Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Οι μέρες της κρίσεως…

Σε δύο ημέρες θα έχουμε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όποιο κι αν είναι αυτό. Σε δύο ημέρες όλη αυτή η ένταση θα κορυφωθεί. Τότε, θα πρέπει να αφήσουμε τη σιωπή να καθαρίσει όλη τη βουή, να απολυμάνει τα αφτιά μας από την ηχορύπανση του παραλογισμού και της πόλωσης. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Γιατί από τη Δευτέρα θα ζούμε και πάλι μαζί σ’ αυτή τη χώρα και θα ‘ναι πιο δύσκολα απ’ όσα ζούμε σήμερα -όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Ο Σεφέρης στην ομιλία του παραλαμβάνοντας το Νόμπελ, το 1963, είχε πει το πιο ουσιαστικό πράγμα που έχει λεχθεί στην ανθρώπινη Ιστορία: «Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται».


Τη Δευτέρα, λοιπόν, θα είμαι εδώ για να σου απλώσω το χέρι και θέλω να το κάνεις κι εσύ. Όχι, δεν θα το κάνω για σένα, ούτε εσύ για μένα. Θα το κάνω πρωτίστως για τον εαυτό μου. Γι’ αυτό θέλω να το κάνεις κι εσύ. Γιατί όσο κι αν δεν το πιστεύεις μέσα στην ένταση, την πόλωση, τις πληροφορίες που σε βομβαρδίζουν τόσες μέρες, με χρειάζεσαι, όπως κι εγώ χρειάζομαι εσένα. Θα ζήσουμε δυσκολότερα απ’ ό, τι έχουμε ζήσει οι άνθρωποι της γενιάς μου (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε βάθος χρόνου δεν θα οδηγηθούμε σε καλύτερες μέρες) και με φοβίζει, όσο φοβίζει κι εσένα. Αισθάνομαι ότι δεν μας αξίζει αυτό που ζούμε επτά χρόνια τώρα και με κάνει να αγανακτώ, όσο κι εσένα. Μόνο που σέβομαι τον φόβο σου, σέβομαι την αγανάκτησή σου, ακόμη κι αν διαφωνώ με κάποιο από αυτά ή την έκφρασή τους. Μα περισσότερο σέβομαι εσένα, πίσω από κάθε φόβο και κάθε αγανάκτηση, γιατί όταν όλα αυτά καταλαγιάσουν θα μείνεις μόνο εσύ, ένας άνθρωπος σαν κι εμένα, και θα σου απλώσω το χέρι για να μη νιώσεις μόνος μέσα στον νέο κόσμο που θα δεις -γιατί με ένα «ναι» ή μ’ ένα «όχι», ο κόσμος μας θα αλλάξει άρδην. Θα τον δούμε μαζί.
Όποιον απειλεί, λοιδορεί και επιτίθεται χυδαία και φανατισμένα ή ασχολείται αυτιστικά και με κραυγές μόνο με τα μεγαλοσυμφέροντά του έναντι μιας ολόκληρης κοινωνίας, δεν δύναμαι να σεβαστώ, γιατί ξεχνά την ανθρώπινη ιδιότητα που όλοι φέρουμε. Όπως και όλους τους "συναδέλφους" μου δημοσιογράφους που μπροστά στα συμφέροντα του καναλάρχη ή εκδότη τους καταπατούν την αλήθεια σαν σκουπίδι.
Μα σου υπόσχομαι πως αν καταφέρεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, να δείξεις σεβασμό απέναντι στη διαφορετική άποψη, να δεις τα πράγματα σφαιρικά, χωρίς διθυράμβους ή αναθέματα, θα έχεις βγει κερδισμένος. Περισσότερο απ’ όσο θα σου πει με αριθμούς μια τράπεζα ή το ΔΝΤ.
Η εθνική μας Ιστορία έχει αποδείξει πως ο διχασμός είναι περασμένος στο DNA μας, αλλά αυτή τη φορά δεν έχουμε δικαιολογία. Δεν μπορούμε να πούμε «δεν ήξερα», γιατί ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Το αύριο δεν ξέρουμε τί θα φέρει στην οικονομική μας ζωή μόνο, γιατί στην κοινωνική εμείς θα το επιλέξουμε.
Ο πατέρας μου γεννήθηκε στο τέλος του Εμφυλίου, μεγαλώνοντας είχε ζωντανές μνήμες από τις πληγές που άφησε πίσω του. Τα τραύματα στις ψυχές και τις σχέσεις των ανθρώπων. Σε μια συζήτηση νωρίτερα τον άκουσα πολύ αγχωμένο και τον ρώτησα αν μεταξύ αυτών που έχει ζήσει μεγαλώνοντας και αυτής της επταετίας της κρίσης φοβάται κάτι περισσότερο. Με ξάφνιασε όταν μου είπε ότι αυτή η επταετία τον τρομάζει. Του είπα, λοιπόν, πως έχοντας ζήσει τόσο δύσκολα παιδικά χρόνια, με φτώχεια πραγματική, σοβαρή, με δυσκολίες επιβίωσης, με πολιτικές διώξεις, με μια δικτατορία στη συνέχεια, το να τον φοβίζει αυτό μου φαίνεται παράλογο. Εγώ και οι άνθρωποι της γενιάς μου, που χάρις στους γονείς μας ζήσαμε μια παιδική ηλικία πραγματικά καλή, όχι πλούσια, αλλά χωρίς στερήσεις, ανήκαμε στη μεσαία τάξη, αυτή που πια δεν υπάρχει. Εμείς, λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε πως δικαιούμαστε να φοβόμαστε τα χειρότερα, γιατί εκεί που θα ξεκινούσε η ζωή μας, μπήκε στον πάγο και επλήγη από την ύφεση, αλλά δεν πρέπει να μας υποκινεί ο φόβος.
Και τότε μου ανέφερε πόσο τoν ανησυχούν όσα λέγονται στην τηλεόραση και ότι τον τρομάζει ότι οι περισσότεροι γεμίζουν τις πλατείες για το «ναι». Το μόνο που του πρότεινα είναι να ακούει, να βλέπει, αλλά να μην τα κουβαλάει μέσα του άκριτα, σαν την απόλυτη αλήθεια. Αυτή, άλλωστε, δεν θα την μάθουμε ποτέ, μόνο πτυχές της. Τα κανάλια, άλλωστε, έχουν συμφέροντα, που σε μεγάλο βαθμό καλούνται να εξυπηρετήσουν, είναι γνωστό. Δεν είναι πρωτόφαντο.
Δεν θέλω να μας βλέπω φοβισμένους, ούτε διαρκώς θυμωμένους, έτοιμους για καβγά και ανθρωποφαγία. Θα πω, λοιπόν, και σ’ εσένα, αυτό που είπα στον μπαμπά μου: την Κυριακή δεν θέλω να είσαι φοβισμένος, αλλά δεν θέλω να γίνεις ήρωας, δεν μας χρειάζονται ήρωες, άνθρωποι ψύχραιμοι, συνειδητοποιημένοι, με λογική και συναίσθηση της πραγματικότητας μάς χρειάζονται, όχι "εύφλεκτοι" και φανατισμένοι προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Θέλω να μην φοβάσαι και να μην βλέπεις τον εαυτό σου σαν σωτήρα. Θέλω να είσαι υπεύθυνος πολίτης. Να μη φοβάσαι την ευθύνη που σου αναλογεί.
Τη Δευτέρα θα είμαστε πάλι μαζί. (Θα είμαστε;)