Κάνεις ένα βήμα τη φορά κι αναρωτιέσαι μήπως είναι λίγο, μα αν κάνεις δέκα δεν θα είναι πολλά; Άρα; Μμμ, μάλλον πρέπει να μη φοβόμαστε τα αργά βήματα που καταλήγουν σε άλματα, να αφήνουμε τα πολλά και μαζεμένα για εκείνους που τα θέλουν, τα μπορούν ή και τ' αντέχουν.
Οι άνθρωποι δεν είμαστε μηχανές, δεν μπορεί να μας βάλει κάποιος στη μέγιστη ταχύτητα και να λειτουργούμε κατ' αυτό τον τρόπο. Έχουμε τους δικούς μας ρυθμούς, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Αναρωτιόμουν πώς μπορεί κάποιος να βιάζεται να μεγαλώσει, να περάσει από μια συγκεκριμένη περίοδο ζωής σε μια άλλη χωρίς καν να της δώσει την ευκαιρία να του δείξει τί φέρνει μαζί. Κι εγώ, δεν λέω, περίμενα με ανυπομονησία να περάσουν τα γυμνασιακά και λυκειακά χρόνια να φύγω από αυτό το τόσο μικρό κοινωνικό σύνολο που δεν μου πολυάρεσε ούτε η σύνθεσή του ούτε οι υποτιθέμενοι "κανόνες" του. Ωστόσο, δεν βιαζόμουν να μεγαλώσω, χαιρόμουν την ηλικία μου και υποσχέθηκα να διατηρήσω ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου: την παιδικότητα, την αθωότητα και την αισιοδοξία με την οποία έβλεπα τον κόσμο, το καλό μέσα σ' αυτόν. Κι ως ένα σημείο νομίζω πως το πέτυχα. Για όλα τα άλλα που ήθελα να διορθώσω, να βγάλω στην επιφάνεια ή να κάνω χρειάστηκε και χρειάζεται ακόμη δουλειά και δρόμος, μα αν κοιτάξω πίσω έχω διανύσει μια διαδρομή που ούτε φανταζόμουν ούτε ονειρεύτηκα ποτέ. Ίσως να υπήρξαν κι απογοητεύσεις αρκετές, δεν υπάρχει όμως σύγκριση με όλα τα ωραία πράγματα που με έφεραν στο σήμερα, στιγμές, αποφάσεις, πράξεις, ανθρώπους, σχέσεις, επιλογές που εξέπληξαν ακόμη κι εμένα.
Ήταν μικρά βήματα που έφτιαξαν αρχικά ένα μονοπάτι και τώρα πια έναν μικρό δρόμο, κάποτε ίσως γίνει μια λεωφόρος, το αν, πότε και πώς είναι κάτι που εξαρτάται από τη δική μου θέληση, προσπάθεια και ταχύτητα. Μερικά πράγματα είναι και θέμα συγκυριών, μην το ξεχνάμε.
Θέλω να καταλήξω στο ότι πολλές φορές παρέκκλινα της πορείας που είχα στο μυαλό μου κι αυτό μόνο σε καλό μου βγήκε, έμαθα για μένα πολλά που δεν είχα σκεφτεί, αντεπεξήλθα σε συνθήκες και καταστάσεις πέρα από το φαντασιακό μου κι ένιωσα πιο σίγουρη για τις δυνάμεις μου. Ήρθαν στιγμές που απελπίστηκα, πανικοβλήθηκα, ένιωσα να βρίσκομαι σε μια δίνη, αλλά τα κατάφερα, αντιμετώπισα τις δυσκολίες βγαίνοντας πιο δυνατή. Μικρά βήματα, ίσως ανεπαίσθητα για τους άλλους, αλλά σημαντικά για μένα. Συνεχίζοντας να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και να τους αγαπώ αρκεί να το νιώσω, πιστεύοντας στο καλό που διαθέτουν και αφήνοντας τις αμφιβολίες στην άκρη.
Ήρθε κάποιες φορές κι η απογοήτευση κι η αμφιταλάντευση στο πώς πρέπει πια να πορεύομαι και κατέληξα πως είμαι έτσι ακριβώς, δεν αλλάζω, μονάχα εξελίσσομαι και το μόνο που προτίθεμαι να κάνω είναι να προστατεύω τον εαυτό μου και τις επιθυμίες μου θέτοντας ευδιάκριτα όρια στους άλλους, να είμαι δηλαδή πιο ανθεκτική στις αναποδιές και πιο προστατευτική με μένα.
Τα βράδια είναι ωραίο να κοιμάσαι ξέροντας πως έχεις κάνει τις -σωστές δεν ξέρω, αλλά- δικές σου επιλογές και δεν έχεις ανοιχτούς λογαριασμούς με τους ανθρώπους ή το υποσυνείδητό σου.
Τί μ' έπιασε καλοκαιριάτικα και τέτοια ώρα θ' αναρωτιέστε...Τίποτε συγκεκριμένο. Απλώς, θυμήθηκα -μέσα από πολλές και διαφορετικές συζητήσεις των τελευταίων ημερών- πως ό,τι κι αν είμαι, πάνω απ' όλα είμαι εγώ, σκέφτομαι μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο, αισθάνομαι και το εκφράζω με τον δικό μου άμεσο κι ειλικρινή τρόπο, έχω μια κοσμοθεωρία που ίσως μοιάζει πολύ ουτοπική και ροζ, αλλά είναι αυτό που κάνει να περνάει ακόμη μια μέρα και να μην γίνεται μαύρος ο ουρανός μου, αλλά να παραμένει καταγάλανος και φωτεινός, χαμογελάω χωρίς δεύτερες σκέψεις, λέω αυτό που σκέφτομαι και δεν κρύβω υπονοούμενα, ελπίζω κι αισιοδοξώ ότι ο καθένας μας θα θέλει, προσπαθεί και θα κάνει τον εαυτό του καλύτερο για να γίνουμε μια κοινωνία αλληλεγγύης, αλληλοσεβασμού και εξέλιξης και δεν θέλω να πάψω να το πιστεύω.
Είναι παιδιάστικο; Δεν πειράζει, αν περιμέναμε να φτιάξουν τον κόσμο οι μεγάλοι θα είχε καταστραφεί ήδη... Τα όνειρα είναι ένα κομμάτι της παιδικότητας και αθωότητάς μας, εσείς έχετε πάψει να ονειρεύεστε;
Αν πού και πού ο ορίζοντας μικραίνει, γίνεται κάπως γκρι και απελπιζόμαστε λες και το σύμπαν καταρρέει, δεν είναι τίποτε, απλές ανθρώπινες κυκλοθυμικές αντιδράσεις, αρκεί να συνερχόμαστε πολύ-πολύ γρήγορα και να κοιτάμε τα σύννεφα σαν να είμαστε εκεί. Πέφτουν οι άνθρωποι απ' τα σύννεφα, ας μην μετρήσω τις δικές μου πτώσεις, αλλά δεν θα τα βαρεθώ ποτέ, κάνω μια βόλτα από τη γη και μετά την κοιτώ ενώ παίζω σ' αυτά, αυτή η οπτική κάνει τη διαφορά...κι ας δένω με επιδέσμους τα τραύματα απ' τις πτώσεις. Αρκεί που μπορώ ν' ανέβω ξανά!
Υ.Γ. Η "επιλεκτική χρεοκοπία" έφερε τη χώρα σε μια κατάσταση που ακόμη δεν έχουμε καταλάβει αν είναι κάπως καλό ή πολύ κακό, το να χρεοκοπήσουν κι οι ελπίδες μας από επιλογή είναι αυτοκτονία. Και ξέρετε, η αυτοκτονία είναι δειλία. Ε, όχι και να 'μαστε δειλοί! Η ζωή θέλει τόλμη, ρίσκο και αποφασιστικότητα, γι' αυτό βάλτε το πιο ωραίο σας χαμόγελο και ζήστε τη, δικές σας οι επιλογές, δικά σας τα όνειρα και τα όρια για το πού φτάνουν. Μην είστε τσιγκούνηδες, έλα ν' ανοίγουμε τα όρια! Μήπως ο ουρανός είναι πολύ κοντά; Ε, τότε τι λέτε... για το σύμπαν;
Καλό ξημέρωμα Κυριακής!
Απόγευμα στο δέντρο- Αλκίνοος Ιωαννίδης
What a wonderful world- Louis Armstrong
