Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε λεωφορεία, μετρό, τρένα, τρόλεϊ να παλεύουν με τα λεπτά που περνούν, ενώ περιμένουν είτε να φτάσει το μέσο που θα τους μεταφέρει ή να φτάσουν οι ίδιοι στον προορισμό τους. Η διάθεση τους δεν είναι ιδιαίτερα καλή, καθώς μια τέτοια αναμονή και ταλαιπωρία δεν μπορεί να σου προσφέρει τίποτε άλλο παρά εκνευρισμό και αγανάκτηση.
Ξαφνικά ο κόσμος γύρω κινείται σε μια δίνη άγχους, εκνευρισμού, βιασύνης, αναίτιου θυμού, απαισιοδοξίας, γκρίνιας και το χειρότερο είναι όχι μόνο πως παρασέρνει κι εσένα, αλλά ότι ακόμη κι όταν συνειδητοποιείς όλη αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που σε κουράζει συνειδητά, υποσυνείδητα της παραδίνεσαι αμαχητί.
Στην Ελλάδα νομίζω πως οι άνθρωποι ήμασταν πάντα του κεφιού και της χαράς, μεσογειακός λαός γαρ, αλλά συγχρόνως καταστροφολόγοι και ευερέθιστοι, με το ζωνάρι λυμένο για καβγά. Τον τελευταίο καιρό, όμως, η χαρά έγινε τόσο μικρή που πια δεν φαίνεται, κρύφτηκε πίσω από αμέτρητα προβλήματα κι ανησυχίες και μπήκε στον πάγο. Απ' την άλλη, η απογοήτευση και η έκρυθμη ατμόσφαιρα έχουν παγιωθεί στην καθημερινότητα κι εμείς βουλιάζουμε σ' αυτήν.
Όλα μας φταίνε. Όχι άδικα πάντα, αλλά τώρα παίρνουν άλλες διαστάσεις, διογκώνονται στο μυαλό μας κι από κει ξεκινούν τα προβλήματα.
Η οικονομική κρίση, η ανεργία, η ανασφάλεια, οι συνεχείς ανακοινώσεις νέων μέτρων, η πεποίθηση ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε και πως η όποια προσπάθεια από την πλευρά μας θα καταλήξει στο κενό, ο φόβος ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό και οι καθημερινές συνήθειες κι υποχρεώσεις που μοιάζουν δυσβάσταχτες, σαν να σφίγγει μια θηλιά γύρω απ' το λαιμό δημιουργούν μια πρωτοφανή ίσως -λόγω έκτασης- παθητική επιθετικότητα. Είμαστε επιρρεπείς στα άσχημα συναισθήματα και έτοιμοι για καβγά, περιμένουμε μόνο την αφορμή, για να μη σας πω ότι την αναζητούμε κιόλας. Είναι όμως ο κατάλληλος τρόπος να αντιμετωπίζουμε τη ζωή;
Από τον Φεβρουάριο περιμένουμε ολοκαίνουργια οικονομικά μέτρα, ολόφρεσκα σαν φραντζολάκια που βγήκαν απ' το φούρνο, επιχειρήσεις κλείνουν, μικρά μαγαζιά, αλλά και και εταιρίες ομίλων. Η εφημερίδα Το Βήμα την Παρασκευή κυκλοφόρησε το τελευταίο καθημερινό της φύλλο, ο Freedom 88,9 κλείνει οσονούπω κι όταν το άκουσα άρχισα να σκέφτομαι με απαισιοδοξία. Πολύ εύκολα απογοητεύεσαι θα μου πείτε, αλλά λόγω επαγγέλματος με αφορούν όλες αυτές οι αλλαγές και ακόμη περισσότερο στην περίπτωση του ραδιοφωνικού σταθμού, που έκλεισε ένα χρόνο ζωής και κάποιους μήνες, καθώς ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος και διαφορετικός σταθμός, που πρόβαλλε καλλιτέχνες γνωστούς κι αγαπημένους, αλλά και άλλους αξιόλογους που τους ανακάλυπτε και τους πρότεινε στο κοινό. Όχι ό,τι επιβάλλουν οι εταιρείες, αλλά πραγματικά ιδιαίτερες μουσικές, ένα αληθινά ελεύθερο ραδιόφωνο που εν μέσω οικονομικών περικοπών χάνει την ευκαιρία να συνεχίσει την ελπιδοφόρα πορεία του, γιατί το κοινό του θεωρείται μικρό για το εμπορικό τμήμα. Η όαση στο ραδιόφωνο -γιατί κακά τα ψέμματα κι εγώ που αγαπώ και το λαϊκό και το ελληνικό ποπ και το ελαφρολαϊκό, νομίζω πως φτάσαμε στο αποκορύφωμα παρακμής και αηδίας σε μουσικές- θα κλείσει για να δώσει άραγε σε τί τη θέση του; Απ' ό,τι ακούγεται στον Hot Fm (Jesus!!!) που δεν θα χρειάζεται ανθρώπινο δυναμικό, άρα οι απολύσεις συνεχίζονται.
Να 'τη η απογοήτευση κι ο πεσιμισμός! Σκεφτόμουν τί να κάνω για να αντιδράσω στην αρνητική ενέργεια που με περιβάλλει και έχει γεμίσει την ψυχή και τον οργανισμό μου, νομίζω πως το βρήκα. Το πρώτο βήμα είναι ότι γράφω εδώ πως ΔΕΝ ΘΕΛΩ να κλείσει ο Freedom, γιατί καλά είναι να τα λέμε στις παρέες, αλλά να το λέμε και κάπου που μπορούν να το δουν κι όσοι δεν είναι φίλοι μας. Δεύτερον, αποφάσισα -μάλλον λίγο αργά, αλλά όπως λέει κι ο λαός ποτέ δεν είναι αργά- πως για να κερδίσεις την ελευθερία πρέπει να είσαι ελεύθερος στο μυαλό. Ελεύθερος από ό, τι μπορεί να μας κάνει να χάσουμε τη δύναμη, τη συγκέντρωση στο στόχο, την όρεξη για δημιουργία και ζωή, τη χαρά, το χαμόγελο, την επαναστατικότητα, την αγωνιστικότητα, την ικανότητα να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, την αισιοδοξία και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.
Πόσοι ανελεύθεροι άνθρωποι είμαστε άραγε στον κόσμο; Ας κάνουμε το Βήμα για να κερδίσουμε Freedom. Μπορεί μέσα στην κρίση να ορίζει κάποιους τομείς η οικονομική δυσπραγία, αλλά τελικά, θα διαφωνήσω ότι η ζωή είναι αγώνας και θα πω πως η ζωή είναι ένα ταξίδι που θέλοντας και μη θα περάσουμε από πολλά και διαφορετικά μέρη, υπό ποικίλες συνθήκες, αλλά στο τέλος θα τα καταφέρουμε μόνο αν επιλέξαμε τις διαδρομές κι αν δεν σταματήσαμε να ακολουθούμε τις επιθυμίες μας.
Για τα Σάββατα που κρατούν λίγο και τις αντικειμενικές συνθήκες που τα κάνουν ακόμη μικρότερα. Για τα Σάββατα που τόσο αγαπώ και θέλω να μ' αγαπήσουν κι αυτά...ελεύθερα, παρακαλώ!
"Η μελαγχολία της ευτυχίας" Μάνος Χατζιδάκης:
http://www.youtube.com/watch?v=7Yhr4LfmHfA
"Σάββατο", "Κι εγώ σαν πόλη","Το ξέρω πια δε μ' αγαπάς" και "Οδός Αριστοτέλους" Χαρούλα Αλεξίου:
http://www.youtube.com/watch?v=h524MezbfM0&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=TmWX0E1O1sE&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=A1azK5Sy_Jw&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=0RwmACDCcWA
"Ο άλλος μου εαυτός" Γιώργος Νταλάρας και Χαρούλα Αλεξίου:
http://www.youtube.com/watch?v=dEh83VsWH_s&feature=related
"Οι ελεύθεροι κι ωραίοι" και "Το πεπρωμένο" Γιώργος Νταλάρας:
http://www.youtube.com/watch?v=I9gAqx3BCdE&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=sZdR-gyrT5Q&feature=related
