Σύμφωνα με φράση δια χειρός Μυρτώς Κοντοβά και στόματος Γεράσιμου Γεννατά, στη σειρά "Μίλα μου βρώμικα", για την τοποθέτηση τους στο εξώφυλλο περιοδικού.
Όχι, εμείς δεν γίναμε εξώφυλλο. Απλώς, έβαλαν βόμβα, η οποία και εξερράγη στις 11:40μ.μ., στο πάρκινγκ του Υπουργείου Τύπου στην Καλλιθέα. Το "εμείς" κολλάει στο ότι το πάρκινγκ του υπουργείου βρίσκεται απέναντι από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ναι,λοιπόν. Μας έδειξαν τα κανάλια -το κτίριο εννοώ- μας απέκλεισαν με κορδέλες για να μην υπάρξουν θύματα και μας έδειξαν για ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο σε πλάνο. Αλλά το σημαντικότερο: αναφέρθηκε τρεις φορές -Θεέ μου, τι συγκίνηση- η λέξη Πάντειο!
Και αφού το καννιβαλίσαμε λίγο, ας πάμε στα σοβαρά.
Οι άγνωστοι που τοποθέτησαν τον εκρηκτικό μηχανισμό στο Υπουργείο Τύπου τηλεφώνησαν γύρω στις 11 το βράδυ-δεν γνωρίζω ακριβή ώρα -της Παρασκευής, στον τηλεοπτικό σταθμό Alter και στη συνέχεια στον Antenna ως προειδοποίηση. Λίγα λεπτά αργότερα σημειώθηκε η έκρηξη. Ευτυχώς, η αστυνομία πρόλαβε να αποκλείσει τους γύρω δρόμους, ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Οι ζημιές είναι μόνο υλικές, καθώς το κτίριο είναι γυάλινο, με αποτέλεσμα ο δρόμος να έχει γεμίσει θραύσματα.
Το θέμα είναι άλλο και σοβαρότερο -εφόσον, ευτυχώς, δεν είχαμε θύματα. Με ποιο δικαίωμα κάθε ανεγκέφαλος, που νομίζει ότι με τέτοιες ενέργειες επαναστατεί, τοποθετεί βόμβες όπου βρει, ειδοποιεί τελευταία στιγμή για να μην αποφευχθεί η έκρηξη, αδιαφορώντας για ανθρώπινες ζωές και δεν πράττει αυτό που υποθέτουμε πως απαιτεί: ΣΕΒΑΣΜΟ.
Πριν μια εβδομάδα αυτή η ανεκδιήγητη οργάνωση "Συνωμοσία των Πυρήνων της φωτιάς" είπε να τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό στο προαύλιο της Βουλής, με τους εύζωνες δίπλα οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να μη μετακινηθούν -αυτό είναι ένα θέμα που χωράει πολλές συζητήσεις, αλλά όχι αυτή τη στιγμή- και με την τραγική φράση στην προκήρυξή τους:
"Απέναντι στη δημοκρατία δεν θα δείξουμε κανένα σεβασμό αλλά οργή και επίθεση"
Τα λόγια είναι περιττά όταν όποιος θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη και ενάντιο του καπιταλιστικού συστήματος και τοποθετεί τον εαυτό του ΑΠΕΝΑΝΤΙ -σε τι;- στη Δημοκρατία, χρησιμοποιώντας τις λέξεις οργή και επίθεση και υπογραμμίζοντας πως δεν θα την σεβαστεί.
Λυπάμαι που θα τους το χαλάσω, αλλά αν μάχονται το "σάπιο" σύστημα και τα σκουριασμένα μυαλά, μόλις έγιναν χειρότεροι. Όχι δεν είναι ήρωες, είναι τρομοκράτες με τη διαφορά ότι προσομοιάζουν τους φασίστες και όλους εκείνους τους ακροδεξιούς που προφανώς δεν πολυσυμπαθούν. Όσους θεωρούν εαυτούς υπεράνω όλων, όλους εκείνους που νομίζουν πως είναι οι επίγειοι θεοί. Μόνο που οι άνθρωποι δεν χρειάζονται θεούς- έχουν, ο καθένας σ' ό, τι πιστεύει. Χρειάζονται ανθρώπους, ενεργούς πολίτες, που δεν τρομοκρατούν, που δεν νιώθουν πως επιτίθενται και σ' εκείνους, που δεν τους κάνουν να νιώθουν ανασφάλεια, που δεν τους θεωρούν εγκληματίες και που δεν ελπίζουν να τους κλείσουν στη φυλακή.
Ο κόσμος είναι γεμάτος με ανθρώπους που εύχεσαι να μην βρεθούν ποτέ στο δρόμο σου ή εσύ στο δικό τους. Περιμένεις στη στάση του λεωφορείου και έρχεται ο κάθε ανώμαλος, ηλίθιος, λιγούρης και συμπεριφέρεται σαν να έχει την εξουσία πάνω στον καθένα, ώστε να μπορεί να πράττει όπως επιθυμεί. Κανείς δεν αντιδρά κι ας υπάρχει κόσμος γύρω, γιατί όλοι φοβούνται. Φοβόμαστε να αντιδράσουμε σ' αυτόν που μας παρενοχλεί και μας δημιουργεί φόβο, μήπως και μπλέξουμε ή μήπως μας "βάλει στο μάτι". Αντί να κάνουμε κάτι για να μαζέψουν το θράσος και ό, τι άλλο τους είναι μακρύ. Έχεις το μαγαζί σου ή βρίσκεσαι στη δουλειά σου για το μηδαμινό μεροκάματό σου και ένα ωραίο πρωί, μεσημέρι, βράδυ, μπαίνει μέσα κάποιος με το όπλο, σε σημαδεύει και ζητάει να του δώσεις τα λεφτά σου. Αυτά για τα οποία έχεις χύσει ιδρώτα. Δεν φτάνει αυτό, ασκεί βία πάνω σου, γιατί θέλει και να σε ληστέψει και να εκτονώσει το θυμό του σε σένα. Φοβάσαι να βγεις απ' το σπίτι σου. Να γυρίσεις απ' τη δουλειά σου. Να βγεις μια βόλτα. Αυτό συμβαίνει. Φοβάσαι. Όλοι φοβόμαστε.
Και μέσα σ' όλα αυτά, εκεί που θυμώνεις με το κράτος, με τους νόμους, με την αστυνομία, με τον ίδιο σου τον εαυτό που δεν καλυτερεύει κάτι, έρχεται να προστεθεί ο κάθε ανόητος και ανεγκέφαλος, που στο όνομα της επανάστασης, σε κάνει να νιώθεις ακόμη πιο ανασφαλής, να φοβάσαι περισσότερο να κυκλοφορήσεις, να αισθάνεσαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί το ο,τιδήποτε και να βρεθείς σε δεινή θέση. Αντί να ανθίστανται στην εξουσία, την ενισχύουν, καθώς έτσι ζητούμε μεγαλύτερη αστυνόμευση. Δίνουν τη δικαιολογία που ψάχνει το καπιταλιστικό σύστημα- το οποίο υποτίθεται πως πολεμούν- για να γίνει ακόμη πιο ελεγκτικό.
Συγχαρητήρια, λοιπόν! Η τρομοκρατία ζει. Στηρίζει τον καπιταλισμό και διαπράττει, σκόπιμα, εγκλήματα!
Άλλη μια συνωμοσία των πυρήνων της βλακείας...
*Περιμένουμε να δούμε ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη της σημερινής έκρηξης. Μπορεί και να μας εκπλήξει.
