Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Αυλαία και πάμε...

Αυτή η εξεταστική για μένα έλαβε τέλος σήμερα το απόγευμα...Ελπίζω να είναι και η τελευταία για το πτυχίο, δηλαδή ό,τι δώσαμε να το περάσαμε, γιατί αλλιώς δεν με βλέπω καλά. Ψυχική, σωματική, πνευματική, συναισθηματική κούραση μεγάλη, σχεδόν αβάσταχτη κι όσο βλέπεις το τέλος τόσο τρομάζεις, αλλά και τόσο θέλεις να είναι όντως μια τελεία. Όχι για να κλείνει και να σβήνει κύκλους, αλλά να ολοκληρώνει διαδρομές και να ξεκινήσουν νέες.
Μεγάλη μέρα η σημερινή, δύσκολη, ψυχοφθόρα, αλλά και αναζωογονητική. Όχι, δεν με πείραξε το πολύ διάβασμα και λέω άσχετα, αλήθεια είναι. Ένα μάθημα του οποίου το διάβασμα δεν πρόλαβε ποτέ να ολοκληρωθεί, αν και επί 7 μέρες διάβαζα μέχρι τις 6 το πρωί, ένα δίωρο να σκέφτεσαι, να προσπαθείς να θυμηθείς, να συνδέσεις, να γράψεις, ένα άλλο δίωρο με φαγητάκι, συναισθηματικές συζητήσεις, γέλια, επανασύνδεση της παρέας με αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα, πειράγματα, σύντομη αναφορά των γεγονότων της περιόδου που μεσολάβησε και μετά, η επίσημη συνάντηση των παραγωγών του spam radio για την νέα σεζόν, το πρόγραμμα, τις εκπομπές, τις αφίξεις, τις αποχωρήσεις, πλάκα με τους γνωστούς που είχες καιρό να δεις. Επ' αυτού, έχω ένα τραυματισμένο χέρι, αφού στα πλαίσια του πειράγματος χτύπησα το χέρι μου στο τραπέζι -τί το θέλω κι εγώ να το παίζω αυστηρή, αφού δε με θέλει!Α, ρε Κώστα εσύ φταις για όλα.
Μετά, μια ομαδική πρόσκληση για καφέ που καταλήγει σε μια παρέα δέκα ανθρώπων με διαφορετικό τρόπο σκέψης, χιούμορ, άποψη, ευαισθησίες που οδηγεί σε δύο θεματικές ομάδες, των πιο ψυχαναλυτικών και των πιο συγκεντρωμένων στο κοινωνικο-πολιτικό περιεχόμενο και προβληματισμό, που εντέλει ενώνονται και ξεκινά μια εντελώς διαφορετική κουβέντα με πολύ γέλιο, απόψεις, πειράγματα, συναισθηματικές διακυμάνσεις και μια συνειδητοποίηση. Τελικά, είναι ωραίο να γνωρίζεις ανθρώπους που το περιεχόμενο δεν σε απογοητεύει, αλλά που μπορεί ανέλπιστα να σε γοητεύσει. Άνθρωποι έξυπνοι, σπιρτόζοι, ευαίσθητοι, ήσυχοι, πράοι, ευγενικοί, χαμογελαστοί, αγχώδεις, συνειδητοποιημένοι, μπερδεμένοι, απαισιόδοξοι, ονειροπόλοι, θετικοί, ρεαλιστές, ρομαντικοί, πληγωμένοι, ερωτευμένοι, δυνατοί, άτολμοι, θαρραλέοι, χαλαροί, κεφάτοι, αλλά κυρίως αληθινοί. Άνθρωποι που ίσως ποτέ δεν γίνουν  -όσοι δεν είναι ήδη δηλαδή- φίλοι σου, αλλά ξέρεις ότι μπορείς να περάσεις πολύ όμορφα και ευχάριστα μαζί τους, κάνοντας εποικοδομητικές και διαφορετικές συζητήσεις και ανοίγοντας τους ορίζοντες του μυαλού σου σε νέα πράγματα, ιδέες, στην πιθανότητα να μπορούν να σε εκπλήσσουν ακόμη οι άλλοι κι ο ίδιος σου ο εαυτός ευχάριστα.Κι αυτό πιστέψτε με, είναι ανεκτίμητο.
Σκεφτόμουν τα χρόνια του πανεπιστημίου, καταλαβαίνετε, ο απολογισμός μου. Ή μάλλον ένας ακόμη απολογισμός μου. Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια μέχρι να συναντηθούμε με ανθρώπους που να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε, συμπαθήσουμε, σεβόμαστε, να χαιρόμαστε την παρέα μαζί τους -πέραν της αρχικής τετράδας, φυσικά- και αφού τους βρούμε να αρχίσουμε μια πιο εντατική συναναστροφή. Κάτι που έγινε τους τελευταίους μήνες του τελευταίου έτους. Εξωφρενικό; Ίσως. Ίσως, όμως, όπως έχω ξαναγράψει, να ήταν τώρα η στιγμή. Άλλωστε, όσο κι αν με λυπεί ο χαμένος χρόνος, είμαι θιασώτης της άποψης πως όλα έχουν ένα λόγο που συμβαίνουν τη στιγμή που συμβαίνουν, είτε είναι κατάλληλη είτε η πιο ακατάλληλη.
Πάντως, ένας κύκλος ανοίγει. Η εκπομπή μας, το Spame Πακέτο επιστρέφει από την Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου στις 3-5μμ και κάθε μεσημεράκι Παρακευής. Να πούμε περίεργες, χαριτωμένες, πικάντικες, ξεκαρδιστικές, αποστομωτικές, αξιολάτρευτες, χρήσιμες ή και...λιγότερο χρήσιμες ειδήσεις, να κάνουμε προτάσεις για το Παρασκευο-σαββατοκύριακό σας, πού να πάτε, τί να δείτε, τί γίνεται στην πόλη από πολιτιστικής άποψης, εκθέσεις, θεατρικές παραστάσεις, φεστιβάλ, συναυλίες, μουσικές παραστάσεις, να ακούσουμε όμορφες μουσικές και να ανακαλύψουνε το τραγούδι της Παρασκευής, γιατί κάθε βδομάδα, κάτι περίεργο κολλάει στο μυαλό ή θυμόμαστε, άλλες φορές γελώντας κι άλλες αναπολώντας. Αυτό θα το ανακαλύπτουμε κάθε φορά μαζί!
Ύστερα, έρχεται η πρακτική κι η ζωή από 'δω και πέρα με ανακατάταξη προτεραιοτήτων, νέα άγχη, αλλά και νέες χαρές. Κι εγώ διψάω για χαρές, ονειρεύομαι κι ελπίζω, σχεδιάζω χωρίς να οριστικοποιώ, και για να μην απογοητευτώ, αλλά κυρίως, γιατί θέλω στη ζωή μου πια όλα τα -καλά και θετικά- ενδεχόμενα ανοιχτά. Υπάρχει τίποτε καλύτερο;
Φυσικά, υπάρχουν πάντα οι σταθερές αξίες, τέσσερις άνθρωποι που υπεραγαπώ και είμαι πανευτυχείς που τους έχω, αν και θα ήθελα να πλέουν όλες τους σε πελάγη ευτυχίας, γιατί, όπως έλεγα νωρίτερα, αν σε τόσο υπέροχους ανθρώπους συμβαίνουν άσχημα και στενάχωρα πράγματα, τότε στους άλλους τί θα έπρεπε να συμβεί; Έχω την υπέροχα θεότρελη οικογένειά μου, να με εκνευρίζει, να με πνίγει, να με θυμώνει, να μ' αγαπά, να μη με καταλαβαίνει, αλλά να με στηρίζει και να συνεχίζουμε μία σουρρεαλιστική σχέση που χαίρομαι που υπάρχει -ναι, είμαι μεγάλη μαζόχα τελικά!
Άρα, από το παρελθόν κρατάμε ό,τι αγαπάμε, μας χαροποιεί και θέλουμε σε μια ωραιότατη χειραποσκευή και πάμε στο μέλλον με άλλες άδειες αποσκευές για να τις γεμίσουμε με νέες εμπειρίες, συναισθήματα και να φτιάξουμε καινούργιες αναμνήσεις, με καρδιά και μυαλό ανοιχτά, όχι σαν τραύματα, αλλά σαν ανοιχτή θάλασσα που σε καλεί σε ταξίδι αναζήτησης, σε μια κρουζιέρα με άγνωστες στάσεις και τελικό προορισμό.
Αυλαία και πάμε λοιπόν...
"Ξανά μαζί", Σταμάτης Κραουνάκης βεβαιως-βεβαίως ;-)
http://www.youtube.com/watch?v=E5A3yKzmS5I

Υ.Γ. Να μην ξεχάσω να σας πω, γιατί σήμερα είπα κάτι που μ' άρεσε, πως ο έρωτας είναι μια πράξη αναρχική, βαθιά επαναστατική. Γιατί; Γιατί σ' έναν  κόσμο που μας ζητά να συμβιβαζόμαστε και να υποκύπτουμε στις συμβάσεις, ο έρωτας είναι ο μόνος που δεν υποκύπτει σε κανονιστικές διαδικασίες, δεν ψάχνει αν και πού χωράει στη ζωή σου, δεν υπογράφει συμβάσεις, δεν υπόκειται σε νόμους, αλλά έρχεται όποτε και όπως θέλει για να σου κάνει τη ζωή άνω-κάτω ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ. Ζήτω η αναρχία του έρωτα, λοιπόν!

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Άντε, γιατί με την εξεταστική χάσαμε τον εαυτό μας...


Δεν φαντάζεστε τί βρίσκει κανείς αν ψάξει λίγο για ν' αδειάσει το μυαλό του από τα "πρέπει" και τα όρια του χρόνου. Άτιμο πράγμα κι ο χρόνος, άλλοτε βιάζεται να φύγει, να χαθεί κι άλλοτε, τότε που θες να περάσει γρήγορα, μένει σαν να θέλει να σ' εκδικηθεί. Τελοσπάντων...
Σήμερα, 13 Σεπτέμβρη έχει τα γενέθλιά του ο Ηλίας, ο ξάδελφός μου και στην ευχή:"Καλώς ήρθες στο κλαμπ μου, club 21", μου απάντησε με αυθάδεια: "Γερνάμε, ξαδέρφη, γερνάμε...Κλείσαμε τα 21 και προχωράμε". Εντάξει, δίνει ανήμερα γενεθλίων δύο μαθήματα, τη δικαιολογώ την μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, αλλά όχι και ΓΕΡΝΑΜΕ!Τώρα ξεκινάει η ζωή, έχουμε τόσα να δούμε, να κάνουμε και κυρίως, να αισθανθούμε...
Έτσι,  γι' αυτό το τελευταίο δηλαδή, περιδιάβηκα τα blogs των φίλων και έπεσα πάνω στην  ποιητική διάθεση της φίλης που με έβαλε σε μεγάλη χαρά! Να ψάχνω ερωτική ποίηση και να τί βρήκα:
Η Αγάπη
Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι νάρθει θε ναρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα
θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κυττάνε
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;"
απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια 'ναι.
Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι νάρθει, θε ναρθεί
κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει.
Αλλιώς, κι αν είναι ολόφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι νάρθει θε ναρθει, αλλιώς θα προσπεράσει.
Κώστας Ουράνης

Αυτό το ποίημα μ' έκανε να χαμογελάσω, γιατί ομολογώ με ντροπή ότι δεν ήξερα πως αυτή η τόσο συνηθισμένη φράση που μοιάζει λαϊκό απόφθεγμα είναι από το "Αγάπη" του Κώστα Ουράνη. Πάντως, όλως τυχαίως πάντα για κάτι σχετικό με την αγάπη τη χρησιμοποιούσα, σύμπτωση;
Μου έλεγαν δύο αγαπημένες μου φίλες πρίν λίγες μέρες κάτι περί έρωτος και έθεταν χρονοδιαγράμματα (από αγάπη και για αγάπη), εγώ λοιπόν, απαντώ με τον τελευταίο στίχο του Ουράνη, αλλά και με αυτά τα υπέροχα ποιήματα του Πάμπλο Νερούντα:
"Εδώ αγαπώ
Μέσα στα πεύκα ξετυλίγεται ο άνεμος
φωσφορίζει το φεγγάρι πάνω στα φευγαλέα νερά...
...σε ξετυλίγει η ομίχλη μέσα σε ορχηστρικές μορφές
εδώ σ'αγαπώ και μάταια σε κρύβει ο ορίζοντας..."

και το "Πρωί" (απο τα "100 ερωτικά σονέτα"):
''Σ' αγαπάω χωρίς να ξέρω πώς, ούτε πότε ,ούτε από πού
σ'αγαπάω έτσι ίσια χωρίς ...
προβλήματα ούτε αλαζονεία
ετσι σ'αγαπάω γιατί δεν ξέρω ν'άγαπάω αλλιώς
Ετσι μονάχα μ'αυτό τον τροπο όπου ούτε είμαι ούτε είσαι,
τόσο κοντά που το χέρι σου πάνω στο στήθος μου γίνονται ένα
τόσο κοντά που κλείνονται τα μάτια σου με τον ύπνο μου."

Αν έρθει και δεν προσπεράσει, λοιπόν, να είναι έτσι, αλλιώς... καλύτερα ας προσπεράσει. Αυτό το συναίσθημα που σε πλημμυρίζει και σε γεμίζει χαρά και τόσα άλλα όμορφα, αυτό είναι έρωτας.Μόνο αυτό, γιατί όπως λέει ο Αλμπέρ Καμί:
"Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, έναν μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι τις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας."

"Αληθινή αγάπη δεν είναι εκείνη που αντέχει το μακροχρόνιο χωρισμό, αλλά εκείνη που αντέχει τη μακροχρόνια οικειότητα." Χέλεν Ρόουλαντ

"Ξέρεις ότι είσαι ερωτευμένος όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς επειδή ξέρεις ότι η πραγματικότητα είναι επιτέλους καλύτερη από τα όνειρά σου" Δρ. Σους

"Έρωτας είναι να αγαπάς τις ομοιότητες και αγάπη να ερωτεύεσαι τις διαφορές" Χόρχε Μπουκάϊ

Με έρωτα, αισιοδοξία και την ελπίδα ότι θα μας βρει έτσι όπως πρέπει, όταν πρέπει, σας...καλημερίζω μάλλον, καθώς πήγε 5:16πμ κι έχω και διάβασμα σε λίγο που θα σηκωθώ...
Αλλά χρειαζόμουν λίγη ρομαντζάδα μες σε τόση πεζότητα διαβάσματος.
Πείτε με ονειροπόλα, υπερβολικά ρομαντική, ιδιότροπη, αλλά η αλήθεια είναι μία: Αν δεν αρνείσαι να κοιμηθείς για να μη χάσεις κάθε στιγμή της ευτυχίας που σε κατακλύζει, ή αν δεν κοιμάσαι με ένα χαμόγελο τατουάζ, δεν είναι έρωτας.Κι ό,τι δεν είναι αγάπη ή έρωτας, δεν χωράει στη ζωή μου!Ορθώς;
Υ.Γ. Α! Και κάτι τελευταίο: "Δεν θέλω ρεαλισμό...θέλω μαγεία!" Μπλάνς Ντυμπουά ("Λεωφορείο ο Πόθος", Τένεσι Ουίλιαμς)