Στις αρχές του φθινοπώρου...

Πέρασε ο καιρός κι ήρθε το φθινόπωρο. Οι εποχές έχουν το ρυθμό τους, τη σειρά τους, τη ρουτίνα τους. Ξέρουν πότε και πώς πρέπει να γίνει το καθετί, μόνο εμείς οι άνθρωποι μπερδευόμαστε και μπερδεύουμε, ξεμένουμε σε παρελθοντικές εποχές, αισθήματα, όνειρα, ελπίδες...
Ανεπίδεκτοι να μάθουμε απ' τη ζωή, έντρομοι μπροστά στο άγνωστο, λες και τα γνωστά δεν ήταν κάποτε ξένη γη. Φοβόμαστε την αλλαγή λες και γεννιόμαστε για τη στασιμότητα κι άλλες φορές από τον φόβο γι' αυτή την τελευταία, άτσαλα καταστρέφουμε τις υγιείς σταθερές μας.
Και περνάει ο καιρός κι ακούμε τις προσδοκίες, τις επιθυμίες των άλλων για τις δικές μας ζωές να μοιάζουν με δαμόκλειο σπάθη που ετοιμάζεται να πέσει στο κεφάλι μας.
Φέτος το καλοκαίρι, αν έμαθα κάτι, είναι πως δεν αντέχω τις προσδοκίες, τις απαιτήσεις, τα "πρέπει" των άλλων για τη δική μου ζωή. Μ' έπνιγε η μιζέρια που εγώ έβλεπα σε όσα για εκείνους ήταν η "φυσική εξέλιξη". Στα 25 μου άκουγα ανθρώπους να μου μιλούν για γάμους και παιδιά κάνοντάς με να αναρωτιέμαι αν με πήραν τα χρόνια πριν το καταλάβω. Εδώ που τα λέμε, και να με έπαιρναν τα χρόνια, με ποιο δικαίωμα θα έκανε ο οποιοσδήποτε κριτική στις επιλογές μου, θα μου κουνούσε διδακτικά το δάχτυλο για το πώς "θα έπρεπε" να είναι η ζωή μου και θα προσπαθούσε να αναμειχθεί αυτοβούλως σ' αυτή;
Κάποια στιγμή ήθελα να αρχίσω να τρέχω μακριά (φανταστείτε την Άναμπελ να την κυνηγάει ο Βόγλης με το "στάσου, μύγδαλα", αλλά χωρίς να την φτάνει εντέλει). Κατάλαβα ποιο είναι ένα από τα χειρότερα προβλήματα της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας: ανακατεύεται και έχει άποψη για όλα! Ακόμη και γι' αυτά που εσύ ούτε καν έχεις σκεφτεί, ακόμη και για εκείνα που δεν θέλεις, ούτε ζήτησες, την άποψή τους. Τους χαλάς την εικόνα από την οποία αρνούνται να ξεφύγουν.
Αυτή ξέρουν, αυτήν εμπιστεύονται και οτιδήποτε άλλο είναι ξένο και άρα, μη αποδεκτό.
Σκέφτομαι αρκετά συχνά τον τελευταίο καιρό, τα χάσματα με τους ανθρώπους, από τον τρόπο σκέψης, αντίδρασης, συμπεριφοράς μέχρι το γενικότερο θέμα του τρόπου ζωής που απορρέει από τα μεμονωμένα που ήδη ανέφερα.
Αισθάνθηκα πρώτη φορά ότι με κουράζει αυτή η πόλη. Όσο και να την αγαπώ, όσο και να λατρεύω γωνιές της, άλλο τόσο έχει αρχίσει πια να με κουράζει, έχει ασχημύνει, γιατί οι άνθρωποί της έγιναν κουραστικοί και άσχημοι. Η γκρίνια, η μιζέρια, η διαρκής ετοιμότητα και διάθεση για διαπληκτισμό (στην καλύτερη περίπτωση), η κακία, η κοροϊδία, η βία, το άνευ λόγου και προηγουμένου μίσος για τους ανθρώπους, τη διαφορετικότητά τους, η παντελής έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους κι οι ρυθμοί της πόλης που σε εξοντώνουν. Λεωφορεία, μετρό, ηλεκτρικός... Ατέλειωτες ώρες αναμονής, αγανάκτησης, παραίτησης και μετά ένα στοίβαγμα μέσα σ' αυτά και νιώθεις λιγότερο άνθρωπος και περισσότερο μάζα.
Άνθρωποι έτοιμοι να κάνουν κριτική, να γίνουν επικριτικοί, εριστικοί, αγενείς, προσβλητικοί, άνθρωποι μικρόψυχοι που θεωρούν λογικό το παράλογο και φυσικό το ακραίο.
Κι αναρωτιέμαι πού πήγαν οι άνθρωποι που ξέρουν ν' αγαπούν, να τείνουν χέρι βοηθείας και ευήκοον ους, να χαμογελούν χωρίς υπονοούμενα, να σέβονται και να έχουν τρόπους. Ξέρετε πόσο σημαντικοί είναι οι τρόποι για να κυλά ομαλά η καθημερινότητα;
Χάθηκε κι ο χρόνος... Ο προσωπικός χρόνος που τον διαθέτεις όπως επιθυμείς, τον μοιράζεσαι με αυτούς που θέλεις, τον χαρίζεις και τον επενδύεις σε στιγμές, σε σχέσεις, σε αγαπημένους, σε εν δυνάμει αγαπημένους, σε στόχους, σε όνειρα, σε σκοπούς, σε προσπάθειες, σε ταξίδια.
Οι ρυθμοί της πόλης μάς έκλεψαν τον χρόνο και κατ' επέκταση, τις στιγμές με τους ανθρώπους μας. Την πολυτέλεια να μη σκέφτεσαι τίποτα, ν' αδειάσει το μυαλό σου και να μην νιώθεις ενοχές, ή απλώς, να μπορείς να αδειάσεις το μυαλό σου για μερικά λεπτά, μόνο για λίγο. Τόσο λίγο που να μπορεί να είναι γεμάτη μόνο η καρδιά σου.

Πλήθυναν οι μοναχικοί μέσα σε μια πόλη εκατομμυρίων, πλήθυναν κι οι μόνοι. Κινούμαστε ανάμεσα σε αμέτρητους αγνώστους καθημερινά, περνάμε αξιοσημείωτα μεγάλο χρονικό διάστημα συγχρωτιζόμενοι με παντελώς άγνωστους, κάποιες φορές ακόμη και αντιπαθείς ανθρώπους, κάποιες άλλες, συμπαθέστατους, αλλά νιώθουμε μόνοι. Δεν τους κοιτάμε, δεν μας κοιτούν, προσπερνάμε αδιάφορα, βιαστικά, σχεδόν σαν να μας κυνηγούν, ενώ ίσως αν ήμασταν λίγο πιο προσεκτικοί, αν δίναμε λίγο περισσότερο χρόνο, να νικούσαμε στο τέλος. Να κερδίζαμε στη μάχη με τον αμείλικτο χρόνο έναν σύμμαχο.
Περνάμε τη ζωή μας μπροστά σε μια οθόνη (καλή ώρα!) να φτιάχνουμε σχέσεις κατά πάσα πιθανότητα (ή ως επί το πλείστον) ψεύτικες ή έστω, όχι απόλυτα ειλικρινείς, ώστε να αντέξουν την κατά πρόσωπο επαφή, ή διατηρούμε τις πραγματικές μας σχέσεις μέσω αυτής, γιατί τα προγράμματά μας δεν συμπίπτουν.
Μα αν δεν κοιτάξεις τα μάτια του άλλου να δεις τη χαρά, την αγάπη, τη λύπη, την απορία, τον ενθουσιασμό, τη ζεστασιά, την ανησυχία, τα μυστικά που δεν χωρούν σε λέξεις, το δάκρυ που είναι έτοιμο να κυλήσει, αν δεν του χαϊδέψεις το πρόσωπο, το μπράτσο να νιώσετε πώς είστε πράγματι εκεί μαζί, αν δεν του σφίξεις τα χέρια να γαληνέψεις το φόβο, να διώξεις τη μοναξιά, να του δώσεις θάρρος, να ξέρει σε ποιον να υπολογίζει, να του ζητήσεις καταφύγιο, τότε πώς να μη νιώθεις μόνος; Πώς ν' αναπληρώσουν τη ζωή τα Mbps του δικτύου σου;

Κι έρχεται κι η πραγματικότητα να σου θυμίσει την αποτυχία. Όχι, δεν είναι δική σου, είναι γενική, αλλά αυτή τη μοιραζόμαστε όλοι. Κι η μεγαλύτερη αποτυχία είναι να πάψεις να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις, να προσπαθείς, να δημιουργείς το χώρο που σου αξίζει, το χώρο που δικαιούσαι στη ζωή. Η μεγαλύτερη αποτυχία είναι να περνά η ζωή και να είναι άδεια ή να τη ζεις με τον τρόπο που σου επιβάλλουν ή επιλέγουν οι άλλοι για σένα. Γιατί όσο κοινότοπο κι αν είναι, έχουμε μόνο μία.
Ευτυχώς, που δεν έχουμε χάσει ακόμη την ικανότητα να αισθανόμαστε, να ονειρευόμαστε κι υπάρχουν άνθρωποι να γίνονται οι φωτεινές ελπίδες για τον κόσμο που δεν εξέπεσε εντελώς και αναπότρεπτα, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να ανακαλύπτουμε διαρκώς κι άλλους.
Καλό φθινόπωρο!

Τρέλα είναι, μην φοβάσαι!

Κι επειδή ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ, όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο για να καθησυχάσουμε ο ένας τον άλλο: Το πρόβλημα δεν είναι πως όλοι οι άλλοι γύρω μας είναι τρελοί, απλώς είναι ότι εμείς το παρατηρούμε!

Γι' αυτό ας ακούσουμε ένα αγαπημένο τραγούδι από την Χαρούλα Αλεξίου, που αναφέρεται βέβαια σε μια πιο ωραία τρέλα, όχι αυτή την περιρρέουσα παράνοια, αλλά τέλος πάντων...

Χαρούλα Αλεξίου- Έι τρελάθηκα

Όσο έχεις τον εαυτό σου, μην φοβάσαι τίποτα...

Βαθιά ανάσα να ξεχνιέσαι, να ηρεμείς, να μην φοβάσαι, να πιστεύεις σ' εσένα, να πατάς γερά στη γη και ν' ανοίγεις φτερά στον ουρανό για να πετάς ψηλά!
Να λες μπορώ, αντέχω, θέλω, νιώθω, χρειάζομαι, αξίζω, προσπαθώ, θα τα καταφέρω, είμαι εγώ πάνω απ' όλα κι αν λυγίσω κι αν δω τα δεδομένα να ανατρέπονται και τη ζωή μου ν' αλλάζει τροχιά, θα πω εντάξει, δεν έγινε και τίποτε. Είμαι καλά, έχω εμένα, έτσι είναι η ζωή, αλλά όπως απρόσμενα και δυσάρεστα ανατρέπει τα δεδομένα, μπορεί να το κάνει και ανέλπιστα ευχάριστα. Κι έτσι διαλέγω την τροχιά κι αλλάζω πορεία ή απλώς αφήνω να δω πού θα με βγάλει.
Ειδικά, τώρα που σαν χώρα όλα τα προβλήματα μοιάζουν να μας πνίγουν, τώρα που στα προσωπικά προβλήματα του καθένα μπήκαν και ολόκληρης της Ελλάδας, είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να πεις αλλάζω τη ζωή μου γιατί έτσι θέλω, γιατί μπορώ, γιατί δεν θέλω ό,τι περισσεύει, ό,τι βαραίνει κι ό,τι δεν χρειάζεται. Δύσκολη και επώδυνη απόφαση, αλλά αναγκαία.
Και στη ζωή μας και όσον αφορά την γενικότερη κατάσταση, ό,τι δεν μας κάνει και δεν λειτουργεί, αλλάξτε το!
Και όπως έλεγα νωρίτερα σε μια συζήτηση:Το "πάντα" είναι πολύ και το "ποτέ" ψέμα... Γι' αυτό ας αρκεστούμε σε όσο μας κάνει ευτυχισμένους και ας μην αφορίζουμε τίποτε απ' τη ζωή μας.
Ποτέ δεν ξέρεις τί θα συμβεί και τί θα φέρει...

Μάθε να σέβεσαι και να εκτιμάς, αν λες πως αγαπάς...

Ώρες-ώρες απορώ με τον εαυτό μου. Με την υπομονή, την ανεκτικότητα, την ψυχραιμία, αλλά και την μη αντίδρασή μου. Εκεί που κανονικά θα έπρεπε να επιβληθώ, να αρχίζω να φωνάζω, να γίνω έξαλλη, να μαλώσω, γιατί προφανώς οι υπόλοιποι άνθρωποι εκμεταλλεύονται την ευγένεια και την καλοσύνη μου, να χτυπήσω το χέρι και να διαφωνήσω έντονα, μένω άναυδη και σαστισμένη, απορημένη για το πόσο απόλυτος μπορεί να είναι κάποιος που κατά το παρελθόν έχει χαρακτηρίσει εμένα έτσι και να διερωτώμαι: τελικά, αν θεωρεί πως είμαι τόσο "γεια σου, χαρά σου Παναή"(=δική μου επινόηση για τους ανθρώπους που δεν επικοινωνούν με το περιβάλλον) και ότι εγώ μονίμως είμαι λάθος, γιατί με συμπεριλαμβάνει ενεργά στη ζωή του;
Γενικά, ως άνθρωπος θεωρώ ότι δεν επιβαρύνω τους άλλους, αντιθέτως προσπαθώ να τους διευκολύνω με αποτέλεσμα να επιβαρύνω τον εαυτό μου, γι' αυτό και με απογοητεύει οικτρά όταν κάποιος άνθρωπος που αγαπώ συμπεριφέρεται με τόση...ναι, θα τη χαρακτήριζα αλαζονεία. Όπως και όταν κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ, τη στιγμή που οι άλλοι δεν πολυνοιάζονται και στο τέλος, ακούω απαιτήσεις, διορθώσεις, παράπονα, επεμβάσεις και διδάγματα λες κι είμαι μαθητούδι μπροστά στο δάσκαλο. Μπορεί να μην το λέω ότι με θυμώνει και με βγάζει εκτός εαυτού, γιατί δεν μ' αρέσει να τσακώνομαι και δεν μπορώ να διαπληκτίζομαι με δικούς μου ανθρώπους, αλλά πραγματικά έρχονται στιγμές που θα μπορούσα να λέω όσα με πνίγουν χωρίς σταματημό και για 3 ώρες. Και να χτυπήσω και την πόρτα φεύγοντας τόσο δυνατά που να κατεδαφιστεί όλο το κτίριο!
Το γεγονός πως είμαστε υπεύθυνοι, νοιαζόμαστε ή θέλουμε να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε για μας, δεν σημαίνει ότι οι άλλοι πρέπει να το εκμεταλλεύονται. Βεβαίως και είναι δική μου ευθύνη να νοιαστώ για μένα και να θέσω ως προτεραιότητα εμένα, όπως κάθε άνθρωπος άλλωστε (εντάξει κι εμένα θα μπορούσε ο καθένας να βάλει προτεραιότητα, αλλά εννοώ τον εαυτό του- για να το ελαφρύνω λιγάκι), αλλά είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις ότι και άνθρωποι που αγαπάς και σ' αγαπάνε συμπεριφέρονται έτσι.
Όλοι έχουμε κακές στιγμές και ελαττώματα, τα οποία αποδεχόμαστε, αλλά θα ήταν καλό να μην υπογραμμίζουμε τις κακές στιγμές ή τα ελαττώματα των άλλων μόνο, αλλά και τα δικά μας και πού και πού να ζητάμε και μια ειλικρινή συγνώμη. Όχι τυπικά, αλλά για την ουσία, επειδή φέρθηκες άσχημα, άδικα ή απότομα και δεν είναι θέμα ότι πιάνομαι από τα μικρά, είναι ότι στις διαπροσωπικές σχέσεις οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά και δίνουν την αξία.

Τελικά, αυτή την περίοδο όλων των ειδών οι σχέσεις περνούν κρίση, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, γιατί η άλλη πλευρά μπορεί να πιστεύει το αντίθετο.Ο καθένας όπως το βλέπει ή όπως τον συμφέρει. Τί να πω;
Είναι μια περίοδος -μακρά- που η κούραση, ψυχική και σωματική, έχει χτυπήσει κόκκινο, έρχεται από Δευτέρα κι η εξεταστική... Τέλεια!

Θα συμπληρώσω την προηγούμενη ανάρτηση ως εξής: Σ' όποιον αρέσουμε, γιατί όποιος μας αγαπάει πρέπει να μας αγαπάει ολόκληρους με τα θετικά και τα αρνητικά μας, να μας σέβεται, να μας εκτιμά και να νοιάζεται για τις ανάγκες μας, όπως κι εμείς. Επειδή όμως, κάποιοι από μας παρανοιαζόμαστε για τις ανάγκες και τα αισθήματα των άλλων, θα ήταν καλό να κάνουν το ίδιο κι εκείνοι. Έτσι, για το γα...το!

Υ.Γ. Γι' αυτό μ' αρέσει το ιστολόγιο, γιατί ό,τι δεν μπορείς να πεις, μπορείς πάντα να το γράψεις...κι ο νοών, νοείτω!