Σ' εκείνο το μικρό μέρος του μυαλού που όλοι κρύβουμε τα απωθημένα, είτε πρόκειται για αισθήματα είτε για μνήμες, οι περισσότεροι έχουμε αναρωτηθεί γιατί δεν κάνουμε κάτι, κάτι, αρκεί να δράσουμε. Κι είναι τότε που συνειδητοποιείς πως ό,τι κι αν έκανες, το πιθανότερο είναι να ήταν αμήχανο, ατσούμπαλο, νευρικό, χωρίς αποτέλεσμα. Άρα, τί πρέπει να κάνουμε; Να κάτσουμε με τα χέρια σταυρωμένα και να κοιτάμε το ταβάνι του σπιτιού μας ή την παράνοια να κυριαρχεί με την ανοχή μας; Όχι. Απλώς, να βρούμε το θάρρος και την τόλμη να πούμε ότι δεν το δεχόμαστε, να ενωθούμε με άλλους ανθρώπους που αισθάνονται το ίδιο κι είναι πάρα πολλοί και να κλείσουμε οριστικά την πόρτα στον φόβο, τη βία, την επιβολή της όποιας μορφής βλακείας.
Ελευθερία...τί ωραία λέξη; Τί ωραία έννοια, βαθιά, αληθινή,ελληνική, γήινη, λυρική, αέρινη, δείτε τα γράμματα, φωνήεντα, σύμφωνα, όλα τόσο ωραία στον τρόπο που παρατάχθηκαν. Δημοκρατία...βαριά λέξη, για να συνειδητοποιείς την αξία της, αυτή την ισορροπία ανάμεσα στο λαό και το κράτος, με πρώτο πάντα τον λαό. Δίνει βαρύτητα σ' αυτό που σημαίνει και σ' αυτό που αντιπροσωπεύει, ελευθερία και δημοκρατία πάνε μαζί, μόνο που κάποιοι ανάμεσά μας το ξεχνούν, μάλλον εσκεμμένα.
Μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται μια τεράστια δύναμη, αυτή της ψυχής του, κάποιες φορές βέβαια, γι' αυτούς που δεν έχουν κάτι τέτοιο, η δύναμη είναι μόνο σωματική και με τη μορφή εξουσίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Είναι όλοι εκείνοι οι "αυτιστικοί" άνθρωποι που το κέντρο ολόκληρου του κόσμου είναι ο εαυτός τους αδιαφορώντας για το αν ο διπλανός τους ζει ή πεθαίνει (κι ίσως να προτιμούν και το δεύτερο).
Το περιστατικό με τους Χρυσαυγίτες του περασμένου Σαββάτου δεν αναφέρθηκε σε κανένα μέσο, έντυπο, τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό ή ηλεκτρονικό, τουλάχιστον από τις ενημερωτικές ιστοσελίδες. Σαν να μην έγινε ποτέ. Κι απόρησα, τόσοι άνθρωποι το ζήσαμε, το είδαμε με τα μάτια μας, το συζητήσαμε, το σχολιάσαμε, το αναρτήσαμε στα blog και τα προφίλ στο facebook, συνέβη στο Σύνταγμα, στην καρδιά της πόλης Σάββατο απόγευμα-βράδυ και κανείς δεν το έμαθε ή δεν το θεώρησε σημαντική είδηση; Δεν βρέθηκε κανείς να βρει αδιανόητο και απαράδεκτο ένα τσούρμο ηλίθιοι και άρρωστοι καραγκιόζηδες να τρομοκρατούν τόσο κόσμο, Έλληνες και ξένους, επειδή θεωρούν το αίμα τους, που έχουν και καλά την εντύπωση ότι προέρχεται από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, πιο σημαντικό από οποιουδήποτε άλλου; Τελικά, η αστυνομία είναι μόνο για να βαράει διαδηλωτές, να ρίχνει δακρυγόνα, να φυλάει βουλευτές και να τσαμπουκαλεύεται με πολίτες; Και ναι, δεν τους βάζω όλους στο ίδιο σακί, αλλά αυτοί υπερισχύουν, όπως ακριβώς οι Χρυσαυγίτες σ' ένα σταθμό με αριθμητικά πολύ περισσότερους επιβάτες που ουδεμία σχέση είχαν με τη δική τους βλακεία. Κι όμως, προξένησαν τόσο φόβο, ταραχή και αηδία...
Ο κόσμος είναι φτιαγμένος για μας; Ή μήπως εμείς τον φτιάχνουμε όπως θέλουμε; Θα πρότεινα το δεύτερο, γιατί αν αυτός ο κόσμος είναι έτσι κι εγώ πρέπει να ζήσω μέσα σ' αυτόν, αρνούμαι! Αλλιώς, θέλω πολύ να τον φτιάξω όπως ακριβώς επιθυμώ, για να χαμογελάμε, να αγαπάμε, να δημιουργούμε, να ζούμε, να επικοινωνούμε, να σεβόμαστε, να αναπνέουμε και να είμαστε ελεύθεροι από δεσμά, φόβους, κακία, μίση και συμπλέγματα. Έναν κόσμο με όρια μεν, που δεν θα καταστρατηγούν όμως ελευθερίες και δικαιώματα και θα είναι ευρύτατα κι ελαστικά...
Κι όπως λέει η Λίνα Νικολακοπούλου με τις φωνές της Ελένης Βιτάλη και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα "κι άλλο κι άλλο έχω μέσα μου Θεό να βγάλω..." Έχουμε, ας τον βγάλουμε λοιπόν, όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος!
Ελευθερία...τί ωραία λέξη; Τί ωραία έννοια, βαθιά, αληθινή,ελληνική, γήινη, λυρική, αέρινη, δείτε τα γράμματα, φωνήεντα, σύμφωνα, όλα τόσο ωραία στον τρόπο που παρατάχθηκαν. Δημοκρατία...βαριά λέξη, για να συνειδητοποιείς την αξία της, αυτή την ισορροπία ανάμεσα στο λαό και το κράτος, με πρώτο πάντα τον λαό. Δίνει βαρύτητα σ' αυτό που σημαίνει και σ' αυτό που αντιπροσωπεύει, ελευθερία και δημοκρατία πάνε μαζί, μόνο που κάποιοι ανάμεσά μας το ξεχνούν, μάλλον εσκεμμένα.
Μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται μια τεράστια δύναμη, αυτή της ψυχής του, κάποιες φορές βέβαια, γι' αυτούς που δεν έχουν κάτι τέτοιο, η δύναμη είναι μόνο σωματική και με τη μορφή εξουσίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Είναι όλοι εκείνοι οι "αυτιστικοί" άνθρωποι που το κέντρο ολόκληρου του κόσμου είναι ο εαυτός τους αδιαφορώντας για το αν ο διπλανός τους ζει ή πεθαίνει (κι ίσως να προτιμούν και το δεύτερο).
Το περιστατικό με τους Χρυσαυγίτες του περασμένου Σαββάτου δεν αναφέρθηκε σε κανένα μέσο, έντυπο, τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό ή ηλεκτρονικό, τουλάχιστον από τις ενημερωτικές ιστοσελίδες. Σαν να μην έγινε ποτέ. Κι απόρησα, τόσοι άνθρωποι το ζήσαμε, το είδαμε με τα μάτια μας, το συζητήσαμε, το σχολιάσαμε, το αναρτήσαμε στα blog και τα προφίλ στο facebook, συνέβη στο Σύνταγμα, στην καρδιά της πόλης Σάββατο απόγευμα-βράδυ και κανείς δεν το έμαθε ή δεν το θεώρησε σημαντική είδηση; Δεν βρέθηκε κανείς να βρει αδιανόητο και απαράδεκτο ένα τσούρμο ηλίθιοι και άρρωστοι καραγκιόζηδες να τρομοκρατούν τόσο κόσμο, Έλληνες και ξένους, επειδή θεωρούν το αίμα τους, που έχουν και καλά την εντύπωση ότι προέρχεται από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, πιο σημαντικό από οποιουδήποτε άλλου; Τελικά, η αστυνομία είναι μόνο για να βαράει διαδηλωτές, να ρίχνει δακρυγόνα, να φυλάει βουλευτές και να τσαμπουκαλεύεται με πολίτες; Και ναι, δεν τους βάζω όλους στο ίδιο σακί, αλλά αυτοί υπερισχύουν, όπως ακριβώς οι Χρυσαυγίτες σ' ένα σταθμό με αριθμητικά πολύ περισσότερους επιβάτες που ουδεμία σχέση είχαν με τη δική τους βλακεία. Κι όμως, προξένησαν τόσο φόβο, ταραχή και αηδία...
Ο κόσμος είναι φτιαγμένος για μας; Ή μήπως εμείς τον φτιάχνουμε όπως θέλουμε; Θα πρότεινα το δεύτερο, γιατί αν αυτός ο κόσμος είναι έτσι κι εγώ πρέπει να ζήσω μέσα σ' αυτόν, αρνούμαι! Αλλιώς, θέλω πολύ να τον φτιάξω όπως ακριβώς επιθυμώ, για να χαμογελάμε, να αγαπάμε, να δημιουργούμε, να ζούμε, να επικοινωνούμε, να σεβόμαστε, να αναπνέουμε και να είμαστε ελεύθεροι από δεσμά, φόβους, κακία, μίση και συμπλέγματα. Έναν κόσμο με όρια μεν, που δεν θα καταστρατηγούν όμως ελευθερίες και δικαιώματα και θα είναι ευρύτατα κι ελαστικά...
Κι όπως λέει η Λίνα Νικολακοπούλου με τις φωνές της Ελένης Βιτάλη και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα "κι άλλο κι άλλο έχω μέσα μου Θεό να βγάλω..." Έχουμε, ας τον βγάλουμε λοιπόν, όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος!
