Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Δύο ζωές...χαρτοπόλεμος στη σκηνή του "Ιλίσια"

Όταν δύο κόσμοι -φαινομενικά- εξολοκλήρου διαφορετικοί συναντηθούν, τί μπορεί να συμβεί; Πότε οι κοινωνικές διακρίσεις μπορούν να εξαφανιστούν; Μπορούν πράγματι, ή μήπως κάποιος πρέπει να εξουσιάσει τον άλλον; Κι αν ο ένας αποφασίσει να παραδοθεί, κερδίζει ή χάνει; Όταν η μοναξιά είναι κομμάτι της ζωής σου, πιάνεσαι απ' όποιον βρεθεί κοντά σου για να τη νικήσεις; Ή, απ' όποιον σου προσφέρει μία πραγματική διέξοδο;
Μπορεί ένα έργο της Χιλής του '70 να αφορά την Ελλάδα του σήμερα; Μπορεί μια αστή να ζήσει στο ίδιο σπίτι με έναν περιθωριακό τύπο που μεγάλωσε στους δρόμους; Μπορούν, άραγε, οι κόσμοι τους να σταματήσουν να συγκρούονται;
Όλες αυτές οι υποθέσεις δεν είναι παρά όλα όσα διαδραματίζονται επί σκηνής στο θέατρο Ιλίσια κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην παράσταση "Χάρτινα λουλούδια" του Έγκον Γουλφ, σε σκηνοθεσία του εξαιρετικού Κώστα Φιλίππογλου.
Τα λόγια για τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη, τον οποίο "γνώρισα" εντελώς τυχαία στην περσινή παράσταση "Ορέστης-Ηλέκτρα: 0-1" που σκηνοθέτησε, είναι περιττά. Πέρα από μία τρομερή γλυκύτητα που έχει ως φυσιογνωμία και την ηρεμία που μεταδίδει στον χώρο, είναι ένας εφευρετικός, ταλαντούχος, σεμνός και καινοτόμος καλλιτέχνης. Μένω λίγο παραπάνω σ' εκείνον, γιατί με κέρδισε και δηλώνω θαυμάστρια της δουλειάς του, αλλά και γιατί σ' αυτή την παράσταση κάνει κάτι πραγματικά διαφορετικό με μία πρωτότυπη και μη συμβατική προσέγγιση. Το περίφημο "σωματικό" θέατρο.
Ο Άρης Σερβετάλης είναι ο Μπαρακούντα ή αλλιώς, Μπέτο. Μεγαλωμένος στους δρόμους, ζώντας στο πάρκο, έχοντας χάσει την τρυφερότητά του, γιατί ποτέ δεν την ένιωσε από κάποιον, μπαίνει στη ζωή της Εύας, την οποία υποδύεται η Κατερίνα Λέχου.
Μία αστή που ζει μόνη σ' ένα σπίτι το οποίο έχει γεμίσει με λίγα απαραίτητα έπιπλα κι όχι με πράγματα που να το κάνουν να μοιάζει φιλόξενο. Ένα μεσημέρι ο Μπέτο θα μπει στη ζωή της και στο σπίτι της έχοντας προθυμοποιηθεί να την βοηθήσει να μεταφέρει τα ψώνια της. Εκεί θα της πει ότι τον κυνηγούν, καθώς κέρδισε χρήματα στον τζόγο κι οι άνθρωποι από τους οποίους τα κέρδισε τον παρακολουθούν κι βρίσκονται έξω από το σπίτι.
Η Εύα δείχνει ότι αρχίζει να φοβάται, του επιτρέπει, ωστόσο, να μείνει στο σπίτι κλειδώνοντάς τον μέσα για να νιώθει ασφαλής η ίδια. Όταν επιστρέφει θα τον βρει εκεί, θα της έχει φτιάξει χάρτινα λουλούδια και θα ξεκινήσει μεταξύ τους ένας ακήρυχτος πόλεμος. Μία μάχη για την επικράτηση του ενός έναντι του άλλου, για την εξουσία που θ' ασκεί ο ένας πάνω στον άλλο.
Δύο μοναχικοί άνθρωποι, μια γυναίκα που κρατά ακόμη τα ρούχα του άνδρα της που έχει φύγει εδώ και καιρό και δεν επιτρέπει στη φίλη της ν' ανέβει στο διαμέρισμα προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες. Ένας άντρας που κατευθύνεται από το ένστικτο της επιβίωσης, εκείνο που σε προτρέπει να εξοντώσεις πριν προλάβουν να σ' εξοντώσουν. Μπαίνει, λοιπόν, με την συγκατάθεση της Εύας, στη ζωή της, στο σπίτι της και τα αποδομεί όλα. Ακόμη και την ίδια ως άνθρωπο, ως προσωπικότητα.
Η σχέση τους είναι σαν να προσπαθεί να ισορροπήσει σε μια ζυγαριά που πότε γέρνει προς τη μία πλευρά και πότε προς την άλλη. Είναι φορές που η Εύα μοιάζει να φοβάται τις απρόβλεπτες αντιδράσεις και τη συμπεριφορά του Μπαρακούντα, αλλά τρέμει περισσότερο στη σκέψη πως θα φύγει, πως θα μείνει ξανά μόνη. Θέλει να πιαστεί συναισθηματικά από εκείνον, είναι έτοιμη να του παραδοθεί, αλλά εκείνος δεν το εκμεταλλεύεται. Δεν είναι, άλλωστε, το ερωτικό στοιχείο αυτό που επιδιώκει ο "εισβολέας".
Η ταξική και κοινωνική διαφορά είναι ανύπαρκτη στα λόγια της Εύας, η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Ο Μπαρακούντα φροντίζει να της το υπενθυμίζει, να το τονίζει, αλλά κυρίως, να την προκαλεί, να την κάνει να νιώθει ένοχη γι' αυτό. Την τιμωρεί.
Καθένας από τους δύο είναι ελεύθερος να φύγει, αλλά δεν το κάνουν. Σαν να αναζητούν τη λύτρωση, ακόμη και μέσα από τον όλεθρο. Κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους, καταστρέφοντας ό,τι υπάρχει εντός τους.
Όταν εκείνη δεν θα έχει άλλες αντιστάσεις, όταν παραδοθεί και αφεθεί στη βούληση του Μπέτο, θα τον ακολουθήσει, αλλά προς ποια κατεύθυνση...;
Οι απαιτήσεις της παράστασης είναι τεράστιες, η αυτοσυγκέντρωση που χρειάζεται και από τους δύο, η προσοχή στη λεπτομέρεια, ο απόλυτος συγχρονισμός των κινήσεών τους, η μη λεκτική επικοινωνία που πρέπει να έχουν αναπτύξει, κάνει τη συγκεκριμένη δουλειά να ξεχωρίζει.
Ο Άρης Σερβετάλης για ακόμη μία φορά αποδεικνύει πόσο ταλαντούχος, χαρισματικός ηθοποιός είναι και πόσο εύκολα μπορεί να κάνει το σώμα του ένα καταλυτικό παράγοντα στην επιτυχία του αποτελέσματος. Το σώμα του δείχνει τί νιώθει, τί σκέφτεται -σίγουρα δεν είναι σύνηθες φαινόμενο, ειδικά για τα ελληνικά δεδομένα.
Η Κατερίνα Λέχου με την ιδιαίτερη φωνή και τον καθαρό της λόγο περνάει τα συναισθήματα στον ήχο. Η ομορφιά της είναι αυταπόδεικτη, μα η υποκριτική της δεινότητα καταφέρνει να ξεπερνά την εικόνα, ώστε σε πείθει πως πρόκειται για μια μοναχική και μόνη γυναίκα, αφημένη στο παρελθόν. Αν και έρχεται, για πρώτη φορά, σε επαφή με το σωματικό θέατρο, τα καταφέρνει πολύ καλά. Έχουν εναρμονιστεί στη σκηνή με τον Άρη Σερβετάλη και καταφέρνουν να δημιουργούν δυνατές εικόνες και ατμόσφαιρα που ακροβατεί στο φαντασιακό και το πραγματικό, αλλά κι ανάμεσα στην ένταση και την αμηχανία των ηρώων τους, όπως αριστοτεχνικά παρουσιάζονται οι εσωτερικές συγκρούσεις αυτών.
Μία παράσταση που καταφέρνει να σου αφήσει φεύγοντας σκέψεις, εικόνες και να δημιουργήσει θέματα συζήτησης γύρω από αυτήν.

"Χάρτινα Λουλούδια" του Έγκον Γουλφ
Θέατρο Ιλίσια
Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια

Τηλ.: 2107210045
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη 9.15 μ.μ.

Εισιτήρια: € 16, Φοιτητικό-ανέργων: € 12
Διάρκεια: 90'
Ηθοποιοί:
Κατερίνα Λέχου, Αρης Σερβετάλης

Συντελεστές:
Σκηνοθέτης: Κώστας Φιλίππογλου
Μετάφραση: Εύα Μπίθα
Σκηνικά- κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Ειδικές κατασκευές: Γκάι Στεφάνου
Μουσική: Lost Bodies
Καλλιτεχνική συνεργασία: Φρόσω Κορρού