Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

I will survive χορεύοντας λοιπόν στην Αθήνα του 2012!

Άλλο ένα πάρτι του Spam Radio πέρασε, αυτή τη φορά με θέμα την δεκαετία του '80 και μουσικά, αλλά και ως προς την αμφίεση. Αυτή τη φορά είχε λιγότερο κόσμο από το περασμένο για ευνόητους λόγους: πρώτον, το πάρτι ανακοινώθηκε ακριβώς μια εβδομάδα πριν γίνει, δεύτερον, οι περισσότεροι θα έφευγαν για τριήμερο και τρίτον, οι υπόλοιποι είτε νόμιζαν ότι θα γίνεται πάλι πανικός και θα σκάσουμε ή διάβαζαν καθώς υπάρχει και μια εξεταστική που τρέχει.
Εγώ πάντως πέρασα πολύ ωραία, αν και ξεκίνησα με μισή καρδιά, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά οι περισσότεροι φίλοι δεν θα έρχονταν και επίσης, ένιωθα μια απέραντη κούραση. Κι όμως, πήγαμε με την αγαπημένη φίλη και συμπαραγωγό τα δυο μας να υποστηρίξουμε το σταθμό.
Θα πω μόνο ότι ξεσαλώσαμε με την καλύτερη των εννοιών, χορέψαμε ό,τι ντίσκο υπήρχε και δεν υπήρχε, βάλαμε σερπαντίνες ως βραχιόλια, κορδέλες για τα μαλλιά, κολιέ μέχρι και ως εσάρπες(με λίγη καλή θέληση και φαντασία όλα γίνονται!), φορέσαμε τα υπέροχα ροζ υπερμεγέθη γυαλιά μας και κάναμε φοβερά χορευτικά -το ανυπέρβλητο "τρενάκι" με το οποίο και γελάσαμε απίστευτα- και φυσικά με τους γνωστούς και φίλους που ήρθαν και διασκεδάσαμε ιδιαιτέρως. Ήρθε ο ένας ντυμένος πουλί με λαμέ φτερά, οι άλλοι δύο ντυμένοι φαντάροι, ο αργοπορημένος ντύθηκε μόνιμος θαμώνας σκυλάδικου -που εν συνεχεία έμαθα ότι κατά βάση ντύθηκε Michael Jackson (για να καταλάβετε)-και πάει λέγοντας. Καμία σχέση με ντίσκο η πλειοψηφία, αλλά ποιος νοιάζεται;! Μοναδικές στιγμές υπό  ντίσκο ήχους.
Ε, η αλήθεια είναι ότι σαν τις δεκαετίες '70-'80 για να διασκεδάσεις σε πάρτι δεν έχει! Μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, οι μουσικές εκείνης της εποχής έχουν αφήσει ιστορία και ήξεραν να σου φτιάχνουν τη διάθεση και να σου δίνουν ρυθμό, ακόμη κι αν το σώμα σου αρνείται να αντιληφθεί τί σημαίνει ρυθμός(καλή ώρα -εγώ κι ο ρυθμός, δύο έννοιες αντίθετες, πφφ...) .
Βέβαια, υπήρχαν και εμβόλιμα τραγούδια από άλλες δεκαετίες (Hit the road Jack), αλλά ήταν όπως έπρεπε, μέχρι που κατά τη 1πμ έκαναν την εμφάνισή τους οι τελευταίας κυκλοφορίας ψευτοεπιτυχιούλες, με τραγουδιστές(;) που σε 2-3 χρόνια θα έχουν ξεχαστεί. Και να' ταν μόνο αυτό; Πώς να χορέψεις με τραγούδια που δεν χορεύονται και είναι κυρίως ρυθμικά μόνο για να χτυπάς αργάααα το πόδι στο πάτωμα; Ευτυχώς, αλλάξαμε γρήγορα μουσικό είδος και dj ανέλαβε ο αγαπημένος φίλος Κώστας ο οποίος έβαλε μεν r'n'b, αλλά πράγματι είχαν περισσότερο ρυθμό και κίνηση από τα pop (ας το παραδεχτούμε: αξιολύπητο).
Το τι σερπαντίνα και κομφετί πετάχτηκε κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει, ωστόσο γελάσαμε τόσο, χορέψαμε ακόμη περισσότερο, νιώσαμε ξέγνοιαστα, είχαμε χώρο να κινηθούμε(σε αντίθεση με την προηγούμενη φορά) και περάσαμε καλά ουσιαστικά δύο φίλες μεταξύ τους, με έναν ακόμη φίλο να πηγαινοέρχεται και καλούς γνωστούς που μπορείς να περάσεις πολύ-πολύ ευχάριστα. Αν μη τι άλλο είναι μια πολύ ευχάριστη κι αναπάντεχη διαπίστωση... Γιατί το μόνο που χρειάζεται είναι καλή διάθεση, ευχάριστους και θετικούς ανθρώπους και ναι, έστω έναν-δύο δικούς σου αγαπημένους ανθρώπους να νιώσεις πιο άνετα. Και περνάς καλά, πολύ καλά, μ' αυτά.
Βεβαίως, θα ήθελα να ήταν κι άλλοι αρκετοί εκεί, αλλά κι αυτή τη φορά ένιωσα ότι ήμασταν αρκετοί, δεν έλειπε κάτι. Η αίσθηση πληρότητας είναι σπουδαίο πράγμα.
Κάθε φορά είναι μια νέα ανακάλυψη που εκπλήσσει, αλλά δίνει και την αίσθηση της σιγουριάς και ανεξαρτησίας ότι εσύ φτιάχνεις τις συνθήκες για να νιώσεις όμορφα και να διασκεδάσεις, δεν εξαρτάται πάντα από τους άλλους, αλλά ούτε κι η χαρά σου από αυτό. Εννοώ πως δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα, έτσι δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε πως όλοι περνάμε καλά με τον ίδιο τρόπο. Με κάποιους περνάμε καλά υπό συγκεκριμένες συνθήκες και με κάποιους υπό άλλες, όπως κι εκείνοι μ' εμάς. Τα πάντα βασίζονται στο συνδυασμό, στη χημεία, στη συγκυρία, αναλόγως τους ανθρώπους και τα στοιχεία που τους συνδέουν οδηγούμαστε στο τί είναι αυτό που κάνουμε μαζί και περνάμε καλά.
Αλλά το πιο ουσιαστικό είναι πως από εμάς ξεκινάει το πώς ή αν θα διασκεδάσουμε και καταλήγει στο αν υπάρχει ο σωστός συνδυασμός, το κατάλληλο ταίριασμα για να επιτευχθεί.
Όχι, για να δείτε ότι ακόμη και σ' ένα πάρτι μασκέ βρήκα βαθύτερο νόημα και υπαρξιακό προβληματισμό! Ε, τί έτσι θα το πέρναγα, μα σας παρακαλώ!
Σας παραθέτω ένα από τα τραγούδια που μας έκαναν να χορεύουμε σαν να μην υπάρχει αύριο, κάντε το ελεύθερα κι εσείς:
Gloria Gaynor- I will survive