Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

2029 μ.Χ. Ακόμα να μας επισκεφθεί ο Ε.Τ. ...

6/5/2029-Εάν μέχρι τότε δεν έχουν μετοικήσει στη Γη οι εξωγήινοι...

Το να δηλώσεις γραπτώς πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε είκοσι χρόνια είναι ομολογουμένως παρακινδυνευμένο, ειδικά όταν μιλάμε για τον επαγγελματικό τομέα. Εκεί μπορεί να πέσει πολύ γέλιο. Αν μάλιστα το συνδυάσουμε με το επερχόμενο τέλος του κόσμου το 2012, σύμφωνα με τους καλεσμένους στις εκπομπές του κ. Χαρδαβέλλα και τον κ. Λιακόπουλο πάντα, τότε η φαντασία για ζωή το 2029 γίνεται αυτόματα επιστημονική.

Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι.

Σε είκοσι χρόνια θα είμαι...20 χρόνια μεγαλύτερη (δεν προσδιορίζω ηλικία, τα γραπτά μένουν είπαμε) και ευελπιστώ να εργάζομαι ως καλή δημοσιογράφος. Σας το κάνω εικόνα: θα ξεκινάω τη μέρα μου μια λογική ώρα -όχι πολύ πρωί, δεν λειτουργώ αποτελεσματικά τις άγριες πρωινές ώρες. Θα ανοίγω ραδιόφωνο και τηλεόραση για μια γρήγορη ενημέρωση και είτε θα κάθομαι στο γραφείο μου μπροστά στο laptop τελευταίας τεχνολογίας- που επιτέλους θα έχω μάθει να χρησιμοποιώ- για να γράψω το άρθρο μου και να περιηγηθώ στο διαδίκτυο, είτε θα βγω για να πάρω εφημερίδες και να κατευθυνθώ προς το γραφείο μου. Αφού φτάσω εκεί μετά από πολύ λίγη ώρα- γιατί φυσικά και δεν θα υπάρχει κίνηση στους δρόμους- θα παραδώσω το άρθρο μου και θα συζητήσω με τον αρχισυντάκτη το επόμενο θέμα μου.

Μετά θα συναντήσω το πρόσωπο από το οποίο θα πάρω συνέντευξη για το περιοδικό στο οποίο εργάζομαι!Ναι, δουλεύω σε εφημερίδα και περιοδικό και μετά θα δείτε πού αλλού...

Μόλις τελειώσω με την συνέντευξη θα κάνω ένα διάλειμμα για να δω τα αγαπημένα μου πρόσωπα και στη συνέχεια θα πάω στον ραδιοφωνικό σταθμό και θα μπω στο στούντιο για την εκπομπή μου. Θα διαβάσω τις εφημερίδες, θα πω και θ' ακούσω νέα, θα βάλω πολύ ωραία και αγαπημένη μουσική και θα επικοινωνώ με τους ακροατές που θα με κάνουν να νιώθω πως αυτό που κάνω, η δουλειά που διάλεξα, αξίζει τον κόπο. Κι αυτό είναι κάτι που θες να το ξέρεις και να στο λένε.

Μια και είναι Μάης μετά την εκπομπή επιβάλλεται -με ή χωρίς παρέα- μια επίσκεψη στο κοντινότερο ζαχαροπλαστείο για παγωτάκι(είπαμε είμαι 20 χρόνια μεγαλύτερη, αλλά δεν έκανα και λοβοτομή, μερικές συνήθειες απλώς δεν κόβονται). Κάνω μια βόλτα στην ανοιξιάτικη Αθήνα παρατηρώντας ανθρώπους και κτίρια, γιατί έχω πια πάρει απόφαση ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν θέμα και πως όσο ψάχνεις τόσο θα βρίσκεις. Κάνω τα τελευταία τηλεφωνήματα της μέρας για να πάρω, να δώσω και να επαληθεύσω πληροφορίες, να κλείσω συνεντεύξεις, καλεσμένους, θέματα και να πω τα νέα μου στην παρέα και τη μαμά μου.

Μαγειρεύω -γιατί καλή η δουλειά αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα- και φτιάχνω μία συγκλονιστική συνταγή που θα έχω δημιουργήσει εγώ και θα κάνει θραύση, όχι μόνο στην οικογένεια και την παρέα, αλλά σε ολόκληρο το γαλαξία! Κι εκεί που πάω να βάλω την τελευταία καλλιτεχνική πινελιά πριν το βάλω να ψηθεί, μου έρχεται στο μυαλό ΤΟ θέμα. Πραγματική επιφοίτηση. Οπότε το βάζω γρήγορα στο φούρνο και τρέχω στο laptop. Ύστερα από αρκετή ώρα, αφού έχω τελειώσει το άρθρο και νιώθω σαν να ανακάλυψα την πενικιλίνη, συνειδητοποιώ ότι το φαγητό είναι ακόμη στο φούρνο. Δυστυχώς, δεν το προλάβαμε εγκαίρως. Η συνταγή πέτυχε, το φαγητό πάλι...απεβίωσε!

Εάν το μόνο μου πρόβλημα σε είκοσι χρόνια είναι το να καεί ένα φαγητό -βέβαια, χωρίς τον κίνδυνο να καεί όλο το σπίτι- και κατά τα άλλα είμαι καλά, υπερπλήρης και ευτυχισμένη σε όλους τους τομείς, τότε νομίζω πως αυτό μπορώ να το δεχτώ. Και μετά θα κοιμάμαι πολύ ήρεμα, ίσως με ένα παράθυρο ανοιχτό για να φύγει ο καπνός και μια ανησυχία μην τυχόν μ' επισκεφθεί από κει καμιά κατσαρίδα. Αλλά αν αυτή είναι η μοναδική μου ανησυχία, θα βάλω σίτες, θα κάνω και μια απολύμανση και θα ξενοιάσω.
Το βράδυ θα με κρατάει ξύπνια μόνο καμιά πολιτική εξέλιξη της τελευταίας στιγμής, το γράψιμο κάποιου άρθρου για το οποίο το μυαλό βρήκε την ώρα να ξεκολλήσει -και ποτέ δεν αφήνεις την έμπνευση να φύγει, γιατί δεν ξέρεις πότε θα ξανάρθει- το διάβασμα κάποιου βιβλίου, οι βόλτες με παρέα και φυσικά τα νέα επεισόδια του CSI MIAMI που θα βρίσκεται στην εικοστή έβδομη χρονιά του, αλλά και το Sex and the City που δεν θα έχω βαρεθεί τις επαναλήψεις και μετά από είκοσι εννέα χρόνια που η Κάρι και η γυναικοπαρέα της θα (ξανά)ζει τα ερωτικά της δράματα με τον Mr. Big!
Γιατί μερικά πράγματα πρέπει να αλλάζουν και κάποια άλλα είναι σταθερές αξίες.
Γι' αυτό και το 2029 με την ίδια τρέλα θα με βρει κι όποιος αντέξει!