχόλια, άνοιξαν συζητήσεις για την παρασκευή της, ανταλλάξαμε ιδέες, συνταγές, κάναμε πλάκα. Είχαμε ήδη από νωρίς τελειώσει με τα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας και δεν μας κάνουν να πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας, η καθημερινότητα βλέπετε έχει - όπως σε όλους- κάποιες εκφάνσεις που μας προβληματίζουν και μας δημιουργούν εκνευρισμό και περίεργη διάθεση. Αυτά όμως, νωρίτερα, τώρα απολαμβάνουμε, χαλαρώνουμε, κάνουμε αστεία χορευτικά, αναρωτιόμασταν τί γεύση έχουν τα πατατάκια και κάνουμε αναλύσεις γι' αυτό. Πάω χοροπηδώντας από τη μία πλευρά στην άλλη και αδιαφορώ για το πώς μπορεί να φαίνομαι στους άλλους. Ναι, έχω γενέθλια, είμαι καλά, έχω γύρω μου ανθρώπους που αγαπώ και, όπως αποδείχθηκε από την ανταπόκριση, μ' αγαπούν, έχω κάθε λόγο να είμαι χαρούμενη, αυτή την παιδική χαρά, την παιχνιδιάρικη, τη γεμάτη αθωότητα, τρυφερότητα, αυθορμητισμό και απώλειας δεδομένων. Δεν υπάρχουν όλα τα μικρά, ασήμαντα, πεζά, εκνευριστικά, υπάρχει μόνο το αίσθημα της στιγμής κι ήταν χαρά!
Γύρισα σπίτι κρατώντας  πολλές-πολλές σακούλες με δώρα που είχαν σκέψη και φροντίδα, αλλά κυρίως, γύρισα χαρούμενη, κεφάτη, ανέμελη και για αυτές τις στιγμές το ομολογώ, ευτυχισμένη! Δεν ήθελα και δεν περίμενα δώρα. Όλοι χαιρόμαστε με τα δώρα κι εγώ το ίδιο, μόνο που φέτος δεν υπήρχε στο μυαλό μου κάτι τέτοιο, δεν το περίμενα και δεν το επιθυμούσα. Η τελική ενημέρωση άλλωστε, έγινε μια μέρα πριν, δεν υπήρχε λόγος ή χρόνος(σκέφτηκα η "γενεθλιάζουσα" αδαής) να πάρει κάποιος δώρο, όπως είχα πει και στην αγαπημένη μου φίλη, δεν με νοιάζει να γεμίσω τη ντουλάπα ή τα συρτάρια μου, φέτος θέλω να γεμίσω την καρδιά μου με αγάπη, χαρά και θετική ενέργεια από τους ανθρώπους που θέλω και χαίρονται να μοιράζονται στιγμές μαζί μου. Κι έγινε.
Κάποιοι έλειπαν, αλλά πάλι, εγώ απήλαυσα κάθε στιγμή, τους ανθρώπους, τις κουβέντες, τις αγκαλιές, τα βλέμματα, τα αγγίγματα, τις σιωπές, τους αστείους χορούς, τα χαμόγελα κι εκείνα τα "μα αφού είσαι εσύ, υπήρχε περίπτωση να μην ερχόμουν;" στον αποχαιρετισμό για καληνύχτα.
Με συγκίνησαν πάλι. Άλλοι όλη μέρα στους δρόμους, κατευθείαν από δουλειά, άλλοι εν μέσω εξεταστικής και διαβάσματος, όμως ήρθαν. Κι ήρθαν για μένα. Ανεκτίμητο συναίσθημα, ασύγκριτη πληρότητα στην ψυχή.
Η ωραιότερη φράση νομίζω πως ήταν εκείνο το γεμάτο τρυφερότητα, αγάπη, οικειότητα και ζεστασιά "να σε χαιρόμαστε", πρώτο πληθυντικό. Μ' αρέσει, να με χαίρεστε λοιπόν! Να χαίρομαι και να χαίρεστε που με χαίρεστε.
Την επόμενη μέρα μια εξήγηση για την απουσία, τη σέβομαι, την κατανοώ, το εκτιμώ, αλλά θα 'θελα να έρθει, τα δύο πρώτα δεν θα έπρεπε καν να τα σκεφτεί, το τρίτο το δέχομαι, όπως και το πώς ένιωθε κι εγώ το ίδιο θα αισθανόμουν. Αλλά, αφού ήθελα και ήθελε να έρθει, θα ήταν ό,τι καλύτερο να είναι μαζί με μένα πρωτίστως και με τους υπόλοιπους εν συνεχεία. Εύχομαι να έχουμε πολλά-πολλά χρόνια και να γιορτάζω τέτοιες στιγμές με όσους επιθυμώ και θέλουν να "με χαίρονται"...χωρίς να μας κρατούν σε απόσταση τα προβλήματα της καθημερινότητας που ζούμε όλοι.
Και του χρόνου να είμαστε καλά, αγαπημένοι, χαρούμενοι να γιορτάζουμε μαζί (κι ίσως με νέες αφίξεις)!
ΈΚΛΕΙΣΑ ΤΑ 22!
Να είμαι καλά, με ελεύθερη ψυχή κι ευτυχισμένη, να με χαίρομαι κι εσείς να με χαίρεστε... και να Μ' ΑΓΑΠΑΤΕ!
:-)
Τάνια Τσανακλίδου "Αλλιώτικη μέρα"

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Για τους ξένους και τους δικούς μας...

Το άκουσα, το θυμήθηκα, το αγάπησα (συνειδητά τώρα πια), σας το χαρίζω (όχι ότι είμαστε εχθροί -μα αν είναι δυνατόν!- αλλά μες στον κόσμο όλοι ξένοι είμαστε, ακόμη κι όσοι γνωριζόμαστε, έτσι δεν είναι;)...
"Ξένος για σένανε κι εχθρός" Γιώργος Νταλάρας:



(Ήταν μη βρω ότι περνάνε και βίντεο κλιπ στην ανάρτηση, τώρα τέρμα οι σύνδεσμοι, θα το ξεφτιλίσω. Ζητώ προκαταβολικά και ειλικρινά συγνώμη, αλλά...)

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Ο φόβος στον δρόμο που δείχνει την έξοδο...

Σ' εκείνο το  μικρό μέρος του μυαλού που όλοι κρύβουμε τα απωθημένα, είτε πρόκειται για αισθήματα είτε για μνήμες, οι περισσότεροι έχουμε αναρωτηθεί γιατί δεν κάνουμε κάτι, κάτι, αρκεί να δράσουμε. Κι είναι τότε που συνειδητοποιείς πως ό,τι κι αν έκανες, το πιθανότερο είναι να ήταν αμήχανο, ατσούμπαλο, νευρικό, χωρίς αποτέλεσμα. Άρα, τί πρέπει να κάνουμε; Να κάτσουμε με τα χέρια σταυρωμένα και να κοιτάμε το ταβάνι του σπιτιού μας ή την παράνοια να κυριαρχεί με την ανοχή μας; Όχι. Απλώς, να βρούμε το θάρρος και την τόλμη να πούμε ότι δεν το δεχόμαστε, να ενωθούμε με άλλους ανθρώπους που αισθάνονται το ίδιο κι είναι πάρα πολλοί και να κλείσουμε οριστικά την πόρτα στον φόβο, τη βία, την επιβολή της όποιας μορφής βλακείας.
Ελευθερία...τί ωραία λέξη; Τί ωραία έννοια, βαθιά, αληθινή,ελληνική, γήινη, λυρική, αέρινη, δείτε τα γράμματα, φωνήεντα, σύμφωνα, όλα τόσο ωραία στον τρόπο που παρατάχθηκαν. Δημοκρατία...βαριά λέξη, για να συνειδητοποιείς την αξία της, αυτή την ισορροπία ανάμεσα στο λαό και το κράτος, με πρώτο πάντα τον λαό. Δίνει βαρύτητα σ' αυτό που σημαίνει και σ' αυτό που αντιπροσωπεύει, ελευθερία και δημοκρατία πάνε μαζί, μόνο που κάποιοι ανάμεσά μας το ξεχνούν, μάλλον εσκεμμένα.
Μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται μια τεράστια δύναμη, αυτή της ψυχής του, κάποιες φορές βέβαια, γι' αυτούς που δεν έχουν κάτι τέτοιο, η δύναμη είναι μόνο σωματική και με τη μορφή εξουσίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Είναι όλοι εκείνοι οι "αυτιστικοί" άνθρωποι που το κέντρο ολόκληρου του κόσμου είναι ο εαυτός τους αδιαφορώντας για το αν ο διπλανός τους ζει ή πεθαίνει (κι ίσως να προτιμούν και το δεύτερο).
Το περιστατικό με τους Χρυσαυγίτες του περασμένου Σαββάτου δεν αναφέρθηκε σε κανένα μέσο, έντυπο, τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό ή ηλεκτρονικό, τουλάχιστον από τις ενημερωτικές ιστοσελίδες. Σαν να μην έγινε ποτέ. Κι απόρησα, τόσοι άνθρωποι το ζήσαμε, το είδαμε με τα μάτια μας, το συζητήσαμε, το σχολιάσαμε, το αναρτήσαμε στα blog και τα προφίλ στο facebook, συνέβη στο Σύνταγμα, στην καρδιά της πόλης Σάββατο απόγευμα-βράδυ και κανείς δεν το έμαθε ή δεν το θεώρησε σημαντική είδηση; Δεν βρέθηκε κανείς να βρει αδιανόητο και απαράδεκτο ένα τσούρμο ηλίθιοι και άρρωστοι καραγκιόζηδες να τρομοκρατούν τόσο κόσμο, Έλληνες και ξένους, επειδή θεωρούν το αίμα τους, που έχουν και καλά την εντύπωση ότι προέρχεται από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, πιο σημαντικό από οποιουδήποτε άλλου; Τελικά, η αστυνομία είναι μόνο για να βαράει διαδηλωτές, να ρίχνει δακρυγόνα, να φυλάει βουλευτές και να τσαμπουκαλεύεται με πολίτες; Και ναι, δεν τους βάζω όλους στο ίδιο σακί, αλλά αυτοί υπερισχύουν, όπως ακριβώς οι Χρυσαυγίτες σ' ένα σταθμό με αριθμητικά πολύ περισσότερους επιβάτες που ουδεμία σχέση είχαν με τη δική τους βλακεία. Κι όμως, προξένησαν τόσο φόβο, ταραχή και αηδία...
Ο κόσμος είναι φτιαγμένος για μας; Ή μήπως εμείς τον φτιάχνουμε όπως θέλουμε; Θα πρότεινα το δεύτερο, γιατί αν αυτός ο κόσμος είναι έτσι κι εγώ πρέπει να ζήσω μέσα σ' αυτόν, αρνούμαι! Αλλιώς, θέλω πολύ να τον φτιάξω όπως ακριβώς επιθυμώ, για να χαμογελάμε, να αγαπάμε, να δημιουργούμε, να ζούμε, να επικοινωνούμε, να σεβόμαστε, να αναπνέουμε και να είμαστε ελεύθεροι από δεσμά, φόβους, κακία, μίση και συμπλέγματα. Έναν κόσμο με όρια μεν, που δεν θα καταστρατηγούν όμως ελευθερίες και δικαιώματα και θα είναι ευρύτατα κι ελαστικά...
Κι όπως λέει η Λίνα Νικολακοπούλου με τις φωνές της Ελένης Βιτάλη και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα "κι άλλο κι άλλο έχω μέσα μου Θεό να βγάλω..." Έχουμε, ας τον βγάλουμε λοιπόν, όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος!