Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Η ελπίδα ζει σε μια χώρα που καταρρέει...

Τρίτη και 13, πόσες προκαταλήψεις και ιδεοληψίες κουβαλάει αυτή η μέρα και πόσοι άνθρωποι αυθυποβάλλονται περιμένοντας να συμβεί το χειρότερο μέχρι και η συντέλεια του μάταιου τούτου κόσμου. Σαν σήμερα, όχι λάθος, σαν χθες(έχουμε πια περάσει στην Τετάρτη) πριν κάποια χρόνια γεννήθηκαν δύο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα κι ο ένας όντως γεννήθηκε Τρίτη και 13! Μην τρομάζετε-αν είστε προληπτικοί- τίποτε το τρομερό δεν τον κατατρέχει, ούτε γκαντεμιά, ούτε καμιά κατάρα(καμία σχέση με τον εικονιζόμενο παραπάνω), μια ελαφρά μουρτζουφλιά μόνο, αλλά κατά τα άλλα χαίρει άκρας υγείας. Αν και υποψιάζομαι, τώρα που το σκέφτομαι, ότι μπορεί λόγω αυτής της συγκυρίας, να γεννηθεί δηλαδή Τρίτη και 13, δεν τον επηρεάζει η αρνητική ενέργεια γνωστών πομπών τσουνάμι κακίας(όχι απλά κύματα) και δηλητηρίου, ούτε καν γίνεται στόχος αυτών. Πωπω, από εκεί που ξεκίνησα ότι αυτά είναι αστεία πράγματα με βλέπω να καταλήγω να υπερθεματίζω. Όχι, όχι, χαστουκάκια, σύνελθε!
Ωραίαιαιαιαιαιααααααααααααα... Τί έλεγα; Α, ναι! Που λέτε τίποτε το κακό δεν έχει αυτή η μέρα! Θα σας πω απλώς ότι σε όλο το γυμνάσιο, το λύκειο και το Πανεπιστήμιο ο αριθμός 13 ήταν αυτός στον οποίο κατέληγε ο αριθμός μητρώου μου. Κι είμαι ακόμα εδώ, αλώβητη έχοντας περάσει 10 χρόνια μ' αυτό το νούμερο να με ακολουθεί. Όσο για την Τρίτη τί έχει μια χαρά μέρα είναι; Επειδή έχει κι αυτή τον αριθμό 3; Ε, και; Τί να κάνουμε τώρα;
Εγώ σήμερα ξύπνησα, έκανα τις δουλίτσες μου, μαγείρεψα το ωραίο μου φαγάκι το οποίο βγήκε και νοστιμότατο (φιογκάκια -τα ζυμαρικά, ντε!- με κόκκινη σάλτσα και γαρίδες), πήγα μια βόλτα στα μαγαζιά να πάρω δώρο για τον ένα εορτάζοντα, χάθηκα μέσα στα βιβλία, μετά μπήκα σε ένα μεγάλο κατάστημα με είδη τεχνολογίας και γραφικής ύλης και είδα ένα πανικόβλητο πλήθος γονέων με τα παιδάκια τους που πήγαν με τη λίστα της δασκάλας ανά χείρας να αγοράσουν τα απαραίτητα για τη νέα σχολική χρονιά (ορίστε! να άνοιγε Τρίτη και 13 το σχολείο να το δεχτώ υπάρχει λόγος να σε τρομάζει, αλλά έλα που δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, οπότε χαλάρωσε), άλλος μπαμπάς πήγε μόνος και τον ρωτά η πωλήτρια αν το παιδάκι του είναι κοριτσάκι να του δώσει ροζ τετράδιο, άλλοι έχουν έρθει σύσσωμη η οικογένεια, με ένα νήπιο στην αγκαλιά κι ένα μωρό στο καρότσι που κλείνει το δρόμο-το μεγάλο παιδάκι ποτέ δεν το είδα εκεί γύρω, μωρέ λες να το ξέχασαν στη φούρια μην ξεχάσουν τα μωρά;απαπα!-τέλος  περίμενα λιγότερο από 1 λεπτό το λεωφορείο(συνήθως έρχεται ανά 40 λεπτά και περισσότερο) το οποίο με άφησε έξω από το σπίτι μου και πρόλαβα να πάω και σουπερμάρκετ. Και τώρα, έχοντας μπει στην 14η του Σεπτέμβρη  γράφω, άρα καλά πέρασε η χθεσινή μέρα.
Αν το καλοσκεφτείς, αν δεν κοιτάγαμε ημερολόγιο ή δεν γινόταν τόσο μεγάλο θέμα απ' όλους ποιός θα πρόσεχε τί μέρα συνδυαστικά με πόσο του μήνα έχουμε; Μάλλον κανείς, μικρό το κακό, αλλά το μεγαλοποιούμε.
Άλλα πράγματα είναι αυτά που πρέπει να μας τρομάζουν, όχι μια μέρα. Το απόγευμα επιστρέφοντας πέρασα μπροστά από έναν ηλικιωμένο κύριο, γύρω στα 80 πρέπει να ήταν, κρατούσε ένα μπαστούνι στο οποίο στηριζόταν, ακουμπούσε λίγο στον τοίχο ενός μαγαζιού και καμπουριάζοντας είχε απλώσει την παλάμη και ψέλλιζε "σας παρακαλώ, να πάρω ένα γάλα, ένα γιαούρτι να φάω, σας παρακαλώ...". Δεν σταμάτησα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, ίσα-ίσα που μέσα μου στα επόμενα 4 βήματα ήθελα να γυρίσω δέκα φορές να του δώσω  κάτι ό,τι μπορούσα τελοσπάντων, σκέφτηκα έστω να πεταγόμουν μέχρι το σούπερ μάρκετ να του πάρω κάτι να φάει, αλλά δεν το έκανα, μπήκε μπροστά εκείνη η αγωνία κάθε κατοίκου μεγαλούπολης, να προλάβω το λεωφορείο, αλλιώς θα περιμένω ώρες ατέλειωτες. Σ' αυτό το σημείο φτάσαμε, να χάνουμε την ανθρωπιά μας για να μη χάσουμε το λεωφορείο. Κι ακόμη, να αναγκάζονται άνθρωποι κάποιας ηλικίας να πατήσουν την αξιοπρέπειά τους και να επαιτούν για τα αυτονόητα, να έχουν κάτι να φάνε...
Άνεργοι, αμέτρητοι άνεργοι, νέοι ή μεγαλύτεροι άνθρωποι χωρίς δουλειά, χωρίς εισόδημα, άνθρωποι στη ζητιανιά κι ας μην έχουν βγει ακόμη με το χέρι απλωμένο στους δρόμους. Επαιτεία... Κι εγώ ως άνεργη μιλώ, φτάσαμε το να ζητάμε δουλειά να είναι μάταιος κόπος κι αν κανείς μας δεχτεί απλήρωτους, δηλαδή θα δουλεύουμε μεν κανονικά, αλλά δεν θα πληρωνόμαστε, θα είναι όμως μια προϋπηρεσία βρε παιδί μου, να είναι λες και μας κάνουν χάρη, θα λέμε κι ευχαριστώ! Μα ούτε αυτό βρίσκεται, δύσκολος καιρός για να ονειρεύεσαι με την ελπίδα να τα πραγματοποιήσεις, πολύ δύσκολος, σκληρός.
Κι έχουμε τον πρωθυπουργό να μας λέει πως τη χαίρεται αυτή την κυβέρνηση. Γιατί; Επειδή πήρε αποφάσεις και εφαρμόζει κανόνες που κάθε σοσιαλιστική, αλλά για να σοβαρευτούμε, κάθε ανθρώπινη κυβέρνηση δεν θα σκεφτόταν καν να εφαρμόσει λιώνοντας μια ολόκληρη κοινωνία, διαλύοντας κάθε ίχνος ανάπτυξης και βυθίζοντας δεκαετίες πίσω ολόκληρη τη χώρα; Κι αν δεχθούμε ότι φταίει η κυβέρνηση της Ν.Δ. για την τωρινή κατάσταση, το ΠαΣοκ γιατί ήταν στη Βουλή; Για να κάνει μπούγιο, μην πουν ότι δεν γεμίζουμε την αίθουσα ή μήπως για να ασκεί αντιπολίτευση, να ελέγχει τις κινήσεις της κυβέρνησης και να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών που τους ψήφισαν; Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη ψηφοφόρος επίτηδες, έχει μια περίεργη φόρτιση όταν συνδυάζεται με το κόμμα και τα δικαιώματα αυτών, παραπέμπει στο ρουσφέτι. Πολίτες λοιπόν, πολίτες αυτού τοι κόσμου, της χώρας. Άνθρωποι με δικαιώματα και υποχρεώσεις, πάντα άνισα, μόνο που τελευταία τα δικαιώματα εξαφανίστηκαν και πλήθυναν οι υποχρεώσεις.
Ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια, είναι ο στόχος του κ. Παπανδρέου, ένας... Με απολύσεις, κλείσιμο μικρών και μεγαλύτερων επιχειρήσεων, απουσία ευκαιριών για εύρεση εργασίας, αύξηση φόρων σε όλα τα αγαθά, 10% στο ΦΠΑ, φορολόγηση των σπιτιών στους λογαριασμούς ΔΕΗ, ακόμη και στην πρώτη κατοικία -ωχ Θεέ μου σε τι παράνοια ζούμε!-, μείωση μισθών, κατάργηση επιδομάτων,  αυξήσεις στις τιμές ακόμη και ειδών πρώτης ανάγκης, πάγια έξοδα που συνεχίζουν να τρέχουν ακόμη κι αν οι πληρωμές κάνουν στάση και σ' αυτόν τον ένα πετσοκομμένο μισθό αν και όποτε υπάρχει θα βασιστούν πόσες ζωές, τέσσερις, πέντε;! Με τί θα ζήσουν, θα τρώνε, θα πίνουν, θα κάνουν μπάνιο, θα έχουν κάπου να μείνουν, θα έχουν να ντυθούν, να μετακινηθούν έξω από το σπίτι;
Άκου ένας εργαζόμενος! Δηλαδή εμείς που είμαστε τέσσερις ενήλικοι εκ των οποίων οι δύο συνταξιούχοι, ο ένας μεταπτυχιακός φοιτητής κι εγώ σκέτο άνεργη, καθώς το φοιτήτρια μάς τέλειωσε πέρυσι, θα πρέπει να ευχαριστούμε την καλή κυβέρνηση που ως οικογένεια δεν μένουμε στο δρόμο; Οικογενειάρχες θα μείνουν χωρίς δουλειά, πλεόνασμα εργατικού δυναμικού σου λέει, πόσες χιλιάδες άνθρωποι που δεν χρειάζονται. Και τώρα καφνικά κατάλαβες ότι σου περισσεύουν; Όταν γίνονταν οι προσλήψεις νόμιζες ότι έχεις ανύπαρκτες ανάγκες; Μα πόσο εκπλήσσονται οι Έλληνες πολιτικοί ειδικά όταν τα λόγια έχουν συνέπειες κι απαιτούν πράξεις.
Ανύπαρκτη ανάγκη και οι οδηγοί του ΗΣΑΠ ε; Δεν φτάνει που τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι από μόνα τους σε μια παρακμή θα έλεγα, ήρθε να προστεθεί και αυτό των δρομολογίων το ΗΣΑΠ, κάθε 20 λεπτά από Κηφισιά προς Ομόνοια κι ανά μισή ώρα από Ομόνοια για Πειραιά. Περίμενα στην Αττική αυτά τα βασανιστικά είκοσι λεπτά το τρένο, έρχεται, κατεβαίνει αρκετός κόσμος, αλλά δεν αδειάζει, πώς να γίνει άλλωστε κάτι τέτοιο, 20 λεπτά είναι πολύς χρόνος για να συγκεντρωθεί ένα πλήθος δύσκολα διαχειρίσιμο. Προσπαθούμε να μπούμε και γινόμαστε μια μάζα, αηδιαστικό, αλλά κανείς δεν αντέχει άλλα 20 λεπτά, πόσο μάλλον όταν ξέρει πως αυτή η αναμονή θα έχει ακριβώς την ίδια κατάληξη, μια μ'αχη να μπεις στο βαγόνι ευχόμενος να φτάσεις στον προορισμό σου. Η τιμή των εισιτηρίων αυξάνεται διαρκώς, οι υπηρεσίες που προσφέρουν τα ΜΜΜ ωστόσο γίνονται όλο και ποιο ελλιπείς, όλο και χειρότερες. Καλωσορίσαμε στην τριτοκοσμική Ελλάδα, δεν είναι υπέροχη;
Κι ο κ. Παπανδρέου χαίρεται την κυβέρνηση και τονίζει όλο υπερηφάνεια ότι πήραμε το μεγαλύτερο δάνειο που δόθηκε ποτέ σε χώρα! Ε, ωραία τότε να μπούμε στο Γκίνες, όχι στο ΔΝΤ, γιατί δεν ξέρω για εσάς, εμείς πάντως οι υπόλοιποι Έλληνες και κάτοικοι της χώρας αυτής στο δεύτερο κλαμπ μπήκαμε κι ήταν οικειοθελής είσοδος στα σαδομαζοχιστικά παιχνίδια τους. Εσείς θελήσατε να μπούμε, εμείς είχαμε πιεί, δεν ξέραμε τί κάναμε, μας τα είπατε έτσι ωραία, τρομακτικά, αλλά και ευοίωνα μελλοντικά, με το πολύ το πίτσι-πίτσι πέσαμε...στο λάκκο με τα φίδια. Εσείς όμως προς τί τόση χαρά, από εσάς δεν είναι μεταδοτική!
Όλα αυτά σίγουρα κάνουν την καθημερινότητα δυασβάσταχτη, το μέλλον θολό και τις ανησυχίες διαρκώς να αυξάνουν σε αριθμό και ένταση, αλλά δικαιούμαστε να χαιρόμαστε ακόμη και σ' αυτές τις συνθήκες. Δικαιούμαστε να ελπίζουμε κι ας μοιάζει με ουτοπία, να ονειρευόμαστε κι ας φαίνεται ψευδαίσθηση, να χαμογελάμε κι ας μοιάζει τρελό, να αγαπάμε κι ας θεωρείται πολυτέλεια μες στην αναταραχή.
Ένας κύριος στην αποβάθρα που περιμέναμε το τρένο φώναζε:"Καθίστε, μην μιλάτε, μην λέτε τίποτε και θα το κάνουν να έρχεται κάθε μία ώρα, συνεχίστε να μένετε αμίλητοι"
Αυτό πάθαμε, πάψαμε να μιλάμε, να σκεφτόμαστε, να δρούμε, αρχίσαμε να φωνάζουμε ανερμάτιστα, να προβληματιζόμαστε, να αγγίζουμε την τρέλα και μένουμε απαθείς, σαν να είμαστε σε κώμα. Ή μάλλον, είμαστε σε κώμα και περιμένουμε ή κάποιος να μας ξυπνήσει απ' αυτό ή να πάρει την ευθύνη να τραβήξει τα καλώδια.
Αναρωτιέμαι όμως, δηλαδή όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση θα πάψουμε να ζούμε, πραγματικά, ουσιαστικά, όχι απλώς να επιβιώνουμε,εννοώ να ζούμε; Να χαμογελάμε, να νιώθουμε κάποιες στιγμές ξέγνοιαστα, να χαιρόμαστε, να αγαπάμε, να ονειρευόμαστε, να ανασαίνουμε βαθιά, να μοιραζόμαστε στιγμές και συναισθήματα, να δημιουργούμε;
Και για έρωτες που λέγαμε με την αγαπημένη-δικό μου άνθρωπο δεν είναι καιρός, το εξηγεί και η επιστήμη, όταν έχεις α σε απασχολούν θέματα επιβίωσης χάνεις την διάθεση να ερωτευτείς, το θερείς περιττό. Πώς θα βγεις αν δεν έχεις έσοδα, πώς θα πας μια εκδρομή, πώς θα μιλάς ώρες ατελείωτες στο τηλέφωνο, θα τα πληρώνει η μαμά κι ο μπαμπάς, μα δεν πας πια σχολείο, τέλειωσες και με τις σπουδές, πώς μπορείς να το δεχθείς(αν έχεις λίγη συνείδηση, γιατί αν δεν έχεις δεν είσαι στην  κατηγορία στην οποία αναφέρομαι); Κι όμως η επίστήμων- άνθρωπός μου λέει πως έχει λογική αυτή η γενική μείωση του ερωτικού ενδιαφέροντος σε τέτοιες περιόδους κρίσης, αλλά παράλληλα ίσως να έφερνε και μια ισορροπία και να μας έκανε να βλέπουμε τη ζωή πιο αισιόδοξα. Εσείς αγαπητοί ερωτευμένοι τί λέτε; Να μάθουμε από τους ειδήμονες.
Εγώ πάντως λέω μόνο: Είναι απλώς ζωή, θα περάσει γρήγορα η άτιμη αν την αφήσεις να σου ξεφύγει ή βασανιστικά αργά να σε σέρνει με το ζόρι. Η καλύτερη επιλογή είναι να τη ζήσουμε, να τη διεκδικήσουμε, να την κερδίσουμε, να θέσουμε τους κανόνες, να τη φτιάξουμε όπως νοίζουμε ότι θα είναι καλύτερα, αλλά να τη ζήσουμε!
Καλό ξημέρωμα!
Υ.Γ. Ο blogger συνεχίζει να μη μου επιτρέπει να κάνω σχόλια(εδώ και τρεις μήνες, κλαψ, κλαψ) ούτε καν στο δικό μου blog, τον επηρέασε κι αυτόν η κρίση, οπότε συγχωρείστε με, δεν ήτο αγένεια, ανωτέρα βία γαρ!