I need time...

Χρόνος. Δύσκολο να ορίσεις τι είναι. Είναι εκείνες οι ατέλειωτες, άδειες και βαρετές ώρες που περιμένεις κάτι να συμβεί για να αποκτήσει νόημα η καθημερινότητά σου; Ή μήπως είναι εκείνες οι στιγμές που εύχεσαι να μην τελειώσουν ποτέ κι όμως, φεύγουν πριν καν το καταλάβεις; Είναι η αναμονή έξω από ένα χειρουργείο ή μια αίθουσα τοκετού ή στην ουρά για να πληρώσεις τους λογαριασμούς και στη στάση  περιμένοντας το λεωφορείο;  Πότε περνά έχοντας εκπληρώσει το σκοπό του και πότε κυλά άσκοπα χωρίς να έχεις κάνει τίποτε από όλα όσα θα μπορούσες; Πότε ο χρόνος είναι σύμμαχος και πότε εχθρός; Μια στιγμή μπορεί να κάνει τη διαφορά κι άλλη φορά ίσως χρειάζεται να δώσεις χρόνο, περισσότερο χρόνο, σε σένα, στους άλλους, στο μυαλό, στις πράξεις, στα αισθήματα. Τώρα θα μου πείτε, μα πώς σου ήρθε τώρα αυτό το φιλοσοφικό ερώτημα γύρω από το χρόνο; Ούτε γενέθλια έχω, ούτε Πρωτοχρονιά είναι, δόξα τον καλό Θεούλη όλοι μια χαρά είμαστε, άρα...; 
Σε μια συζήτηση χθες έλεγα -κάνοντας πλάκα- ότι η μακροβιότερη σχέση μου είναι με τον Νίκο Αλιάγα(χιούμορ και φαντασία). Ναι, το παραδέχομαι, τον αγαπώ!Εγώ και πόσες άλλες χιλιάδες κοριτσάκια, κοπέλες, γυναίκες σε Ελλάδα και Γαλλία (και όχι μόνον).Όταν τον είδα πρώτη φορά πήγαινα Α' Γυμνασίου, δηλαδή το 2000 και τώρα έχοντας τελειώσει το Πανεπιστήμιο αυτή η αδυναμία συνεχίζεται, 10 χρόνια μετά. Έκανα λοιπόν πλάκα, λέγοντας ότι ο Αλιάγας είναι ο μόνος που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Πριν βιαστείτε να πείτε ότι τρελάθηκα κι έχω παραισθήσεις, εξηγούμαι. Με αφετηρία αυτό, σκέφτηκα κι αναρωτήθηκα γιατί οι σχέσεις των ανθρώπων, είτε φιλικές είτε ερωτικές είτε επαγγελματικές, οικογενειακές κλπ δεν διαρκούν και πιο συγκεκριμένα, γιατί δεν μας κάνουν πραγματικά ευτυχείς και δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες μας. Και ξέρετε πού κατέληξα; Στον χρόνο! Ή για να είμαι πιο σωστή ΚΑΙ στο χρόνο.
Κάποιες φορές συναντάμε κατάλληλους ανθρώπους τη λάθος στιγμή, είτε εμείς δεν είμαστε συναισθηματικά διαθέσιμοι με τις κεραίες μας στραμμένες προς αυτή την κατεύθυνση, είτε εκείνοι δεν μπορούν να δουν εμάς. Υπό άλλες συνθήκες, ίσως αυτή η συνάντηση ήταν μαγική. Άλλες φορές συναντάμε στην δική μας τέλεια στιγμή τον λάθος άνθρωπο κι απ΄την ανάγκη μας να πάρει σάρκα και οστά η θετική διάθεση προς μια νέα γνωριμία (φιλική ή ερωτική), βάζουμε στη ζωή μας ακατάλληλο άνθρωπο.

Υπάρχουν αγαπητοί μου, όμως, φορές που νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη σωστή φάση της ζωής σου και συναντάς κάποιον-α που είναι -ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι είναι- αυτό ακριβώς που έπρεπε, έψαχνες, ήθελες, χρειαζόσουν. Ξεκινάς λοιπόν, με τις καλύτερες των προθέσεων και είσαι μες στη χαρά για όσο διαρκεί η ψευδαίσθηση ότι αυτό ήταν που ζητούσες. Μια μέρα ωστόσο, συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως πίστευες, ότι καταπιέζεσαι, ότι είσαι δυστυχής, ότι υπάρχουν κενά, ότι χάνεις τον εαυτό σου για να δώσεις το χώρο που καταλαμβάνει στη ζωή σου ο/η άλλος-η, πως θες χώρο και κυρίως, χρόνο μακριά του/της. Υγιές. Όλοι το έχουμε ζήσει κι ίσως το ξαναζήσουμε.
Κάποτε βρισκόμαστε σε μια εύθραυστη συναισθηματική κατάσταση και θέλουμε διακαώς να βρούμε ανθρώπους να αγαπήσουμε, να γίνουν φίλοι μας, αλλά και να ερωτευθούμε κι έτσι προβάλλουμε σ' αυτούς που μπαίνουν τώρα στο προσκήνιο αυτή μας την επιθυμία και ανάγκη, τόσο που να μεγαλοποιούμε αυτά που αισθανόμαστε, να βλέπουμε το χάος μακριά τους και τον παράδεισο κοντά τους και βιαζόμαστε να βάλουμε ταμπέλες και ονόματα στα αισθήματα, τις σχέσεις, τους ανθρώπους. Αν καταφέρουμε να αποκτήσουμε τη σχέση που θέλουμε μαζί τους, ίσως όταν έχουμε κατακτήσει το στόχο μας, καταλάβουμε ότι δώσαμε περισσότερη αξία από όση πραγματικά είχε και τα αισθήματα ήταν πλασματικά. Τότε, η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη. Αν είχαμε δώσει χρόνο στον εαυτό μας να είχαμε συνειδητοποιήσει το απατηλό του πράγματος και να είχαμε προλάβει την εμπλοκή όχι μόνο τη δική μας, αλλά και την ταλαιπωρία των άλλων. Τα αισθήματα είναι σαν πανάκριβα κρύσταλλα, ακριβά, εύθραυστα κι αναντικατάστατα.

Ξέρετε, είναι και περίοδοι που δεν θες τίποτα καινούργιο γιατί έχεις απογοητευθεί, θες ή τα παλιά και γνώριμα ή να απομονωθείς. Αυτό μπορείς να το κάνεις με τη συμπεριφορά σου, αποθαρρύνοντας κι απομακρύνοντας τους ανθρώπους γύρω σου και θέτοντας όρια, ότι δεν σου χρειάζονται νέοι άνθρωποι, σου αρκούν όσοι έχεις. Τότε, ίσως χάσεις την ευκαιρία να ζήσεις όμορφες, ευχάριστες στιγμές με νέους ανθρώπους που μπορούν να σου προσφέρουν ό,τι δεν μπορούν οι παλιοί γνώριμοι. Νέο αέρα, νέες σκέψεις, νέες ανακαλύψεις, νέα αισθήματα, καινούργιες σχέσεις.
Ο χρόνος που λέτε, μαζί με τους ψυχογενείς παράγοντες, παίζει μεγάλο ρόλο στις σχέσεις και τη ζωή μας. Πόσες φορές έχετε πει "γιατί δεν το έκανα τότε αυτό;", "γιατί δεν είπα το άλλο;" ή "γιατί έκανα ή είπε αυτό κι όχι εκείνο;", "γιατί άργησα τόσο, γιατί βιάστηκα, γιατί δεν τόλμησα;". Εγώ πολλές, γι' αυτό σας λέω, ο χρόνος είναι σπουδαίο πράγμα. Μπορεί να σε κάνει πανευτυχή ή να σε ρίξει στα Τάρταρα, μπορεί να σου χαμογελά ή να γελά ειρωνικά εις βάρος σου.
Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν εν βρασμώ κι άλλοι που θέλουν το χρόνο τους να επεξεργαστούν τα γεγονότα και μετά να πράξουν. Είναι οι αυθόρμητοι, οι χειμαρρώδεις ή  και οι παρορμητικοί, οι άμυαλοι κι απ' την άλλη, οι ψύχραιμοι, συγκρατημένοι κι αυτοί που θέλουν να εξασφαλίσουν τον εγωισμό ή τα αισθήματά τους. Θα με τοποθετούσα στους αυθόρμητους (με λίγη δόση από ανάγκη να πάρω το χρόνο μου), αλλά με ενοχές, γιατί βλέπετε περιτριγυρίζομαι από πολλούς της δεύτερης κατηγορίας, αν κι αυτοί όσο κι αν δεν το παραδέχονται μπορεί να μην γίνονται αυθόρμητοι, αλλά λίγο απ' τα υπόλοιπα έχουν. Άλλοτε είναι προτέρημα κι άλλοτε ελάττωμα, όλα στη ζωή κάπως έτσι είναι κι όλοι θα περάσουμε από αυτά τα στάδια μηδενός εξαιρουμένου.

Ο χρόνος...εκεί που δεν το περιμένεις βλέπεις πλευρές ανθρώπων που ξέρεις κι ούτε που τις φανταζόσουν, ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις. Λέμε ήταν "η κακιά η ώρα", έχουμε κακές και καλές στιγμές, τρυφερές και σκληρές, ευαίσθητες και εγωιστικές, άρα ο χρόνος  καθορίζει αναρίθμητους τομείς της ζωής μας. Και δεν γυρίζει πίσω ούτε για να αλλάξουμε αποφάσεις και πράξεις, ούτε για να διορθώσουμε, ούτε για να ξαναζήσουμε στιγμές. Γι' αυτό είναι πολύτιμος, γιατί δεν μπορείς να αποταμιεύσεις το χαμένο χρόνο, άπαξ και χαθεί, ψάξε να τον βρεις. Άσκοπα. Χάθηκε.
Μετρώ τις αδικοχαμένες μου ώρες και μέρες και στεναχωριέμαι, γιατί ξέρω πως θα έρθουν κι άλλες που θα φύγουν έτσι, δεν θέλω. Θα υπάρξουν μέρες που δεν θα τις χαίρομαι, που θα περνούν βασανιστικά αργά, ενώ θα θέλω να περάσουν σαν νεράκι κι άλλες που θα θέλω να διαρκέσουν μια αιωνιότητα και θα εξαφανισθούν σαν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αμαρτία δεν είναι να περνούν βασανιστικά αργά, βαρετά και κουραστικά οι μέρες μας και να ευχόμαστε να χαθούν; Χαμένες στιγμές, τόσες στιγμές...και να' ναι χαμένες.
Ο χρόνος μάς αλλάζει, τα σημάδια του ανεξίτηλα -τί κοινοτοπία και πόσο αλήθεια!- πάνω σε πρόσωπα, κορμιά, ψυχές, καρδιές και πνεύμα. Σε ανθρώπους.
Τελικά, κατάλαβα -τουλάχιστον αυτό πιστεύω τώρα- γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους, Αφιερώνουμε χρόνο αναγκαίο, δηλαδή αν μέσα σε όλη μου τη βδομάδα μπορώ να σε δω τώρα, θα σε δω κι ας μην είναι η κατάλληλη στιγμή κι ας μην είναι τώρα η επιθυμία μου να σε δω και να σ' ακούσω μεγάλη, ή η διάθεσή μου να ταυτίζεται με τη δική σου. Εν ολίγους, κι ας μην πολυθέλω να σε δω κι ας μην πολυθέλω την παρέα σου, τώρα μπορώ, άρα τώρα θα βρεθούμε. Κι εκεί είναι το λάθος. Η αγάπη και ο έρωτας δεν πρέπει να απαιτούνται απ' τις στιγμές, πρέπει να απαιτούν τις στιγμές.

Η ιδανική σχέση είναι αυτή με τον Αλιάγα που σας έλεγα νωρίτερα. Μην μου αποδίδετε το βραβείο της ανοιχτής παλάμης ακόμη, προσέξτε. Σ' αρέσει ένας άνθρωπος γι' αυτό ακριβώς που είναι, δεν θες να τον αλλάξεις, είναι τέλειος (γιατί και να ήθελες δεν μπορείς να προσπαθήσεις να τον αλλάξεις). Είναι εκεί όταν το θέλεις εσύ-ανοίγεις το φάκελο με τις φωτογραφίες και τον βλέπεις, μπαίνεις στο youtube και βλέπεις εκπομπές κλπ κλπ- ή σου κάνει ευχάριστες εκπλήξεις σε ανύποπτο χρόνο (π.χ. παρουσίαση νέου αρώματος σε πολυκατάστημα στην Αθήνα). Δεν επεμβαίνει ποτέ στη ζωή σου, δεν σου κάνει έλεγχο, δεν νιώθεις ότι απαιτεί χώρο, καταλαμβάνει όσο του δώσεις. Είσαι ο εαυτός σου, χωρίς να καταπιέζεσαι και να υποχωρείς,  δεν προσπαθεί να σε αλλάξει, σε θέλει όπως ακριβώς είσαι (αυτό έχεις πλάσει στο όμορφο κεφαλάκι σου για να τον μυθοποιείς ακόμη περισσότερο), σε κάνει να γελάς, ξέρει πότε να μην βρίσκεται γύρω σου (εν προκειμένω, στο μυαλό σου) όταν δεν έχεις διάθεση και αποσύρεσαι. Δεν έχεις απαιτήσεις, σε καλύπτει αυτό που έχεις, κι εκείνος δεν απαιτεί ούτε χρόνο ούτε χώρο, είναι ικανοποιημένος με όσα δίνεις, σε αφήνει ελεύθερη να αναπνέεις και να ζεις. Δεν σου λέει ψέμματα, ούτε σε έχει στην τσίτα, ξέρεις όσα χρειάζεται γι' αυτόν, αλλά συνεχίζει να διατηρεί το μυστήριο και το ενδιαφέρον και αποδέχεσαι πλήρως το γεγονός ότι έχεις από αυτόν το κομμάτι που σου αναλογεί, χωρίς πανικούς, δράματα, κλάματα, ταβανοθεραπείες και ατέλειωτες αναλύσεις τού "τί σκέφτεται, τί λάθος έχω κάνει, γιατί φέρεται έτσι, τί θέλει επιτέλους να κάνω" κλπ. Τέλος, δεν σε απογοητεύει γιατί δεν μπορεί να σε απογοητεύσει. Έχεις όσες προσδοκίες σου επιτρέπει το μυαλό και η εικόνα που έπλασες γι' αυτόν. Άρα, σύμφωνα με όσα είπαμε παραπάνω, είναι η μόνη σχέση που δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει ή να σε προδώσει ποτέ!
Στην πραγματική ζωή, όλα γίνονται κάπως διαφορετικά. Αρχίζουμε να απαιτούμε από τους άλλους κι οι άλλοι από εμάς. Μας πνίγουν με τα "θέλω" τους κι εμείς τον εαυτό μας για να ανταποκριθούμε σ' αυτά. Υποχωρούμε και συμβιβαζόμαστε, γιατί έτσι κάνουν όλοι, αλλά επί της ουσίας είτε υποχωρούμε μόνο εμείς ή απαιτούμε να υποχωρούν πάντα οι άλλοι. Καταλαμβάνουμε όσο χώρο μας δώσουν, αν είναι λίγος, ακόμη κι αν δεν μας αρέσει, τον δεχόμαστε, αν είναι πολύς τον κυριεύουμε και θεωρούμε πως μας ανήκει δικαιωματικά. Ψευδαισθήσεις και στην πραγματική ζωή υπάρχουν (εκεί κι αν υπάρχουν!).

Στις ανθρώπινες σχέσεις τίποτε δεν είναι απλό.  Πάντα υπάρχει το ποιος θα νικήσει, εγώ ή εσύ. Σχέσεις κυριαρχίας κι εγωισμού, περιμένουμε τα πάντα από τους άλλους ή δίνουμε τα πάντα γιατί οι άλλοι τα ζητούν. Αποφασίζουμε αν θα δώσουμε μάχη ή αν θα σηκώσουμε λευκή σημαία. Αν είμαστε νικητές ή ηττημένοι. Ζούμε όπως θέλουμε αναλαμβάνοντας το ρίσκο και τις ευθύνες ή συμβιβαζόμαστε στα πλαίσια των υπολοίπων. Κι εκεί κάπου, στη διεκδίκηση του χώρου, του χρόνου, της αξίας και των συναισθημάτων έρχεται η απογοήτευση, γιατί προσδοκούμε τα πάντα από έναν μόνο άνθρωπο, γιατί μας έπεισε ή πιστέψαμε πως μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα, γιατί γίναμε αλαζόνες και πλεονέκτες, γιατί έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε δυνατοί με την επιρροή μας πάνω στους άλλους κι εντέλει, γιατί δεν είναι τίποτε περισσότερο από απλοί άνθρωποι, όπως κι εμείς. Μπορεί να διαφέρουμε, να έχουμε διαφορετικές οπτικές και τρόπους συμπεριφοράς, αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι, θνητοί, ούτε θεοί, ούτε υπεράνθρωποι. Τότε, απομυθοποιούνται τα πάντα κι αρχίζεις να αναζητάς τον εαυτό σου που έχασες στην πορεία και να αναρωτιέσαι πώς δεν είδες όλα τα σημάδια τόσο καιρό.
Μα γιατί ο χρόνος είναι κάτι υποκειμενικό. Ο χρόνος κυλά με τον τρόπο που εμείς κάθε φορά το βλέπουμε, έχουμε βάλει 60 λεπτά σε μια ώρα κι όμως είναι φορές που μοιάζουν με δευτερόλεπτα κι άλλες με χρόνια. Ανθρώπινη εφεύρεση για να καθορίζουμε όσα έχουμε να κάνουμε και να έχουμε ένα μέτρο-πλαίσιο για τις πράξεις και τις ενέργειες μας. Εγωιστική(ή απλώς, ανθρώπινη) εφεύρεση, για να επιβληθεί, να (έχει την ψευδαίσθηση ότι) ελέγχει τη ζωή του.
Ό,τι κι αν είναι, νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε πως ο χρόνος μπορεί απρόσμενα να φέρει ανατροπές κι εκπλήξεις. Και το σημαντικότερο, δεν ξέρω για σας, αλλά θέλω χρόνο, τον χρειάζομαι....
(Υ.Γ. "Το 'χαμε ανάγκη κυρα-Τένια μου" που λέει και μια ψυχή)

"Αργούσε πάντα από αρχή. Η αρχή του ήταν πώς η συνέπεια είναι ο κλέφτης του χρόνου."
"Οι γέροι πιστεύουν τα πάντα. Οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα. Οι νέοι ξέρουν τα πάντα."
"Τα περισσότερα σύγχρονα ημερολόγια χαλούν τη γλυκιά απλότητα των ζωών μας με την υπενθύμιση ότι κάθε ημέρα που περνά είναι η επέτειος κάποιου εντελώς αδιάφορου γεγονότος."
"Τριάντα πέντε είναι μια πολύ ελκυστική ηλικία. Η κοινωνία του Λονδίνου είναι πλήρης γυναικών πολύ μεγαλύτερης ηλικίας που με ελεύθερη επιλογή τους, έχουν παραμείνει τριάντα πέντε για χρόνια."
"Το γέλιο δεν είναι κακή αρχή για μια φιλία, και είναι ό,τι καλύτερο για τέλος."
 Όσκαρ Ουάιλντ